บทที่ 129 วีรบุรุษช่วยสาวงาม
หลี่โหยวไฉ่โจมตีหัวหน้าโจรด้วยขวาน แต่อีกฝ่ายกลับหลบทัน ชายคนนั้นหันกลับมายกดาบขึ้นเตรียมฟันไปที่ศีรษะของหลี่โหยวไฉ่ ในตอนนั้นเองถังหลี่หลุดจากการจับกุมของหัวหน้าโจร นางเตะไปที่แขนของเขา ทำให้ดาบใหญ่ในมือของเขาเบี่ยงไปโดนที่แขนของหัวหน้าหมู่บ้านแทน บาดแผลใหญ่มากมีเลือดไหลออกมาไม่ขาดสาย
หญิงสาวหยิบขวานของหลี่โหยวไฉ่บนพื้นขึ้นมาจะฟันไปที่หัวของโจรภูเขา หัวหน้าโจรเห็นเช่นนั้นก็รู้สึกตื่นตะลึง เขาไม่คาดคิดว่าสตรีบอบบางเช่นนี้จะสามารถต่อกรกับเขาได้ เขาหลบหลีกต่อสู้กับนาง จนในที่สุดถังหลี่พลาดพลั้งตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แต่ในทันใดนั้นหัวหน้าโจรก็ถูกจู่โจมจากเบื้องหลัง
ถังหลี่มองไปที่ผู้มาช่วยเหลือนาง หญิงสาวน้ำตาไหลออกมา
เว่ยฉิงมาแล้ว!
เว่ยฉิงวิ่งเข้าไปกอดถังหลี่แน่น ก่อนจะหยิบดาบขึ้นมาจากพื้น แทงเข้าที่หน้าอกของหัวหน้าโจรทันที เมื่อลูกน้องเห็นหัวหน้าของตัวเองตายพวกมันก็ตั้งท่าจะหนี หากกลับโดนผู้ชายสามคนขวางทางเอาไว้ ทั้งสามคนนี้มีรูปร่างสูงใหญ่ ดูปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นผู้ที่ผ่านการฝึกฝนมาจนเชี่ยวชาญ
ทั้งสองฝ่ายต่างห้ำหั่นกันอย่างดุเดือด แต่โจรภูเขาเสียกำลังคนจากการสู้รบกับชาวบ้านไปก่อนหน้านี้แล้ว ย่อมไม่มีทางจะสู้กับคนของเว่ยฉิงได้ ในไม่ช้าโจรภูเขาก็เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไปในที่สุด
ใบหน้าของหญิงสาวนองไปด้วยน้ำตา
สามีของนางมาแล้ว!
ทุกอย่างจบลง ในที่สุดทุกคนก็ปลอดภัย ไม่ต้องมีการหลั่งเลือดอีกแล้ว
เว่ยฉิงกอดภรรยาที่เนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด เขาระงับความโกรธในหัวใจของตัวเองลง ก่อนจะจูบปลอบประโลมนางอย่างอ่อนโยน เว่ยฉิงหวาดกลัวอย่างที่สุด หากเขามาช้าไปเพียงแค่นิดเดียว ถังหลี่คงจะ..
เขาไม่สามารถที่จะจินตนาการมันได้เลย
เว่ยฉิงสำรวจร่างกายของภรรยาตัวเองขึ้นลงอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะโล่งใจเมื่อเห็นว่านางไม่ได้รับบาดเจ็บ เมื่ออารมณ์ของหญิงสาวสงบลง นางค่อย ๆ ผละออกจากอ้อมแขนของเว่ยฉิง
“สามี มีคนบาดเจ็บอีกมากเจ้ารีบไปช่วยพวกเขาเถิด” ถังหลี่กล่าว
เว่ยฉิงจ้องมองภรรยาตัวน้อยของตน นางเป็นคนที่จิตใจดีมาก ในเมื่อภรรยาของเขาเป็นเช่นนั้น เว่ยฉิงก็ควรจะใจดีกับผู้อื่นเช่นเดียวกับนาง เขาพยักหน้ารับคำก่อนจะปลีกตัวไปหาชาวบ้านที่ได้รับบาดเจ็บ พยุงพวกเขาขึ้นมาทีละคน จัดวางนอนกับพื้นราบ โดยมีหมอซูกับถังหลี่คอยทำแผลให้
กว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยก็เป็นเวลาใกล้รุ่งสาง ทุกคนมองไปที่ท้องฟ้าเห็นเป็นสีขาวราวกับท้องปลา ต่างพากันถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเช้าวันใหม่มาเยือนเรื่องร้าย ๆ ทั้งหลายก็จบลง
“บาดเจ็บเล็กน้อยสี่สิบราย บาดเจ็บสาหัสยี่สิบห้าราย โชคดีที่ไม่โดนอวัยวะสำคัญ พวกเราห้ามเลือดไว้ได้ทันทำให้ไม่มีใครเป็นอันตรายถึงชีวิต” หมอซูรายงานกับถังหลี่
บาดเจ็บสาหัสยี่สิบห้าราย…
เป็นยอดผู้บาดเจ็บที่น่ากลัวมาก ในการต่อสู้กับโจรภูเขาครั้งนี้ชาวบ้านทุกคนจ่ายค่าเสียหายกันหนักมากจริง ๆ
โชคดีที่ไม่มีใครเสียชีวิต!
ถังหลี่ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนที่จะถูกเว่ยฉิงกอดเอาไว้แน่นราวกับจะหลอมรวมร่างของพวกเขาให้เป็นหนึ่งเดียวกัน
แค่นี้ยังไม่พอ
ชายหนุ่มเชยคางของภรรยาขึ้นมาจุมพิต
จูบของเว่ยฉิงอ่อนโยนมาก ไม่มีแรงปรารถนาที่เร่าร้อนแต่อย่างใด มีเพียงความอ่อนโยนและความรักเท่านั้น
ชาวบ้านทุกคนมองไปที่พวกเขาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
หลี่โหยวไฉ่กอดภรรยาของเขาไว้แน่น หมอซูเองก็กอดฮูหยินซูเช่นกัน ที่จริงแล้วหมอซูเป็นผู้ชายขี้อาย แต่ครั้งนี้เขากลับกอดและจุมพิตภรรยาต่อหน้าผู้คนมากมาย
ไม่นานนักเหล่าสตรีที่เป็นห่วงสามีและลูก ๆ ก็มาถึง พวกเขามองหาญาติของตัวเองทันที เสียงร้องไห้ดังระงมไปทั่วหนแห่ง
“อาสุ่ย!”
“ลูกชายข้า!”
“ลูกเอ๋ย แม่ห่วงเจ้าแทบตาย!”
เสียงร้องเรียกขานรับกันดังมาจากทุกที่ ทุกคนล้วนเต็มไปด้วยความสุขที่มีชีวิตรอด
เด็กน้อยทั้งสองคนรีบวิ่งมากอดต้นขาของถังหลี่เอาไว้แน่น หญิงสาวกอดลูก ๆ เอาไว้ พูดเบา ๆ กับพวกเขาอย่างอ่อนโยน
“แม่ไม่เป็นไร”
เด็กทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแต่จ้องถังหลี่โดยไม่กะพริบตาราวกับกลัวว่านางจะหายไป เมื่อเห็นท่าทางของเด็กทั้งสองคนหัวใจของนางก็หวั่นไหว เมื่อคืนเด็กทั้งคู่คงตกใจกลัวกันเป็นอย่างมาก แต่เขาไม่ร้องไห้งอแงหรือสร้างปัญหาใด ๆ เลย ถังหลี่โอบกอดพวกเขาแน่นขึ้น
หมอซูเดินไปหาถังหลี่
“เสี่ยวถัง พาคนที่บาดเจ็บไปรักษาที่โรงงานเถอะ”
วิธีนี้เป็นทางที่ดีที่สุดให้หมอซูดูแลคนไข้ได้อย่างทั่วถึง หญิงสาวตอบตกลงทันที หมอซูจึงอธิบายอีกสองสามคำ ก่อนที่พวกผู้หญิงจะรีบไปตระเตรียมสถานที่พร้อมกับทำความสะอาดโรงงานถุงหอม ส่วนเว่ยฉิงและลูกน้องมีหน้าที่เคลื่อนย้ายคนเจ็บ
เว่ยฉิงอุ้มซานเป่าด้วยแขนข้างหนึ่งอีกข้างเขาโอบภรรยาไม่ห่าง ในขณะที่ถังหลี่จับมือของเอ้อร์เป่าไว้ ทั้งสี่คนเดินไปที่โรงงานผลิตถุงหอมด้วยกัน
ที่ทางเข้าโรงงานถุงหอมมีผู้ชายคนหนึ่งเสื้อผ้าหลุดรุ่ยสะดุดหกล้มอยู่ ถังหลี่ดูไม่ออกว่าเป็นใคร จนกระทั่งหลันฮวาวิ่งเข้ามากอดชายคนนั้นไว้จึงทำให้รู้ว่าเขาคือจูเฉิงนั่นเอง เมื่อเห็นทั้งสองคนกอดกันแน่น ถังหลี่อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
จูเฉิงปลอดภัยดี ถังหลี่หวังว่าคู่บ่าวสาวจะครองรักกันจนแก่เฒ่า!
ผู้บาดเจ็บทั้งหมดถูกเคลื่อนย้ายเข้าไปที่โรงงานถุงหอม งานของพวกเขาเริ่มยุ่งอีกครั้ง หมอซูเริ่มตรวจชาวบ้านทั้งหมดทีละคน หากยังไม่ได้ทำแผลเขาจะพันแผลให้
“หมอซู ท่านต้องการยาอื่นหรือไม่ ? ข้าจะส่งคนไปซื้อที่ในเมืองให้” ถังหลี่ถามหมอซู
“เสี่ยวถังเจ้าช่างรอบคอบนัก ยาหมดอย่างที่เจ้าว่าจริง ๆ นั่นแหละ ข้าจะเขียนเทียบยาให้” หมอซูว่าแล้วหยิบพู่กันขึ้นมาเขียนเทียบยา
ตอนนี้ถังหลี่โดนเว่ยฉิงกับลูกทั้งสองคนตามติดราวกับเป็นเงา ทั้งลูกคนโตกับคนเล็กทั้งสองคนตามนางไม่เว้นแม้แต่ตอนเข้าห้องน้ำ เมื่อถังหลี่ออกมาก็จะเห็นพวกเขายืนเรียงกันอยู่หน้าห้องน้ำ เป็นเรื่องที่ตลกจนนางอยากจะร้องไห้
นอกจากนี้เมื่อตู้เสี่ยวเหอและหลี่เที่ยมู่รู้ว่าพวกชาวบ้านจับโจรภูเขาได้ พวกเขาตกใจมาก
“ถ้าอย่างนั้นเงินห้าสิบตำลึงของข้าก็โบยบินหายไปแล้วสิ”
ตู้เสี่ยวเหอกล่าวอย่างอึดอัดใจ นางไม่รู้ว่าโทษของการสมรู้รวมคิดกับโจรเป็นเช่นไร
ในตอนบ่ายของวันนั้น เหล่าเจิ้งมาที่หมู่บ้านด้วยตัวคนเดียว
จดหมายที่มาถึงเขานั้นไม่ชัดเจนนัก จึงเป็นเรื่องยากที่จะไปคุยกับเจ้าเมืองได้ ดังนั้นเขาจึงลางานแทน การมาเยือนในครั้งเป็นเพราะเขามีความประทับใจในตัวถังหลี่
หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายที่เมืองเหอตง ถังหลี่ได้นำสุราสองสามไหมามอบให้เขา การนำสุรามามอบเป็นของกำนัลไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไรเพียงแต่สุราสองสามไหที่ว่านั้นเป็นสุราชั้นดี มีการหมักบ่มมายาวนานเป็นสิบปี เหล่าเจิ้งเป็นคนที่ชื่นชอบสุรามาก การให้ของขวัญเช่นนี้ถือว่าเป็นของที่ถูกใจเขามากที่สุด ดังนั้นไม่ว่าถังหลี่จะให้ทำอะไร เขาจำต้องไปช่วยนาง!
เมื่อเหล่าเจิ้งมาถึงถังหลี่พาเขาไปที่ห้อง ๆ หนึ่ง เขาตกตะลึงเมื่อเห็นว่ามีคนกว่าสิบสองคนถูกมัดไว้ พร้อมกับศพสองสามศพ พอได้เห็นแบบนี้แล้วเขารับรู้ได้ถึงเหตุการณ์ที่ร้ายแรงตรงหน้าได้อย่างทันที เหล่าเจิ้งถามถังหลี่ด้วยสีหน้าจริงจัง
“เสี่ยวถัง เกิดอะไรขึ้นหรือ?”
“คนเหล่านี้คือโจรภูเขา พวกเขาพยายามปล้นหมู่บ้านลี่เจียเมื่อคืนนี้ แต่ถูกพวกชาวบ้านจับไว้ได้”
โจรภูเขา?
มีโจรภูเขาทำร้ายชาวบ้านมาโดยตลอด แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เหล่าเจิ้งได้ยินว่าชาวบ้านสามารถจับกุมโจรภูเขาได้!
————————–
