บทที่ 175 มันน่าจะเป็นเขา
“คนของข้าดักจดหมายจากพี่รองข้าได้” พั่วหนูพูดแล้วยื่นจดหมายให้แก่เว่ยฉิง
ชายหนุ่มรับจดหมายไป น่าเสียดายที่เขาอ่านเนื้อหาข้างในไม่ออก เขาจึงขอให้พั่วหนูอ่านให้ เด็กหนุ่มรับมาอ่านอย่างเชื่อฟัง ข้อมูลที่เว่ยฉิงได้ยินนั้นทำให้เขาตกใจมาก
ข้อมูลที่ได้รับรู้มีความสำคัญเป็นอย่างมาก เกี่ยวของกับชะตากรรมของเมืองฉินโจวทั้งหมด หรือแม้แต่ต้าโจวเองก็ตาม แต่หลังจากที่พั่วหนูส่งจดหมายให้แก่เว่ยฉิงแล้ว ชายหนุ่มก็ยังไม่ได้ปล่อยอีกฝ่ายไป
พั่วหนูคือชาวซยงหนู หากเขาทำสิ่งไม่ดีแก่เมืองฉินโจว ถังหลี่จะต้องโทษตัวเองอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นมันคงสายไปแล้วที่เขาจะรู้สึกเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น พวกซยงหนูมีเล่ห์เหลี่ยม เว่ยฉิงจะไม่ยอมโดนหลอกอย่างเด็ดขาด ดังนั้นเว่ยฉิงจึงกลับไปที่โรงเตี๊ยมพร้อมกับยัดพั่วหนูเข้าไปอยู่ในห้องที่จางเฉียนอาศัยอยู่
พั่วหนูถึงกับใจสลายเมื่อถูกมัดไว้ “……”
เขาบอกทุกอย่างที่มีประโยชน์แล้วเหตุใดจึงไม่ปล่อยเขาไป!
‘ไอ้ลูกหมานี่!’ พั่วหนูมองไปที่เว่ยฉิงด้วยความโกรธ
เว่ยฉิงกลับไปที่ห้องนอนอย่างเงียบ ๆ เขาถอดเสื้อคลุมออกก่อนจะสอดตัวลงไปผ้าห่มกระชับกอดถังหลี่เอาไว้อย่างแนบแน่น
ถังหลี่ฝันบ่อยครั้งในช่วงสองวันที่ผ่านมา คืนนี้เป็นอีกค่ำคืนที่นางฝันอีกครั้ง ถังหลี่ฝันว่าเฉาเช่านอนพักผ่อนอยู่ที่กระโจมในค่ายทหาร ก่อนจะมีเงาหนึ่งเข้าไปในกระโจม เงานั้นแทงไปที่หน้าอกของเฉาเช่าด้วยดาบที่ถืออยู่ในมือ เลือดบนร่างกายของเฉาเช่าสาดกระเซ็นไปทั่วใบหน้าของบุรุษผู้นั้น แล้วเขาก็เงยหน้าขึ้น….
ถังหลี่ตื่นขึ้นทันที นางหายใจหอบอย่างหนัก
เว่ยฉิงรู้สึกตัวตื่นตามอีกฝ่ายขึ้นมา เขาลุกขึ้นนั่งบนเตียงและกอดหญิงสาวไว้ในอ้อมแขนก่อนจะตบหลังปลอบโยนนางเบา ๆ
“เว่ยฉิง ข้าฝันร้ายอีกแล้ว” ถังหลี่พูด
“ฝันถึงอะไรหรือ?” เว่ยฉิงถามเบา ๆ พลางลูบหลังนาง
“ข้าฝันว่าแม่ทัพเฉาโดนลอบสังหารในกระโจมที่ค่าย” ถังหลี่กล่าว
จิตใจของนางสั่นไหวมากเมื่อคิดถึงความเชื่อมโยงของความฝันทั้งสามกับเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้น
“เว่ยฉิง เหตุการณ์ก่อนหน้านี้เกิดจากการลอบเปิดประตูเมือง แม่ทัพเฉาจึงเสียชีวิตภายใต้การก่อกบฏ หากเป็นเพราะเมื่อวานนี้เจ้าไปขอให้เขาเพิ่มกำลังป้องกันประตูเมือง ดังนั้นเรื่องราวทั้งหมดจึงค่อย ๆ เปลี่ยนไป สายลับคงเปลี่ยนแผนเรื่องการเปิดประตูเมืองแล้ว แต่เลือกที่จะไปลอบสังหารแม่ทัพเฉาแทน เมื่อแม่ทัพเฉาสิ้นไปไม่มีมังกรเป็นผู้นำ เมืองฉินโจวคงได้ย่อยยับแน่” ถังหลี่กล่าว
ถึงเรื่องราวจะมีการเปลี่ยนแปลงไป แต่สุดท้ายตอนจบก็จะยังคงเป็นเช่นเดิม
เฉาเช่าถูกฆ่าตาย…ลุงเฉาของถังหลี่เป็นคนดี นางทนไม่ได้ที่จะเห็นเขาจากไปเช่นนี้ เมืองฉินโจวโดนพวกซยงหนูบุกทำลาย เข่นฆ่าจนโลหิตไหลเป็นสายน้ำ ผู้บริสุทธิ์ต้องเสียชีวิตอย่างน่าเอน็จอนาถ เพียงแค่นึกถึงความฝันที่เกิดขึ้น ถังหลี่ก็รู้สึกหดหู่และไม่สบายใจอย่างหนักหน่วง
“สามี…ในฝันข้าเห็นหน้าคนร้ายที่ฆ่าแม่ทัพเฉา” จู่ ๆ ถังหลี่ก็เข้ามากระซิบที่ข้างหูของชายหนุ่ม เว่ยฉิงมองไปทางนางทันที
“คนผู้นั้นคือเฉาฮัว”
ในความฝันเลือดสาดกระเซ็นไปทั่วใบหน้าของชายหนุ่มที่เงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาโหดร้ายอำมหิต ชายผู้นั้นคือเฉาฮัว ในตอนที่เขาไปที่หอนางโลม ไม่ใช่การไปเที่ยวผ่อนคลายตามประสาชายหนุ่มทั่วไปอย่างแน่นอน บางทีอาจจะเป็นที่นัดพบส่งสารลับบางอย่าง
“สามี เหตุใดเจ้าถึงไม่แปลกใจเลย” เมื่อเห็นท่าทีที่สงบนิ่งของเว่ยฉิง ถังหลี่ก็อดจะถามไม่ได้ นางประหลาดใจกับเรื่องที่เห็นในฝันมาก เพราะเฉาฮัวคือบุตรบุญธรรมที่เฉาเช่าไว้ใจมาก
“ข้ามีสิ่งนี้” เว่ยฉิงยื่นจดหมายไปให้ถังหลี่
หญิงสาวรับไปด้วยความงงงวย ถังหลี่ไม่เข้าใจภาษาที่ใช้เขียนในจดหมาย นางกำลังสงสัยว่าเขาไปได้จดหมายนี้มาจากที่ใด? ต่อเมื่อเว่ยฉิงเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ดวงตาของนางก็เบิกกว้าง ตอนที่นางหลับสนิทเกิดเรื่องอะไรกันแน่?
เด็กหนุ่มที่พวกเขาช่วยชีวิตคือองค์ชายแห่งแคว้นฮันหรือ!
เป็นเขาสองสามีภรรยาที่ได้ช่วยเด็กหนุ่มผู้นั้นเอาไว้หรือ?
“นี่คือจดหมายลับระหว่างพวกซยงหนูกับสายลับ หากดูจากเนื้อหาข้างในแล้ว สายลับคนนี้มีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับแม่ทัพเฉามาก ไม่คาดคิดว่าจะเป็นเฉาฮัว”
“มีชื่อเฉาฮัวในจดหมายนี้หรือไม่?” ดวงตาของถังหลี่ดูมีความหวัง
หากมีชื่อของเฉาฮัวในจดหมายฉบับนี้ อาจจะใช้เป็นหลักฐานให้แม่ทัพเฉาเชื่อใจพวกเขาได้
“แม่ทัพเฉาไม่เชื่อพวกเราแน่นอน”
ทางหนึ่งคือบุตรบุญธรรมที่เขาไว้ใจตั้งแต่เด็ก แต่อีกสองคนเป็นเพียงคนที่เพิ่งรู้จักเมื่อไม่นาน ไม่ต้องตรองก็รู้ว่า แม่ทัพเฉาจะเลือกเชื่อผู้ใด อย่างไรก็ตามแม้ว่าเฉาเช่าจะไม่เชื่อพวกเขา แต่ทั้งคู่ก็ไม่นิ่งนอนใจ พวกเขาจึงตัดสินใจไปหาเฉาเช่าที่ค่ายทหารอีกครั้ง
เมื่อถังหลี่และเว่ยฉิงลงไปที่ข้างล่างโรงเตี๊ยม จึงได้เห็นว่าใบหน้าของฮวาเหนียงจื่อวิตกกังวลเพียงใด ? ทั้งคู่รู้ดีว่าเป็นเพราะเหตุใด? คงเป็นเพราะวันนี้ไม่เจอเด็กหนุ่มคนนั้น เถ้าแก่เนี้ยฮวารู้หรือไม่ว่าคนนั้นคือชาวแคว้นฮัน?
ชาวซยงหนูกับต้าโจวมีความบาดหมางกันมาอย่างยาวนาน ทั้งสองเป็นแคว้นที่ห้ำหั่นกันมาตลอด โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงที่กองทัพเผชิญหน้ากันอย่างนี้ การไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้จะเป็นการดีกว่า
…..
ค่ายทหาร
ถังหลี่เข้าไปในค่ายทหารด้วยความโกรธ นางจ้องมองไปที่แม่ทัพเฉาอย่างหงุดหงิด เฉาเช่าที่กำลังเช็ดดาบของตัวเองอยู่เห็นถังหลี่ เขาก็ถามนางด้วยความสงสัย
“แม่นางน้อยเกิดอะไรขึ้นหรือ? ใครมารังแกเจ้า ข้าจะไปตัดมือมันเสีย!”
ชายหนุ่มพูดพลางโบกดาบเล่มใหญ่ในมือกวัดแกว่งไปมา
“ท่านน่ะสิ!” ถังหลี่ชี้ไปที่เขา
“ข้า? ข้าดีต่อเจ้าเหมือนลูกสาว ไม่มีทางทำร้ายเจ้า จะไปทำให้เจ้าโมโหได้อย่างไร?” ใบหน้าที่เด็ดเดี่ยวกล้าหาญของเขามีร่องรอยของความไร้เดียงสา
“ท่านจะลักพาตัวสามีข้าเข้ากองทัพอีกแล้ว!” ถังหลี่พูดด้วยความโมโห แล้วจู่ ๆ เฉาเช่าก็นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้
“โอ้ เรื่องนี้ เว่ยฉิงน่ะเป็นต้นกล้าชั้นดี ก็ช่วยไม่ได้ที่ข้า…”
ดวงตาของถังหลี่มีความดุดันมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเฉาเช่าค่อย ๆ เบาเสียงลงและเงียบหายไปในที่สุด แม่ทัพหนุ่มไม่กล้าพูดอีกต่อไป
“ลุงผิดไปแล้ว” เฉาเช่ายอมรับความผิดพลาดในครั้งนี้อย่างเชื่อฟัง
ที่ด้านนอกของกระโจม มีแม่ทัพหนุ่มสองคนยืนอยู่ตรงนั้น คนหนึ่งท่าทางเหมือนบัณฑิตนั่นคือเฉาฮัว และอีกคนที่ดูดุดันชื่อเฉาจี
“ข้าไม่เคยเห็นท่านแม่ทัพเป็นเช่นนี้มาก่อน” เฉาฮัวยิ้มและพูด
ทั้งเอาอกเอาใจและยอมรับผิดเหมือนบิดาคนทั่วไป แต่แม่ทัพหนุ่มไม่เคยทำเช่นนี้กับพวกเขา
ใบหน้าของเฉาจีดูไม่ค่อยดีนัก
“เหตุใดสองคนนี้ถึงมาที่นี่ทุกวัน พวกเขาคิดว่าค่ายทหารเป็นบ้านตัวเองหรือ? พอมาถึงก็พูดแต่เรื่องไร้สาระ แล้วจะเสร็จเมื่อใด?”
“เฉาจีรอหน่อยเถอะ” เฉาฮัวมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้า
“เจ้าช่างอารมณ์ดีจริง สองคนนี้ทำให้ข้าหงุดหงุดรำคาญใจ ท่านแม่ทัพมีกฎเหล็กมากมายแต่กลับอ่อนข้อให้คนบ้านนอกสองคนนี้” เฉาจีรู้สึกพูดไม่ออกเมื่อได้ยินเรื่องไร้สาระที่พวกเขาคุยกัน
ไม่รู้หรือว่าเวลาของท่านแม่ทัพมีค่า?
มัวแค่คุยเรื่องไร้สาระอะไรอยู่!
ทำตัวราวกับเด็กเล็ก ๆ
น่ารำคาญนัก!
“เฉาฮัว เฉาจี มีอะไรหรือ?” เสียงของเฉาเช่าดังขึ้นมาจากด้านใน ก่อนที่ทั้งสองจะเดินเข้าไปในกระโจม
ถังหลี่ยิ้มให้คนทั้งคู่ เฉาฮัวยิ้มตอบนางกลับมา แต่บุรุษอีกคนนั้นจ้องมองมาที่ถังหลี่ราวกับว่าเขาไม่ชอบนางเอามาก ๆ
ถังหลี่ขยับกายเตรียมจะออกไป
“ท่านลุง ข้าจะออกไปด้านนอกก่อน เชิญพวกท่านตามสบาย หากคุยเสร็จแล้วข้าจะเข้ามาใหม่” ถังหลี่พูดกับเฉาเช่าก่อนที่จะเดินออกไป
เฉาเช่าพยักหน้ารับ
ถังหลี่จับมือของเว่ยฉิงเดินออกจากกระโจมไป โดยมีสายตาของเฉาจีมองตามนาง
อีกครั้ง?
ยังคุยไม่เสร็จอีกหรือ?
มีแต่เรื่องไร้สาระเสียเวลา!
