บทที่ 177 ชัยชนะที่ยิ่งใหญ่
เว่ยฉิงไม่แน่ใจนัก แต่เขาไม่ให้ความสนใจในเรื่องนี้เท่ากับความปลอดภัยของภรรยา! เขาไม่ได้เป็นคนจิตใจดีเท่าถังหลี่ ชีวิตของภรรยาของเขาสำคัญที่สุด หากมีผู้ใดมาแตะต้องนาง เขาจะต่อยให้ยับเลยทีเดียว!
เว่ยฉิงเงี่ยหูฟังความเคลื่อนไหวด้านนอกโรงเตี๊ยม แต่ทว่าโรงเตี๊ยมแห่งนี้อยู่ไกลจากประตูเมืองจึงไม่ได้ยินเสียงอะไรได้เลย ทั้งสองคนไม่ยอมหลับจนถึงรุ่งสางก่อนจะพบว่า
ซยงหนูไม่ได้โจมตี นี่เป็นข่าวดี!
“ฮูหยิน ไปดูกันเถอะ” เว่ยฉิงพูด
ถังหลี่พยักหน้า ทั้งสองเดินออกจากโรงเตี๊ยมไปยังประตูเมืองฉินโจว ระหว่างทาง ในเมืองคึกคักเหมือนเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อทั้งสองคนเดินไปถึงประตูเมืองก็พบว่ามันปิดอย่างแน่นหนา มีมาตรการป้องกันกำแพงเมืองเป็นอย่างดี
“เจ้ามาที่นี่ด้วยเหตุใด” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาไม่ค่อยจะน่าฟังนัก
ถังหลี่เงยหน้าขึ้นไปก็พบว่าคนที่พูดมีใบหน้าที่เหนื่อยล้าเต็มไปด้วยหนวดเครา เขาคือเฉาจีนั่นเอง
หญิงสาวรู้สึกประทับใจในตัวของบุตรบุญธรรมผู้นี้ของแม่ทัพเฉาเป็นอย่างมาก หากทว่าเมื่อเขาเจอนางครั้งใดดูเหมือนจะไม่พอใจนางไปเสียทุกครั้ง
“ที่นี่เมืองฉินโจว ข้าจะไปที่ใดก็ได้ที่ข้าอยากไป” ถังหลี่เชิดคางขึ้นแล้วปลายตามองไปทางเขาอย่างหยาบคาย
เฉาจีมองถังหลี่และเว่ยฉิงด้วยสายตาที่รังเกียจ ในสายตาของตัวเขาแล้ว สามีภรรยาคู่นี้เป็นตัวปัญหาไม่มีอะไรทำก็วิ่งมาหาบิดาบุญธรรมของเขาทั้งวัน เขาไม่อยากเสวนากับคนทั้งคู่ แต่อดเตือนไม่ได้ว่า
“อย่าเพ่นพ่านไปมา ไม่เช่นนั้นหากเจ้าตายก็ไม่มีใครเก็บศพให้เจ้าได้!”
“ขอบคุณรองแม่ทัพเฉาจีที่เป็นห่วง”
“ใครห่วงเจ้ากัน!” หลังจากพูดจบเขาก็ขึ้นไปที่หอประตูเมืองทันที
“รองแม่ทัพผู้นี้น่าสนใจจริง ๆ” ถังหลี่มองไปที่ด้านหลังของเขาแล้วพูดขึ้น
“เวลาขู่เหมือนลูกสิงโต”
ถังหลี่ก็รู้สึกแบบเดียวกับเว่ยฉิง
แม้เฉาจีจะดูดุร้ายแต่ก็ไม่สามารถทำให้ใครเกลียดเขาได้ หญิงสาวและเว่ยฉิงเดินไปรอบ ๆ บริเวณประตูเมืองก่อนจะกลับไป
“ตอนนี้สถานการณ์ยังดีอยู่ เราแค่ต้องรอดูต่อไป” ถังหลี่พูดกับเขา
เว่ยฉิงพยักหน้ารับ แล้วจู่ ๆ ถังหลี่ก็นึกอะไรบ้างอย่างขึ้นมาได้
“องค์ชายแห่งแคว้นฮัน ยังถูกขังอยู่ที่ห้องข้าง ๆ หรือไม่?”
เว่ยฉิงเกือบลืมไปแล้ว
เขามัดองค์ชายไว้ที่ห้องข้าง ๆ และให้จางเฉียนเฝ้าเอาไว้ ทั้งสองคนเดินมาถึงห้องพักของจางเฉียน ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปด้านใน จึงได้เห็นว่าคนที่ถูกมัดอยู่ในห้องคือจางเฉียน! ชายหนุ่มหมดสติอยู่ในนั้น เขาคงทำให้จางเฉียนสลบแล้วหนีไป
“องค์ชายผู้นั้นหนีไปแล้ว” ถังหลี่ขมวดคิ้ว
“หนีไปหรือ” ถังหลี่กล่าว
ชายหนุ่มคนนั้นคงไปหลบอยู่ที่เมืองทางเหนือ ดังนั้นคงไม่เป็นอันตรายต่อเมืองฉินโจว เว่ยฉิงปลดเชือกที่มัดเขาออกแล้วตบใบหน้าเรียกสติ จางเฉียนค่อย ๆ ได้สติแล้วจึงอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้น เด็กหนุ่มคนนั้นแก้มัดและใช้สันด้ามของมีดมาทุบคอเขาจนสลบ
จางเฉียนมองไปที่เว่ยฉิงอย่างอับอาย
“พี่เว่ยข้าทำอะไรผิดพลาดไปหรือไม่”
“ไม่เป็นไร”
เว่ยฉิงตบบ่าของเขาเบา ๆ ก่อนจะออกจากห้องพักไปพร้อมกับถังหลี่ ทั้งสองอยู่ในห้องของตนจนถึงตอนเย็น ก่อนที่ทหารคนหนึ่งจะเข้ามาในโรงเตี๊ยม
“ขออภัยด้วย ไม่ทราบว่าแม่นางถังอยู่ที่นี่หรือไม่?” ทหารถาม
เถ้าแก่เนี้ยฮวามองไปที่เสื้อผ้าของอีกฝ่ายอย่างระแวดระวัง
“พี่ทหารเกิดอะไรขึ้นหรือ?” ในขณะที่นางถามก็ยัดเงินใส่ในมืออีกฝ่าย
โดยทั่วไปแล้วมักไม่ใช่เรื่องดีเวลามีเจ้าหน้าที่ทางการหรือทหารมาที่ประตูบ้านของเรา หญิงสาวกำลังพยายามหาข้ออ้างเพื่อไล่อีกฝ่ายออกไป
พวกเขายื่นเงินกลับคืนให้เถ้าแก่เนี้ยฮวา
“ท่านแม่ทัพของเรากำลังตามหาคน เจ้าไม่ต้องถามมาก”
“แม่ทัพเฉาหรือ?” ถังหลี่ออกมาและสอบถามหลังจากได้ยินเรื่อง
“ใช่ แม่ทัพเฉา! ท่านคือแม่นางถังใช่หรือไม่ มากับข้าหน่อยเถิด” เจ้าหน้าที่รีบพูดขึ้น
ถังหลี่และเว่ยฉิงลงไปที่ข้างล่างโรงเตี๊ยม ออกไปด้านนอกอย่างเร่งรีบ ตอนนี้ทั้งสองอยากรู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น
เถ้าแก่เนี้ยฮวาคว้าแขนเสื้อของถังหลี่ไว้
ถังหลี่หันศีรษะไปพบกับความเป็นห่วงเป็นใยในดวงตาของนาง หัวใจของหญิงสาวพองโตขึ้น
“พี่ฮวาไม่เป็นไร ข้าจะกลับมาเร็ว ๆ นี้”
เถ้าแก่เนี้ยฮวาจึงได้ปล่อยมือจากนาง
ถังหลี่และเว่ยฉิงตามทหารเหล่านี้ไปยังค่ายทหาร ในไม่ช้าคนทั้งคู่ก็พบกับเฉาเช่า เขานั่งอยู่ในกระโจมร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นเลือด ผ้าพันแผลถูกพันด้วยฝีมือของแพทย์ทหาร บนใบหน้าที่องอาจของชายหนุ่มมีรอยมีดอยู่หลายรอย อีกทั้งยังมีเลือดซึมออกมา เห็นได้ชัดว่าเขาผ่านสงครามที่น่าหดหู่และเลวร้ายมามากเพียงใด
ถังหลี่กลับรู้สึกมีสุขมากที่ได้เห็นเขา เพราะในความฝันของถังหลี่ เฉาเช่าเสียชีวิตไปแล้วถึงสองครั้ง ครั้งหนึ่งถูกยิงตายด้วยธนูจากทั่วสารทิศ อีกครั้งคือโดนแทงที่หัวใจจนตาย แต่ตอนนี้เขายังมีชีวิตอยู่!
ลุงเฉาของนางยังมีชีวิต!
“แม่นางน้อยถัง เกิดอะไรขึ้นกับเจ้ากันแน่ ข้าเจ็บขนาดนี้เจ้ายังหัวเราะได้” เฉาเช่าไม่พอใจ
ถังหลี่กลั้นรอยยิ้มไว้ พร้อมพูดอย่างเป็นห่วง
“ลุงเฉา ท่านบาดเจ็บได้อย่างไร? เจ็บมากหรือไม่?”
“มาพูดตอนนี้ไม่สายไปหน่อยหรือ?” เฉาเช่าดีดหน้าผากนาง
“ข้าหัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ก็ไม่ได้ ท่านนี่เอาใจยากเสียจริง” ถังหลี่พึมพำ
“ช่วยไม่ได้ ข้าเป็นลุงของเจ้า ดังนั้นเจ้าต้องดูแลข้า” เฉาเช่าพูด
“แม่ทัพเฉา การต่อสู้เป็นอย่างไรบ้างหรือ?” ถังหลี่ไม่สนใจที่เขาหยอกล้อ นางถามเรื่องที่อยากรู้ที่สุด
“พวกเราได้รับชัยชนะ!” เฉาเช่าพูดอย่างอารมณ์ดี “พวกซยงหนูพ่ายแพ้เราอย่างย่อยยับ เกือบจะจับแม่ทัพของพวกมันได้ น่าเสียดายที่มันหนีไปได้ทัน”
ถังหลี่ได้ยินแค่ประโยคแรกเท่านั้น
ชนะแล้ว!
ผีเสื้อกระพือปีกครั้งนี้ประสบความสำเร็จอย่างงดงาม!
ถังหลี่มองเว่ยฉิง ดวงตาของนางแวววาว เมื่อเห็นภรรยาของตนมีความสุข เว่ยฉิงก็รู้สึกมีความสุขมากเช่นกัน
แพทย์ทหารทำแผลให้เฉาเช่าเสร็จ เขาก็ขอตัวออกไป
หลังจากนั้นไม่นานเฉาจีก็เดินเข้ามาในกระโจม เมื่อเห็นคนทั้งคู่ใบหน้าของเขาก็ดูเหม็นเบื่อขึ้นมาทันที
“แม่ทัพเฉากำลังบาดเจ็บต้องการพักผ่อน เหตุใดพวกเจ้าถึงได้เข้ามาที่นี่ ใครให้เข้ามา ออกไปซะ!” เฉาจีพูดอย่างเย็นชา
“ข้าเป็นคนให้พวกเขาเข้ามาเอง” เฉาเช่ากล่าว
เฉาจีตกตะลึงไปครู่หนึ่ง คู่รักสองคนนี้เอาน้ำแกงอะไรให้ท่านแม่ทัพเขากินกันแน่? หลังจากที่ได้รับชัยชนะกลับมาก็เรียกพวกเขามาพบเช่นนี้
“เจ้าสงสัยหรือว่าเหตุใดแม่นางน้อยผู้นี้จึงเป็นคนพิเศษมากสำหรับข้า”
เฉาจีเม้มปาก เขาไม่ได้ตอบ แต่บนใบหน้าก็เหมือนเขียนเอาไว้อย่างโจ่งแจ้ง
“พวกเขาบอกข้าเรื่องเฉาฮัว” เฉาจีมองไปที่ถังหลี่กับเว่ยฉิงอย่างประหลาดใจ
พวกเขาเป็นคนสืบพบเรื่องนี้หรือ?
“ระหว่างทางมาเมืองฉินโจว พวกเขาช่วยชายคนหนึ่งและได้รับจดหมายจากคน ๆ นั้น มันคือจดหมายที่องค์ชายรองแห่งซยงหนูเขียนถึงสายลับ”
ถังหลี่กับเว่ยฉิงไม่ได้เล่าเรื่องทั้งหมด นี่คือเรื่องที่เขาแจ้งแก่แม่ทัพเฉา
“คราวนี้ หากเรื่องของเฉาฮัวไม่ถูกเปิดเผย…” เสียงของเฉาเช่าเงียบไปชั่วคราว ก่อนจะเอ่ยอย่างขมขื่น “ข้าคงพ่ายแพ้ในสงครามครั้งนี้”
เฉาจีไม่ได้โง่
ตำแหน่งของเฉาฮัวนั้น ในกองทัพแล้วเขามีอำนาจเป็นรองแค่แม่ทัพเฉาเท่านั้น ท่านแม่ทัพมีความไว้วางใจในตัวเฉาฮัวมาก พวกเขาเองก็ไว้ใจเช่นกัน หากคนผู้นั้นแปรพักตร์หันคมดาบกลับมานั่นหมายถึงจุดจบของพวกเขา
ไม่ต้องพูดถึงปัจจัยอื่น หากเฉาฮัวลอบสังหารท่านแม่ทัพเฉาได้ มังกรที่ไร้หัวจะคว้าชัยชนะได้เช่นไร
เขานึกไม่ออกเลยว่าผลที่ได้รับจะออกมาในรูปไหน?
ชายหนุ่มมองถังหลี่และเว่ยฉิงอย่างสำนึกผิด
เขารีบกล่าวอย่างรวดเร็ว
“ข้าขอโทษ”
“ไม่เป็นไร” ถังหลี่ยิ้ม
นางรู้ดีว่าเฉาจีไม่ได้มีเจตนาร้าย เขาเป็นคนตรงไปตรงมาเท่านั้นเอง
หญิงสาวไม่ต้องการรบกวนเวลาพักผ่อนของแม่ทัพเฉา ดังนั้นจึงพูดคุยสอบถามเรื่องที่อยากรู้ก่อนจะจากไปพร้อมกับเว่ยฉิง
เฉาเช่ายืนอยู่หน้ากระโจม มองดูพวกเขาเดินจากไป
เฉาเช่ามีความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัว เขาคิดว่าทั้งสองคนเข้ามาในเวลานี้อย่างตั้งใจ ราวกับรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า
แต่ว่าจะเป็นไปได้หรือที่จะมีผู้หยั่งรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าได้ ?
ไม่ว่าอย่างไร พวกเขาสามีภรรยาก็ช่วยชีวิตเขาและชาวเมืองฉินโจวเอาไว้ได้
เดิมทีเขาต้องเป็นฝ่ายที่จะปกป้องนาง แต่กลายเป็นว่านางเป็นดาวนำโชคของเขา ช่วยปกป้องเขาแทน!
