บทที่ 210 ตามหาฮวาเฟิ่งเซี่ย
“ฮูหยิน ไปนอนก่อนเถิด”
เว่ยฉิงกล่าวกับภรรยา
วันนี้ภรรยาของเขาเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว นางกังวลจนสภาพจิตใจเริ่มย่ำแย่ ทำให้เว่ยฉิงรู้สึกเป็นทุกข์
“ข้านอนไม่หลับ”
ถังหลี่ส่ายหัวเบา ๆ
ไม่รู้ว่าตอนนี้เถ้าแก่เนี้ยฮวาอยู่ที่ใด เกิดอะไรกับนางบ้างก็ไม่อาจรู้ได้ ถังหลี่จะข่มตาหลับลงได้อย่างไร?
“ฮูหยิน ถ้าเถ้าแก่เนี้ยฮวาเป็นอันตราย เจ้าอาจจะฝันถึงนางตอนหลับนะ”
เว่ยฉิงกล่าว
เมื่อได้ยินที่ชายหนุ่มพูดถังหลี่ก็เริ่มคล้อยตาม นางกลับไปยังที่พักและนอนลงบนเตียง ความจริงแล้วเว่ยฉิงแค่ต้องการให้ถังหลี่นอนหลับเท่านั้น แต่ไม่คาดคิดในคืนนั้นถังหลี่ฝันจริง ๆ!
ในช่วงแรกของความฝันนางเห็นห้องที่มืดสลัวในนั้นมีร่างของคนสี่คนล้มลงกับพื้น พวกเขาดูไร้สติ ทันใดนั้นเองประดูห้องก็เกิดออก มีคน ๆ หนึ่งกำลังเข้าไปในห้องพร้อมกับมีดในมือและคน ๆ นั้นคือเถ้าแก่เนี้ยฮวา! ดวงตาของนางมีแววตามุ่งร้ายอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน นางหยิบมีดขึ้นมาและแทงพวกเขาทั้งสี่คนจนตาย
ชั่วพริบตาผ่านไป ภาพก็เปลี่ยนไปเป็นฮวาเฟิ่งเซี่ยถูกคุมขังอยู่ในคุก
ศาลตัดสินออกมาว่านางจะต้องโดนโทษประหารในคดีวางยาและสังหารคนทั้งสี่
ตอนที่อยู่ในห้องขังหญิงสาวปฏิเสธที่จะพบทุกคนรวมถึงเฉาจีด้วยเช่นกัน จนกระทั่งวันประหารมาถึง วันนั้นเป็นวันที่เฉาจีได้เห็นนางครั้งสุดท้าย เมื่อฮวาเฟิ่งเซี่ยเสียชีวิต เฉาจีก็ทุกข์ระทมไปตลอดชีวิตที่เหลือของเขา..
พวกเขาทั้งคู่ควรได้ครองคู่อยู่ด้วยกัน แต่เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้..
เมื่อถังหลี่ตื่นจากฝันร้าย นางรีบบอกสามีเกี่ยวกับสิ่งที่นางฝันถึง เว่ยฉิงรีบลุกขึ้นจากที่นอนทันที เขาสวมเสื้อผ้าและนำเสื้อคลุมตัวนอกมาสวมให้กับภรรยา ชายหนุ่มอุ้มถังหลี่มาไว้ในอ้อมกอดก่อนจะวิ่งออกไปจากโรงเตี๊ยม
สิ่งที่พวกเขาต้องหาตอนนี้คือห้อง ๆ นั้น!
มันเป็นบ้านร้างที่มีบ่อน้ำอยู่ในลาน กำแพงทั้งสองด้านผุพัง ถนนหน้าบ้านเป็นซอยลึกเปลี่ยว…
ถังหลี่บอกข้อมูลที่นางจำได้แก่เว่ยฉิง แต่เมืองฉินโจวนั้นเป้นเมืองใหญ่มาก การหาบ้านร้างที่ดูธรรมดาแบบนั้นเป็นเรื่องยาก เมื่อมาถึงที่ ๆ มีผู้คนพลุกพล่านไปมา เว่ยฉิงเข้าไปสอบถามชาวบ้านเกี่ยวกับบ้านหลังนี้ ในขณะที่ถังหลี่เองพยายามอย่างหนักที่จะนึกถึงความฝันของนางให้ออก เพื่อหาเบาะแสเพิ่มเติม!
นางจำได้แล้ว!
ที่ทางเข้าบ้านร้างหลังนั้น มีแผ่นป้ายประตูหล่นลงมา ดูเหมือนว่าจะเขียน…
หลู!
เป็นบ้านเก่าของคนสกุลหลูที่ถูกทิ้งร้างไว้!
เมื่อได้ข้อมูลนี้ เว่ยฉิงรีบถามทันทีว่าบ้านหลังนี้อยู่ที่ไหน เว่ยฉิงอุ้มถังหลี่ขึ้นก่อนจะวิ่งตรงไปยังจุดหมายทันที หญิงสาวกอดสามีไว้แน่น น้ำหนักของนางแทบจะไม่มีผลอะไรกับชายหนุ่มเลย เว่ยฉิงยังคงเคลื่อนไหวราวกับเหาะได้ หลังจากวิ่งมานานก็ยังไม่มีอาการเหนื่อยอ่อน
ถังหลี่มีความเข้าใจในเรื่องความแข็งแรงของสามีนางมานานแล้ว ทั้งสองคนเดินทางผ่านตรอกซอกซอยจนในที่สุดก็ถึงบ้านร้างทรุดโทรมที่อยู่ด้านใน ซึ่งเป็นหลังเดียวกับที่อยู่ในฝันถังหลี่
เว่ยฉิงกระชับกอดภรรยาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะเดินเข้าไปด้านในอย่างเงียบเชียบ หลังจากที่เดินไปสักพักเขาก็ได้ยินเสียงดังมาจากห้องหนึ่ง
“ฮวาเฟิ่งเซี่ย เจ้าไม่ได้บอกให้คนนำเงินมาส่งหรือ? เหตุใดถึงยังไม่มีมาสักคน?”
“วันนี้เจ้าไม่ไปแต่งงานหรือ? เวลาขนาดนี้แล้ว เจ้ามัวมาอยู่อะไรที่นี่?”
“อย่ามาเล่นเล่ห์กับข้านะ ไม่งั้นสามีใหม่ของเจ้าได้รู้แน่ว่าเจ้าเคยตกเป็นของผู้ชายมามากมาย พวกเรารู้จักกันมาก็หลายปี ถือว่าเป็นสหาย พวกข้าก็ไม่อยากสร้างปัญหาเช่นนี้หรอกนะ”
น้ำเสียงหยาบช้าของชายหลายคนดังออกมา
“รอหน่อยแล้วกันคงใกล้มาถึงแล้ว ข้าจะไปโกหกพวกเจ้าเพื่อเหตุใด เหตุใดพวกเจ้าไม่กินอะไรสักหน่อยเล่า?”
เสียงสตรีที่ดังปะปนมาคือเสียงของเถ้าแก่เนี้ยฮวาไม่ผิดแน่
ถังหลี่ฟังบทสนทนาพวกนั้นก็ได้ข้อมูลมากมาย ฮวาเฟิ่งเซี่ยเคยผ่านเรื่องเลวร้ายขนาดนี้มาหรือ?
“พวกมันคือคนที่ไปยังโรงเตี๊ยมเมื่อสองวันก่อน” เว่ยฉิงขยับเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของถังหลี่
ถังหลี่เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดทันที พี่ฮวาคงโดนพวกมันข่มขู่แน่นอน!
นางกับเฉาจีกำลังจะแต่งงานกัน คนพวกนี้จับตัวฮวาเฟิ่งเซี่ยมาเพื่อเรียกค่าไถ่!
ไม่แปลกใจเลยที่หญิงสาวจะดูอารมณ์ไม่ดีในช่วงสองวันที่ผ่านมา เถ้าแก่เนี้ยฮวาไม่ได้กลัวการแต่งงาน แต่ กลัวว่าพวกสารเลวนี้จะเอาเรื่องไปบอกกับเฉาจี!
นางกลัวสูญเสียชายที่รักไป
สองวันที่ผ่านมาไม่รู้เลยว่านางต้องทนทุกข์เพียงใด!
ถังหลี่รู้จักกับฮวาเฟิ่งเซี่ยมานานแล้ว และนางเข้าใจนิสัยของหญิงสาวดี แม้ฮวาเฟิ่งเซี่ยจะดูโผงผางใจร้อน แต่นางเป็นหญิงอารมณ์ดี ทว่านางมีอดีตที่เลวร้ายมาก่อน จิตใจของหญิงสาวจึงอ่อนไหวมาก เพราะขาดความอบอุ่น นางจึงโหยหาใครสักคนที่จะมอบความอบอุ่นให้นาง ทำให้หญิงสาวหวาดกลัวจะที่เสียเขาไป เถ้าแก่เนี้ยฮวาจึงทำทุกอย่างเพื่อรักษามันไว้ และนี่คือเหตุผลที่นางถูกคุกคามโดยคนเหล่านี้
นางโดนข่มเหงและเป็นเหยื่อ ทั้งถูกข่มขู่คุกคามและรีดไถ…ถังหลี่รู้สึกสงสารฮวาเฟิ่งเซี่ยมาก
หญิงสาวถูกบีบบังคับให้จนตรอก ไม่น่าแปลกใจเลยที่สุดท้ายแล้วนางจะตัดสินใจฆ่าชายสี่คนนั้น
ช่างไม่คุ้มค่าเลย
ไอ้สารเลวสี่ตัวนั่นไม่คุ้มกับที่ฮวาเฟิ่งเซี่ยจะแลกชีวิตเลย
นางกับเฉาจีควรได้ครองรักกัน อยู่กินค้ำฟ้าจนแก่เฒ่า
ถังหลี่มองไปที่เว่ยฉิง ชายหนุ่มเดินไปเตะประตูให้เปิดออกทันที ในห้องที่ทรุดโทรมเถ้าแก่เนี่ยฮวาโดนห้อมล้อมไปด้วยชายสารเลวหน้าตาอัปลักษณ์ พวกมันสี่คนตกใจมากเมื่อมองไปที่เว่ยฉิง
“เจ้า…เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร?”
“ฮวาเฟิ่งเซี่ย หมายความว่าอย่างไร? เจ้าเรียกมันมาหรือ?”
เว่ยฉิงไม่พูดพล่ามให้เสียเวลา เขาเดินตรงไปยังคนพวกนั้นและต่อยพวกเขาทันที จนพวกมันทั้งสี่คนล้มไปกองที่พื้น
“เว่ยฉิง จับพวกมันมัดเอาไว้” ถังหลี่สั่ง
เว่ยฉิงปลดผ้าคาดเอวออกและมัดคนทั้งสี่ไว้รวมกัน
หญิงสาวเดินเข้าไปหาฮวาเฟิ่งเซี่ย หญิงสาวมองมาที่ถังหลี่ด้วยดวงตาแดงก่ำ นางทั้งรู้สึกอับอายและสมเพชตัวเอง
“ถังถัง…”
ถังหลี่ต้องการที่จะเข้าไปโอบกอดนาง แต่เถ้าแก่เนี้ยฮวาก้าวถอยหลังเล็กน้อยเหมือนสัตว์เล็ก ๆ ที่หวาดกลัว นางพยายามหาทางหนี นางไม่มีท่าทีเหมือนตอนเผชิญหน้ากับชายทั้งสี่คน เมื่อเจอถังหลี่ความเปราะบางที่นางพยายามซ่อนไว้ก็เผยออกมา
“อย่าแตะตัวข้าถังถัง ข้ามันสกปรก..”
ถังหลี่รู้สึกร้อนที่จมูก นางจับมือของฮวาเพิ่งเซี่ยไว้แน่น
“พี่ฮวา ท่านไม่ได้สกปรก”
“ถังถังเจ้ารู้ไหมว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น …ระหว่างที่ข้าเดินทางมาฉินโจว พวกมันบังคับข้า..” เถ้าแก่เนี้ยฮวาพล่ามพูดเรื่องในอดีตออกมาอย่างหมดเปลือกเหมือนคนไม่มีอะไรจะเสียอีกต่อไป
ถังถังไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้าง หญิงสาวจึงปลอบโยนนาง ฮวาเฟิ่งเซี่ยตั้งใจเล่าเรื่องในอดีตทุกอย่างให้ถังหลี่ฟัง เพื่อให้หญิงสาวรู้ว่านางเป็นคนเช่นไร คนอย่างนางไม่สมควรที่จะมีสหายที่ดี…
นางไม่ควรมีสหาย….ไม่ควรมีคนรัก….
เฟิ่งเซี่ยทราบดี!
“ใจคนที่เลวทรามต่างหากที่เรียกว่าสกปรก พี่ฮวาไม่ได้สกปรกเลย”
ถังหลี่ยังคงปลอบโยน
เถ้าแก่เนี้ยฮวาเงยหน้าขึ้นมองไปที่ถังหลี่ด้วยดวงตาว่างเปล่า
ราวกับถังถังได้ยินสิ่งที่ฮวาเฟิ่งเซี่ยคิด
“ถังถัง..”
ถังหลี่กอดหญิงสาวแน่น
“พี่ฮวา ไม่ว่าอดีตเป็นเช่นไร ท่านก็ยังเป็นพี่สาวของข้า เราเป็นสหายกัน ความสัมพันธ์ของพวกเราจะไม่มีวันเปลี่ยน อดีตทุกอย่างมันเป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว”
ฮวาเฟิ่งเซี่ยแทบจะไม่เชื่อในตอนแรก ถังถังไม่ได้ดูถูกนางหลังจากรู้เรื่องหรือ?!
น้ำตาของฮวาเฟิ่งเซี่ยค่อย ๆ ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
ถังถังไม่ดูถูกนาง..
ถังถังบอกว่าพวกนางยังเป็นสหายกัน
ถังถังที่แสนดี!
ชีวิตนางทุกข์ทนกับความโศกเศร้ามายี่สิบปี การได้พบกับถังหลี่คือโชคดีเพียงเรื่องเดียวในชีวิตของนาง!
“พี่ฮวา ไม่ใช่ความผิดของท่านเลย แต่เป็นความผิดของพวกมัน พี่ไม่ควรต้องถูกลงโทษเช่นนี้ แต่เป็นพวกมันต่างหาก!”
ถังหลี่ชี้ไปที่ชายทั้งสี่ที่กำลังหมดสติ
