บทที่ 216 พลังปีศาจที่ตื่นขึ้น
ในตอนเช้าถังหลี่ตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดแข็งแรงของสามี ฝ่ามือที่หยาบกร้านของเขาโอบประคองเอวของนางไว้ เมื่อถังหลี่เงยหน้าก็สบเข้ากับดวงตาพยัคฆ์คู่หนึ่งที่จ้องนางแทบไม่กระพริบ ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยความสุขที่ล้นปรี่
ทั้งร่างกายและจิตใจของภรรยาตัวน้อยของเขาเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว !
เว่ยฉิงคิดว่าการมีภรรยาในอ้อมกอดเช่นนี้เป็นเรื่องที่มีความสุขมาก ยามที่เขาเห็นนางตื่นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปสัมผัสแตะต้องนางเบา ๆ หัวใจของเว่ยฉิงเต็มไปด้วยความพึงพอใจ
ถังหลี่รู้สึกปวดหนึบที่เอว นางปัดมือเขาออกไปด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“อย่าขยับ”
เว่ยฉิงไม่กล้าขยับ เขาเชื่อฟังถังหลี่เป็นอย่างดี
หญิงสาวหมดแรงนางหลับตาผล็อยหลับไปอีกครั้ง เว่ยฉิงมองนางด้วยรอยยิ้มที่โง่งม
เมื่อถังหลี่ตื่นขึ้นอีกครั้งก็เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว
เว่ยฉิงรอให้นางลุกขึ้นเพื่ออาบน้ำและไปกินอาหาร ต้าเป่าและสวี่เจวี๋ยกลับไปที่สำนักศึกษาแล้ว ส่วนเอ้อร์เป่าและซานเป่าเล่นสนุกกันอยู่ในสวน ทันทีที่เด็กน้อยเห็นบิดามารดาของตนพวกเขาก็ยิ้มออกมา ทั้งบ้านเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ
……
เมื่อคืน แขกทุกคนที่มางานแต่งงานนอนพักในโรงเตี๊ยมที่เว่ยฉิงจองไว้ พวกเขาต่างขยิบตาให้กัน และจงใจมาหาถังหลี่อีกครั้งในตอนบ่ายเพื่อบอกลา ตอนนี้ในลานบ้านสกุลเว่ยเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย
“เสี่ยวถัง ถ้าเว่ยฉิงกล้ารังแกเจ้าบอกลุงนะ ลุงจะทุบเขาให้ตาย!”
“ใช่! พี่รองด้วยนะถังถัง ถึงพี่จะเอาชนะเว่ยฉิงด้วยกำลังไม่ได้ก็ตาม แต่ข้าดุด่าเขาให้เจ้าได้นะ”
“ถังถัง ยินดีด้วยนะ พี่ใหญ่มีงานที่เหมืองค้างอยู่ ต้องขอตัวกลับไปก่อนล่ะ”
“ถังถัง ข้าเองก็กลับฉินโจวก่อนนะ”
“ใช่ ๆ พวกเรากลับหมู่บ้านลี่เจียกันเถอะ”
ทุกคนต่างบอกลากัน
ถังหลี่รู้สึกหัวใจวูบโหวง นางจำได้ว่าในตอนแรกที่มาที่นี่นางไม่รู้จักใครเลยสักคน ในโลกที่แปลกประหลาดใบนี้ มีนางโดดเดี่ยวอยู่แต่ผู้เดียว … ตอนนี้ก็ผ่านมาสองปีแล้ว นางมีญาติและมิตรสหายมากมาย ผู้คนเหล่านี้คือญาติและครอบครัวของนาง บางคนเดินทางหลายพันลี้จากเมืองหลวงเพื่อมาร่วมงานแต่ง ถังหลี่จดจำมิตรภาพไว้ในใจอย่างเงียบๆ
หลังจากกล่าวอำลากัน ทุกคนก็ค่อยๆจากไป
ฮั่วจีว์ควรติดตามเฉาเช่ากลับไปยังเมืองหลวง แต่เมื่อคิดว่าเมื่อกลับไปถึงเมืองหลวงตนเองจะต้องถูกบิดากักขังอีกแน่ ชายหนุ่มจึงแอบตามไป๋มู่หยางไปที่ฉินโจว เมื่อเฉาเช่ามองไปรอบ ๆ เพื่อหาฮั่วจีว์ ชายหนุ่มสงสัยว่าควรทำอย่างไรดี แต่ไม่มีทางเลือก แม่ทัพเฉาจึงกำชับกับเฉาจีให้ดูแลฮั่วจีว์ให้ดีก่อนจะกลับไปยังเมืองหลวง
แม้แขกทั้งหมดจะแยกย้ายกันไป แต่กลิ่นอายแห่งความสุขก็ยังอบอวลอยู่
ป้าจ้าวทำความสะอาดลานบ้าน ทางด้านถังหลี่และเว่ยฉิงกลับเข้าไปในห้องเปิดดูของขวัญแต่งงานที่ทุกคนมอบให้
สิ่งที่ไป๋มู่หยางมอบให้คือหยกแกะสลักเป็นคำว่า “ขอให้รักยาวนาน”
ของที่ฮั่วจีว์ให้เป็นไข่มุกราตรี ฮูหยินซูมอบงานปักที่งดงามฝีมือตัวเองให้นาง ของทุกชิ้นที่ได้มาไม่ว่าจะมีมูลค่าหรือไม่ ถังหลี่ถือว่ามันคือคำอวยพร หญิงสาวเก็บพวกมันไว้อย่างระมัดระวัง
“สามีดูนี่สิ” ถังหลี่เรียกเว่ยฉิง
มันคือกล่องใบหนึ่ง ด้านในมีม้าตัวเล็กที่แกะสลักจากไม้ มันงดงามมาก ม้าตัวนี้พริ้วไหวราวกับม้ากำลังวิ่งอย่างมีชีวิต ต้องอาศัยทักษะงานช่างชั้นสูง
“ของชิ้นนี้ไม่ได้ลงนามไว้ ข้าจึงไม่รู้ว่าใครให้มา” ถังหลี่พูดขึ้นอย่างสงสัย
แขกที่มาทุกคนล้วนมอบของขวัญที่สอดคล้องกับตัวเอง ดังนั้นจึงไม่แปลกที่มีของขวัญชิ้นพิเศษหลายอย่าง แต่ของดูมีราคาเช่นนี้ไม่น่าจะเป็นของขวัญจากเพื่อนบ้านแน่นอน แล้วเป็นใครกัน?
เว่ยฉิงจับลูกม้าไว้ในอุ้งมือตัวเอง ลูกม้าตัวเล็กบอบบางเมื่อมองไปที่มันเว่ยฉิงรู้สึกว่าคุ้นเคยกับมันอย่างบอกไม่ถูก
… ท่านลุง ขอม้าตัวนี้ให้ข้าได้หรือไม่
… ได้สิ ลุงทำมันให้เจ้า
….เย้! ท่านลุงใจดีที่สุด!
บทสนทนาแวบเข้ามาในหัวของชายหนุ่ม ความทรงจำที่ถูกปิดผนึกไว้ค่อย ๆ แง้มออกมา คิ้วหนาของเขาขมวดยุ่ง เว่ยฉิงรู้สึกว่าศีรษะของเขาปวดหนึบ
“สามี สามี…เว่ยฉิง!”
ถังหลี่ตะโกนเรียกเขาหลายครั้งก่อนที่เว่ยฉิงจะรู้สึกตัว ใบหน้าที่เป็นกังวลของภรรยาทำให้หัวใจของเว่ยฉิงอุ่นวาบ เขาลูบหัวของหญิงสาวเบา ๆ
“ข้าไม่เป็นไร”
ถังหลี่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ในเมื่อสามีของนางไม่พูดอะไรหญิงสาวจึงเลือกที่จะไม่ถามไถ่ต่อ หลังจากจัดเก็บของขวัญทั้งหมด ทั้งสองใช้เวลาพักผ่อนหลังวันแต่งงานด้วยกัน
กลางดึกคืนนั้น
อาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนวันเข้าหอถังหลี่เหนื่อยเกินไป ทำให้วันนี้หญิงสาวนอนหลับสนิท ในกลางดึกคืนนั้นจู่ ๆ นางก็ฝัน
ถังหลี่ฝันว่านางว่ายอยู่ในน้ำในร่างมนุษย์ของตัวเอง แต่ทว่าหญิงสาวหายใจในน้ำได้อย่างอิสระ ที่เบื้องหน้าของนางมีปลาหลี่ตัวเล็ก ๆ ว่ายอยู่ หากจำไม่ผิด ปลาหลี่ตัวนี้เป็นปลาที่ตัวเล็กที่สุดในสกุลหลี่
ปลาหลี่ไม่ใช่ปลาที่เกิดจากดวงวิญญาณ แต่เกิดจากการหลอมรวมวิญญาณจากสวรรค์และใต้หล้า นานทีจึงจะมีการจุติสักครั้ง ดังนั้นจำนวนสมาชิกในตระกูลจึงมีไม่มาก อย่างไรก็ตามเด็ก ๆ เหล่านี้มีหน้าตาเหมือนกันมากเกินไป แม้จะเป็นร่างมนุษย์ก็คล้ายกันมาก หากไม่ระวังก็อาจจะสับสนได้ ถังหลี่เคยป้อนอาหารให้พวกเขา แต่เพราะจำหน้าตาไม่ได้ จึงป้อนซ้ำตัวเดิมถึงสี่ห้าครั้ง ท้องของเด็ก ๆ เลยปูดออกมา
นางข้ามมิติมาเป็นเวลาสองปีแล้วและไม่เคยฝันถึงเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์เดิมของนางเลย แต่อย่างไรก็ตามสหายตัวน้อยเหล่านี้ล้วนโชคดีและมีวาสนา ต่างอยู่ดีกินดีไม่ว่าจะไปอยู่ที่ใดก็ตาม ไม่ต้องเป็นกังวลกับพวกเขาเลย
ถังหลี่ว่ายน้ำตามปลาหลี่ตัวน้อยเป็นเวลานาน พวกนางว่ายเข้าไปในร่องน้ำแคบ ๆ ทันใดนั้นเองปลาหลี่ตรงหน้าก็หายวับไป เหลือเพียงยาลูกกลอนสีแดงที่ลอยอยู่ในน้ำ… มันคือยาลูกกลอนของปีศาจ!
ยาลูกกลอนเม็ดนี้เป็นแหล่งกำเนิดพลังงานของปีศาจสามารถบ่มเพาะพลังปีศาจในตัวได้ หากมีพลังเมื่อใดก็จะสามารถใช้เวทมนต์มายาได้! ถังหลี่คุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี นางอ้าปากรับยาลูกกลอนสีแดงเข้าไป ร่างกายของถังหลี่ร้อนขึ้นราวกับถูกห่อหุ้มด้วยบรรยากาศที่อบอุ่น
เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อถังหลี่ตื่นขึ้นนางรู้สึกทันทีว่าความเจ็บปวดในร่างกายของตัวเองหายเป็นปลิดทิ้ง ความฝันเมื่อคืนทำให้ถังหลี่ตื่นเต้นมาก เป็นไปได้หรือไม่ว่าพลังปีศาจของนางตื่นขึ้นแล้ว?
นี่คือสังคมในยุคโบราณ หากไม่มีข้อจำกัด ถังหลี่สามารถสร้างมนต์ลวงตาในยามคับขันเพื่อปกป้องตัวเองและเด็ก ๆ ได้ นางแทบอดใจไม่ไหวในการลองพลัง ทว่าตอนนี้พลังในร่างกายของหญิงสาวมีน้อยกว่าหนึ่งส่วนจึงนับว่าอ่อนแอมาก กระนั้นก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย แต่ในไม่ช้าร่างกายของนางจะแข็งแกร่งขึ้น
ต่อมา หลังจากที่ฝึกฝนอยู่ระยะหนึ่งหญิงสาวก็สำเร็จวิชาระดับต่ำอย่าง มนต์ลวงตา แต่เนื่องจากพลังของนางมีขีดจำกัดถังหลี่เลยใช้มันได้แค่เล็กน้อยเท่านั้น
…..
ในขณะเดียวกัน เว่ยฉิงเดินทางไปเมืองเหอตงเพื่อซื้อรถม้าให้กับครอบครัว ถังหลี่จ้างจางเฉียนมาเป็นคนขับรถม้าให้สกุลเว่ย ผู้ที่ตื่นเต้นที่สุดก็คือซานเป่า เด็กหญิงอยากนั่งรถม้าทุกวัน นางขอร้องให้แม่พานั่งรถม้าไปหาพี่ชายที่สำนักศึกษาทั้งที่อยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น
ถังหลี่มองดูใบหน้าเล็ก ๆ ที่ตื่นเต้นของซานเป่า หญิงสาวไม่อยากให้บุตรีผิดหวังจึงพาซานเป่านั่งรถม้าไปที่ตลาด หลังจากที่เด็กหญิงเห่อรถม้าได้สองสามวัน ตอนนี้นางกลับมาเห่อม้าแทน!
เว่ยฉิงจึงสร้างคอกม้าไว้ในลานบ้านสกุลเว่ย
ม้าสีขาวตัวใหญ่สูงสง่างาม คงจะสง่ามากกว่านี้อีกหากซานเป่าได้ขี่มัน!
ดวงตาฉ่ำวาวของเด็กหญิงเต็มไปด้วยความคาดหวัง แต่ก่อนที่นางจะเข้าไปใกล้ม้าสีขาวตัวนั้น ถังหลี่ก็รีบอุ้มซานเป่าออกไปทันที
หญิงสาวกลัวว่าม้าจะทำร้ายซานเป่า จึงทำวงกลมกั้นไว้และบอกกับเด็กหญิงว่าห้ามข้ามเส้นวงกลมตรงนี้ไปเด็ดขาด ซานเป่าได้แต่เฝ้ามองม้าที่นางชอบและตะโกนพูดคุยกับมันอยู่ห่าง ๆ
