เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ – บทที่ 249 จั๋วชูมาแล้ว

บทที่ 249 จั๋วชูมาแล้ว

จิ่วถิงถูกเชิญไปพักที่จวนสกุลฉิน ทุกคนในตระกูลฉินต่างให้ความเคารพต่อจิ่วถิงเป็นอย่างมาก ฉินเฉียนพาเขาเดินชมไปรอบ ๆ จวนสกุลฉิน

“ท่านจิ่วถิง เหตุใดจึงไม่พักอยู่ที่จวนฉินสักพักเล่า บุตรชายของข้าชื่นชมท่านมาก ส่วนตัวข้ามีความปรารถนาให้ท่านให้ท่านช่วยชี้แนะบุตรชายของข้าด้วย” ฉินเฉียนเอ่ยประจบสอพลอ

“ใช่แล้วขอรับ ข้านับถือท่านมากเลย” ฉินเหวินซวนรีบพูดเสริมทันที

เขากำลังพยายามให้จิ่วถิงรับเขาเป็นลูกศิษย์ หากเขาได้เป็นลูกศิษย์ของท่านจิ่วถิงแล้วละก็…จะถือเป็นข้อได้เปรียบกว่า เว่ยจื่ออั๋งและสวี่เจวี๋ยที่ไม่เข้าตาของท่านจิ่วถิง..

จิ่วถิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบออกไปว่า

“เพราะความจริงใจของนายท่านฉินและนายน้อยฉินเองก็มีความสามารถด้วยเช่นกัน เช่นนั้นข้าจะอยู่ที่นี่ชั่วคราวก็แล้วกัน”

ฉินเฉียนได้ฟังก็มีความสุขมาก

เมื่อท่านจิ่วถิงอยู่ที่จวนตระกูลฉินก็เป็นความหวังว่าเขาจะต้องรับเหวินซวนเป็นศิษย์!

“เรือนแห่งนี้ไม่เลวเหมาะแก่การทำสมาธิและบำเพ็ญเพียร” ท่านจิ่วถิงเปรยขึ้นมา

เรือนหลังนี้เป็นเรือนที่ฉินเฉียนอาศัยอยู่ มีการตกแต่งตามหลักฮวงจุ้ยเป็นอย่างดี แต่ในเมื่อท่านจิ่วถิงเอ่ยปากเช่นนี้ นายท่านสกุลฉินก็เต็มใจที่จะย้ายออกและเปลี่ยนเครื่องเรือนใหม่ทั้งหมด!

….

ถังหลี่สังเกตท่าทีของต้าเป่าและสวี่เจวี๋ย พวกเขาทั้งสองกำลังอ่านตำราอยู่ในห้องทำงานราวกับว่าที่ผ่านมาไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถังหลี่เห็นเช่นนั้นจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

ตู้ชิงหยูย้ายบ้านทั้งวัน ตอนเย็นเขามาที่บ้านของถังหลี่เพื่อร่วมรับประทานอาหารมื้อเย็นด้วย โดยอ้างสาเหตุว่าเขาก่อไฟในเตาไม่ได้

“เสี่ยวหลี่ เจ้าคงไม่รังเกียจที่ข้าจะมาทานมื้อเย็นที่บ้านเจ้าใช่หรือไม่?”

ตู้ชิงหยูพูดอย่างกระวนกระวายใจ

“แค่อ้าปากแล้วกินก็พอ” ถังหลี่กล่าว

“น่าจะมากกว่าหนึ่งปาก…”

เมื่อตู้ชิงหยูพูดจบเด็กอ้วนคนหนึ่งเดินออกมาจากด้านหลังของเขา เด็กชายมองถังหลี่อย่างกระตือรือร้น

“นี่น้องชายของข้า ตู้เสี่ยวไป๋”

ถังหลี่รู้จักเด็กอ้วนคนนี้อยู่แล้ว จำได้ว่าเขาต้องการเข้าหาซานเป่าหลายครั้งแต่เจอต้าเป่าและเอ้อร์เป่าขวางไว้ นางไม่คาดคิดเลยว่าเด็กอ้วนคนนี้เป็นน้องชายของตู้ชิงหยู

“ท่านอา” เสี่ยวไป๋เรียกถังหลี่

“เจ้าเรียกนางว่าอาหรือ? ข้าดูอาวุโสกว่าหรืออย่างไร?” ตู้ชิงหยูเคาะหัวเขา

“หลานชายที่น่ารักของข้า” ถังหลี่รีบรับคำ จนตู้ชิงหยูไม่มีโอกาสได้เปลี่ยนคำพูดของเขา

“ป้าจ้าว ทำอาหารเย็นเพิ่มอีกสองที่…” ถังหลี่ตะโกนไปในครัวแต่ก่อนที่นางจะพูดจบ ร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นอย่างเงียบ ๆด้านหลังตู้ชิงหยู เขาสวมชุดสีดำยืนนิ่งราวกับท่อนไม้ไม่ปริปากพูดอะไรแม้แต่คำเดียว แต่สัมผัสได้ถึงวิทยายุทธ์ที่กล้าแกร่งของเขา

“ผู้ติดตามของข้าชื่อเฉียนซาน” ตู้ชิงหยูเอ่ย

ถังหลี่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตะโกนบอกป้าจ้าวอีกครั้งว่า

“เพิ่มอีกสามที่!”

ไม่ใช่แค่ปากเดียวแต่สามปาก!

แต่นางจะทำอย่างไรได้เมื่อตัวเองก็ถูกใจตู้ชิงหยูมากและอยากคบหานางเป็นสหายด้วย เมื่อตู้เสี่ยวไป๋เห็นซานเป่าดวงตาของเขาสว่างวาบขึ้นทันที เขาตรงรี่เข้าไปหาร้องเรียกซานเป่าไม่ขาดปาก

“น้องสาวๆ”

ต้าเป่า เอ้อร์เป่า และสวี่เจวี๋ยต่างผลัดกัน กันท่าเด็กอ้วนจนจบมื้ออาหาร จนทำให้ทั้งเสี่ยวไป๋และซานเป่าไม่ได้คุยอะไรกันสักคำ

แต่ตู้เสี่ยวไป๋รู้สึกมีความสุขมาก เขากับซานเป่าได้เป็นเพื่อนบ้านกันแล้ว ทุกคนต่างบอกว่าเขาได้รับพรจากดวงจันทร์ ดังนั้นน้องสาวจะต้องได้มาเป็นน้องสาวของเขาในสักวันหนึ่งอย่างแน่นอน!

….

วันถัดมา

ถังหลี่พาเอ้อร์เป่าไปยังสำนักศึกษาเหอตง สำนักศึกษาแห่งนี้เป็นสำนักที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเหอตงซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก

ถังหลี่มีจดหมายรับรองที่เขียนโดยอาจารย์กัว ดังนั้นนางจึงขอเข้าพบกับเจ้าสำนักศึกษาเหอตง เขาและอาจารย์กัวเป็นสหายร่วมชั้นกันมาก่อน อีกทั้งเอ้อร์เป่ายังเป็นน้องชายของนักเรียนที่ได้ลำดับหนึ่งและสองอีกด้วย เขาจึงอ้าแขนรับอย่างง่ายดาย น้องชายของเว่ยจื่ออั๋งย่อมไม่โง่เขลาเป็นแน่

หากเป็นเช่นนี้แล้ว ผู้ที่ชนะการสอบคัดเลือกทั้งหมดนั้นจะมาจากสำนักศึกษาของเขา?

เจ้าสำนักศึกษาเหอตงถูมืออยู่ในใจเงียบ ๆ

เอ้อร์เป่ารู้สึกกดดันเป็นอย่างมากเมื่อเห็นสายตาที่ร้อนแรงของเจ้าสำนักศึกษา เหตุการณ์นี้ทำให้เขาหวนคิดถึงวันที่เขาสมัครเข้าเรียนที่สำนักศึกษาหงเหวิน อาจารย์กัวเองก็ตั้งคำถามจนทำให้เอ้อร์เป่ารู้สึกสับสน

และแล้วก็เป็นไปตามที่คาดการณ์เอาไว้

เจ้าสำนักเหอตงทดสอบเอ้อร์เป่า

เด็กชายตอบคำถามอย่างตะกุกตะกัก

จนถังหลี่ไม่มีทางเลือกนอกจากจะช่วยเขา ในที่สุดเจ้าสำนักศึกษาจึงได้ปล่อยเอ้อร์เป่า

ถังหลี่รีบจ่ายค่าเล่าเรียนของเอ้อร์เป่าให้แก่ทางสำนักศึกษาทันที

สำนักศึกษาแห่งนี้อยู่ใกล้บ้าน เด็กชายจึงไม่จำเป็นต้องอยู่ประจำ เอ้อร์เป่ามีความสุขมาก เพียงพริบตาเดียวชีวิตในสำนักศึกษาใหม่ก็เริ่มขึ้น ทั้งต้าเป่าและสวี่เจวี๋ยอยู่ในชุดเสื้อคลุมตัวยาวดูสะอาดสะอ้าน พวกเขาไปที่สำนักศึกษาพร้อมกับกล่องใส่ตำราบนหลัง

ถังหลี่ส่งเด็กทั้งสองคนที่ประตู สำนักศึกษาแห่งนี้ใหญ่โตโอ่อ่ามากเมื่อมองจากภายนอก ต่อเมื่อเข้าไปข้างในก็ได้เห็นว่ากว้างขวางมากกว่าที่มองจากภายนอกเสียอีกทั้ง ต้าเป่าและสวี่เจวี๋ยมองไปรอบ ๆ ด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น

“รอบนี้มีศิษย์ใหม่กี่คนหรือ?”

“สามสิบห้า”

“มีรายชื่อสอบผ่านทั้งหมดสามสิบหกคนไม่ใช่หรือ?”

“ฉินเหวินซวนที่อยู่อันดับสี่ไม่มาเรียนแล้ว เขาเป็นลูกศิษย์ของท่านจิ่วถิงจะอยากมาเรียนที่นี่อีกทำไม?”

“ท่านจิ่วถิงรับฉินเหวินซวนเป็นลูกศิษย์ไปแล้วหรือ?”

“ใช่แล้ว สองวันก่อนจวนตระกูลฉินจัดพิธีรับศิษย์ใหญ่โตมาก บิดาข้าเองก็ไปร่วมงานเช่นกัน ตอนกลับบ้านมายังอดดุด่าข้าไม่ได้ คงเพราะอิจฉาตระกูลฉินเป็นแน่!”

“ท่านพ่อของเจ้าจะไม่พอใจได้อย่างไร? ความจริงก็สมควรแล้วพวกเราไม่ได้อยู่ในสายตาของท่านจิ่วถิง”

“แต่นั่นคือท่านจิ่วถิงนะ หากได้ฝากตัวเป็นลูกศิษย์ของเขา เจ้าย่อมมีรายชื่ออยู่ในประกาศทองคำอย่างแน่นอน”

“พวกเราคงได้แต่อิจฉา คุณชายฉินต่างชั้นกับเรามากก้มหน้าเรียนไปเถอะ!”

สวี่เจวี๋ยอดไม่ได้ที่จะมองไปยังต้าเป่า เมื่อเขาได้ยินบทสนทนาเหล่านั้น เขากังวลว่าต้าเป่าจะได้รับผลกระทบจากคำพูดเหล่านี้ แต่เมื่อเห็นว่าต้าเป่ายังดูเป็นปกติไม่มีท่าทีสนใจ สวี่เจวี๋ยจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ท่านแม่บอกว่า ท่านจิ่วถิงผู้นี้ไม่ใช่ผู้เก่งกาจอะไร อีกทั้งชื่อเสียงของเขาล้วนเป็นของปลอม ข้าไม่สนใจว่าเขาจะไปเป็นอาจารย์ของใครหรอก?”

“ถูกของเจ้า” สวี่เจวี๋ยยิ้ม

“พี่จั๋วชูอยู่ไหน เหตุใดถึงยังไม่เห็นเขาเลย” ต้าเป่ามองไปรอบ ๆ ก็ยังไม่เห็นวี่แววของจั๋วชู

พวกเขามาจากสำนักศึกษาเดียวกัน ได้เข้าเรียนที่สำนักศึกษาหลวงด้วยกัน ดังนั้นมิตรภาพระหว่างพวกเขาจึงแน่นแฟ้นขึ้นเป็นธรรมดา ต้าเป่ากำลังกังวลว่าจั๋วชูจะไม่ได้มาเรียนเพราะปัญหาของครอบครัว

“ต้าเป่าดูนั่น!” สวี่เจวี๋ยกล่าว

ต้าเป่าหันไปมอง เขาเห็นจั๋วชูเดินเข้ามา เด็กหนุ่มใส่เสื้อผ้าเก่าขาด ศิษย์ในสำนักศึกษาต่างจ้องมองไปที่เขาด้วยสายตาแปลก ๆ หลายคนขยับออกห่างชี้มือมาทางเขา

“ขอทานคนนี้มาจากไหน? เหตุใดทางสำนักจึงปล่อยให้เขาเข้ามา”

“ข้าได้กลิ่นเหม็น มาจากตัวเป็นแน่”

“เขาดูสกปรกมาก ไปหาใครมาไล่เขาไปเถอะ!”

ใบหน้าของจั๋วชูแดง เด็กหนุ่มอ้าปากแต่เขาก็ไม่สามารถพูดแก้ต่างออกมาได้เพราะตัวเขาเองก็แต่งตัวราวกับขอทานจริง ๆ แต่ไม่เป็นไร…จั๋วชูชินกับสายตาแบบนี้แล้ว

ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนดังขึ้น

“ขอทานอะไร สายตาพวกเจ้ามีปัญหาหรือ? คนผู้นี้คือจั๋วชูที่ได้อันดับสามในการสอบ พวกเจ้าจำไม่ได้หรืออย่างไร?”

จั๋วชูเงยหน้าขึ้น เขาเห็นเว่ยจื่ออั๋งและสวี่เจวี๋ย