บทที่ 326 ท่านแม่อย่าร้องไห้
น้ำตาของมารดาดูเหมือนไม่มีวันหมด ในขณะที่ท่านแม่ปลอบซานเป่า เด็กหญิงก็ปลอบมารดาเช่นกัน
“ท่านแม่ ใจเย็นๆ อย่าร้องไห้” ใช้เวลาสักพักใหญ่กว่าถังหลี่จะหยุดร้องไห้
ทันใดนั้นเองดวงตาของหญิงสาวเป็นประกายกร้าว เมื่อเห็นผู้ชายหกเจ็ดคนเข้ามาล้อมตัวนางเอาไว้ เมื่อพวกมันเห็นพรรคพวกนอนร้องโอดโอยอยู่กับพื้นก็คิดว่าถังหลี่ไม่ได้เคี้ยวง่ายๆ พวกเขาจึงชักดาบออกมาอย่างระแวดระวัง
ถังหลี่วางซานเป่าลง เด็กหญิงถอยหลังไปอย่างรู้ดี นางยืนอยู่กับเหวินรั่วเสวี่ยและเหวินไคเฉิง ตอนนี้มีท่านแม่อยู่ข้างๆ ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว
ถังหลี่หยิบดาบขึ้นมากวาดสายตาไปยังชายทั้งเจ็ดคน
กลุ่มโจรเหล่านี้ถึงแม้จะแข็งแกร่งดุร้ายแต่ฝีมือเทียบไม่ได้กับองครักษ์เงาที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี ซึ่งถังหลี่สามารถรับมือพร้อมกันได้ถึงสามคนในคราวเดียวกัน โจรพวกนี้จึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนางเลย
หญิงสาวเคลื่อนไหวก่อน นางกระโดดเตะคนที่อยู่ตรงหน้า เหวี่ยงดาบในมือไปกระแทกจนคนพวกนั้นล้มลงไปสองคน
หลังจากนั้นนางก็เหวี่ยงดาบอีกครั้ง เตะดาบที่เหลือของคนพวกนั้นทิ้ง ในชั่วพริบตาคนทั้งเจ็ดก็ร้องโอดครวญอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด เหวินรั่วเสวี่ย เหวินไคเฉิงตกตะลึง
“ท่านแม่ของเจ้าสุดยอดเลย”
“เก่งมาก!”
ซานเป่ายืดหน้าอกของนางเล็กน้อยอย่างภาคภูมิใจ แน่นอนว่ามารดาของนางย่อมเก่งมาก!
“ท่านพี่ดูนั่น!” จู่ๆ เหวินไคเฉิงก็ชี้ไปที่ด้านหลังของพวกเขา ซานเป่าและเด็กสาวหันไปมอง
“คบเพลิงนี่!”
ถังหลี่มองดูคบเพลิงที่มีจำนวนหนาแน่นราวกับคนร้อยนับกำลังเดินขึ้นมาบนภูเขา เป็นไปได้ไหมว่าเป็นเจ้าหน้าที่?
นางทิ้งข้อความให้พวกเขาช่วยกันหากระท่อมที่ทางการเคยเข้ามาปราบโจรที่นี่มาก่อน พวกเขาน่าจะคุ้นเคยกับมันดี ไม่เหมือนนางที่ต้องคลำทางมา สมควรแล้วที่พวกเขาจะมาที่นี่ได้เร็ว
เมื่อคบเพลิงเหล่านั้นใกล้เข้ามาถังหลี่มองเห็นชายร่างสูงที่เป็นผู้นำอย่างรวดเร็ว นั่น! สามีของนาง! เป็นคนของทางการจริงๆ ด้วย!
เมื่อเห็นถังหลี่ เว่ยฉิงรีบวิ่งเข้าไปหานางทันทีรู้สึกโล่งใจมากที่นางปลอดภัยดี
ทันทีที่เห็นพวกโจรบนพื้น สายตาของชายหนุ่มเย็นชา เขาสั่งให้ลูกน้องทั้งหมดจับโจรไว้ ไม่ว่าพวกมันจะตายแล้ว หรือยังมีชีวิตก็ตาม
“ท่านแม่ ยังมีพวกโจรที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้” ซานเป่าพูด
คนร้ายที่รังแกเหวินรั่วเสวี่ยก่อนหน้านี้ไม่อยู่ในคนหลายสิบคนที่ถูกจับ นางยังไม่ได้แก้แค้น!
“ค้นหาทุกซอกทุกมุม จะต้องไม่มีใครรอด!” เว่ยฉิงออกคำสั่ง”
“ขอรับใต้เท้า!” เจ้าหน้าที่หลายคนหลั่งไหลเข้าไปทำงานค้นหา
ซานเป่าดึงแขนเสื้อของถังหลี่ให้ก้มลงมา ซานเป่าเขย่งไปกระซิบที่หูของนาง
“ท่านแม่ ท่านเคยบอกว่าเราต้องจดจำบุญคุณของคนที่มีเมตตา มีท่านลุงผู้หนึ่งช่วยพวกเราออกมา ท่านช่วยเขาได้ไหม”
“ลุงคนไหนหรือ?”
ซานเป่าชี้ไปที่คนๆ หนึ่งในกลุ่มโจรตรงนั้น ถังหลี่พยักหน้าจดจำเขาเอาไว้ หญิงสาวเดินไปหาพี่น้องฝาแฝด
“พวกเจ้าไม่เป็นอะไรนะ”
เหวินรั่วเสวี่ยและเหวินไคเฉิงส่ายศีรษะ
“ดีแล้ว”
“ขอบคุณท่านน้าถังที่ช่วยพวกข้าไว้”
ครั้งนี้ทั้งสองคนรอดตายอย่างหวุดหวิด ความกลัวยังครุกรุ่นอยู่ภายในใจ ยังดีที่มีซานเป่าอยู่ด้วย ใครเล่าจะคิดว่าเด็กน้อยที่สูงเพียงไหล่มีจะพลังจนสามารถล้มโจรได้
โชคดีที่ถังหลี่มาทันเวลา ไม่เช่นนั้นชะตาชีวิตของพวกเขาจะเป็นอย่างไรไม่มีใครล่วงรู้ได้
ฝาแฝดทั้งสองโค้งคำนับให้แก่ถังหลี่ หญิงสาวกวาดตามองเด็กทั้งสองคน เหวินไคเฉิงมีรอยฟกช้ำแต่ทั้งคู่ไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่านั้น
“ใต้เท้าเหวินกำลังรออยู่ที่เชิงเขา พวกเจ้าจะเจอเขาหลังจากที่ลงไป” เว่ยฉิงพูดกับเด็กๆ
ใต้เท้าเหวินกระวนกระวายใจมาก เขาอยากจะตามขึ้นเขาไปด้วยแต่ถนนบนเขาขรุขระเดินลำบาก จะกลายเป็นภาระให้กับคนอื่น ทำให้เกิดความล่าช้าขึ้นได้ เขาจึงเลือกที่จะรออยู่เชิงเขาแทน
เหวินรั่วเสวี่ยและเหวินไคเฉิงพยักหน้า เมื่อเห็นมารดาของซานเป่า เด็กๆ ก็คิดถึงบิดามารดาเช่นกัน อยากเจอท่านพ่อเร็วๆ
ตอนนี้ทั้งสองคนมีความสุขมาก
ในไม่ช้าที่แห่งนั้นก็ถูกค้นอีกครั้ง มีโจรอีกสามคนโดนจับออกมา หนึ่งในนั้นคือคนที่ถูกซานเป่าทุบตีจนเกือบตาย หลังจากที่รื้อค้นจบแล้วพวกเขาก็ลงจากภูเขาทันที
เว่ยฉิงอุ้มซานเป่าไว้ ส่วนถังหลี่เดินจูงมือเหวินรั่วเสวี่ย เจ้าหน้าที่อีกคนหนึ่งเป็นคนพาเหวินไคเฉิงลงมาจากภูเขา ถนนเส้นนี้บนภูเขาในยามค่ำคืนนั้นเดินยากมาก ฝนเพิ่งตกทำให้ค่อนข้างลื่น พวกเขาจึงค่อยๆ เดินอย่างเชื่องช้า กว่าจะลงจากเขาได้ก็กินเวลาสองถึงสามชั่วยาม
ที่เชิงเขาใต้เท้าเหวินกับเจ้าหน้าที่อีกสองคนยืนถือคบเพลิงพลางชะเง้อมอง เมื่อใต้เท้าเหวินเห็นเด็กทั้งสองคนเขาก็มีความสุขมาก
“รั่วเสวี่ย! ไคเฉิง!”
“ท่านพ่อ!”
เด็กทั้งสองกระโดดเข้าหาอ้อมแขนของบิดา ใต้เท้าเหวินกอดลูกๆ ไว้แน่นอย่างตื่นเต้น เยี่ยมมาก! เด็กทั้งสองปลอดภัยดี!
ถังหลี่มองไปยังภาพของสามคนพ่อลูกที่กอดกันนางถอนหายใจอย่างโล่งอก เคราะห์ดีที่เด็กทั้งสองคนไม่ได้เป็นเช่นในความฝัน หากเป็นเช่นนั้นจริงย่อมเป็นฝันร้ายของบิดามารดามาก
พวกเขาเดินทางไปที่ลานบ้านแห่งหนึ่ง ฮูหยินเหวินกำลังยืนรออยู่หน้าประตูอย่างความกระวนกระวาย เมื่อเห็นว่าบุตรทั้งสองปลอดภัยดี นางแทบจะเป็นลมเพราะความตื่นเต้น ฮูหยินเหวินกอดลูกๆ พร้อมกับร้องไห้ โดยมีสามีโอบกอดพวกเขาเอาไว้
“ไม่เป็นไร มันจบแล้ว เรากลับไปที่จวนกันเถอะ” ใต้เท้าเหวินปลอบโยน
มีรถม้าจอดรออยู่ พวกเขารวมทั้งถังหลี่และซานเป่าเข้าไปในรถม้า กว่าจะกลับมาถึงเมืองชิงเหอท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว รถม้าคันนี้มาจอดที่จวนสกุลเว่ยก่อน ในขณะที่ถังหลี่กำลังจะอุ้มซานเป่า ฮูหยินเหวินก็คว้ามือนางเอาไว้
“แม่นางถัง ขอบคุณมากนะ” ฮูหยินเหวินกล่าวขอบคุณ นางรู้สึกซาบซึ้งอย่างมากที่ถังหลี่ขี่ม้าไปที่นั่นเพื่อช่วยเด็กๆ คนผู้นี้คือผู้มีพระคุณของนางจริงๆ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กทั้งสองคน นางคงไม่อยากที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยฮูหยิน ท่านกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ พรุ่งนี้ข้าจะไปเยี่ยมท่าน” ถังหลี่กล่าว
“ได้ ราตรีสวัสดิ์เช่นกัน”
ฮูหยินเหวินปล่อยนางไป ถังหลี่ออกจากรถม้าพร้อมกับซานเป่าที่อยู่ในอ้อมแขนแล้วเดินเข้าไปประตูบ้าน เว่ยฉิงจูงม้าเดินไปที่ข้างหน้าของนางลูบหัวภรรยากระซิบเสียงเบาว่า
“หากข้าจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว จะมาหาเจ้า”
เว่ยฉิงปรารถนาที่จะได้อยู่กับภรรยาลูกๆ ทุกคืน แต่ความเป็นจริงกลับทำเช่นนั้นไม่ได้ หญิงสาวพยักหน้ารับ นางเฝ้ามองดูเว่ยฉิงขี่ม้าออกไป หลังจากนั้นจึงกอดซานเป่าเดินเข้าบ้าน
ถังหลี่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ซานเป่าห่อตัวนางด้วยผ้าห่ม แล้วถึงจะถอดชุดตัวเองออก นางโอบเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน แต่หญิงสาวก็ยังไม่สามารถข่มตาหลับลงได้ นางกลัวความฝันที่เกิดขึ้นมาก
หากเกิดอะไรกับซานเป่าจริงๆล่ะก็…
โชคดีที่นางปลอดภัย
เมื่อได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเด็กหญิง ถังหลี่ก็อดโล่งใจไม่ได้ นางกดจูบที่หน้าผากเบาๆ
…
ในขณะเดียวกันจ้าวชูที่กำลังรอฟังข่าวดีก็ตกใจและประหลาดใจมากเมื่อได้รับรายงานว่าตอนนี้ทางการได้กวาดล้างคนเหล่านั้นไปแล้ว พวกเขาค้นพบเด็กๆที่หายไป
เป็นไปได้อย่างไร!?
