บทที่ 341 ความทรมานของกู้อิ๋น
ถังหลี่พูดคุยกับฮูหยินซูอยู่พักใหญ่ ตอนที่หมอซูและภรรยาได้ออกไปจากเมืองหลวงนั้น ชื่อเสียงของหมอซูโดนทำลายไปนานแล้วอีกทั้งฮูหยินซูก็ป่วยหนัก ตอนนี้พวกเขาได้กลับมายังเมืองหลวง สุขภาพของฮูหยินซูดีขึ้นมาก ส่วนหมอซูนั้น ก็ได้รับการปลดเปลื้องจากความอยุติธรรมที่เขาประสบมาในอดีต เขาเป็นหมอมีหน้าที่รักษาผู้ป่วยดูแลช่วยเหลือชีวิตผู้คน หากเปรียบเทียบแล้วชีวิตทั้งก่อนหน้าและปัจจุบันช่างเต็มไปด้วยรสชาติที่หลากหลายคละเคล้ากันไป
“ไม่กี่วันมานี้ ข้ากับไท่หยวนเดินเล่นไปรอบๆ เมืองหลวง ตัวเมืองไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก ดอกท้อยังบานต้อนรับฤดูใบไม่ผลิอยู่เช่นเดิม หากแต่มิตรสหายเก่าแก่ไม่รู้ว่าหายไปไหนกันบ้าง?”
“ฮูหยินซูท่านอยากทำอะไรหรือ?” หากพูดถึงอดีตแล้วจิตใจมักเศร้าหมอง แต่ถ้าได้พูดถึงอนาคตจิตใจจะชื่นบานเต็มไปด้วยความหวัง เมื่อถังหลี่ถาม ฮูหยินซูจึงได้ตอบว่า
“ข้ากับไท่หยวนวางแผนที่จะเปิดร้านเย็บปักถักร้อย และโรงหมอ ที่อยู่ไม่เกินไปนัก”
“จริงหรือ? ข้าดีใจด้วย ที่ท่านกับหมอซูจะได้ทำในสิ่งที่ตนเองชื่นชอบ”
“นั่นเป็นเพราะความช่วยเหลือของเจ้านะ สาวน้อย” ฮูหยินซูเอื้อมมือมาบีบแก้มของถังหลี่อย่างรักใคร่ แต่แล้วสีหน้าของฮูหยินซูก็จริงจังขึ้น
“เสี่ยวถังเจ้ามีปัญหาอะไรกับกู้อิ๋นหรือ?”
“มีเรื่องในใจต้องสะสางมากมาย” ฮูหยินซูพยักหน้า นางหวังว่าญาติของเสี่ยวถังจะจำนางได้โดยเร็ว
………………..
จวนแม่ทัพ
ในห้องของกู้อิ๋นถูกจุดเทียนขึ้น
“เจ้าไปสืบดูได้เรื่องว่าอย่างไร?”
“คุณหนูเจ้าคะข้าสืบได้ความมาว่า หญิงแซ่ถังผู้นั้น เป็นภรรยาของอู่เสี่ยวโหว นางมาจากหมู่บ้านลี่เจีย มณฑลชิงเหอ นางรับอุปการะเด็กสี่คนกับสามีเก่า ต่อมาสามีของนางหายไป นางได้พบรักกับท่านอู่เสี่ยวโหว ทั้งสองจึงได้แต่งงานกันหลังจากนั้นพวกเขาถึงได้มาที่เมืองหลวงเจ้าค่ะ”
การสืบเรื่องนี้เป็นไปอย่างง่ายดายไม่มีอะไรซับซ้อนมากนัก
“หมู่บ้านลี่เจีย ถังหลี่…” กู้อิ๋นขมวดคิ้ว ฟังดูคุ้นหู
“เมื่อสามปีที่แล้วเราไปหมูบ้านลี่เจียในมณฑลชิงเหอกันใช่ไหม?” กู้อิ๋นถามสาวใช้ นางพยักหน้า ถังหลี่ นางจำได้แล้ว นางเจอกับคนผู้นี้ที่บ้านของหมอซูในความทรงจำของนางแล้ว ถังหลี่เป็นเพียงหญิงชาวบ้านหน้าตาพื้นๆ ไม่ใช่หรือ? หากนางหน้าตาเหมือนดังเช่นตอนนี้ กู้อิ๋นก็น่าจะสะดุดใจจำนางได้สิ?
มีบางอย่างผิดปกติไป
ถังหลี่ดูเปลี่ยนไป เป็นผู้หญิงคนนั้นหรือไม่?
“นางเป็นคนหมู่บ้านลี่เจี่ยมาแต่เดิมหรือ?” กู้อิ๋นถาม
จู๋เยว่ตอบว่า “บ่าวยังสืบไม่เจอเจ้าค่ะ”
นางไปสืบมาจากแหล่งข่าวที่น่าเชื่อถือได้ เป็นสำนักข่าวใหญ่ที่เชี่ยวชาญในการรวบรวมข้อมูลข่าวสารในมณฑลชิงเหอ ที่สามารถหาข่าวได้ภายในระยะเวลาสั้นๆ แต่ตอนนี้ยังไม่พบเจอเรื่องที่สลับซับซ้อนไปกว่านี้
“เจ้าพบที่อยู่ของคนผู้นั้นหรือยัง?”กู้อิ๋นถาม
“คุณหนู มีซ่องคณิกามากมายในเมืองชิงเหอ บ่าวยังหาไม่เจอเจ้าค่ะ” จู๋เยว่ตอบนาง
หากยังไม่รู้ก็ไม่มีอะไรแน่ชัด หลังจากฟังแล้วก็ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์แต่อย่างใด
“ตรวจสอบต่อไป” กู้อิ๋นย้ำ อย่างไรเสียนางต้องหาตัวตนของถังหลี่ให้เจอ หลังจากจู๋เยว่จากไป นางจึงขึ้นไปนอนบนเตียง กู้อิ๋นไม่สบายใจจนนอนไม่หลับเมื่อคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น นางพลิกไปมาหลายครั้งหลายหน ในที่สุดจึงได้ผล็อยหลับไปกลางดึก คืนนั้นนางฝันร้าย
“กู้อิ๋น ข้าเป็นลูกสาวท่านแม่ทัพ เจ้ามันเป็นตัวปลอม!” ในความฝัน ตัวตนของนางถูกเปิดเผย นางกลับไปเป็นสาวชาวนาผู้ต่ำต้อยอีกครั้ง ถูกผู้คนดูถูกดูหมิ่นต้องการจะเหยียบให้นางจมดิน เหมือนเมื่อชาติก่อน
ชาติที่แล้วนางตั้งใจเรียนอย่างหนัก ไม่ว่าจะเป็นกู่ฉิน เดินหมาก เขียนอักษร วาดรูป เพื่อให้เป็นที่พอใจของชายผู้นั้น แต่ในที่สุดนางก็เป็นแค่สาวชาวนาผู้ต่ำต้อยเท่านั้น
ชาติกำเนิดของนางตรึงนางไว้กับความอัปยศไม่ว่าจะพยายามมากสักเพียงไหน นางก็ไม่อาจที่จะเปลี่ยนแปลงมันได้ ผลสุดท้ายก็โดนเหยียบย่ำจนตาย
“ไม่!” กู้อิ๋นตื่นจากฝันร้าย เหงื่อเย็นๆ ไหลท่วมแผ่นหลังจนชุ่ม นางเป็นบุตรสาวตระกูลกู้มาหกปีแล้ว จนนางคิดไปแล้วว่านางคือคุณหนูสกุลกู้ แต่การปรากฏตัวของถังหลี่ทำให้หวนคิดถึงสถานะเดิมของตนเอง สาวชาวนา!
ทำไม? ทำไมถึงได้ไม่ยุติธรรมเช่นนี้ ?
ทำไมข้าต้องเกิดมาต้อยต่ำด้วยเล่า?
แววตาของกู้อิ๋นดุร้ายอำมหิตขึ้นมาทันที
มันไม่ใช่เรื่องง่ายกว่าที่นางจะเดินมาจนถึงจุดนี้ นางจะเดินไปตามเส้นทางเก่าของตนเองอย่างแน่นอน นางจะฆ่าใครก็ตามที่ตั้งใจจะหยุดนาง กู้อิ๋นหายใจเข้าลึกๆ ไม่! นางจะไม่ผลีผลาม ทำให้ตนเองสับสน ต้องหาตัวตนของถังหลี่ให้เจอก่อนว่าแท้จริงแล้วนางเป็นใคร?
กว่ากู้อิ๋นจะลุกขึ้นจากเตียงก็เป็นช่วงเวลากลางวันแล้ว สาวใช้เข้ามาช่วยนางแต่งกาย หลังจากแต่กายเสร็จเรียบร้อยดี บ่าวผู้หนึ่งเข้ามารายงานว่า
“แม่นางถังมาเจ้าค่ะ” กู้อิ๋นปวดหัวขึ้นมาอีก ถังหลี่ นางมาที่นี่อีกแล้วหรือ?
……………….
ที่เรือนหลัก ถังหลี่กำลังนวดศีรษะให้ฮูหยินกู้
เมื่อวานนางตกน้ำต้องทรมานจากลมและอากาศที่หนาวเย็น ทำให้เกิดอาการปวดหัวจนถึงกับนอนไม่หลับ มือของถังหลี่นุ่มนวลแม้กระทั่งการนวดก็ดูราวกับเป็นผู้เชี่ยวชาญ ฮูหยินกู้รู้สึกได้ว่าศีรษะของนางโล่งสบายขึ้นมาก พอหลับตาก็รู้สึกว่าง่วงขึ้นมาทันที แม่นมจ้าวมีความสุขที่ได้เห็นฮูหยินผ่อนคลาย ฮูหยินสุขภาพไม่ค่อยดี นางอดนอนมาทั้งคืน ถึงได้มีอาการอ่อนเพลียมาก หากนางรู้สึกเคลิ้มอยากจะนอนนั่นย่อมเป็นเรื่องดี
“ฮูหยินท่านพักผ่อนหน่อยเถิดเจ้าค่ะ” แม่นมจ้าวพูดเบาๆ หลังจากช่วยให้ฮูหยินกู้เอนกายนอนลงบนเตียง
“ถุงหอมจะช่วยฮูหยินให้นอนหลับได้ง่ายขึ้นเจ้าค่ะ” ถังหลี่กระซิบก่อนที่จะยัดถุงหอมไว้ใต้หมอนให้ เมื่อเห็นนางหลับไปแล้ว แม่นมจ้าวจึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะเดินออกไปจากห้องพร้อมกับถังหลี่ด้วยฝีเท้าที่แผ่วเบา
แม่นมจ้าวมองถังหลี่ก่อนเอ่ยปากขอร้อง
“แม่นางถังท่านช่วยสอนข้านวดศีรษะฮูหยินได้ไหมเจ้าคะ?”
แม่นมจ้าวเป็นสาวใช้สินสอดของฮูหยินกู้มาตั้งแต่นางออกเรือน นางเป็นห่วงฮูหยินกู้มาก
“เวลาที่ข้านวดให้ฮูหยินท่านสามารถดูข้านวดให้นางได้”
แม่นมจ้าวรู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก นางเอ่ยขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อฮูหยินกู้นอนหลับไปแล้ว แม่นมจ้าวจึงให้สาวใช้พานางเดินเล่นชมดูรอบๆ จวนแม่ทัพ
สาวใช้เป็นคนช่างเจรจา นางพูดคุยกับถังหลี่ตลอด
“ท่านแม่ทัพอยู่ที่ค่ายตลอดในวันธรรมดาเจ้าค่ะ ท่านจะกลับจวนเป็นครั้งคราว บางครั้งฮูหยินก็จะไปหาท่านแม่ทัพที่ค่ายเจ้าค่ะ”
“นี่เป็นลานของนายน้อย ท่านเป็นคนสันโดษชอบอยู่เงียบๆ จึงไม่ค่อยมีผู้คนมากนักเจ้าค่ะ”
“ส่วนตรงนี้เป็นเรือนของนายน้อยรองเจ้าค่ะ นายน้อยรองและท่านแม่ทัพอยู่ที่ค่ายทหารตลอดไม่ค่อยจะได้กลับมาที่บ้าน นายน้อยรองเป็นคนอ่อนโยน บ่าวไพร่จะชอบรับใช้ท่านมากเจ้าค่ะ” สาวใช้ตัวน้อยพูดแล้วหน้าแดงด้วยความเขินอาย
ถังหลี่อดสงสัยไม่ได้ว่านายน้อยรองผู้มีเสน่ห์มากเช่นนี้จะหน้าตาเป็นอย่างไรหรือ?
“ตรงนี้เป็นลานของนายน้อยสามเจ้าค่ะ ท่านอาจจะดูเป็นคนก้าวร้าวน่ากลัวสักหน่อย บางครั้งเหมือนซ่อนมีดไว้ในรอยยิ้ม ส่วนมากพวกเราจะกลัวเขาเจ้าค่ะ” สาวใช้แลบลิ้นยามที่เอ่ยถึงนายน้อยสาม หลังจากพูดจบนางจึงเห็นถังหลี่มองไปที่ด้านหลังด้วยสายตาแปลกๆ
มีอะไรอยู่ข้างหลังนางหรือ?สาวใช้หันหลังไปดู นางตัวสั่น นายน้อยสามยืนอยู่ข้างหลังมองนางอย่างขุ่นมัว สาวใช้หน้าซีดด้วยความตกใจ ร่างของนางสั่นสะท้าน
จบกัน!
“อย่าทำให้นางกลัวสิ” ถังหลี่ทนไม่ไหวเอ่ยออกมา
กู้หวนจิ่นทำหน้าเศร้าก่อนที่จะพูดว่า
“ใครใช้ให้นางนินทาข้าลับหลังเล่า?” เมื่อเห็นถังหลี่มองเขา กู้หวนจิ่นจึงได้ยิ้มออกมาแล้วพูดว่า
“เสียวถังหลี่ ทำไมเจ้าถึงมาที่บ้านข้าได้เล่า?”
รอยยิ้มของกู้หวนจิ่นมาจากก้นบึ้งจากหัวใจ ต่างจากรอยยิ้มยามปกติของเขาที่มักจะดูเย้ยหยันผู้คน สาวใช้มองเขาก่อนจะคิดในใจว่าที่แท้นายน้อยสามก็ไม่ได้ดูน่ากลัวสักเท่าไรนัก…
…………………
