บทที่ 357 กู้หวนอวี้
ในช่วงเวลาหกปีที่ผ่านมากู้อิ๋นได้ใช้ตัวตนของนางอยู่กับครอบครัวสกุลกู้ มีความสุขไปกับความรักและความโปรดปรานที่พวกเขามีต่อนาง
ถังหลี่รู้สึกเศร้าอยู่ในใจอย่างยากที่จะบรรยายออกมาได้ หลังจากที่นางได้ทะลุเข้ามาในนวนิยายเล่มนี้ ส่วนหนึ่งของร่างเดิมของนางก็ยังคงอยู่และหล่อหลอมรวมไปเป็นส่วนหนึ่งของอารมณ์ถังหลี่
ดังนั้นนางจึงใช้ชีวิตอยู่เพื่อตัวเองและเพื่อเจ้าของร่างเดิมด้วย ทันใดนั้นมีมือของคนผู้หนึ่งวางบนไหล่ของถังหลี่
นางหันไปมองก็เห็นกู้หวนจิ่น เขาเข้ามายืนเคียงข้างนางด้วยรอยยิ้ม
“พี่สาม”
“ไม่ต้องดูหรอก ข้ามีของดีมาให้เจ้า” กู้หวนจิ่นว่าแล้วก็ดึงมือน้องสาวให้นั่งลง เขาส่งถุงกระดาษที่อยู่ในมือหลายใบให้น้องสาว นางรับมาเปิดดูด้วยความสงสัย
“พี่ซื้ออะไรมาหรือ?”
“เปิดดูสิ” เขาตอบ
ถังหลี่เปิดออกพบว่ามีขนมเกาเตี่ยนที่สวยงามส่งกลิ่นหอมโชยออกมา นี่เป็นของที่พี่ชายนางซื้อให้
“กินตอนยังร้อนเถอะ” กู้หวนจิ่นเอ่ยปากชวน
“อื้อ!” ถังหลี่พยักหน้า นางก้มลงงับขนมเข้าปากพบว่ารสชาติดีจริงๆ กู้หวนจิ่นมองถังหลี่อย่างอ่อนโยน
นางกินขนมจนแก้มป่องเหมือนหนูตัวเล็กๆ กู้หวนจิ่นอายุมากกว่านางเพียงปีเดียว ในตอนที่น้องยังเด็กเขามักจะรังแกเย้าแหย่ให้น้องสาวร้องไห้ไม่เช่นนั้นจะไม่ยอมปล่อย ยามที่น้องร้องไห้เขาจะซื้อขนมมาปลอบเอาใจนางเสมอ เด็กตัวน้อยที่กำลังสะอื้นฮักจมูกแดงจะยิ้มรับทันทีทั้งๆ ที่ยังมีคราบน้ำตาเกาะอยู่
เวลาที่นางหัวเราะจะเห็นลักยิ้มอย่างเด่นชัด น่ารักเป็นพิเศษ
ในพริบตาเดียว เด็กน้อยคนนั้นก็เติบโตขึ้นจนออกเรือนไปแล้ว
กู้หวนจิ่นยังคงมองน้องสาวที่กินขนมอยู่อย่างเอ็นดู เขาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบศีรษะเล็กๆ ของนาง ถังหลี่หันไปมอง พลางหยิบขนมป้อนใส่ปากเขา
“พี่สามกินสิ”
กู้หวนจิ่นอ้าปากรับขนม หวานมาก…เขาโตมากับขนมหวานของร้านชื่อดังในเมืองหลวง แต่ไม่คิดว่ามันจะมีรสชาติอร่อยเหมือนวันนี้ ถังหลี่กินขนมต่อพร้อมกับหันไปมองเขา
หญิงสาวเห็นคิ้วของเขาขมวด ไม่เหมือนครั้งแรกที่พวกเขาได้เจอกัน ในตอนนั้นกู้หวนจิ่นดูร่าเริงสดใส แต่ตอนนี้เป็นเพราะเรื่องราวมากมายประดังเข้ามาทำให้เขารู้สึกทุกข์ใจ
“พี่สาม…ความฝันเช่นนั้นจะไม่เกิดขึ้น เราอย่าได้ไปคิดถึงมันอีกเลย”
ดวงตาของนางกลมโตดูน่ารัก ในขณะเดียวกันก็แฝงไว้ด้วยความกังวลและทุกข์ใจเช่นเดียวกัน กู้หวนจิ่นสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นในใจของเขา
โฉมหน้าที่แท้จริงของกู้อิ๋นจะถูกเปิดเผยในไม่ช้านี้ น้องสาวตัวจริงของเขากลับมาแล้ว เรื่องต่างๆ ในความฝันจะไม่เกิดขึ้น หากนางอยากให้เขามีความสุข เขาก็จะมีความสุข!
เขายังมีน้องสาวที่ดีเช่นนี้จะไม่มีความสุขได้อย่างไร?
ในภายหน้าครอบครัวของเขาจะดีขึ้น กู้หวนจิ่นบิดขี้เกียจเอนตัวไปด้านหลัง เขากลับไปเป็นหนุ่มเจ้าสำอางเสเพลผู้นั้นอีก
“เอาล่ะ พี่ชายจะลืมมันไปเสียให้หมด”
ถังหลี่วาดรอยยิ้มจนดวงตาของนางเป็นเส้นโค้ง นางคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน
“พี่สามข้ากินหมดแล้ว” ถังหลี่พูด
“มากับพี่เถอะ” กู้หวนจิ่นลุกขึ้น ยื่นมือให้ถังหลี่ นางจับมือเขาลุกขึ้นยืน
“ท่านพี่ เราจะไปไหนกัน?”
“พาเจ้าไปหาพี่รองกับท่านพ่อ” กู้หวนจิ่นเอ่ย ถังหลี่ชะงักฝีเท้า มองกู้หวนจิ่น ท่านพ่อกับพี่รองไม่ได้รู้จักนางในฐานะบุตรสาวและน้องสาว…
“ต่อไปพวกเขาจะจดจำเจ้าได้อย่างแน่นอน ตอนนี้เราแค่ไปทักทายเขาก่อนเวลาเท่านั้น”
กู้หวนจิ่นชักชวน ถังหลี่พยักหน้าและเดินตามเขาเข้าไปในจวนกู้ ที่จริงแล้วเรื่องบิดาและพี่รองยังทำให้นางเป็นกังวลอยู่บ้าง กู้หวนจิ่นสังเกตได้ถึงความตึงเครียดของนาง จึงตบไหล่น้องสาวเบาๆ
“ไม่ต้องกังวล มีพี่ชายอยู่” ถังหลี่พยักหน้ารับ
ทั้งสองเดินเข้าไปในจวนสกุลกู้ด้วยกัน เนื่องจากการกลับมาของท่านแม่ทัพทำให้จวนแห่งนี้มีชีวิตชีวามาก ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างมีรอยยิ้มบนใบหน้าโดยเฉพาะบรรดาสาวๆ
“พี่รองเป็นคนมีสเน่ห์ไม่มีใครไม่ชอบเขา” กู้หวนจิ่นกล่าว
ถังหลี่รับรู้ทันทีว่าเสียงร่ำลือที่ภายนอกไม่ใช่แค่เรื่องอวดอ้างแต่อย่างใด ในหนังสือนวนิยายโดยส่วนใหญ่มักจะมีผู้ชายหน้าตาดีเช่นนี้เอาไว้กระตุ้นเด็กสาวๆ ยามที่เขาออกไปเดินกลางถนน
กู้หวนอวี้เป็นตัวละครที่โดดเด่นหาใครเทียบเขาได้ยาก
เขาอยู่แต่ในสนามรบมาตลอดทั้งปีจึงมีความเป็นชายชาติทหารที่ยิ่งดึงดูดใจของสาวๆ มากขึ้นไปอีก กู้หวนจิ่นเข้าไปในจวนพร้อมถังหลี่ ในไม่ช้าก็เห็นร่างสูงที่อยู่ในอาภรณ์สีฟ้าสว่างไสวราวกับดวงจันทร์ ชายผู้นั้นคือกู้หวนอวี้นั่นเอง
ทั้งสองเดินเข้าไปหากู้หวนอวี้
“พี่รอง” กู้หวนจิ่นเรียกเขา
“อาจิ่น” เขาหันมายิ้มบางๆ สายตาของเขาอ่อนโยน กู้หวนอวี้มองถังหลี่ เขาถามขึ้นทันทีว่า
“แม่นางผู้นี้เป็นใครกันหรือ?”
“น้องสาวข้า นางชื่อถังหลี่”
“แม่นางถัง” กู้หวนอวี้ทักทาย
“คุณชายรองกู้” ต่างฝ่ายต่างทักทายซึ่งกันและกัน แม้กู้หวนอวี้จะเป็นคนสุภาพอ่อนโยนก็ตามที แต่ไม่มีใครสามารถคาดเดาความคิดของเขาได้ แม้แต่คนในสกุลกู้ก็ตาม
ที่จริงแล้วเขาเป็นคนที่ภายนอกดูอบอุ่น แต่จิตใจของเขากลับเย็นชาไม่น้อย ยากนักที่จะเข้าถึงได้
“พี่รอง ท่านอยู่ที่นี่เอง” เป็นเสียงกู้อิ๋นนั่นเอง นางวิ่งมาหากู้หวนอวี้
“อาอิ๋น” กู้หวนอวี้ใช้สายตาที่อ่อนโยนมองน้องสาวของเขา กู้อิ๋นเหลือบตามองถังหลี่ ใบหน้าที่เย็นชาแปรเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว นางกอดแขนกู้หวนอวี้เอาไว้แน่น ก่อนจะพูดออดอ้อนว่า
“พี่รอง กลเก้าห่วงที่ท่านให้ข้ามันยากเกินไป ข้าแก้ไม่ได้”
“งั้นหรือ? เอาเถอะพี่รองจะสอนเจ้าเอง” กู้หวนอวี้ตอบนางอย่างอ่อนโยน กู้อิ๋นคล้องแขนเขา นางมองถังหลี่ราวกับโอ้อวด
เมื่อสองคนพี่น้องเดินจากไป กู้หวนจิ่นจึงกอดถังหลี่อย่างปลอบโยน
“อย่าเศร้าไปเลย รออีกไม่นานเถอะ” กู้หวนจิ่นพูดยิ้มๆ
“ข้าไม่เศร้าหรอก” แค่รู้สึกอึดอัดใจเท่านั้น
นางเหม่อมองคนที่ฉกฉวยครอบครัวของนาง เริงร่าไปกับความรักที่พวกเขาให้ในฐานะของถังหลี่ มันไม่ใช่สิ่งที่กู้อิ๋นควรภูมิใจ
กู้อิ๋นคิดว่าวิกฤตนั้นได้ผ่านไปแล้วแต่กลายเป็นว่ายังมีมีดแขวนอยู่เหนือศีรษะของนางไม่รู้ว่าจะตกมาใส่เมื่อไหร่?
กู้หวนจิ่นและถังหลี่ยังคงเดินเล่นไปรอบๆ จวนสกุลกู้ พวกเขาเดินไปที่เรือนของมารดา ประตูห้องของฮูหยินกู้ยังคงปิดอยู่ กู้หวนจิ่นดึงน้องสาวเข้าไปแนบแอบที่ประตู ตอนที่พวกเขายังเป็นเด็ก เขาทำแบบนี้เพื่อแอบฟังบิดากับมารดาคุยกัน ถังหลี่ยิ้มเมื่อเห็นท่าทีราวกับเด็กๆ ของเขา
