บทที่ 363 นางกลายเป็นคนโปรด
ฮูหยินกู้ร้องไห้ไม่หยุด นี่คือบุตรสาวของนาง เด็กน้อยที่นางคิดถึงอยู่ทุกวัน
บุตรสาวที่ควรจะได้เติบโตอยู่ในอุ้งมือที่นางคอยประคบประหงมราวกับสมบัติชิ้นเล็กๆ ในหัวใจ แต่กลับต้องโตมาอย่างโดดเดี่ยว ต่อให้บิดามารดาบุญธรรมจะรักนางเพียงใดก็ไม่เท่ากับบิดามารดาผู้ให้กำเนิด ฮูหยินกู้หยุดร้องไห้ไม่ได้ เมื่อได้ยินเสียงร่ำไห้อย่างหนักหน่วงของมารดายิ่งทำให้ถังหลี่เศร้าใจมากขึ้น
อ้อมกอดของท่านแม่นั้นอบอุ่นเสมอ
ในที่สุดนางก็ถูกมารดาสวมกอดเอาไว้อย่างแนบแน่น ถังหลี่เปิดปากเรียก
“ท่านแม่..”
ฮูหยินกู้รู้สึกสะเทือนใจเมื่อได้ยินเสียงเรียกเช่นนั้น นางยิ่งร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิมมาก
“ท่านแม่อย่าร้องไห้ ข้ากลับมาแล้ว”
“จากนี้ไปครอบครัวของเราจะอยู่ด้วยกันไม่พลัดพรากจากกันอีกต่อไป”
ถังหลี่ปลอบโยนนางทั้งน้ำตา ฮูหยินกู้กอดนางไว้นานก่อนจะยอมปล่อย นางวางมือบนไหล่ถังหลี่กวาดตามองซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับว่านางยังเห็นบุตรสาวไม่พอ
“ท่านแม่ หากท่านมองข้าเช่นนี้ อีกไม่นานท่านคงเบื่อข้าเป็นแน่ ท่านค่อยๆ มองข้าก็ได้จะไม่เบื่อเร็วนัก ดีหรือไม่เจ้าคะ?” ดวงตาของถังหลี่เปลี่ยนเป็นสีแดง มีรอยยิ้มขี้เล่นอยู่บนใบหน้า ทำให้ฮูหยินกู้หัวเราะออกมาทั้งน้ำตา
“เอาสิ แม่จะเก็บเจ้าไว้ค่อยๆ ดูไป”
“สาวน้อย” แม่ทัพกู้เดินมาด้านหน้าของถังหลี่และมองนางด้วยดวงตาสีแดง ถังหลี่เงยหน้ามองบิดาของนาง นางคิดอยู่เสมอว่าท่านพ่อของนางตัวสูงและดูน่าเชื่อถือประหนึ่งภูเขาใหญ่ ท่านแม่ทัพกู้เป็นดั่งที่นางเคยจินตนาการไว้จริงๆ
“ท่านพ่อ..” ถังหลี่เรียกอย่างอ่อนโยน
“พ่อ” เป็นคำเรียกที่แสนหวานจนจับหัวใจของแม่ทัพกู้ เขามีความสุขมาก ในขณะที่ยื่นมือไปตบไหล่ของถังหลี่ แต่แล้วเขาก็ตระหนักได้ว่าบุตรคนนี้เป็นเพียงเด็กหญิงที่แสนบอบบางไม่ใช่บุตรชายที่แข็งแกร่งเหมือนกับเขา เขาควรจะทำตัวอ่อนโยนกับนาง
“เด็กดี” แม่ทัพกู้พูดอย่างมีความสุข
ถังหลี่มองไปที่กู้หวนอวี้และเรียก “พี่รอง”
ชายหนุ่มยิ้มให้นางอย่างอ่อนโยนลูบศีรษะของถังหลี่ “เด็กดี”
ถังหลี่เดินไปหากู้หวนจิ่น ชายหนุ่มกอดอกและเชิดคางขึ้น เขาแสร้งทำเป็นโกรธเพื่อรอให้ถังหลี่เรียกเขา
“พี่สาม”
“ไม่ได้ยิน”
“พี่สาม”
“เรียกอีกครั้ง”
“พี่สาม!”
ถังหลี่เรียกหลายครั้งจนในที่สุดกู้หวนจิ่นก็พอใจ เขายื่นมืออกมาหยิกแก้มนางเบาๆ นี่ก็คือน้องสาวของเขา
ไม่มีใครจะพรากน้องสาวที่แท้จริงไปได้!
หลังจากพูดคุยกันแล้ว ฮูหยินกู้ก็พาถังหลี่ไปที่ห้องเพื่อพูดคุยกัน แม้ว่าทั้งสองจะอยู่ด้วยกันมาระยะหนึ่งแล้ว แต่พวกนางก็ยังมีเรื่องพูดคุยกันมากมาย ตอนนี้เมื่อเป็นมารดาและบุตรที่แท้จริงแล้ว พวกนางจึงได้พูดคุยเรื่องส่วนตัวบ้างเป็นเรื่องธรรมดา ฮูหยินกู้ถามถึงเรื่องราวของนางที่ผ่านมาในช่วงสิบปี หญิงสาวเล่าทุกอย่างโดยละเอียดจนฮูหยินกู้รู้สึกเป็นทุกข์
“ท่านแม่ จริงๆ แล้วข้าไม่ได้ลำบากมากนัก ข้าได้พบกับสามี เขาดีต่อข้ามาก ข้ามีลูกน้อยที่ต้องดูแลสี่คน จื่ออั๋งกับสวี่เจวี๋ยเป็นเด็กฉลาดมีอนาคตไกล พวกเขากำลังรอการสอบที่กำลังจะมาถึง หากสอบได้ที่หนึ่งข้าย่อมเป็นมารดาของจ้วงหยวน
“ส่วนจื่ออี้นั้นฉลาด เจ้าปัญญา เขามีความคิดแปลกใหม่มากมายทุกวัน ต่อไปภายหน้าเขาจะกลายเป็นคนสำคัญมีชื่อเสียงอย่างแน่นอน”
“ซานเป่าบุตรสาวคนสุดท้อง ทั้งอ่อนโยนและน่ารัก ยามเติบใหญ่นางอยากจะเป็นแม่ทัพหญิง”
เมื่อถังหลี่พูดถึงเด็กๆ ใบหน้าของนางนั้นเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ทำให้ฮูหยินกู้อยากรู้เรื่องของเด็กๆ เหล่านั้นมากขึ้น
“สามีข้าเป็นคนจริงจังและน่าเชื่อถือ เขารักข้ามาก” เมื่อพูดถึงสามี ใบหน้าของถังหลี่ก็แดงขึ้นเล็กน้อย นางคลี่ยิ้มอย่างมีความสุข ทำให้ฮูหยินกู้เชื่อแล้วว่านางใช้ชีวิตที่ดีและมีความสุขจริงๆ ทำให้ความทุกข์ในใจของนางลดน้อยลง
ถังหลี่ร่วมทานอาหารมื้อเย็นกับครอบครัวสกุลกู้ยกเว้นกู้หวนเนี่ยน นางเคยทานอาหารที่จวนสกุลกู้หลายครั้งแล้ว แต่วันนี้ฮูหยินกู้สั่งแต่อาหารจานโปรดของนาง ระหว่างรับประทานอาหาร ทั้งสี่คนผลัดกันคีบอาหารให้ถังหลี่อย่างเอาอกเอาใจ จนนางสัมผัสได้ถึงความรักและความอบอุ่นในครอบครัว หลังจากทานอาหารเสร็จเรียบร้อยดีแล้วเมื่อถังหลี่กำลังจะกลับ ฮูหยินกู้จับมือนางไว้อย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
“พรุ่งนี้พาสามีของเจ้ากับเด็กๆ มากินมื้อเย็นที่นี่สิ”
“เจ้าค่ะท่านแม่” ถังหลี่พยักหน้า
ฮูหยินกู้ยืนที่ประตูมองดูร่างของถังหลี่จากไป ท่านแม่ทัพนำเสื้อคลุมมาสวมไว้ที่ไหล่โอบกอดภรรยาเอาไว้
“บุตรสาวที่กลับมาบ้านหลังออกเรือนหรือ… เด็กน้อยของเราโตแล้วจริงๆ”
ฮูหยินกู้ถอนหายใจ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว สิบเจ็ดปีที่ผ่านมาตุ๊กตาตัวน้อยได้เติบโตเป็นหญิงสาวที่ออกเรือนไปเสียแล้ว น่าเสียดายที่เมื่อคิดถึงช่วงเวลาสิบเจ็ดปีที่ถังหลี่เติบโตขึ้น แม่ทัพกู้เข้าใจถึงจิตใจของภรรยาเป็นอย่างดี เขากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
“ตั้งแต่วันนี้ต่อไป เราจะอยู่เคียงข้างนางเสมอ” ฮูหยินกู้พยักหน้ารับ
“หาวันฤกษ์ยามดีๆ จัดงานเลี้ยงรับรองให้นางเถอะ”
นางต้องการให้ผู้คนทั้งเมืองหลวงรับรู้ว่าถังหลี่เป็นบุตรสาวของสกุลกู้ ไม่อยากให้ถังหลี่รู้สึกถึงความคับข้องใจใดๆ
….
จวนโหว
ถังหลี่กลับมาที่จวน หลังจากนั้นไม่นานเว่ยฉิงเองก็กลับมาเช่นกัน ชายหนุ่มมีรูปร่างสูงประกอบกับหน้าตาที่คมคายหล่อเหลา หลังจากที่เขาทำงานในกรมอาญาได้ชั่วระยะหนึ่ง อารมณ์ของเว่ยฉิงก็ดูเย็นชามากขึ้นกว่าเดิม
ในเมืองหลวงแห่งนี้ ความสัมพันธ์ของผู้คนสลับซับซ้อนกว่าในเมืองชิงเหอเป็นอย่างมาก แค่ตำหนิผู้ใดในกรมก็อาจถูกลงโทษเพราะอาจจะเป็นบุตรหรือพี่เขยของเจ้ากรมใดเจ้ากรมหนึ่งก็เป็นได้ เรื่องเหล่านี้ทำให้การจัดการยากมากยิ่งขึ้น
นับเป็นเวลาสองเดือนแล้วที่เว่ยฉิงยุ่งมาก เขาประสบพบเจอกับปัญหาต่างๆ มากมาย แต่เมื่อได้กลับบ้านและพบหน้าภรรยา ความรู้สึกขุ่นมัวกลับหายไปทันที
เว่ยฉิงเข้าบ้านเห็นภรรยาตัวน้อย เขารู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาในทันที
ถังหลี่ช่วยเขาถอดเสื้อคลุม เว่ยฉิงกอดด้านหลังของภรรยา แอบจุมพิตนางที่ข้างแก้ม
“สามี ข้าได้เจอครอบครัวแล้ว”
ถังหลี่และเว่ยฉิงแบ่งปันความสุขด้วยกัน นางจะพูดคุยกับสามีทุกครั้งเมื่อมีแผนการใหม่หรือมีการเปลี่ยนแปลงใดๆเกิดขึ้น เขาจะรู้เรื่องราวประหนึ่งรู้จักฝ่ามือของตน วันนี้เมื่อเขาได้ยินเรื่องที่กู้อิ๋นและจ้าวชูยกเลิกการแต่งงานอย่างกะทันหัน ทุกคนล้วนแต่คาดเดาเหตุผลไปต่างๆ นานา แต่สำหรับเว่ยฉิงแล้ว เขารู้ทันทีว่าเป็นเพราะตัวตนของกู้อิ๋นได้ถูกเปิดโปง เป็นเรื่องที่น่ายินดีที่ได้ยกเลิกการแต่งงานไปเสีย
ในที่สุดภรรยาของเขาก็ได้รับในสิ่งที่นางต้องการ อีกทั้งยังได้สถานะตัวตนกลับคืนมา เว่ยฉิงรู้ว่าภรรยาของเขารอคอยช่วงเวลานี้มานานมากเพียงใด เขาพลอยมีความสุขไปกับนางด้วย เว่ยฉิงอุ้มถังหลี่หมุนตัวไปรอบๆ นางโอบแขนรอบคอของเขาไว้แน่น ปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข พวกเขากระเซ้าเย้าแหย่หยอกล้อกันอยู่พักหนึ่ง
“สามี ท่านหิวหรือยัง? ไปกินข้าวกันก่อนเถอะ” เว่ยฉิงพยักหน้า
ถังหลี่สั่งให้บ่าวรับใช้ตั้งโต๊ะอาหารทันที อาหารมากมายทยอยวางลงบนโต๊ะ เมื่อเว่ยฉิงเริ่มกิน ถังหลี่ที่นั่งอยู่ข้างเขาก็สังเกตเห็นว่า ในช่วงเวลาไม่กี่ปีที่ผ่านมา สามีของนางเปลี่ยนแปลงไปมากจริงๆ ตั้งแต่นิสัยใจคอไปจนถึงบุคลิกภาพ ต่างไปถึงแปดในสิบส่วนจากคนป่าคนเดิม
เว่ยฉิงมองภรรยาตัวน้อยของเขาอย่างมีความสุข เขาจงใจเชิดคางของตนเองขึ้นเพื่อให้ภรรยาได้ชื่นชมใบหน้าด้านข้างที่หล่อเหลาของตน
เมื่อเห็นท่าทีเช่นนั้นของเขา ถังหลี่รู้ทันทีว่าสามีของนางคิดอะไรอยู่ในหัว นี่เป็นตัวตนดั้งเดิมของเขาที่ออกมาวิ่งเล่นให้นางได้เห็นอีกครั้ง ช่างน่ารักและน่าขันจนถังหลี่อดหัวเราะออกมาไม่ได้
“สามี พรุ่งนี้เราไปที่จวนสกุลกู้กันเถอะ ท่านพ่อท่านแม่อยากพบท่าน” ถังหลี่เอ่ยขึ้น เว่ยฉิงพยักหน้ารับทันที
