เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ – บทที่ 426 เปิดเผยตัวตนของเซี่ยฟางเฟย

ตอนที่ 426 เปิดเผยตัวตนของเซี่ยฟางเฟย

นี่เป็นความลับที่ยิ่งใหญ่ของเซี่ยฟางเฟย นางเป็นวิญญาณมาจากโลกสมัยใหม่ที่ได้ข้ามมาในยุคโบราณนี้

เดิมทีนางคิดว่าเป็นโชคดีที่ตนได้มาอยู่ในร่างของหญิงสาวผู้นี้ แต่กลับกลายว่านางเป็นสตรีที่เกิดในตระกูลไม่สูง เป็นเพียงหญิงสาวในห้องหอที่จะต้องแต่งงานออกเรือนเมื่อถึงวัยอันควร ใช้ชีวิต แล้วตายไปอย่างน่าเสียดาย นางจึงคิดที่จะทำให้ชะตาชีวิตของร่างเดิมรุ่งโรจน์และกลายเป็นตำนานที่ใครๆ จะต้องพูดถึง

นางจะใช้ความรู้ที่มาจากยุคสมัยของตนเพื่อเปลี่ยนแปลงยุคโบราณเช่นนี้

ผู้คนยุคนี้โง่เขลาจนเกินไป เทคโนโลยีทั้งหลายล้วนล้าสมัย ยากเกินกว่าที่นางจะเข้าไปแก้ไขช่วยเหลือ

แต่ในเมื่อเกิดมาแล้ว การใช้ชีวิตให้มีความสุขเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด นางจึงใช้ชีวิตตามที่ใจของตนปรารถนา ไม่คิดเลยว่าวันหนึ่ง เรื่องราวที่นางไม่ใช่คุณหนูเซี่ยตัวจริงจะถูกเปิดเผยขึ้นมา แต่แล้วอย่างไรเล่า? ร่างกายนี้เป็นของนาง ใครจะไปเชื่อว่านางไม่ใช่คุณหนูเซี่ย! คุณหนูเซี่ยตัวจริงนางเป็นผีอายุสั้นตายไปนานแล้ว

แต่กลายเป็นว่านางยังไม่ตาย แล้วยังมายืนทวงเอาสถานะของนางคืนอีก เซี่ยฟางเฟยสับสน แต่แล้วนางกลับได้สติขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

ความสุขสบายที่นางได้รับอยู่มาจากสถานะของคุณหนูเซี่ยผู้นี้ หากนางสูญเสียสถานะไป แม้แต่เสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่ม อาหารการกิน รวมถึงที่จะซุกหัวนอนคงไม่มี!

ต่อให้นางดูถูกดูแคลนคนในสกุลเซี่ยมากแค่ไหน นางก็ไม่อยากจะสูญเสียตัวตนของนางไป ไม่มีทาง! ตราบใดที่นางยืนกรานว่า ไม่! เรื่องราวทุกอย่างจะเรียบร้อยดี

เพราะนางคือเซี่ยฟางเฟยเจ้าของร่างนี้อย่างแท้จริง

“เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร ข้าคือเซี่ยฟางเฟย บิดาของข้าเลี้ยงข้ามาเป็นสิบปีจะไม่รู้หรือว่าข้าเป็นบุตรสาวเขาหรือไม่?”

เซี่ยฟางเฟยมองไปเซี่ยหรงอัน

“ท่านพ่อไล่ผู้หญิงสติไม่ดีผู้นี้ออกไปเถอะ!”

“ฟางเฟย เจ้าคือฟางเฟยจริงหรือ?” เซี่ยหรงอันจ้องบุตรสาวด้วยสายตาที่ซับซ้อน

“ท่านพ่อท่านหมายความว่าอย่างไร? ท่านมองหน้าข้าแล้วคิดว่าข้าโกหกหรือ? หากท่านยังทำเช่นนี้อีกข้าจะไม่พูดกับท่านพ่อตลอดชีวิต!”

“นางจำทุกอย่างในวัยเด็กของฟางเฟยได้” เซี่ยหรงอันมองตันเหนียงเขาพูดขึ้นอย่างจริงจัง

ยิ่งไปกว่านั้นหากไม่นับหน้าตาแล้ว ตันเหนียงยังเหมือนเซี่ยฟางเฟยตัวจริงมากกว่า ไม่ว่าจะอุปนิสัยใจคอและท่าทางที่สง่างาม หากไม่ใช่เพราะใบหน้าของตันเหนียง เขาย่อมคิดว่าตันเหนียงคือบุตรสาวของเขา เซี่ยหรงอันสูดลมหายใจเข้า ความคิดของเขาปั่นป่วนยุ่งเหยิง

“นางแค่ใช้คนสืบเรื่องราวก็สามารถรู้อดีตทั้งหมดได้แล้ว!” เซี่ยฟางเฟยชี้ตันเหนียง กล่าวป้ายสี

“เจ้าจงใจสืบวัยเด็กของข้าแล้วมาแอบอ้างใช่ไหม! นังหญิงชั่ว! คำโกหกของเจ้ามีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่จะเชื่อ!” เซี่ยฟางเฟยยืนประจันหน้ากับตันหนียง

หลังจากที่พูดคุยแล้วนางรู้ว่าว่าตันเหนียงคือเซี่ยฟางเฟยตัวจริง

“ตันเหนียงรู้หลายอย่างที่ไม่มีวันสืบได้” นี่เป็นความลับเล็กๆ น้อยๆ ของพี่สาวและหลานชายของเขา ตันเหนียงรู้อย่างถ่องแท้

“ท่านป้า! ท่านกำลังโดนนางล้างสมอง หากพวกท่านไม่เชื่อข้าแล้วข้าจะมีชีวิตอยู่ต่อทำไม!” ในขณะที่นางพูด นางก็ใช้ร่างกายของตัวเองพุ่งกระแทกกับเสา เมื่อเห็นอย่างนั้นเซี่ยหรงอันรีบเข้าไปดึงตัวนางเอาไว้ ร่างกายนี้เป็นของลูกสาวเขา จะให้นางทำร้ายได้อย่างไร?!

“เซี่ยฟางเฟย เจ้าจะเล่นละครอีกนานไหม?” ถังหลี่ที่ยืนดูอยู่เงียบๆ ถามขึ้น

ในตอนนี้นางเห็นแล้วว่าในใจของเซี่ยหรงอันและนางเซี่ยมีข้อกังขา แต่สิ่งที่เป็นอุปสรรคก็คือร่างกายที่เป็นของเซี่ยฟางเฟย มันคืออาวุธที่จะทำให้นางชนะ

“เซี่ยฟางเฟยเจ้าไม่ใช่คนยุคนี้สินะ เป็นวิญญาณเร่ร่อนที่มาจากยุคอื่น” ถังหลี่เดินเข้ามาใกล้ก้มลงกระซิบ เซี่ยฟางเฟยตกตะลึง

นางรู้ได้อย่างไร? เซี่ยฟางเฟยจ้องถังหลี่

“เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไรกัน!”

“อีกโลกหนึ่งน่าจะเป็นอีกหลายพันปีข้างหน้า” ถังหลี่กล่าวต่อดวงตาของเซี่ยฟางเฟยเบิกกว้าง นี่คือสิ่งที่นางภาคภูมิใจมาโดยตลอด

นางมาจากยุคสมัยใหม่ในหลายพันปีต่อจากนี้ นางรู้ว่ายุคนี้ล้าหลังมาก ผู้คนงมงาย นางมีความรู้และภูมิปัญญาที่คนในยุคนี้ไม่มี นางดูถูกพวกเขา ความภาคภูมิใจของนางจึงเผยออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ

แต่ดูเหมือนอีกผ่ายจะไม่สนใจ

“อีกหลายพันปีข้างหน้า ในยุคที่มีเทคโนโลยีก้าวหน้ากว่านี้ มีความรู้และมีปัญญามากขึ้น ผู้คนฉลาดขึ้น แต่ก็จะมีคนโง่เช่นเจ้า ที่คิดว่าตัวเองมีคุณธรรม… สวรรค์ช่างตาบอดปล่อยให้เจ้าเดินทางข้ามเวลามาได้” ถังหลี่กระซิบ

ผู้เดินทางข้ามมิติจะมีพลังที่จะเปลี่ยนยุคสมัย แต่อย่างไรก็ตามไม่ใช่ทุกคนที่จะทำได้ อย่างน้อยก็ควรเป็นคนที่จิตใจดีและใช้ชีวิตให้ดี ไม่ควรทำอะไรตามอำเภอใจ ทำร้ายผู้อื่นและตัวเอง ใบหน้าของเซี่ยฟางเฟยซีดเผือด

เป็นไปได้ไหมว่าถังหลี่…

“ข้าเป็นคนจากยุคนั้น” ถังหลี่กระซิบ

นางก็เป็นคนที่เดินทางข้ามเวลามา! นางจึงชมดูเรื่องตลกของตนเอง

ในฐานะคนที่เดินทางข้ามเวลามาเช่นกัน แต่กลับไม่ได้ช่วยเหลือ ซ้ำยังเปิดเผยตัวตนของนาง เซี่ยฟางเฟยไม่พอใจ นางยอมไม่ได้!

“ข้าคือเซี่ยฟางเฟย เป็นข้า!” เซี่ยฟางเฟยพูดอย่างหนักแน่น

“มองตาข้า พูดอีกครั้งสิ” ถังหลี่กล่าว

เซี่ยฟางเฟยมองไปในดวงตาของนาง

“ข้าคือ…”

แววตาของถังหลี่ล้ำลึก ราวกับว่ามีกระแสน้ำวนอยู่ภายใน ดูดกลืนเอาวิญญาณของนางไป

“เจ้าคือใคร?” ถังหลี่ถามซ้ำ

เซี่ยฟางเฟยหลุดปากพูดออกมาอย่างควบคุมตนเองไม่ได้

“ข้าชื่อเซี่ยฟางเฟย ข้ามาจากยุคสมัยใหม่ทำงานเป็นฟรีแลนซ์เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ วันนั้นข้างนอกมีฟ้าร้องและฝนตกหนัก ข้าเห็นลูกบอลสว่างเหมือนสายฟ้าพุ่งมาใส่ข้า ข้าก็หมดสติไป เมื่อตื่นมาอีกทีก็หลุดมาอยู่ในยุคนี้กลายเป็นเป็นเซี่ยฟางเฟยไปแล้ว….” นางเล่าทุกอย่างโดยไม่ปิดบัง

นางไม่สามารถควบคุมคำพูดของตัวเองได้ นางพูดสิ่งที่ไม่สมควรพูดออกไปจนหมด

ตอนนี้เซี่ยฟางเฟยเอามือปิดปากตัวเองแน่นใบหน้าของนางซีดเผือด

จบกัน!

นางถูกเปิดเผยตัวตนแบบนี้แล้ว ต่อไปจะทำอย่างไร?

ทุกอย่างเป็นความผิดของถังหลี่ ทำไมถึงได้จองเวรกับเซี่ยฟางเฟยเช่นนี้

เซี่ยฟางเฟยพุ่งตัวไปข้างหน้าหมายจะทำร้ายถังหลี่ แต่กลับโดนเตะจนกระเด็นออกมา

ดวงตาของเซี่ยหรงอันแดงก่ำ นี่เป็นเรื่องจริงหรือ? คนผู้นี้ไม่ใช่บุตรสาวของเขา เขามองไปที่ตันเหนียง นางต่างหากคือบุตรสาวของเขา นางเซี่ยรีบไปเข้ากอดตันเหนียงทันที

“เด็กน้อยที่น่าสงสาร เจ้าต้องทนทุกข์มากี่ปีแล้ว”

เซี่ยฟางเฟยที่ถูกเตะไปกองที่พื้นลุกขึ้นเดินไปหาเซี่ยหรงอัน

“ท่านพ่อ ไม่ว่าอย่างไรนี่คือร่างกายของบุตรสาวท่าน ทั้งเส้นผมและเนื้อหนังบิดามารดาเป็นคนมอบให้ ท่านรักข้ามากที่สุดไม่ใช่หรือ? ข้าคือบุตรสาวสกุลเซี่ย”

ครั้งนี้นางเลิกหยิ่งผยอง พูดอย่างอ่อนน้อม

แต่เซี่ยหรงอันไม่เห็นนางในสายตาอีกต่อไป

แม้ร่างกายนี้จะเป็นของบุตรสาวเขา แต่วิญญาณที่อยู่อาศัยช่างสกปรก ชั่วร้าย ทำแต่เรื่องไม่ดี ทำลายชื่อเสียงของบุตรสาวและสกุลเซี่ย เขาจึงไม่สนใจนางอีกต่อไป

“จับนางไว้”