จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ – ตอนที่ 496-500

บทที่ 496 : รนหาเรื่องเองชัด ๆ
　　”ตอนนี้หยานหยานกำลังพักผ่อนอยู่ผู้ใดก็ไม่อาจรบกวนนาง”
　　เห็นได้ชัดว่านั่นเป็นเสียงของโม่หลี่ชางน้ำเสียงของเขาที่ผ่านประตูเข้ามาฟังเหมือนจะโกรธเล็กน้อย ไป๋หยานได้ยินแล้วรู้สึกสะดุดหู
　　นางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยพลางกล่าวว่า “ออกไปข้างนอกกัน ไปดูสิว่าเกิดอะไรขึ้น ?”
　　กล่าวจบนางก็ค่อยๆ ก้าวลงจากเตียงเดินไปที่ประตู
　　*****
　　ยามเที่ยงแสงตะวันแรงกล้าสาดส่องไปทั่วทั้งลานหน้าบ้าน
　　ไป๋หยานเปิดประตูออกมาก็เห็นเด็กหนุ่มยืนขวางอยู่ด้านหน้าประตูเขาพยายามขวางคนหลายคนที่อยู่ต่อหน้าเขา
　　ในบรรดาคนเหล่านั้นมีชายในอาภรณ์สีฟ้าเป็นผู้นำชายผู้นั้นสูงและหล่อเหลา นัยน์ตาแหลมคมของเขามองผ่านไปที่หญิงสาวที่อยู่ข้างหลังหนุ่มน้อย
　　อาจเป็นเพราะหญิงผู้นี้เพิ่งตื่นนอนนางจึงแลดูเกียจคร้าน ชุดผ้าโปร่งสีแดงของนางร้อนแรงดั่งเปลวไฟอันชั่วร้าย ทั้งยังครอบงำจิตวิญญาณของทุกผู้คน
　　”ชางชาง คนเหล่านี้มาหาข้างั้นหรือ ?” ไป๋หยานกอดอกเอนร่างพิงกรอบประตู ริมฝีปากสีแดงอ่อนยกโค้งเยาะ ๆ อันเป็นเอกลักษณ์
　　นัยน์ตามักมากของชายผู้นั้นจับจ้องไป๋หยานไม่วางตาเขากวาดสายตามองนางจากหัวจรดเท้า
　　เขาคิดว่าน้องสาวของเขานั้นสวยมากแล้วไม่คิดเลยว่าจะมีสตรีที่งดงามเช่นนี้อยู่ในโลก
　　หญิงผู้นี้หากจะเปรียบเป็นแจกัน ก็คงมีชายจำนวนมากยินดีที่จะจ่ายเงินจำนวนมาก เพื่อนำนางกลับบ้าน
　　ต่อให้ทำได้แค่มองอย่างชื่นชมก็ยังยินดี
　　ชายผู้นั้นกลืนน้ำลายอย่างแรงก่อนจะเอ่ยถามว่า “เจ้าคือผู้ที่เข้ามาครอบครองเรือนของน้องสาวข้างั้นหรือ ?”
　　ไป๋หยานสังเกตเห็นความลามกในแววตาของชายคนนั้นพลันรอยยิ้มบนริมฝีปากของนางก็เย็นชาลง “แล้วไง ?”
　　”ฮ่าฮ่าฮ่า”เย่หมิงหัวเราะอย่างชั่วช้า “เจ้าทำให้น้องสาวของข้าขุ่นเคือง เจ้าคิดว่าเจ้าจะอยู่ในสำนักเวชโอสถของเราได้งั้นหรือ ? ทว่า … หากเจ้าเต็มใจที่จะรับใช้ข้า บางทีข้าอาจจะยอมยื่นมือช่วยเจ้า”
　　เหวินหรู่ที่เพิ่งได้ยินเสียงวุ่นวายพลันลืมตาขึ้นทันที ใบหน้าขาวซีดของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่อยากเชื่อ
　　บ้าจริง!
　　คนในสำนักเวชโอสถนี้คงเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ !
　　เย่หยิงก็บ้าอาวุโสซูฮงนั่นก็บ้า
　　ส่วนเย่หมิงนี่ก็บ้าชักจะทำเกินไปแล้ว !
　　คนพวกนี้ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงไม่รู้ด้วยซ้ำว่านางอยู่ระดับใด นางเป็นหมอปรุงยาเป็นศิษย์ของผู้อาวุโสทั้งสามแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์เชียวนะ !
　　เขากล้าเรียกนางไปรับใช้เขาได้ยังไง?
　　สวรรค์ขนาดองค์หญิงน้อยแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์ยังไม่กล้าให้ไป๋หยานไปรับใช้นางเลย ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าฐานะญาติของสำนักเวชโอสถยิ่งใหญ่เพียงใด ถึงได้ยโสโอหังเพียงนี้ ?
　　ทว่าเย่หมิงก็ยังไม่รู้เรื่องเขาก้าวไปข้างหน้าสองก้าว จากนั้นก็ยกยิ้มขึ้นอย่างภาคภูมิใจ
　　”เย่หยิงอย่างไรเสียก็เป็นเพียงหลานสาว แน่นอนว่าท่านย่าของข้าต้องรักข้ามากที่สุด ตราบใดที่เจ้าเป็นอนุของข้า ข้าสัญญาว่านางจะไม่กล้าแตะต้องเจ้าแน่ !”
　　นัยน์ตาของไป๋หยานหรี่ลงเล็กน้อยนางปล่อยมือไป๋เสี่ยวเฉิน ก่อนจะเอ่ยปากว่า “เสี่ยวมี่…ช่วยข้าดูแลเฉินเอ๋อหน่อย” นางกล่าว
　　”เหมียว”
　　เสี่ยวมี่ร้องราวกับเข้าใจในคำพูดของไป๋หยาน
　　ไป๋หยานก้าวไปข้างหน้าสองก้าวนางยิ้ม ขณะชี้นิ้วไปที่เย่หมิง “เจ้ามานี่”
　　”ฮ่าฮ่าฮ่าแม่นางไป๋เป็นคนฉลาดจริง ๆ เจ้ารู้ดีว่าควรเลือกสิ่งไหน สิ่งไหนดีที่สุดสำหรับเจ้า”
　　เย่หมิงหัวเราะร่าเขาไม่คิดระแวงแต่อย่างใด จึงก้าวเข้าไปหาไป๋หยานพร้อมกับรอยยิ้ม
　　”ไป๋หยานคืนนี้ … ”
　　ปัง
　　ทันใดนั้นเองความเย็นชาก็แผ่ครอบคลุมนัยน์ตาของนาง นางยกขาขึ้นเตะไปที่หว่างขาทั้งสองของเย่หมิง
　　”อ๊าค!”
　　เสียงร้องปานจะขาดใจดังก้องไปทั่วท้องฟ้าส่งผลให้นก และสัตว์ตัวอื่น ๆ พากันแตกฮือ
　　เย่หมิงไม่สามารถแม้แต่จะยืนทรงตัวอยู่ได้มือของเขาเกาะกุมส่วนล่างของร่างกายแน่น เหงื่อเย็นไหลออกมาจากหน้าผาก ใบหน้าของเขาซีดไร้สีเลือด นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ทั้งยังแลดูโหดร้าย เขากัดฟันอย่างแรง ขณะเปล่งเสียงออกมา
　　***จบบทรนหาเรื่องเองชัด ๆ***

บทที่ 497 : ตบมือข้างเดียว
　　”ใครก็ได้จับหญิงผู้นี้ให้ข้าที!”
　　นังชั่ว! กล้าทำร้ายข้า ข้าจะต้องทำให้นังสารเลวนี่เสียใจที่ทำเช่นนี้กับข้า !
　　ในใจของเย่หมิงโกรธมากกว่าเจ็บปวดหากเขาไม่ฉีกหญิงผู้นี้ออกเป็นชิ้น ๆ สาบานได้ว่า เขาจะไม่ขอเป็นลูกผู้ชาย !
　　คนของเขาทั้งหมดต่างก็กรูกันเข้าหาไป๋หยานพวกเขาตรงเข้าโอบล้อมนางพร้อมด้วยดาบยาว ๆ
　　ยามนี้ไป๋หยานยืนอยู่กลางวงล้อม อาภรณ์สีแดงยิ่งส่งให้นางแลดูงดงาม นางจิกปากยิ้มน้อย ๆ นัยน์ตาดำขลับมองผู้คนที่รายล้อมรอบกาย
　　ครั้นคนพวกนั้นเห็นท่าทางของนางพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น มือของพวกเขาก็สั่น กระทั่งแทบจะไม่สามารถถือดาบไว้ได้
　　”พวกเจ้ายังมัวทำอะไรอยู่รีบจับหญิงผู้นี้ให้ข้าสิ !”
　　เย่หมิงโกรธจนแทบกระโดดเขาไม่สนใจว่านางเป็นหมอปรุงยา ! เขารู้เพียงว่าหญิงผู้นี้ทำร้ายเขา และเขาจะไม่ยอมปล่อยนางไปง่าย ๆ !
　　“เสี่ยวมี่เอาม้านั่งมาให้ข้า ข้าจะนั่งดูหม่ามี้จัดการคนเลวพวกนี้”
　　ไป๋เสี่ยวเฉินนั่งลงบนพื้นพลางหยิบขวดเคลือบออกมาจากถุงเก็บของ พลางมองคนใกล้ตายเหล่านั้น พร้อมกับเคี้ยวขนมหวานในมือ
　　เหวินหรู่กวาดตามองไป๋เสี่ยวเฉินเขาถึงกับชะงักงัน
　　เจ้าแกะดำคนนี้! กล้ากินยาอายุวัฒนะเป็นขนม ! นี่ไม่กลัวว่าจะกินยาเกินขนาดบ้างเลยหรือ ?
　　ครั้นเห็นว่าไป๋เสี่ยวเฉินป้อนเม็ดยาเข้าปากตนทีละเม็ดๆ เหวินหรู่ก็กระทืบเท้ารัว ๆ ท่าทางเช่นนี้ หากผู้ใดได้เห็นก็คงต้องคิดว่าเมียของเขาหนีตามชู้ไปเป็นแน่
　　แน่นอนว่าหากเขามีเมียน่ะนะ
　　”พี่สาว!”
　　ทันใดนั้นเองไป๋เสี่ยวเฉินก็เอี้ยวคอเขาเห็นตี้เสี่ยวอวิ๋น และสาวอีกสองคน เดินเข้ามาจากอีกฟากหนึ่งของลานบ้าน นัยน์ตากลมโตของเขาเปล่งประกายแวววาว
　　ณเวลานี้
　　การเคลื่อนไหวของไป๋หยานพลันหยุดลงนางเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจ ทันใดนั้นร่างของเด็กสาวทั้งสามก็ปรากฏเต็มตาเบื้องหน้านาง
　　ตี้เสี่ยวอวิ๋นฉู่อีอี้ หลานเสี่ยวหยุน…
　　เกิดอะไรขึ้นกับหญิงสาวทั้งสาม?
　　หนึ่งในคนของเย่หมิงครั้นเห็นไป๋หยานวอกแวก แววตาของเขาพลันเปล่งประกาย เขารวบรวมความกล้าหาญ พุ่งเข้าหานางพร้อมด้วยดาบในมือ
　　แววตาของเขาส่องประกายรุนแรงเขาฟาดดาบลงมา หมายฟันศีรษะของไป๋หยาน
　　ทว่า…
　　ราวกับสตรีที่อยู่เบื้องหน้าเขามีตาด้านหลังทันทีที่เขาพุ่งดาบเข้าหา นางก็ยกมือขึ้น จากนั้นก็ปล่อยพลังเข้าใส่ผู้จู่โจมทันที
　　การเคลื่อนไหวของนางนั้นแผ่วพริ้วพอๆ กับการตบแมลงวัน
　　อย่างไรก็ตาม…
　　ภายใต้การตบเบาๆ นั้นเกิดเสียงดังเปรี้ยง ชายหนุ่มผู้ถูกโจมตีร่างลอยละลิ่ว เขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
　　เพียงอึดใจชายผู้นั้นก็ตกลงบนพื้น ก่อให้เกิดหลุมลึกราวสกัดเป็นร่องรอยรูปร่างมนุษย์
　　คนของเย่หมิงต่างกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบากพวกเขามองหญิงสาวที่ยังคงยืนยิ้ม ชั่วครู่หนึ่งความตื่นตระหนกก็แพร่กระจายในหัวใจของพวกเขา
　　นางปีศาจ!
　　หญิงผู้นี้เป็นปีศาจชัดๆ นางน่ากลัวมาก !
　　“กะแค่ผู้หญิงคนเดียวพวกเจ้า ?” เย่หมิงลืมความเจ็บปวด เขามองกลุ่มชายฉกรรจ์ที่เดินหลบออกมาต่อหน้าต่อตาเขาด้วยแววตาที่โง่งม ใบหน้าของเขาซีดจนขาว
　　ที่สุดไป๋หยานก็ละสายตาจากฉู่อีอี้และบรรดาสาว ๆ หันมาเอ่ยกล่าวว่า “เจ้าส่งคนมาขุด น่าที่จะต้องขุดลงไปสักประมาณร้อยจ้าง ก็คงจะนำร่างของเขาขึ้นมาได้”
　　ร้อย… ร้อยจ้าง
　　เย่หมิงก้าวถอยหลังหลายก้าวโดยไม่รู้ตัวเขาพยายามเว้นระยะห่างจากไป๋หยาน แววตาของเขาราวกับกำลังมองปีศาจสาว ร่างของเขาสั่นสะท้านอย่างรุนแรง
　　”เย่หยิงขอให้ข้ามาหาเจ้านี่มิใช่สิ่งที่ข้าต้องการเลย นางบอกว่าเจ้าช่วงชิงผู้ชายของนาง ซ้ำยังบอกอีกว่าเจ้าเป็นเพียงศิษย์ปลายแถวของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ทว่าที่นี่คือสำนักเวชโอสถ”
　　***จบบทตบมือข้างเดียว***

บทที่ 498 : กลัวจนก้าวขาไม่ออก (1)
　　ตี้เสี่ยวอวิ๋นและคนอื่นในที่นั้นต่างก็ได้ยินคำกล่าวของเย่หมิง พลันใบหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนแปลงอย่างพร้อมเพรียง
　　”แม่นางไป๋”เย่หมิงกล่าวต่อด้วยใบหน้าซีดและเจ็บปวด “ไป๋จั่นเผิงไม่มีบุตร ไม่ช้าก็เร็วญาติสนิทอย่างข้าย่อมต้องได้รับช่วงเป็นผู้สืบทอดสำนักเวชโอสถอย่างแน่นอน นอกจากนี้ข้าเองก็มีความสัมพันธ์อันดีกับคนในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ หากเจ้ากล้าขัดใจข้า ข้าจะทำให้เจ้าไม่อาจใช้ชีวิตได้อย่างสงบสุขในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ! ”
　　ไป๋หยานเลิกคิ้วขึ้นราวกับกำลังยิ้ม นางหันไปมองฉู่อีอี้ นัยน์ตาของนางเต็มไปด้วยประกายล้อเลียน
　　“โอ๊ะ! เจ้ามีสายสัมพันธ์อันดีกับคนในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ด้วย”
　　”ใช่”เย่หมิงกล่าวตามความจริง “ท่านย่าของข้าบอกว่า วันหน้าองค์หญิงน้อยแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์จะมาเป็นภรรยาของข้า ข้ามิได้เป็นเพียงผู้สืบทอดสำนักเวชโอสถเท่านั้น ทว่ายังเป็นลูกเขยของดินแดนศักดิ์สิทธิ์อีกด้วย หากเจ้าทำให้ข้าขุ่นเคือง เจ้าย่อมจะไม่มีวันได้อยู่อย่างสงบสุข”
　　ผู้ใดใช้ให้ไม่มีคนของสำนักเวชโอสถในลานนี้เลยล่ะ เมื่อไม่มีก็ย่อมไม่มีผู้ใดไปฟ้องบรรดาผู้อาวุโสว่าเขาพูดอะไรออกไปบ้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องที่เขาคุยโม้ไร้สาระเช่นนี้กับไป๋หยาน !
　　แน่นอนว่าที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะไป๋หยานไม่ยอมให้คนของสำนักเวชโอสถเข้ามาใกล้ลานบ้าน ส่วนผู้ที่ติดตามเย่หมิงมาก็ล้วนแล้วแต่เป็นผู้คุ้มกันของตระกูลเย่ เช่นนั้นเขาจึงกล้าที่จะคุยโวเช่นนี้
　　ท้ายที่สุดเขาก็รู้ตัวว่าเขาโง่มากเมื่อได้รู้ว่าผลที่ตามมาคืออะไร
　　ขณะที่ความมั่นใจในตนเองของเย่หมิงพุ่งกระฉูดร่างหนึ่งพลันวิ่งพรวดมาจากด้านหลังราวสายลมพัด จากนั้นก็ถีบเข้าที่กลางหลังของเย่หมิงอย่างแรง
　　เย่หมิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นร่างของเขาปลิวทันที นัยน์ตาของเขาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ เมื่อมองย้อนกลับมาดู ใบหน้าที่งดงามทว่าแดงก่ำพลันปรากฏแก่สายตา
　　ปัง!
　　ร่างของเย่หมิงกระแทกเข้ากับผนังพร้อมเสียงดังสนั่น ก่อนจะรูดไถลลงมาช้าๆ เขาไม่สามารถขยับตัวได้ครู่หนึ่ง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาพลันบิดเบี้ยวและดุดัน
　　”นายน้อย!”
　　ผู้คุ้มกันของตระกูลเย่ตกตะลึงต่างก็รีบเข้ามาช่วยเย่หมิง
　　เย่หมิงไอออกมาสองครั้งก่อนจะกระอักเลือดออกมาหนึ่งคำ เขาใช้มือเช็ดเลือดที่มุมปาก เขาไม่พอใจอย่างรุนแรง แววตาของเขาราวมีดสั้นอาบยาพิษ เขาจ้องมองหญิงสาวในชุดสีเหลืองเขม็ง
　　”นังแพศยาเจ้ากล้าดีอย่างไรถึงโจมตีข้า ?”
　　ฉู่อีอี้เชิดคางขึ้นอย่างภาคภูมิใจ”ข้าไม่เพียงจะทุบตีเจ้า ทว่าข้าจะทำให้เจ้าพิการเลยทีเดียว !”
　　”เจ้าเป็นบ้าอะไรเนี่ยข้าเป็นถึงผู้สืบทอดสำนักเวชโอสถ เจ้ากล้าต่อสู้กับข้างั้นหรือ ? ผู้ใหญ่ของเจ้าไม่ได้บอกเจ้าหรือไรว่า ผู้ใดที่เจ้าไม่ควรทำให้ขุ่นเคือง ?”
　　เย่หมิงกำหมัดแน่น
　　กับไป๋หยานนั้นความแข็งแกร่งของนางทำให้เขาตกใจ กระทั่งไม่กล้าลงมือทำอะไร
　　ทว่าเด็กสาวผู้นี้กล้าหยิ่งผยองเช่นเดียวกับไป๋หยานได้เยี่ยงไร?
　　ในขณะที่ใจของเย่หมิงกำลังเดือดปุดๆ จู่ ๆ เสียง ๆ หนึ่งพลันดังขึ้นจากข้างหลัง “เดี๋ยว ขอข้าพูดอะไรบ้างจะได้หรือไม่ ?”
　　เย่หมิงหันศีรษะกลับมามองด้วยความโกรธเขาอยากจ้องหน้าไป๋หยาน ทว่าเขาสัมผัสได้กับอายเย็นยะเยือกไม่รู้จบสิ้นในแววตาของนาง เขาตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว ทั้งไม่กล้าสบตานางอีกเลย
　　“เอ่อ…”ไป๋หยานลูบคางพลางยิ้ม “ก็เจ้าเพิ่งบอกเองว่าเจ้าเป็นคู่หมั้นของนางนี่ใช่หรือไม่ล่ะ ? ในเมื่อเจ้าเป็นคู่หมั้นของนาง เช่นนั้นเหตุใดจึงไม่รู้จักคู่หมั้นของตนเองล่ะ ?”
　　”เจ้ากำลังพูดเรื่องใด? ข้าจะเป็นคู่หมั้นของเด็กสาวคนนี้ได้อย่างไร ? ข้าต้องแต่งงานกับ … ”
　　เย่หมิงยิ้มเยาะที่มุมปากทว่ากล่าวยังไม่ทันจบ เขาก็รู้สึกตัว นัยน์ตาของเขาเบิกกว้างแทบจะถลนออกมา
　　”เจ้า… เจ้าก็คือองค์หญิงน้อยแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์งั้นหรือ ? ไม่…ไม่มีทางเจ้าโกหก ! ข้าไม่เชื่อ !”
　　ใบหน้าของเขาเปลี่ยนจากสีเขียวเป็นซีดขาวจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นสิ้นหวัง แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงนึกหลอกตนเอง
　　***จบบทกลัวจนก้าวขาไม่ออก (1)***

บทที่ 499 : กลัวจนก้าวขาไม่ออก (2)
　　ตี้เสี่ยวอวิ๋นก้าวช้าๆ ไปยืนข้างกายไป๋หยาน นางเชิดคางขึ้นขณะกดสายตาลงมองเย่หมิงผู้ซึ่งอยู่เบื้องหน้านาง
　　”พี่สะใภ้ของข้ามีผู้ชายดีๆ อย่างพี่ชายของข้าอยู่แล้ว เหตุใดนางยังจะต้องช่วงชิงผู้ชายของคนอื่น ? อีกอย่างต้องเป็นอสูรร้ายที่ไร้ยางอายเท่านั้นจึงจะสามารถล่อลวงหัวใจพี่สะใภ้ของข้าได้ น้องสาวของเจ้าก็แค่อกหัก นางเพียงต้องการใส่ร้ายพี่สะใภ้ของข้าก็เท่านั้น ! ”
　　ไป๋หยานชำเลืองมองตี้เสี่ยวอวิ๋นก่อนจะเอ่ยกล่าวว่า “เจ้าว่าพี่ชายของเจ้าเป็นอสูรร้ายที่ไร้ยางอายกระนั้นหรือ ? ”
　　ทันใดนั้นคางของตี้เสี่ยวอวิ๋นที่เชิดอยู่ก็ลดลงใบหน้าที่ภาคภูมิใจของนางเปลี่ยนเป็นสีขาว ลำคอของนางแข็งเกร็ง ขณะหันไปมองไป๋หยาน พลางส่งยิ้มแหย ๆ แลดูไร้อำนาจ
　　“พี่สะใภ้…เมื่อครู่นี้ข้าไม่ได้พูดอะไรเลยนะข้าไม่ได้ว่าพี่ชายของข้าว่าเป็นอสูรร้ายที่ไร้ยางอายแน่ ๆ ”
　　นางไม่ได้พูดไม่ได้พูดอย่างแน่นอนเลย
　　ไป๋หยานยิ้มพลางพยักหน้า”พี่ชายของเจ้าหาใช่อสูรร้ายไม่ หากแต่เป็นหมาจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์ ทั้งแสนกลและร้ายกาจอีกต่างหาก”
　　ตี้เสี่ยวอวิ๋นเกือบจะร้องไห้ด้วยความตกใจพี่สะใภ้รู้ได้อย่างไรว่าผู้ที่นางกำลังพูดถึงก็คือพี่ชายของนาง ?
　　ทันใดนั้นนางก็หันไปจ้องเย่หมิง
　　”ไอ้สารเลวเอ๊ย! หากมิใช่เป็นเพราะเจ้า ข้าคงไม่เผลอว่าพี่ชายของข้า ! บอกข้ามาเดี๋ยวนี้นะ ว่านังแพศยาที่ต้องการช่วงชิงพี่ชายของข้าคือใคร !”
　　ร่างของเย่หมิงสั่นเทาเขาก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว ก่อนจะกลับหลังหัน เขาต้องการที่จะวิ่งหนี ทว่าฉู่อีอี้ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว นางคว้าเสื้อของเขาพร้อมกับยิ้ม
　　”จะหนีงั้นหรือ? แรกเริ่มเจ้ากลั่นแกล้งไป๋หยาน เมื่อครู่ก็ยังกล้าตู่ว่าเป็นคู่หมั้นของข้า หากข้าปล่อยเจ้าไป ข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ใด ?”
　　”พี่สาวฉู่”
　　ไป๋เสี่ยวเฉินเช็ดปากก่อนจะโยนขวดยาทิ้ง เขากล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เมื่อครู่นี้ ไอ้คนชั่วนี่บอกว่า เขาจะให้หม่ามี้ของข้าไปรับใช้เขา ในเมื่อหม่ามี้ของข้าเป็นเพียงศิษย์ปลายแถวของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ เขารับนางเป็นอนุก็นับว่าดีแล้ว”
　　ขวับ!
　　หลังจากเสียงเบาๆ ของเจ้าซาลาเปาน้อยจบลง ดวงตาหลายคู่ที่วาบวับราวกับดาบคมพลันตกลงบนร่างของเย่หมิงเป็นจุดเดียว ราวกับว่าพวกเขาอยากจะฉีกชายผู้นี้ออกเป็นชิ้น ๆ
　　“เสี่ยวอวิ๋นเราจะปล่อยไอ้สารเลวนี่ไปงั้นหรือ ?” ฉู่อีอี้เชิดคางขึ้น ทันใดนั้นเองดาบยาวพลันปรากฏขึ้นในมือของนาง นางวางดาบพาดลงบนคอของ เย่หมิงทันที
　　”ปล่อยเขา?” ตี้เสี่ยวอวิ๋นหันหลังให้ขณะกล่าว “หากพวกเราลงมือในตอนนี้มือของพวกเราก็จะสกปรกเสียเปล่า ๆ ไว้เราไปจากที่นี่เมื่อไหร่ เราค่อยจับตัวไอ้สารเลวนี่ไปพร้อมกับเรา จากนั้นก็โยนมันไว้ในป่าสัตว์อสูรให้พวกสัตว์อสูรจัดการ”
　　”ที่เสี่ยวอวิ๋นพูดมาก็มีเหตุผล”หลานเสี่ยวหยุนพยักหน้าอย่างจริงจัง “นอกจากนี้ เรายังต้องการให้มันนำทางไปหาคนที่ชื่อเย่หยิง ข้าต้องการพบผู้ที่กล้าใส่ร้ายพี่สาวข้า”
　　”ดี!”
　　ฉู่อีอี้โยนเย่หมิงลงกับพื้นจากนั้นนางก็เหยียบข้อมือของเขา พร้อมกล่าววาจาข่มขู่ “ยังไม่รีบพาพวกเราไปพบเย่หยิงอีก ! กล้ารังแกแม้กระทั่งไป๋หยาน รนหาที่ตายชัด ๆ !”
　　*****
　　บริเวณลานบ้านซึ่งเต็มไปด้วยเสียงดังอึกทึกจู่ ๆ ก็เงียบสงบลง
　　ไป๋เสี่ยวเฉินมองสามสาวที่กำลังสนใจแต่เย่หมิงท่าทีของเขาเต็มไปด้วยความคับข้องใจ
　　”พวกท่านไม่สนใจข้าบ้างเลยหม่ามี้… พวกนางจะไปหาหญิงสารเลวนั่นเพื่อชำระหนี้แค้น ทว่าพวกนางกลับลืมข้า”
　　“อืม”ไป๋หยานกล่าวอย่างใจเย็น “เจ้าจะตามไปดูก็ได้ แม่อนุญาต อย่างไรเสียก็ยังมีเสี่ยวหยุนอยู่ด้วย”
　　ในบรรดาสามสาวหลานเสี่ยวหยุนเรียกได้ว่าปกติที่สุด ส่วนอีกสองสาวคนหนึ่งก็เป็นแม่มดน้อย ส่วนอีกคนก็สวยแต่โง่ นางไม่มีวันวางใจหากจะปล่อยให้เฉินเอ๋อไปกับหญิงสาวทั้งสองตามลำพัง
　　”จริงหรือ?” นัยน์ตาของไป๋เสี่ยวเฉินสดใส รอยยิ้มของเขาสว่างไสวราวกับแสงตะวันในฤดูใบไม้ผลิ “เฉินเอ๋อรักหม่ามี้ที่สุดเลย เสี่ยวมี่เราไปกันเถอะ”
　　***จบบทกลัวจนก้าวขาไม่ออก (2)***

บทที่ 500 : กลัวจนก้าวขาไม่ออก (3)
　　ไป๋เสี่ยวเฉินดึงหางของเสี่ยวมี่ขึ้นมาก่อนจะไล่ติดตามพวกสาว ๆ ไปอย่างรวดเร็ว
　　โม่หลี่ชางเม้มปากขณะยืนอย่างเงียบ ๆ ข้างกายไป๋หยานโดยไม่กล่าวคำใด เขาหลุบตาลงเล็กน้อย เห็นชัดว่าแววตาของเขาเต็มไปด้วยข้อสงสัย ราวกับว่าเขากำลังครุ่นคิดบางอย่าง
　　เหวินหรู่รีบหันไปมองขวดยาที่ไป๋เสี่ยวเฉินทิ้งไว้บนพื้นอย่างเจ็บปวดแววตาของเขาไม่ต่างกับลูกสะใภ้ที่ถูกแม่สามีรังแก กระทั่งต้องนอนร่ำไห้อยู่กับพื้น ยามนี้ท่าทางของเขาก็ดูเหมือนแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว
　　เด็กเหลือขอเจ้าเด็กเหลือขอคนนี้นี่ !
　　นี่มันยาอายุวัฒนะระดับหก! ระดับหกเชียวนะ เด็กนั่นกินมันหมดขวดราวกับกินขนม !
　　ยาเม็ดพวกนี้สำหรับเหวินหรู่แล้วเรียกได้ว่าเลอเลิศมาก
　　”มีอะไรหรือ?”
　　ครั้นไป๋หยานหันกลับมามองนางก็เห็นเหวินหรู่บรรจงหยิบขวดยาขึ้นมาจากพื้นอย่างระมัดระวัง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเศร้า
　　ทว่าเขาก็ไม่ได้ตอบคำถามของไป๋หยานเขาเดินกระทืบเท้าเข้าไปในห้องด้านข้างจากนั้นก็ปิดประตูอย่างแรง
　　ไป๋หยานรู้สึกงงงวยไม่รู้ว่ายามนี้เขาอยู่ในอารมณ์ใด ทว่านางก็ไม่ได้สนใจนางก้าวช้า ๆ กลับไปที่ห้อง
　　*****
　　วิหารผู้อาวุโสเป็นสถานที่สำคัญที่สุดในสำนักเวชโอสถ
　　ที่นี่กลุ่มผู้อาวุโสจะใช้เป็นที่รวมตัวกันเพื่อปรึกษาหารือในเรื่องต่าง ๆ
　　”ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายน้อยจู่ ๆ นายน้อยก็เรียกผู้อาวุโสครึ่งหนึ่งเข้าหารือ แม้แต่งานชุมนุมหมอปรุงยาของสำนักเวชโอสถเรา นายน้อยก็ยังเพิกเฉย”
　　“ใช่! โดยปกติแล้วนายน้อยจะเป็นผู้รับผิดชอบงานชุมนุม ทว่าตอนนี้เขากลับมอบหมายหน้าที่นี้ให้ซูฮง หากแต่ซูฮงก็สร้างปัญหาดันไปเชื่อถ้อยคำของเย่หยิง กระทั่งขับไล่ศิษย์ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ !
　　ครั้นบรรดาผู้เฒ่าคิดถึงสิ่งที่เกิดภายในสองวันนี้ขึ้นมาพวกเขาต่างก็รู้สึกปวดหัวจี๊ด พวกเขาไม่รู้จะทำอย่างไร เนื่องจากท่านเจ้าสำนักก็ไม่ต้องการพบผู้ใด พวกเขาจึงไม่สามารถจัดการเรื่องต่าง ๆ ในสำนักเวชโอสถโดยพลการ
　　“พวกท่านทุกคนนี่นับเป็นความผิดพลาดของสำนักเวชโอสถของเรา เพราะเมื่อคนของดินแดนศักดิ์สิทธิ์มาถึง พวกเราก็ต้องต้อนรับเขา”
　　”หากแต่…ข้าได้ยินมาว่าศิษย์จากดินแดนศักดิ์สิทธิ์คนนั้นไม่ได้มีสถานะสูงส่งนัก เช่นนั้นดินแดนศักดิ์สิทธิ์คงไม่มาวุ่นวายกับสำนักเวชโอสถ เพราะคนผู้นั้นหรอก ยามนี้หากเราทั้งสองฝ่ายไม่ร่วมมือกัน พวกเราก็อาจเพลี่ยงพล้ำให้ตำหนักเซียนพยับหมอกได้นะ ! ”
　　ขณะที่เหล่าผู้อาวุโสทั้งหลายกำลังสนทนากันถึงวิธีจัดการเรื่องต่างๆ เหล่านี้ ชายในชุดเกราะก็พรวดพราดเข้ามา
　　ชายผู้นี้แลดูตื่นเต้นและกระวนกระวาย นัยน์ตาของเขาแลดูว้าวุ่น ทว่าก่อนที่เขาจะทันได้กล่าวคำใด ผู้เฒ่าผู้ซึ่งสวมชุดสีเหลืองก็พลันทุบกำปั้นลงบนโต๊ะ
　　”ผู้ใดอนุญาตให้เจ้าเข้ามา?”
　　ผู้คุ้มกันแข้งขาอ่อนแรงกระทั่งแทบจะทรุดลงกับพื้น เขากล่าวอย่างรีบร้อนว่า “เรียนผู้อาวุโสเกิดเรื่องใหญ่แล้ว แม่มดน้อยจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์มาถึงสำนักเราแล้ว”
　　หา…ว่าไงนะ?
　　ผู้อาวุโสต่างหันมองหน้ากันด้วยความหวาดกลัวต่างก็เห็นสายตาที่หวาดกลัวของกันและกัน
　　”แม่มดน้อยมาที่นี่เกิดอะไรขึ้นกับนาง ? หรือนางจะรู้เรื่องที่ซูฮงรังแกศิษย์แห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ? ปกติแล้วแม่มดน้อยไม่เคยมาเหยียบเยือนที่นี่เลยนี่ ?”
　　”ข้าไม่คิดเช่นนั้นนะข่าวยังไม่ได้แพร่ออกไป แต่หากให้นางรู้เรื่องนี้จะต้องเกิดความปั่นป่วนอย่างแน่นอน !”
　　”ต้องประณามเย่หยิง! หากเรื่องนี้เกิดเพราะนางจริง ๆ ข้าไม่มีวันปล่อยนางไว้แน่ !” ใบหน้าของผู้อาวุโสเสื้อคลุมสีเหลืองแดงก่ำด้วยความโกรธ
　　อาจเป็นเพราะชื่อเสียงของแม่มดน้อยทำให้ผู้อาวุโสทุกคนหวาดกลัวเมื่อเปรียบเทียบกันแล้วชายชราในชุดแดงที่นั่งอยู่ตรงกลางยังคงดูสงบนิ่ง
　　เขานั่งเงียบๆ มือเหี่ยว ๆ ของเขากดขาตนเองอย่างแรง เพื่อบังคับให้แข้งขาหยุดสั่น ทว่าน้ำเสียงของเขายังคงเรียบเฉยเฉกเช่นปกติ
　　”อย่าเพิ่งตกใจในเมื่อแม่มดน้อยมาถึงแล้ว เช่นนั้นก็จงจัดหาเวรยามไปคอยเฝ้าคุ้มกันสถานที่สำคัญของสำนักเรา โดยเฉพาะอย่างยิ่งคลังยา เราต้องส่งคนไปเฝ้าดูแลอย่างใกล้ชิด !”
　　***จบบทกลัวจนก้าวขาไม่ออก (3)***