บทที่ 472 เถ้าแก่จินสารภาพ
“ผู้ประสบภัยที่ฟ้องร้องโจวฉินเซิงอยู่ที่ไหน ข้าจะไต่สวนด้วยตัวเอง” เว่ยฉิงพูดอย่างจริงจัง
“ใต้เท้า ท่านเป็นทูตที่มาควบคุมสถานการณ์อุทกภัย เป็นหน้าที่รับผิดชอบที่ใหญ่หลวงมากแล้ว เรื่องเล็กน้อยพวกนี้ปล่อยให้ข้าเป็นผู้จัดการเองเถอะ” หลู่จวิ้นโฉ่วบอก
“เรื่องที่เกี่ยวกับผู้ประสบภัยย่อมไม่ใช่เรื่องเล็ก ข้าจะสืบหาความจริงและให้ความยุติธรรมกับเหยื่อทุกคน จะไม่มีการยอมความใดๆ ทั้งสิ้น!” เว่ยฉิงพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด เขาจ้องไปที่หลู่จวิ้นโฉ่ว
“ข้าจะไปรอที่ศาลาว่าการ เจ้าให้เจ้าทุกข์ที่ร้องเรียนโจวฉินเซิงทั้งหมดมาที่ลานพิจารณาคดีด้วย”
“ใต้เท้า ตอนนี้ผู้ที่ร้องเรียนกลับไปที่เมืองเหอกู่แล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้อยู่ที่นี่…” หลู่จวิ้นโฉ่วรีบพูด
“เจ้าเอาคำร้องของพวกเขามา ข้าจะตัดสินโจวฉินเซิงเอง”
“ใต้เท้า เจ้าทุกข์เหล่านั้นไม่มีผู้ใดรู้หนังสือเลยไม่ได้เขียนคำร้องเอาไว้”
หลู่จวิ้นโฉ่วกล่าวอ้าง ไม่ว่าเว่ยฉิงจะพูดอะไรเขาก็จะหาเหตุผลมาแย้งได้เสมอ เป็นไอ้จิ้งจอกเฒ่าจริงๆ
ถังหลี่เห็นว่าเจ้าคณะมณฑลหลู่แค่ต้องการกักตัวนายท่านโจวเอาไว้เท่านั้น และไม่อยากให้พวกเขาเข้าไปแทรกแซงคดี หากขังนายท่านโจวได้ ราคาข้าวสารในเมืองก็จะเพิ่มมากขึ้น ช่างเป็นแผนการณ์ที่แยบยลอะไรเช่นนี้
แต่สามีของนางจะโดนคนหลอกได้ง่ายถึงเพียงนี้เชียวหรือ?
“เจ้าคณะมณฑลหลู่ เจ้าบอกว่ามีเจ้าทุกข์มาร้องเรียนโจวฉินเซิง แต่ไม่มีแม้แต่คำร้อง เป็นไปได้หรือไม่ว่าใต้เท้าหลู่กุเรื่องขึ้นมาเอง ในเมื่อเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับการบรรเทาภัยพิบัติของเมือง ดังนั้นข้าจึงไม่อาจปล่อยผ่านไปได้ ใต้เท้าหลู่เห็นทีข้าคงต้องตัดสินเจ้าแทนเสียแล้ว!” เว่ยฉิงพูดพร้อมกับยกดาบช่างฟ่างขึ้น ฟาดฟันกลางอากาศไปหนึ่งครั้ง
ความหมายของคำว่าตัดสินชัดเจนมาก ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของหลู่จวิ้นโฉ่วแข็งค้างไป
เขาไม่คิดว่าเลยว่าผู้ตรวจการของราชสำนักคนนี้จะเป็นคนที่ตรงไปตรงมาและไม่ไว้หน้าเขาเลย
นี่คืออี้โจวมันคือถิ่นของเขา!
ใต้เท้าอู่ผู้นี้มีความกล้าที่จะฆ่าตัวเขาด้วยดาบช่างฟ่างหรือ?
ใต้เท้าหลู่ที่หยิ่งผยองกำลังเผชิญหน้ากับเว่ยฉิง
เว่ยฉิงกระชับด้ามของดาบก่อนจะค่อยๆ เงื้อมันขึ้น ใต้เท้าหลู่เห็นแบบนั้นก็เริ่มเหงื่อตก เมื่อคิดถึงพฤติกรรมของทูตจากราชสำนักผู้นี้ เขาแข็งขืนอยู่สักพักก่อนจะเสียงอ่อนลง
“ใต้เท้า ข้าไม่ได้กุข่าวมีคนมาร้องเรียนจริงๆ ข้าจะส่งคนไปตามเจ้าทุกข์มาให้” หลู่จวิ้นโฉ่วพูด
เว่ยฉิงวางดาบของเขาลง เขาหันหลังเดินไปยังศาลาว่าการเพื่อพิจารณาคดี แผ่นหลังของหลู่จวิ้นโฉ่วชื้นไปด้วยเหงื่อ ดวงตาเย็นชาของเขาจับจ้องไปที่แผ่นหลังของเว่ยฉิงครู่หนึ่งก่อนจะเรียกบ่าวรับใช้มา ให้ไปตามจินอั่นและเถ้าแก่ตู้
ทั้งจินอั่นและเถ้าแก่ตู้ยังคงอยู่ในอี้โจว หลังจากที่นายท่านโจวโดนจับ ข้าวสารทั้งหมดถูกระงับการขาย ผู้คนเริ่มขาดแคลนอาหารทำให้ข้าวสารของพวกเขาเริ่มขายออก
หากคนแซ่โจวโดนขังอีกสักสองสามวัน กิจการของเขาก็รอดพ้นวิกฤตแน่นอน ! ทั้งคู่มีความสุขมากจึงอยู่ในเมืองต่อเพื่อฉลอง หากพวกเขาขายของได้หมด ย่อมได้กำไรอย่างมหาศาล
เมื่อมีคนจากจวนเจ้าคณะมณฑลมาหา พวกเขาจึงรีบเดินทางไปหาทันที เมื่อไปถึงที่จึงได้พบว่าเกิดเรื่องผิดปกติขึ้น
ที่นี่ไม่ใช่ศาลาว่าการหรือ?
“อะไร…เกิดอะไรขึ้น?”
พวกเขาถูกพาตัวเข้าไปในลานพิจารณาคดี เมื่อเงยหน้าขึ้นจึงเห็นว่าคนที่นั่งเป็นประธานไม่ใช่เจ้าคณะมณฑลหลู่ แต่เป็นชายหนุ่มที่มีท่าทีเย็นชาเคร่งขรึม สีหน้าเคร่งขรึม บรรยากาศดูกดดันน่ากลัว
เนื่องจากเว่ยฉิงไปถึงเมืองเหอกู่ก็แยกออกไปช่วยเรื่องอุทกภัยทันที ทำให้จินอั่นไม่รู้จักเขา หลู่จวิ้นโฉ่วนั่งอยู่ข้างๆชายผู้นั้น
“ใต้เท้าอู่ สองคนนี้คือเจ้าทุกข์ที่ได้มาร้องเรียนโจวฉินเซิง เขาบอกว่าเถ้าแก่โจวขายข้าวคุณภาพต่ำให้กับผู้ประสบภัย” หลู่จวิ้นโฉ่วกล่าวนำ
ถังหลี่เฝ้าดูเหตุการณ์ตื่นเต้นที่ด้านข้าง กลายเป็นว่าคนที่มาร้องเรียนคือเถ้าแก่จินผู้กักตุนข้าวและขึ้นราคาข้าวนั่นเอง
“ใต้เท้า ข้าน้อยไม่ได้ทำขอรับ ข้าไม่เคยขายข้าวคุณภาพต่ำให้กับผู้ประสบภัย! ใต้เท้าสามารถตรวจสอบสินค้าของข้าทีละกระสอบได้ ไม่มีของไม่ดีอย่างแน่นอน” เถ้าแก่โจวคุกเข่าลงกับพื้น
ในช่วงเวลาไม่กี่วันที่ผ่านมาเขาถูกขังอยู่ในคุกโดยไม่รู้สาเหตุ เขาถูกจับกุมและไม่อนุญาตให้ติดต่อกับใคร ถูกขังโดยไม่เห็นเดือนเห็นตะวันเลย เขากังวลจนแทบเสียสติ เมื่อเขามายังลานพิจารณาคดีก็พบว่ามีคนกำลังใส่ความเขา เขาจึงไม่ยอมและคัดค้านข้อกล่าวหา
หลู่จวิ้นโฉ่วมองไปที่เถ้าแก่จินและเถ้าแก่ตู้
“หรือเป็นเจ้าที่ใส่ร้ายเขา?”
จินอั่นทรุดตัวคุกเข่าอย่างรวดเร็ว
“ใต้เท้า นายท่าน! ข้าน้อยไม่กล้ากล่าวเท็จ คนผู้นั้นขายข้าวขึ้นราจริงๆ ทุกวันนี้ข้าวในอี้โจวยังขึ้นราคาอยู่หลายร้อยอีแปะ แต่เขาเอาของไม่ดีมาขายในราคาไม่กี่สิบอีแปะ!”
“นั่นก็เพราะว่าเจ้ากักตุนข้าวไม่ใช่หรือ? ราคาข้าวสารถึงได้พุงสูงไปหลายร้อยอีแปะ ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วราคาข้าวมันไม่กี่สิบอีแปะเท่านั้น!” เถ้าแก่โจวพูดเสียงดัง
“ใต้เท้าขอรับ ชายคนนี้คือคนที่ขึ้นราคาข้าวและทำให้เหยื่อภัยพิบัติได้รับความเดือดร้อนขอรับ!”
เถ้าแก่จินและเถ้าแก่โจวโต้แย้งกันไปมา ใบหน้าของพวกเขาแดงก่ำราวกับคนที่พร้อมจะฆ่าฟันกันได้ทุกเมื่อ เว่ยฉิงทุบค้อนในมือแรงๆ
“เงียบ!!”
พวกเขาเงียบเสียงลง
“ข้าเข้าใจสิ่งที่พวกเขาพูดแล้ว พวกเจ้าจึงไม่จำเป็นต้องเถียงกันอีก ไม่ว่าเจ้าจะกล่าวหาว่าอีกฝ่ายทำให้ราคาข้าวพุ่งสูงหรือขายข้าวคุณภาพไม่ดี คนที่เป็นเหยื่อของเรื่องนี้ก็คือผู้ประสบภัยที่มาร้องเรียนความจริงจะปรากฏก็ต่อเมื่อข้าไต่สวนพวกเขา” เว่ยฉิงพูด
เถ้าแก่จินเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ
เหตุผลแรกที่ทำให้เขากล้ากล่าวหาโจวฉินเซิงก็เพราะว่าเจ้าคณะมณฑลหลู่นั้นอยู่ข้างเขา แต่ใต้เท้าคนนี้ดูจะตำแหน่งสูงกว่าหลู่จวิ้นโฉ่วอย่างเห็นได้ชัด
จะเป็นไปได้ไหมว่าเขาคือทูตของราชสำนักที่ร่ำลือกัน?
ทูตของราชสำนักสามารถสืบค้นความจริงได้!
“ใครที่เป็นคนทำร้ายผู้ประสบภัยจะต้องถูกลงโทษ!” เว่ยฉิงกล่าวอย่างเคร่งขรึม
จินอั่นเหงื่อซึมออกมาที่หลังใบหน้าของเขาซีดเซียวไม่สามารถที่จะคุกเข่าอย่างมั่นคงได้
“ใช่แล้ว การกระทำเช่นนี้จะต้องถูกลงโทษอย่างรุนแรง คนที่เอาเปรียบผู้ประสบภัยล้วนเป็นพวกไร้มนุษยธรรม!” หลู่จวิ้นโฉ่วพูดเสริมขึ้น เพื่อจะที่แสดงให้เห็นถึงจุดยืนของเขา ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเว่ยฉิง
เรื่องของมังกรและงูเจ้าถิ่นในครั้งนี้ มังกรเป็นฝ่ายชนะในขณะที่พวกเขาแพ้อย่างราบคาบ
ก่อนหน้านี้มีทูตจากราชสำนักมาหลายคน แต่ไม่มีใครเป็นเหมือนเว่ยฉิงมาก่อน
เขาต้องใจเย็นเข้าไว้…
“ใต้เท้า ใต้เท้าขอรับ ไม่ต้องสืบสวนข้า…ข้ายินดีสารภาพผิดขอรับ!”
เถ้าแก่ตู้รีบรับสารภาพ เขาไม่อยากถูกตัดหัว เพื่อช่วยชีวิตตัวเองเขาจึงรีบสารภาพอย่างรวดเร็ว
“จินอั่นขอรับ เป็นจินอั่น เขาหลอกล่อให้พวกเราขึ้นราคาข้าวจากปกติหนึ่งร้อยอีแปะไปเป็นห้าร้อยอีแปะ เถ้าแก่โจวเป็นคนดี เขาขายข้าวในราคาปกติและเป็นข้าวมีคุณภาพ แต่ตอนนี้ข้าวที่พวกเรากักตุนเอาไว้ขายไม่ออก จินอั่นจึงกล่อมให้ข้ามาใส่ความเถ้าแก่โจวขอรับ!”
“ข้าไม่อยากทำแบบนี้ รู้ดีว่ามันเอาเปรียบผู้ประสบภัยแค่ไหน ข้าขอสารภาพผิด ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วยขอรับ!”
หลังจากที่เถ้าแก่ตู้พูดจบเขาก็โขกศีรษะอย่างดุเดือด ใบหน้าของเถ้าแก่จินไร้สีเลือดทันที เขาไม่เคยคิดเลยว่าเถ้าแก่ตู้จะหักหลังเขาเช่นนี้!
ตอนนี้มันจบแล้ว!
“เจ้าเป็นคนเสนอให้กว้านซื้อข้าวในตอนนั้นแล้วมันจะเป็นความผิดของข้าทั้งหมดได้อย่างไร? ใต้เท้า ข้า… ข้าสับสนไปแล้วได้โปรดให้อภัยด้วยขอรับ”
เถ้าแก่จินพูดอย่างรวดเร็ว เขาพยายามผลักเรื่องนี้ให้เป็นความผิดของเถ้าแก่ตู้ พวกเขาต่างสาดโคลนใส่กันจนเรื่องทุกอย่างแดงออกมา
“ผู้ประสบภัยกำลังเดือดร้อน แต่พวกเขายังจะขึ้นราคาข้าวอีก ไร้มนุษยธรรม!”
“เงินตั้งห้าร้อยอีแปะจะถลกหนังดื่มเลือดของพวกเราหรืออย่างไร?”
“หุบปากแล้วลงนรกไปซะ!”
ผู้คนโห่ร้องอย่างโกรธเกรี้ยว ตอนนี้ชาวบ้านอยากจะพุ่งไปทุบตีไอ้พวกหน้าเลือดหาผลประโยชน์บนความทุกข์ยากของผู้คน
เว่ยฉิงตบค้อนและตัดสินคดีทันที
จินอั่นและเถ้าแก่ตู้ ไม่เพียงแต่ขึ้นราคาข้าวและกว้านซื้อข้าวมากักตุนเท่านั้นแต่ยังกล่าวหาใส่ความเถ้าแก่โจว ซึ่งเป็นเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้
ในฐานะที่จินอั่นเป็นผู้บงการเขาจึงได้รับโทษประหาร โดยการตัดศีรษะ ส่วนเถ้าแก่ตู้นั้นถูกโบยห้าสิบไม้และไปทำงานหนักตลอดชีวิต!
หลังจากที่คำตัดสินออกมา ก็มาดูกันว่าจะมีใครกล้าอีกไหม? เถ้าแก่โจวได้รับการปล่อยตัว
“ขอบคุณขอรับ ขอบคุณมาก” เถ้าแก่โจวก้มศีรษะให้เว่ยฉิง
“ท่านไม่ได้ทำผิด ข้าตัดสินด้วยความเป็นธรรม” เว่ยฉิงพูด
“ไปทำงานของเจ้าเถอะ”
“ขอรับใต้เท้า”
เถ้าแก่โจวลุกขึ้นและวิ่งออกไป และเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าประตูก็เข้าใจได้ เป็นถังหลี่นั่นเองที่ช่วยชีวิตเขาไว้
“ขอบคุณฮูหยิน…”
“ข้าจะไม่ให้ท่านถูกกล่าวหาอย่างไร้ความยุติธรรม” ถังหลี่พูด “ท่านเหนื่อยมาหลายวันแล้ว ไปพักผ่อนก่อนเถอะ”
เถ้าแก่โจวโค้งคำนับให้ถังหลี่ก่อนจะหันหลังจากไป
“ใต้เท้าชาญฉลาดมาก หากไม่ใช่เพราะท่านข้าคงโดนหลอกลวงโดยพวกเห็นแก่ตัวแล้ว!” หลู่จวิ้นโฉ่วพูดอย่างโกรธเคือง
“ใต้เท้าข้าผิดไปแล้ว โปรดลงโทษข้าเถอะขอรับ”
“ในฐานะเจ้าหน้าที่ของราชสำนัก ข้าทำผิดพลาดไป”
เจ้าคณะมณฑลหลู่กล่าวด้วยดวงตาแดงก่ำ เขาตบหัวตัวเองสองครั้ง ถังหลี่มองก็รู้ว่าชายคนนี้เจ้าเล่ห์มาก เพียงแค่โยนความผิดทั้งหมดให้แก่จินอั่น เขาก็จะกลายเป็นเหยื่อที่ถูกอีกฝ่ายหลอก
ความผิดมากที่สุดของเขาคือการจัดการคดีไม่โปร่งใส สามีของนางทำอะไรเขาไม่ได้
“พอเถอะ! สำหรับเจ้าคณะมณฑลหลู่ ข้ามีคำพิพากษาอยู่ในใจแล้ว” เว่ยฉิงพูดก่อนจะหันหลังออกไปจากศาลาว่าการ
หลู่จวิ้นโฉ่วมองตามด้านหลังของเขา ความรู้สึกผิดบนใบหน้าจางลง สีหน้ากระด้างเย็นชามากขึ้น เขาไม่สบายใจกับคำพูดของใต้เท้าอู่ ดูมีนัยแปลกพิกล
