บทที่ 524 ตั้งครรภ์
ถังหลี่กำลังคุยกับเถ้าแก่เนี้ยฮวา หลังจากที่พวกนางแยกจากกันไปถึงหนึ่งปี มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ทั้งสองพูดคุยกันถึงเรื่องราวในปีนี้และหาเรื่องต่างๆ มาคุยกันไม่จบไม่สิ้น จนกระทั่งเว่ยฉิงกลับมาในตอนเย็น
วันนี้เขาออกจากที่ทำงานตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ตกดิน ถังหลี่และเถ้าแก่เนี้ยฮวากำลังนั่งคุยกันอยู่ในสวน ในขณะที่เฉาจีกำลังอุ้มจ้วงจ้วงอยู่ เขาเชื่อฟังมาก ไม่ดื้อเลยสักนิด เมื่อเห็นเว่ยฉิง เฉาจีจึงรีบเดินเข้าไป ชายหนุ่มตบบ่าเฉาจีก่อนจะคลี่ยิ้ม
“มานานแล้วหรือ” เฉาจีพยักหน้า
“เดินทางคงลำบากน่าดู”
“ไม่ได้ลำบากมากนัก” เฉาจีส่ายศีรษะ
ฮวาเฟิ่งเซี่ยขยับเข้าไปในถังหลี่กระซิบเบาๆ
“สามีของเจ้าดูดีขึ้นมาก เขาสูงใหญ่ขนาดนี้มานานแล้วหรือ?”
ถังหลี่หันไปมองสามี เว่ยฉิงตัวสูงแผ่นหลังยืดตรง เขาสวมเสื้อคลุมของราชสำนัก มีผ้าคาดเอวให้เห็นรูปร่างสมส่วน เดิมเขามีใบหน้าหล่อเหลาอยู่แล้ว ยิ่งเพิ่มเสื้อผ้าอาภรณ์หรูหราเข้าไปด้วยแล้ว เขาดูดีมากเลยทีเดียว
เว่ยฉิงหันศีรษะไปทักทายฮวาเฟิ่งเซี่ย
“ฮูหยินเฉา” เว่ยฉิงทัก
ฮวาเฟิ่งเซี่ยคลี่ยิ้มตอบกลับมา สายตาของเว่ยฉิงไปตกอยู่ที่หัวเล็กๆ ที่ยื่นออกมาระหว่างถังหลี่และเถ้าแก่เนี้ยฮวา เป็นหัวของเด็กชายตัวน้อยมีก้อนหมั่นโถวสองก้อน ดวงตากลมโตจ้องมาที่เขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“เฉาจี บุตรชายของเจ้าหรือ?” เว่ยฉิงกระทุ้งเฉาจีที่อยู่ข้างๆ ด้วยศอก
“ใช่ ข้าเรียกเขาว่าจ้วงจ้วง” เฉาจีพยักหน้า”
“จ้วงจ้วง…อายุสองขวบหรือ?”
“ใช่”
เว่ยฉิงก้าวไปหาจ้วงจ้วง เด็กชายหดศีรษะกลับเห็นแต่มวยผมเท่านั้น
“จ้วงจ้วงยืนนิ่งๆ สิ” ฮวาเฟิ่งเซี่ยว่า จากนั้นเด็กชายก็ลุกขึ้นยืน เขายืนตัวตรงเอามือไว้แนบขาอย่างว่าง่าย
“ท่านน้า” ฮวาเฟิ่งเซี่ยสอนบุตรชาย
“ท่านน้า..” จ้วงจ้วงพูด
เด็กชายตัวเล็กและขาวมาก แก้มอวบๆ ของเขาดูน่าฟัด เว่ยฉิงอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปบีบแก้มอวบอ้วนของเขา ใบหน้าของเด็กน้อยเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที
เว่ยฉิงชอบเด็กชายมากจนนึกอยากกลั่นแกล้งเขา ทำให้จ้วงจ้วงรู้สึกกลัวน้าผู้ชายคนนี้
เมื่อเขารู้ว่าท่านน้าเว่ยฉิงกลัวถังหลี่ เด็กชายจึงไปหลบฉากไปข้างหลังน้าถังหลี่ทันที ทำให้เว่ยฉิงไม่กล้าแหย่เขาอีก เว่ยฉิงหยิบเครื่องมือช่างออกมา บอกว่าจะทำของเล่นให้กับเขา จ้วงจ้วงเกิดอยากรู้ เขารีบโผล่หัวออกมาดู
เว่ยฉิงทำงานไม้เป็น เขาเคยทำของเล่นให้ลูกๆ ของเขา ตอนนี้เด็กทั้งสี่คนโตแล้ว เขาจึงไม่ได้แตะงานไม้อีกเลย แม้จะผ่านมาหลายปีแล้วเขายังคงเชี่ยวชาญอยู่ เว่ยฉิงพูดว่าถ้าจะทำรถม้าจะต้องทำล้อก่อน ความอยากรู้อยากเห็นของจ้วงจ้วงทำให้เด็กชายเอาชนะความกลัวได้ เขาเดินไปที่วงล้อเล็กๆ มือป้อมๆ ของเขาสัมผัสและหมุนวงล้อเล่นบราวนี่ออนไลน์
“เว่ยฉิงชอบเด็กมากเลยนะ” ฮวาเฟิ่งเซี่ยถอนหายใจ
เขาต้องชอบเด็กมากแน่นอน ไม่อย่างนั้นคงไม่รับเด็กหลายคนมาเลี้ยงมากมายแบบนี้ ไม่ใช่แค่เพราะความใจดีแต่เป็นเพราะเขาชอบเด็กด้วย
สามีของนางเป็นคนดีจริงๆ แต่ในนวนิยายนั้นเขาถูกบังคับให้ต้องกลายเป็นผู้ร้ายที่โหดเหี้ยม…โชคดีที่ตอนนี้ทุกอย่างนั้นเปลี่ยนไปแล้ว
ถังหลี่โชคดีจริงๆ
ตอนนี้รถม้าของเล่นยังไม่เสร็จ แต่มื้อเย็นได้ถูกตระเตรียมไว้เรียบร้อย
เว่ยฉิงสัญญากับจ้วงจ้วงว่าเขาจะทำรถม้าให้เสร็จในวันพรุ่งนี้ จ้วงจ้วงตอบตกลงอย่างมีความสุข
หลังจากมื้อเย็น เว่ยฉิงและเฉาจีก็ไปดื่มสุราด้วยกัน ส่วนถังหลี่และฮวาเฟิ่งเซี่ยพูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง จ้วงจ้วงหลับอยู่ในอ้อมแขนของนาง เถ้าแก่เนี้ยฮวาเริ่มง่วงนอน ถังหลี่จึงได้ให้นางไปพักผ่อน
ถังหลี่กลับไปอาบน้ำ อ่านหนังสือสักพักหนึ่ง ประตูห้องถูกเปิดออก กลิ่นสุราจางๆ ลอยเข้ามา เว่ยฉิงเดินไปกอดนางจากด้านหลัง ถังหลี่เพิ่งอาบน้ำเสร็จร่างกายยังคงเปียกชื้นอยู่
“ฮูหยิน” เสียงแหบแห้งของชายคนนั้นดังขึ้นที่ข้างหูของนาง ถังหลี่หันศีรษะไปมอง เห็นใบหน้าคมคายของเว่ยฉิง ดูอ่อนโยนลงภายใต้แสงเทียน
“เมาหรือ?”นางถาม เว่ยฉิงส่ายหัว
“ข้ามีความสุข” ดีใจที่ได้เจอสหายเก่า
ถังหลี่หันหน้าไปจูบเขาที่แก้ม เว่ยฉิงจุมพิตริมฝีปากของถังหลี่ พวกเขาผลักกันจูบไปมา ในที่สุดก็เว่ยฉิงอุ้มถังหลี่ขึ้นเดินไปที่เตียง เขานั่งลงวางถังหลี่ให้นั่งบนตักของเขา มือใหญ่เทอะทะของเว่ยฉิงสัมผัสที่ใบหน้าของหญิงสาว จากนั้นจึงได้เลื่อนไปที่หน้าท้องของถังหลี่
“ฮูหยิน ข้าเองก็อยากมีลูกเช่นกัน”
เมื่อเห็นบุตรชายของเฉาจี เขาก็ทนรอแทบไม่ไหว เขาอยากมีเด็กน้อยเป็นของตัวเอง อยากสร้างของเล่นให้ลูกๆ ลูกของเขากับถังหลี่จะต้องน่ารักกว่าจ้วงจ้วงแน่นอน
หากเป็นเด็กผู้หญิงถ้าเหมือนภรรยาของเขาคงจะดีมาก เขาอยากเห็นถังหลี่ตอนนางยังเป็นเด็กเล็กๆ
เว่ยฉิงคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น ชายหนุ่มยิ้มกว้าง
“เอาสิ”
เมื่อถังหลี่ตอบตกลง เว่ยฉิงจึงไม่กังวลอีก เขาคิดแค่ว่าภรรยาของเขาอยากให้เขาสมปรารถนา
แต่อย่างไรเด็กคนนี้ก็ต้องเป็นไปตามโชคชะตา จะเป็นดั่งใจเขาได้อย่างไร
“ฮูหยิน ไปนอนกันเถอะ”
“อืม”
ทั้งคู่นอนลงบนเตียง ชายหนุ่มประคองกอดนางไว้ในอ้อมแขนแล้วหลับไป
เช้าวันรุ่งขึ้น
เมื่อถังหลี่ตื่นขึ้น เว่ยฉิงก็ไม่อยู่ในห้องแล้ว นางคิดว่าเว่ยฉิงไปทำงานที่กรมอาญา ถังหลี่ออกไปด้านนอก พบกับฮวาเฟิ่งเซี่ยที่อุ้มจ้วงจ้วงรออยู่ในสนาม
“พี่ฮวา ยังเช้าอยู่เลย”
“เจ้าตัวน้อยโวยวายอยากจะเจอสามีเจ้าน่ะสิ” ฮวาเฟิ่งเซี่ยกล่าว จ้วงจ้วงเชื่อฟังนางมาก แต่ปัญหาคือ เขาชอบจ้องนางด้วยดวงตากลมโตนั่นทำให้หัวใจของฮวาเฟิ่งเซี่ยอ่อนยวบ นางจึงรีบพาเด็กชายมาที่นี่
“เว่ยฉิงไปที่กรมอาญาแล้วล่ะ” ถังหลี่พูด
จ้วงจ้วงรู้สึกผิดหวัง ศีรษะเล็กๆ ของเขาตกลง เขาเอาแต่คิดถึงรถม้าคันน้อยของเขา
เขาอยากเห็นมันทันทีเมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า
“น้าจะพาเจ้าไปเดินเล่นที่ตลาดดีไหม?” ถังหลี่เกลี้ยกล่อม
“มีของอร่อยๆ และน่าสนใจเต็มไปหมดเลยนะ มีรถคันเล็กๆ ด้วย”
ดวงตาของจ้วงจ้วงสว่างวาบขึ้นมาทันใด เขาคว้าแขนของถังหลี่ไว้
“พี่ฮวา ข้าจะพาท่านไปเที่ยวชมรอบเมืองเอง”
ฮวาเพิ่งเซี่ยพยักหน้า นี่เป็นครั้งแรกที่นางมาเมืองหลวง นางจึงอยากออกไปชมรอบๆ เมือง เมื่อพวกเขาทั้งสามคนกำลังจะออกไป จึงเห็นร่างกำยำของเฉาจียืนรออยู่ข้างรถม้า ทั้งสี่คนเข้าไปด้านใน รถม้าคันนี้จอดที่ถนนจูไห่ซึ่งเป็นถนนที่คึกคักที่สุดในเมืองหลวง
ถังหลี่และฮวาเพิ่งเซี่ยจับมือเล็กๆ ของจ้วงจ้วงเอาไว้ เด็กน้อยมองของต่างๆ ที่อยู่บนถนนด้วยความตื่นตาตื่นใจ ในไม่ช้ามือของเฉาจีก็เต็มไปด้วยขนมและของเล่นมากมาย
ในตอนเที่ยงทั้งสี่คนไม่ได้กลับไปกินมื้อเที่ยงที่จวน แต่พวกเขากินอาหารในร้านอาหารที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง
ภายในห้องส่วนตัว
“ถังถังข้าได้เห็นอะไรมากมาย เมืองหลวงช่างเจริญเหลือเกิน มีสิ่งของหลายอย่างที่ชิงเหอไม่มี เสื้อผ้าที่นี่ก็งดงามผู้หญิงที่นี่ก็สวยกว่า…” ฮวาเฟิ่งเซี่ยพูดชม นางเหลือบมองสามี
“มีผู้หญิงมากมายในเมืองหลวง ให้เจ้าเลือกสรร”
เฉาจีพูดตอบอย่างจริงจัง “เซี่ยเซี่ย..อย่าสิ”
เขาลดเสียงลงนิดหน่อย “ผู้หญิงทุกคนในเมืองหลวงสวยไม่เท่าเจ้า”
ถังหลี่ผู้เป็นก้างขวางคอทำเป็นไม่ได้ยิน
ฮวาเฟิ่งเซี่ยหน้าแดง นางกระแอมออกมา “เอาล่ะ กินกันก่อนเถอะ”
ในระหว่างทานอาหาร ฮวาเฟิ่งเซี่ยพบว่าถังหลี่ทานอาหารได้น้อยมาก
“ถังถังเหตุใดเจ้าทานน้อยเช่นนี้?” ฮวาเฟิ่งเซี่ยดูกังวล
“ข้าไม่ค่อยอยากอาหารเท่าไหร่ แค่รู้สึกไม่ค่อยสบายน่ะ” ถังหลี่ส่ายหน้า
ฮวาเฟิ่งเซี่ยกังวลว่านางอาจจะเหนื่อยเกินไป นางจึงล้มเลิกแผนหลังมื้อเที่ยงและรีบกลับไปจวนทันที เมื่อเห็นว่าถังหลี่ไม่สนุกกับการซื้อของอีกต่อไปแล้ว
ในตอนบ่ายถังหลี่กินขนมที่จ้วงจ้วงให้นาง พอกินแล้วรู้สึกว่าท้องไส้ของนางปั่นป่วน อยากจะขย้อนออกมา ฮวาเฟิ่งเซี่ยรีบวิ่งไปช่วยนางทันที หลังจากที่อาเจียนไปจนหมด เถ้าแก่เนี้ยฮวามองนางด้วยดวงตาสดใส
“เป็นแบบนี้นานแค่ไหนแล้ว?” ฮวาเฟิ่งเซี่ยถาม
“เพิ่งเป็นครั้งแรก” ถังหลี่ตอบ
“ถังถัง…เจ้าท้องหรือเปล่า?” ฮวาเฟิ่งเซี่ยถาม หลังจากความฝันในครั้งที่แล้ว ถังหลี่เคยมีความคิดเช่นนี้ แต่ไม่รู้ว่าความฝันจะเป็นตามที่นางปรารถนาหรือไม่ นางจึงยังไม่ได้บอกกับสามี เพราะไม่อยากให้เขาดีใจเก้อ
หากท้องได้ไม่นาน หมอคงยังบอกไม่ได้ นางอยากรออีกสักสองสามวันดูก่อน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่นางอาเจียนเช่นนี้
“ให้หมอตรวจเถอะ”
ถังหลี่พยักหน้า ขอให้บ่าวรับใช้ไปตามหมอมา ไม่นานนักหมอก็มาถึง เขาจับชีพจรถังหลี่ หญิงสาวประหม่านางวางมือไว้ที่ท้องของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว หลังจากที่ตรวจจบหมอก็พูดขึ้น
“ยินดีด้วยขอรับฮูหยิน”
ถังหลี่และฮวาเฟิ่งเซี่ยมองหน้ากันแล้วยิ้ม ถังหลี่กำลังตั้งครรภ์ มีบุตรของนางกับสามีอยู่ในท้อง!
เว่ยฉิงมาถึงกรมอาญาแต่เช้าตรู่ เขารีบไปทำงานทันที งานทั้งหมดจะได้เสร็จก่อนกำหนดทำให้เขากลับบ้านได้เร็ว ขึ้น หลังจากที่เว่ยฉิงเลิกงานเขาก็รีบกลับไปที่จวนอู่โหวทันที
เมื่อมาถึงเขาก็ได้ยินว่ามีหมอมาจับชีพจรให้ภรรยา
เว่ยฉิงไม่สบายใจขึ้นมาทันที
เกิดอะไรขึ้นกับภรรยาของเขา? นางนางป่วยหรือ?
เขาอดไม่ได้ที่จะกังวล รีบเดินเข้าไปในจวนอย่างรวดเร็ว
