บทที่ 220 ภารกิจที่ห่างหายไปนาน
บทที่ 220 ภารกิจที่ห่างหายไปนาน
ตอนแรกเจ้าหย้าหนานไม่เชื่อ แต่พอได้ยินอู๋ฝานพูดอย่างมั่นใจ เธอก็เกิดลังเลใจขึ้นมา
หรือว่าอู๋ฝานจะทราบวิธีการทำเฟอร์นิเจอร์จริง ๆ?
เจ้าหย้าหนานยังคิดว่าเรื่องนี้ค่อนข้างไร้สาระ ในความคิดเธออู๋ฝานดูเหมือนทายาทจากตระกูลร่ำรวยมากกว่า แล้วทายาทรุ่นที่สองของคนรวยจะเรียนทำเฟอร์นิเจอร์เหรอ?
เห็นได้ชัดว่าไม่
อย่างไรก็ตาม อีกไม่ช้าไม้เหล่านั้นก็จะถูกนำมาส่ง ถึงตอนนั้นความสงสัยของเธอก็คงได้รับการคลี่คลาย
อู๋ฝานกลับมายังร้านอาหารอีกครั้งหนึ่งในช่วงเย็น เขาเข้าไปในครัว
ชายหนุ่มใช้ช่วงเวลานี้ในการสอนหลิวอี้เตาทำอาหาร มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้อีกฝ่ายเป็นเชฟใหญ่ที่เหมาะสมของร้าน เป้าหมายของอู๋ฝานคือการทำให้ร้านอาหารแห่งนี้มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วประเทศ หรืออาจจะทั่วโลก เพียงแต่ตอนนี้ฝีมือการทำอาหารของหลิวอี้เตายังไม่ได้เชี่ยวชาญนัก ผู้อื่นอาจมองว่าดีแล้วแต่ในความเห็นของอู๋ฝาน อีกฝ่ายจะต้องพัฒนาฝีมือการทำอาหารอีก
หากเทียบกับช่วงกลางวัน จำนวนลูกค้าในร้านอาหารช่วงค่ำคืนหนาแน่นขึ้น โดยเฉพาะโซนห้องส่วนตัว บรรดาลูกค้าที่เข้ารับบริการช่วงกลางวันต่างกลับไปพร้อมชมไม่ขาดปาก หลายคนจึงแวะเวียนมาอีกครั้งในช่วงค่ำพร้อมกับมิตรสหาย เป็นเหตุให้ห้องส่วนตัวของร้านมีจำนวนผู้ใช้งานมากกว่าช่วงกลางวัน
เห็นได้ชัดว่าการแนะนำร้านอาหารแบบปากต่อปากเริ่มกระจายออกไปแล้วและนี่เป็นผลลัพธ์ที่อู๋ฝานต้องการเห็น
ร้านอาหารต้องยุ่งอยู่หลายชั่วโมง หนึ่งคนต้องรับผิดชอบรายการสั่งอาหารของลูกค้าทั้งหมด ต่อให้เป็นอู๋ฝานก็ยังถือว่าเกินตัว เมื่อกลับถึงบ้านยามค่ำคืน เขาจึงทอดกายลงกับเตียงโดยไม่คิดจะขยับเขยื้อนอีก
อย่างไรก็ตาม ต่อให้เหนื่อยล้าเพียงใด เขาก็ยังต้องไปโลกแห่งเกม รากฐานความก้าวหน้าของอู๋ฝานมาจากที่แห่งนั้น
“หือ ความรู้สึกหมดเรี่ยวแรงที่เกาะกุมทั้งร่างเลือนหายไปหมดแล้ว?” เมื่อมาเยือนโลกแห่งเกม อู๋ฝานรู้สึกว่าร่างกายของเขาเบาหวิว ความรู้สึกหนักหน่วงอ่อนล้าที่เคยมีก่อนหน้าเลือนหายไปหมดสิ้น ตอนนี้เขากะปรี้กะเปร่าสุด ๆ
ราวกับไม่ว่าจะเทเลพอร์ตจากโลกในเกมไปยังโลกความเป็นจริง หรือจากโลกความเป็นจริงมายังโลกในเกม ความเหนื่อยล้าก็จะได้รับการชำระล้าง รวมถึงอาการเจ็บปวดทางร่างกายก็หายไปด้วยเช่นกัน
แม้จะมีหลายสิ่งในโลกแห่งเกมที่ไม่อาจนำไปยังโลกความเป็นจริงได้ แต่แค่การกำจัดความเหนื่อยล้าและรักษาอาการบาดเจ็บได้ภายหลังจากการเทเลพอร์ตก็มากเพียงพอทำให้ผู้คนตื่นเต้นจนตัวสั่นแล้ว
อู๋ฝานยังคงอยู่บริเวณด้านหลังของภูเขา ตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องทำงานตัดไม้อีกต่อไปแล้ว ชายหนุ่มจึงไม่ได้รีบร้อนที่จะตัดไม้
“ภายหน้าหากขยับขยายโรงไม้ไปถูกทิศถูกทางก็คงต้องจ้างช่างตัดไม้บ้างแล้ว” อู๋ฝานครุ่นคิดขณะเดินทางไปหมู่บ้าน
จริง ๆ เขาสามารถตัดไม้เองได้ ความเร็วการตัดก็ไม่ใช่เชื่องช้า แต่หากอุตสาหกรรมนี้ต้องการไม้จำนวนมากขึ้นมา ตัวเขาเพียงลำพังก็ยุ่งเกินกว่าจะทำให้สำเร็จ เขายังมีอีกหลายสิ่งต้องทำจะให้ใช้เวลาทั้งหมดไปกับการตัดไม้ก็คงไม่ได้จริงไหม?
หากต้องออกแรงเองหมดก็คงไม่คุ้มทุน ดังนั้นการจ้างคนมาตัดต้นไม้จึงเป็นตัวเลือกที่ดีกว่า
เมื่อกลับถึงหมู่บ้าน อู๋ฝานจึงถูกหัวหน้าหมู่บ้านเรียกไปพูดคุยด้วยสีหน้าคร่ำเคร่ง
“ปู่หัวหน้าหมู่บ้าน มีอะไรกัน? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” อู๋ฝานเอ่ยถาม
“ข่าวคราวจากทุ่งรกร้างแพร่กระจายออกมาแล้ว เรื่องที่เจ้าบอกเล่านั้นถูกต้อง คนจากโลกอสูรได้ลงหลักปักฐานที่นั่นเป็นที่เรียบร้อย พวกสารเลวนั่นกำลังแพร่พลังงานอสูรจากที่แห่งนั้นส่งมารุกรานโลกมนุษย์ ทำให้พวกมอนสเตอร์ทวีความรุนแรงมากขึ้น จำนวนของมอนสเตอร์ก็เพิ่มมากขึ้นด้วย มากไปกว่านั้นพวกที่อยู่รอบหมู่บ้านก็ดุร้าย คืนก่อนมีมอนสเตอร์บุกเข้ามาในหมู่บ้าน ปศุสัตว์ได้รับความเสียหายพอสมควร อู๋ฝาน ข้าค่อนข้างคาดหวังในตัวเจ้า ตอนนี้มีแต่เจ้าที่จะนำความสงบสุขกลับคืนสู่หมู่บ้านได้ จงนำหน่วยรักษาการณ์ของเจ้าไปสังหารมอนสเตอร์เหล่านั้น สังหารให้ราบคาบเพื่อความปลอดภัยของหมู่บ้านซะ” หัวหน้าหมู่บ้านเฒ่าชราพูดรัวออกมาเป็นชุดโดยไม่หยุดพัก
[ติ๊ง หัวหน้าหมู่บ้านได้ส่งมอบภารกิจแก่ท่าน จงไปยังป่าด้านหน้าหมู่บ้านเร้นลับ สังหารมอนสเตอร์ห้าร้อยตัวเพื่อคุ้มครองความปลอดภัยของหมู่บ้าน ท่านจะตอบรับหรือไม่?]
เสียงที่ห่างหายไปเนิ่นนาน ภารกิจที่หายไปนานแสนนาน
ตอบรับ!
อู๋ฝานตอบรับภารกิจโดยไม่มีแม้แต่ความลังเล ตัวเขาไม่ได้รับมอบหมายภารกิจมาเนิ่นนาน ขณะนี้ได้รับโอกาส ย่อมไม่มีทางพลาดอย่างแน่นอน
เพียงแต่จำนวนมอนสเตอร์ที่ต้องสังหารของภารกิจนี้ออกจะมากเกินไปเล็กน้อย
ห้าร้อยตัว!
นับตั้งแต่อู๋ฝานเข้ามายังโลกในเกม จำนวนมอนสเตอร์ที่เคยสังหารไปรวมแล้วยังน้อยกว่าห้าร้อยตัว แต่ตอนนี้กลับต้องสังหารมากมายขนาดนั้นในคราวเดียว เรียกได้ว่าเป็นภารกิจที่หนักหน่วงไม่ใช่น้อย
นับเป็นโชคดีที่ภารกิจนี้ทำเป็นทีมได้ เขาจึงสามารถพาหน่วยรักษาการณ์ร่วมทางไปด้วยได้ ต่อให้มอนสเตอร์ถูกสังหารโดยผู้อื่น เขาก็ยังได้แต้ม
อีกทั้ง มันไม่ได้จำกัดระยะเวลาในการทำภารกิจ
“ทำให้เต็มที่ ข้าเชื่อว่าไม่ได้มองเจ้าผิดไป ข้าจะรอคอยชัยชนะของเจ้า” หัวหน้าหมู่บ้านลูบหนวดเคราพร้อมเอ่ยอย่างพึงพอใจ
“ปู่หัวหน้าหมู่บ้าน ภารกิจครั้งนี้ยิ่งใหญ่มาก ภายหลังเสร็จสิ้นคงต้องมีรางวัลใช่ไหมขอรับ?” อู๋ฝานเอ่ยถามด้วยความกังวลใจ
หัวหน้าหมู่บ้านเกิดลังเลขึ้นมา จากนั้นจึงแสดงท่าทีโกรธเคือง “เจ้าเป็นคนของหมู่บ้านเร้นลับ เป็นหัวหน้าหน่วยรักษาการณ์ หน้าที่ปกป้องความปลอดภัยของชาวบ้านไม่ได้เป็นของเจ้าหรอกหรือ? ยังจะต้องการรางวัลอะไรอีก?”
นี่คงเป็นแผนหลอกใช้แรงงานฟรีสินะ นับเป็นโชคดีที่ถามก่อนออกไปลงมือ
อู๋ฝานคิดอยู่ในใจ
“ปู่หัวหน้าหมู่บ้าน ภารกิจครั้งนี้จะดีกว่าหากว่ามอบให้คนอื่นแทน ความสามารถของข้ามีจำกัดคงไม่สามารถทำให้สำเร็จได้” อู๋ฝานตอบกลับ “หน่วยรักษาการณ์ก็เพิ่งจัดตั้งขึ้น พวกเขายังไม่ได้มีกำลังสู้รบอะไรนัก การบุกออกไปต่อสู้กับมอนสเตอร์แบบบุ่มบ่ามอาจนำมาซึ่งอันตราย ในฐานะหัวหน้าหน่วยข้าต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของพวกเขาเป็นหลัก ดังนั้นภารกิจครั้งนี้ พวกเราคงไม่อาจรับไว้ ผู้เฒ่าเช่นพวกท่านคงต้องหาคนอื่นมารับภารกิจอันตรายนี้แทนแล้ว”
พูดจบ อู๋ฝานจึงหันหลังและเตรียมจะเดินจากไป
งานยากฟรีค่าแรง ใครจะทำ
“รอเดี๋ยว!” พอเห็นอู๋ฝานคิดจะกลับไปจริง ๆ หัวหน้าหมู่บ้านจึงรีบหยุดเขาเอาไว้ “ทำไมเจ้าถึงเป็นคนหนุ่มแบบนี้ไปได้ ไม่คิดจะมีจิตวิญญาณแห่งการอุทิศตนเลยหรืออย่างไร?”
“ไม่ใช่ว่าไม่มีจิตวิญญาณแห่งการอุทิศตน แต่เพราะข้ายังไม่แข็งแกร่งพอต่างหากขอรับทำให้ไม่สามารถทำภารกิจให้สำเร็จได้” อู๋ฝานตอบกลับ “ข้าจึงไม่อยากถ่วงเวลาภารกิจสำคัญเช่นนี้ เพราะทั้งผู้คนในหมู่บ้านและปศุสัตว์ต่างก็ตกอยู่ในอันตราย ข้าเคยได้เห็นพวกมอนสเตอร์เหล่านั้น พวกมันดุร้ายเหี้ยมโหด หากว่าบุกเข้ามาด้านในหมู่บ้านเป็นกลุ่ม ผลที่ตามมาก็ยากจะคาดคิด ประเมินโดยคร่าว ๆ แล้วคงไม่ต่างกับนรกบนดิน”
อู๋ฝานที่เอ่ยจนจบแสดงสีหน้าละอายและเสียใจ
ใบหน้าของหัวหน้าหมู่บ้านกระตุกรัวไม่หยุด ราวกับเขาเกิดนึกถึงพวกมอนสเตอร์ดุร้ายขึ้นมาในห้วงความคิด สุดท้ายจึงเอ่ยกับอู๋ฝานด้วยความอับจน “ตราบเท่าที่ทำภารกิจสำเร็จ จะมีรางวัลมอบให้แน่”
“ปู่หัวหน้าหมู่บ้าน ไม่ใช่ว่าข้าไม่ต้องการทำ เพียงแต่เพราะคนของพวกเราอ่อนแอเกินไป หากว่าออกไปสู้ ก็ไม่ต่างอะไรกับเดินไปหาความตาย” อู๋ฝานเผยสีหน้าขื่นขม
“เจ้าหนูอู๋ฝาน อย่าได้กดดันกันถึงเพียงนั้น” หัวหน้าหมู่บ้านตอบรับอย่างโกรธเคือง
“ไม่เลย เป็นข้าเองที่ไร้กำลังอย่างแท้จริง” อู๋ฝานตอบรับ “เอาอย่างนี้เป็นอย่างไรขอรับ หัวหน้าหมู่บ้านพอจะมอบของรางวัลเพื่อเสริมศักยภาพการต่อสู้ให้หน่วยรักษาการณ์เสียหน่อยได้หรือไม่ ถึงตอนนั้นทางพวกเราก็พร้อมที่จะรับความเสี่ยงมากขึ้น”
