บทที่ 243 ไม่เลว
บทที่ 243 ไม่เลว
“ช่างฝีมือของเรารอกันอยู่แล้วค่ะ” เจ้าหย้าหนานเผยยิ้มตอบรับ “วันนี้ฉันเองก็จะได้มีโอกาสเปิดหูเปิดตาบ้าง”
คำพูดของเจ้าหย้าหนานเกินครึ่งเป็นเรื่องขำขัน เธอยังไม่เชื่อว่าอู๋ฝานจะสามารถทำเฟอร์นิเจอร์เป็น
อู๋ฝานเพียงยิ้ม ไม่ได้เอ่ยคำใดตอบ
ไม่นานคนทั้งสองจึงเข้าไปด้านในของโรงงาน ตอนนี้มีคนงานมากมายทำงานอยู่ด้านใน พวกเขากำลังยุ่งกับงานของตนเอง แม้ว่าเจ้าหย้าหนานได้รับการสนับสนุนเรื่องไม้จากอู๋ฝาน แต่เพราะกำหนดส่งของคำสั่งซื้อใกล้เข้ามา ทำให้เวลาที่เธอมีค่อนข้างกระชั้น ทำให้เธอไม่กล้าที่จะเสียเวลาแม้แต่น้อย
“ทุกคน นี่คือเถ้าแก่คนใหม่ของโรงงานเฟอร์นิเจอร์ของพวกเรา อู๋ฝาน” เจ้าหย้าหนานเรียกช่างฝีมือทุกคนมาแนะนำตัวให้รู้จักชายหนุ่มเอาไว้
ช่างฝีมือเหล่านี้เคยได้ยินเจ้าหย้าหนานบอกมาก่อนแล้วว่าโรงงานจะมีเถ้าแก่คนใหม่ แต่พวกเขาไม่คิดว่าเถ้าแก่คนใหม่จะยังหนุ่มถึงขนาดนี้!
“น่าจะเป็นพวกทายาทตระกูลร่ำรวยนั่นแหละนะ” ทุกคนต่างคาดเดากันอยู่ในใจ ทว่าภายนอกนั้นพวกเขากำลังยิ้มแย้มแสดงความนอบน้อมต่ออู๋ฝาน
“เถ้าแก่อู๋มาที่นี่วันนี้ นอกจากมาเยี่ยมชมสถานการณ์ในโรงงานแล้ว ยังมาเพื่อสอนการทำเฟอร์นิเจอร์ให้กับทุกคนด้วย ต่อจากนี้ขอให้ทุกคนดูอย่างตั้งใจด้วยนะคะ” เจ้าหย้าหนานบอกกับทุกคน
ทำ?
สอนพวกเขาทำเฟอร์นิเจอร์?
ช่างฝีมือทั้งหลายรู้สึกราวกับได้ยินอะไรผิดเพี้ยนไป อู๋ฝานที่ดูหนุ่มกว่าพวกเขาหลายปี ต่อให้ศึกษาเล่าเรียนเรื่องงานไม้มาโดยเฉพาะ แต่มีหรือด้านงานฝีมือจะเทียบกับพวกเขาได้?
“เถ้าแก่เจ้า เมื่อกี้พูดอะไรผิดไปรึเปล่าครับ? บอกว่าให้พวกเราแสดงฝีมือให้เถ้าแก่อู๋รับชมใช่ไหมครับ” ช่างฝีมืออายุสามสิบกว่าเกือบจะสี่สิบเอ่ยถาม ขณะมองอู๋ฝาน
ช่างฝีมือคนนี้ถือเป็นคนเก่าแก่ในโรงงาน ชื่อว่าลู่หรงฮวา เขาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เถ้าแก่ของโรงงานยังเป็นพ่อของเจ้าหย้าหนาน เรียกได้ว่าเป็นคนมีประสบการณ์สูง และทักษะงานฝีมือนับได้ว่าเป็นยอดฝีมือคนหนึ่ง
“อาจารย์ลู่ ฉันพูดถูกต้องแล้วค่ะ ที่พูดไปนั้นไม่ใช่ขอให้คุณแสดงฝีมือให้เถ้าแก่อู๋รับชม แต่เป็นเรียนรู้จากเถ้าแก่อู๋ค่ะ” เจ้าหย้าหนานตอบกลับ
“เขา? เขาอายุน่าจะใกล้กับลูกชายของฉันด้วยซ้ำ จะมีฝีมือระดับไหนกันเชียว?” ลู่หรงฮวาเอ่ยออกมาตามตรง
เขาถือเป็นผู้อาวุโสในโรงงานแห่งนี้ มีสถานะสูง อีกทั้งช่างฝีมืออย่างพวกเขาย่อมต้องมีความถือดีในตัวเอง ตอนนี้หลังได้ยินคำพูดของเจ้าหย้าหนาน จึงไม่แปลกหากในใจจะรู้สึกไม่ยอมรับ
ในความเห็นของลู่หรงฮวา อู๋ฝานอย่างมากก็ทำได้เพียงของชิ้นเล็กชิ้นน้อย ถ้าเป็นงานระดับโรงงานเฟอร์นิเจอร์ คิดอย่างไรก็เป็นเพียงเรื่องน่าขำ การทำได้เพียงแค่ของชิ้นเล็กชิ้นน้อย มันไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นงานฝีมือที่แท้จริง
ตอนนี้ลู่หรงฮวาถึงขนาดเกิดความคิดอยากลาออกจากที่นี่ซะให้ได้ เรื่องชวนขบขันกับเถ้าแก่ใหม่ไม่รู้ความ อนาคตของโรงงานเฟอร์นิเจอร์แห่งนี้มืดมนจนเกินไป
“อาจารย์ลู่ เรื่องฝีมือมันก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับอายุเสมอไปนะครับ” อู๋ฝานเผยยิ้มบางตอบรับ เขาไม่คิดใส่ใจกับท่าทีของลู่หรงฮวา
“อายุไม่อาจเป็นตัวกำหนดฝีมืองานช่างได้ก็จริง แต่เถ้าแก่อู๋ คุณยังเด็ก น่าจะเพิ่งเรียนจบมาด้วยซ้ำ ต่อให้เป็นอัจฉริยะ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะมีทักษะช่างฝีมือระดับสูงในเวลาสั้น ๆ เพียงแค่นั้น” เพราะคิดลาออกไปแล้ว ลู่หรงฮวาจึงกล้าที่จะพูดออกมา
อู๋ฝานห้ามเจ้าหย้าหนานที่กำลังคิดพูดอะไรออกมาเอาไว้ ก่อนหันไปพูดกับลู่หรงฮวา “แทนที่พวกเราจะมัวพูดคุยกันอยู่ตรงนี้ ช่างฝีมือก็ต้องพูดคุยกันด้วยงานฝีมือ ทำไมพวกเราไม่ลองดูงานฝีมือของอาจารย์ลู่กันก่อนล่ะครับ?”
“ก็ได้” ลู่หรงฮวาเห็นด้วยกับคำพูดของอู๋ฝาน ถ้าพูดถึงเรื่องงานฝีมือแล้วตัวเขามีความมั่นใจ
ตอนนี้ทุกคนไปยืนตรงหน้าตู้เสื้อผ้า มันเสร็จไปกว่าครึ่งหนึ่งแล้ว และเป็นคำสั่งซื้อที่เจ้าหย้าหนานได้รับมา
“อาจารย์ลู่เป็นคนทำมันเองเหรอครับ?” อู๋ฝานเอ่ยถามขณะมองสำรวจเข้าไปใกล้
“ไม่เลวเลยใช่ไหมล่ะ” ลู่หรงฮวาบอกด้วยสีหน้าท่าทีเต็มไปด้วยความมั่นใจ
ลู่หรงฮวามีความมั่นใจในงานฝีมือของตนเองมาก เขาอยู่ในแวดวงนี้มานานหลายปี แม้ว่าจะไม่ได้ดีเท่าช่างฝีมือระดับมาสเตอร์ที่เลื่องชื่อในโรงงานเฟอร์นิเจอร์ขนาดใหญ่ แต่งานฝีมือของเขาก็ถือว่าดีพอสมควร การได้คลุกคลีอยู่กับอุตสาหกรรมนี้ ทำให้เขาได้รับประสบการณ์มาไม่น้อย ดังนั้นผลงานช่างฝีมือของตัวเขาจึงไม่ได้มีปัญหาอะไรที่เด่นชัดออกมา ไม่ว่าไปที่ใดก็ล้วนได้รับการดูแลที่ไม่เลวทั้งสิ้น เพราะเหตุนั้นทำให้เขากล้าพูดจาปะทะกับอู๋ฝาน กระทั่งคิดลาออกจากที่นี่ไปด้วยซ้ำ
เขาไม่กลัวหากต้องออกจากที่นี่แล้วจะไม่มีงานทำ
“ฝีมือไม่เลวเลยครับ” อู๋ฝานเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
ไม่เลว?
ทุกคนในที่นี้ต่างชะงักไปเล็กน้อย กระทั่งเจ้าหย้าหนานก็ไม่เว้น
ทุกคนต่างได้เห็นว่าคำพูด ‘ไม่เลว’ ของอู๋ฝานนั้นแฝงไว้ด้วยน้ำเสียงที่ดูจำใจ บางทีเขาอาจจะพูดเช่นนั้นออกมาเพราะอาจารย์ลู่เป็นคนเก่าแก่ของโรงงาน ไม่เช่นนั้นแล้วผลการประเมินที่ออกมาอาจต่ำลงไปอีกด้วยซ้ำ
ลู่หรงฮวานั้นมีฝีมืองานช่างดีที่สุดในโรงงานเฟอร์นิเจอร์แห่งนี้แล้ว ทว่าจากมุมมองของอู๋ฝาน เขากลับได้รับผลการประเมินว่า ‘ไม่เลว’ ถ้าอย่างนั้นแล้วคนอื่นจะเป็นอย่างไร?
บางทีผลงานที่พวกเขาสร้างขึ้น มันอาจจะไม่ต้องตาอู๋ฝานเลยก็ได้
ตอนนี้ทุกคนยกเว้นเจ้าหย้าหนาน ต่างแสดงอาการไม่พอใจต่ออู๋ฝานออกมาทั้งสิ้น
“ไม่ทราบว่าเถ้าแก่อู๋คิดว่าผลงานตู้เสื้อผ้านี้ของผมขาดตกไปตรงไหนครับ” ลู่หรงฮวาเอ่ยถามด้วยท่าทีขึงขัง การได้ผลประเมินดังกล่าวจากคนที่เด็กกว่าตนเอง ทั้งยังเป็นเด็กที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรในด้านนี้ ทำให้ลู่หรงฮวารู้สึกว่ากำลังถูกดูหมิ่น
อย่างไรเขาก็คิดลาออกตั้งแต่แรก ดังนั้นจึงไม่สนใจเรื่องน้ำเสียงกับคำพูดที่ใช้กับอู๋ฝาน
“ดูภายนอกตู้เสื้อผ้านี้ค่อนข้างดีอยู่หรอกครับ ถือได้ว่าเพียงพอต่อเงื่อนไขความพึงพอใจของคนส่วนใหญ่ด้วยซ้ำ แต่ในสายตาของผม มันยังดีไม่พอครับ มันเต็มไปด้วยกลิ่นอายของอุตสาหกรรมเกินไป” อู๋ฝานบอกเสียงเบา
กลิ่นอายของอุตสาหกรรม?
“ไม้ธรรมดาก็เพียงพอสำหรับงานเฟอร์นิเจอร์ชนิดนี้แล้วครับ แต่ไม้ที่นำมาใช้ครั้งนี้เป็นไม้คุณภาพดี กระทั่งว่ามีไม้ล้ำค่าอีกมากมาย อย่างไม้ชิงชันนั่น ถ้าต้องนำมาทำเฟอร์นิเจอร์ระดับนี้ มันออกจะเสียของเกินไปหน่อยน่ะครับ” อู๋ฝานยังคงพูดต่อ “อีกอย่างผมได้บอกเถ้าแก่เจ้าไว้ก่อนแล้วว่าโรงงานเฟอร์นิเจอร์ของเราจะรับงานปรับแต่งตามสั่งระดับสูง คิดว่าการแข่งขันในตลาดระดับสูงต้องทำผลิตภัณฑ์สินค้าออกมาระดับไหนกันครับ?”
ทุกคนต่างเงียบเสียง
พวกเขาต่างทราบฝีมือของตนดีอยู่แก่ใจ แม้ว่าพอจะมีฝีมืออยู่บ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นการพึ่งพาอาศัยแรงเสียส่วนมาก ถ้าคิดจะกระโดดเข้าไปดิ้นรนในตลาดระดับสูง ก็ยังถือเป็นเรื่องยาก
“เถ้าแก่อู๋ต้องการงานระดับสูงขนาดนี้ เมื่อกี้นี้พูดว่าต้องการสอนทักษะให้กับพวกเรา ทำเอาผมสงสัยเลยว่าพอจะแสดงให้ดูตรงนี้เลยได้รึเปล่า?” ลู่หรงฮวาเค้นคำกล่าวออกมา
“แน่นอนครับ” อู๋ฝานยิ้มตอบรับ “ผมมาที่นี่วันนี้ก็เพื่อสอนทักษะงานฝีมือ ยินดีสาธิตให้ดูอยู่แล้วครับ”
เมื่ออู๋ฝานพูดจบ เขาก็หยิบเครื่องมือจากด้านข้าง เดินไปยังชิ้นไม้ที่ผ่านกระบวนการเตรียมนำมาขึ้นการผลิต ก่อนจะเริ่มลงมือกับตัวไม้
เจ้าหย้าหนาน ลู่หรงฮวา และคนอื่นต่างยืนนิ่งรับชม คนงานบางส่วนที่อยู่ใกล้เคียงต่างมองมาด้วยความสงสัย เจ้าหย้าหนานไม่ได้ห้ามปรามแต่อย่างใด ตอนนี้เธอเองก็สงสัยว่าอู๋ฝานจะสร้างเฟอร์นิเจอร์อย่างไร และจะสามารถสร้างได้จริงหรือไม่
ภายใต้สายตาสงสัยของผู้คน อู๋ฝานขยับมือเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว หลังดูอยู่ราวสองนาที ลู่หรงฮวาและคนอื่นต่างต้องเก็บคำเหยียดหยามต่อชายหนุ่มกลืนลงท้องไป
