บทที่ 258 รางวัลทั้งสอง
บทที่ 258 รางวัลทั้งสอง
อู๋ฝานรู้สึกว่าการตัดสินใจของตนเองเป็นเรื่องถูกต้องแล้ว เพราะการขอให้เด็กและคนแก่ใช้แรงงาน มันเป็นเรื่องโหดร้ายจนเกินไป
แต่แนวคิดของเขานั้นเป็นแนวคิดจากยุคสมัยใหม่ ที่โลกแห่งเกมนี้ ยังคงเป็นระบบชนชั้นและบรรดาศักดิ์ จะมีตระกูลขุนนางหรือตระกูลที่ร่ำรวยใดบ้างทำเหมือนที่เขาทำ? คนเหล่านั้นจะให้เพียงแค่หนึ่งอย่าง คือการจ้างวานคนมาทำงานรับใช้ในตระกูล โดยแลกเพียงแค่อาหารให้กินประทังชีวิต ทว่าเท่านั้นก็ถือว่าดีแล้วด้วยซ้ำ พวกเขาไม่ควรคิดต้องการอะไรอย่างอื่นอีก
ส่วนคนแก่และเด็กที่ไม่อาจทำงานใช้แรงงาน พวกเขาเหล่านั้นจะไม่ชายตามองเลยด้วยซ้ำ พวกเขาจะไม่มีวันเสียเงินทองของตนรับรองคนที่ไม่อาจทำประโยชน์ให้ได้
ดังนั้นแนวคิดของอู๋ฝานจึงถือว่าผิดแปลก ในสายตาคนส่วนใหญ่ของโลกแห่งนี้ มันถือเป็นการดูแลและเอื้อเฟื้ออย่างล้นเหลือ ดังนั้นไม่เพียงแต่บรรดาผู้มาใหม่ ทว่ากระทั่งพวกหนิวเอ้อก็ยังต้องมองชายหนุ่มด้วยความนับถือมากยิ่งขึ้น เพราะมันเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เคยได้รับมาก่อน
หลี่ว์ปินนำกลุ่มคนไปทานอาหารกลางวัน พวกเขาเหล่านี้หิวโหยมานาน ทั้งยังเดินทางจากเทศมณฑลมาถึงที่นี่ มันเป็นระยะทางที่ค่อนข้างไกล และนั่นทำให้ความหิวโหยเท่าทวีมากยิ่งขึ้น ดังนั้นสิ่งแรกที่ควรมอบให้คืออาหาร ให้พวกเขาได้กินจนอิ่มท้องก่อน แล้วถึงจะมีเรี่ยวแรงทำงาน
อีกทั้งภายในหมู่บ้านเร้นลับ เพราะอู๋ฝานทำฟาร์มเพาะปลูกที่ด้านหลังภูเขา จึงไม่ขาดแคลนวัตถุดิบสำหรับใช้ทำอาหาร
“นายท่าน นี่เป็นตั๋วทองขอรับ” หลังหลี่ว์ปินนำกลุ่มคนไปแล้ว ลั่วหยางก็นำตั๋วใบหนึ่งออกจากกระเป๋าส่งมอบให้อู๋ฝาน
“ตั๋วทอง?” อู๋ฝานรับมาด้วยความสงสัย เขาเพิ่งเคยเห็นของเช่นนี้เป็นครั้งแรก
“สินค้าที่ขนส่งไปครั้งนี้มีค่าไม่น้อย โดยเฉพาะของที่ได้จากพยัคฆ์ทะยานเมฆและสัตว์ทรายสีชาด พวกมันเป็นของค่อนข้างหาได้ยาก วัตถุดิบทั้งหมดถูกขายเป็นเงินทั้งสิ้นหนึ่งพันห้าร้อยเหรียญทอง คำสั่งของนายท่านคือให้ฝากเหรียญทองส่วนหนึ่งเก็บไว้ที่จวน ข้าจึงส่งไปเก็บไว้ห้าร้อยเหรียญ ส่วนที่เหลือหนึ่งพันเหรียญก็นำกลับมาขอรับ แต่เพราะมันเป็นเงินจำนวนมากทำให้ยากที่จะขนย้ายได้อย่างปลอดภัย ดังนั้นข้าจึงเปลี่ยนเป็นตั๋วทองและนำกลับมาแทนขอรับ” ลั่วหยางตอบ
ที่แท้ก็เป็นแบบนี้ ตั๋วทองคืออะไรที่คล้ายกับบัตรเอทีเอ็มของโลกสมัยใหม่ ที่ทำให้พกพาง่าย สามารถใช้ถอนเงินได้อย่างสะดวก อู๋ฝานไม่คิดมาก่อนว่าลั่วหยางที่อายุไม่ได้มากมายอะไร จะมีแนวคิดที่รอบคอบได้ถึงขนาดนี้
เพราะพวกเขาจำเป็นต้องจ้างงานคนดูแลจวน คนสืบข่าว และเพื่อรองรับค่าใช้จ่ายในจวน ช่วงนี้จึงจำเป็นต้องใช้เงินทองไม่น้อย จำนวนห้าร้อยเหรียญทอง จึงมากพอให้พวกเขาได้ใช้ระยะหนึ่ง
“ทำได้ดีมาก ไปหาพี่สาวได้แล้ว นางคงคิดถึงเจ้าแทบแย่” อู๋ฝานตบไหล่ลั่วหยางพร้อมบอก
“ขอบคุณนายท่านขอรับ” ลั่วหยางยิ้มแย้มตอบรับ ท่าทีเช่นนี้นับได้ว่าสมวัยของเขามากกว่า
หลังพวกหนิวเอ้อเริ่มจัดแจงทำอาหาร อู๋ฝานจึงไปพบหัวหน้าหมู่บ้าน
หัวหน้าหมู่บ้านยังคงนอนบนเก้าอี้เอนตัวประจำ ไกวโยกไปมาเชื่องช้า บางครั้งอู๋ฝานก็นึกสงสัยว่าเอาแต่นอนแบบนั้นทั้งวันไม่ปวดเอวบ้างหรือยังไง?
“ที่ลานกว้างดูเสียงดังไม่น้อย คนของเจ้านำคนที่เคยพูดถึงมาแล้วหรือ?” แม้ว่าหัวหน้าหมู่บ้านจะยังหลับตา แต่ก็ราวกับอีกฝ่ายเห็นว่าอู๋ฝานกำลังเดินเข้ามาใกล้
“ขอรับ พวกเขาเพิ่งมาถึง และเป็นเพียงคนกลุ่มแรก มีจำนวนเกือบหนึ่งร้อยคนขอรับ” อู๋ฝานตอบรับ
เพื่อสร้างกำแพงเมือง มันจึงต้องถางป่า ตัดต้นไม้ อู๋ฝานจำเป็นต้องใช้กำลังคนจำนวนมาก กลุ่มคนเพียงแค่หนึ่งร้อยเหล่านี้ เห็นได้ชัดว่ายังไม่มากพอบราวนี่ออนไลน์
“ก็มีคนไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว” หัวหน้าหมู่บ้านตอบรับ เพราะแต่ก่อนหมู่บ้านแห่งนี้มีคนเพียงแค่ไม่ถึงสิบ ทว่าตอนนี้กลับปรากฏคนนับร้อยในคราวเดียวกัน การเรียกว่าไม่ใช่น้อยจึงถือว่าถูกต้อง
“ปู่หัวหน้าหมู่บ้าน ข้าทำภารกิจสังหารมอนสเตอร์ห้าร้อยตัวที่ได้รับมาก่อนหน้านี้เรียบร้อยแล้ว รางวัลส่วนที่เหลือล่ะขอรับ?” อู๋ฝานเปิดประเด็นใส่หัวหน้าหมู่บ้าน
หัวหน้าหมู่บ้านมอบธงรบสีแดงที่เป็นรางวัลให้อู๋ฝานไปก่อนแล้วชิ้นหนึ่ง แต่มันเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของรางวัล อีกฝ่ายกล่าวว่าหลังทำภารกิจเรียบร้อย เขาจะมอบรางวัลส่วนที่เหลือให้ ชายหนุ่มจึงตั้งใจเดินมาหาเพื่อทวงรางวัล
“เรียบร้อยแล้ว?” หัวหน้าหมู่บ้านมองอู๋ฝานเล็กน้อย ถัดจากนั้นจึงพยักหน้ารับ “อืม เรียบร้อยแล้วจริงด้วย”
“รางวัลล่ะขอรับ?” อู๋ฝานพยายามเร่งเร้า
หัวหน้าหมู่บ้านมีสมบัติมากมาย หากอู๋ฝานจะคาดหวังก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
“รางวัลมีสองอย่าง เจ้าเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งก็แล้วกัน” หัวหน้าหมู่บ้านนำธงบัญชาการสีเทาออกมา พร้อมกับโยนส่งให้อู๋ฝานพลางบอก
[ธงรบสีเทา ระดับเงิน เพิ่มค่าพลังป้องกันของสมาชิกหน่วย 20% รองรับการเพิ่มพลังให้สมาชิก 20 คน คงสภาพได้ 30 นาที ระยะเวลาคูลดาวน์ 1 ชั่วโมง]
ค่าสถานะของธงรบสีเทานี้ค่อนข้างคล้ายกับธงรบสีแดงก่อนหน้า เพียงแต่เปลี่ยนจากค่าพลังโจมตีเป็นค่าพลังป้องกัน ไม่ว่าอันใดต่างก็นับได้ว่าเป็นของดี
“แล้วอีกอันหนึ่งล่ะขอรับ?” กล่าวตามตรงอู๋ฝานค่อนข้างพอใจกับธงรบสีเทาแล้ว เพียงแต่ก็ยังอยากเห็นรางวัลชิ้นที่สองก่อน
“รางวัลที่สองเป็นสิทธิ์การอนุญาต” หัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยอย่างเชื่องช้า “ข้าเห็นว่าเจ้าสนใจทำสัญญาพื้นที่รกร้างและป่าไม้ เลยจะให้เจ้าได้รับอนุญาตให้ทำสัญญาใช้พื้นที่ตรงหน้าหมู่บ้าน ไม่ว่าจะที่รกร้าง ป่าไม้ หรือเหมืองร้าง สิ่งของทั้งหมดในบริเวณนั้น”
ก่อนหัวหน้าหมู่บ้านจะทันพูดจบ อู๋ฝานก็เผยสีหน้าท่าทีที่เปี่ยมไปด้วยความยินดีเป็นที่เรียบร้อยแล้ว!
รางวัลนี้เหมาะกับสิ่งที่เขาต้องการอย่างถึงที่สุด ในโลกความเป็นจริง เขามีทั้งร้านอาหารและกิจการค้าไม้ รวมถึงโรงงานเฟอร์นิเจอร์ ดังนั้นจึงต้องการทั้งทรัพยากรทางด้านอาหารและไม้จำนวนมาก พื้นที่บริเวณด้านหลังภูเขาไม่ใช่น้อยแล้วก็จริง อีกทั้งสำหรับอู๋ฝานก็ถือได้ว่ามากเกินพอแล้ว
เพียงแต่การจะได้ทรัพยากรเพิ่มมีใครบ้างที่คิดปฏิเสธ?
อีกทั้งความทะเยอทะยานของอู๋ฝานในปัจจุบันค่อนข้างสูงขึ้น ในอนาคตร้านอาหารและโรงงานเฟอร์นิเจอร์ต่างก็ต้องขยับขยาย เขาต้องการเปิดสาขาเพิ่มขึ้น หากสามารถเปิดทุกหัวเมืองในจีนได้ยิ่งดี หรืออาจถึงขั้นเปิดในต่างประเทศ! และเขายังคิดอยากให้เฟอร์นิเจอร์ที่ทำขึ้นจากโรงงาน ได้กระจายขายไปทั่วประเทศ หรืออาจจะส่งออกด้วย!
ดังนั้นแล้วเขาจึงยิ่งต้องการทรัพยากรที่มากขึ้น แม้ว่าด้านหลังของภูเขาจะมีทรัพยากรมากมาย อู๋ฝานก็ยังต้องเตรียมแผนการเอาไว้ล่วงหน้าเสมอ นั่นก็คือการเสาะหาทรัพยากรในโลกแห่งนี้มาเตรียมไว้ก่อน
รางวัลนี้ของหัวหน้าหมู่บ้าน ถือได้ว่ามาอย่างเหมาะเจาะ!
ตอนนี้อู๋ฝานตัดสินใจเลือกได้แล้ว แม้ว่าจะอยากได้ธงรบสีเทาที่สามารถเพิ่มค่าพลังป้องกันให้ตนเองและคนในหน่วยมีอัตราการรอดชีวิตสูงมากขึ้น แต่หากเทียบเปรียบกับรางวัลที่สอง รางวัลแรกนั้นยังมีค่าสำหรับชายหนุ่มไม่มากพอ
อย่างไรโลกแห่งความเป็นจริง ก็ยังเป็นสถานที่ที่อู๋ฝานให้ความสำคัญสูงสุดเป็นลำดับแรก
“เลือกได้แล้วขอรับ” ขณะที่อู๋ฝานกำลังจะเอ่ยคำตอบออกมา หัวหน้าหมู่บ้านกลับเอ่ยขัดเอาไว้
“เดี๋ยวก่อน!” หัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยขึ้น “สัญญาครั้งนี้จะแตกต่างไปจากครั้งก่อน”
“แตกต่างยังไงขอรับ?” อู๋ฝานเอ่ยถาม
“ข้าสามารถส่งมอบทรัพยากรของหมู่บ้านให้เจ้าทำสัญญาได้ก็จริง แต่ผู้คนในหมู่บ้านก็ต้องกินต้องใช้ ดังนั้นหากเจ้าเลือกรางวัลที่สอง เช่นนั้นอาหาร ผัก และปศุสัตว์ที่เดิมเป็นของชาวบ้านในหมู่บ้าน เจ้าก็จะต้องรับผิดชอบในการมอบพวกมันให้แก่คนในหมู่บ้านด้วย จำนวนคือสองเท่าจากผลผลิตเดิมที่คนในหมู่บ้านเคยทำเอาไว้ อีกทั้งเจ้าต้องยินยอมให้คนดั้งเดิมของหมู่บ้านออกล่า ขุดแร่ หรือเก็บสมุนไพรและสิ่งอื่นเช่นที่พวกเขาเคยทำ” หัวหน้าหมู่บ้านบอกเงื่อนไขออกมา
