บทที่ 294 เพื่อนร่วมทางตัวน้อย
บทที่ 294 เพื่อนร่วมทางตัวน้อย
“เจ้าตัวน้อย ทำไมไม่มากับข้าล่ะ แกอยู่ที่นี่แล้วน่าจะเหงาไม่น้อยเลยมิใช่หรือ” อู่ฝานเอ่ยพร้อมอุ้มเจ้าตัวน้อยขึ้นมา
ภายหลังลังเลไปชั่วขณะ แมวเมฆหิมะจึงถูไถศีรษะของมันกับหน้าอกของอู๋ฝาน ราวกับบ่งบอกว่าเห็นด้วย
ด้วยเหตุนี้ นับจากนี้ไปอู๋ฝานจึงได้เพื่อนร่วมทางตัวน้อยมาตัวหนึ่ง
หลังอู๋ฝานกลับมาที่หมู่บ้าน สิ่งแรกที่ต้องทำคือส่งสัตว์ที่จับมาได้ เพื่อให้ลั่วหยางช่วยดูแลต่อ และขอให้นำพวกมันไปส่งยังเทศมณฑล จากนั้นส่งมอบต่อให้โจวกวง ให้เขารีบออกเดินทางไปเมืองหลวงโดยเร็วที่สุด
ถัดจากนั้น อู๋ฝานจึงตรงไปบ้านของอาจารย์ปรุงยาหลี่ ขณะที่เจ้าตัวน้อยคอยยืนบนไหล่ของชายหนุ่มตลอดเวลา สายตาสงสัยของมันมองสำรวจทุกอย่างภายในหมู่บ้าน
แม้ว่าด้านหลังภูเขาจะไม่ได้ไกลจากหมู่บ้านเท่าไหร่นัก แต่เจ้าตัวน้อยก็ไม่เคยมาที่หมู่บ้าน นับว่าเป็นครั้งแรกที่มาก็ไม่ผิด ทุกสิ่งจึงแปลกใหม่สำหรับมัน แน่นอนว่ามันย่อมทั้งรู้สึกสงสัยและหวาดกลัว เพราะเป็นครั้งแรกที่มันได้เจอมนุษย์มากมายขนาดนี้
ตอนที่มาถึงบ้านของอาจารย์ปรุงยาหลี่ อู๋ฝานจึงบอกจุดประสงค์ที่มาพบ
“ที่เจ้าว่ามา ก็คือต้องการสูตรยาที่สามารถลบรอยแผลเป็นออกจากร่างกายงั้นหรือ?” อาจารย์ปรุงยาหลี่เอ่ยถาม
“ขอรับ” อู๋ฝานตอบรับ “ข้าพร้อมจ่าย”
แม้ว่าอู๋ฝานจะไม่ได้เป็นอัจฉริยะด้านธุรกิจ แต่เขาก็ทราบว่าอะไรที่สามารถลบรอยแผลเป็นออกจากร่างกายโดยสมบูรณ์ได้ มันจะต้องได้รับความนิยมในโลกแห่งความเป็นจริงแน่ ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่รักสวยรักงาม รอยแผลเป็นที่ปรากฏบนร่าง ไม่ว่าใครต่างก็ต้องการลบมันออก ดังนั้นหากหาสูตรยาและเริ่มการผลิตได้ กิจการด้านนี้ก็นับว่าน่าสนใจ
“เรื่องเงินก็เป็นอีกเรื่อง แต่ข้าในตอนนี้ไม่มีสูตรเช่นนั้น เรียกว่าไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน” อาจารย์ปรุงยาหลี่ตอบ “แต่ช่วงนี้ข้าก็ไม่มีอะไรให้ศึกษาอยู่พอดี ตอนนี้ก็ดูเหมาะสมที่จะเริ่มศึกษา เอาเป็นว่าช่วยข้าหาสมุนไพรจำนวนหนึ่งก็แล้วกัน”
“ขอรับ ได้แน่นอนขอรับ” อู๋ฝานตอบรับ
ทั้งป่าด้านหน้าและด้านหลังภูเขาของหมู่บ้าน มันเต็มไปด้วยพืชพรรณและสมุนไพรนานาชนิด ดังนั้นงานรวบรวมสมุนไพรจึงไม่ใช่เรื่องยาก
หลังจัดการเรื่องสูตรยากับอาจารย์ปรุงยาหลี่เรียบร้อย อู๋ฝานจึงไปพบหัวหน้าหมู่บ้าน เพื่อดูว่ากลุ่มคนที่ส่งมาเรียนรู้จากอีกฝ่าย เพื่อรับวิชาก่อสร้างกำลังเรียนรู้ไปได้ด้วยดีหรือไม่
ตอนที่มาถึงบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน อู๋ฝานกลับไม่เห็นกลุ่มคน มีเพียงหัวหน้าหมู่บ้านที่นอนเอนกายสบายใจบนเก้าอี้โยกตัวเดิมหน้าประตูบ้าน
“ปู่หัวหน้าหมู่บ้าน คนที่ข้าส่งมาเล่าขอรับ?” อู๋ฝานเอ่ยถาม
“ข้าส่งพวกเขาไปทำแม่พิมพ์” หัวหน้าหมู่บ้านตอบด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย
เพียงแต่ตอนที่หัวหน้าหมู่บ้านเห็นแมวเมฆหิมะบนไหล่ของอู๋ฝาน เขาถึงกับสะดุ้งลุกจากเก้าอี้โยก พุ่งทะยานมาตรงหน้าชายหนุ่ม มันเป็นความเร็วที่ไม่สมวัยเลยแม้แต่น้อย ยามนี้เขาจ้องมองแมวเมฆหิมะไม่วางตา
หัวหน้าหมู่บ้านไม่เพียงทำอู๋ฝานตกใจ แต่แมวเมฆหิมะที่อยู่บนไหล่ก็ตกใจเช่นกัน เจ้าตัวน้อยถึงกับหลบไปกอดหลังของชายหนุ่ม
“ปู่หัวหน้าหมู่บ้าน เป็นอะไรไปขอรับ? อย่าทำคนอื่นตกใจแบบนี้สิขอรับ” อู๋ฝานพูดออกมาอย่างจนใจ
หัวหน้าหมู่บ้านไม่ใช่คนหนุ่ม ดังนั้นการสร้างความตื่นตกใจขนาดนี้ จึงถือว่าไม่ค่อยรอบคอบสมวัย
ทว่าหัวหน้าหมู่บ้านประหนึ่งไม่ได้ยินคำของอู๋ฝาน สายตาทั้งสองข้างยังคงจับจ้องแมวเมฆหิมะที่ไหล่ด้านหลังของชายหนุ่ม ก่อนเอ่ยปากถาม “เจ้าหนู ไปหาเจ้านี่มาจากที่ไหน?”
“เจ้านี่? หมายถึงแมวเมฆหิมะหรือขอรับ? ข้าพบเจอที่ป่าด้านหลังภูเขา” อู๋ฝานตอบกลับ
“ไม่คิดเลย ไม่คิดเลยจริง ๆ” หัวหน้าหมู่บ้านเริ่มพึมพำออกมา “เจ้าหนู ดูแลมันให้ดี เจ้าได้มันร่วมทางถือเป็นโอกาสของเจ้า”
เห็นหัวหน้าหมู่บ้านพูดจามีลับลมคมใน อู๋ฝานจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม “กำลังจะบอกว่า เจ้านี่มีความเป็นมาไม่ธรรมดาหรือขอรับ?”
หัวหน้าหมู่บ้านในตอนนี้เดินกลับไปยังเก้าอี้ของตัวเองแล้ว เขาอยู่ในสภาพผ่อนคลายครึ่งหลับครึ่งตื่นอีกครั้ง พลางตอบกลับมาอย่างเกียจคร้าน “ภายหน้าเจ้าก็ได้ทราบเอง”
“มีลับลมคมในเกินไปแล้วนะขอรับ” อู๋ฝานบ่นพึมพำออกมา
“ก็ตามนั้น เจ้าไปเสีย พวกคนที่เจ้าพามา ข้าจะสอนให้เอง ไม่ต้องกังวลไป” หัวหน้าหมู่บ้านแสดงท่าทีขับไล่แขก
“ขอรับ ขอบคุณล่วงหน้าขอรับ” อู๋ฝานตอบรับบราวนี่ออนไลน์
หลังจากนั้น อู๋ฝานจึงกลับไปพร้อมเจ้าตัวน้อย มุ่งหน้าต่อไปยังโรงตีเหล็กเพื่อจัดการงานสร้างของตัวเอง
หลังอู๋ฝานกลับไปแล้ว หัวหน้าหมู่บ้านก็มองตามหลัง สีหน้าก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไป
เพราะจำนวนคนในหน่วยรักษาการณ์เพิ่มมากขึ้น จำนวนอาวุธและเครื่องป้องกันที่อู๋ฝานต้องสร้างก็มากขึ้นตามไปด้วย เขายังเลือกกลุ่มคนจำนวนหนึ่งที่มีพรสวรรค์จากกลุ่มผู้อพยพ พาไปยังร้านตีเหล็กร่วมกับตัวเขา ทางหนึ่งเพื่อให้เป็นลูกมือคอยช่วยงาน อีกทางหนึ่งคือสอนวิชาตีเหล็กให้ ชายหนุ่มในตอนนี้มีวิชาตีเหล็กระดับมาสเตอร์ ดังนั้นการจะสอนวิชาตีเหล็กให้คนอื่นจึงไม่ใช่ปัญหาแต่อย่างใด
ทั้งหมู่บ้านเร้นลับในยามนี้จึงค่อนข้างคึกคัก บรรยากาศค่อนข้างวุ่นวายพอสมควรบราวนี่ออนไลน์
หลังผ่านไปหลายวัน ที่โลกความเป็นจริงนั้น อู๋ฝานยังต้องยุ่งกับร้านอาหารและโรงงานเฟอร์นิเจอร์ สถานที่ทั้งสองเริ่มเข้ารูปเข้ารอยทีละน้อย โดยเฉพาะร้านโลกในแหวน ที่ตอนนี้ได้กลายเป็นร้านแถวหน้าจากทั่วทั้งเจียงโจว ได้รับชื่อเสียงจนโด่งดัง ทุกวันจะมีลูกค้ามาใช้บริการแน่น หลิวอี้เตาที่ได้รับการสอนจากชายหนุ่มก็ก้าวหน้าขึ้นมากเช่นกัน วิชาทำอาหารของเขาในตอนนี้สำเร็จเป็นเชฟระดับสูงเรียบร้อยแล้ว มันเป็นจุดสูงสุดยิ่งกว่าครั้งที่เขาเคยเป็นหัวหน้าเชฟที่ร้านคัลเลอร์แมน อีกทั้งเขายังอยู่ระหว่างการเติบโตอย่างต่อเนื่อง และเชื่อว่าอีกไม่นาน อู๋ฝานจะสามารถปล่อยให้เขารับผิดชอบงานในครัวของร้านโลกในแหวนอย่างอิสระ ส่งมอบหน้าที่ให้หลิวอี้เตาโดยสมบูรณ์ได้
ส่วนทางด้านโรงงานเฟอร์นิเจอร์ เจ้าหย้าหนานยังคงยุ่งกับคำสั่งซื้อที่ติดพัน เฟอร์นิเจอร์ที่ได้รับการสั่งซื้อส่วนใหญ่สร้างเกือบเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เหลือเวลาก่อนส่งมอบเพียงไม่กี่วัน ถ้าไม่ใช่เพราะช่วงตอนนี้อู๋ฝานเข้าไปช่วยในกระบวนการผลิตด้วย รวมกับคนงานในโรงงานเฟอร์นิเจอร์ที่ทำงานล่วงเวลา ต่อให้มีไม้ที่อีกฝ่ายส่งมาให้อย่างรวดเร็ว แต่การที่หญิงสาวจะทำรายการสั่งซื้อให้สำเร็จในเวลาที่เหลือ มันแทบไม่มีทางเป็นไปได้
และที่ทำให้อู๋ฝานค่อนข้างประหลาดใจ คือการที่เจ้าเสวี่ยอี๋มีพฤติกรรมเหมือนที่ถังอวี่เฟยคาดเดาเอาไว้ อีกฝ่ายพยายามติดต่อหาเขาหลายครั้ง ช่วงหลายวันมานี้ อีกฝ่ายแทบจะติดต่อหาตนทุกวัน แต่ไม่ใช่เรื่องชวนนัดทานมื้อเย็นอีกต่อไป เป็นเพียงแค่การสนทนาทั่วไป เนื้อหาบทสนทนาส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องสมัยเรียนและชีวิตในมหาวิทยาลัย ราวกับเธอต้องการกระตุ้นความรู้สึกดี ๆ ที่ชายหนุ่มเคยมีให้ในสมัยนั้นกลับคืนมา
โชคร้ายที่อู๋ฝานในสมัยเรียนมหาวิทยาลัยแทบไม่ค่อยได้เจอหน้าเจ้าเสวี่ยอี๋สักเท่าไหร่ ดังนั้นแม้หญิงสาวจะพยายามพูดคุยกับชายหนุ่มถึงชีวิตสมัยเรียน คนทั้งสองก็แทบไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกัน
ทว่าเจ้าเสวี่ยอี๋ก็ไม่มีทีท่าคิดปล่อยวาง เธอยังพยายามรุกไล่อู๋ฝานเพื่อหาทางพูดคุยด้วย หลายครั้งชายหนุ่มปฏิเสธอย่างชัดเจนไปแล้ว แต่คล้ายว่าเจ้าเสวี่ยอี๋จะไม่ยอมรามือแต่ประการใด
ทว่าเจ้าเสวี่ยอี๋ดื้อรั้นเกินกว่าที่คาดคิดไว้
ทางด้านโลกแห่งเกม อู๋ฝานได้เตรียมรับศึกที่หมู่บ้านเร้นลับ ระหว่างนั้นก็ยังได้ลงแรงเตรียมก่อสร้างครั้งใหญ่ จำนวนผู้ลี้ภัยที่เข้าร่วมกับหมู่บ้านมีจำนวนเกินหนึ่งพันคนเรียบร้อยแล้ว ทรัพยากรที่รวบรวมได้ในแต่ละวันก็เพิ่มมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นไม้ซุง ก้อนหิน หรือกองดินต่างก็สุมรวมอยู่ในหมู่บ้าน เหลือก็เพียงรอประกาศเริ่มการก่อสร้างอย่างเป็นทางการ
