ตอนที่ 4 แผนการของอาอิน
อาอินจ้องไปที่คนกลุ่มคนพวกนั้น รอจนกระทั่งพวกเขาเดินเข้ามาใกล้แล้วจึงก้มลงเก็บเห็ดป่าขึ้นมาหนึ่งกำมือ จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาเดินไปทางคนกลุ่มนั้น แสร้งทำเหมือนว่าเดินผ่านไปโดยไม่ได้ตั้งใจ
หลี่ต้าจ้วงผู้นี้มักจะชอบกลั่นแกล้งนางกับอาชิงอยู่เสมอ ไม่ใช่ว่านางเอาชนะเจ้าหมอนี่ไม่ได้ แต่ท่านพี่บอกให้นางอดทน อย่าไปขัดแย้งกับพวกอันธพาลพวกนั้น นางจึงทำได้เพียงอดทนไว้ แต่ตอนนี้โอกาสมาถึงแล้ว
หลี่ต้าจ้วงกำลังรู้สึกเบื่อ ๆ ไม่รู้ว่าจะไปหาเรื่องสนุกจากที่ใดทำ จู่ ๆ ก็มีเด็กผู้หญิงบ้า ๆ เดินก้มหน้าพุ่งออกมาจากข้างทางมาชนเขาเข้าพอดี
“อยากตายหรืออย่างไร!” หลี่ต้าจ้วงผลักอาอินลงกับพื้น เมื่อมองดูใกล้ ๆ ก็จำได้ว่านี่มันเด็กจากครอบครัวที่พ่อนอนเป็นผักอยู่บนเนินเขาไม่ใช่หรือ?
“เจ้าตาบอดหรืออย่างไร ไม่เห็นหรือว่าข้าเดินมา จู่ ๆ ก็เดินมาชน อยากตายอย่างนั้นหรือ!” หลี่ต้าจ้วงด่าจบ อาอินแสร้งทำเป็นหวาดกลัวแล้วรีบลุกขึ้นพลางกล่าวว่า “มีอะไรน่ากลัวกัน ท่านแม่ข้าก็อยู่ด้วย หากเจ้ากล้ารังแกข้า ระวังนางจะตีเจ้าให้ตาย”
หลี่ต้าจ้วงได้ยินดังนั้นก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง “แม่เลี้ยงอัปลักษณ์ของพวกเจ้าน่ะหรือ ข้าจะบอกเจ้าให้ วันนี้ข้าก็จะตีนางด้วย!”
ขณะที่พูด เขาก็หิ้วอาอินเดินมาทางจี้จือฮวน ดวงตาของอาอินเป็นประกายระยิบระยับ รอหลี่ต้าจ้วงสั่งสอนสตรีผู้นั้นสักยก นางก็จะเอาเงินคืนมาเพื่อรักษาอาการป่วยของท่านพ่อได้ เช่นนี้ก็สามารถอยู่รอจนกว่าพี่ใหญ่จะกลับมาได้แล้ว
จี้จือฮวนเพ่งสมาธิแน่วแน่ ยืนนิ่งอยู่ในน้ำไม่ขยับเขยื้อน รอเมื่อปลาเหล่านั้นคิดว่าไม่มีอันตรายและเข้ามาใกล้อีกครั้ง นางก็แทงลงไปอย่างรวดเร็ว อาชิงยังไม่ทันเห็นชัด ๆ ปลาอีกตัวก็ถูกโยนมาที่ข้างเท้าแล้ว
ปลาริมแม่น้ำสายนี้จับยากที่สุด คนในหมู่บ้านหลายคนก็ไม่สามารถจับได้ คิดไม่ถึงว่าแม่เลี้ยงของเขาจะร้ายกาจเช่นนี้!
“นางผู้หญิงอัปลักษณ์ ใครอนุญาตให้เจ้าจับปลากัน รีบขึ้นมารับความตายจากข้าซะ!”
จี้จือฮวนได้ยินดังนั้นก็เงยหน้าขึ้น ก่อนจะเห็นเด็กโตหลายคนออกมาจากอีกด้านหนึ่ง รูปร่างของพวกเขาสูงกว่าอาชิงเกินหนึ่งคืบ คาดว่าอายุน่าจะประมาณเจ็ดหรือแปดขวบได้
คนที่เป็นหัวหน้ามีรูปร่างกำยำ กินจนอ้วนกลมไปหมด มองออกเลยว่าอาหารการกินคงอุดมสมบูรณ์ และตอนนี้ในมือก็ยังหิ้วคอเสื้อของอาอินเอาไว้ด้วย
จี้จือฮวนหรี่ตาลง พิจารณาว่าคนกลุ่มนี้มาจากที่ใด
หลี่ต้าจ้วงกางขาทั้งสองข้างออก ก่อนจะผลักอาอินออกไปและพูดขึ้นมา “ลูกสาวเจ้าเดินชนข้า หากเจ้ายอมคุกเข่าคารวะข้าสามที ข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป!”
อาชิงรีบวิ่งไปที่ข้างกายของอาอิน ใบหน้าแดงก่ำ พลางถลึงตาโตใส่และขู่ฟ่อขึ้นมา “เจ้าจะทำอะไร รังแกพี่สาวข้าทำไม เจ้าคนชั่ว”
หลี่ต้าจ้วงเห็นว่าเจ้าเด็กคนนี้กล้าด่าตัวเอง ตาตี่ ๆ จึงเบิกกว้างขึ้นมาทันที ก่อนจะยื่นมืออวบอ้วนออกไปหวังจะต่อยอาชิง
จี้จือฮวนพุ่งฉมวกแทงปลาในมือออกไป ก่อนที่ไม้นั้นจะปักลงที่ข้างเท้าของหลี่ต้าจ้วงพอดิบพอดี ไม่เฉไม่เอียงแม้แต่น้อย
“มาหาข้าไม่ใช่หรือ มาสิ จะสู้ตัวต่อตัวหรือจะเข้ามาพร้อมกัน?” จี้จือฮวนเอ่ยถามขณะเดินเข้าไปหาพวกเขาก็พับแขนเสื้อไปด้วย
หลี่ต้าจ้วงถุยน้ำลายออกมา ก้าวขาสั้น ๆ นั้นพุ่งเข้าหาจี้จือฮวนทันที
แค่เจ้าเด็กนี่ จี้จือฮวนไม่อยากเสียเวลามาจัดการเขาหรอก นางยื่นมือไปผลักหัวโต ๆ ของเขาเอาไว้ อึดใจเดียวก็ทำให้เจ้าอ้วนนั่นล้มลงไปกับพื้นได้แล้ว
“นางผู้หญิงอัปลักษณ์ เจ้ากล้าทำข้าหรือ ลุงข้าตีเจ้าตายแน่!” หลี่ต้าจ้วงอาละวาดขึ้นมา พร้อมกับตะโกนใส่จี้จือฮวน
จี้จือฮวนเลิกคิ้วขึ้น พลางเอ่ยอย่างดูแคลน “อย่าพูดจาไร้สาระ จะสู้ไม่สู้ ถ้าไม่สู้ก็ไสหัวไปซะ”
อย่าขวางทางนางจับปลา
หลี่ต้าจ้วงถ่มน้ำลายออกมา “ถุย ผู้ใหญ่รังแกเด็ก!” เขาลุกขึ้นมาปัดก้นของตัวเอง ก่อนหยิบก้อนหินปาใส่จี้จือฮวน “นางผู้หญิงอัปลักษณ์ ข้าจะปาหินใส่เจ้าจนตาย ดูสิว่าเจ้ายังจะกล้าดุข้าอีกหรือไม่”
จี้จือฮวนเอียงหัวหลบก้อนหิน สายตาที่มองหลี่ต้าจ้วงก็ดูเหมือนจะเริ่มความอดทนเต็มที
หลี่ต้าจ้วงยังไม่รู้ตัวว่าทำให้จี้จือฮวนโมโหขึ้นมาแล้วจริง ๆ เขายังคงทำหน้าตาทะเล้นอย่างได้ใจอยู่ “แบร่ ๆ ๆ มาตีข้าสิ นางผู้หญิงอัปลักษณ์!”
จี้จือฮวนแสยะยิ้มออกมา “ได้เลย คำขอเช่นนี้ข้าไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว” นางเอ่ยขึ้นมา ก่อนจะเดินไปตรงหน้าหลี่ต้าจ้วง
หลี่ต้าจ้วงยังคงมุ่ยปากทำท่าทางไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน จี้จือฮวนจึงเตะเข้าที่ก้นของเขาจนล้มคะมำลงไป จากนั้นก็ปลดสายรัดเอวของหลี่ต้าจ้วงออก โดยไม่สนใจเสียงร้องราวกับหมูถูกเฉือดของเขา ก่อนจะมัดกีบหมูของเขาแล้วจับไปแขวนไว้บนต้นไม้
ปกติเจ้าอ้วนผู้นี้มักจะวางอำนาจบาตรใหญ่ใส่ผู้คนในหมู่บ้าน เคยถูกรังแกเช่นนี้เมื่อใดกัน เขาจึงร้องไห้โฮออกมาทันที สุดท้ายก็สำลักน้ำลาย จนน้ำมูก น้ำตาไหลออกมาอย่างหมดสภาพ
“นางผู้หญิงอัปลักษณ์ เจ้ารีบปล่อยข้านะ ข้าจะไปฟ้องลุงข้า”
“ถ้าเจ้ามีชีวิตรอดกลับไปได้ เจ้าจะไปเขียนเป็นบทร้องงิ้วเอาไว้ร้องทุกวันก็ยังได้” จี้จือฮวนเอาฉมวกแทงปลาตบเข้าที่ใบหน้าเล็ก ๆ ที่มันเยิ้มของหลี่ต้าจ้วง ก่อนจะชำเลืองมองไปด้านข้าง พวกลูกน้องของหลี่ต้าจ้วงต่างก็รีบพากันวิ่งหนีอย่างอลหม่านด้วยความกลัวจนฉี่ราด
“นางผู้หญิงอัปลักษณ์ฆ่าคนแล้ว! นางผู้หญิงอัปลักษณ์ฆ่าคนแล้ว!”
อาอินรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก เดิมทีคิดจะให้หลี่ต้าจ้วงสั่งสอนนาง เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ไปได้ นางจึงรีบเอ่ยขึ้นมาว่า “ท่านรีบปล่อยเขาเถอะ ลุงเขาเป็นถึงอันธพาลของที่นี่ ถึงเวลาแล้วพวกเราจะต้องเดือดร้อนเป็นแน่”
จี้จือฮวนปรายตามองนางเล็กน้อย แววตาคู่นั้นราวกับมองทะลุได้ทุกสิ่ง “นี่คือสิ่งที่เจ้าต้องการไม่ใช่หรือ?”
ดวงตาอาอินเบิกโพลง ประกายตื่นตระหนกพาดผ่านแววตาของนางแวบหนึ่ง “ท่านพูดอะไร?”
จี้จือฮวนไม่ได้ตอบนาง เพียงแค่ใช้สายตาราวกับจะยิ้มจ้องมองนางนิ่ง ๆ
“นางผู้หญิงอัปลักษณ์ รีบปล่อยข้าลงเดี๋ยวนี้ รอแม่ข้ามาแล้ว ข้าจะจัดการเจ้าแน่!”
จี้จือฮวนไม่คิดที่จะทำอะไรรุนแรงกับเด็ก แขวนไว้ก็ไม่ได้สูงมาก ดังนั้นจึงอยู่สูงจากพื้นแค่ครึ่งเมตรเท่านั้น ความสูงนับว่ากำลังพอดี
นางไม่มีเวลามานั่งดูปาหี่ไร้เดียงสาของพวกปีศาจน้อยเหล่านี้ สิ่งสำคัญคือต้องอิ่มท้องก่อน
อาอินมองจี้จือฮวนที่กลับไปจับปลาด้วยความสับสน ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดถึงรู้สึกว่าแม่เลี้ยงผู้นี้ของนางเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เมื่อก่อนเวลาหลี่ต้าจ้วงมาหาเรื่อง นางต้องหลบด้วยความตกใจกลัวทุกครั้งไป
จี้จือฮวนแทงปลาอีกห้าตัวด้วยความว่องไว ปลาเหล่านั้นสะบัดหางไปมา แค่คิดว่าอีกประเดี๋ยวจะเอาไปทำเป็นอาหารรสเลิศต่าง ๆ เสียงท้องก็ยิ่งร้องดังขึ้น
“อยู่ตรงนั้น ครอบครัวนางผู้หญิงอัปลักษณ์จับพี่ต้าจ้วงแขวนอาไว้ พวกนางจะฆ่าคน!” มีเสียงตะโกนดังมาจากอีกฝั่งของแม่น้ำ
มาช้าจริง ๆ ขืนช้ากว่านี้เจ้าอ้วนนั่นคงได้ตะโกนจนคอแตกเป็นแน่
สตรีที่ถือไม้นวดแป้งและสวมผ้ากันเปื้อนเดินนำหน้ามา หน้าตาคล้ายกับหลี่ต้าจ้วงนั่นไม่มีผิด คาดว่าคงจะเป็นแม่ของหลี่ต้าจ้วง
แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ จางชุ่ยเฟิงยังไม่ทันเข้ามาใกล้ แค่เห็นลูกชายตัวเองถูกแขวนเอาไว้บนกิ่งไม้ก็ตะโกนออกมาทันที “ลูกแม่!”
ชายชาวนารูปร่างสูงใหญ่สองคนที่ตามหลังนางมาก็รีบพุ่งเข้ามาหาทันที จากนั้นก็รีบปล่อยหลี่ต้าจ้วงที่ถูกแขวนและร้องไห้จนหน้าดำหน้าแดงลงมา
เมื่อหลี่ต้าจ้วงเห็นหน้าครอบครัว ก็เบะปากพลางชี้ไปที่จี้จือฮวนและคร่ำครวญออกมายกใหญ่ “ลุงใหญ่ ลุงรอง นางผู้หญิงสารเลวผู้นี้แหละขอรับ นางผู้หญิงอัปลักษณ์ผู้นี้ มันจับข้าแขวนเอาไว้ อีกทั้งยังบอกว่าจะจัดการข้าด้วย!”
จางชุ่ยเฟิงได้ยินดังนั้นก็ดวงตาเบิกโพลง ร่างอ้วนท้วนที่ใหญ่กว่าจี้จือฮวนถึงสามเท่ายกไม้นวดแป้งขึ้นและเตรียมจะเข้าไปตีจี้จือฮวน “นางผู้หญิงชั้นต่ำ แม้แต่ลูกชายข้าเจ้าก็กล้ารังแกอย่างนั้นหรือ ข้าจะตีเจ้าให้ตาย!”
