บทที่ 791 : หายนะบังเกิดแก่เผ่ามังกรแล้ว (5)
ไต้ไต้เป็นเพื่อนที่ดีของนางปู่ของไต้ไต้ ก็เหมือนกับปู่ของนาง นางจะทำร้ายคนในครอบครัวไต้ไต้ได้อย่างไร ?
”อย่ากังวลไปเลยผู้อาวุโสท่านนั้นคืออาจารย์ของข้าเช่นกัน ข้าจะให้เจ้าทำร้ายเขาได้อย่างไร ?” หลงหยูลูบผมของหลงเอ๋อพลางหัวเราะน้อย ๆ “เพียงแต่สตรีที่ชื่อชิงอี้ได้หนีจากไปเป็นร้อยปีแล้ว ทว่าผู้อาวุโสก็ยังคงรอนางกลับมา และหากสามีของข้าจะเป็นหัวหน้าเผ่ามังกร ก็ต้องได้รับความเห็นชอบจากผู้อาวุโสท่านก็เท่านั้น”
ตำแหน่งหัวหน้าเผ่ามังกรว่างเว้นมานานหลายปีแล้วแท้จริงแล้วชิงอี้ควรจะได้ตำแหน่งนี้ หากแต่ตอนนี้ชิงอี้หายตัวไปนานแล้ว ตำแหน่งหัวหน้าเผ่าก็ควรที่จะตกเป็นของสามีนาง
อย่างไรก็ตามผู้อาวุโสเป็นคนเดียวที่รู้ว่าตราประทับหัวหน้าเผ่าอยู่ที่ใด หากเขาไม่ยอมส่งมอบตราประทับ ก็ไม่มีทางที่ผู้อาวุโสคนอื่นจะยอมรับสามีของนาง
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้วใบหน้าของหลงหยูก็ดูค่อนข้างหงุดหงิด “ตาเฒ่านี่ ไม่ยอมเชื่อใจผู้ใด นอกจากหญิงที่ชื่อชิงอี้ ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย เขาก็ไม่เชื่อว่าชิงอี้สมรู้ร่วมคิดกับคนภายนอกสังหารคนเผ่ามังกร ! ทั้งที่บุตรชายคนเดียวของเขาก็ตายตั้งแต่ยังหนุ่ม ทั้งสามีข้าก็เป็นผู้สืบทอดคนเดียวที่ยังเหลืออยู่ เหตุใดเขาจึงไม่ช่วยสามีของข้า ?”
”ข้าคิดว่าตาเฒ่าคนนี้แก่เกินกว่าที่จะแยกแยะระหว่างคนในกับคนนอกได้แล้วเช่นนั้นงานของเจ้าก็คือหาตราประทับของผู้อาวุโส ตราบใดที่เจ้าช่วยข้า ต่อไปข้าก็จะปฏิบัติต่อเจ้าเป็นอย่างดี บางทีอาจจะดีกว่าราชินีมนุษย์นั่นอีก มนุษย์พวกนั้นจะคู่ควรกับความภักดีของคนเผ่ามังกรเราได้อย่างไร ?”
หลงหยูเลิกคิ้วของนางมองหลงเอ๋ออีกครั้งพลางกล่าวอย่างมั่นใจ
”เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้พูดถึงราชินีเช่นนั้น!” หลงเอ๋อเหมือนกินลูกไฟลงไป นางระเบิดคำพูดที่ร้อนแรงออกมาทันที “ราชินีเป็นคนที่ยอดเยี่ยมที่สุด เผ่ามังกรต่างหากไม่คู่ควรกับราชินี ! ไม่มีสิ่งใดที่ราชินีไม่คู่ควรด้วย !”
ใบหน้าของหลงหยูแข็งทื่อหัวใจของนางพลันหงุดหงิดมาก แต่เพื่อให้หลงเอ๋อเชื่อฟังนาง นางจึงข่มความโกรธในใจลง
”ข้ากล่าวเพียงคำสองคำเหตุใดเจ้าจึงต้องใส่ใจมากมายนักเล่า ?
”ข้าเกลียดทุกคนที่ดูถูกราชินี! หากเจ้ากล้ากล่าวอีกคำ ข้าจะไม่ช่วยเจ้า ต่อให้เจ้าวางยาข้า ข้าก็ไม่สน !”
”เจ้า… ” ใบหน้าของหลงหยูเปลี่ยนเป็นดำคล้ำ
เด็กน้อยคนนี้กว่าจะหว่านล้อมได้ก็ไม่ใช่ง่ายๆ นางทั้งดื้อทั้งรั้น ซ้ำกล่าวเพียงคำสองคำ นางก็ไม่พอใจเสียง่าย ๆ
”เอาล่ะเอาล่ะ ข้าจะไม่กล่าวถึงราชินีของเจ้าอีก พอใจหรือยัง ?” หลงหยูสูดลมหายใจเข้าลึก “เจ้าเตรียมตัวให้พร้อมเถอะ วันนี้ ข้าจะพาเจ้าไปพบผู้อาวุโส”
หลังจากที่นางเอาตราประทับมาได้ข้าจะคิดบัญชีกับเด็กคนนี้เอง !
หลงหยูยกมือขึ้นจากนั้นก็ตัดเชือกที่ผูกหลงเอ๋อไว้ นางยกมือขึ้นโบกก่อนจะเดินออกไปจากถ้ำ
”เข้ามานี่พานางไปเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นก็แจ้งผู้อาวุโสว่า … หาหลานสาวของเขาพบแล้ว”
*****
ทะเลเหนือ…
ไป๋หยานหยุดอยู่บนชายฝั่งแววตาเฉยเมยของนางจ้องมองไปที่ทะเลอันเวิ้งว้างไม่มีที่สิ้นสุด
”ป๊ะป๋าวายร้ายพวกเราไม่ไปต่อกันหรือ ?” ใบหน้าสีชมพูของไป๋เสี่ยวเฉินเต็มไปด้วยความสงสัย เขามองตี้คังจากนั้นก็หันไปมองไป๋หยาน พลางเอ่ยถามเบา ๆ
นัยน์ตาของไป๋หยานเปล่งประกายเล็กน้อย”ชิงอี้ ส่งสมุนไพรที่บิดาของข้าให้เจ้ามาให้ข้าที”
”นายหญิงท่านจะปรุงยารักษาอาการให้ข้าที่นี่กระนั้นหรือ ?” นัยน์ตาของชิงอี้สว่างไสวขึ้น
นางรู้คุณสมบัติของสมุนไพรเหล่านั้นดีครั้นนางได้ยินว่าไป๋หยานต้องการสมุนไพรเหล่านั้น นางก็รู้ทันทีว่าไป๋หยานจะทำสิ่งใด
”ข้ามีบัญชีมากมายที่ต้องชำระกับเผ่ามังกรลำดับแรกก็คือหลงเอ๋อ ลำดับต่อไปก็คือเจ้า” ไป๋หยานหรี่ตา ริมฝีปากของนางเหยียดเยาะ “เฉินเอ๋อ เจ้าพาไต้ไต้ไปหาหลงเอ๋อ ข้าจะพลิกทะเลเหนือนี้ให้คว่ำ !
***จบบทหายนะบังเกิดแก่เผ่ามังกรแล้ว (5)***
บทที่ 792 : หายนะบังเกิดแก่เผ่ามังกรแล้ว (6)
หากอีกฝ่ายเป็นมนุษย์นางอาจจะเป็นห่วงเฉินเอ๋ออยู่บ้าง ทว่า … มังกรก็เป็นสัตว์อสูร เมื่อเป็นสัตว์อสูร พวกมันก็ไม่สามารถทำอะไรเฉินเอ๋อได้
เว้นแต่…
อีกฝ่ายใช้อวตารร่างแยก
แน่นอนว่าเผ่ามังกรที่นี่ไม่ได้อยู่ในแดนอสูร และความแข็งแกร่งของมันก็ไม่ได้แข็งแกร่งมาก เช่นนั้นจึงไม่มีผู้ใดสามารถแยกร่างได้
”ตกลง”ไป๋เสี่ยวเฉินยิ้มแย้ม “หลงไต้ไต้ พวกเราไปหาน้องหลงเอ๋อกันเถอะ”
”อืม”
หลงไต้ไต้ตามไป๋เสี่ยวเฉินไปอย่างเชื่อฟังดวงตาโต ๆ ของนางมีประกายตึงเครียด
”ตี้คัง”ไป๋หยานหันกลับมามองตี้คังอีกครั้ง “การกลั่นยาเม็ดระดับแปดจะเกิดอัสนีบาต ข้าต้องการความช่วยเหลือจากท่าน”
ตี้คังยกริมฝีปากของเขาขึ้นยิ้มพลางกอดไป๋หยานไว้ในอ้อมแขนแน่น “ข้าจะไม่ยอมให้ฟ้าผ่าลงบนตัวเจ้า”
”อืม… ” ไป๋หยานลูบคางของนางเบา ๆ พลางยิ้มเล็กน้อย “หากท่านสามารถทำให้อัสนีบาตนั่นไปกระตุ้นเผ่ามังกรได้ก็ยิ่งดี ข้าต้องการให้คนเหล่านั้นได้ลิ้มรสของอัสนีบาตนี้”
เพื่อไป๋หยานแล้วตี้คังสามารถทำให้ได้เสมอ คำขอนี้ไม่ได้ยากเลย และแม้ว่าจะเป็นเรื่องยากเย็นมากเพียงใดเขาก็พร้อมที่จะเห็นด้วย
”อย่ากังวลเลยข้าจะช่วยเจ้าเอง”
ครั้นได้ยินถ้อยคำดังกล่าวไป๋หยานก็ถอนหายใจช้า ๆ ด้วยความโล่งอก นางหยิบสมุนไพรจากมือของชิงอี้ นำเตาหลอมยาออกมาแล้วโยนลงไปทางทะเลเหนือ
สิ่งมหัศจรรย์พลันบังเกิด!!
เตาหลอมลอยอยู่บนพื้นผิวของทะเลไม่จมลงไปก้นทะเล หลังจากนั้น ไป๋หยานก็กระโดดขึ้นยืนบนฝั่งพื้นผิวทะเลอย่างมั่นคง
น้ำทะเลที่เท้าของนางกลับเหมือนพื้นราบ ๆ นางนั่งลงอย่างสงบ และเริ่มปรุงยาอมฤตระดับแปด…
ด้วยความแข็งแกร่งของไป๋หยานการกลั่นยาอายุวัฒนะระดับแปดไม่ใช่ปัญหา ที่น่ากลัวก็คือการเผชิญหน้ากับอัสนีบาตครั้งแล้วครั้งเล่า และอัสนีบาตของนางนั้นรุนแรงกว่าอัสนีบาตของยาระดับแปดโดยทั่วไป
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ หลังจากผ่านไปชั่วครู่ กลิ่นจาง ๆ ของยาก็โชยออกมาจากเตา
ในเวลาเดียวกัน…
สายฟ้าสีม่วงพลันปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าที่ว่างเปล่าทั้งยังทรงพลังมาก
บูม!
กระแสลมพลุ่งพล่านฟ้าร้องกึกก้อง และสายฟ้าควบรวมกันสายใหญ่
อัสนีบาตฟาดลงมาทว่าขณะที่อัสนีบาตกำลังจะฟาดลงบนร่างไป๋หยานนั้น มันพลันเบี่ยงทิศทาง พุ่งไปฟาดในทะเลแทน
เบื้องหน้าไป๋หยานชายผู้นั้นยืนต้านลมฝนสายฟ้า เรือนผมสีเงินของเขาปลิวสะบัด อาภรณ์สีม่วงของเขาก็งดงามมากราวภาพวาด นัยน์ตาของเขายังคงความมีอำนาจเหนือโลกอยู่เช่นเดิม
เขาดูราวกับเทพอารักขาผู้ยืนปกปักษ์รักษาอยู่เบื้องหน้านางน่าสงสัยว่าเป็นเพราะการบังคับด้วยพลังอันน่าตกใจของเขา ที่ทำให้สายฟ้าซึ่งฟาดมาเหล่านั้นเบนออกนอกเส้นทาง ก่อนจะฟาดลงไปในทะเลจนปั่นป่วน …
ปากของชิงอี้อ้ากว้างนางรู้ว่าสวามีของนายหญิงนางแข็งแกร่งมาก หากแต่ไม่คาดคิดว่าจะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้
แม้กระทั่งอัสนีบาตยังไม่กล้าแตะต้องเขาเลยเชียวหรือ?
*****
ณเขาหลงซาน
เทือกเขาทั้งหมดสั่นสะเทือนภายใต้สายฟ้าจากอัสนีบาตนั้นผู้คนในเผ่ามังกรทั้งหมดต่างวิ่งออกมาอย่างตื่นตระหนก เพื่อมองสายฟ้าที่ฟาดลงในทะเล
”นี่… มันเกิดอะไรขึ้น เหตุใดถึงได้เกิดอัสนีบาตขึ้นที่นี่”
“พวกเราเผ่ามังกรอยู่ในความสงบสุขเสมอมาเราไม่เคยออกจากทะเลเหนือมานานหลายปีแล้ว เหตุใดจู่ ๆ วันนี้ สายฟ้าจึงฟาดลงมาที่เผ่ามังกรของเราได้เล่า ?”
”ต้องเป็นเพราะนังผู้หญิงที่ชื่อชิงอี้นั่นออกไปก่อปัญหาภายนอกและละเมิดกฎสวรรค์ สายฟ้าฟาดถึงได้ถล่มเผ่ามังกรของเราเช่นนี้
ทุกคนต่างโมโหครั้งนั้น มิใช่เป็นเพราะชิงอี้หรือที่สมรู้ร่วมคิดกับคนนอกให้มาเข่นฆ่าเผ่ามังกร ตอนนี้แม้แต่อัสนีบาตก็ยังฟาดลงมาที่เผ่ามังกร เช่นนี้ไม่ช้าเผ่ามังกรของพวกเขาคงจะถูกทำลายเป็นแน่
ตอนนี้ทุกคนในเผ่ามังกรต่างก็โกรธเคืองจนขาดเหตุผลพวกเขาคิดไม่ได้ว่าหากอัสนีบาตเกิดจากชิงอี้จริง ๆ เหตุใดจึงต้องมาฟาดลงที่เผ่ามังกรด้วยเล่า ?
”ไม่…มีสิ่งผิดปกติกับอัสนีบาตครั้งนี้”ผู้อาวุโสมังกรสูงสุดของเผ่ามังกรลุกขึ้นยืนพลางขมวดคิ้ว “อัสนีบาตนี้ ดูเหมือนว่าเป็นอัสนีบาตที่จะปรากฏก็ต่อเมื่อมนุษย์ปรุงยาอายุวัฒนะ… ”
***จบบทหายนะบังเกิดแก่เผ่ามังกรแล้ว (6)***
บทที่ 793 : เด็กหนุ่มแปลกหน้า (1)
อัสนีบาตแห่งยาอายุวัฒนะขั้นแปด
ผู้ใดกันที่กล้าปรุงยาอายุวัฒนะขั้นแปดในอาณาเขตเผ่ามังกร?
“ไปกันออกไปดูกันเถอะ ข้าอยากจะรู้นักว่าผู้ใดที่มาปรุงยาเม็ดอายุวัฒนะขั้นแปดใกล้ ๆ เผ่ามังกรของข้า !” ดวงตาของผู้อาวุโสอีกคนนั้นเย็นชา ประกายแสงเย็นเยือกส่องผ่านดวงตาของเขา
เผ่ามังกรไม่เคยสนใจเรื่องของโลกภายนอกมานานหลายปีเช่นนั้นมนุษย์โลกจึงลืมความน่ากลัวของเผ่ามังกรไปเสียแล้ว เลยกล้าที่จะมาทะเลเหนือ เพื่อปรุงยาอายุวัฒนะจนส่งผลกระทบต่อเผ่ามังกร
หากพวกเราไม่สั่งสอนหมอปรุงยาผู้นี้ก็ไม่ต่างกับการยอมให้มนุษย์ที่ต่ำต้อยเหล่านั้นขี่คอใช่หรือไม่ ?
ครั้นคำกล่าวของชายชราจบลงคนอื่น ๆ ก็ดูเหมือนจะเห็นด้วยตาม ๆ กัน เพียงไม่ช้า คนหนึ่งในกลุ่มพวกเขาก็ก้าวขึ้นมาข้างหน้า พลางวาดมือของเขาเข้ามาติดกันเพื่อร่ายคาถาเวท ทันใดนั้นเอง กำแพงเวทที่ครอบคลุมภูเขาไว้พลันเปิดออก
ยามนี้ชาวมังกรทุกคนต่างก็เต็มไปด้วยความเดือดดาล เช่นนั้นจึงไม่มีผู้ใดสังเกตว่า ทันทีที่กำแพงเวทเปิดออก ก็มีคนสองคนลอบเข้ามา และหายตัวไปในอากาศบางเบาราวกับสายลม …
ในทะเลเหนือคลื่นความร้อนโหมกระหน่ำฟ้าร้อง ฟ้าผ่ากระแทกทะเลปั่นป่วนไปทั่ว
ยามนี้คลื่นทะเลที่กำลังบ้าคลั่งก็สาดซัดกระหน่ำ ทันทีที่มันโจมตีไป๋หยาน ตี้คังก็ปรากฏตัวขึ้นอีกด้านหนึ่งของนาง พลางยกแขนของตนขึ้นปิดกั้นคลื่นทะเลคลั่งนั้นไว้ ก่อนจะเหาะไปหาไป๋หยาน เบี่ยงน้ำทะเลให้พัดไปในทิศทางที่คลื่นคลั่งพัดมาทันที
ยามนี้น้ำทะเลเย็น ๆ กลับดูเหมือนเดือดพล่านราวกับถูกต้มในกองไฟ พรายน้ำผุดออกมาลอยขึ้นเป็นฟองอากาศ พุ่งเข้าหาคนหลายคนที่โผล่ขึ้นมาจากท้องทะเล …
”อ๊ะ!”
เสียงคำรามดังก้องกังวานหันเหสายตาของทุกคนไปในทางเดียวกันทันที ชั่วขณะนั้นเองดวงตาคู่หนึ่งก็จ้องมองชิงอี้อย่างโกรธแค้น ทำให้ชิงอี้ถึงกับกำหมัดแน่น เพื่อควบคุมสภาพจิตใจตนเอง
”ชิงอี้?”
หลังจากนั้นทันที่ที่ทุกคนเห็นชิงอี้การแสดงออกของพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นตะลึงงัน ก่อนจะตามมาด้วยความโกรธเคือง
”คนทรยศเจ้ายังกล้ากลับมาที่นี่อีกกระนั้นหรือ ?”
ชิงอี้ไม่ได้มีสีหน้าใดๆ ทว่ากำปั้นของนางยิ่งกำแน่นขึ้น เพื่อระบายอารมณ์ภายในใจ
สำหรับคนเผ่ามังกรแล้วนางเองก็ใช่จะไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับพวกเขา เช่นนั้นเมื่อต้องเผชิญกับความเข้าใจผิดของคนเหล่านี้ นางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดร้าว …
ทว่า…
นายคนปัจจุบันของนางคือไป๋หยานผู้เดียวที่นางให้ความสำคัญก็คือไป๋หยานเท่านั้น
”โอหังนัก!” เจ้าทองโกรธเคือง พลางตะโกนอย่างดุดัน “เจ้ากล้าตวาดท่านชิงอี้งั้นหรือ ?”
”โอ้”ผู้อาวุโสของเผ่ามังกรหัวเราะเยาะ พลางกล่าวเหน็บแนม “ดูเหมือนว่าคนทรยศของเผ่ามังกร ไม่ใช่จะมีเพียงชิงอี้เท่านั้น ทว่ายังมีมังกรตัวเล็ก ๆ อีกสองตัว พวกเจ้ากล้าหักหลังเผ่ามังกรของเราด้วยกระนั้นรึ ?”
ทั้งเจ้าทองและเจ้าเงินต่างก็โกรธทั้งสองต้องการที่จะโจมตี ทว่าชิงอี้ก็ยื่นมือออกไป หยุดยั้งพวกเขาไว้
“อย่าหุนหัน”แววตาของนางแลดูหดหู่เล็กน้อย ขณะถอนหายใจยาว
ทั้งเจ้าทองและเจ้าเงินต่างก็ไม่เต็มใจหากแต่พวกเขาก็ก้าวถอยหลังไปสองก้าว ราวกับพวกเขาเป็นผู้พิทักษ์ซ้าย-ขวาที่รอปกป้องชิงอี้
ชิงอี้เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยนางร่อนลงบนพื้น พร้อมกับกล่าวเสียงดังอย่างมีอำนาจว่า “ผู้อาวุโสหลงซิง ผู้อาวุโสหลงหยัน ข้ามาครานี้ เนื่องเพราะเผ่ามังกรของท่านพาคนของนายหญิงข้ามา ข้ามาเพื่อพานางกลับ ได้โปรดอย่าขวางทางข้าเลย”
นางต้องชำระบัญชีแน่แต่ไม่ใช่เวลานี้เพราะนางไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับคนโง่เง่าเหล่านี้ของเผ่ามังกร
หลงซิงหัวเราะดังลั่นเสียงหัวเราะของเขาเต็มไปด้วยการประชดประชัน “ชิงอี้ ตอนนี้เจ้าถึงกับยอมรับมนุษย์เป็นเจ้านาย ยังไม่ยอมรับว่าสมรู้ร่วมคิดกับมนุษย์อีกกระนั้นรึ นอกจากนี้เผ่ามังกรของเราก็ไม่มีคนที่เจ้าต้องการตามหา ข้าคิดว่าเจ้าก้แค่หาข้อแก้ตัวเพื่อเข้ามาที่เผ่ามังกร เจ้ามีเจตนาไม่ดีต่อเผ่ามังกรของข้า !”
***จบบทเด็กหนุ่มแปลกหน้า (1)***
บทที่ 794 : เด็กหนุ่มแปลกหน้า (2)
”โชคดีที่เมื่อเจ้าจากไปข้าก็ได้เปลี่ยนแปลงค่ายกลป้องกันเขาหลงซานไว้แล้ว ต่อให้เจ้าจะกลับมา เจ้าก็ไม่สามารถเข้ามาในเผ่ามังกรได้อีก !” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ เจตนาสังหารปรากฏในแววตาของเขา
หลังจากกล่าวจบหลงซิงก็หันไปมองตี้คังและไป๋หยาน
”เมื่อเจ้าทั้งสองกล้ามาสร้างปัญหาที่เผ่ามังกรของข้าก็ไม่สมควรมีชีวิตรอดกลับไป !”
หากเขาไม่หันหัวหอกไปที่ไป๋หยานตี้คังก็คงไม่ใส่ใจตัวตลกกระโดดด๋องแด๋งไปมาบนคานให้ดูเล่นเช่นมังกรเฒ่านั่น แต่เมื่อตาแก่นั่นกล้าพูดถึงหยานเอ๋อ
เช่นนั้นที่สุดตี้คังก็หันไปมองเหล่าชายชรา
ชายผู้นี้ยังคงดูมีอำนาจเหนือทุกคนเย็นยะเยือกและน่ากลัว ใบหน้าที่สวยงามของเขาปกคลุมไปด้วยความเย็นชา เรือนผมสีเงินยาวของเขาเปล่งประกาย ปลิวไสวราวกับกำลังเริงระบำ ส่วนอาภรณ์ของเขาก็ยิ่งขับให้ร่างนั้นเต็มไปด้วยรัศมี
ผู้อาวุโสทั้งสองหลงซิงและหลงหยันหายใจไม่ออกเป็นเวลานาน พวกเขาตัวสั่นเทาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ เมื่อถูกสายตาของชายผู้นั้นจับจ้องมองมา
เข่าของผู้อาวุโสทั้งสองงอลงอย่างไม่อาจควบคุมได้พวกเขาใช้กำลังทั้งหมดเพื่อต้านทาน เหงื่อเย็น ๆ ไหลริน พวกเขาก็ยังไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ ที่สุดแล้วพวกเขาก็ต้องคุกเข่าลงกับพื้น
”เมื่อเจ้าจะไม่ปล่อยพวกข้า…ผู้เป็นราชาและราชินีไปข้าก็จะให้ในสิ่งที่เจ้าต้องการ แม้ว่าครานี้เจ้าจะเชิญให้ข้าไป ข้าก็จะไม่ไป !”
เสียงของตี้คังนั้นเย็นยะเยือกภายใต้ลมหนาวกลับยิ่งหนาวเย็นและกัดกร่อนใจ
”เจ้า… ” หลงซิงตัวสั่น มองตี้คังด้วยความหวาดกลัว
ชายผู้นี้ไม่ใช่มนุษย์กระนั้นหรือ?
ยิ่งไปกว่านั้นสถานะของเขาในหมู่สัตว์อสูรนั้นจะต้องไม่ธรรมดาหาไม่กลิ่นอายโลหิตของเขาจะไม่ทรงพลังถึงเพียงนี้
”เจ้า… เป็นยอดฝีมือจากแดนอสูรใช่หรือไม่ ?”
หลงหยันนั้นมีอายุมากกว่าทั้งมีความเข้าใจที่ลึกซึ้งกว่า ความรู้แจ้งปรากฏขึ้นในใจของเขา ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นทันที พลันน้ำเสียงของเขาก็สั่นเทา
ยอดฝีมือจากแดนอสูรไม่เคยปรากฏในโลกนี้นานมากแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้นกลิ่นอายโลหิตของชายผู้นี้ก็แข็งแกร่งมากเหลือเกิน กระทั่งสามารถข้ามสายพันธุ์มากำราบปราบปรามเผ่ามังกรของพวกเขาได้ ชายผู้นี้จะต้องมีฐานะสูงส่งมากในแดนอสูร
“กระไรนะ?” หลงซิงหวาดกลัวขึ้นมาทันที “ยอดฝีมือจากแดนอสูรกระนั้นรึ ? เป็นไปไม่ได้ที่ยอดฝีมือจากแดนอสูรจะมาปรากฏกายที่นี่ ? แล้วเขามาอยู่กับคนทรยศ ชิงอี้ได้อย่างไร ?”
ตี้คังมองหลงซิงด้วยสีหน้าว่างเปล่า”ข้าไม่สนใจความโกรธแค้นระหว่างมังกรเขียวกับเผ่ามังกรของเจ้า ทว่าน่าเสียดาย … มังกรเขียวเป็นคนของราชินีข้า และเผ่ามังกรก็เป็นปฏิปักษ์กับนาง ราชาเช่นข้าเลยไม่อาจเพิกเฉยต่อเรื่องนี้ได้”
ราชา? ราชินี ?
ทั้งหลงซิงและหลงหยันต่างใจสั่นคำเรียกขานนี้ไม่มีอยู่ในหมู่เผ่าสัตว์อสูร ทั้งยังถือเป็นข้อห้าม ไม่มีสัตว์อสูรเผ่าพันธุ์ใดแอบอ้างตนว่าเป็นราชาได้ยกเว้น … ราชวงศ์ในแดนอสูร …
เมื่อรู้เช่นนี้ใบหน้าของพวกเขาก็ยิ่งดูซีดเซียวและยิ่งหวาดกลัว
คนทรยศของเผ่ามังกรนางนี้สามารถใกล้ชิดสนิทสนมกับผู้ที่มีฐานะสูงส่งถึงเพียงนี้ในแดนอสูรได้อย่างไร?
”ใช้ได้แล้ว”
ทันใดนั้นเองน้ำเสียงแผ่วเบาก็ดังขึ้นจากด้านข้าง
ริมฝีปากที่นุ่มนวลของไป๋หยานเผยอยิ้มนางเปิดเตาหลอม จากนั้นก็หยิบยาเม็ดขึ้นมาวางบนฝ่ามือ ก่อนที่จะโยนไปให้ชิงอี้
”กินยาเม็ดนี้เสียแล้วเดินพลังภายในทันที มันจะช่วยเจ้าซ่อมแซมอาการบาดเจ็บได้ทีละน้อย ๆ”
”ขอบคุณ…นายหญิง”ชิงอี้กล่าวพร้อมยิ้มมุมปาก “ทว่านายหญิง ไว้ข้ากินยาอายุวัฒนะภายหลังก็ได้ เราควรตามหาคนของเราก่อนจะดีหรือไม่ ?”
”ไม่มีปัญหาเฉินเอ๋อไปที่นั่นแล้ว เขาสามารถหาหลงเอ๋อได้แน่” ไป๋หยาน เลิกคิ้ว “อีกอย่างยาตัวนี้ก็กินง่าย ทั้งยังออกฤทธิ์เร็ว เจ้ากินยาได้เลย”
ครั้นได้ยินไป๋หยานกล่าวเช่นนี้ชิงอี้ก็ไม่ลังเลอีกต่อไป หลังจากกินยา นางก็ลงนั่งขัดสมาธิทันที พลันยาเม็ดก็เข้าไปช่วยรักษาอาการเจ็บปวดของนาง ร่างกายของนางเริ่มฟื้นตัว …
***จบบทเด็กหนุ่มแปลกหน้า (2)***
บทที่ 795 : เด็กหนุ่มแปลกหน้า (3)
”หยานเอ๋อเจ้าต้องการจัดการอย่างไรกับเผ่ามังกรนี่ ?” ริมฝีปากของตี้คังเชิดขึ้นวาดเส้นโค้งที่สวยงาม
เขายกมือขึ้นกอดไป๋หยานไว้ในอ้อมแขนพลางเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม
”ข้าอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ? แล้วผู้ใดเป็นคนใส่ร้ายชิงอี้ว่าเป็นคนทรยศ ?” นัยน์ตาของไป๋หยานลดลงมองมังกรเหล่านี้ด้วยสายตาเย็นชา
หลงซิงตัวสั่น”เผ่ามังกรของเราไม่เคยใส่ร้ายชิงอี้ นางสมรู้ร่วมคิดกับมนุษย์มาทรยศเผ่ามังกรเรา”
”เช่นนั้นรึ?” ไป๋หยานยิ้มน้อย ๆ “เช่นนั้นข้าขอถามเจ้าว่า เผ่ามังกรของเจ้าประสบเหตุร้ายอันใด ?”
”…”
”ข้าขอถามเจ้าอีกครั้งเจ้าเห็นชิงอี้วางแผนกับผู้ใดหรือไม่ ? และนางต้องการทำร้ายเผ่ามังกรยังไง ?”
”…”
หลงซิงและคนอื่นๆ เงียบต่างก็ไม่สามารถตอบคำถามของไป๋หยานได้
ชิงอี้ไม่ได้ทำอันตรายใดๆ ต่อเผ่ามังกร ทั้งพวกเขาก็ไม่เคยเห็นชิงอี้วางแผนกับพวกมนุษย์ เพียงแต่ … นางสนิทสนมกับพวกมนุษย์หนุ่ม ๆ มากเกินไป เช่นนั้นเมื่อมีคนมารายงานว่าชิงอี้ทรยศ พวกเขาก็เชื่อทันที
แม้แต่พวกเขาเองก็ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงเชื่อ? …
พวกเขาคิดว่าชิงอี้สนิทสนมกับมนุษย์ผู้ชายเหล่านั้นมากเกินไปและเผ่ามนุษย์ก็ถือเป็นบัญชีดำของเผ่ามังกร
”สามีข้า…”ไป๋หยานกล่าวพร้อมยิ้มน้อย ๆ “ปรากฏว่าพวกสัตว์อสูรของท่าน ทำเรื่องไร้ยางอายจริง ๆ พวกเขากล่าวหาว่าคนอื่นทรยศเมื่อคบกับมนุษย์ เช่นนั้นท่านก็ทรยศต่อแดนอสูรของท่าน เมื่อท่านแต่งงานกับข้ากระนั้นสิ ?”
หัวใจของตี้คังพลันอ่อนยวบลงทันทีเมื่อได้ยินคำว่า“สามีข้า…” ทว่าหลังจากได้ยินถ้อยคำถัดไปของนาง นัยน์ตาของเขาก็มืดมัว ขณะจ้องมองคนของเผ่ามังกร พลันใบหน้าของเขาก็ถูกปกคลุมด้วยความเย็นเยือก
”แดนอสูรของข้าก็เหมือนของเจ้าผู้ใดกล้าบอกว่า ราชาอย่างข้าหักหลังแดนอสูร”
ร่างของหลงซิงแข็งทื่อภายใต้สายตาของตี้คัง หัวใจของเขาหวาดกลัวจนขนลุกชันทั่วร่าง เขาก้มหัวลง และไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองตี้คังอีก
หลงหยันต้องการอธิบายบางอย่างทว่าน่าเสียดายที่เขายังไม่ทันกล่าวคำใด ก็มีเสียงมังกรคำรามดังแว่วมาจากที่ไกล ๆ หลังจากได้ยินเสียงคำราม เขาก็เงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ พลางจ้องมองมังกรทองที่เหาะเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ …
มันเป็นมังกรที่มีขนาดใหญ่มากทั่วทั้งร่างเป็นทองคำ แลดูสวยงามมาก
ครั้นมังกรทองมาถึงมันก็กลายร่างเป็นชายรูปงามหน้าตาดีมายืนข้าง ๆ ตี้คัง “คารวะ องค์ราชาและองค์ราชินี กระหม่อมจัดการสำนักมังกรฟ้าเรียบร้อยแล้ว จึงมารายงานความคืบหน้าพ่ะย่ะค่ะ”
ผู้อาวุโสทั้งสองของเผ่ามังกรจ้องมองหน้ากันด้วยดวงตาเบิกกว้างพวกเขาทั้งหมดต่างก็ตกตะลึงและตกใจ
”จ้าวมังกร… ท่านจ้าวมังกรฟ้าหลงเทียนใช่หรือไม่ ?”
ตามข่าวลือจ้าวมังกรฟ้าหลงเทียนบรรพบุรุษเผ่ามังกรได้เข้าสู่แดนอสูรไปแล้วไม่ใช่หรือ ? แล้วจะกลับมายังเผ่ามังกรได้อย่างไร ?
และ…
เขายังแสดงความเคารพคนทั้งสองด้วยหรือ?
หรือที่พวกเขาคาดเดาว่าคนทั้งสองนี้เป็นราชาและราชินีแห่งแดนอสูร จะเป็นความจริง ?
”เมื่อบรรพบุรุษเช่นข้าออกจากสถานที่นี้ไปพวกเจ้าก็กล้าหาญมากขึ้นเยอะเลยนะ กล้าถึงขั้นที่จับคนของราชินีมาเลยกระนั้นหรือ ?” หลงเทียนหัวเราะเยาะ พลางหันไปมองพวกของหลงซิง
หลงซิงเช็ดเหงื่อเย็นๆ ของเขา “พวกเราไม่ได้ออกมาสู่โลกภายนอกนานหลายปีแล้ว ไม่มีผู้ใดจับมนุษย์มาเลย”
”คนของราชินีมิใช่มนุษย์นางเป็นมังกร นางมีชื่อว่าหลงเอ๋อ หากผู้ใดจับตัวนางไป ก็พานางออกมาเดี๋ยวนี้ !”
หลงเอ๋อ?
ผู้อาวุโสทั้งสองหันมองหน้ากันพลางเอ่ยตอบว่า “ท่านบรรพบุรุษ เผ่ามังกรของเราไม่มีคนชื่อหลงเอ๋อ … ท่านเข้าใจผิดหรือไม่ ?”
”หลงเทียน”
ทันทีที่หลงเทียนอ้าปากจะตะคอกออกไปเสียงแผ่วเบาของไป๋หยานพลันดังขึ้นจากด้านข้าง “ข้าให้เฉินเอ๋อไปตามหานางแล้ว เฉินเอ๋อย่อมสามารถตามหานางพบแน่ และตอนนี้ชิงอี้ก็กำลังรักษาอาการบาดเจ็บของนาง อย่าเพิ่งรบกวนนางเลย บัญชีทั้งหมดไว้ค่อยคิดกันหลังจากชิงอี้ฟื้นคืนพลัง และตามหาหลงเอ๋อน้อยเจอแล้วดีกว่า !”
***จบบทเด็กหนุ่มแปลกหน้า (3)***
