บทที่ 796 : เด็กหนุ่มแปลกหน้า (4)
นางไม่มีวันปล่อยผู้ที่ทำร้ายชิงอี้และหลงเอ๋อให้ลอยนวลอย่างแน่นอน ไม่ว่าคนพวกนี้จะถูกหลอกลวง หรือตกหลุมพรางของผู้ใดก็ตาม
*****
ณหุบเขาหลงซาน
หัวเล็กๆ ซ่อนอยู่ด้านหลังหิน แอบมองโดยรอบ หลังจากที่ไม่เห็นมีผู้ใดลาดตระเวนไปมา เขาก็กวักมือไปทางด้านหลังเพื่อเรียก “หลงไต้ไต้ เจ้าตามข้ามาเร็ว ๆ ”
”อืม!”
หลงไต้ไต้ตอบอย่างเชื่อฟังก่อนจะรีบตามหลังไป๋เสี่ยวเฉินไปติด ๆ ดวงตาโต ๆ ของนางมองไปรอบ ๆ ด้วยอาการตึงเครียด นางค่อย ๆ เดินอย่างระมัดระวัง ด้วยเกรงว่าจะทำให้คนเผ่ามังกรรู้ตัว
”องค์ชาย”
หลงไต้ไต้ทำปากจู๋พลางกล่าวว่า”ไหนราชินีบอกว่า ท่านมีกลิ่นอายโลหิตที่สัตว์อสูร และสัตว์ทุกตัวจะต้องยอมศิโรราบ ก็แล้วเหตุใดเราต้องแอบซ่อนตัวเช่นนี้ด้วยล่ะ ?”
“ยายโง่!” ไป๋เสี่ยวเฉินจ้องหลงไต้ไต้อย่างโกรธเคือง “เสี่ยวหลงเอ๋อ ยังคงอยู่ในกำมือของพวกเขา ถ้าหากพวกเขารู้แล้วทำอะไรหลงเอ๋อล่ะ ? ข้าต้องหาน้องหลงเอ๋อให้พบก่อน ข้าถึงจะวางใจได้”
กลิ่นอายโลหิตสามารถยับยั้งการกระทำของพวกเขาได้แต่ไม่อาจบังคับให้พวกเขายอมจำนนได้ เช่นนั้นในกรณีนี้เขาต้องหาหลงเอ๋อให้พบก่อน
”ระวัง”
ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าก็ดังมาจากทางด้านข้าง ไป๋เสี่ยวเฉินรีบดึงแขนของ หลงไต้ไต้ ไปหลบซ่อนตัวอยู่ด้านหลังก้อนหินอีกครั้ง
หินก้อนใหญ่บดบังร่างเล็กๆ ของทั้งคู่
ไม่ไกลกันนักมีสาวใช้สองคนเดินมาพวกนางเดินใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ กระทั่งไป๋เสี่ยวเฉินได้ยินบทสนทนาของพวกนาง
”ครานี้แม่นางหลงหยูทำผลงานได้เยี่ยมยอดมาก นางพบหลานสาวของผู้อาวุโสซึ่งหายตัวไปนับตั้งแต่บุตรชายคนโต และลูกสะใภ้ของท่านตายจาก”
”ดูเหมือนว่าหลานสาวของท่านผู้อาวุโสจะชื่อหลงไต้ไต้ จากผลงานครั้งนี้ของนาง แม่นางหลงหยูจะต้องได้รับความโปรดปรานจากผู้อาวุโสเป็นอย่างมาก และคงทำให้นางได้รับความไว้วางใจจากท่านผู้อาวุโสอีกครั้ง”
หลงไต้ไต้งั้นรึ?
ครั้นชื่อนั้นดังเข้าหูของไป๋เสี่ยวเฉินเขาก็ตัวแข็งไปชั่วครู่หนึ่ง นัยน์ตากลมโตของเขาหันมามองเด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ข้างกายตน
เด็กหญิงตัวน้อยแลดูหม่นหมองลง”ข้าคือหลงไต้ไต้ เหตุใดเผ่ามังกรนี้ถึงมี หลงไต้ไต้อีกคนด้วยล่ะ ?”
ไป๋เสี่ยวเฉินเงียบไปชั่วครู่หนึ่ง”เจ้ารู้หรือไม่ว่า เหตุใดคนของเผ่ามังกรถึงได้ตามจับเจ้า ?”
“ข้าไม่รู้”หลงไต้ไต้ส่ายหัวเล็ก ๆ ของนางดุ๊กดิ๊กราวกับป๋องแป๋ง “ตอนนั้นหลงเอ๋อช่วยชีวิตข้า แล้วนางก็ถูกคนของเผ่ามังกรจับตัวไป”
นัยน์ตาของไป๋เสี่ยวเฉินส่องสว่างราวกับดวงดารายามค่ำคืน
”เข้าใจแล้วหลงไต้ไต้ เจ้าช่วยข้าหน่อยจะได้หรือไม่ ?”
หลังจากกล่าวเช่นนั้นแล้วไป๋เสี่ยวเฉินก็กระซิบข้างหูของหลงไต้ไต้สองสามประโยค
หลงไต้ไต้พยักหน้าอย่างแรงทันใดนั้นนางก็ลุกขึ้น แล้วเดินไปหาสาวใช้ทั้งสองอย่างรวดเร็ว นางแกล้งทำเป็นเดินชนหลังของสาวใช้คนหนึ่ง
”อ๊ะ!” หญิงสาวในชุดสีชมพูร้องอุทาน นางหันหน้ามามองอย่างขุ่นเคือง นางอยากจะตวาดออกมา ทว่าทันใดนั้นก็เห็นดวงตาโต ๆ ของเด็กน้อยที่มีหยาดน้ำตารินไหลลงมา
”ข้าขอโทษ …” หลงไต้ไต้ก้มหัวของนางลงอย่างอาย ๆ “ข้าไม่ได้ตั้งใจ”
เด็กหญิงตัวน้อยน่ารักแต่ขี้อายเช่นนี้ผู้ใดจะโกรธนางลงเล่า
สาวใช้ในชุดสีชมพูคลายความโกรธในใจลงพลางเอ่ยถามว่า “เด็กน้อย เจ้าเป็นใครมาจากที่ใด ?”
”ข้า… ” หลงไต้ไต้เม้มริมฝีปากพลางกล่าวอย่างน่าสงสารว่า “ข้าได้ยินมาว่า พบหลานสาวของท่านผู้อาวุโสสูงสุดแล้ว เช่นนั้นข้าจึงอยากเห็นนาง ก็เลยมาดู ทว่าพี่สาว…ข้าลืมวิธีไปยังสภาผู้อาวุโสแล้ว ว่าแต่พี่สาวช่วยบอกทางข้าหน่อยจะได้หรือไม่ ?”
***จบบทเด็กหนุ่มแปลกหน้า (4)**
บทที่ 797 : เด็กหนุ่มแปลกหน้า (5)
สาวใช้ชุดสีชมพูหัวเราะออกมาดังๆ หากแต่เพราะเผ่ามังกรไม่ได้มีกฎเกณฑ์มากมายเท่ากับมนุษย์ เช่นนั้นนางจึงชี้ไปข้างหน้า พลางกล่าวว่า “จากที่นี่เดินตรงไปข้างหน้าสักสามร้อยก้าวแล้วเลี้ยวขวา เจ้าก็จะถึงลานของสภาผู้อาวุโส ทว่าผู้อาวุโสจะยอมพบเจ้าหรือไม่นั้น ข้าเองก็ไม่สามารถช่วยได้นะ”
”ขอบคุณมากพี่สาว”
หลงไต้ไต้เผยรอยยิ้มอ่อนหวานและไร้เดียงสานางดูเหมือนจะเหลียวมองไปทางด้านหลังของก้อนหินโดยไม่ได้ตั้งใจ จากนั้นก็วิ่งตรงไปตามทางที่สาวใช้ชี้บอก
หลังจากสาวใช้ทั้งสองผละไปไป๋เสี่ยวเฉินก็โผล่ออกจากหลังก้อนหิน และเดินตามทางที่หลงไต้ไต้นำไป …
*****
ในสภาผู้อาวุโสทุกคนต่างมารวมตัวกัน ใบหน้าของทุกคนยิ้มแย้มแสดงความยินดี บ้างก็จริงใจ บ้างก็หวังประจบประแจง
“ฮ่าฮ่าฮ่าขอแสดงความยินดีกับท่านผู้อาวุโส ในที่สุดท่านก็ได้พบหลานสาวของท่านแล้ว”
”โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณหนูไต้ไต้ทั้งน่ารักและงดงามมาก ในภายหน้าเมื่อนางเติบใหญ่ นางจะต้องเป็นหญิงงามอันดับต้น ๆ ของเผ่ามังกร งามกว่าชิงอี้เมื่อหลายร้อยปีก่อนด้วยซ้ำ”
เมื่อเผชิญหน้ากับคำยินดีจากทุกคนผู้อาวุโสใหญ่ก็เพียงแต่ยิ้ม ทว่าในยามนี้ใบหน้าที่เหี่ยวย่นของเขาก็เบ่งบานราวกับดอกไม้แล้ว
“หยูเอ๋อเจ้าคงเหนื่อยมากสินะ” ผู้อาวุโสใหญ่ยิ้ม ขณะมองหลงหยู รอยยิ้มยังคงติดอยู่ที่มุมปากของเขาตลอดเวลา “หากมิใช่เพราะเจ้า ชั่วชีวิตนี้ข้าก็คงไม่ได้เห็นไต้ไต้”
หลงหยูยิ้มพลางกล่าวว่า”ท่านอาจารย์ เพื่อท่านแล้ว ต่อให้มากกว่านี้ข้าก็ยินดีทำ ! ก่อนหน้านี้ข้าทราบว่าท่านมีอคติกับข้าเพราะเรื่องของเซียงลั่ว ! ตอนนี้ข้าเข้าใจทุกอย่างแล้ว ว่าข้าควรจะเชื่อฟังท่านอาจารย์”
ครั้นได้ยินถ้อยคำของหลงหยูผู้อาวุโสก็รู้สึกขมขื่นใจเล็กน้อย เพราะตอนแรก เขามีอคติกับหลงหยูจริง ๆ ?
”ท่านผู้อาวุโสสูงสุดท่านมีลูกศิษย์ที่ดีจริง ๆ ข้าได้ยินมาว่าหลงหยูต้องพยายามอย่างหนัก เพื่อตามหาหลานสาวของท่าน ในครั้งนั้นคุณหนูไต้ไต้ ถูกชายที่แข็งแกร่งมากโจมตี ทว่าหลงหยูก็ไปถึงได้ทันเวลา นางจึงช่วยชีวิตไต้ไต้ไว้ได้ หากแต่เพื่อช่วยชีวิตคุณหนู นางเองก็เกือบจะถูกฆ่าตาย”
”ข้าจะหาศิษย์ดีเช่นนี้ได้แต่ที่ใด? ท่านมีลูกศิษย์ดีเช่นนี้ ข้าล่ะอิจฉาท่านจริง ๆ… ”
คนเหล่านั้นต่างก็เอ่ยปากชื่นชมทำให้หลงหยูยิ้มทั้งริมฝีปากและดวงตา
ก็ถ้อยคำเหล่านี้นางจงใจให้คนเล่าลือออกไปเองจุดประสงค์หลัก ก็เพื่อให้ผู้เฒ่ารู้ว่ามีเพียงนางเท่านั้นที่เป็นคนน่าเชื่อถือที่สุดในโลกนี้ …
เมื่อเทียบกับความวุ่นวายที่นี่ด้านหลงเอ๋อหลังจากพบกับผู้อาวุโสแล้ว นางก็อ้างว่า นางเหนื่อยมากขอกลับไปพักผ่อนในห้อง
บางทีอาจเป็นเพราะ… นางไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับท่านปู่ของหลงไต้ไต้อย่างไรก็เป็นได้ ?
”ผู้ใดกัน?”
ทันใดนั้นเองก็มีเสียงดังขึ้นนอกประตู ทำให้หลงเอ๋อลุกขึ้นยืน พลางเอ่ยถามว่า “ผู้ใดอยู่ข้างนอกประตู ?”
“แอ๊ด…”
ประตูห้องเปิดออกมีคนแปลกหน้าคนหนึ่งเดินเข้ามา
เขาเป็นด็กหนุ่มหน้าตาละเอียดอ่อนผิวขาวเนียน แม้ไม่หล่อเหลา ทว่าก็มีเสน่ห์มาก
”เจ้าไม่ใช่คนเผ่ามังกรเจ้าเป็นผู้ใดกัน ?”
หลงเอ๋อเอ่ยถามพลางทำหน้านิ่วอย่างน่ารัก
”ข้าจะมาพาเจ้าหนี”
เสียงของเด็กหนุ่มชัดเจนมาก
”พาข้าหนี?” หลงเอ๋อกระพริบนัยน์ตากลมโตสุกใสของนาง พลางมองเด็กหนุ่มด้วยความอยากรู้อยากเห็น “เหตุใดเจ้าถึงจะมาพาข้าหนีล่ะ ?”
“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ใช่หลงไต้ไต้เจ้าถูกหญิงที่ชื่อหลงหยูจับตัวมา แต่ข้าไม่สนหรอกว่าเจ้าจะเป็นใคร ข้าเพียงต้องการต่อสู้กับหลงหยู !” คิ้วของเด็กหนุ่มเลิกขึ้นด้วยความโกรธ “ข้าพยายามลอบเฝ้าดูเผ่ามังกรมานานหลายร้อยปีแล้ว เพื่อจัดการกับหญิงผู้นั้น ข้ารู้ข่าวไม่ดีเกี่ยวกับนางมากมาย ทว่าตอนนี้ข้าจะต้องพาตัวเจ้าออกไปก่อน”
***จบบทเด็กหนุ่มแปลกหน้า (5)***
บทที่ 798 : เด็กหนุ่มแปลกหน้า (6)
”ข้าไม่ไปเพราะเดี๋ยวจะมีคนมาช่วยข้า”
ไต้ไต้น่าจะแจ้งราชินีแล้วหากนางจากไป แล้วราชินีจะทำอย่างไร ?
ถึงอย่างไรอยู่ที่นี่นางก็ไม่ได้ประสบอันตรายใด ๆ ไยนางต้องออกไปกับคนแปลกหน้าด้วย ?
“นี่เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือไม่?” หนุ่มน้อยพูดอย่างหงุดหงิด “เผ่ามังกรนี่ ไม่ใช่ว่ามังกรธรรมดา ๆ จะเข้ามาได้ง่าย ๆ นะ หากคนที่จะมาช่วยเจ้าเข้ามาพวกเขาก็อาจจะตายได้ เจ้าจะรอให้ผู้ใดมาช่วยเจ้าอีกล่ะ ?”
หลงเอ๋อสะบัดหน้า”คนที่จะมาช่วยข้า นางแข็งแกร่งมาก และนางย่อมสามารถพาข้าออกไปได้อย่างแน่นอน ข้าต้องรอนางอยู่ที่นี่”
“เหตุใดเจ้าถึงได้ดื้อรั้นเช่นนี้นะ?” เด็กหนุ่มกระทืบเท้าเร่า ๆ “เช่นนั้นข้าจะออกไปบอกคนอื่น ๆ ว่าเจ้าไม่ใช่หลานสาวของผู้อาวุโส ในเมื่อเจ้าแกล้งเป็นหลงไต้ไต้ เผ่ามังกรย่อมจะไม่ยอมปล่อยเจ้าไปเป็นแน่”
เขาไม่ต้องการทำร้ายผู้บริสุทธิ์เช่นนั้นเขาจึงวางแผนที่จะส่งเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้ออกไปก่อน ผู้ใดจะคิดว่านางจะดื้อรั้นไม่รู้เรื่องรู้ราวเช่นนี้
”นี่…!” หลงเอ๋อหันหน้ามาสบตาเด็กหนุ่มหน้าตาดีด้วยนัยน์ตากลมโตของนาง “พี่ชาย…ท่านบอกข้าได้หรือไม่ว่า ? เหตุใดท่านถึงต้องการจัดการกับเผ่ามังกร ?”
เด็กหนุ่มตกตะลึงเขาก้มศีรษะลง เงียบไปชั่วครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวขึ้นช้า ๆ ว่า “แท้จริงแล้ว ข้าซ่อนตัวลอบดูเผ่ามังกรนี่เพียงลำพังมา 100 ปีแล้ว เพื่อใครคนหนึ่ง… ”
”คนนั้นเป็นคนรักของพี่ชายงั้นหรือ?”
“ไม่ใช่”เด็กหนุ่มส่ายหน้า “นางเป็นสหายของข้า ในครั้งนั้น เราสนิทรู้ใจกันมาก ทั้งยังท่องเที่ยวไปด้วยกัน ผู้ใดจะรู้ว่ามีใครบางคนจากเผ่ามังกรใส่ร้ายนางว่าสมรู้ร่วมคิดกับข้าเพื่อสังหารเผ่ามังกร ทั้งที่แท้จริงแล้วข้าไม่เคยมีความคิดที่จะทำร้ายเผ่ามังกรเลย”
“พวกผู้อาวุโสเผ่ามังกรฟังแต่คำพูดพล่อยๆ ที่ใส่ร้ายนาง และเชื่อว่านางทรยศเผ่ามังกร เช่นนั้น … จึงฆ่านาง”
เด็กหนุ่มหลับตาลงเล็กน้อยเมื่อเขาบอกเล่าเรื่องราวเหล่านี้ หัวใจของเขาพลันสั่นสะท้าน ใบหน้าที่ละเอียดอ่อนของเขาแสดงอาการเจ็บปวดล้ำลึก
”ข้าต้องการล้างแค้นแทนนางล้างแค้นคนที่ทำร้ายนาง และทำให้พวกผู้เฒ่าในเผ่ามังกรต้องเสียใจไปตลอดชีวิต !” เด็กหนุ่มลืมตาขึ้น ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็ราวกับดาบที่แหลมคม
“คนผู้นั้นเกี่ยวข้องกับหลงหยูงั้นหรือ?” หลงเอ๋อทำปากจู๋ พลางเอ่ยถามพร้อมกับเอียงศีรษะ
“ใช่…เป็นสามีของหลงหยูที่ใส่ร้ายนาง! จุดประสงค์ก็เพื่อฆ่านาง และขึ้นสู่ตำแหน่งหัวหน้าเผ่ามังกร !” เด็กหนุ่มเยาะ มือทั้งสองข้างของเขากำแน่น “เช่นนั้นเจ้าออกจากเผ่ามังกรนี้ไปก่อนจะได้หรือไม่ ? ข้าไม่ต้องการทำร้ายผู้บริสุทธิ์”
เด็กคนนี้ถูกหลงหยูจับตัวมาจากภายนอก ทั้งยังข่มขู่นางให้ปลอมเป็นหลงไต้ไต้ หากเขาสามารถพานางออกไปได้ เขาก็ไม่ต้องทำร้ายเด็กน้อยที่ไร้เดียงสาคนนี้
หากแต่หลงเอ๋อก็ยังคงส่ายหน้าอย่างดื้อดึง”ข้าไม่ไป พี่ชาย ท่านไม่ต้องกังวล เมื่อราชินีมา นางก็จะช่วยท่านจัดการทุกอย่างได้ด้วย”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วอย่างร้อนใจ”เจ้าเข้าใจที่ข้าพูดหรือไม่…หา ? ไม่มีผู้ใดสามารถมาที่เผ่ามังกรนี้ได้ ไม่มีผู้ใดมาช่วยเจ้าได้ หากเจ้ายังต้องการมีชีวิตอยู่ เจ้าก็ต้องออกไปเดี๋ยวนี้ !”
”ไม่…ราชินีเป็นผู้มีอำนาจมากที่สุดในโลกไม่มีสิ่งใดที่นางทำไม่ได้” ดวงตาของหลงเอ๋อวาววับ ราวกับดวงดาวแห่งศรัทธาอันสว่างไสว
แววตาของเด็กหนุ่มเริ่มมึนตึงมากขึ้นเรื่อยๆ เขาเดินเข้าหาหลงเอ๋ออย่างช้า ๆ “ในเมื่อเจ้าไม่ฟังข้า ข้าก็จำต้องบังคับเจ้า … ”
ฝ่ามือของเขายกขึ้นเล็กน้อยเขากำลังจะตบที่หลังคอหลงเอ๋อ ทว่าประตูกลับถูกเปิดอย่างแรงดังปัง จากนั้นเสียงเล็ก ๆ และโกรธเคืองก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
”หยุดนะ! นั่นเจ้าจะทำอะไรน้องหลงเอ๋อ ?”
เปรี้ยง!
ทันทีที่เสียงนั้นดังขึ้นอิฐก้อนหนึ่งก็กระแทกเข้าใส่หัวของเด็กหนุ่มอย่างแรง สมองของเขาว่างเปล่าไปชั่วขณะ เลือดสีแดงพลันไหลลงมาจากด้านหลังศีรษะของเขา
***จบบทเด็กหนุ่มแปลกหน้า (6)***
บทที่ 799 : ไป๋เสี่ยวเฉินอยู่นี่แล้ว
”องค์ชาย?”
หลงเอ๋อเงยหน้าขึ้นมองจึงได้เห็นเด็กชายตัวน้อยในชุดเสื้อคลุมสีม่วงเช่นราชวงศ์กษัตริย์ยืนอยู่ตรงประตู นัยน์ตากลมโตของนางพลันสว่างไสวขึ้นมาทันที นางวิ่งไปทางเด็กชายที่น่ารักราวกับตุ๊กตา พลางถลาเข้าไปในอ้อมแขนของเขา
”องค์ชายในที่สุดท่านก็มาช่วยข้าแล้ว พวกผู้ใหญ่เหล่านี้รังแกข้า” “ฮือ ๆ” หลงเอ๋อเงยหน้าสีชมพูเล็ก ๆ ขึ้น ดวงตาเอ่อท้นด้วยหยาดน้ำตาทั้งน่าสงสารและน่าเอ็นดู
อย่างไรก็ตามสายตาของนางกวาดมองโดยรอบ ทว่าไม่เห็นไป๋หยาน ปากของนางพลันเบะ และน้ำตาก็ไหลลงมาอีก
”แล้วราชินีล่ะ?”
ไป๋เสี่ยวเฉินไม่สามารถทนเห็นน้ำตาของเด็กหญิงตัวน้อยได้เช่นนั้นเขาจึงไม่ดุนางอย่างเคย แต่กลับรีบปลอบโยนนาง
”อย่าร้องไห้หม่ามี้ของข้ามีบางสิ่งที่ต้องจัดการ อีกไม่ช้านางก็มาถึงที่นี่เอง ส่วนเจ้าตามข้ามาเดี๋ยวนี้เลย” ไป๋เสี่ยวเฉินจับมือของหลงเอ๋อพาเดินออกไปจากประตู
หลงเอ๋อเช็ดน้ำตาของนางพลางเดินตามหลังเขาไปอย่างว่าง่าย ไม่แสดงท่าทางดื้อรั้นเช่นเมื่อครู่นี้เลย
เด็กหนุ่มที่อยู่ด้านหลังถึงกับตะลึง
เขาลืมความเจ็บปวดที่หลังศีรษะจนสิ้นขณะจ้องมองมังกรน้อยที่ว่านอนสอนง่าย
แม้ว่าเขาเพิ่งจะได้พบกับมังกรน้อยหากแต่เขาก็ประจักษ์ชัดว่า เด็กน้อยช่างดื้อรั้น แต่แล้ว … จู่ ๆ นางกลับโอนอ่อนผ่อนตามเช่นนี้ได้อย่างไร ?
”ช้าก่อน”
ทันใดนั้นเด็กหนุ่มก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้เขารีบตะโกนออกมา
ไป๋เสี่ยวเฉินหันหน้าไปทางเด็กหนุ่มพลางจ้องมองเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างหลังเขา “เจ้าจะอะไร ? เจ้ายังคิดจะรังแกน้องหลงเอ๋ออีกหรือ ?”
”ไม่…”เด็กหนุ่มส่ายศีรษะ “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าลอบเข้ามาในเผ่ามังกรได้อย่างไร? ทว่าก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะกลับออกไป แต่ข้ามีวิธีที่จะพาพวกเจ้าออกไป”
ไป๋เสี่ยวเฉินเหยียดปากเย้ยหยันเอ่ยกล่าวราวกับเขาเป็นผู้ใหญ่ตัวเล็ก ๆ “หม่ามี้บอกว่า ไม่มีใครช่วยเราเปล่า ๆ โดยไม่หวังประโยชน์ตอบแทน ข้าไม่มีความสัมพันธ์ใดกับเจ้า ไม่มีเหตุผลใดที่เจ้าจะต้องช่วยข้า”
เด็กหนุ่มยืนอึ้งแท้จริงแล้ว เขาเพียงมีเจตนาดี ทว่าเด็กชายตัวน้อยคนนี้รับมือยากกว่าเด็กหญิงตัวน้อยคนนั้นเสียอีก ?
”นอกจากนั้น… ” ใบหน้าของไป๋เสี่ยวเฉินระบายด้วยรอยยิ้มเบิกบาน นัยน์ตากลมโตของเขาสดใส และไร้เดียงสาช่างน่าหลงใหลยิ่งกว่าดวงดาว “ข้าบอกเมื่อไรกันว่า ข้าจะออกจากเผ่ามังกรนี่ ?”
”…”
เด็กหนุ่มตกตะลึงเด็กชายน้อยคนนี้มาที่นี่ไม่ใช่เพียงเพื่อพาเด็กหญิงตัวน้อยออกไปหรอกหรือ ? เหตุใดเขาถึงไม่ยอมจากไปล่ะ ?
”เจ้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อช่วยนางหรอกหรือ?” เด็กหนุ่มชี้ไปที่เด็กหญิงตัวน้อยพลางจ้องมองไป๋เสี่ยวเฉิน
”ข้ามาช่วยน้องหลงเอ๋อ”ไป๋เสี่ยวเฉินจับมือหลงเอ๋อไว้ “แต่น้องหลงเอ๋อถูกทำร้าย ข้าต้องชำระแค้นให้นาง !”
ครั้นได้ยินถ้อยคำดังกล่าวเด็กหนุ่มพลันตกตะลึง เขากวาดสายตาไปจ้องมองเด็กชายตัวน้อย
เมื่อเห็นว่าไป๋เสี่ยวเฉินกำลังจะหันหลังผละจากไปเขาก็รีบก้าวไปข้างหน้า คว้าแขนของไป๋เสี่ยวเฉินไว้
”เด็กน้อยอย่าเพิ่งหุนหันพลันแล่นมังกรมีความแข็งแกร่งมาก ยิ่งตาเฒ่าพวกนี้ด้วยแล้ว อย่าเพิ่งรีบร้อนนักเลย ข้ามีวิธีจัดการกับพวกมัน … ”
เขาไม่สามารถทนดูเด็กชายตัวน้อยไปรนหาที่ตายได้
ทันทีที่เด็กหนุ่มกล่าวจบไป๋เสี่ยวเฉินก็ผลักมือของเขาออก พลางเดินนำหน้าหลงเอ๋อออกไปด้านนอก
”หลงเอ๋อเจ้ากับไต้ไต้รอข้าอยู่ที่นี่นะ” ไป๋เสี่ยวเฉินปล่อยมือเด็กสาวตัวน้อย ก่อนจะก้าวสองสามก้าวออกไปที่ลานบ้าน พลางตะโกนเสียงดังด้วยน้ำเสียงที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ทว่าเปี่ยมด้วยแรงกดดันไม่ต่างจากราชา “พวกเจ้า เผ่ามังกรทุกคน ออกมาได้เลย !”
เด็กหนุ่มที่อยู่ด้านหลังกลัวจนแข้งขาอ่อนดูเหมือนเขากำลังร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา เด็กชายตัวน้อยคนนี้หาเรื่องตายจริง ๆ ใช่หรือไม่ ? เจ้ากล้าเรียกมังกรออกมาได้ยังไง ?
***จบบทไป๋เสี่ยวเฉินอยู่นี่แล้ว***
บทที่ 800 : โลหิตธาตุของบรรพบุรุษมังกร (1)
ยามนี้ที่บริเวณลานของสภาอาวุโส
ผู้อาวุโสสูงสุดลูบเคราเบาๆ พลางจ้องมองผู้คนที่มารวมตัวกันด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า เขามองตาของหลงหยู พลันตัดสินใจถามคำถามที่ค้างคาใจมานาน
”หยูเอ๋อครานี้ข้าขอขอบใจเจ้าจริง ๆ แต่หากเจ้าต้องการให้เซียงลั่วขึ้นเป็นหัวหน้าเผ่า ข้าเกรงว่าในยามนี้อาจจะยังทำไม่ได้ ข้าต้องรอให้ชิงอี้กลับมาก่อน แล้วให้นางอธิบายทุกอย่างให้ข้าฟัง !”
ในครั้งนั้นชิงอี้ถูกตราหน้าว่าเป็นคนทรยศ ขณะที่เขากำลังเข้าสันโดษเพื่อฝึกฝน หลังจากที่เขาออกจากสันโดษ เรื่องราวทุกอย่างก็ถึงบทสรุปไปแล้ว
หากแต่เขาก็ยังไม่อยากจะเชื่อเขารอให้ชิงอี้กลับมาอธิบายความจริงแก่เขาก่อน เช่นนั้นเขาจึงไม่ยอมมอบตำแหน่งหัวหน้าเผ่าให้แก่ผู้ใดจนกว่าจะได้คำตอบ
ใบหน้าของหลงหยูแข็งทื่อใจของนางค่อนข้างหงุดหงิด ทว่าสีหน้าของนางยังคงไม่แปรเปลี่ยนแต่อย่างใด นางยิ้มพลางกล่าวว่า “ท่านอาจารย์ข้าเข้าใจดี”
“เจ้าเข้าใจก็ดีแล้ว”ผู้อาวุโสถอนหายใจด้วยความโล่งอก
สำหรับศิษย์ของเขาคนนี้เขาเองก็เอ็นดูนางอยู่มาก เช่นนั้นเขาจึงไม่อยากให้นางเข้าใจเขาผิด ไม่อยากพูดอ้อมค้อมอะไรกับนาง
ทันใดนั้นเองน้ำเสียงของเด็กที่ทรงอำนาจก็ดังมาจากข้างนอกเสียงนั้นสั่นสะเทือน ค้างอ้อยอิ่งอยู่ในหูของทุกคน …
”เผ่ามังกรทุกคนออกมานี่ !”
เสียงหัวเราะร่าดังลั่นกึกก้องไปทั่วในช่วงเวลาที่เงียบงันเช่นนี้
กลุ่มผู้อาวุโสของเผ่ามังกรหลายคนต่างก็ลุกขึ้นพลางตะโกนออกมาอย่างโกรธเคือง “ผู้ใดกล้ามาสร้างปัญหาที่เผ่ามังกรของเรากระนั้นรึ ?”
เผ่ามังกรอยู่ในทะเลเหนือมาเป็นเวลาหลายพันปีแล้วไม่มีใครกล้ามาที่ทะเลเหนือเพื่อวุ่นวาย หรือสร้างปัญหาให้กับเผ่ามังกรมาก่อนเลย !
”ไม่”เผ่ามังกรดูเหมือนจะพบบางอย่าง พลันเอ่ยกล่าวด้วยความประหลาดใจ “เสียงนี้ … ข้าคิดว่าดังมาจากบ้านของคุณหนูไต้ไต้ หรือว่าจะเกิดเรื่องกับคุณหนูไต้ไต้ ?”
วูบ!
ผู้อาวุโสใหญ่สะดุดแทบล้มลงกับพื้น เขาจับที่ท้าวแขนของเก้าอี้ไว้แน่น เพื่อให้ทรงตัวได้
อย่างไรก็ตามใบหน้าชราของเขาก็ขาวซีด หัวใจของเขาพลันตื่นตระหนกมาก
”พวกเจ้าตามข้ามา ไปปกป้องไต้ไต้ !”
บุตรชายและสะใภ้ของเขาเสียชีวิตไปแล้วอย่างไม่คาดคิดเมื่อหลายปีก่อนหากไม่หวังว่าหลงไต้ไต้จะยังมีชีวิตอยู่ เขาเกรงว่า … เขาคงจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้
หลานสาวเป็นความหวังเดียวของเขาเขาจะไม่ยอมให้ผู้ใดทำร้ายหลานสาวของเขาได้ !
ผู้อาวุโสสูงสุดเร่งฝีเท้าก้าวออกจากประตูไปอย่างรวดเร็ว ในขณะที่สายตาของหลงหยูมองตามหลังเขาไปด้วยประกายแสงเย็นยะเยือก
”หยูเอ๋อ”หลงเซียงลั่วเรียก ไม่รู้ว่าเขามาอยู่ข้างกายหลงหยูตั้งแต่เมื่อใด ดวงตาของเขาวาววับ เขาหรี่ตาลงหลังจากคนอื่น ๆ จากไปแล้ว “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเด็กน้อยนั่นมาจากที่ใด ?”
หยูหลงมองเยาะพลางกล่าวอย่างหมั่นไส้ว่า “ก็แค่มังกรที่ยอมก้มหัวให้มนุษย์จะมีอะไรนักหนา ?”
“มนุษย์งั้นรึ?” หลงเซียงลั่วขมวดคิ้ว ขณะเอ่ยถาม
“ใช่แล้วและนางคนนั้นก็ยังเป็นเพียงสตรีในวังหลังของราชา นางมีสถานะที่ต่ำต้อยมากบนแผ่นดินใหญ่นั่น ไม่สามารถเปรียบเทียบได้กับสำนักใหญ่ทั้งสามด้วยซ้ำ เช่นนั้นแม้ว่าจะมีผู้ใดมาหาเรื่องก็จะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมังกรเช่นเราอย่างแน่นอน”
สำหรับแผ่นดินใหญ่ในสายตาคนทั่วไปพวกราชวงศ์นั้นมีฐานะสูงกว่าชาวบ้านเท่านั้น ไม่ต้องพูดถึงสำนักใหญ่เช่นตำหนักเซียนพยับหมอกเลย แม้แต่สำนักระดับสองก็สามารถทำลายราชวงศ์ลงได้อย่างง่ายดาย
เช่นนั้นนางจะกลัวผู้หญิงของราชวงศ์มนุษย์ได้อย่างไร?
“เช่นนั้นข้าก็โล่งใจ”หลงเซียงลั่วถอนหายใจอย่างช้า ๆ พร้อมกับยิ้มเย็น ๆบนใบหน้า “หลายร้อยปีก่อน กว่าจะกำจัดชิงอี้ไปได้ก็ยากเย็นแสนเข็ญ ข้าเองก็ไม่อยากให้มีอะไรเปลี่ยนแปลงโดยที่เราคาดไม่ถึง ดีแล้วที่เจ้าไม่พาหลงไต้ไต้ตัวจริงกลับมา หาไม่ … ข้าเกรงว่าสิ่งต่าง ๆ จะอยู่เหนือการควบคุมของเราได้”
***จบบทโลหิตธาตุของบรรพบุรุษมังกร (1)***
เนื่องจากไม่รู้ว่าจะต้องปิดตอนเมื่อใดดังนั้นตอนที่ 801เป็นต้นไปสามารถซื้ออ่านรายตอนได้นะคะจะพยายามลงทุกวันมากบ้างน้อยบ้างขึ้นกับผู้แปล ส่วนรวมเล่มจะรีบรวมให้เมื่อครบ 50 ตอน
