บทที่ 306 อยากหลับนอนกับเขา
เผยยวนชอบฟังคนอื่นชมจี้จือฮวน และมีความสุขยิ่งกว่าชมตัวเขาเองเสียอีก
ฮวนฮวนดีที่สุด
เอี๋ยนเฉากลอกตาไปมา เอนตัวเข้าใกล้เผยยวน
เผยยวนกลับเบี่ยงตัวออกห่าง “ไม่ได้อาบน้ำ เจ้าอย่าเข้ามาใกล้ข้า”
เอี๋ยนเฉาเอ่ยเสียงเบา “แม่ทัพเผย หรือไม่อีกเดี๋ยวข้าไปเดินเล่นบนถนนเป็นเพื่อนเจ้าดีหรือไม่?”
เผยยวนไม่สนใจ “ไม่ไป”
“ชิ ข้าจะช่วยเจ้าเอาใจฮูหยินอย่างไรเล่า เงินค่าขนมห่อนั้นของเจ้า คงไม่ได้จะเอาไว้ใช้เองหรอกกระมัง”
เผยยวนชะงักไป พร้อมกับมีท่าทางแปลกประหลาดเล็กน้อย
จะว่าไปแล้วเรื่องเอาใจสตรี เขาสู้เอี๋ยนเฉาไม่ได้จริง ๆ
เพราะอายุสิบกว่าขวบเขาก็เห็นเอี๋ยนเฉาเข้าหอนางโลมแล้ว
“เจ้ามีวิธีหรือ?”
ขอแค่มีเงิน ต่อให้จะจุดดอกไม้ไฟทั่วเมืองก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่เขามีเงินเพียงไม่กี่เหวิน จึงทำได้เพียงพาเขาไปซื้อเครื่องประทินโฉมเท่านั้น เอี๋ยนเฉาได้แต่ถอนหายใจให้กับความยากจนของตัวเองในเวลานี้
แต่ตอนนี้เขายังต้องพึ่งพาคนอื่น แน่นอนว่าต้องปรนนิบัติเอาใจท่านผู้นี้ก่อน
กินข้าวเสร็จก็มีฝนตกลงมาจริง ๆ ฮวาเซียงเซียงจึงพาจี้จือฮวนกลับขึ้นไปชั้นบนเพื่อหารือเกี่ยวกับการเปิดร้าน ฉินต๋าดื่มเหล้าไปเล็กน้อยเท่านั้นเพราะต้องรีบพักผ่อน แต่เอี๋ยนเฉากลับหาร่มมาสองสามคัน และตะโกนบอกจะพาเผยยวนไปซื้อของขวัญ
เผยยวนไม่ค่อยเชื่อเอี๋ยนเฉาเท่าใดนัก
เอี๋ยนเฉาจึงส่งเสียงชิชะออกมา “เจ้าอย่ามาดูถูกข้านะ ข้าเป็นบุรุษที่เชี่ยวชาญเรื่องการอ่านใจสตรีมาแล้วนับไม่ถ้วน สตรีมักจะชอบแป้งผัดหน้า ชาดทาปากอะไรพวกนั้น เจ้ารู้หรือไม่?!”
เผยยวนรู้ดี เพราะเขามีประสบการณ์ในโรงงานเวชสำอางมาก่อน
“ข้ารู้ สีแดงอมส้ม สีกุหลาบอ่อน สีผลเหมยเชื่อม สีชาหยางเหมย…”
เอี๋ยนเฉานิ่งงัน “ที่เจ้าพูดนี่มันอะไรกัน ใช่สีชาดอย่างนั้นหรือ?”
เผยยวนเลิกคิ้วขึ้นด้วยความภาคภูมิใจ “เป็นสีชาดทาปากในโรงงานเครื่องประทินโฉมของฮวนฮวน อีกไม่นานเจ้าก็จะรู้เอง สรุปก็คือสีชาดนั้นนางไม่ต้องการ”
เอี๋ยนเฉากำมือข้างหนึ่งก่อนยื่นไปจ่อที่ริมฝีปากตัวเองและกระแอมเล็กน้อย “เช่นนั้นเจ้าซื้อของที่สร้างอารมณ์ในห้องไม่ได้หรืออย่างไร? นาน ๆ ทีกว่าจะทิ้งลูกออกมาข้างนอกได้ ข้าจะบอกอะไรให้ สามีภรรยามีเพียงทำให้เตียงร้อนฉ่าขึ้นมา และต้องขยันทำบ่อย ๆ ความสัมพันธ์ถึงจะดีขึ้น”
เผยยวนไม่ได้โต้แย้งคำพูดของเขา ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เขากับฮวนฮวน…
เอี๋ยนเฉาพูดเปิดประเด็นขึ้นมา และยังเล่าเรื่องซุบซิบในเรือนของตระกูลในเมืองหลวงให้เผยยวนฟังอีกด้วย ว่ามีสามีภรรยาคู่หนึ่งที่สามีทำการบ้านไม่ได้เรื่อง วันรุ่งขึ้นภรรยาจึงไปมีความสัมพันธ์กับลูกพี่ลูกน้องของตัวเอง ทั้งยังถูกจับได้คาเตียงอีกด้วย
เอี๋ยนเฉาเองก็รู้สึกประหลาดใจอย่างมาก เมื่อก่อนเวลาอยู่หอสุราเขาสามารถคุยกับสหายได้ทุกเรื่อง แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งจะสามารถคุยเรื่องเช่นนี้กับเผยยวนได้
“สำหรับสตรี เจ้าจะจริงจังเกินไปไม่ได้ ผู้ชายเลวถึงจะมีคนรัก”
เผยยวนไม่อยากจะสนใจเขา เพียงแค่มองดูร้านค้าข้างทางแล้วก็เกิดความสงสัยขึ้นมา
เผยยวนมองเอี๋ยนเฉาที่พูดจาเป็นหลักเป็นการอยู่ด้านหน้า แล้วอาศัยตอนที่เขาไม่ได้สนใจ เลี้ยวเข้าไปในร้านหนังสือตรงมุมที่กิจการไม่ค่อยดีนัก
โดยทั่วไปแล้วร้านค้าที่การค้าซบเซาเช่นนี้ มักจะมีหนังสือดี ๆ ที่หาไม่ค่อยได้อยู่
ฮวนฮวนชอบเล่านิทาน เช่นนั้นต้องสนใจหนังสือนิทานเหล่านี้เป็นแน่ ไม่สู้เขาซื้อหนังสือกลับไปดีกว่า
แต่เมื่อก่อนเผยยวนไม่ค่อยได้เดินตลาดเท่าใดนัก หากต้องการซื้อหนังสือย่อมมีพ่อบ้านไปจัดการให้ ทำให้ไม่รู้ว่าควรเอ่ยปากถามหาหนังสือที่สตรีชอบอ่านเช่นไรดี
ภายในร้านนั้นมืดมาก เจ้าของร้านอ่านหนังสืออยู่ใต้โต๊ะยาว เมื่อได้ยินว่ามีคนเข้ามา ก็ทักทายอย่างเป็นกันเองขึ้นมา “เลือกดูได้ตามสบายเลย”
เผยยวนวางร่มไว้ที่ประตูร้าน ก่อนจะเริ่มเดินดูไปเรื่อย ๆ แต่เพราะมันรกอย่างมาก เขาจึงไปเคาะที่โต๊ะยาว เจ้าของร้านจึงขยับหนังสือออกและมองมาที่เขา
ทั้งสองคนมองหน้ากัน ทันใดนั้นเจ้าของร้านก็เอ่ยขึ้นมา “รอก่อน”
เผยยวน “???”
หรือว่าวิธีการสื่อสารที่ไม่ต้องพูดอีกฝ่ายก็รู้ได้ว่าเขาคิดอะไรเหมือนอย่างท่านป้า จู่ ๆ เขาก็เรียนรู้ได้แล้วอย่างนั้นหรือ?บราวนี่ออนไลน์
ทันใดนั้นเผยยวนก็มีความคาดหวังเล็กน้อย
เจ้าของร้านหยิบหนังสือออกมาจากด้านล่างและวางลงตรงหน้าเผยยวน “เอ้า นี่ล้วนเป็นของดี ปกติแล้วข้าไม่ให้หรอกนะ”
เผยยวนยกยิ้มออกมา เขาคิดเอาไว้แล้วว่าที่นี่ต้องมีหนังสือนิทานที่หาได้ยากตามท้องตลาด
แต่เมื่อเขาเปิดดูก็ต้องรีบปิดลงทันที
เจ้าของร้านชำเลืองมองเขาเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าบุรุษที่ดูมีความสามารถเช่นนี้ จะชอบอะไรที่ผาดโผนเพียงนั้น เพราะนี่ยังไม่สามารถทำให้เขาพอใจได้
ดูท่าคงทำได้เพียงเอาสินค้าพิเศษออกมาแล้ว
“หากเล่มนี้ยังไม่พอใจ ท่านดูเล่มนี้ดีกว่า”
เจ้าของร้านหยิบหนังสืออีกเล่มออกมา ปกของหนังสือเล่มนี้มีพื้นหลังสีแดงฉาบด้วยสีทอง เผยยวนมองแล้วก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อย จึงเปิดออกดู แล้วเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของร้านเล็กน้อย
เจ้าของร้านตกใจ เฮ้อ ดูเหมือนว่าเล่มนี้เขาก็ยังไม่พอใจสินะ
เขาลุกขึ้นยืนและยกนิ้วโป้งให้กับเผยยวน ท่านไม่ใช่คนธรรมดาจริง ๆ
“ท่านไม่พอใจที่ใดหรือขอรับ? ไม่สู้บอกข้ามาตรง ๆ ข้าจะหาแบบที่ท่านต้องการให้ หรือว่าท่านเคยเห็นที่ดีกว่ามา บอกชื่อหนังสือกับข้ามาก็ได้ขอรับ?”
เผยยวนรู้สึกระอา “ข้า…”
เจ้าของร้านได้ยินเขาถอนหายใจ ก็ยื่นสิ่งที่กำลังดูอยู่ให้เขา “นี่คือเล่มล่าสุดที่ข้าเพิ่งได้มา มีแค่เล่มเดียวเท่านั้น ยังไม่ได้พิมพ์ออกมาขาย ไม่มีบุรุษคนไหนดูแล้ว กลับไปจัดการภรรยาตัวเองไม่สำเร็จ”
เผยยวนที่เตรียมจะเดินออกมาจากร้านชะงักไปทันที เขาหยุดฝีเท้าลง
เอี๋ยนเฉาเดินไปได้ครึ่งทางจึงพบว่าเผยยวนหายไปแล้ว เมื่อเขากลับไปตามหาก็เห็นเผยยวนออกมาจากร้านหนังสือ ใบหน้าของเขาแดงเรื่อเล็กน้อย ส่วนอย่างอื่นก็ไม่ได้มีอะไรที่ดูผิดปกติ
ชิ ชิ ชิ เดินตลาดยังจะเข้าร้านหนังสืออีก หมดหวังแล้วจริง ๆ
ตรงกันข้าม เจ้าของร้านหนังสือกลับมองเผยยวนด้วยความอาลัยอาวรณ์ ราวกับกำลังคุยถึงเรื่องสำคัญบางอย่างทว่ากลับค้างคาอย่างไรอย่างนั้น
น่าเสียดายที่ตอนนี้ฝนตกหนัก เอี๋ยนเฉาจึงไม่ได้สนใจจะถามไถ่ เมื่อกลับมาถึงโรงเตี๊ยมฟ้าก็มืดแล้ว จี้จือฮวนกำลังรอเขาอยู่ในห้อง ภายใต้แสงเทียนทำให้ร่างดูสลัว ๆ
“ไปที่ใดมา เหตุใดถึงได้เปียกปอนเช่นนี้?” จี้จือฮวนเอ่ยถามพลางยืนขึ้น ช่วยเขาจัดการกับเสื้อผ้า
เผยยวนจับมือของนางเอาไว้ “เสื้อเปียกแล้ว อย่าจับเลย เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”
“เช่นนั้นเจ้าก็ถอดเสื้อผ้าออก ข้าจะเอาไปตากให้”
จี้จือฮวนเอ่ยจบก็สั่งเสี่ยวเอ้อที่เพิ่งยกน้ำขึ้นมาให้หยุดก่อน และขอให้เขายกน้ำขึ้นมาอีกสองสามถัง
เมื่อเผยยวนคิดว่าอีกเดี๋ยวต้องอาบน้ำต่อหน้านาง ในหัวก็เต็มไปด้วยสิ่งที่เจ้าของร้านหนังสือสอนเขาเมื่อครู่ ทันใดนั้นก็เริ่มตั้งตารอขึ้นมา
“มัวอึ้งอะไรอยู่ เจ้ารีบอาบน้ำสิ เดี๋ยวข้าจะไปยืมที่รีดผ้าก่อน” เอ่ยจบ จี้จือฮวนก็ออกจากห้องไป
เผยยวนรู้สึกหดหู่ขึ้นมาอย่างประหลาด
ฮวาเซียงเซียงกำลังนั่งดูสมุดบัญชีอยู่บนเตียง จี้จือฮวนก็เดินเข้ามา บอกว่าเผยยวนกำลังอาบน้ำ ไม่ค่อยสะดวก
ฮวาเซียงเซียงยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ “มีอะไรไม่สะดวกกัน พวกเจ้าเป็นสามีภรรยากันไม่ใช่หรือ ไม่ใช่ว่ายังไม่ได้เข้าห้องหอหรอกกระมัง?”
จี้จือฮวนกลับเอ่ยอย่างไม่สะทกสะท้าน “ยังไม่ได้เข้าห้องหอจริง ๆ นั่นแหละ แต่ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยาก มันเป็นความบังเอิญพอดี ครั้งก่อนระดูข้ามา”
ฮวาเซียงเซียงเบิกตาโพลง “ข้าเพียงแค่ถามส่ง ๆ เท่านั้น ยังไม่ได้เข้าห้องหอกันจริง ๆ หรือ? นานเพียงนี้แล้ว”
“ข้าขอบอกตามตรง ออกมาครั้งนี้ ข้าเองก็อยากหาโอกาสหลับนอนกับเขา” จี้จือฮวนพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน
กลับเป็นฮวาเซียงเซียงที่รู้สึกเขินอายขึ้นมาแทน “เช่นนั้นตอนกลางคืน ข้าควรหรือไม่ควรฟังเสียงที่กำแพงกัน” จากนั้นนางก็เอ่ยต่อด้วยความตื่นเต้นขึ้นมา “รูปร่างของแม่ทัพเผยดูก็รู้ว่าดีเพียงใด เจ้านับว่ามีวาสนาเรื่องความรักนะ”
จี้จือฮวนจึงคิดถึงรูปร่างของเผยยวนขึ้นมา
อืม นางชื่นชอบมากจริง ๆ
.
.
.
