บทที่ 1 โลกที่ลำดับขั้นบิดเบี้ยว
นครปักกิ่ง
เฉินโม่ตื่นขึ้น
“รู้สึกเหมือนจะวูบตายไปเลย…
ไม่ได้ล่ะ พรุ่งนี้ต้องเข้านอนแต่หัวค่ำ…”
เฉินโม่กุมศีรษะด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรงแล้วลุกขึ้นจากเตียง
“ช่วงนี้อดหลับอดนอนจนเห็นภาพหลอนแล้ว ฝันตอนนอนกลางวันไปแล้ว ทำไมยังฝันตอนกลางคืนอีก มันส่งผลต่อคุณภาพการนอนหลับนะรู้มั้ย?”
เฉินโม่ยังคงบ่นเกี่ยวกับคุณภาพการนอนหลับเมื่อคืนนี้ แต่ในวินาทีถัดมาเขาก็ต้องตัวแข็งค้าง เวลาผ่านไปนานก็ยังไม่ได้สติกลับมา
“เชี่ย ที่นี่นี่ไหน ฉันข้ามเวลามาเหรอ?!”
เฉินโม่มองไปรอบๆ
ตอนนี้เขาอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคย ดูเหมือนจะเป็นห้องในโรงแรม แต่ห้องนี้ไม่ได้หรูหรามากนัก นอกจากสะอาดและเป็นระเบียบแล้ว ก็ไม่มีอะไรให้น่าชื่นชมเลย
มีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่อยู่ข้างโต๊ะในห้อง บนโต๊ะมีแล็ปท็อปที่ค่อนข้างพิเศษเพราะมีความหนาเท่าก้อนอิฐและมีหน้าจอขนาดใหญ่มาก ดูเหมือนหนัก แต่ฝีมือประณีต
เฉินโม่ไม่เคยเห็นแล็ปท็อปแบบนี้มาก่อนในชีวิต แต่พอจินตนาการดูแล้ว เขาก็รู้สึกว่ามันค่อนข้างแพง
หลังจากล้างหน้าในห้องน้ำและส่องกระจก เฉินโม่พบว่ารูปร่างหน้าตาของเขาไม่เปลี่ยนไปเลย จะมีก็แค่ดูเด็กลงราวกับว่าเขาย้อนกลับไปเมื่อสี่ห้าปีก่อนตอนที่เขาเพิ่งเรียนจบจากมหาวิทยาลัย
และเฉินโม่เริ่มได้รับความทรงจำเกี่ยวกับโลกคู่ขนานอย่างช้าๆ
โลกนี้คล้ายกับโลกที่เฉินโม่คุ้นเคยอยู่เก้าสิบเปอร์เซนต์ จะมีก็แค่อุตสาหกรรมเกมที่เฉินโม่คุ้นเคยมากที่สุดนั้นแตกต่างค่อนข้างมาก
รากฐานของทั้งหมดนี้แตกต่างกันที่ระดับเทคโนโลยี
ในโลกนี้ไม่รู้ทำไมเทคโนโลยีถึงได้เติบโตอย่างรวดเร็วมาก อาจเกิดจากมนุษย์ต่างดาวหรือนักเดินทางข้ามเวลาอย่างเฉินโม่ ความเร็วของการพัฒนาเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์จึงเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึงและเปลี่ยนแปลงไปเร็วมาก ถึงขนาดเร็วกว่าการนั่งจรวดเสียอีก
ก่อนที่คอมพิวเตอร์จะได้รับความนิยม นักวิจัยชั้นนำได้พัฒนาซูเปอร์คอมพิวเตอร์ที่สามารถประมวลผลได้มากกว่าหนึ่งพันล้านล้านครั้งต่อวินาที แต่พอนวัตกรรมเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์มาถึงได้ครึ่งทางก็เกิดการพัฒนาครั้งยิ่งใหญ่กับเทคโนโลยี VR ทำให้ความฝันที่จะเข้าสู่โลกเสมือนจริงผ่านห้องเกมส่วนตัวได้กลายเป็นจริง
โลกก่อนหน้านี้ของเฉินโม่ใช้เวลาเจ็ดถึงสิบปีก็ยังดำเนินการไปไม่ถึงครึ่ง แต่โลกนี้กลับสำเร็จในเวลาเพียงสามถึงห้าปี
แน่นอนว่าการก้าวหน้าทางเทคโนโลยีอย่างรวดเร็วนั้นเป็นเรื่องที่ดีมาก แต่ก็นำไปสู่การหยุดชะงักของอุตสาหกรรมเกมในโลกนี้โดยตรง
ในตอนที่เกมคอมพิวเตอร์นั้นยังไม่ได้รับการพัฒนา ยุคของ VR ก็ได้แทรกเข้ามาในชั่วพริบตา ซึ่งบริษัทเกมเหล่านั้นได้อุทิศตนให้กับการค้นคว้าเกม VR แล้ว
สิ่งนี้ทำให้เกิดผลตามมาโดยไม่ต้องสะสมประสบการณ์ของเกมคอมพิวเตอร์ แม้ว่าบริษัทเกมเหล่านี้จะมีมาตรฐานเทคนิคในด้านเกม VR แต่แนวคิดการออกแบบเกมของพวกเขายังคงอยู่ในยุคหิน
แต่ยังดีที่โลกนี้ให้ความสำคัญกับอุตสาหกรรมเกมมาก
เกมไม่ถูกมองว่าเป็นสิ่งไม่ดีหรือเป็นการเสพติดอิเล็กทรอนิกส์เหมือนกับโลกก่อน แต่ถูกยกย่องให้เป็นศิลปะลำดับที่เก้า กระทั่งในระดับประเทศก็ให้การสนับสนุนเป็นอย่างมาก
และนักออกแบบเกมไม่ใช่แค่แรงงานไอทีเหมือนโลกก่อนอีกต่อไป แต่กลายเป็นอาชีพที่ได้รับความเคารพซึ่งต้องมีทักษะวิชาชีพที่แข็งแกร่ง เช่นเดียวกับแพทย์ ทนายความ และคนทำงานด้านวรรณกรรมและศิลปะ
สำหรับเฉินโม่ เขาเป็นนักเรียนธรรมดาที่เพิ่งจบการศึกษาได้ไม่ถึงปีและเตรียมตัวจะเข้าทำงานในอุตสาหกรรมเกม
น่าแปลกที่วิธีการ ‘เข้าร่วมในอุตสาหกรรมเกม’ ในโลกนี้ก็แตกต่างจากชีวิตก่อนหน้าของเฉินโม่มากเช่นกัน
………………
เฉินโม่ใช้ผ้าขนหนูเช็ดคราบน้ำบนใบหน้า จากนั้นเดินไปที่หน้าต่างแล้วเปิดผ้าม่านออก
แสงแดดเจิดจ้าในเวลากลางวัน
อากาศในเดือนสิงหาคมที่นครปักกิ่งร้อนมาก เฉินโม่เปิดเครื่องปรับอากาศแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง เพียงแค่มองเขาก็รู้สึกว่าดวงอาทิตย์กำลังจะละลายคนที่เดินบนท้องถนน
เฉินโม่รู้สึกว่าคนเดินถนนเหล่านี้กลายเป็นขนมน้ำตาลปั้นละลายหยดลงสู่พื้น จากนั้นก็ค่อยๆ ระเหยไป
เฉินโม่เดินไปที่โต๊ะ
แล็ปท็อปหนาเท่าอิฐบนโต๊ะคือคอมพิวเตอร์ระดับไฮเอนด์ของโลกนี้ ราคาเริ่มต้นที่สองหมื่นหยวน
เฉินโม่เป็นนักเรียนยากจนที่เพิ่งเรียนจบ เขาไม่ได้เป็นทายาทเศรษฐี ทำไมเขาต้องกินอยู่และใช้สอยอย่างประหยัดตั้งครึ่งปีเพื่อซื้อคอมพิวเตอร์ระดับไฮเอนด์ขนาดนี้ด้วย
เพราะเขาต้องการใช้คอมพิวเตอร์เครื่องนี้ในการออกแบบเกม
ใช่ นี่คือข้อแตกต่างของโลกนี้ บนโลกใบนี้ นักออกแบบเกมสามารถออกแบบเกมได้โดยไม่จำเป็นต้องมีโปรแกรมเมอร์มาดำเนินการสร้างเกมให้
แล้วใครจะเป็นคนเขียนโค้ดล่ะ
คำตอบคือ ไม่จำเป็นต้องเขียนโค้ดเพราะมีซอฟต์แวร์ออกแบบเกมที่สมบูรณ์แบบที่สุดในโลก นักออกแบบเกมแค่จัดระเบียบร่างแบบเกมให้ดีแล้วใช้ซอฟต์แวร์ออกแบบเกมตามกฎที่กำหนดไว้ก็สามารถสร้างเกมที่ต้องการได้ด้วยตัวเอง
ตั้งแต่เกมทั่วไปขนาดเล็กหลายสิบ MB ไปจนถึงเกม VR ขนาดใหญ่ขนาดหลายสิบ TB ซอฟต์แวร์ออกแบบเกมขั้นสูงสามารถเติมเต็มให้เป็นจริงได้ทั้งหมด แน่นอนว่าทรัพยากรและเวลาที่ใช้นั้นแตกต่างกันอย่างแน่นอน
ไม่เหมือนกับคนสายการผลิตในโลกก่อน นักออกแบบเกมในโลกนี้ล้วนแล้วแต่มีพรสวรรค์ สถานะของพวกเขาเกือบจะเท่าเทียมกับศิลปิน
นักออกแบบเหล่านี้ไม่ได้ถูกแบ่งงานตามมูลค่า โครงเรื่อง ระบบ ระดับเกมและอื่นๆ แต่ละคนรับผิดชอบหน้าที่ของตนเองและต้องทำเป็นทุกอย่าง นักออกแบบที่เข้าใจเฉพาะระบบแต่ไม่เข้าใจโครงเรื่องอาจถูกคนในแวดวงดูแคลนได้
นักออกแบบเกมบางคนเป็นนักเขียนนวนิยายหรือเป็นจิตรกรชั้นหนึ่ง เช่นเดียวกับมีเกลันเจโลที่เป็นอัจฉริยะรอบด้าน เขาเป็นทั้งประติมากร จิตรกร สถาปนิก และนักกวี
แน่นอนว่าสำหรับเกม VR ขนาดใหญ่พิเศษบางเกม นักออกแบบเกมจะหาผู้ช่วยจำนวนหนึ่ง และเขายังมีอำนาจเด็ดขาดในการตัดสินใจทุกรายละเอียดของเกม ซึ่งผู้ช่วยเหล่านี้ไม่เหมือนเพื่อนร่วมงาน แต่เป็นเหมือนเด็กฝึกงานเสียมากกว่า
อย่างที่ได้กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ เฉินโม่เป็นเด็กหนุ่มที่ต้องการเข้าร่วมอุตสาหกรรมเกม
เพียงแต่วิธีเข้าร่วมอุตสาหกรรมเกมนั้นไม่ใช่การสมัครเข้าบริษัทเกม แต่ผ่านวิธีอื่น
ซอฟต์แวร์ออกแบบเกมของโลกนี้เปิดกว้างอย่างสมบูรณ์ แต่ระดับของการเปิดกว้างและสิทธิ์จะแตกต่างกันไปตามสถานะของนักออกแบบเกม หากต้องการเข้ามาทำงานในอุตสาหกรรมเกม จะต้องออกแบบเกมที่สมบูรณ์แบบด้วยซอฟต์แวร์ออกแบบเกม อีกทั้งยังต้องผ่านการพิจารณาของคณะกรรมการมืออาชีพอีกด้วย
เฉินโม่ในโลกก่อนได้รับคุณสมบัติของนักออกแบบเกมเบื้องต้น ขอเพียงออกแบบเกมทั่วไปในระดับพื้นฐานได้ก็จะกลายเป็นนักออกแบบเกมระดับ D โดยอัตโนมัติ
แล้วทำไมเฉินโม่ถึงอาศัยอยู่ในโรงแรมล่ะ เนื่องจากเขาได้สมัครเข้าร่วมการแข่งขันการออกแบบเกมในนครปักกิ่ง สองวันนี้เขาเลยต้องการสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบเพื่อให้การออกแบบของเขาเสร็จสิ้น
น่าเสียดายที่อาจเป็นเพราะกดดันมากเกินไปหรือไม่ก็นอนดึกเกินไป เขาเลยเสียชีวิตกะทันหัน
เฉินโม่อดพูดไม่ได้ “อายุยังน้อยมาเสียชีวิตกะทันหันหลังจากอดนอนมาสองคืนเนี่ยนะ ร่างกายอ่อนแอจริงๆ”
ไม่แปลกใจที่เฉินโม่จะรู้สึกกดดัน แม้แต่ในโลกนี้ เส้นทางของนักออกแบบเกมนั้นก็ไม่ง่ายเท่าไรนัก
เป็นเวลาเกือบหนึ่งปีแล้วหลังจากเฉินโม่จบการศึกษา เขาก็ยังไม่พบวิธีที่ถูกต้อง เกมที่เขาสร้างขึ้นมาไม่มีเกมไหนเลยที่ผ่านการประเมิน แม้ว่าความสามารถต่างๆ จะอยู่ในระดับเบื้องต้น แต่เขาก็ยังไม่สามารถเป็นนักออกแบบเกมระดับ D ได้
หากยังลากยาวต่อไปเช่นนี้เขาจะไม่มีเงิน จึงมีทางออกแค่สามทางเท่านั้น ไม่อดอยากปากแห้ง ก็กลับบ้านไปเกาะพ่อแม่กิน หรือไม่ก็ต้องเปลี่ยนอาชีพ
ดังนั้น เฉินโม่จึงทำงานอย่างหนักโดยหวังว่าการแข่งขันออกแบบเกมครั้งนี้เขาจะอยู่ในอันดับที่ดี ผลกลับกลายเป็นว่างานยังไม่ทันเสร็จก็มาตายเสียก่อน
หลังจากแสดงความเสียใจต่อเฉินโม่อีกคนเป็นเวลาสามวินาทีครึ่ง เฉินโม่ก็สงบลงอย่างรวดเร็ว
นี่เป็นการออกแบบเกมไม่ใช่เหรอ? ก็เป็นอาชีพเดิมของฉันนี่นา ดูจากแนวคิดการออกแบบเกมในยุคสมัยนี้แล้ว ถ้าไม่จับอุตสาหกรรมเกมทั้งหมดมาแขวนแล้วฟาดสักฉาด อย่างนั้นฉันก็ได้สกิล purification[1] เกมฟรีในประเทศมาแบบเปล่าประโยชน์แล้วจริงๆ
เฉินโม่เปิดแล็ปท็อปของเขา
แต่ก่อนหน้านั้นเขาตัดสินใจสั่งอาหารทานก่อน
ท้องของเขาร้องแล้ว และเพื่อไม่ให้กลายเป็นนักเดินทางข้ามเวลาคนแรกที่ตายอย่างกะทันหันจากการอดอาหาร เฉินโม่จึงหยิบโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะ
แน่นอนว่าแอพพลิเคชั่นในชีวิตประจำวันบางอย่างมีความคล้ายกัน เฉินโม่สังเกตเห็นว่าโทรศัพท์มือถือในโลกคู่ขนานนั้นคล้ายกับโทรศัพท์มือถือในโลกก่อน เพียงแต่มีการตั้งค่าที่สูงกว่า
หลังจากสั่งข้าวราดแกงกับชานมจากแพลตฟอร์มสั่งอาหารที่มีชื่อว่า ‘กินอะไรดี’ เฉินโม่ก็ใจสงบลงแล้วเปิดซอฟต์แวร์ออกแบบเกมบนแล็ปท็อปของเขา
………………………………………………….
[1] สกิล purification เป็นสกิลจากเกม DOTA2 เป็นสกิลรักษาพลังชีวิตให้กับยูนิตเพื่อนร่วมทีมทันที และสร้างความเสียหายแก่ยูนิตศัตรูทั้งหมดรอบๆ เป้าหมาย
