บทที่ 24 ผู้เล่นคนแรก
วันที่สอง เวลาสิบโมงเช้า
เฉินโม่ได้ทานอาหารเช้าแล้วนั่งรอใน Experience Store
เมื่อวานนี้ตลอดทั้งบ่ายจนกระทั่ง Experience Store ปิดเวลาสองทุ่ม ก็ยังไม่มีลูกค้าเข้ามาสักคน ถ้าจะมีก็เป็นคนที่กำลังมองหาร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ แต่พอรู้ว่าเป็น Experience Store และมีราคาห้าหยวนต่อชั่วโมง พวกเขาก็จากไปอย่างเงียบๆ
แน่นอนว่าการที่ในร้านไม่มีลูกค้าสักคนเดียวเป็นหนึ่งในเหตุผลที่พวกเขาอยากล้มเลิก
เฉินโม่รู้สึกสงสัยในชีวิตเล็กน้อย ทำไมมันยากจัง!
เกมของเขาจะทำให้คนทั้งวงการต้องตกใจ ตอนนี้ให้พวกเขาจ่ายห้าหยวนเพื่อทดลองเล่นล่วงหน้าก็ ยัง! ไม่! พอ! ใจ!
เฉินโม่ไม่ยอมแพ้ ดังนั้นวันต่อมาเขาเปิดประตูให้ตรงเวลา
เขายังเตรียมแก้วพิเศษสำหรับแขกคนแรกที่มาถึง โดยให้แก้วกาแฟเป็นของแถม
แต่เขาก็เริ่มคิดว่า ถ้าในหนึ่งสัปดาห์ยังมีผู้เล่นไม่มากพอล่ะจะทำยังไง
หากเขาไม่สามารถรวบรวมข้อมูลผู้เล่นได้เพียงพอ หมายความว่าเฉินโม่ได้รับคำติชมเกี่ยวกับเกมไม่มากพอ แบบนั้นก็ทำได้เพียงลง app store ในฐานะตัวทดลองเท่านั้น ทดลองไปแก้ไขไป
หากเทียบกันแล้วเฉินโม่ชอบที่จะสื่อสารกับผู้เล่นแบบตัวต่อตัวใน Experience Store มากกว่า
ขณะที่เฉินโม่กำลังคิดอยู่ เด็กสาวตัวสูงก็เดินเข้ามาในร้าน
เธอมีผมยาวสีดำ สูงประมาณหนึ่งร้อยเจ็ดสิบสองเซนติเมตร อีกทั้งยังสวมรองเท้าส้นสูง โชคดีที่เฉินโม่นั่งอยู่ ไม่อย่างนั้นเขาคงจะรู้สึกกดดันมาก
หน้าตาของเธอไม่เลวเลย ดูมีออร่า จนให้ความรู้สึกว่าไม่ควรเข้าใกล้ในระยะห้าเมตร แม้แต่แมลงวันตัวเดียว หากบินเข้าไปใกล้อาจถูกฆ่าตายได้
ถ้าให้ดาบยาวกับผู้หญิงคนนี้ เธอสามารถคอสเพลย์เป็นเด็กสาวจากในเรื่อง ‘Highschool of the Dead’ ได้
เด็กสาวผมยาวสีดำมองไปรอบๆ ร้านและในที่สุดก็หันไปสบตากับเฉินโม่
เฉินโม่รู้สึกเย็นวาบที่หลัง “สวัสดีครับ”
เด็กสาวผมยาวสีดำถามว่า “ที่นี่คือ Experience Store เหรอ เปิดแล้วหรือยัง”
เฉินโม่พยักหน้า “ครับ เพิ่งเปิดเมื่อวานนี้เอง”
เด็กสาวมองไปที่ที่นั่งว่างบนชั้นหนึ่ง “เงียบไปหน่อยนะ ไม่มีคนมาเลยเหรอ”
เฉินโม่พูดไม่ออก
ชีวิตก็ลำบากอยู่แล้ว บางเรื่องก็ไม่ควรซ้ำเติมนะ จะมีคนหรือไม่มีคนมาก็เป็นเรื่องที่เห็นได้ชัดอยู่แล้ว แต่กลับถามออกมานี่ คุณถามผมแล้วผมจะเสกให้คนออกมาได้เหรอ
หรือเขาควรตอบกลับไปว่า “เปล่า ก็มีเยอะอยู่ แต่คุณไม่เห็นเท่านั้นเอง”
เมื่อเห็นว่าเฉินโม่ไม่ตอบสนอง เด็กสาวก็ถามอีกว่า “คุณตั้งราคาสูงเกินไปหรือเปล่า หรือว่าเกมน้อยเกินไป”
เฉินโม่ตอบว่า “ชั่วโมงละห้าหยวน”
เด็กสาวพยักหน้า “ที่แท้คุณตั้งราคาแพงกว่าอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ ไม่แปลกใจที่ไม่มีคน”
เฉินโม่ “…”
เด็กสาวเปลี่ยนเรื่อง “แต่สภาพแวดล้อมที่นี่ค่อนข้างเงียบสงบ ไม่อึมครึมเหมือนอินเทอร์เน็ตคาเฟ่บางที่ ช่างเถอะ ฉันอยากหาที่เงียบๆ อยู่พอดี เล่นสักชั่วโมงก็ได้”
พูดจบเด็กสาวก็หยิบบัตรประชาชนออกมารูดที่เคาน์เตอร์ชำระเงิน จากนั้นสแกนรหัสด้วยโทรศัพท์มือถือแล้วเดินหาเครื่องนั่ง
อินเทอร์เน็ตคาเฟ่ของโลกนี้เป็นแบบบริการตนเอง เพียงแค่รูดบัตรประชาชนก็เสร็จสิ้นแล้ว ในส่วนของการหักเงินสามารถทำได้โดยการสแกนรหัสด้วยโทรศัพท์มือถือซึ่งสะดวกมาก
พอเด็กสาวนั่งลง เฉินโม่ก็เพิ่งได้สติ
ลูกค้าคนแรกของเขามาแบบนี้เหรอ มากะทันหันเกินไปหรือเปล่า
เฉินโม่อดกลั้นความดีใจของตนเองเอาไว้ เขาหยิบแก้วกาแฟที่เตรียมไว้มาวางบนโต๊ะของเด็กสาวผมยาวสีดำ
“นี่คืออะไร” เด็กสาวถาม
เฉินโม่ตอบ “เนื่องจากคุณเป็นลูกค้ารายแรกของร้านนี้ เลยแถมกาแฟให้หนึ่งแก้ว”
เด็กสาวขมวดคิ้วเล็กน้อย “เปิดร้านเมื่อวาน วันนี้เพิ่งมีลูกค้าคนแรก ผู้จัดการ คุณน่าสลดใจจริงๆ …”
เฉินโม่ “…ผมเอากาแฟไปนะ”
เด็กสาวหัวเราะ “ไม่ต้อง วางไว้เถอะ ผู้จัดการหล่อขนาดนี้ทำไมใจแคบจัง”
เฉินโม่ “เหอะๆ”
เฉินโม่กลับมานั่งที่เคาน์เตอร์ชำระเงิน และมองดูข้อมูลประจำตัวของเด็กสาวที่ร้านบันทึกไว้
เหวินหลิงเวย อายุยี่สิบเอ็ดปี
อายุเท่านี้คงเป็นนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยละแวกนี้ น่าจะอยู่ปีสองหรือปีสาม
ดูชื่อออกจากเงียบสงบ ทำไมปากถึงได้ร้ายขนาดนี้ คงเพราะหน้าตาดี คนรอบข้างเลยชิน…
คำพูดปากคอเราะร้ายของเหวินหลิงเวยเมื่อครู่นี้ ทำให้ความประทับใจครั้งแรกของเฉินโม่ที่มีต่อเธอไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นเฉินโม่จึงไม่ให้ความสนใจกับเธออีกแล้วกลับมายุ่งอยู่กับเรื่องของตัวเองต่อไป
แต่เฉินโม่ค่อนข้างมีความสุขที่มีผู้เล่นคนแรก
เหวินหลิงเวยเปิดคอมพิวเตอร์ซึ่งบนหน้าจอมีเพียงเกมเดียว แต่ดูจากไอคอนก็น่าสนใจอยู่ เป็นรูปมือสกปรกโผล่ขึ้นมาจากพื้น โดยในมือนั้นถือดอกไม้เล็กๆ ดอกหนึ่ง
“Plants vs Zombies เหรอ”
เหวินหลิงเวยรู้สึกว่าชื่อนั้นคล้ายกับกวนกงรบฉินฉยง[1]ซึ่งฟังดูแปร่งๆ แต่ชื่อนี้ทำให้เธอเกิดความสงสัยมากว่าพืชต่อสู้กับซอมบี้ได้ยังไง
ดังนั้นเธอเลยดับเบิลคลิกที่ไอคอนเพื่อเริ่มเกม
โลโก้ของ Thunder Games แวบผ่านไป
ในไม่ช้าภาพ ก็ปรากฎขึ้นต่อหน้าเหวินหลิงเวย ที่ตรงกลางของหน้าจอมีถนนเส้นหนึ่ง ทางด้านขวาของถนน มีซอมบี้จำนวนมากได้พังกำแพงลานบ้าน ส่วนทางด้านซ้ายของถนน พืชหลายชนิดกำลังเตรียมพร้อมรอ
ทุกอย่างในหน้าจอล้วนเป็นตัวการ์ตูน แม้ว่าซอมบี้เหล่านี้จะดูน่าเกลียด แต่พวกมันก็ไม่ได้ทำให้ผู้คนรู้สึกขยะแขยงเป็นพิเศษอะไร ส่วนพืชต่างๆ มีลักษณะกลมและมีรูปร่างคล้ายมนุษย์ซึ่งเป็นองค์ประกอบที่น่ารักน่าดึงดูด
“เอ๋ ก็ไม่เลวนี่”
เหวินหลิงเวยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เดิมทีเธอคิดว่า Experience Store ที่เพิ่งเปิดใหม่กับนักออกแบบเกมโนเนม คงไม่สามารถสร้างเกมที่เหมาะสมได้ แต่พอเข้าไปในเกมแล้ว เธอก็สนใจขึ้นมาเล็กน้อย
หน้าจอ UI[2] โดยรวมเต็มไปด้วยองค์ประกอบต่างๆ ที่เกี่ยวกับซอมบี้ สไตล์ UI หลายๆ แบบก็ใกล้เคียงกับป้ายหลุมศพมาก อย่างไรก็ตาม หลุมฝังศพเหล่านี้ไม่ดูเกะกะ แต่เข้ากันได้ดีกับต้นไม้ใหญ่ บ้านและอื่นๆ ที่เป็นพื้นหลัง
เมื่อหน้าจออินเตอร์เฟสปรากฏขึ้น ทำให้เหวินหลิงเวยต้องลงทะเบียน Thunder Game Pass
เหวินหลิงเวยขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกยุ่งยากเล็กน้อย แต่ยังลงทะเบียนต่อ แต่เธอไม่ได้กรอกเบอร์มือถือและเลขประจำตัวประชาชนลงไป
หลังจากการลงทะเบียนเสร็จสิ้น เหวินหลิงเวยคลิกที่ปุ่ม ‘เริ่มการผจญภัยกันเถอะ’ ที่ด้านบนเพื่อเข้าสู่โหมดเนื้อเรื่อง
เสียงหัวเราะที่ต่ำและแปลกประหลาดดังขึ้น พร้อมกับมือของซอมบี้ที่โผล่ขึ้นมาจากพื้นหน้าหลุมฝังศพ ทำให้เหวินหลิงเวยตกใจ
“…น่าขยะแขยงจริงๆ ” เหวินหลิงเวยบ่น แล้วเข้าสู่เกม
หน้าจอทั้งหมดเป็นพื้นดินขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนสนามหลังบ้าน สนามหญ้าสีเขียวทอดยาวจากด้านซ้ายไปขวาตรงกลาง คิดเป็นประมาณหนึ่งในห้าของพื้นที่ว่างทั้งหมด
คู่มือสำหรับมือใหม่เรียบง่ายมาก ลูกศรปรากฏขึ้นบนหน้าจอบอกให้เหวินหลิงเวยคลิกที่การ์ดที่อยู่ด้านข้างฝั่งบน โดยบนการ์ดนั่นแสดงพืชสีเขียวชื่อว่า Peashooter
เหวินหลิงเวยคลิกที่ Peashooter และปลูกมันบนสนามหญ้าตามคำแนะนำ
ในตอนนั้นเองดวงอาทิตย์ดวงเล็กลอยลงมาจากด้านบนของหน้าจอ เหวินหลิงเวยคลิกเพื่อเก็บพลังแสงอาทิตย์ยี่สิบคะแนนตามคำแนะนำ
ในตอนที่เหวินหลิงเวยกำลังปลูก Peashooter ต้นที่สอง ซอมบี้ก็ปรากฏตัวขึ้น เสียง ‘วู้ววว’ ดังขึ้นพร้อมกับซอมบี้ที่เดินกะโผลกกะเผลกบนสนามหญ้า โดยมันมุ่งหน้าไปทาง Peashooter ทั้งสองต้น
……………………………….
[1] กวนกงรบฉินฉยง : มีความหมายในเชิงประชดประชันต่อว่า พวกคนที่ตรรกะเพี้ยน ทำเป็นเข้าใจทั้งที่ไม่เข้าใจ ไม่สมเหตุสมผล ไม่เป็นไปตามสภาพความเป็นจริง
[2] UI (User Interface) : “ปัจจัยต่างๆ ที่เชื่อมต่อกับผู้ใช้งาน” โดยที่ปัจจัยเหล่านี้จะส่งผลโดยตรงต่อประสบการณ์ของผู้ใช้ ตัวอย่างโดยทั่วไปก็คือเรื่องของ การออกแบบ เช่น การเลือกใช้สีของเว็บไซต์, รูปแบบตัวอักษร, ขนาดของผลิตภัณฑ์, สไตล์ของสินค้า ฯลฯ
