ตอนที่ 268 งูโฉมงาม
ทันใดนั้นก็มีพลังสายหนึ่งระเบิดออกมาจากบนขาของหลัวคังอัน ทำให้ค้างคาวไฟตัวนั้นกระเด็นออกไป ชนเข้ากับเชือกที่มองไม่เห็น ร่างกายขาดเป็นสองท่อนแล้วร่วงตกลงไปข้างล่าง
โผละ! ขาของหลัวคังอันระเบิดออกเป็นรูอีกรูหนึ่ง เป็นฝีมือหลินยวน ช่วยไม่ได้ ไม่รู้ว่าพิษของค้างคาวไฟเป็นอย่างไร วิธีที่ปลอดภัยที่สุดก็คือทำลายปากแผลของหลัวคังอันก่อนเป็นอันดับแรก
เวลานี้เขาต้องแบ่งสมาธิจัดการหลายอย่าง ไม่มีเวลาให้สังเกตรอบด้านอย่างละเอียด วิธีการจัดการจึงค่อนข้างหยาบกระด้าง โชคดีที่ในเวลานี้หลัวคังอันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น
เวลานี้ ‘โครงโคมไฟ’ ได้หมุนวนขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้ว ทว่าหลินยวนรู้สึกว่ามันยังไม่ปลอดภัย จำนวนค้างคาวไฟที่โจมตีอยู่รอบๆ มีอยู่เยอะเกินไป อาจจะหลุดรอดเข้ามาได้ง่าย จึงต้องจัดวางโครงโคมไฟขึ้นมาข้างในอีกชุดหนึ่ง โครงโคมไฟสองชุดกำลังหมุนควงสลับกัน
ค้างคาวไฟจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งเข้ามาราวกับแมงเม่าบินเข้ากองไฟ ถาโถมเข้ามาอย่างบ้าระห่ำ เลือดเนื้อสาดกระเซ็น ร่วงตกลงไปด้านล่างไม่หยุด
ซากศพที่ร่วงตกลงไปด้านล่างดูคล้ายฝนเพลิง ตกลงไปบนทะเลสาบลาวา เกิดเป็นสะเก็ดไฟเหมือนกับดอกไม้ไฟ
ค้างคาวไฟจำนวนมากค่อยๆ รับรู้ได้ว่าพวกตนบาดเจ็บล้มตายไปเป็นจำนวนมาก หลังโจมตีไปได้เพียงไม่นาน ค้างคาวไฟฝูงนี้ก็เสียหายไปเกือบครึ่ง ค่อยๆ รู้แล้วว่าพื้นที่รอบเป้าหมายนั้นเป็นพื้นที่ต้องห้ามที่ไม่สามารถทำลายเข้าไปได้ ค่อยๆ รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา
ทันใดนั้นเอง ค้างคาวไฟที่ล้อมรอบอยู่ล้มเลิกการโจมตี จากนั้นรวมกลุ่มกันบินเข้าไปในส่วนลึกของโถงแห่งหนึ่งที่เชื่อมต่อกัน
เชือกที่มองไม่เห็นที่หลินยวนใช้พลังทำให้มันหมุนวนอยู่รอบตัวอย่างรวดเร็วก็ค่อยๆ หยุดหมุนลงเช่นกัน ก่อนจะสะบัดแขนให้มันกลับมาเป็นเชือกเส้นเดียว หดกลับเข้าไปในกำไลข้อมือ
หัวลูกศรยังคงฝังอยู่บนเพดาน เชือกเส้นนั้นยังคงแขวนตัวทั้งสามคนเอาไว้ หลินยวนที่ลอยอยู่กลางอากาศกวาดมองไปรอบๆ อย่างเงียบๆ เรียกได้ว่ายังคงมีความรู้สึกหวาดกลัวอยู่เล็กน้อย
ต้องยอมรับเลยว่าเกือบไปแล้ว หากไม่ใช่เพราะเขารู้สึกได้ถึงความผิดปกติ จึงรีบปล่อยเชือกออกมาแขวนตนเองเอาไว้ ให้ตนเองได้มีโอกาสพักหายใจ ไม่อย่างนั้นวันนี้ทั้งสามคนอาจจะต้องจบชีวิตลงที่นี่กันหมดก็เป็นได้
อันตรายต่างๆ มากมายล้วนเคยเจอมาหมด แต่เกือบจะต้องมาจบชีวิตด้วยน้ำมือค้างคาวใต้ดินฝูงหนึ่ง เรียกได้ว่าเกือบจะต้องตกม้าตายจริงๆ
แต่จะว่าไปแล้ว ประสบการณ์มันก็ต้องสั่งสมกันแบบนี้นี่แหละ เมื่อมีประสบการณ์ครั้งนี้แล้ว หากต้องเจอเหตุการณ์เหมือนกันในครั้งต่อไป เวลานั้นก็จะจัดการได้ง่ายแล้ว
เมื่อสำรวจรอบๆ ดูเล็กน้อย พบว่ามีเส้นทางให้ไปต่ออยู่หลายทาง เขาเองก็ไม่รู้ว่าควรจะไปทางไหน ก้มหน้ามองทั้งสองคนที่ยังไม่ได้สติ แล้วก็หันไปมองเส้นทางอีกทีหนึ่ง สองคนที่อยู่ตรงหน้าไม่รู้ว่าจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ เขาเองก็ไม่รู้ว่าควรจะกลับไปหรือไม่ ไม่รู้ว่าควรจะรอทั้งสองคนฟื้นขึ้นมาก่อนแล้วค่อยว่ากันหรือไม่
เข้ามาใต้ดินลึกขนาดนี้แล้ว ถ้านางพญาหนอนแห่งความฝันอยู่แถวๆ นี้ล่ะ?
เขาเงยหน้าขึ้นไปบนเพดานถ้ำอีกครั้ง จำได้ว่าก่อนเกิดเรื่อง เยี่ยนอิงเคยบอกว่าเส้นทางของหนอนแห่งความฝันอาจจะอยู่ด้านบนเพดานถ้ำนี้
เขารีบลอยตัวขึ้นไปใกล้เพดานถ้ำ พาทั้งสองคนขึ้นไปด้วย พยุงทั้งสองคนไว้ด้วยมือข้างเดียว ส่วนฝ่ามืออีกข้างนาบไปบนเพดานถ้ำแล้วใช้พลังตรวจสอบ
หลังการรับรู้ของพลังแทรกซึมเข้าไปในเพดาน ผลปรากฏว่าเป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ พบเส้นทางของหนอนแห่งความฝันอยู่ในจุดที่ลึกเข้าไปอีกหลายจั้งอีกครั้ง
เขามองไปตามทิศทางของเส้นทางนั้น ตัดสินใจว่าไปดูสถานการณ์ก่อนแล้วค่อยตัดสินใจอีกทีดีกว่า ถ้าเกิดสถานการณ์มันซับซ้อน เขาค่อยมาพิจารณาว่าจะหยุดมือชั่วคราวหรือว่าถอยกลับไปจากที่นี่ เพราะการจะพาสองชีวิตเข้าไปด้วยโดยที่ไม่รู้ว่าสถานการณ์เป็นอย่างไรมันไม่คุ้มค่า
ติ๊ง! หัวลูกศรที่อยู่บนเพดานดีดตัวออกมา หดกลับลงมา ประกบกลับลงไปในช่องบนกำไลข้อมืออีกครั้ง
เขาจับตัวทั้งสองคนไว้ด้วยมือข้างละคน เหินตัวออกไปอย่างรวดเร็ว เข้าไปในอุโมงค์ที่เลือกเอาไว้ อยู่ห่างจากทะเลสาบลาวาที่เดือดปุดๆ ออกมาไกลสักหน่อย ก่อนจะใช้พลังตรวจสอบเข้าไปในส่วนลึกของอุโมงค์อีกครั้ง เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีอะไรผิดปกติ จึงวางทั้งสองคนลงบนพื้น
เขาจัดการกับบาดแผลที่มีเลือดไหลออกมาของหลัวคังอันก่อนเป็นอันดับแรก ห้ามเลือดให้เขาก่อน
จากนั้นถึงจะใช้พลังตรวจสอบอาการของทั้งสองคน พบว่าไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่กลับยังไม่ฟื้นขึ้นมาจากอาการสลบไสล
แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เขาก็ป้อนยาล้างใจ ยาแก้พิษ แล้วก็ผลดำขาวให้คนละหนึ่งเม็ดก่อนแล้วค่อยว่ากัน ยังไงการกินยาเหล่านี้ในสถานที่แบบนี้ก็น่าจะไม่มีข้อเสียอะไร
ยาเข้าไปในท้อง เขาใช้พลังช่วยสลายยาให้ทั้งสองคนแล้วถึงจะหยุดมือ
เมื่อเห็นทั้งสองคนยังไม่ฟื้น เขาก็ค่อยๆ นั่งขัดสมาธิลงไปอีกด้านหนึ่ง สายตามองไปยังใบหน้าของเยี่ยนอิง เรื่องไม่คาดคิดที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้เขาประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าด้วยสภาวะของเยี่ยนอิงแล้วจะโดนเล่นงานได้ง่ายๆ เช่นกัน
ระหว่างทางก่อนหน้านี้ เขายังรู้สึกว่าอันตรายที่ว่ามันก็ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมทางสภาเซียนจึงสูญเสียกำลังพลไปเป็นจำนวนมากในการตามหาหนอนแห่งความฝัน สถานการณ์บางอย่างในโลกนี้มันยากจะป้องกันได้จริงๆ
แต่ทางสภาเซียนก็นับว่าร้ายกาจอยู่พอตัว ห้าจุดที่หาเจอ พวกเขาเอานางพญาหนอนแห่งความฝันออกไปหมดเลย
ตามหลักแล้ว เมื่อก่อนทหารของทางสภาเซียนก็เคยมาที่จุดนี้แล้ว แต่คิดว่าคงจะไม่ได้ใช้เส้นทางนี้ ไม่อย่างนั้นด้วยความสามารถของสภาเซียนแล้ว ใต้ดินนี้จะต้องถูกทำลายไปแล้วแน่ๆ แต่เส้นทางที่พวกเขาเดินอยู่ในตอนนี้ไม่เห็นว่าจะมีร่องรอยการทำลายของมนุษย์เลย
ตามหลักแล้วหนอนแห่งความฝันไม่มีทางใช้เส้นทางเดิมที่เคยถูกคนเข้ามาวุ่นวายอีกเช่นกัน
“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! ช่วยด้วย…”
ในขณะที่หลินยวนกำลังรอให้อีกสองคนฟื้นขึ้นมา จู่ๆ ก็มีเสียงผู้หญิงร้องขอความช่วยเหลือดังแว่วมาจากในส่วนลึกของอุโมงค์
หลินยวนหันกลับไปมองทันที ในใจทั้งตกใจระคนสงสัย นี่มันเสียงคน ที่นี่ยังมีคนอื่นที่เข้ามาลึกแบบนี้ด้วยเหรอ?
แต่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะเป็นไปไม่ได้ หอการค้าตระกูลฉินตั้งเงินรางวัลตั้งสามพันล้านมุก การจะมีคนมาตามหาดวงตาแห่งความฝันเพื่อเงินรางวัลนั้นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้
เขาเงี่ยหูฟังความเคลื่อนไหวเล็กน้อย ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ขณะที่เพิ่งจะเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว ก็หยุดแล้วหันกลับมา มองสองคนที่พื้นอีกครั้ง จากนั้นมองไปตรงทะเลสาบลาวาที่อยู่ทางนั้นอีกครั้ง ไม่รู้ว่าหลังจากตนเองเดินออกไปจะมีสัตว์ประหลาดอะไรโผล่ออกมาหรือเปล่า
สถานที่แห่งนี้มันป้องกันได้ยากจริงๆ ไม่ค่อยกล้าปล่อยให้ทั้งสองคลาดจากสายตาของเขา
แต่เสียงร้องขอความช่วยเหลือจากอีกทางก็ยังดังแว่วมาอยู่ แล้วก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นด้วย ในที่สุด เขาก็ใช้แขนพยุงทั้งสองคนขึ้นมาคนละข้าง มุ่งหน้าเข้าไปในส่วนลึกของอุโมงค์
เขาตรงไปยังแหล่งที่มาของเสียงร้องขอความช่วยเหลือ ไม่สนใจทางแยกอื่นๆ ที่อยู่ระหว่างทาง
หลังจากเดินไประยะหนึ่ง จู่ๆ หลินยวนพลันหยุดฝีเท้า ไม่รู้ว่าตนเองเดินทะลุเข้ามาในหมอกจางๆ แห่งนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
เขาหันกลับไปมองดู หมอกนี่น่าจะมีอยู่ตรงนี้ตั้งแต่แรกแล้ว เพียงแต่มันเบาบางเป็นอย่างมาก ทำให้ยากจะสังเกตเห็นได้ กว่าจะรับรู้ถึงมันได้ ตนเองก็เข้ามาอยู่ด้านในแล้ว แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าสูดดมเข้าไปเท่าไหร่แล้ว ในใจระแวดระวังเป็นอย่างมากทันที
สำหรับสถานที่บ้าๆ แห่งนี้ เขาไม่กล้าประมาทเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าเสียงร้องขอความช่วยเหลือที่อยู่ตรงหน้าจะอยู่ใกล้อย่างมากแล้ว แต่เขาก็ยังใช้พลังตรวจสอบสภาพร่างกายของตนเองก่อน หลังพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติ เขาก็ตรวจสอบอีกสองคนที่ไม่ได้มีพลังอะไรป้องกันร่างกายตนเอง
หลังจากแน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติ เขาจึงโล่งอก มองไปข้างหน้าอีกครั้ง
“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! ช่วยด้วย…”
เสียงร้องขอความช่วยเหลืออยู่ใกล้มากแล้ว แม้ว่าจะไม่พบความผิดปกติอะไร บางทีอาจจะเป็นเพียงหมอกใต้ดิน แต่หลินยวนยังคงระมัดระวังตัวมากขึ้นเล็กน้อย เขาใช้พลังสร้างม่านพลังขึ้นมาป้องกันตัว สกัดกั้นหมอกเหล่านั้นเอาไว้ด้านนอกตัวพวกเขาสามคน
ปากถ้ำค่อยๆ กว้างขึ้น ข้างหน้ามีแสงไฟนวลๆ ดูเหมือนจะมีบ่อลาวาอีกแห่งหนึ่ง ทำให้หมอกกลายเป็นสีชมพู
ตรงข้างๆ บ่อลาวานั้นมีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่จริงๆ กำลังนอนฟุบหน้าร้องขอความช่วยเหลืออยู่ข้างบ่อลาวา ลำตัว ครึ่งล่างห้อยอยู่ด้านนอกบ่อ คล้ายว่าพร้อมจะตกลงไปในทะเลเพลิงได้ทุกเมื่อ ท่าทางไร้เรี่ยวแรงที่จะปีนขึ้นมา
แต่สถานการณ์มันก็ค่อนข้างแปลกประหลาด ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาสะสวย ทว่าร่างกายท่อนบนกลับเปลือยเปล่า
สาวสวยไม่ใส่เสื้อผ้าคนหนึ่งมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ นี่ทำให้หลินยวนระแวดระวังตัวขึ้นมาทันที ไม่กล้าเข้าไปใกล้เธอง่ายๆ
เมื่ออีกฝ่ายเห็นเขา เสียงร้องขอความช่วยเหลือก็ยิ่งฟังดูร้อนรนมากขึ้น ท่าทางคล้ายจะทนไม่ไหวแล้วอย่างไรอย่างนั้น
จู่ๆ หลินยวนพลันก้มหน้ามองไปทางเยี่ยนอิง เยี่ยนอิงที่อยู่ในอ้อมแขนส่งเสียงอือออกมา ค่อยๆ ลืมตาฟื้นขึ้นมา พอเธอเห็นหลินยวนก็อึ้งไป
ในขณะเดียวกัน เธอก็ได้ยินเสียงร้อง “ช่วยด้วย” เหมือนกัน จึงหันไปมอง เห็นผู้หญิงที่อยู่ข้างบ่อลาวา สีหน้าพลันแปรเปลี่ยนไปทันที “งูโฉมงาม!” ขาทั้งสองข้างยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว ผลักหลินยวนออกไป ร่างของเธอซวนเซถอยหลัง
ส่วนหลินยวนเมื่อได้ยินคำพูดเธอ อีกทั้งเห็นปฏิกิริยาของเธอ เขาก็จ้องมองไปที่หญิงสาวที่อยู่ข้างบ่อลาวาด้วยสายตาเย็นชาทันที จากนั้นโบกมือ หัวลูกศรบนกำไลข้อมือพุ่งออกไป เข้าไปในสายหมอก
“ช่วยด้วย…” เสียงร้องขอความช่วยเหลือของผู้หญิงที่นอนคว่ำหน้าพลางยื่นมือออกมาพลันเงียบหายไป เงาร่างคนผู้หนึ่งพุ่งมาตรงหน้าเธอ หลินยวนดึงเชือกรัดคอของเธอเอาไว้ ก่อนจะลากเธอขึ้นมาบนฝั่ง ด้วยอยากจะดูว่ามันคือตัวอะไร
คอของหญิงสาวถูกรัดแน่น สีหน้าเปลี่ยนไปทันที สองมือจับคอของตัวเองแล้วเริ่มดิ้นรน คล้ายอยากจะหนีลงไปในบ่อลาวาที่อยู่ด้านหลัง แต่ในเวลานี้เธอได้ถูกพลังที่ไหลมาตามเชือกผนึกเอาไว้ ถูกลากตัวขึ้นมาบนฝั่ง
ด้านหลังของร่างคนที่ขึ้นมาบนฝั่งเป็นหางงูยาวๆ สีแดงสด กำลังสะบัดลาวาที่เปรอะเปื้อนอยู่บนหาง พยายามดิ้นรนขัดขืน ร่างกายครึ่งบนก็กำลังเกิดการเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว
ในพริบตาจากร่างคนก็กลายเป็นร่างงู หัวคนก็กลายเป็นหัวงู เผยให้เห็นเขี้ยวแหลมคม ลิ้นแลบแผล่บๆ ออกมา ดวงตาที่เปล่งประกายสีแดงกำลังกลอกกลิ้งไปมาอย่างรุนแรง
นี่มันตัวอะไรวะเนี่ย! หลินยวนที่เห็นร่างที่แท้จริงกระตุกแขนทีหนึ่ง
พรูด! หัวงูลอยกระเด็น หลุดออกจากร่างงู โลหิตสาดกระจายออกมา หัวงูกลิ้งตกลงบนพื้น ร่างงูยังคงม้วนบิดไปมาหลังจากที่ตายไปแล้ว
ติ๊ง! เชือกหดกลับมา หัวลูกศรฝังกลับเข้าไปในช่องที่อยู่บนกำไลข้อมือ
เยี่ยนอิงเอาสองมือกุมศีรษะจ้องมองกำไลข้อมือที่อยู่บนข้อมือเขา แต่กลับไม่มีใจคิดถึงเรื่องอื่น เธอเอ่ยเร่ง “หมอกสีชมพูนี่มีพิษ หนีเร็ว!”
หลินยวนปลอบใจ “ไม่ใช่หมอกสีชมพู ฉันใช้พลังกั้นไว้แล้ว ไม่ต้องกังวล”
เยี่ยนอิงที่แก้มแดงเรื่อส่ายหน้า “กั้นไปก็ไม่มีประโยชน์ ก่อนหน้านี้ท่านจะต้องเข้าไปอยู่ในหมอกโดยไม่รู้ตัวแน่แล้วก็พบว่าหมอกไม่มีอันตรายอะไร จากนั้นก็เห็นแสงไฟ คิดว่าหมอกถูกแสงไฟทำให้เป็นสีชมพู ที่จริงแล้วมันไม่ใช่นะคะ งูโฉมงามตัวนี้เจ้าเล่ห์ ท่านถูกภาพที่อยู่ด้านหลังแสงไฟทำให้สับสนค่ะ ด้านหน้านั้นคือหมอกสีขาว แต่ตรงนี้มันเป็นหมอกสีชมพูจริงๆ ค่ะ หมอกสีชมพูนี้มันแปลกประหลาดเป็นอย่างมากค่ะ มันสามารถแทรกซึมเข้าไปในการไหลเวียนของพลังปราณได้ ท่านลองดูรอบๆ สิคะ”
หลินยวนเพ่งมองไป ตกใจขึ้นมาทันที พบว่าภายในม่านพลังที่ป้องกันตัวเองมีหมอกจางๆ ที่ไม่รู้ว่าเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่อยู่จริงๆ
เขาไม่รอช้า ดึงเยี่ยนอิงไป ทั้งสามคนถอยออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
พวกเขาหลุดออกมาจากสายหมอก เมื่อกลับไปถึงตรงปากถ้ำที่อยู่ไม่ไกลจากทะเลสาบลาวาก็หยุดลง เยี่ยนอิงผลักหลินยวนออก ฝีเท้าดูไม่มั่นคง แข้งข้าเหมือนจะอ่อนแรง เธอหมุนตัวไปฟาดฝ่ามือลงบนผนังถ้ำ คล้ายจะพยายามเจาะโพรงขึ้นมาแห่งหนึ่ง เพียงแต่ดูเหมือนจะใช้พลังได้ไม่ราบรื่นเท่าไหร่
หลินยวนขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขารีบเอ่ยถามว่า “เธอเป็นอะไร? นี่เป็นเพราะค้างคาวไฟหรือว่างูโฉมงาม?”
เยี่ยนอิงหันกลับมาเอ่ยด้วยน้ำเสียงโมโหว่า “ฉันบอกแล้วว่าหมอกสีชมพูมันสามารถไหลตามพลังปราณภายในร่างกายได้ ยิ่งใช้พลัง พิษก็ยิ่งกระจายเร็ว ท่าน…” เธอคล้ายสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง “ทำไมท่านถึงไม่เป็นอะไร?”
หลินยวนมองดูตนเอง เขาไม่รับรู้ถึงความผิดปกติอะไรเลยจริงๆ จู่ๆ สายตาพลันสาดประกาย เห็นเยี่ยนอิงทิ่มนิ้วเข้ามาที่เขา หมายจะลงมือกับเขา
แต่ในเวลานี้เยี่ยนอิงมือไม้อ่อนแรง ถูกหลินยวนกุมข้อมือเอาไว้ได้ง่ายๆ หลินยวนกล่าวเสียงขรึม “เธอจะทำอะไร?”
เยี่ยนอิงดิ้นรนพลางกล่าวอย่างร้อนใจ “ฉันต้องทำให้ท่านสลบค่ะ!” เมื่อยิ่งดิ้น ลมหายใจก็ยิ่งหอบถี่
หลินยวนเห็นว่าเธอไม่คล้ายคนที่พูดจาเหลวไหลไม่ได้สติ จึงเอ่ยถามว่า “ทำไม?”
เยี่ยนอิงกล่าว “ท่านไม่เป็นอะไร อย่างนั้นท่านทำให้ฉันสลบก็ได้ค่ะ เร็วค่ะ ฉันใกล้จะควบคุมไม่ได้แล้ว”
จะทำให้เธอสลบมันก็ต้องมีเหตุผลสิ? หลินยวนเอ่ยถาม “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
………………………………………………………………….
