ตอนที่ 276 ทำให้อาจารย์หลงต้องเสื่อมเสีย
สำหรับจุดที่เขาปวดหัว อวี่เชียนจ้งเข้าใจได้ ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าหลัวคังอันจะมาที่ดินแดนแห่งความฝันได้ ใครจะไปคิดล่ะว่าเขาจะมา?
ลูกศิษย์อาจารย์หลงเข้ามาแล้ว อีกอย่างถ้าคำนวณจากเวลาแล้วก็มีความเป็นไปได้ว่าเขาจะเป็นลูกศิษย์คนสุดท้ายของอาจารย์หลงด้วย ตอนนี้ท่านเทพมาบัญชาการอยู่ที่นี่พอดี หากท่านเทพทำตามเจตนาของทางวังเซียน จัดการให้หลัวคังอันตายไป คนส่วนใหญ่คงจะไม่พูดอะไรต่อหน้า แต่คาดว่าต่อไปคงจะต้องถูกคนจำนวนมากมา ‘ถามไถ่’ แน่ๆ
แต่ไหนแต่ไรมาอาจารย์หลงไม่ใช่คนแก่งแย่งอำนาจ ไม่ได้มีศัตรูคู่แค้นอะไร สถานะสูงส่ง เป็นผู้ดูแลหลิงซาน มีบุญคุณกับคนไม่น้อย แม้แต่ตัวเขาอวี่เชียนจ้งก็ให้ความเคารพเป็นอย่างมากเช่นกัน เป็นคนที่มีมนุษย์สัมพันธ์ดีอย่างแท้จริง หากฆ่าลูกศิษย์คนสุดท้ายของอาจารย์หลง แบบนั้นคงจะกระอักกระอ่วนเป็นอย่างมาก
กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือท่านเทพไม่อยากไปยุ่งอะไรกับหลัวคังอันผู้นี้เลย
เรื่องบางเรื่องถ้าไม่มาถึงตัว ก็คงไม่รับรู้ถึงความอึดอัดนี้ ท่านเทพเองก็รู้ว่าหลัวคังอันเข้ามาแล้ว เมื่อมองดูสถานการณ์รอบๆ แล้วถึงได้พบว่ามันผิดปกติ ถึงได้รู้สึกตกใจขึ้นมา บอกว่ายุ่งแล้ว ทำไมจู่ๆ เจ้านี่ถึงโผล่มาที่นี่ได้?
ท่านเทพเคยคิดกระทั่งว่าจะให้สภาเซียนเรียกตัวหลัวคังอันกลับไปที่สภาเซียนอีกครั้งดีหรือไม่ เรียกหลัวคังอันกลับมาจากชีวิตวุ่นวายในตอนนี้ เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องลำบากใจ
แต่พอมาคิดดูอีกที มันก็ไม่เหมาะอยู่ดี ถ้าทำแบบนั้นจริงๆ กลัวว่าจักรพรรดิเทียนอู่จะไม่พอใจ
ตอนนี้ถึงได้พบว่าคนคนนี้มาอยู่ในมือเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ อย่างนั้นมันก็ยุ่งยากแล้ว จะช่วยก็ช่วยไม่ได้ จะไม่ช่วยก็ดูไม่เหมาะ คนตัวเล็กๆ คนหนึ่งกลับทำให้เขารู้สึกวุ่นวายใจเป็นอย่างมาก
กระทั่งตัวท่านเทพเองก็รู้สึกสงสัย ทำไมถึงมาเจอเรื่องแบบนี้ได้นะ? ต้องมาเจอกับเรื่องที่ชั่วชีวิตนี้อาจจะไม่มีทางได้เจอเข้าจนได้
ดูจากสถานการณ์ของหลัวคังอันแล้ว อวี่เชียนจ้งคาดว่าหลัวคังอันเองก็คงไม่ได้รู้ถึงอิทธิพลที่ยิ่งใหญ่จนยากจะจิตนาการได้ของอาจารย์หลงเช่นกัน
อิทธิพลแบบนี้จะพูดอย่างไรดีล่ะ มันวัดได้ลำบาก หลงซืออวี่ตายไปแล้ว จะเอาหลัวคังอันมาทำอะไรก็อาจจะไม่มีประโยชน์ บางทีอาจจะไม่มีใครไปนั่งสนใจว่าชีวิตของหลัวคังอันจะดีหรือไม่ เพราะว่าเมื่อคนจากไป ความสัมพันธ์ก็แปรเปลี่ยน แต่ถ้าลูกศิษย์ของหลงซืออวี่เกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆ ใครที่เป็นคนทำก็คงต้องกระอักกระอ่วน
ที่จริงแล้วความคิดของเขาในเวลานี้ก็คล้ายๆ กับลั่วเทียนเหอที่เป็นเจ้าเมืองปู๋เชวี่ย ตอนแรกที่ลั่วเทียนเหอเตือนจูลี่ว่าอย่าไปยุ่งกับหลัวคังอัน ที่จริงแล้วก็หมายความแบบนี้
ลั่วเทียนเหอเองก็ไม่อยากไปยุ่งกับหลัวคังอันเช่นกัน
“ครับ!” อวี่เชียนจ้งประสานมือรับคำสั่ง
“เดี๋ยวก่อน” จี้เผิงเลี่ยเรียกไว้
อวี่เชียนจ้งที่กำลังจะออกไปหันกลับมามอง ไม่รู้ว่าท่านเทพมีอะไรจะสั่งอีก จึงรอฟัง
หลังจากจี้เผิงเลี่ยครุ่นคิดอีกเล็กน้อยก็กล่าวว่า “ไปเรียกพวกแม่ทัพที่อยู่ที่นี่มาให้หมดด้วย ให้มานั่งฟังอยู่ด้วยกัน”
อวี่เชียนจ้งลังเลพลางกล่าว “ให้คนมานั่งฟังเรื่องนี้ด้วย มันจะเหมาะเหรอครับ?”
เขารู้สึกว่าปัญหายุ่งยากอย่างการพบกับหลัวคังอันนี้ ทำแบบเงียบๆ จะเหมาะสมกว่า
จี้เผิงเลี่ยลูบเคราพลางกล่าว “ฉันมีแผนของฉัน”
ในเมื่อเป็นแบบนี้ อวี่เชียนจ้งจึงทำได้เพียงรับคำสั่งแล้วออกไปปฏิบัติตาม
ไม่นานนัก หวนเจ้า ลวี่อันโป จีอู๋เฉิน และถังซู่ แม่ทัพทั้งสี่ที่ใส่ชุดเกราะก็มาเข้าพบ ยังมีอีกหนึ่งคนที่ไม่อยู่ เพราะไปคุมที่ทางเข้าออกดินแดนแห่งความฝันอยู่
หลังจากทั้งสี่คนมาถึงก็เห็นว่าจี้เผิงเลี่ยไม่พูดอะไร ถังซู่จึงเอ่ยถามทำลายความเงียบ “ไม่ทราบว่าท่านเทพเรียกพวกเรามามีอะไรจะสั่งเหรอครับ?”
จี้เผิงเลี่ยเดินเอามือไพล่หลังพลางกล่าว “หลัวคังอันที่เป็นลูกศิษย์ของหลงซืออวี่คนนั้นมาถึงแล้ว เขาบอกว่าต้องการเข้าพบฉัน ไม่รู้ว่าจะทำอะไร เรื่องประมูลก็ก่อเรื่องไว้วุ่นวายทีเดียว ทุกคนมาดูหน่อยว่าคนคนนี้เป็นยังไง”
ทุกคนมองหน้ากันไปมา ถังซู่เอ่ยถามหวนเจ้าทันที “หวนซยง หลัวคังอันนี่น่าจะเป็นคนที่เคยอยู่หน่วยของนายใช่ไหม?”
หวนเจ้าครุ่นคิดพลางพยักหน้า “ตอนนั้นอาจารย์หลงแนะนำเขาให้เข้ามาในหน่วยผู้พิทักษ์เทพ ตอนที่เบื้องบนส่งเขามาหาฉัน ฉันก็ไปเข้าพบอาจารย์หลงเพราะเรื่องนี้ด้วย ไปถามท่านว่าควรจะจัดการยังไงจึงจะเหมาะสม อาจารย์บอกว่าไม่ต้องเอิกเกริก ทั้งยังกำชับด้วยว่าไม่ต้องเกรงใจเขา ควรจัดการยังไงก็ให้จัดการไปตามนั้นได้เลย แต่เพราะว่าเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์หลง ฉันเลยจัดให้หลัวคังอันไปเป็นผู้ควบคุมเทพมหาวิญญาณ ตอนนั้นเนี่ย เจ้าหลัวคังอันคนนี้มันไม่ได้เรื่องอะไรเลยจริงๆ แต่เห็นแก่อาจารย์หลง ฉันก็เลยให้เขาอยู่ต่อ”
ลวี่อันโปรู้สึกขบขันทันที “เกรงว่านายคงจะคิดไม่ถึงสินะว่าคนคนนี้จะจงใจทำตัวไม่ให้เป็นจุดเด่น ถ้าไม่ได้เห็นการประมูลนั่น นายก็คงไม่รู้ถึงความสามารถที่แท้จริงของเขาใช่ไหมล่ะ?”
เวลานี้อวี่เชียนจ้งกลับมาแล้ว เขาพยักหน้าให้จี้เผิงเลี่ย สื่อว่าสั่งการไปเรียบร้อยแล้ว
หวนเจ้าถอนใจพลางกล่าว “เห้อ เรื่องนี้จะให้ฉันพูดยังไงดีล่ะ พอลองคิดย้อนกลับไปมันก็จริง ลูกศิษย์ของอาจารย์หลงจะธรรมดาได้ยังไง คาดว่าอาจารย์หลงคงจะกำชับเขาเอาไว้เช่นกันว่าไม่ให้ทำตัวเด่น เป็นเพราะผู้บังคับบัญชาระดับล่างคนหนึ่ง เรื่องนี้ถึงได้แดงขึ้นมา ตอนที่สิบสามมารสวรรค์โจมตีเมืองหลวง ผู้บังคับบัญชาคนนั้นเห็นว่าหลัวคังอันไม่ยอมทำหน้าที่ เอาแต่รักตัวกลัวตายหลบอยู่ข้างหลัง ด้วยความโกรธจึงโยนเขาออกไป ถ้าไม่เกิดเรื่องนี้ มันก็คงจะไม่…แล้วก็คงไม่ถูกไล่ออกจากหน่วยผู้พิทักษ์เทพหรอก”
“เห้อ อันที่จริงจะไปโทษผู้บังคับบัญชาคนนั้นก็ไม่ได้ ถ้าฉันไม่บอก เขาก็ไม่รู้ว่าหลัวคังอันเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์หลง คนเบื้องล่างก็ไม่ได้ทำผิดอะไรเลย ส่วนหลัวคังอันคนนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าจะว่าเขายังไงดี นายบอกว่าเขาพยายามอยู่เงียบๆ ใช่ไหม แต่เขาดันคุมปากของเขาไม่อยู่น่ะสิ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็กล้าพูดออกไปหมด ว่าใครไม่ว่า ดันไปหาเรื่องท่านสองทำไม สรุปก็คือตอนนั้นทำเอาฉันทำตัวไม่ถูกไปเลย แต่เรื่องบางเรื่องฉันก็ไม่มีอำนาจตัดสินใจอะไร ในเมื่อทางวังพิฆาตมารไม่ไว้หน้าอาจารย์หลง ฉันยังจะไปพูดอะไรได้ล่ะ?”
จนถึงตอนนี้เขายังคงเข้าใจผิดคิดว่าทางวังพิฆาตมารรู้อยู่แต่แรกแล้วว่าหลัวคังอันคือลูกศิษย์ของหลงซืออวี่ ซึ่งที่จริงแล้ววังพิฆาตมารไม่รู้เรื่องนี้เลย เขาไม่รู้ว่าที่เบื้องบนไม่ยอมเปิดเผยตัวตนของหลัวคังอันนั้นเป็นเพราะว่าการตายของหลงซืออวี่พัวพันไปถึงจักรพรรดิเทียนอู่
ความจริงแล้วนี่กลับเป็นการปกป้องหลัวคังอันทางอ้อมอย่างหนึ่งด้วย
แต่แน่นอน เดิมทีเบื้องบนคิดว่าทางวังพิฆาตมารรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว ภายหลังวังพิฆาตมารไปสืบค้นประวัติของหลัวคังอันอย่างละเอียดอีกครั้ง เบื้องบนถึงได้รู้ว่าทางวังพิฆาตมารไม่รู้เรื่อง ต้องยอมรับเลยว่าอาจารย์หลงจัดการเรื่องนั้นได้มิดชิดเป็นอย่างมาก
ถังซู่กล่าวยิ้มๆ “แต่เจ้านั่นก็บัดซบจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะกล้าพาผู้หญิงเข้าไปทำเรื่องอย่างว่าในห้องควบคุมเทพมหาวิญญาณได้ โชคดีที่เป็นเทพมหาวิญญาณของหอการค้าของตนเอง ไม่อย่างนั้นกลัวว่าต่อให้มีร้อยหัวก็คงไม่พอให้ตัด ต่อให้อาจารย์หลงยังอยู่ ก็เกรงว่าจะปกป้องเขาไม่ได้”
พอพูดถึงเรื่องนี้ ทุกคนก็อดหัวเราะไม่ได้
ลวี่อันโปกล่าว “ก็เพราะว่าเป็นเทพมหาวิญญาณของหอการค้าน่ะสิ ถ้าเป็นเทพมหาวิญญาณของหน่วยผู้พิทักษ์เทพ คิดว่าเขาก็คงไม่กล้าหรอก”
หวนเจ้าถอนใจพลางกล่าว “สามารถกลายเป็นศิษย์สายตรงของอาจารย์หลงได้ ใช่ว่าจะเป็นกันได้ง่ายๆ นี่ต้องมีบุญวาสนาขนาดไหนกัน แต่เจ้านี่กลับไม่รู้ค่า ทำให้อาจารย์หลงต้องเสื่อมเสีย”
ทุกคนกลับเห็นด้วยกับคำกล่าวนี้ พยักหน้าเล็กน้อย
จี้เผิงเลี่ยลูบเคราไม่กล่าวอะไร นั่งฟังการสนทนาของผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างเงียบๆ จะว่าไปแล้วคนเหล่านี้ก็ไม่ใช่ทหารของเขา เขาผู้เป็นเทพแห่งไฟปกติแล้วไม่ได้มีอำนาจทางการทหารอะไร ครั้งนี้ถูกส่งให้มาบัญชาการอยู่ที่นี่ คนเหล่านี้อยู่ใต้บังคับบัญชาของเขาแค่ชั่วคราวเท่านั้น
จู่ๆ จีอู๋เฉินก็เอ่ยถามขึ้นมา “หลัวคังอันมาขอพบท่านเทพ ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไร จะมาเพราะเรื่องดวงตาแห่งความฝันหรือเปล่าครับ?”
จี้เผิงเลี่ยกล่าวอย่างไม่แยแส “รอเขามาเดี๋ยวก็รู้เอง”
พวกเขาสบตากัน ไม่ได้พูดอะไร รอคอยหลัวคังอัน
จากนั้นไม่นาน หลัวคังอันก็มา
พอเห็นคนที่อยู่ในห้องโถง ต่อให้เป็นคนที่เขาไม่รู้จัก เขาก็ยังพอจะเคยเห็นหน้ามาบ้าง ส่วนหวนเจ้าคืออดีตผู้บังคับบัญชาของเขา เขาย่อมต้องรู้จักอยู่แล้ว
แต่เขาก็ไม่ได้ประหม่าลนลานเช่นกัน เพราะเขาเป็นคนที่เคยผ่านโลกมาแล้ว สถานะของคนเหล่านี้ทำให้เขาหวาดกลัวไม่ได้
การที่เคยผ่านโลกมามันก็เรื่องหนึ่ง แต่อีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เขาไม่ประหม่านั้นเป็นเพราะสถานะของอาจารย์หลง อาจารย์หลงมีสถานะที่สูงส่งเป็นอย่างมาก ในฐานะที่เป็นลูกศิษย์ของอาจารย์หลง เคยเห็นอาจารย์หลงจนเคยชิน ขอเพียงไม่ได้ถูกจ้องเล่นงานเป็นพิเศษ เขาก็ไม่มีทางตระหนกลนลานเวลาที่เจอคนเหล่านี้ ทั้งยังสงบเยือกเย็นเป็นอย่างมากด้วย ที่จริงนี่คือสิ่งที่สะท้อนออกมาจากประสบการณ์ที่สั่งสมมา
ประกอบกับทางนี้ก็ไม่ได้ข่มขู่อะไรเพื่อให้เขาหวาดกลัวด้วย
เขาเดินเข้ามาแล้วยืนนิ่ง ประสานมือทำความเคารพ “หลัวคังอันคารวะท่านเทพและท่านแม่ทัพทั้งสี่”
พวกเขาไม่ถือว่าคุ้นเคยกับหลัวคังอัน เมื่อเห็นเช่นนั้นจึงพยักหน้าอย่างเงียบๆ อากัปกิริยาดูเยือกเย็น ไม่ได้มีความแข็งกร้าวเย่อหยิ่ง สมแล้วที่เป็นลูกศิษย์อาจารย์หลง เพียงแต่ขาดูเหมือนจะกะเผลกไปเล็กน้อย
หวนเจ้ารู้จักเขา อันที่จริงทั้งสองเพิ่งจะแยกจากกันไม่นาน ช่วงเวลาที่หลัวคังอันถูกไล่ออกจากค่ายผู้พิทักษ์เทพก็ไม่ถือว่านานเท่าไหร่ ตอนที่หลัวคังอันถูกไล่ออก เขายังยืนมองส่งอยู่ตรงมุมหนึ่งด้วยซ้ำ ด้วยเหตุนี้เขาจึงเริ่มเอ่ยขึ้นก่อนว่า “ทำไมขากะเผลกล่ะ?”
หลัวคังอันกล่าว “เรียนท่านแม่ทัพ ตอนที่ไปตามหานางพญาหนอนแห่งความฝัน ถูกสัตว์ประหลาดตัวหนึ่งโจมตี โชคดีที่หนีมาได้ครับ”
“ไม่เป็นไรก็ดี” หวนเจ้ากล่าวด้วยสีหน้าเฉยเมย
อันที่จริงภายในใจเขามีความรู้สึกผิดต่อหลัวคังอันอยู่ พูดให้ถูกก็คือรู้สึกว่าตนเองทำผิดต่ออาจารย์หลง
เขาคิดถึงในอดีตเมื่อนานมาแล้ว เมื่อครั้งที่ตัวเองอายุยังน้อย ตัวเขาเรียนอยู่ที่หลิงซาน คำพูดและเสียงหัวเราะอันอบอุ่นราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิที่อาจารย์หลงมีให้ทุกคนคล้ายว่ายังกระจ่างชัดอยู่ตรงหน้า คำแนะนำที่เข้าใจง่ายยังดังก้องอยู่ข้างหู ตนเองเรียกได้ว่าได้รับประโยชน์มาอย่างมาก อาจารย์หลงส่งลูกศิษย์มาหาเขา แต่ผลคือเขากลับดูแลได้ไม่ดี
เขาเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกัน ความรู้สึกมันก็ส่วนความรู้สึก เมื่อต้องมายืนอยู่ในจุดของเขา ความจริงบางอย่างมันก็จำเป็นต้องเผชิญหน้า
คิดๆ แล้วก็รู้สึกผิดต่ออาจารย์หลง!
แต่เมื่อคิดดูอีกที สายตาเขาก็มองไปที่หัวของหลัวคังอัน “ดูท่าหลังออกจากหน่วยผู้พิทักษ์เทพไปแล้วคงจะไม่มีใครมาคอยยุ่งจริงๆ ไปเรียนรู้สิ่งแปลกๆ จากโลกมนุษย์มาไม่น้อยเลยสินะ ผมหยิกๆ นั่นดูดีเหรอ?”
“เอ่อ…” หลัวคังอันผงะไปเล็กน้อย พบว่าใครๆ ก็ทักเรื่องผมของเขา เขาครุ่นคิดอยู่ว่าเดี๋ยวเอาไว้ผมยาวแล้วคงต้องตัดแต่งเสียหน่อย จากนั้นอธิบายว่า “ท่านแม่ทัพเข้าใจผิดแล้วครับ นี่ไม่ใช่การเลียนแบบทรงผมของโลกมนุษย์ แต่ระหว่างทางที่ไปหาหนอนแห่งความฝัน ผมได้ไปพบกับสัตว์ประหลาดมีปีกที่สามารถปล่อยสายฟ้าได้ ก็เลยถูกสายฟ้าของมันโจมตีเข้า แม้ว่าจะหลบมาได้ แต่เส้นผมกลับเป็นแบบนี้ไปแล้ว หลายวันก่อนกระทั่งผิวก็เป็นสีแดงครับ”
จี้เผิงเลี่ยเอ่ยขึ้น “สัตว์ประหลาดที่บินได้แล้วยังปล่อยสายฟ้าได้อีก? ดินแดนแห่งความฝันมีอะไรแบบนั้นด้วยเหรอ?”
อวี่เชียนจ้งประสานมือกล่าวทันที “มีครับ ที่เขาพูดถึงน่าจะเป็น ‘ปีศาจสายฟ้า’ ปากแหลมแก้มตอบเหมือนลิง ปีกเหมือนค้างคาวครับ”
หลัวคังอันพยักหน้าทันที “ใช่ๆๆ ตัวนั้นเลยครับ บินเร็วมากด้วย แล้วกรงเล็บสองข้างของมันก็ปล่อยสายฟ้าได้ด้วย”
“อย่างนั้นก็ใช่แล้ว” อวี่เชียนจ้งพยักหน้า กล่าวกับจี้เผิงเลี่ยอีกว่า “ผมไปตรวจสอบข้อมูลตอนที่สภาเซียนตามหานางพญาหนอนแห่งความฝันเมื่อในอดีตมาครับ พวกเขาเคยเจอเจ้าสิ่งนี้ คนที่เห็นมันในตอนนั้นเรียกมันว่า ‘ปีศาจสายฟ้า’ มันมีพลังทำลายล้างที่น่าตกใจ โดยเฉพาะตอนที่อยู่รวมกันเป็นฝูง ตอนนั้นมีทหารบาดเจ็บล้มตายจากสัตว์ประหลาดนี้ไม่น้อยเลยครับ”
ถังซู่เอ่ยเสียงขรึม “ผมก็เคยอ่านบันทึกมาเหมือนกันครับ ในนั้นบอกว่ามันเป็นสัตว์ที่อยู่ในโลกใต้ดิน คิดไม่ถึงว่าจะบินออกมาได้ด้วย หลัวคังอัน นายเจอมันที่ใต้ดิน หรือว่าเจอมันที่บนดิน?”
เขาต้องตรวจสอบสักหน่อย จากข้อมูลที่ได้รับมา หลัวคังอันเพียงแค่เดินทางไปยังเขตที่อยู่อาศัยของหนอนแห่งความฝันสามสี่แห่งเท่านั้น ผู้ที่เห็นเหตุการณ์ไม่เห็นว่าเขาลงไปใต้ดิน
หลัวคังอันกระพริบตา “เจอในถ้ำแห่งหนึ่งตอนที่พักผ่อนระหว่างทางครับ”
ถังซู่กล่าวกับจี้เผิงเลี่ยทันที “ท่านเทพครับ สัตว์ชนิดนี้สามารถบินออกมาได้ นี่นับเป็นข้อมูลใหม่ครับ เราต้องแจ้งเตือนทุกหน่วย”
จี้เผิงเลี่ยส่งเสียง ‘อืม’ ตอบรับ “พวกนายได้ยินกันแล้วใช่ไหม เดี๋ยวกลับไปกำชับแต่ละหน่วยด้วยล่ะ”
“ครับ!” แม่ทัพทั้งสี่ประสานมือรับคำสั่งพร้อมกัน
เวลานี้จี้เผิงเลี่ยถึงได้จ้องมองหลัวคังอันพลางเอ่ยถามอย่างจริงจัง “หลัวคังอัน นายอ้างฐานะลูกศิษย์อาจารย์หลงเพื่อมาขอพบฉัน มีเรื่องอะไร?”
…………………………………………………….
