ตอนที่ 142 รักษาโรคให้องค์ชายเฉิน
เฟิงอู๋โยวเลิกคิ้วมองเป้ากางเกงจี้มั่วจื่อเฉินพลางครุ่นคิด
ไม่นาน นางก็ปริปากถามอย่างสนใจ “ตรงนั้นมีปัญหาหรือ”
“อืม”
จี้มั่วจื่อเฉินถูกนางมองจนขนหัวลุกและแทบอยากจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนี
“เป็นมานานหรือยัง”
“เจ็ดวัน”
“มีอาการเยี่ยงไร”
จี้มั่วจื่อเฉินได้ยินเช่นนี้ก็อ้ำๆ อึ้งๆ อยู่นานไม่ยามตอบ
เฟิงอู๋โยวเขาด้วยความจริงใจ “เราเป็นผู้ชายด้วยกัน จะอายทำไม บอกอาการข้ามาอย่างละเอียด”
“คือข้า…คัน…แล้วก็…มีเลือดออก…”
จี้มั่วจื่อเฉินหน้าแดงก่ำ “คือข้าไม่รู้จะอธิบายเยี่ยงไร ไม่เช่นนั้นให้ข้าปลดกางเกงออก แล้วเจ้าตรวจดูด้วยตัวเองดีหรือไม่”
เฟิงอู๋โยวรู้สึกกลุ้มขึ้นมาทันที นางไม่อยากเห็นเรือนร่างของเขา!
แต่ว่าจี้มั่วจื่อเฉินเป็นคนที่มียศถาบรรดาศักดิ์ ทุกคนต่างรู้จักเขา สามารถใช้เขาเป็นเครื่องมีสร้างผลประโยชน์ แล้วเรือนแพทย์พยากรณ์นี้อาจดังเป็นพลุแตกก็เป็นได้
เมื่อคิดได้เช่นนี้ เฟิงอู๋โยวจึงค่อยๆ พูดขึ้น “ชายชายไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวกัน เจ้าไม่ต้องปลดเสื้อผ้า แค่ข้าถามแล้วเจ้าตอบมาก็พอ”
จี้มั่วจื่อเฉินพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ได้”
“มีแผลหรือไม่”
“มี”
“เจ็บตอนปัสสาวะ?”
“อืมๆ!” จี้มั่วจื่อเฉินพยักหน้าระรัว
“เสื่อมสมรรถภาพทางเพศหรือไม่”
จี้มั่วจื่อเฉินหน้าแดงก่ำขึ้นมาอีกรอบ
เขาอยากจะปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นเฟิงอู๋โยวถือพู่กันจดอาการป่วยอย่างตั้งใจ เขาจึงพยักหน้ายอมรับ
เฟิงอู๋โยวยังคงแค้นจี้มั่วจื่อเฉินกับเรื่องก่อนหน้านี้อยู่นิดๆ เมื่อได้ยินเช่นนั้น ภายในใจก็รู้สึกสะใจขึ้นมารำไร
ครั้งนี้ จี้มั่วจื่อเฉินตกอยู่ในกำมือนางแล้ว มันเป็นทั้งเรื่องดีและเรื่องไม่ดี
เป็นเรื่องดีเพราะว่าเฟิงอู๋โยวมั่นใจว่าสามารถรักษาเขาให้หายได้
แต่เรื่องที่ไม่ดีก็คือเรื่องที่จี้มั่วจื่อเฉินติดโรคดอกหลิวจะแผ่กระจายไปทั่วแคว้นตงหลิน!
จี้มั่วจื่อเฉินกลืนน้ำลายอึก เขาโน้มตัวมาด้านหน้าด้วยท่าทางตึงเครียด “เฟิงอู๋โยว ข้าจะหายดีหรือไม่”
“องค์ชายเฉิน อาการป่วยท่านค่อนข้างรุนแรง”
มือที่ถือพู่กันของเฟิงอู๋โยวหยุดชะงัก สายตาสุขุมกวาดมองจี้มั่วจื่อเฉิน น้ำเสียงเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก
จี้มั่วจื่อเฉินคิ้วขมวดแน่น ก่อนพูดขึ้นอย่างนึกเสียใจภายหลัง “ซวยจริงๆ! ข้ารู้ สึกแหม่งๆ ตั้งแต่แรกแล้ว ใครจะไปรู้ว่านางจะแอบขึ้นเตียงข้ายามดึกดื่น ดูตอนนี้สิ ทำเอานกเขาข้าไม่ยอมขันแล้ว ไม่ตลกเอาเสียเลย!”
เฟิงอู๋โยวเลิกคิ้วถามอย่างสนใจ “สตรีคนนี้มาจากไหน”
“นางเป็นสตรีกำพร้าที่ข้าเก็บได้จากถนน รูปร่างใบหน้าสละสวย ข้าจึงให้นางอาศัยอยู่ที่เรือนด้านหลังตำหนักของข้า แต่ว่าก่อนหน้านี้สามวัน ข้าฆ่านางไปแล้ว”
“อืม”
เฟิงอู๋โยวนึกในใจ จี้มั่วจื่อเฉินช่างใจกว้างเสียจริง
เจอสตรีกำพร้าข้างทางยังกล้าเก็บมาเลี้ยงอีก สมน้ำหน้าที่เป็นติดโรคมา!
หลังจากเงียบขรึมไปครู่หนึ่ง อยู่ๆ จี้มั่วจื่อเฉินก็เหมือนคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ครั้นแล้วจึงตบโต๊ะพูดขึ้น “เลวจริงๆ! นางผู้หญิงแพศยานั่นจะต้องจงใจทำร้ายข้าแน่ๆ!”
เฟิงอู๋โยวอมยิ้มนิ่งเงียบ
วันๆ จี้มั่วจื่อเฉินเอาแต่เที่ยวเสพสุขที่หอนางโลม ไม่ตั้งใจทำหน้าที่ของตน ตามหลักแล้วน่าจะเข้าทางพวกขุนนางฝ่ายตรงข้ามในวังหลวง
แต่ดูเหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขา อีกฝ่ายน่าจะมีเป้าหมายอยากกำจัดเขา เพื่อสั่นคลอนอำนาจของจวินมั่วหรัน
“ต้องเป็นฝีมือของเจ้าไป๋หลี่เหอเจ๋อแน่ๆ! ข้าจะฆ่าเขาด้วยมือของข้าเอง!”
จี้มั่วจื่อเฉินเลือดขึ้นหน้า เขาลุกขึ้นพรอดและทำท่าก้าวออกไปจากเรือนแพทย์
เฟิงอู๋โยวกลับคิดว่าน่าจะไม่ใช่ฝีมือของไป๋หลี่เหอเจ๋อ
ไม่ใช่เพราะไป๋หลี่เหอเจ๋อเป็นคนยึดถือวิถีปฏิบัติของตน แต่ในสายตาของเขาจ้องเล่นงานแต่เพียงจวินมั่วหรันเท่านั้น คนอื่นนอกเหนือจากนั้นล้วนไร้ค่าสำหรับเขา
“องค์เฉินได้โปรดช้าก่อน โรคดอกหลิวเป็นโรคที่รักษาได้และข้าก็สามารถรักษาให้หายได้”
จจงได้ยินเช่นนั้นก็หยุดชะงักฝีเท้าลง และหันกลับมามองเฟิงอู๋โยวอย่างสงสัย “จริงหรือ”
“จริงแท้แน่นอน”
“เฟิงอู๋โยว ผู้ชายที่แคว้นเป่ยหลีเก่งเหมือนเจ้าทุกคนหรือไม่ ทั้งเชี่ยวชาญศึก ทั้งรักษาโรคได้”
“ทั่วใต้หล้านี้มีเพียงเฟิงอู๋โยวคนนี้คนเดียวเท่านั้น และเฟิงอู๋โยวคนนี้ก็พบกับท่าน จะว่าไปก็ถือว่าเป็นวาสนาของท่านนะ”
“หากเจ้ารักษาข้าให้หายได้จริงๆ ข้าจะให้รางวัลเจ้าอย่างงามเพื่อเป็นการตอบแทน!”
จี้มั่วจื่อเฉินพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง แต่เขากลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่เชื่อ จึงพูดเสริมขึ้น “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป หากใครกล้าแตกต้องแม้แต่ปลายนิ้ว จะถือว่าเป็นศัตรูของจี้มั่วจื่อเฉินผู้นี้ด้วย”
“เทียนหวาง (ราชาสวรรค์) ตี้หู (พยัคฆ์พิภพ) เป่าถ่า (เจดีย์พุทธะ) เหอเยา (ปีศาจนที) พวกเขาทั้งสี่คนจงไปหาส่วนผสมโอสถพวกนี้มา” เฟิงอู๋โยวยื่นใบสั่งยาให้คนงานทั้งสี่คนที่นางเพิ่งรับเข้ามาทำงานในเรือนแพทย์แห่งนี้
จี้มั่วจื่อเฉินหัวเราะคิกคัก “เจ้าได้คนงานมาจากไหน ทำไมชื่อพวกเขาแปลกเหลือเกิน แต่ก็น่าสนใจไม่น้อย”
“ข้าตั้งให้พวกเขาเอง”
เฟิงอู๋โยวตอบกลับพลางหยิบชุดเครื่องมือการแพทย์ใหม่เอี่ยมออกมา
จี้มั่วจื่อเฉินเห็นเข็มเงินยาวเกือบเจ็ดนิ้วในมือนางก็พลันนึกถึกฉากตอนที่เข็มเงินพุ่งเข้าจู่โจมเป้าเกงกางตัวเองก่อนหน้านี้ ทำเอาเขาเสียวสันหลังวาบขึ้นมาทันที
“เฟิงอู๋โยว เจ้าคงไม่คิดจะใช้เข็มแทงข้าใช่หรือไม่”
“ถ้าไม่ทำเช่นนั้น แล้วจะให้ทำแบบไหน ท่านต้องเข้าใจไว้อย่าง ส่วนอื่นๆ บนร่างกายท่านมีแผลติดเชื้อจากตรงนั้นที่เป็นแหล่งกำเนิดเชื้อ”
เฟิงอู๋โยวใช้ไฟรนเข็ม จากนั้นก็หันไปกำชับชิงหลวน “ปิดตาปิดหูให้องค์ชายเฉิน ในช่วงที่ข้ากำลังรักษาอยู่ห้ามใครเข้ามารบกวนเด็ดขาด”
จี้มั่วจื่อเฉินกลัวจนขาสั่น เขาพูดขึ้นอย่างตะกุกตะกัก “จะ จะ ใช้เข็มแทงข้าจริงๆ หรือ”
“ไม่แทงก็ได้ แต่ถ้าเชื้อลุกลามจนไม่มีทางรักษาแล้ว อย่ามาหาข้าแล้วกัน”
จี้มั่วจื่อเฉินกัดฟันรวบรวมความกล้าก่อนพูดกับเฟิงอู๋โยว “เช่นนั้นเจ้าก็เบาๆ หน่อย”
ชิงหลวนเห็นเช่นนั้นจึงรีบเข้าไปใช้ผ้าปิดตาทั้งสองข้างของจี้มั่วจื่อเฉิน จากนั้นก็ใช้ผ้าอุดหูที่เฟิงอู๋โยวทำขึ้นมาอุดหูทั้งสองข้างของจี้มั่วจื่อเฉิน
เมื่อทุกอย่างตระเตรียมเสร็จสิ้น เฟิงอู๋โยวกวาดตามองจี้มั่วจื่อเฉินที่นอนเอามือทั้งสองข้างไขว้กันทับหน้าอกบนเตียงรักษาด้วยท่าทางกระวนกระวาย จากนั้นนางกับชิงหลวนก็ช่วยกันยกเตียงที่เขานอนอยู่มาด้านนอกเรือนแพทย์
กริ๊งๆๆ!
เสียบงกระดิงดังขึ้น ชิงหลวนตะโกนเรียกลูกค้าอีกครั้ง
“หมอวิเศษผู้ยิ่งใหญ่ รักษาได้ทุกโรค! ช่ำชองรักษาโรคภัยในเพศชาย! บัดนี้ องค์ชายเฉินกำลังเผชิญกับโรคร้ายรุมเร้า อันตรายเป็นยิ่งนัก! ด้วยเข็มเงินเจ็ดนิ้วและพลังแห่งหัตถาของหมอวิเศษอู๋โยว จะนำช่วงเวลาแสนสุขขององค์ชายเฉินกลับคืนมาอีกครั้ง!”
จี้มั่วจื่อเฉินที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงพูดขึ้นเฟิงอู๋โยวอย่างไม่สบายใจ “เฟิงอู๋โยว เหมือนข้าได้ยินเสียงกระดิ่ง เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ”
ชิงหลวนตาเร็ว นางรีบใช้ขนพู่กันเขียนที่ฝ่ามือของจี้มั่วจื่อเฉินว่า “หูฝาด”
“ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง อู๋โยว เจ้าต้องรักษาข้าให้หายขาดนะ”
เฟิงอู๋โยวคลี่ยิ้มตอบกลับ “ไม่มีปัญหา!”
