ตอนที่ 153 จุยเฟิงงง
หลังจากนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ใบหน้าของเฟิงอู๋โยวก็เจือรอยยิ้มบางเบาขึ้นมาอีกครั้ง
นางพูดกึ่งล้อเล่นกึ่งเอาจริง “ตอนที่เป่ยถางหลีอินใส่ร้ายกระหม่อม เฟิงจือหลินไม่คิดแม้แต่จะพิสูจน์ให้แน่ชัดด้วยซ้ำ เขาผลักไสกระหม่อมไปสู่ทางตาย แล้วนี่ต้องมาเจอกับจวินฝูที่วางแผนใส่ร้ายกระหม่อมอีก ถ้าไม่ใช่เพราะกางเกงพรหมจรรย์ตัวนี้ เกรงว่าท่านใต้เท้าคงหักคอกระหม่อมไปแล้ว แต่เมื่อความจริงปรากฏ ท่านใต้เท้ากลับเชื่อใจกระหม่อม แต่ท่านใต้เท้าไม่รู้สึกหรือว่าคำว่าเชื่อใจที่ท่านพูดออกมาเป็นเพียงลมปากเท่านั้น”
“ความเชื่อใจของข้าจะเป็นลมปากได้เยี่ยงไร”
จวินมั่วหรันคิดว่าเฟิงอู๋โยวเป็นพวกได้คืบจะเอาศอก
แต่ว่าเขาก็เต็มใจจะเล่นกับนาง
“ช่างมันเถิด กระหม่อมไม่มีเจตนาจะตำหนิท่านใต้เท้า บางทีท่านใต้เท้าอาจไม่รู้ว่าตอนที่เป่ยถางหลีอินใส่ร้ายกระหม่อม กระหม่อมเคยตายมาแล้วครั้งหนึ่ง นี่คือเหตุผลที่กระหม่อมเกลียดการกระทำของจวินฝูเป็นที่สุด เป่ยถางหลีอินมีตระกูลเชื้อพระวงศ์หนุนหลัง ส่วนจวินฝูมีท่านใต้เท้าคอยหนุนหลังอยู่เช่นกัน ต่อให้จวินฝูจะสร้างเรื่องจนท้องฟ้าถล่ม นางก็ยังคงอยู่อย่างสงบสุขได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่กระหม่อมกลับต่างออกไป กระหม่อมใช้ชีวิตอย่างยากลำบากทุกขณะ หากท่านใต้เท้ายังมีมโนธรรมหลงเหลืออยู่ ได้โปรดปล่อยกระหม่อมไปเถิด”
ดวงตาของเฟิงอู๋โยวสว่างไสวราวกับดวงดาว
ใบหน้าของนางมีรอยยิ้มผุดขึ้นจางๆ แต่จวินมั่วหรันรู้ดีว่ารอยยิ้มนั้นเป็นเพียงฉากหน้าที่ปกคลุมความรู้สึกจริงๆ ของนางเท่านั้น
ความรู้สึกของนางจริงๆ แตกต่างกับสีหน้าที่นางแสดงออกมาอย่างคนละขั้ว
ตัวตนของนางภายใต้หน้ากากอันจอมปลอมนี้คือจิตใจที่อ่อนไหวบอบบาง แต่ก็แข็งแกร่งจนทำให้คนอื่นรู้สึกลำบากใจ
อยู่ๆ จวินมั่วหรันก็รู้สึกราวกับว่าเฟิงอู๋โยวเป็นเสมือนว่าวลู่ลมที่เชือกขาด ต่อให้เขาจะพยายามสาวเชือกกลับมาแค่ไหนก็ไม่อาจดึงว่าวลมตัวนั้นกลับมาได้
“ในเมื่อเจ้ารับเงินค่าจ้างแล้วก็ควรทำตามสัญญา ห้ามไปไหนจนกว่าจุยเฟิงจะสามารถแต่งกลอนและมีวาทศิลป์ล้ำเลิศ”
“แต่เมื่อครบกำหนดสามสิบวัน ท่านใต้เท้าต้องปล่อยกระหม่อมไป”
เฟิงอู๋โยวนึกถึงเรื่องที่ตัวเองเดิมพันกับจวินมั่วหรันเอาไว้ว่า…จวินมั่วหรันจะตกหลุมรักนางภายในหนึ่งเดือนได้หรือไม่
ตอนนี้นางไม่สนใจผลแพ้ชนะแล้ว นางแค่ต้องการเห็นเป่ยถางหลีอินได้รับบทเรียนที่สมควรได้รับ จากนั้นนางตั้งใจจะพาชิงหลวนออกท่องโลกกว้าง
นอกเรือนฟางฮว๋า ชิงหลวนวิ่งเหยาะๆ มาอย่างลนลาน แต่แล้วก็สะดุดพุ่งเข้าใส่อ้อมแขนของจุยเฟิง
“จุยเฟิง ท่านชายของข้าอยู่ด้านในใช่หรือไม่ ได้ยินมาว่าเกิดเหตุไฟไหม้ที่ตำหนักเซ่อเจิ้งหวาง ท่านชายของข้ายังอยู่ดีใช่หรือไม่”
ชิงหลวนน้ำตาไหลพรากมองจุยเฟิง เสียงอู้อี้ขึ้นจมูก
หรงชุ่ยที่ยืนอยู่ข้างๆ จุยเฟิงก่อนหน้านี้ คิ้วขมวดเล็กน้อย
แต่ว่านิสัยของหรงชุ่ยไม่เหมือนกับจวินฝู แม้ในใจจะรู้สึกไม่สบอารมณ์ แต่ก็ไม่ถึงขั้นอยากรังแกชิงหลวน
จุยเฟิงรีบปลอบชิงหลวนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “แม่หญิงชิงหลวนอย่าได้เป็นกังวล แม่ทัพเฟิงไม่เป็นอะไร”
“ดีจัง”
ชิงหลวนถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วนางก็เพิ่งสังเกตเห็นว่ามีสาวสวยยืนอยู่ข้างๆ จุยเฟิง
รูปร่างหน้าตาสวยใสหมดจดแบบนี้ ดูๆ แล้วก็เหมาะกับจุยเฟิงยิ่งนัก
ชิงหลวนคิดแบบนี้ ภายในใจก็ยิ่งรู้สึกเซื่องซึม
นางโค้งคำนับให้จุยเฟิงเล็กน้อยก่อนเดินเข้าไปในเรือนฟางฮว๋าโดยไม่พูดอะไรสักคำ
จุยเฟิงจ้องแผ่นหลังของชิงหลวนสักพักหนึ่ง แม้เขาจะรู้สึกว่านางอารมณ์ไม่ดี แต่เขาไม่รู้ว่าตัวเขาไปยั่วโมโหนางตั้งแต่เมื่อไหร่ ครั้นแล้วจึงถามหรงชุ่ยอย่างงุนงงว่า “ข้าพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า”
หรงชุ่ยส่ายหน้า “ท่านชายจุยเฟิงไม่ได้พูดอะไรผิดเจ้าค่ะ”
“แปลก! แล้วแม่หญิงชิงหลวนไม่พอใจเรื่องอะไร”
“หม่อมฉันขอตัวไปดูท่านหญิงที่ศาลบรรพบุรุษก่อนนะเจ้าคะ” หรงชุ่ยค้อมคำนับจุยเฟิงก่อนจากไปโดยไม่เหลียวกลับมามอง
“…”
จุยเฟิงยังสัมผัสได้ถึงความโกรธของหรงชุ่ยรำไร แต่เขาไม่รู้จริงๆ ว่าเขาทำให้พวกนางขุ่นเคืองใจได้เยี่ยงไร
หรือว่าตัวเองปากเหม็นจนทำให้พวกนางคลื่นไส้
คิดได้เช่นนี้แล้ว เขาลองอ้าปากพ่นดูดกลิ่นลมหายใจของตัวเองดูสองครั้ง แต่พอรู้ว่าตัวเองไม่มีกลิ่นปาก ก็ยิ่งไม่เข้าใจหนักกว่าเดิมว่าทำไมชิงหลวนกับหรงชุ่ยถึงโกรธเขาแบบนี้
ภายในเรือนฟางฮว๋า ชิงหลวนรีบวิ่งเข้าไปหาเฟิงอู๋โยวพร้อมกับน้ำตา
“ฮือๆๆ…ท่านชาย ชิงหลวนคิดว่าจะไม่ได้เจอท่านชายอีกแล้ว” ชิงหลวนร้องไห้ยกใหญ่
จวินมั่วหรันมองชิงหลวนที่พุ่งตรงไปที่อ้อมแขนของเฟิงอู๋โยวด้วยสายตาเย็นชา ภายในใจพลันรู้สึกไม่สบอารมณ์
สิ่งที่ทำให้เขาหงุดหงิดใจที่สุดคือ…เฟิงอู๋โยวไม่ยอมให้ตัวเขาแตะต้องตัวนางเลยด้วยซ้ำ แต่นี่กลับเป็นฝ่ายอ้าแขนโอบรับชิงหลวน
ขัดศีลธรรมอันดี!
ทำแบบนี้อย่างโจ่งแจ้งได้ที่ไหน!
จวินมั่วหรันโกรธมากจนต้องดึงเฟิงอู๋โยวมาหาเขา จากนั้นก็โอบเอวนางพูดอย่างเคร่งขรึม “ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าอย่าเข้าใกล้ผู้หญิงมากเกินไป”
เมื่อเห็นเช่นนั้น ชิงหลวนจึงก้าวก้าวเข้ามาอธิบายเสียงแผ่ว “ขอท่านใต้เท้าอย่าได้เข้าใจผิด ท่านชายของหม่อมฉันยังคงบริสุทธิ์ผุดผ่องและไม่เคยทำอะไรเกินเลยกับชิงหลวนเลยเจ้าค่ะ”
ใบหน้าของเฟิงอู๋โยวแดงก่ำขึ้นมา นางรู้สึกว่านางไม่ได้บริสุทธิ์ผุดผ่องอย่างที่ชิงหลวนพูด
นางกระแอมปรับน้ำเสียงเปลี่ยนเรื่อง “ดูสิ รีบจนหายใจไม่ทันแบบนี้ แสดงว่าที่เรือนแพทย์เกิดเรื่องด่วนสินะ”
ชิงหลวนส่ายหน้า “ตอนที่ท่านชายไม่อยู่ เรือนแพทย์ไม่มีคนมารักษาเลยเจ้าค่ะ จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่มีรายได้เข้าเรือนแพทย์เลยเจ้าค่ะ”
“เช่นนั้นก็จ้างหมอมาประจำการในช่วงที่ข้าไม่อยู่”
“ท่านชายเจ้าคะ เรือนแพทย์ของพวกเราเพิ่งสั่งซื้อเครื่องยาสมุนไพรไปขนานใหญ่ เกรงว่าพวกเราคงมีเงินไม่พอจะจ้างหมอมาเพิ่มเจ้าค่ะ”
ได้ยินเช่นนั้น เฟิงอู๋โยวก็คิ้วขมวด
นางคิดไม่ถึงว่าเงินเป็นล้านจะไม่พอใช้
ลำพังแค่ซื้อโรงเรือนก็เสียเงินเป็นแล้วหลายแสน
นอกจากนี้ นางต้องมาสอนจุยเฟิงที่ตำหนักเซ่อเจิ้งหวาง ในระหว่างวันหากนางไม่จ้างหมอมาประจำเรือนแพทย์ ไม่ช้าก็เร็ว เรือนแพทย์พยากรณ์ต้องล้มละลายเป็นแน่
ขณะที่นางกำลังปวดขมับอยู่นั้น อยู่ๆ นางก็นึกขึ้นได้ว่าจวินมั่วหรันเคยบอกว่ายินดีจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อซื้อภาพวาดเสมือนของนาง
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ นางก็ทำหน้าทำตาน่าสงสารและมองไปยังจวินมั่วหรันอย่างเสน่หา “ท่านใต้เท้าที่สง่างามสูงส่ง กระหม่อมผิดไปแล้วขอรับ ขอท่านใต้เท้าผู้หล่อเหลาโปรดยกโทษให้กับความขี้ลืมของกระหม่อมด้วย”
“…”
แม้นางจะชอบทำผิดพลาดสร้างเรื่องอยู่ตลอดเวลา แต่ในขณะนี้จวินมั่วหรันไม่เข้าใจว่านางกำลังขอโทษเรื่องอะไร
“ท่านใต้เท้าจำได้หรือไม่ว่ากระหม่อมสัญญาเอาไว้ก่อนหน้านี้ว่าจะมอบภาพเสมือนของกระหม่อมให้ท่าน เป็นภาพเปลือยกายพรรค์นั้น!”
จวินมั่วหรันรู้ขึ้นมาทันทีว่าเฟิงอู๋โยวร้อนเงิน แต่กระนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อยและตอบกลับด้วยเสียงทุ้ม “อืม”
