ตอนที่ 191 ความอ่อนโยนของฟู่เย่เฉินดูน่ากลัว / ตอนที่ 192 ฟู่เย่เฉินใจสั่น
ตอนที่ 191 ความอ่อนโยนของฟู่เย่เฉินดูน่ากลัว
ในห้องลับอันมืดสลัว เฟิงอู๋โยวจ้องมองไป๋หหลี่เหอเจ๋อในสภาพใบหน้าอาบเลือดอย่างระมัดระวัง ในเวลาเดียวกันก็พยายามฟังเสียงความเคลื่อนไหวด้านนอกห้องลับ
นางไม่คาดคิดมาก่อนว่าจวินมั่วหรันเกือบจะยอมเป็นศัตรูกับเหล่าขุนนางผู้ปกครองเพื่อช่วยเหลือนางขนาดนี้
โชคดีที่จี้มั่วอิ้นเหรินเกลี้ยกล่อมเขาได้สำเร็จ
มิฉะนั้น ถ้าจวินมั่วหรันฆ่าเหล่าขุนนางพวกนี้เพื่อนาง ภาพลักษณ์ของเขาในใจของผู้คนในแคว้นตงหลินก็จะแย่ลง
ดังคำกล่าวที่ว่า น้ำสามารถพยุงเรือให้ลอยได้ฉันใด ก็สามารถคว่ำเรือให้จมได้ฉันนั้น[1]
หากประชาชนหมดความเชื่อมั่นศรัทธาในตัวผู้นำ ผลที่ตามมาจะมีแต่หายนะ
“เอาไว้เจ้าสามารถมีลูกให้ข้าได้ ข้าค่อยปล่อยเจ้าไป เป็นเยี่ยงไร” ไป๋หลี่เหอเจ๋อพยายามระงับความโกรธและสงบสติอารมณ์ตัวเอง
เขาไม่ต้องการให้เฟิงอู๋โยวคิดว่าเขาจะเอาแต่อารมณ์เสียใส่นาง
“ไป๋หลี่เหอเจ๋อ เจ้าจะไม่มีวันนั้นแน่นอน”
“แสดงกริยาแข็งกระด้างต่อหน้าข้าให้น้อยๆ หน่อย การที่ข้ายอมแตะต้องตัวเจ้าแบบนี้ เจ้าควรรู้สึกเป็นเกียรติ”
“หากเจ้าอยากมีอะไรกับศพก็เข้ามา ให้ทำแบบนั้น ข้าขอตายดีกว่า”
เฟิงอู๋โยวพูดเสียงเย็น นางรู้นิสัยรักสะอาดของไป๋หลี่เหอเจ๋อดี เขาไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่นอน แม้จะโมโหจนเลือดขึ้นหน้าก็ตาม
ดังนั้น นางถึงได้ยั่วโมโหเขาอีกครั้ง
“เจ้า!”
ไป๋หลี่เหอเจ๋อโมโหจนตัวสั่น แทบอยากจะฆ่าเฟิงอู๋โยวให้รู้แล้วรู้รอด
“ไฉนถึงทะเลาะกันอีกแล้วล่ะ”
หลังจากฟู่เย่เฉินจัดการเรื่องด้านนอกเสร็จ เขาก็รีบตามเข้ามาในห้องลับ
เมื่อเห็นไป๋หลี่เหอเจ๋อในสภาพใบหน้าอาบเลือด ภายในใจพลันตระหนักได้ว่าเฟิงอู๋โยวคงเป็นพวกหัวรุนแรง
“ดูนางเอาไว้ดีๆ”
ไป๋หลี่เหอเจ๋อพูดจบก็สะบัดชายแขนเสื้อจากไป
ฟู่เย่เฉินเหลือบมองมือที่ชุ่มไปด้วยเลือดของเฟิงอู๋โยว ก่อนเอ่ยขึ้น “เจ็บไหม”
“เสแสร้ง!”
“ยื่นมือออกมา”
เฟิงอู๋โยวรีบซ่อนมือของนางไว้ด้านหลัง “ไม่”
ฟู่เย่เฉินจนปัญญา ผู้หญิงคนนี้ดื้อรั้นหัวแข็งมาก นางไม่แม้แต่จะให้โอกาสเขาแสดงความอ่อนโยนต่อนาง
แต่เขารู้สึกว่าการที่เฟิงอู๋โยวเป็นคนตรงไปตรงมาแบบนี้ช่างมีเสน่ห์ยิ่งนัก และช่างตรงกับรสนิยมของเขา
เขาก้าวไปข้างหน้า จับมือนางโดยไม่พูดอะไรสักคำ แล้วพานางไปที่เตียง
เฟิงอู๋โยวรู้สึกระแวดระวัง นางเตะเข้าไปที่หลังส่วนล่างและเอามือตบหัวของเขา “พวกเจ้าว่างกันนักหรือ สาวๆ ในเรือนทำหน้าที่ไม่สมใจหรือ ทำไมจ้องแต่มาหาข้ากันนัก ข้าไม่ชอบ เข้าใจหรือไม่”
“เล่นสนุกพอหรือยัง”
มุมปากฟู่เย่เฉินเกร็งกระตุก เขาอธิบายอย่างอดทน “ข้าแค่จะทำแผลให้เจ้า เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่”
“ต้องลากข้ามาทำแผลที่เตียงด้วยหรือ ถ้าจะทำแผลจริงๆ ทำตรงไหนก็ได้”
“ปากดีไม่เบา ถ้าไม่ใช่เพราะหน้าตาสวยๆ ของเจ้า ข้าไม่มาเสียเวลากับเจ้าหรอก”
ฟู่เย่เฉินจับข้อมือของนางด้วยมือข้างหนึ่ง และเปิดช่องลับบนหัวเตียงอย่างคุ้นเคย หยิบยาห้ามเลือดออกมาและทาให้นางอย่างใส่ใจ
“…”
เวลานี้ เฟิงอู๋โยวก็ตระหนักว่านางคิดผิด เพราะฟู่เย่เฉินก็แค่ต้องการทำแผลทายาให้นางจริงๆ
นางไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมคนอย่างฟู่เย่เฉินที่เคยมองว่านางเป็นหนามยอกอกของเขา อยู่ๆ ก็กลายเป็นคนอ่อนโยนแบบนี้
หรือว่าถูกม้ากระทืบจนสมองกระทบกระเทือน
“เป็นหญิงผิวบอบบางและเนื้อนุ่มแบบนี้ ไฉนถึงได้มีอารมณ์รุนแรงและนิสัยที่เกรี้ยวกราดขนาดนั้นได้”
“ข้าเป็นคนนิสัยดี”
ฟู่เย่เฉินส่ายหัวพลางทายาบนฝ่ามือของนางเบาๆ และพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “เจ้าไปเอาความกล้ามาจากไหนถึงบอกว่าตัวเองนิสัยดี! ผู้หญิงทั่วไป ไม่ว่าพวกนางจะโกรธเพียงใด อย่างมากสุดก็แค่กำหมัดและกระทืบเท้าจากไป แต่ดูเจ้าสิ คว้าแจกันลายครามปาใส่หน้าคนแบบนี้ แถมทำให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บแบบนี้อีก”
“ฟู่เย่เฉิน ข้ายังไม่ตาย เจ้าจะดูบาดแผลของข้าไปถึงเมื่อไหร่”
อยู่ๆ เฟิงอู๋โยวก็รู้สึกว่าลางไม่ดีขึ้นมา เพราะการที่มือชันสูตรที่ทำงานอยู่กับศพบ่อยๆ อย่างฟู่เย่เฉินมาวิเคราะห์บาดแผลของนางแบบนี้ มันทำให้นางรู้สึกทะแม่งๆ ชอบกล
ตอนที่ 192 ฟู่เย่เฉินใจสั่น
ฟู่เย่เฉินไม่คาดคิดว่าเฟิงอู๋โยวจะพูดเจือน้ำเสียงล้อเล่นขึ้นมา ทำเอาเขารู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก
เขารู้สึกชื่นชมในความกล้าหาญที่ไม่ธรรมดาของนาง “ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเจ้าสามารถหลอมละลายน้ำแข็งพันปีอย่างอาเจ๋อได้ เมื่อตกอยู่ในอันตรายไม่ตื่นตระหนก ตั้งสติคงมั่นโดยไม่ตื่นกลัว เยี่ยมจริงๆ!”
“ไอ้สารเลวไป๋หลี่เหมือนน้ำแข็งพันปีตรงไหน อารมณ์ของเขารุนแรงราวกับว่ากินระเบิดชนิดที่สามารถประทุขึ้นถล่มท้องฟ้าได้เลยทีเดียว”
ฟู่เย่เฉินยิ้มมุมปากอย่างมีเสน่ห์ “แน่นอน มันขึ้นอยู่กับว่าเจ้าเอาเขาไปเปรียบเทียบกับใคร สภาวะอารมณ์ของอาเจ๋อดีกว่าเซ่อเจิ้งหวางก็จริง แต่เมื่อเทียบกับข้า เขายังตามหลังอยู่มากนัก”
เฟิงอู๋โยวมองฟู่เย่เฉินที่โหนกแก้มของเขาบวมเหมือนหัวหมูอย่างแปลกประหลาด เพราะการที่เขาพูดจาแบบนี้มันดูแปลกมากสำหรับนาง
หรือว่าฟู่เย่เฉินไม่สามารถคว้าหัวใจของไป๋หลี่เหอเจ๋อมาได้ จนทำให้เขาเคียดแค้นจนเพราะความรักที่ไม่สมหวังจนอยากจะเอาคืน
เมื่อนึกได้เช่นนี้ ดวงตาของเฟิงอู๋โยวก็ลุกวาวขึ้น นางรีบคว้ามือฟู่เย่เฉินและถามเขาอย่างจริงใจ “ปล่อยข้าไปเถอะ”
“ไม่ได้ อาเจ๋อไม่เห็นด้วยแน่นอน”
เฟิงอู๋โยวโยนความรับผิดชอบไปให้ไป๋หลี่เหอเจ๋ออย่างเป็นธรรมชาติ
เพราะอันที่จริง ต่อให้ไป๋หลี่เหอเจ๋อยอมปล่อยนางไป แต่เขาต่างหากที่เป็นฝ่ายลังเล
เขาลดสายตาลงและมองไปที่มือเรียวยาวของเฟิงอู๋โยวบนแขนของเขา จากนั้นก็ยกมืออีกข้างวางไว้บนหลังมือฝ่ามือของนางเบาๆ “มือเล็กและขาวเนียนจริงๆ”
“โรคจิต”
เฟิงอู๋โยวรีบชักมือกลับมาอย่างรวดเร็วราวกับไฟฟ้าช็อต
ริมฝีปากฟู่เย่เฉินรั้งขึ้นเล็กน้อยก่อนพึมพำเสียงแผ่ว “ชมเจ้าไม่ได้หรือ”
“ไสหัวไป”
“ผู้หญิงนี่ ช่างขี้โมโหเอาแต่ใจกันจริงๆ แบบนี้จะมีใครกล้าแต่งงานด้วย” ฟู่เย่เฉินพูดพลางลูบจมูกกวนประสาทนาง แต่ก็ไม่ยอมจากไป
“ฟู่เย่เฉิน เจ้าจะเอาอย่างไรกันแน่ มากวนประสาทกันแบบนี้ มันน่ารำคาญ”
ฟู่เย่เฉินยิ้มร่า “ก็แค่สงสัย ว่าแต่พ่อของเจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าเป็นผู้หญิง”
“เสือก”
“ก็จริง” ฟู่เย่เฉินพยักหน้า ก่อนพูดอย่างจริงจัง “เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับข้าจริงๆ นั่นแหละ”
เฟิงอู๋โยวจ้องมองฟู่เย่เฉินแน่นิ่งอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “เจ้าถูกม้ากระทืบจนสมองเพี้ยนไปแล้วหรือ”
ฟู่เย่เฉินส่ายหัวพร้อมกับกึ่งยิ้มกึ่งหุบยิ้ม ดวงตาเล็กเฉี่ยวของเขาเจือแววรู้สึกผิด “สมควรแล้วที่โดนแบบนั้น เฟิงอู๋โยว ถ้าข้ารู้ว่าเจ้าเป็นผู้หญิงตั้งแต่แรก ข้าจะไม่มีทางใช้ความรุนแรงกับเจ้าแน่นอน”
“…”
เฟิงอู๋โยวเห็นเขาขมวดคิ้วเป็นครั้งแรก เขาเงยหน้าขึ้นมา แววตาแสดงรอยยิ้มที่ซุกซ่อนความเศร้า ประเดี๋ยวก็ทำหน้าเหมือนรู้สึกอึดอัด ประเดี๋ยวก็ทำท่าคล้ายไร้เดียงสา ทำเอาเฟิงอู๋โยวตามอารมณ์แทบไม่ทัน
นางพลิกตัวบนเตียงและปิดหูแน่น “ดึกแล้ว ข้าขอพักสักครู่หน่อยได้หรือไม่”
ฟู่เย่เฉินลังเลอยู่ในใจตั้งนาน แต่ก็ยังไม่กล้าถามคำถามที่เขาอยากรู้มากที่สุดออกไป
หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดเขาก็รวบรวมความกล้าและคำออกไป “ข้าได้ยินอาเจ๋อบอกมาว่าเขาและเจ้าเคยมีความสัมพันธ์อย่างว่ากันมาแล้ว แต่เจ้าไม่รู้สึกอะไรกับเขาสักนิดเลยหรือ”
“ถ้าคิดอยากบดขยี้เขาเป็นชิ้นๆ นับด้วยหรือไม่”
เฟิงอู๋โยวไม่คิดว่าไป๋หลี่เหอเจ๋อจะพูดถึงเรื่องนี้กับคนอื่น
“ถ้าเซ่อเจิ้งหวางงรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับอาเจ๋อ เจ้าจะรู้สึกไม่คู่ควรกับเซ่อเจิ้งหวางหรือไม่”
“พูดบ้าอะไรเนี่ย”
เฟิงอู๋โยวรู้สึกรำคาญขึ้นมา นางไม่เข้าใจว่าทำไมฟู่เย่เฉินกับไป๋หลี่เหอเจ๋อถึงแปลกประหลาดกันได้ขนาดนี้
นางเป็นผู้ถูกทำร้าย ไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้น แล้วทำไมคนพวกนี้เหมือนสนใจสิ่งที่นางคิดกันนัก
เมื่อฟู่เย่เฉินสัมผัสได้ว่าเฟิงอู๋โยวเริ่มรำคาญ เขาก็รีบออกจากห้องลับทันที
แต่ก็ใช่ว่าคำถามที่เขาถามจะไม่ได้รับคำตอบ
อย่างน้อยเขาก็พอมองออกว่าเฟิงอู๋โยวคิดเยี่ยงไรกับจวินมั่วหรัน
โดยปกติแล้ว ผู้หญิงทั่วไปมักจะเป็นพวกหัวโบราณ เมื่อเสียความบริสุทธิ์แล้วมักจะคิดว่าตัวเองไม่คู่ควรกับคนในดวงใจของตัวเอง
แต่เฟิงอู๋โยวกลับต่างออกไป มิหนำซ้ำยังคิดว่าตัวเองยังมีค่าคู่ควรกับจวินมั่วหรันอยู่
มีความเป็นไปได้ว่า แม้นางจะรู้สึกดีกับจวินมั่วหรัน แต่ความรู้สึกของนางยังไม่ได้ถลำลงไปลึกขนาดนั้น
หากนางหลงรักจวินมั่วหรันเข้าจริงๆ ป่านนี้นางคงตรอมใจเพราะคิดว่าตัวเองไม่มีค่ามากพอที่จะคู่ควรกับจวินมั่วหรันแล้ว
เมื่อคิดได้เช่นนี้ ฟู่เย่เฉินก็อารมณ์ดีขึ้นมา เขานั่งไขว่ห้างเป่าขลุ่ยอย่างอภิรมย์ใจตลอดทั้งคืน
ครั้นรุ่งสางมาเยือน ฟู่เย่เฉินก็นำอาหารเช้ามาให้เฟิงอู๋โยวแล้วถึงจะเข้านอน
หลังจากไป๋หลี่เหอเจ๋อทำแผลที่หน้าผากของตัวเองเสร็จ ก็รีบกลับเข้ามาที่ห้องนอนฟู่เย่เฉินอีกครั้ง
เมื่อวาน เฟิงอู๋โยวทำเขาโมโหจนเลือดขึ้นหน้า แล้วเขายังเผลอปล่อยนางให้อยู่กับฟู่เย่เฉินตามลำพังกันสองต่อสอง
กระทั่งได้สติกลับมา เขาเพิ่งตระหนักได้ว่าตัวเองทำผิดพลาดมหันต์
ฟู่เย่เฉินไม่เหมือนกับจวินมั่วหรันที่ไม่ชอบเข้าใกล้ผู้หญิง ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้เขากลัวว่าฟู่เย่เฉินจะนึกอยากเล่นสนุกขึ้นมาและทำเรื่องที่ไม่ควรกับเฟิงอู๋โยว
โชคดีที่ฟู่เย่เฉินกลับมานอนที่เตียงในห้องนอนของตัวเอง
ไป๋หลี่เหอเจ๋อถอนหายใจอย่างโล่งอก จากนั้นก็ห่มผ้าให้ฟู่เย่เฉินและมายืนอยู่หน้ากระจกอยู่พักใหญ่
เขามองใบหน้าโทรมๆ ของตัวเอง ก่อนตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติกลับคืนมา จากนั้นก็เดินไปที่ห้องลับ
ในห้องลับ เฟิงอู๋โยวกำลังนั่งกินแกงไก่ตุ๋นร้อนๆ อยู่ นางค่อยๆ ตักเข้าปากอย่างไม่รีบร้อน ขณะที่มือขวาก็กำลังตวัดพู่กันเขียนอะไรบางอย่างอยู่อย่างจดจ่อ
นางชอบเขียนบันทึกประจำวัน โดยเฉพาะเรื่องที่ทุกข์ใจ
นางเป็นคนความจำดีก็จริง แต่ก็มักจะปล่อยผ่านเป็นบางเรื่อง
หากตอนนี้นางไม่เขียนบันทึกเรื่องราวของคนที่ทำร้ายตัวเองลงไป นางกลัวว่าเมื่อเวลาผ่านไปตัวเองอาจจะลืมเรื่องราวและความรู้สึกพวกนี้
ไป๋หลี่เหอเจ๋อยืนพิงประตู สายตามองเฟิงอู๋โยวในสภาพจดจ่ออย่างไม่ละสายตา น้ำเสียงเรียบเย็นเจือแววอบอุ่นดังขึ้น “เขียนอะไรอยู่”
“แค่กๆ”
เฟิงอู๋โยวที่กำลังจดจ่อ ถูกไป๋หลี่เหอเจ๋อขัดจังหวะอย่างกระทันหัน ทำเอานางตกใจจนสำลัก
นางรีบนั่งทับกระดาษที่หมึกยังไม่แห้งก่อนปั้นหน้าเยือกเย็นทันที “ไม่มีอะไรทำ ก็เขียนไปเรื่อยเปื่อย”
ครั้งที่แล้ว หลังจากจวินมั่วหรันเห็นบันทึกของนางก็โมโหเป็นฟืนเป็นไฟ
กินน้ำจากร่องน้ำ เรียนรู้อุปสรรค[2]
ดังนั้นครั้งนี้ เฟิงอู๋โยวไม่มีทางให้ไป๋หลี่เหอเจ๋อเห็นบันทึกของตัวเองเด็ดขาด
[1] น้ำสามารถพยุงเรือให้ลอยได้ฉันใด ก็สามารถคว่ำเรือให้จมได้ฉันนั้น เป็นคำเตือนสติผู้นำ โดยเฉพาะผู้นำระดับประเทศ ผู้นำอยู่ได้ก็ด้วยประชาชนสนับสนุน และผู้นำก็ถูกเอาลงจากตำแหน่งได้ด้วยประชาชนเช่นเดียวกัน
[2] กินน้ำจากร่องน้ำ เรียนรู้อุปสรรค หมายถึงการได้รับอุปสรรคสักครั้งหรือพ่ายแพ้สักครั้ง ถือเป็นบทเรียนความรู้ที่สามารถเอาไปปรับใช้ได้ในครั้งถัดไป
