ตอนที่ 225 ก้มหัวสำนึกผิดกับแม่ทูนหัว
นิสัยของจวินมั่วหรัน มักทำอะไรโดยไม่คำนึงถึงผลที่ตามมา ใครก็ตามที่กล้าถอดเกล็ดเขา ต้องตายสถานเดียว
ดวงตาคมกริบของเขาจับจ้องไปที่เป่ยถางหลงถิง ครั้นแล้วก็เค้นกำลังภายในทั้งหมดที่มีบีบอัดเป็นฝ่ามือผ่าวายุ ก่อนเล็งโจมตีใส่จุดตายของอีกฝ่าย
ทันใดนั้น เฟิงจือหลินพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วและเข้ามายืนขวางด้านหน้าเป่ยถางหลงถิง
ตามหลังเฟิงจือหลินมาติดๆ คือจั่วเซี่ยงแห่งแคว้นเป่ยหลีอย่างอ๋าวเช่อ
ก่อนหน้านี้ จวินมั่วหรันเคยเห็นภาพเหมือนของเฟิงจือหลินมาก่อน
ดังนั้น เมื่อเขาเห็นเฟิงจือหลินยืนอยู่ข้างหน้าเป่ยถางหลงถิงด้วยท่าทางที่น่าเกรงขาม เขารีบสลายกระบวนท่าในมือลง
เขาไม่ต้องการฆ่าพ่อผู้ให้กำเนิดเฟิงอู๋โยวต่อหน้าต่อตานาง
เดิมที จวินมั่วหรันต้องการจะพูดคุยกับเฟิงจือหลินเพื่อประสานรอยต่อให้กลับคืน แต่เมื่อดูจากสถานการณ์ในตอนนี้ เฟิงจือหลินจะไม่สนใจความเป็นความตายของเฟิงอู๋โยวเลยแม้แต่น้อย เป็นเหตุให้ความเคารพเพียงเล็กน้อยที่หลงเหลือไว้ให้ผู้อาวุโสในตระกูลของเฟิงอู๋โยวสหายหายไปทันที
ทันใดนั้น ริมฝีปากบางๆ ของเขาก็เอ่ยขึ้น “ออกไปให้พ้นทาง”
เฟิงจือหลินไม่ต้องการต่อสู้กับจวินมั่วหรันอย่างซึ่งๆ หน้า แต่แค่หันไปถลึงตาใส่เฟิงอู๋โยวในสภาพอิดโรยในอ้อมกอดจวินมั่วหรันด้วยน้ำเสียงตำหนิ “เจ้าลูกเนรคุณ! ไฉนยังไม่ยอมรับผิดต่อหน้าฝ่าบาทอีก”
“เฟิงจือหลิน ขืนเจ้ายังกล้าพูดเรื่องไร้สาระอีก ข้าจะควักลิ้นเจ้าออกมาเสีย”
จวินมั่วหรันขมวดคิ้ว เขาไม่คาดคิดว่าทัศนคติของเฟิงจือหลินที่มีต่อเฟิงอู๋โยวจะเลวร้ายได้ถึงขนาดนี้ ความเป็นพ่อของคนแบบนี้ช่างไร้ความหมายเสียจริง!
ใบหน้าของเฟิงอู๋โยวไร้แววสะทกสะท้าน นางรู้สึกเห็นใจและเสียใจแทนเจ้าของร่างคนเดิม
สำหรับนางที่มาจากโลกอื่น ไม่มีความรู้สึกใดๆ กับเฟิงจือหลินคนนี้สักนิด
ดังนั้นแม้ว่าเขาจะดุนางหนักหน่วงมากแค่ไหน จึงไม่อาจทำร้ายจิตใจอะไรนางได้
“เฟิงจือหลิน เจ้าไม่คิดว่าเจ้าทำตัวหน้าโง่ไปหน่อยหรือ เมื่อเดือนก่อนเจ้าไล่ข้าออกจากบ้านและตัดความสัมพันธ์พ่อลูก แล้วตอนนี้เจ้าคิดว่าตัวเองมีหน้าที่สั่งสอนข้าในฐานะอะไรไม่ทราบ”
“เฟิงอู๋โยว นี่แกกล้าเถียงข้ากระนั้นหรือ”
เฟิงจือหลินโกรธจัด ดวงตาจ้องเขม็ง หากไม่มีจวินมั่วหรันคอนปกป้อง ป่านนี้เขาฆ่านางทิ้งไปแล้วแน่ๆ
“เสด็จพ่อ อู๋โหยวบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ อย่าทำร้ายเขาด้วยคำพูดเลยขอรับ” เฟิงอี้พยายามเกลี้ยกล่อม เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเฟิงจือหลินถึงเกลียดเฟิงอู๋โยวมากขนาดนี้
ในความคิดของเขา เฟิงอู๋โยวทั้งเป็นคนฉลาดและมีไหวพริบ นางประพฤติตัวดีมาตลอด ดังนั้นไม่มีเหตุผลอะไรที่เฟิงจือหลินจะเกลียดนางมากขนาดนี้
“ถ้ามันดีอย่างที่แกกว่าก็คงไม่ทำเรื่องไร้ยางอายแบบนี้หรอก” เฟิงจือหลินตะคอกเฟิงอี้ก็ไม่สนใจ
เมื่อเห็นเช่นนี้ จวินมั่วหรันก็รู้สึกเป็นทุกข์แทนเฟิงอู๋โยวขึ้นมาทันที
หลายปีที่ผ่านมานี้ นางอยู่ได้อย่างไร
พ่อรังเกียจ แม่ไม่รัก ดูเหมือนมีพี่ชายที่เป็นสุภาพบุรุษ แต่ก็อ่อนแอจนไม่อาจเป็นที่พึ่งพิงให้ได้
“เฟิงอู๋โยว ถ้าข้าฆ่าพ่อของเจ้าด้วยมือของข้าเอง เจ้าจะเกลียดข้าหรือไม่”
จวินมั่วหรันถามเฟิงอู๋โยวอย่างจริงจัง เพราะในขณะนี้ เขาต้องการฆ่าเฟิงจือหลินขึ้นมาจริงๆ
“ท่านใต้เท้า ปล่อยพวกเขาไป”
แม้เฟิงอู๋โยวอยากให้เป็นเช่นนั้น แต่นางไม่อาจทนดูผู้คนที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ต้องมาตกที่นั่งลำบากเพียงเพราะความเกลียดชังของนางเพียงอย่างเดียว
เมื่อเป่ยถางหลงถิงและเป่ยถางหลีอินตกอยู่ในอันตราย จะต้องเกิดการต่อสู้ระหว่างแคว้นตงหลินและแคว้นเป่ยหลีขึ้นแน่นอน
หากทั้งสองแคว้นเข้าสู่ภาวะสงคราม หากแคว้นหยุนฉิน แคว้นเจียงหนานและ แคว้นอื่นๆ ใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ดังกล่าวขึ้นมา ผลที่ตามมามีแต่หายนะล้วนๆ
“ไม่”
จวินมั่วหรันล่วงรู้ความคิดของเฟิงอู๋โยวขึ้นมาทันที
แต่เขาเต็มใจที่จะแบกรับความเกลียดชังจากทั่วใต้หล้าไว้แต่เพียงผู้เดียวเพื่อเฟิงอู๋โยว
เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงหลงใหลในตัวเฟิงอู๋โยวได้ถึงขนาดนี้ ทั้งที่พวกเขารู้จักกันไม่ถึงเดือน
ช่วงก่อนหน้านี้ เขารังแกและทำร้ายนางเกือบตลอดเวลา
เมื่อคิดถึงเรื่องโง่ๆ ที่เขาทำกับนาง จวินมั่วหรันก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้น
“จวินมั่วหรัน ถ้าเจ้ากล้าฆ่าคนในเรือนแพทย์พยากรณ์ของข้าขึ้นมาจริงๆ จากนี้ไป อย่ามาหาข้าอีก” เฟิงอู๋โยวพูดเสียงเคร่งขรึม
“พักผ่านให้สบายเถิด ข้าสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายชีวิตพวกเขา”
สวรรค์และนรกภายในใจของจวินมั่วหรันต่อสู้กันมาเป็นเวลาพักหนึ่ง ในที่สุดจวินมั่วหรันก็ยอมถอย
ดวงตาเฉียบคมของเขากวาดมองเฟิงจือหลิน เป่ยถางหลงถิงและคนอื่นๆ จากนั้นริมฝีปากที่สวยงามของเขาก็ขยับเล็กน้อย “คุกเข่าลงและก้มหัวสำนึกผิดสามครั้งต่อหน้าเฟิงอู๋โยว แล้วข้าผู้นี้จะไว้ชีวิตพวกเจ้า!”
“นี่แก!”
เฟิงจือหลินรู้สึกละอายใจและไม่พอใจเป็นที่สุด เขาจะคุกเข่าลงต่อหน้าเฟิงอู๋โยวได้อย่างไร
เขาเป็นพ่อของนางเชียวนะ!
ใบหน้าของเป่ยถางหลงถิงมืดมนเหมือนก้นหม้อ ความภูมิใจของเขาไม่มีทางอนุญาตให้เขาคุกเข่าลงอย่างง่ายดายแน่นอน
แต่เป่ยถางหลีอินได้รับบาดเจ็บสาหัส หากนางไม่รักษาอาการบาดเจ็บให้ทันท่วงที อาการของนางจะต้องแย่ลงแน่ๆ
เมื่อคิดได้เช่นนี้ เป่ยถางหลงถิงก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากก้มหน้าลงและพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เต็มใจนัก “เหตุการณ์ในวันนี้ เกิดจากความหุนหันด่วนสรุปของข้า ดังนั้นข้าผู้นี้ต้องขออภัย ต่อเซ่อเจิ้งหวางจากใจจริง”
เมื่อเห็นเป่ยถางหลงถิงเอ่ยปากพูด เฟิงจือหลินจำต้องทำตามอย่างไม่เต็มใจ “ข้าไม่อาจสอนลูกชายของตัวเองให้เป็นผู้เป็นคนได้ ข้ารู้สึกสึกละอายใจที่ทำตัวหยาบคายต่อเซ่อเจิ้งหวาง”
เป่ยถางหลีอินพยายามฝืนลืมตาขึ้นมาและพูดขึ้นอย่างขาดห้วง “ขอเซ่อเจิ้งหวางอย่าได้ถือโทษโกรธเคืองเสด็จพ่อของหม่อมฉันเลยเจ้า ทั้งหมดที่เกิดขึ้นวันนี้เป็นเพราะหม่อมฉันเอง ดังนั้นหากเซ่อเจิ้งหวางต้องการระบายความโกรธที่ค้างอยู่ในใจ ความตายของหลีอินผู้นี้อาจพอจะช่วยทุเลาลงได้ไม่มากก็น้อย”
“อย่าพูดไร้สาระ เจ้าคือหัวแก้วหัวแหวนของข้า! ใครก็ตามที่กล้าทำร้ายเจ้า ข้าจะสู้อย่างสุดชีวิต!”
“ช่างเป็นการแสดงความรักอันลึกซึ้งระหว่างพ่อกับลูกสาวที่ยอดเยี่ยมจริงๆ!”
หนานกู่เฟิงพูดประชด “ฮ่องเต้แห่งแคว้นเป่ยหลี ในเมื่อหัวใจของคนก็เป็นก้อนเนื้อที่มีความรู้สึก ไฉนท่านถึงใช้อำนาจข่มเหงผู้น้อยอย่างไม่เลือกหน้าเพื่อเพราะลูกสาวคนเดียวของท่านด้วย ไม่แปลกที่ท่าจะปกป้องคนรักใกล้ตัวไว้ก่อน แต่การที่ท่านปกป้องจนไม่ลืมหูลืมตาพิจารณาขาวดำผิดถูกเช่นนี้ สุดท้ายไม่กลัวว่าลูกสาวของท่านจะตกเป็นผู้รับกรรมทั้งหมดหรอกหรือ”
เมื่อเห็นว่าเฟิงอู๋โยวได้รับบาดเจ็บสาหัส ชิงหลวนก็เริ่มร้องไห้ออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
นางจ้องไปที่เป่ยถางหลีอินอย่างอาฆาต “ช่างเลวทรามยิ่งนัก! ท่านชายของข้าทำอะไรให้เจ้าขุ่นเคือง แค่คำพูดของเจ้าก็มากพอที่จะทำลายชื่อเสียงอันดีของท่านชายของข้าได้แล้ว ไฉนต้องทำทำลายทุกสิ่งที่ท่านชายของข้าสร้างมาด้วยน้ำพักน้ำแรงตัวเองด้วย นางต้องผ่านความยากลำบากและรอดตายอย่างหวุดหวิด!เป่ยถางหลีอินคนที่สมควรตายอย่างอนาทที่สุดมันเป็นเจ้าต่างหาก!”
คนที่สมควรตาย?
ทันใดนั้นเฟิงอู๋โยวก็รู้สึกขึ้นมาว่าทำไมชิงหลวนถึงรู้เรื่องความทุกข์ยากลำบากของเจ้าของร่างเดิมลึกขนาดนี้
