ตอนที่ 265 มาคิดบัญชีกับเฟิงอู๋โยว
หนังตาเป่ยถางหลงถิงกระตุกไม่หยุด ในหัวของเขาตอนนี้มีแต่สภาพทุกข์ทรมานก่อนสิ้นใจของหลิงซู่ซู่
ไม่รู้ว่าทำไมสตรีปิดหน้าที่อยู่กับจวินมั่วหรันทำให้เขานึกถึงหลิงซู่ซู่
ตอนนี้ เขาออกห่างจากเฟิงอู๋โยวและจวินมั่วหรันได้ระยะหนึ่ง แต่เขาได้ยินประโยคของเฟิงอู๋โยวที่ว่า ‘ไม่อยากข้องเกี่ยวกับคนอย่างเป่ยถางหลงถิงไปตลอดกาล’ ชัดเจนเต็มหู
เป่ยถางหลงถิงหยุดชะงักฝีเท้า ก่อนหันกลับไปมองแผ่นหลังที่ย้อนแสงของพวกเขาทั้งสองคนอย่างสงสัย
“ฝ่าบาททรงมองอะไรอยู่หรือเจ้าคะ”
เซ่อเยว่เห็นเป่ยถางหลงถิงหยุดชะงักก็ถามขึ้นอย่างกระวนกระวายใจ
เป่ยถางหลงถิงส่ายหน้า “ไม่มีอะไร บอกข้ามา สรุปว่าเกิดอะไรขึ้นกับอินเอ๋อร์”
เซ่อเยว่ตอบกลับอย่างลำบากใจ “องค์หญิงถูกวางยากำหนัดเจ้าค่ะ”
สีหน้าของเป่ยถางหลงถิงเคร่งขรึมลงทันที เขาสาวเท้าถี่กระชั้นและมุ่งหน้าเข้าไปที่โรงเตี๊ยวเทียนหลิงทันที
เมื่อเขาเปิดประตูเข้ามาก็เห็นเป่ยถางหลีอินในสภาพใกล้หมดสติใช้ปิ่นปักผมกรีดลงไปที่ต้นขาตัวเอง
ในแต่ละการกรีดแต่ละครั้ง เกิดเป็นแผลเลือดไหลออกมา
“อินเอ๋อร์!”
เป่ยถางหลงถิงร้องตะโกน จากนั้นก็รีบเดินเข้าไปคว้าเป่ยถางหลีอินในสภาพบาดแผลเต็มตัวเข้ามากอด
“เสด็จพ่อ หนูใกล้จะตายแล้วใช่หรือไม่” น้ำตาไหลพรากออกมาจากดวงตาแดงก่ำของเป่ยถางหลีอิน
“อินเอ๋อร์อย่ากลัวไปเลย มีพ่ออยู่ทั้งคน!”
เป่ยถางหลงถิงประคองเป่ยถางหลีอินที่ตัวร้อนผ่าวอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ทาบมือหนาใหญ่ลงไปกลางแผ่นหลังบางๆ ของนาง ก่อนถ่ายโอนพลังปราณเข้าไปให้ไม่หยุด เพื่อเป็นการบรรเทาฤทธิ์ของยากำหนัดที่อยู่ในร่างกาย
แต่ปัญหาก็คือตามร่างกายเป่ยถางหลีอินมีบาดแผลหลายจุดเกินไป ทั้งแผลถูกกระบี่จี้แทงและแผลถูกหมากัดที่แขนที่ยังไม่หาย เมื่อถ่ายโอนพลังปราณเข้าไปทำให้ความดันในร่างกายสูงขึ้นจนมีเลือดไหลออกมาจากบาดแผลเก่าๆ
ชุยเซี่ยกับเซ่อเยว่เห็นเลือดแดงฉานที่ไหลออกมาตามร่างกายของเป่ยถางหลีอินก็พากันตกใจร้องเสียงแหลม “ฝ่าบาทเจ้าค่ะ องค์หญิงเลือดออกไม่หยุดเลยเจ้าค่ะ!”
เป่ยถางหลงถิงขมวดคิ้วแน่นและหยุดถ่ายโอนพลังปราณเพื่อบรรเทาฤทธิ์ยากำหนัดในร่างกายนางทันที
เขาพูดขึ้นเสียงขรึม “อินเอ๋อร์ อดทนไว้ก่อน แพทย์หลวงซูน่าจะยังอยู่ด้านนอก พ่อจะส่งคนไปตามมาเดี๋ยวนี้เลย”
เป่ยถางหลีอินขดตัวในอ้อมกอดของเป่ยถางหลงถิง ดวงตาแดงก่ำหรี่ปรือ ทว่ากลับสะท้อนแววใคร่อยาก
อยู่ๆ นางก็มีความใคร่อยากในกามตัณหากับเป่ยถางหลงถิงขึ้นมารำไร มือไม้พลันยกขึ้นลูบแผงอกของเขาอย่างไม่เป็นสุข
เป่ยถางหลงถิงทำตัวไม่ถูก เขาผละตัวเองออกมาเพื่อรักษาระยะห่างเล็กน้อย “อินเอ๋อร์ อดทนเข้าไว้!”
เป่ยถางหลีอินตั้งสติกลับมาได้นิดหน่อย นางรู้สึกอับอายกับการกระทำอันไร้การควบคุมของนางยิ่งนัก
นางกัดฟันพูดขึ้นอย่างขาดห้วง “เสด็จพ่อจะต้องแก้แค้น…ให้อินเอ๋อร์นะเจ้าคะ!”
“อินเอ๋อร์รู้หรือไม่ว่าเป็นฝีมือใคร”
“เฟิงอู๋โยว! เป็นไอ้สารเลวนั่น!” เป่ยถางหลีอินตอบอย่างใส่อารมณ์ น้ำเสียงเล็กบางของนางพร่าแหบลงฉับพลัน
“อินเอ๋อร์ จงวางใจเถิด แล้วเฟิงอู๋โยวจะได้เจอดี”
เป่ยถางหลงถิงรับปาก มือสองข้างกำหมัดแน่น
ก่อนหน้านี้ เขารู้สึกผิดกับเฟิงอู๋โยวอยู่เล็กน้อย แต่ตอนนี้เขาอยากจะสับร่างเฟิงอู๋โยวเป็นชิ้นๆ
เมื่อเป่ยถางหลีอินได้ยินคำรับปากของเป่ยถางหลงถิง นางก็โล่งใจลงหนึ่งเปราะ ทว่าพริบตาต่อมา ฤทธิ์ของยากำหนัดก็เข้าควบคุมสติของนางอย่างอยู่หมัด
ตอนนี้ นางไม่รู้แล้วว่าผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเป็นใคร
แคว่ก!
นางฉีกเสื้อของตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ผิวขาวเนียนดุจหิมะปรากฏสู่สายตาคนทันที
เป่ยถางหลงถิงละสายตาหนีทันที แต่เป่ยถางหลีอินก็ยังก้าวเข้าไปหาเขาใกล้ๆ “ร้อนมาก…ร้อนเหลือเกิน ช่วย…ช่วยข้าที!”
ในขณะที่ไม่รู้จะทำเยี่ยงไร เป่ยถางหลงถิงก็ง้างมือขึ้นและฟาดลงไปที่ท้ายทอยของเป่ยถางหลีอินจนนางตากรอกและหงายล้มลงไปบนเตียงที่เต็มไปด้วยคราบเลือด
“เปลี่ยนเสื้อผ้าให้องค์หญิงเสีย”
เป่ยถางหลงถิงหันหลังกลับไปกำชับชุนเซี่ยกับเซ่อเยว่
เมื่อครู่ มีแววหนึ่งที่เขาเหลือบเห็นเรือนร่างของเป่ยถางหลีอินโดยไม่ตั้งใจ และก็พบกับปานรูปหัวใจบริเวณหน้าท้องของนาง
เขาจำได้ว่าตอนที่หลิงซู่ซู่คลอดเป่ยถางหลีอิน ท้าวนาง[1]ที่ชื่อว่าหลิ่วซื่อได้อุ้มเป่ยถางหลีอินที่อยู่ในผ้าอ้อมพร้อมกับอุทานอย่างอัศจรรย์ใจ “ผิวพรรณขององค์หญิงขาวเนียนทั่วทั้งร่างไร้ที่ติดั่งหยกขาวนวล กรณีแบบนี้พบเห็นได้ยากนัก”
น่าแปลก!
ทั้งที่บริเวณหน้าท้องของเป่ยถางหลีอินมีบานสีชมูอมม่วงรูปหัวใจขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือเด่นชัดขนาดนั้น ไฉนหลิ่วซื่อถึงมองไม่เห็น
หรือว่าเมื่อครู่เขาตาฝาดไป
สีหน้าของเป่ยถางหลีอินอุดอู้ลง เขาไม่กล้าหันกลับไปมองลูกสาวตัวเอง
เรื่องแปลกที่โผล่ขึ้นมาตอนนี้ทำให้เขาฉุกนึกถึงเรื่องของท้าวนางหลิ่วซื่อ
ก่อนหน้านี้สิบเจ็ดปี ไม่กี่ชั่วยาวหลังจากหลิงซู่ซู่ให้กำเนิดบุตรี อยู่ๆ อาการบาดเจ็บหลังคลอดก็ทรุดหนักฉับพลันและไม่นานก็จากโลกไป
ต่อมาหลิ่วซื่อก็ตรอมใจตายตาม
ตอนนี้เป่ยถางหลงถิงเสียใจหนัก สติเหม่อลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เป็นเหตุให้เขาไม่ได้ดูแลคนในตระกูลของท้าวนางหลิ่วซื่อตลอดเวลาที่ผ่านมา
วันนี้ อยู่ๆ เขาก็นึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ ครั้นแล้วจึงตัดสินใจขึ้นมา หากเขาตามหาคนในตระกูลท้าวนางหลิ่วซื่อเจอจะต้องตอบแทนขนานใหญ่และทำทุกอย่างเพื่อตอบสนองความต้องการของพวกเท้า เพราะท้าวนางหลิ่วซื่อเป็นคนสนิทของหลิงซู่ซู่และอยู่ใกล้ชิดกันตลอดเวลา
ไม่นาน อ๋าวเช่อก็พแพทย์หลวงซูเข้ามา
เพียงแวบเดียวอ๋าวเช่อก็อ่านสถานการณ์ในห้องออก จึงรีบออกไปทันที
เนื่องจากแพทย์หลวงซูได้ทำการวินิจฉัยอาการของฝูจวินมาก่อนหน้านี้ ทำให้ตอนนี้เขาดูสงบลงไปไม่น้อย
“ท่านแพทย์หลวง อินเอ๋อร์เป็นเยี่ยงไรบ้าง”
แพทย์หลวงซูส่ายหน้าพลางพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ยาตัวนี้มีฤทธิ์รุนแรง หากรักษาไม่ทันท่วงที เกรงว่าองค์หญิงคงมีชีวิตไม่รอดคืนนี้”
เป่ยถางหลงถิงเห็นเป่ยถางหลีอินในสภาพหมดสติอยู่บนเตียงมีเลือดไหลออกมาอีกระลอกอย่างกะทันหัน ในใจก็กระวนกระวายขึ้นมาจนสติแทบกระเจิง “ท่านแพทย์หลวง อินเอ๋อร์เป็นถึงลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวของข้า ท่านพอจะมีวิธีถอนพิษยาตัวนี้หรือไม่”
“ในเมื่ออาการเป็นถึงขั้นนี้ มีเพียงต้องพานางไปอยู่ในอุโมงค์น้ำแข็งและรักษาด้วยการถ่ายเลือดและเสริมเข้าไปทีหลัง แต่ก็ใช่ว่าจะหายขาด”
“อุโมงค์น้ำแข็ง? นางจะทนไหวได้เยี่ยงไร”
แพทย์หลวงซูพูดขึ้นอย่างจนปัญญา “ยากำหนัดชนิดนี้หาพบยากในแคว้นตงหลิน ทำให้กระหม่อมไม่สามารถคิดค้นยาถอดพิษได้ทันท่วงที ขอฝ่าบาทโปรดเข้าใจด้วยขอรับ”
เป่ยถางหลงถิงขมวดคิ้วแน่น ต่อให้เป่ยถางหลงถิงไม่อยากตัดสินใจแบบนี้ แต่เขาจำเป็นต้องส่งตัวเป่ยถางหลีอินไปรักษาที่ห้องอุโมงค์น้ำแข็งในวังหลวงของแคว้นตงหลิน
หลังจากตัดสินใจและทำความเข้าใจถึงขั้นตอนการรักษาแล้ว ในที่สุดสถานการณ์ก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง
ครั้นเป่ยถางหลงถิงเริ่มมั่นใจในอาการของเป่ยถางหลีอินว่าค่อนข้างปลอดภัย เขาจึงวางใจลงไปหนึ่งเปราะ
“ชุนเซี่ย เซ่อเยว่ พวกเจ้าทั้งสองคนห้ามอยู่ห่างจากอินเอ๋อร์แม้แต่ก้าวเดียว ข้าจะไปคิดบัญชีกับเฟิงอู๋โยว!”
สีหน้าของเป่ยถางหลงถิงฉายแววเหี้ยมโหดเป็นที่สุด ครั้งนี้ เฟิงอู๋โยวจะต้องชำระด้วยเลือดเท่านั้น
[1] ท้าวนาง หมายถึงหญิงผู้รับบรรดาศักดิ์และมีหน้าที่รับราชการฝ่ายในราชวัง
