ตอนที่ 280 เร่งตัดชุดวิวาห์
จวินมั่วหรันรู้สึกเบิกบานใจกับการกระทำอันปุบปับของนาง ดวงตาพลันลุ่มลึก มุมปากยกกระดกขึ้นเล็กน้อย
อาจเป็นเพราะพิษของเม่ยเซียนยังคงแพร่กระจายอยู่ เฟิงอู๋โยวจึงหลับลึกและฟุ้งฝัน
ด้านในภวังค์ความฝัน นางกำลังนั่งอยู่บนเตียงนุ่ม ข้างๆ มีบุรุษรูปงามคอยปรนนิบัติ
ทุบไหล่นวดขา ทั้งร้องลำนำ ทั้งรำกระบี่ มีเพียงจวินมั่วหรันที่ถูกนางมัดตรึงไว้ที่แท่นเสาหยกสีขาว ทำหน้ามืดมน ให้ตายก็ไม่ยอม
ด้านนอกภวังค์ความฝัน จวินมั่วหรันอาศัยช่วงที่นางหลับสนิทวัดสัดส่วนรูปร่างของนางอยู่เงียบๆ
แม้ตอนนี้อาจเร็วเกินไปที่จะพูดคุยเรื่องแต่งงาน อารมณ์จิตใจของเฟิงอู๋โยวยังไม่มั่นคง แต่สุดท้ายก็ต้องพิจารณาเรื่องแต่งงานอยูดี
ทว่าการตัดชุดวิวาห์อย่างเร็วสุดต้องใช้เวลาหลายเดือน อย่างนานสุดก็ครึ่งปี จวินมั่วหรันไม่มีวันปล่อยให้สตรีของตัวเองไม่มีชุดวิวาห์ดีๆ สวมใส่แน่นอน
เมื่อเขาวัดสัดส่วนเสร็จ ก็ปล่อยร่างอันน่าทะนุถนอมออกจากอ้อมกอดอย่างไม่ยอม
วันนี้เป็นวันว่าราชกิจช่วงเช้าครั้งแรกของเฟิงอู๋โยวหลังได้รับตำแหน่ง ดังนั้นนางจำเป็นต้องไปสำเร็จราชการ
เพื่อรักษาหน้าตาของเฟิงอู๋โยว จวินมั่วหรันจึงมอบชุดว่าราชกิจของเขาให้นางโดยเฉพาะ
เคล้ง!
ทันใดนั้น วัตถุที่ซ่อนไว้ในกางเกงของนางก่อนหน้านี้ก็ตกลงสู่พื้นพร้อมกับเสียงดังชัด
จวินมั่วหรันตกตะลึงไปชั่วขณะ เมื่อตั้งสติกลับมาได้ก็หัวเราะเสียงดัง “เฟิงอู๋โยว จงอธิบายให้ข้าฟังเดี๋ยวนี้ว่านี่คืออะไร”
เฟิงอู๋โยวพลันตวาดใส่เขาอย่างอารมณ์เสีย “ให้ตายเถิด! แกล้งข้าตั้งแต่เช้าขนาดนี้ คิดจะบีบข้าให้ถูกลงโทษหรือ รีบเก็บขึ้นมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!”
จวินมั่วหรันหมดคำจะพูด เขาไม่อยากเก็บมันขึ้นมา
แต่หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งเขาก็ยอมทำตามแต่โดยดี เก็บสิ่งนั้นกลับไปยังที่เดิม
ครึ่งชั่วยามต่อมา เขาก็อุ้มเฟิงอู๋โยวที่ยังหลับอยู่ไปว่าราชกิจช่วงเช้าด้วย เหล่าขุนนางพลเรือนและทหารในราชสำนักไม่ได้รู้สึกตกใจเหมือนเมื่อวานอีกต่อไป
เพียงแค่พวกเขาสงสัยเป็นยิ่งนักว่าเฟิงอู๋โยวมีเสน่ห์อะไรที่ทำให้จวินมั่วหรันตกหลุมรักอย่างยากจะถอดถอน ซ้ำยังอุ้มนางมาที่ท้องพระโรงแห่งราชสำนัก
จวินมั่วหรันเดินขึ้นไปยังท้องพระโรงโดยไม่ชายตามองรอบข้างแม้แต่น้อย เหล่าข้าราชบริพารพากันหลีกทางให้พร้อมก้มหน้าหลุบตาต่ำด้วยท่าทางเคารพ
ดวงตาของเขากวาดมองไปยังฟู่เย่เฉินและคนอื่นๆ ทันใดนั้น ไฟโทสะในใจของเขาก็ปะทุขึ้น
โดยปกติ ฟู่เย่เฉินจะมีสภาพดูง่วงนอนอยู่เสมอ แต่วันนี้กลับสวมหมวกขุนนางทรงสูง ท่าทางกระปรี้กระเปร่า งดงามหาตัวจับยาก
สภาพของมั่วจื่อเฉินก็ดูไม่รุงรังเหมือนในอดีต กระดุมหน้าบนสาบเสื้อของเขาติดครบถูกต้องอย่างหาได้ยาก ดวงตาประกายสดใส แลดูกระฉับกระเฉงอย่างชัดเจน
แม้แต่จี้มั่วอิ้นเหรินที่ประทับอยู่บนบัลลังก์มังกรก็ดูเหมือนจะได้รับการดูแลเป็นพิเศษ ใบหน้าของเขาเปล่งปลั่ง เปลี่ยนไปจากท่าทางเฉื่อยชาก่อนหน้านี้
ที่น่าโมโหยิ่งกว่าคือไป๋หลี่เหอเจ๋อผู้ซึ่งควรจะพักฟื้นจากอาการบาดเจ็บในหอแพทย์หลวง กลับปรากฏตัวในชุดผ้าขาวพลิ้วไหวดั่งเซียนสวรรค์มาจุติ ผมสีดำทิ้งตัวราวกับน้ำตก โดยยืนนิ่งอยู่ข้างๆ จวินมั่วหรัน
เมื่อเทียบกับสภาพของจวินมั่วหรันที่วุ่นวายกับเฟิงอู๋โยวมาทั้งคืน ซ้ำข้าวปลายังไม่ตกถึงท้อง ใบหน้าบึ้งบูด แค่ดูก็รู้แล้วว่าความปรารถนาของเขาไม่ถูกเติมเต็ม
จวินมั่วหรันหงุดหงิดเป็นที่สุด คนพวกนี้มาที่นี่ก็เพื่อเฟิงอู๋โยว
ณ ที่นั่งตำแหน่งสูงสุด จี้มั่วอิ้นเหรินกวาดมองไปเฟิงอู๋โยวที่ยังไม่ตื่น มุมปากกระตุกอย่างรุนแรง
“เซ่อเจิ้งหวาง แม่ทัพเฟิงยังหลับอยู่อีกหรือ”
จวินมั่วหรันรู้สึกหึงหวงขึ้นมาจึงหลุดพูดออกไป “คืนเมื่อวานข้าทรมานเขาทั้งคืน จึงหลับค่อนข้างลึก ขอทุกท่านโปรดให้อภัย”
ทันทีที่เขาพูดคำเหล่านี้ออกมา เสียงสูดลมหายอย่างตกตะลึงก็ดังขึ้นทั่วท้องพระโรงสีทองอร่าม
ถึงแม้ทุกคนจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ของจวินมั่วหรันกับเฟิงอู๋โยวอยู่อย่างเต็มอก แต่คำพูดที่เถรตรงของจวินมั่วหรันก็ยังทำให้เหล่าขุนนางหัวอนุรักษ์นิยมหน้าแดงก่ำขึ้นมา
“โลกกำลังจะล่มสลาย โลกกำลังจะล่มสลายแล้ว!”
“ไม่นึกว่าเซ่อเจิ้งหวางจะมีนิสัยลักเพศ เพียงแต่เท่าที่กระหม่อมรู้มา แม่ทัพเฟิงไม่ชื่นชอบบุรุษไม่ใช่หรือ”
“แล้วเรื่องนี้มีอะไรผิดแปลก ด้วยวิธีการของเซ่อเจิ้งหวาง ทั่วใต้หล้านี้ยังมีผู้ใดที่เขาปรารถนาแล้วยังไม่ได้อีก”
…
ฟู่เย่เฉินได้ยินเช่นนั้น ท่ามกลางดวงตาเล็กตี่กึ่งยิ้มกึ่งหุบก็ฉายแววอับเฉา
สีหน้าจี้มั่วจื่อเฉินเซื่องซึมลง ตั้งแต่เฟิงอู๋โยว รักษาโรคดอกหลิวให้ ในหัวของเขาก็มีแต่เฟิงอู๋โยว
ในขณะนี้ เมื่อเห็นว่าเฟิงอู๋โยวกลายเป็นคนของจวินมั่วหรัน หัวใจของเขารู้สึกขมขื่นเล็กน้อย ไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีนัก
ตรงกันข้าม สีหน้าของไป๋หลี่เหอเจ๋อกลับดูสงบ เมื่อคืนที่เขาแสร้งทำเป็นหมดสติเพื่อขอความเห็นใจ ซึ่งมันก็ดึกแล้ว
ดังนั้น เขาจึงไม่เชื่อว่าจวินมั่วหรันจะมีเวลาทรมานนาง
จี้มั่วอิ้นเหรินขมวดคิ้วถามจวินมั่วหรันเสียงทุ้ม “เซ่อเจิ้งหวาง แม่ทัพเฟิงเป็นถึงแม่ทัพทหารม้าแห่งแคว้นตงหลิน ไฉนถึงลงโทษเขาเป็นการส่วนตัว หากเขาทำให้ท่านขุ่นเคืองโดยไม่ตั้งใจ สั่งสอนสักนิดคงไม่เป็นไร แล้วไฉนต้องทรมานเขาทั้งคืน”
เหล่าขุนนางพลเรือนจนปัญหา อยากจะพูดแต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน
หัวหน้าขันทีที่ยืนอยู่ข้างๆ จี้มั่วอิ้นเหรินดึงแขนเสื้อของจี้มั่วอิ้นเหริน และกระซิบข้างหูเขาไม่หยุด คำว่า ‘ทรมาน’ นี้ ไม่ได้หมายความว่า ‘ทรมาน’ ตรงตัว แต่นึกไม่ถึงว่าเฟิงอู๋โยวจะตื่นขึ้นมา นางหาว แต่ดันเผลอตกจากอ้อมแขนของจวินมั่วหรันร่วงลงพื้น
“เฟิงอู๋โยว บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่ ต้องการให้ข้าตามแพทย์หลวงมาให้หรือไม่” จี้มั่วอิ้นเหรินมองเฟิงอู๋โยวอย่างเป็นห่วง
“แข็งแรงดีขอรับ ไฉนต้องตามแพทย์หลวง”
ครั้นเฟิงอู๋โยวตระหนักว่านางถูกจวินมั่วหรันอุ้มมาที่ท้องพระโถงอีกครั้ง ก็ลุกขึ้นพรวดและมายืนข้างๆ จวินมั่วหรันอย่างเรียบร้อย
“จากที่เซ่อเจิ้งหวางกล่าวมา เขาทรมานเจ้าตลอดทั้งคืน เจ้าไม่ได้รับบาดเจ็บเลยหรือ”
จี้มั่วอิ้นเหรินคิดในใจ เฟิงอู๋โยวทนต่อการเฆี่ยนตีจริงๆ หลังจากถูกทรมานมาทั้งคืนแต่กลับตื่นขึ้นมาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของเฟิงอู๋โยวก็นิ่งลง นางหยิกต้นขาของจวินมั่วหรันอย่างแรง กระซิบขึ้นเสียงแผ่ว “เจ้าทำเกินไปแล้ว”
จวินมั่วหรันเม้มปากนิ่งเงียบ เขารู้ดีว่าเฟิงอู๋โยวเป็นคนรักษาหน้า แต่เขาไม่ต้องการอธิบาย
หลังจากว่าราชกิจเสร็จค่อยยอมรับกับนางทีหลังก็พอแล้ว
