ตอนที่ 325 ช่วยเหลือสาวงาม / ตอนที่ 326 อุบายของนางกำนัล
ตอนที่ 325 ช่วยเหลือสาวงาม
เป่ยถางหลงถิงพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและน้ำเสียงระมัดระวัง “อินเอ๋อร์ แตงที่ฝืนเด็ดย่อมไม่หวาน”
“หากไม่ชิมกับปากตัวเอง จะรู้ได้เยี่ยงไรว่าไม่หวาน”
“จำเป็นต้องทำเช่นนั้นหรือ”
เป่ยถางหลงถิงถอนหายใจยาวๆ เขาคิดแค่ว่าเป่ยถางหลีอินยังอ่อนเยาว์นัก หากโตขึ้นอีกหน่อยคงจะสามารถคิดได้ด้วยตัวเอง
เป่ยถางหลีอินแสดงอารมณ์เล็กน้อย นางคว่ำปาก “เสด็จพ่อ ไฉนต้องมองเฟิงอู๋โยวอยู่ตลอดเวลา”
ในความคิดของนาง เฟิงอู๋โยวเป็นคนเสเพล ไม่คู่ควรที่จะถูกนางแย่งชิง!
เฟิงอู๋โยวควรใช้ชีวิตอย่างสงบสุขในซ่องมืดและเป็นโสเภณีไปตลอดชีวิต!
บัดนี้ เสียงดนตรีเครื่องสายบรรเลงขึ้น
ทั่วทั้งตำหนักพระที่นั่งสูงสุดราวกับถูกปกคลุมเมฆหมอกเบาบาง คลอเคลียเสียงเซียนขับขานแผ่วเบา
ด้านนอกตำหนักพระที่นั่งสูงสุด สายลมโฉบผ่านท้องทุ่ง เงาไม้ขยับไหว
มู่ลั่วเหยียน บุตรีของมหาปราชญ์แห่งแคว้นตงหลินพร้อมเหล่านางรำผู้เลอโฉมหลายสิบคน เดินกรีดกรายเลียบเคียงรั้วพฤกษาด้านนอกพระตำหนักเพื่อเข้าสู่พระตำหนัก
ตามธรรมเนียมปฏิบัติ เฉพาะสตรีที่คว้าตำแหน่งผู้ชนะในการแสดงแห่งสภาบุหงาเท่านั้นที่จะสามารถแสดงเสน่ห์อันงดงามในงานเลี้ยงบัณฑิตได้
เนื่องจากเฟิงอู๋โยวสละสิทธิ์การเป็นผู้นำเต้นรำ และสุขภาพของเป่ยถางหลีอินยังไม่สู้ดี ดังนั้นโอกาสนี้จึงตกเป็นของมู่ลั่วเหยียน
สำหรับมู่ลั่วเหยียน นี่เป็นโอกาสดีที่หาได้ยากครั้งหนึ่งในชีวิต
เหล่าสตรีผู้สูงศักดิ์ทั่วทั้งแคว้นตงหลินต่างเฝ้ารอโอกาสเฉกเช่นนาง โอกาสที่จะสามารถแสดงตัวตนอย่างเปิดเผยในงานเลี้ยงบัณฑิต
น่าเสียดายที่มู่ลั่วเหยียนไม่สนใจงานเลี้ยงบัณฑิตเลยสักนิด
มู่ลั่วเหยียนโหยหาอิสระนอกเรือนมากกว่าการอภิเษกสมรสกับตระกูลขุนนางที่คิดแต่วางอุบายไม่รู้จบ
ด้วยความไม่แยแสของนาง ทำให้เหล่านางรำรอบข้างอิจฉาในความโชคดีของนาง
ทันทีที่มู่ลั่วเหยียนเข้ามาในงาน นางรำที่อยู่ข้างหลังได้เหยียบชุดกระโปรงลากพื้นอันวิจิตรหรูหราของนาง
เฟิงอู๋โยวคิดในใจ ขืนมู่ลั่วเหยียนก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว กระโปรงบนตัวนางอาจถูกนักเต้นที่อยู่ข้างหลังนางเหยียบจนหลุดออก
ถึงตอนนั้น ชื่อเสียงของมู่ลั่วเหยียนจะป่นปี้
เฟิงอู๋โยวมักจะขี้เกียจเข้าไปยุ่งเรื่องของคนอื่น แต่สิ่งที่นางทนเห็นไม่ได้ที่สุดคือการแก่งแย่งชิงดีลับหลังระหว่างสตรีด้วยกัน
เสี้ยวพริบตาต่อมา นางเห็นมู่ลั่วเหยียนกำลังจะล้มลงกับพื้น ทันใดนั้นนางลุกขึ้นพรวด กระโดดข้ามโต๊ะสุราตรงหน้านางและเข้าไปอุ้มรับมู่ลั่วเหยียนที่หน้าซีดทันที
มู่ลั่วเหยียนกุมหน้าอกอย่างหวาดหวั่นพลางพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “ขอบพระคุณท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ”
“เรื่องเล็กน้อย”
มุมปากของเฟิงอู๋โยวผุดยิ้มเจือจาง สีหน้าแววตาของนางเต็มไปด้วยความสง่างามชนิดที่ไม่กล้าสบตามองโดยตรง
เมื่อมู่ลั่วเหยียนยืนได้อย่างมั่นคงเฟิงอู๋โยวก็ปล่อยมือออกและกลับไปนั่งประจำที่อย่างสง่างาม
จวินมั่วหรันปวดหัวจี๊ดขึ้นมาไม่หยุด “เฟิงอู๋โยว เจ้าต้องการเย้ายวนเหล่าดอกท้อเน่ากี่ดอกกันแน่”
เฟิงอู๋โยวพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง “มู่ลั่วเหยียนเป็นสตรี”
“เจ้าไม่กลัวนางคิดลึกอยากแต่งงานกับเจ้าหรือ”
“ไม่ขนาดนั้นกระมัง”
เฟิงอู๋โยวแค่ทนเห็นมู่ลั่วเหยียนขายหน้าต่อหน้าทุกคนไม่ได้
หลังจากที่จวินมั่วหรันพูดขึ้นเช่นนี้ นางก็ก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด และไม่กล้าขยิบตาให้สตรีในตำหนักพระที่นั่งสูงสุดอีกต่อไป
ครั้นการเต้นรำจบลง เสียงปรบมือก็ดังไปทั่วท้องพระโรง
แต่ไม่คิดไม่ฝันว่าหรงชุ่ยที่ยืนอยู่ข้างๆ จวินฝูอย่างอ่อนน้อมถ่อมตนจะเสียสติพุ่งเข้าหามู่ลั่วเหยียนในลักษณะที่แปลกประหลาด
มู่ลั่วเหยียนที่ระวังตัวตั้งแต่แรก ถอยหลังไปหลายก้าว นางหลบเลี่ยง ‘การจู่โจมอันแปลกประหลาด’ ของหรงชุ่ยได้อย่างหวุดหวิด
แต่น้ำชาจากถ้วยชาในมือของหรงชุ่ยกลับสาดกระเซ็นในชุดกระโปรงบางๆ ของมู่ลั่วเหยียน
“ทาสผู้ต้อยต่ำสมควรตาย!”
ใบหน้าของหรงชุ่ยไร้ซึ่งความตื่นตระหนก การตอบสนองรวดเร็วเป็นที่สุด
ขณะที่ทุกคนยังไม่ทันตั้งตัว นางก็คุกเข่าลงต่อหน้ามู่ลั่วเหยียนเสียแล้ว
เดิมทีพระพันปีหลวงเห่อเหลียนต้องการสั่งให้ทหารองครักษ์ลากหรงชุ่ยออกไปเฆี่ยนให้ตาย แต่เมื่อเห็นว่าหรงชุ่ยเป็นสาวใช้ของจวินฝู นางจึงเปลี่ยนใจ
นางคิดในใจ หากต้องการเอาชนะใจจวินมั่วหรันนางสามารถเริ่มลงมือจากจวินฝูก่อน
แต่หารู้ไม่ ในหัวใจของจวินมั่วหรันไม่มีที่สำหรับจวินฝูตั้งนานแล้ว
ตอนที่ 326 อุบายของนางกำนัล
ดวงตาที่เป็นพิษของจวินฝูจ้องมองหรงชุ่ย ใบหน้าอันขาวเจือแววหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
ในสายตาของนาง หรงชุ่ยเป็นเพียงคนโง่ที่ทำแต่เรื่องล้มเหลว!
หากไม่ใช่เพราะหรงชุ่ยยังมีประโยชน์ จวินฝูคงไม่สนใจความเป็นความตายของนางแม้แต่น้อย
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จวินฝูก็ลุกขึ้นอย่างช้าๆ
มือข้างหนึ่งเท้าเอวด้านหลัง ส่วนอีกข้างก็กระชับเสื้อคลุมกำมะหยี่สีแดงที่ไหล่ แล้วก้าวไปข้างหน้า “ข้ารับใช้ผู้ต่ำต้อยไม่รู้กฎรู้ระเบียบ หม่อมฉันหวังว่าพระพันปีหลวงจะทรงยกโทษให้”
“ช่างเถิด”
พระพันปีหลวงทรงปัดพระหัตถ์ สายตาพลันเหลือบมองไปยังจวินมั่วหรันอย่างแยบยล
“ขอบพระคุณในพระกรุณาของพระพันปีหลวงเป็นอย่างยิ่งพะย่ะค่ะ”
เสียงสตรีผู้อ่อนเยาว์อันใสกังวานดั่งระฆังเงิน ดึงดูดสายตาของชายหนุ่มผู้มีพรสวรรค์มากมายในตำหนักพระที่นั่งสูงสุด
หากไม่มีเรื่องน่าอับอายเกิดขึ้นในการแสดงของสภาบุหงา จวินฝูก็คงเป็นสตรีผู้สูงศักดิ์ที่ร้อนแรงที่สุดในเมืองหลวงแห่งแคว้นตะวันออก
น่าเสียดายที่นางทำลายอนาคตอันสวยงามด้วยมือตัวเอง
ในช่วงเวลานั้น เหล่านางรำทรงเสน่ห์ก็ถยอยออกจากตำหนักพระที่นั่งสูงสุด จากนั้นเหล่าอัจฉริยะผู้ปราดเปรื่องมากมายก็หลั่งไหลเข้ามาอย่างเป็นระเบียบพร้อมเสียงลั่นกลองต้อนรับอย่างครึกครื้น
ใบหน้าซาลาเปาของจี้มั่วอิ้นเหรินมองไปที่เป่ยถางหลงถิงอย่างสุภาพนอบน้อม “ตามลำดับอาวุโส เชิญฮ่องเต้แห่งแคว้นเป่ยหลีเริ่มตั้งคำถามก่อนเลยขอรับ”
ทันทีที่เขาพูดจบ หัวหน้าขันทีก็หมอบลงข้างๆ เป่ยถางหลงถิงอย่างว่องไว เพื่อให้เป่ยถางหลงถิงเขียนคำถามลงบนกระดาษที่หลังของเขา
เป่ยถางหลงถิงถกแขนเสื้อขึ้นมาและเขียนคำว่า ‘อุบาย’ ลงบนกระดาษอย่างลวกๆ
“ร่ำเรียนบากบั่นสิบปี วิชาการล้ำเลิศ แต่ไม่อาจคิดอุบาย ก็คือเสียเปล่า… มีเวลาหนึ่งก้านธูป ขอทุกท่านโปรดหยิบพู่กัน”
อุบาย?
เฟิงอู๋โยวรู้สึกตลก
แม้เป่ยถางหลงถิงพูดถึงกลอุบาย แต่ก็ยังถูกเป่ยถางหลีอินต้มจนเปื่อย
นางคิดว่า ต่อให้เชี่ยวชาญการวางแผนกลอุบาย แต่ถ้าตาบอดก็ไร้ประโยชน์
แต่เพียงเวลาหนึ่งเค่อก็มีบัณฑิตบุรุษตอบเสร็จก่อน
เปลือกตาของเป่ยถางหลงถิงยกขึ้น เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจเยี่ยงวีรบุรุษ “เจ้าเป็นใคร จงอ่านคำตอบออกมา”
เดิมทีเขาคิดว่าบัณฑิตบุรุษที่อยู่ด้านหน้าผู้นี้แค่ต้องการมีบทก็เท่านั้น จึงถามไปอย่างไม่ใส่ใจ
“กระหม่อมมีนามว่าหลิ่วหยวน เป็นพลทหารจากแคว้นเป่ยหลีขอรับ”
เสียงใสเสนาะหูของหลิ่วหยวนดังกังวานทั่วตำหนักพระที่นั่งสูงสุด
เขากระแอมในลำคอและท่องบทกวีสั้นๆ ที่เขาเขียนต่อหน้าทุกคนในตำหนักพระที่นั่งสูงสุดทันที “หลายปี หมอกขุ่นมั่วคลุมทุกข์เข็ญ บาปแห่งแมวดาวสับเปลี่ยนรัชทายาทโหมนภา นางกำนัลโค่นบัลลังก์พระมเหสี ข่าวลือแพร่สะพัดกลายเป็นเรื่องตลก”
แมวดาวสับเปลี่ยนรัชทายาท?
ในช่วงเวลาสั้นๆ เสียงกระซิบแผ่ซ่านไปทั่วตำหนักพระที่นั่งสูงสุดทันที
แม้แต่เฟิงอู๋โยวก็ยังมองบัณฑิตหนุ่มอย่างมีนัย
หรือว่าเขาจะรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้น
เฟิงอู๋โยวเหลือบมองเป่ยถางหลีอินที่นั่งสีหน้าเปลี่ยนไปฉับพลันอยู่ข้างๆ เป่ยถางหลงด้วยสายตาเรียบนิ่ง มุมปากพลันผุดแววนึกสนุกขึ้นมา
เป่ยถางหลงถิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนถามบัณฑิตบุรุษกลับไป “เรื่องนี้เกี่ยวข้องอะไรกับ ‘อุบาย’”
“ข้อความที่กระหม่อมเขียน แท้จริงแล้วคืออุบายของนางกำนัลลำดับหนึ่ง ทายาทของนางกำนัล ถือกำเนิดเป็นชนชั้นทาส ส่วนนางกำนัลที่กระหม่อมเขียน ได้ใช้อุบายแมวดาวสับเปลี่ยนรัชทายาท ไม่เสียสรรพกำลัง ทำให้ทายาทของตนขึ้นเป็นรัชทายาท แม้อุบายนี้มีข้อบกพร่อง แต่ใช้ได้จริงขอรับ”
“ดี แต่ยังบกพร่อง”
เป่ยถางหลงถิงส่ายหน้าแสดงความไม่เห็นด้วยต่อ ‘อุบายนางกำนัล’ ที่หลิ่วหยวนเขียนตอบ
แต่ต่อให้เป่ยถางหลงถิงจะไม่ชอบหลิ่วหยวน แต่หยุนเฟยไป๋กลับชื่นชอบยิ่งนัก
เขาต้องการคนอย่างหลิ่วหยวน ที่สามารถทำทุกอย่างโดยไม่เลือกวิธีการ เพียงเพื่อบรรลุเป้าหมาย
เย่เชี่ยวก็ชื่นชอบหลิ่วหยวนเช่นกัน
เหตุผลหาใช่ใดอื่น เพียงเพราะเขาเขียนสั้นที่สุด
เมื่อคิดได้เช่นนี้ เย่เชี่ยวก็ยกป้ายไม้ประดู่แล้วพูดขึ้นอย่างเฉียบขาด “เงินเดือนหนึ่งแสนต่อปี เป็นนางด้านกลยุทธ์ให้แก่แคว้นซีเยว่ของข้า”
หยุนเฟยไป๋ต่อราคาตามมาติดๆ “ห้าแสน”
เหล่าอัจฉริยะทั่วทั้งตำหนักพระที่นั่งสูงสุดล้วนมองหลิ่วหยวนด้วยสายตาอิจฉา
พวกเขาคิดไม่ถึงว่าบทกลอนสั้นๆ จะทำให้หยุนเฟยไป๋สนใจได้!
และที่ทำให้ทุกคนตกตะลึงยิ่งกว่านั้นก็คือ หลิ่วหยวนกลับไปตอบรับคำเชิญของหยุนเฟยไป๋
เขาเดินจ้ำอ้าวเข้ามาหาเฟิงอู๋โยวและถามด้วยความเคารพ “ข้าชื่นชมแม่ทัพเฟิงมานานแล้ว และข้าเดินทางมาหลายพันลี้มายังแคว้นตงหลินเพื่อมาหาแม่ทัพเฟิง ข้าไม่ต้องการเงินเดือนหลายแสน ข้าเพียงแค่ยกย่องชื่นชมแม่ทัพเฟิงจากใจจริง”
เฟิงอู๋โยวคิดในใจ หลิ่วหยวนจะต้องรู้ความลับที่เกี่ยวกับต้นกำเนิดของตัวนางอย่างแน่นอน
บทกวีสั้นๆ ของเขากินใจนางอย่างลึกซึ้ง
แต่ต่อให้นางจะมีตำแหน่งถึงแม่ทัพทหารม้า แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะรับปราชญ์บัณฑิตในนามของแคว้นตงหลิน
ดังนั้น เมื่อต้องเผชิญกับไมตรีจิตของหลิ่วหยวน อยู่ๆ เฟิงอู๋โยวก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับเยี่ยงไร
โชคดีที่จวินมั่วหรันตอบแทนนาง “พรุ่งนี้จงไปรายงานตัวที่กรมทหาร ตำแหน่งอย่างเป็นทางการขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้า”
“ขอบพระคุณขอรับท่านใต้เท้า” หลิ่วหยวนแสดงความดีใจ จากนั้นก็ออกจากตำหนักพระที่นั่งไปอย่างเป็นระเบียบ
เมื่อเหล่าขุนนางแห่งแคว้นตงหลินเห็นนั้นก็รู้สึกได้หน้าขึ้นทันที
เมื่อนึกถึงอัจฉริยะที่องค์รัชทายาทแห่งแคว้นหยุนฉินที่ต้องการแย่งชิงเป็นฝ่ายเดินเข้าหาแคว้นตงหลินด้วยตัวเอง เหล่าขุนนางแห่งแคว้นตงหลินต่างพากันยืดหลังตรงด้วยความรู้สึกภาคภูมิใจ
เฟิงอู๋โยวมองจวินมั่วหรันด้วยความประหลาดใจ “ไฉนวันนี้เจ้าไม่หึงหวง”
มุมปากของจวินมั่วหรันรั้งขึ้นและพูดขึ้นเสียงขรึม “หึงสิ คืนนี้ต้องชดใช้ด้วยเรือนร่าง”
เฟิงอู๋โยวปิดปากอมยิ้ม “คืนนี้ข้าจะเป็นฝ่ายควบคุม! เจ้าไม่มีประสบการณ์ ข้าจะสอนเจ้าเอง”
“ชิงหลวนเคยบอกกับข้าว่า เจ้าก็เหมือนกับข้า ไร้ซึ้งประสบการณ์” จวินมั่วหรันเลิกคิ้ว ในเรื่อง ‘สิทธิ์’ ด้านนี้ เขาไม่คิดจะอ่อนข้อให้นาง
“ใครบอกว่าข้าไม่มี! ข้าเคยพบเจอบุรุษมาไม่ต่ำกว่าร้อย”
คำพูดของเฟิงอู๋โยวเป็นความจริง
ก่อนที่จะย้อนมิติมา นางเป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพของบุรุษ ดังนั้นนางจึงเคยเห็นบุรุษมาไม่น้อย
เพียงแต่ ‘ประสบการณ์ของจริง’ น้อยนิดจนน่าสงสาร
นับนิ้วไปมา ดูเหมือนจะมีเพียงกับจวินมั่วหรันเมื่อเดือนที่แล้วโดยบังเอิญ
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เฟิงอู๋โยวจึงถามจวินมั่วหรันขึ้น “คือว่า เจ้ายกโทษให้สตรีหัวขโมยที่เคยย่ำยีศักดิ์ศรีเจ้าได้หรือไม่”
เมื่อจวินมั่วหรันนึกถึงสตรีหัวขโมยที่ถูกเขากำจัดร่างด้วยน้ำมันย่อยสลาย เขาก็โกรธขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
แววสังหารอันน่าสะพรึงกลัว ฉายวาบขึ้นในดวงตาสีดำประกายทอง เขากัดฟันพูด “ไม่”
ถ้าไม่ใช่เพราะสตรีหัวขโมยที่ทำลายความบริสุทธิ์ของเขา เขาคงสามารถมอบความบริสุทธิ์ให้เฟิงอู๋โยวได้
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฟิงอู๋โยวก็สั่นสะท้านไปทั่วตัว
ช่างเถิด เรื่องในอดีตไม่จำเป็นต้องพูดถึงอีกต่อไป เดี๋ยวอายุจะสั้นเปล่าๆ!
