ตอนที่ 381 ปิ่นหยกนิล / ตอนที่ 382 เป่ยถางหลีอินปัดความรับผิดชอบ
ตอนที่ 381 ปิ่นหยกนิล
เฟิงอู๋โยวกำลังพิจารณาปิ่นหยกนิลที่แตกละเอียดเพื่อค้นหาความลับที่แอบซ่อนอยู่ อยู่ๆ เป่ยถางหลงถิงก็พังหน้าต่างเข้ามาแย่งปิ่นหยกนิลในมือของเฟิงอู๋โยว
เขาพูดเสียงเบาอย่างตะกุกตะกัก “ปิ่นหยกนิลชิ้นนี้ ข้ามอบให้กับซู่ซู่เป็นของหมั้นหมาย ตอนนั้น ข้าเป็นเพียงแค่ทหารคนหนึ่ง ไม่สามารถมอบของมีค่าอะไรให้นางได้ ข้าเก็บหอมรอมริบเงินเดือนอยู่หนึ่งเดือน กว่าจะซื้อปิ่นหยกนิลนี้มาได้”
ไม่นานนัก เป่ยถางหลงถิงก็เปิดกลไกที่อยู่ในปิ่นหยกนิลนั้นอย่างช่ำชอง
สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจมากกว่านั้นก็คือ ภายในปิ่นหยกนิลนั้นมีกระดาษซ่อนอยู่ใบหนึ่ง
เขารีบคลี่กระดาษใบนั้นออก มือสองข้างสั่นระริก เหมือนย้อนเวลากลับไปเมื่อครั้งยังเป็นหนุ่มได้รับจดหมายรักจากนางอันเป็นที่รัก
แต่แล้วแค่ช่วงเวลาไม่นาน สีหน้าของเป่ยถางหลงถิงก็เปลี่ยนไปเป็นความโกรธ
เฟิงอู๋โยวกวาดสายตามองไปที่กระดาษนั้นด้วยความสงสัย ถึงพบว่ากระดาษนั้นหาใช่จดหมายรักไม่แต่เป็น ‘จดหมายเลือดสารภาพผิด’
“แม่นางชิวไร้คุณธรรม ทำการสับเปลี่ยนทารก นำตัวองค์หญิงผู้สูงส่งตัวจริงส่งออกนอกวัง ข้าน้อยแอบเห็นขั้นตอนที่แม่นางชิวสับเปลี่ยนโดยบังเอิญ กำลังจะหาหนทางเพื่อกล่าวรายงาน แต่แม่นางชิวกลับข่มขู่ที่จะเอาชีวิตทุกคนในครอบครัวของข้าน้อย ภายใต้สถานการณ์บังคับเช่นนี้ ข้าน้อยจึงได้แต่ยอมทำตาม พระอัครมเหสีมีบุญคุณกับข้าน้อยมากล้น ข้าน้อยกลับเนรคุณ เสียใจยิ่งนัก ไม่มีหน้าจะอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป หากลูกหลานคนใดพบจดหมายเลือดฉบับนี้ ให้นำส่งให้ถึงมือฮ่องเต้แห่งแคว้นเป่ยหลี ปิ่นชิ้นนี้เป็นของติดตัวของพระอัครมเหสี หากฮ่องเต้แห่งแคว้นเป่ยหลีเห็นแวบเดียวก็จะรู้ แม่นางหลิ่วเขียนก่อนตาย”
“ไม่คิดเลยว่าแม่นางชิวจะโหดร้ายเยี่ยงนี้ ไม่เว้นแม้กระทั่งครอบครัวของแม่นางหลิ่ว”
เฟิงอู๋โยวถอนหายใจ ปลอบประโลมหลิ่วจ้าวเบาๆ “อย่าได้กังวลไปเลย ขอเพียงข้ายังอยู่ ข้าจะปกป้องเจ้าเอง”
“ขอบคุณท่านแม่ทัพ”
หลิ่วจ้าวดูมีความสุข แววตาสดใสฉ่ำน้ำตา สีหน้าดูอ่อนโยนดุจสายลมสาทร ชวนน่าสงสารจับใจ
จวินมั่วหรันเห็นเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วแน่นและหึงหวงยกใหญ่
แม้ว่าการที่ตระกูลหลิ่วถูกฆ่าตายหมดเป็นเรื่องที่น่าสังเวช แต่ไม่คิดว่าหลิ่วจ้าวทำตัวเกินไปหน่อยหรือ
ยั่วยวนเฟิงอู๋โยวไม่ยอมเลิกรา
ปีศาจจิ้งจอกดีๆ นี่เอง
เป่ยถางหลงถิงน้ำตาไหลอีกครั้ง ในที่สุดเขาก็เข้าใจแม่นมหลิ่วที่เน้นย้ำนักเน้นย้ำหนาว่าองค์หญิงน้อยงดงามไร้ที่ติ
ที่แท้แม่นมหลิ่วก็พยายามจะบอกเขาว่า เป่ยถางหลีอินที่มีปานรูปหัวใจบนบริเวณอกนั้นไม่ใช่ลูกที่แท้จริงของเขา
แต่น่าเสียดาย ณ เวลานั้น เป่ยถางหลงถิงตกอยู่ในภาวะเศร้าโศก จึงไม่ได้สนใจรายละเอียดเหล่านี้
“เป่ยถางหลงถิง ท่านเลิกร้องไห้จะได้หรือไม่”
เฟิงอู๋โยวถูกเสียงร้องไห้ของเป่ยถางหลิงทำให้รู้สึกเหมือนสมองจะระเบิด
เป่ยถางหลงถิงกลับไม่สนใจอะไร รีบคว้านางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด “เจ้าเป็นลูกในไส้แท้ๆ ของข้าที่พลัดพรากกันเมื่อสิบเจ็ดปีที่แล้ว เป็นเจ้า เป็นเจ้า”
“มันสำคัญด้วยหรือ”
“สำคัญ เจ้าเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของข้า มันสำคัญแน่นอน”
“แต่ปัญหาก็คือ ตอนนี้ข้าไม่ต้องการท่านแล้ว”
“แต่ข้าต้องการเจ้า”
เป่ยถางหลงถิงกอดเฟิงอู๋โยวไว้แน่น “ให้โอกาสข้าแก้ตัวอีกสักครั้ง”
“ไม่ ข้ากับท่านไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกัน”
เฟิงอูโยวเห็นน้ำมูกของเป่ยถางหลงถิงกำลังจะหยดลงมาถูกตัวนาง นางจึงรีบผลักเขาออกไป
ในความทรงจำ เป่ยถางหลงถิงคือคนที่ดูภูมิฐานน่าเกรงขาม
เหตุใดเวลาผ่านไปไม่กี่วันกลับกลายเป็นคนขี้แยแบบนี้ไปได้
เป่ยถางหลงถิงเบ้ปากไปมา กำลังจะบึ่งไปหาเฟิงอู๋โยวแต่กลับได้ยินเสียงร้องห่มร้องไห้ของเป่ยถางหลีอินจากข้างนอกดังเข้ามา
“เสด็จพ่อไม่ต้องการอินเอ๋อร์แล้วหรือ”
“ตลอดสิบเจ็ดปีที่รักใคร่เลี้ยงดูมา จะไม่สามารถเทียบเคียงกับสายเลือดได้จริงหรือ”
“เฟิงอู๋โยวไม่ต้องการท่าน”
ตอนที่ 382 เป่ยถางหลีอินปัดความรับผิดชอบ
ได้ยินน้ำเสียงออดอ้อนของเป่ยถางหลีอินเช่นนั้น เฟิงอู๋โยวรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง
นางรีบหันหน้ากลับมา กล่าวด้วยน้ำเสียงแบบไม่เกรงใจเป่ยถางหลงถิง “พาลูกสาวอันเป็นที่รักของท่านออกไปจากถิ่นของข้า”
เป่ยถางหลิงถิงเก็บมือสองข้างไว้ด้านหน้าอย่างประดักประเดิด ค่อยๆ มองไปที่สีหน้าของเฟิงอู๋โยวอย่างระแวดระวัง ไม่กล้าแม้แต่จะออกอาการโมโห
ก๊อกๆๆ
เป่ยถางหลีอิน เห็นว่าข้างในห้องไม่มีการตอบรับก็ใช้แรงเคาะประตูขึ้นอีก “ท่านพ่อ อินเอ๋อต่างหากที่เป็นลูกรักของท่าน เป็นลูกรักตลอดไป”
“เสียงดังน่ารำคาญ”
เฟิงอู๋โยวใช้เท้าถีบประตู เป่ยถางหลีอินที่อยู่นอกประตูก็บลอยออกไปพร้อมกับประตูที่ถูกถีบเปิดออก
แค่นึกถึงการตายของผู้บริสุทธิ์อย่างหลิ่วหยวน แววตาที่เต็มไปด้วยความอคติของเฟิงอูโยวก็ยิ่งเข้มขึ้น
เป่ยถางหลีอินผู้ถูกตามใจจนเหลิงเป็นนิสัยนอนหมอบอยู่กับพื้น เงยหน้าขึ้นเพ่งมองเป่ยถางหลงถิงที่มีสีหน้าเคร่งขรึม
“ท่านพ่อ ข้าขอร้องท่านล่ะเจ้าค่ะ อย่าทิ้งอินเอ๋อ”
“ข้าไม่มีลูกสาวที่มีจิตใจโหดเหี้ยมเช่นเจ้า”
เป่ยถางหลีอินคุกเข่าสองข้าง ค่อยๆ คลานเข่ามาตรงหน้าเป่ยถางหลงถิง นางจับที่เสื้อของเป่ยถางหลงถิงเบาๆ กล่าวทั้งน้ำตาว่า “อินเอ๋อแค่กลัวว่าเฟิงอู๋โยวจะมาเอาที่สิ่งที่เป็นของอินเอ๋อไปหมด”
เป่ยถางหลงถิงกลับตอบ “คนที่ครอบครองของของคนอื่นคือเจ้า”
“ท่านพ่อ ความเป็นลูกเป็นพ่อกันมาตลอดสิบเจ็ดปี เทียบไม่ได้กับเฟิงอู๋โยวคนเดียวจริงหรือ นางไม่ได้สนใจท่านเลยแม้แต่น้อย นางแทบจะอยากให้ท่านไปตายเสียด้วยซ้ำ” เป่ยถางหลีอินนัยน์ตาก้าวร้าว วาจารุนแรง
เพี้ยะ
เป่ยถางหลงถิงตบไปที่ใบหน้าของเป่ยถางหลีอินอย่างแรง
“คนที่อยากให้ข้าไปตายคือเจ้า”
เป่ยถางหลงถิงย่อตัวลง มองเป่ยถางหลีอินด้วยสายตายเย็นเยือก
“ไม่ใช่แบบนั้นท่านพ่อ ท่านฟังอินเอ๋ออธิบายก่อน”
เป่ยถางหลีอินส่ายหน้าไม่หยุด มือสองข้างกุมที่แขนของเป่ยถางหลงถิงไว้แน่น น้ำตาพรั่งพรูออกมา “อินเอ๋อสวดมนต์อวยพรให้ท่านพ่อทุกวัน ขอให้สุขภาพแข็งแรง อายุยืนนาน”
หลิ่วจ้าวตาแดงก่ำ พุ่งมาข่วนที่ใบหน้าของเป่ยถางหลีอิน “นางอสรพิษ เอาชีวิตที่ชายข้าคืนมา”
“อ่า”
เพียงแวบเดียว ใบหน้าของเป่ยถางหลีอินก็เต็มไปด้วยเลือดที่เกิดจากรอยข่วน
นางตกใจร้องเสียงแหลม รีบกระโจนเข้าไปในอ้อมกอดของเป่ยถางหลีถิง สองมือกำหน้าอกเสื้อที่มีคราบเปื้อนเลือดของเขาไว้แน่น “ท่านพ่อ ช่วยข้าด้วย”
“หลิ่วหยวนเป็นผู้บริสุทธิ์ เหตุใดเจ้าถึงได้เอาชีวิตเขา”
“ข้าแค่จะให้เขาช่วยเก็บความลับ มิได้คิดจะเอาชีวิตเขา”
เป่ยถางหลีอินยังคงแก้ต่างให้กับตัวเองอย่างไม่ได้ลดละ “ถ้าจะโทษก็ต้องโทษหลิ่วหยวนเองที่จิตใจคิดคด เขากุมความลับของข้าไว้ คิดจะล่วงเกินข้า ข้าไม่มีหนทางอื่น เพื่อรักษาชีวิตตัวเองข้าถึงได้ฆ่าเขา”
เฟิงอู๋โยวรู้สึกว่าน่าขัน “คิดว่าตัวเองน่าพิศวาส ใครเห็นใครก็รักเช่นนั้นหรือ เหตุใดในสายตาของเจ้า ชายทุกคนล้วนเหมือนเสือ เหมือนหมาป่าที่คิดอยากจะครอบครองร่างกายเจ้า”
“ข้าเป็นผู้บริสุทธิ์ไม่จำเป็นต้องแก้ต่าง”
“ถ้าไม่เอ่ยถึงหลิ่วหยวน ไหนเจ้าลองพูดมาสิว่าที่จวนทัพแคว้นเป่ยหลีเมื่อหนึ่งเดือนเศษที่ผ่านมา ข้าไปล่วงเกินเจ้าเช่นไร”
ในจุดนี้เป่ยถางหลงถิงก็เคลือบแคลงสงสัยเช่นกัน
ในใจของเขารู้ดีว่าเป่ยถางหลีอินไม่อยู่ในสายตาของเฟิงอู๋โยว
เขารู้สึกว่าจริงๆ แล้วเป่ยถางหลีอินไม่จำเป็นต้องเอาความบริสุทธิ์ของตัวเองมาแลกเพื่อให้ร้ายเฟิงอู๋โยว
รู้ดีว่าเหตุการณ์ที่เกิดในจวนทัพแคว้นเป่ยหลีนั้น นอกจากเพื่อทำลายเฟิงอู๋โยวแล้วก็เพื่อทำลายชื่อเสียงเป่ยถางหลีอินให้จบสิ้นไปในเวลาเดียวกัน
“บางทีข้าอาจจะเข้าใจผิดก็ได้” เป่ยถางหลีอินพูดไม่เต็มปาก
เฟิงอู๋โยวหัวเราะฮาฮาขึ้น ถามอย่างเจ้าเล่ห์ไป “เข้าใจผิดเยี่ยงไรหรือ”
หลิ่วจ้าวพยักหน้าแรงๆ กล่าวเสริมไปว่า “จะเข้าใจผิดได้เช่นไร ในเมื่อแม่ทัพเฟิงแต่งกายปลอมตัว อำพรางร่างกายที่เป็นสตรี นางจะล่วงเกินเจ้าได้เยี่ยงไร”
เป่ยถางหลงถิงได้ฟังดังนั้นก็ตกใจยิ่ง
เขารีบหมุนตัวกลับ ค่อยยื่นมือออกมา แตะที่ลูกกระเดือกบนลำคอของนางเบาๆ สมองยังมึนงงอยู่ “ตกลงว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
“ไม่ใช่ธุระของท่าน”
เฟิงอู๋โยวปัดมือของเป่ยถางหลงถิงออกอย่างไม่พอใจ ขี้คร้านที่จะไขความสงสัยของเขา
เป่ยถางหลีอินมองหลิ่วจ้าวที่ปากมากด้วยสายตาเย็นเยือก ในใจโมโหยิ่งนัก
เดิมทีนางคิดว่า เฟิงอู๋โยวเป็นคนดื้อรั้น คงไม่กล้าจะที่บอกความจริงกับเป่ยถางหลงถิงว่านางเป็นสตรี
ไม่คิดเลยว่าระหว่างทางจะมีหลิ่วเจ้าโผล่มา แถมยังพูดในสิ่งที่ควรพูดและไม่ควรพูดออกมาเสียหมด
ถึงตอนนี้เป่ยถางหลีอินรู้ตัวดีว่านางคงไม่สามารถยัดเยียดข้อหาที่เฟิงอู๋โยวล่วงเกินนางได้อีกต่อไป
หลังจากคิดดีแล้ว เป่ยถางหลีอินก็รีบกลับลำ เอาความผิดทั้งหมดไปกองไว้ที่ชิวหรูสุ่ย
“ท่านพ่อ ปิดบังความลับเรื่องนี้จะโทษเฟิงอู๋โยวก็ไม่ได้ ถ้าจะโทษต้องโทษชิวหรูสุ่ย เพื่อคงรูปลูกกระเดือกของเฟิงอู๋โยว ชิวหรูสุ่ยบังคับให้นางกินยาพิษเรื้อรังตั้งแต่ยังเด็ก”
“ยาพิษใด”
“อินเอ๋อก็ไม่ทราบได้ แต่ว่าอินเอ๋อยินดีที่จะเอาตัวเองเข้าแลก ข้าจะกินยาพิษนั้นเข้าไป เพื่อบังคับให้ชิวหรูสุ่ยมอบยาถอนพิษ”
เป่ยถางหลีอินรู้ตั้งแต่ต้นว่ายาพิษของชิวหรูสุ่ยไม่มียาถอนพิษ
แต่ทว่าเพื่อรักษาชีวิตของตัวเอง นางจึงได้ยอมความชั่วครู่
เฟิงอู๋โยวรู้ดีว่าเป่ยถางหลีอินมีแผนการซ่อนอยู่ จึงไม่ได้เกรงใจนาง หมุนตัวกลับพร้อมกับกล่าวกับกู่หนานเฟิงว่า “ยาที่ชิวหรูสุ่ยส่งมายังเหลือหรือไม่”
“เหลือครึ่งขวด”
กู่หนานเฟิงรู้ใต๋ดีว่าเฟิงอู๋โยวจะทำการใด จึงค่อยๆ หยิบขวดยาสีดำในแขนเสื้อแล้วส่งมอบให้นาง
เฟิงอู๋โยวเทยาออกมาจากขวดสิบเม็ด มือหนึ่งจับที่คางของเป่ยถางหลีอิน บังคับให้นางกลืนยาที่อยู่ในมือนางทั้งหมดลงไป
