ตอนที่ 383 นางก็คู่ควรกระนั้นหรือ / ตอนที่ 384 นิวนิว
ตอนที่ 383 นางก็คู่ควรกระนั้นหรือ
เป่ยถางหลีอินคุกเข่าลงกับพื้น แววตาไร้ซึ่งความกลัว หลงเหลือเพียงความเคียดแค้น
เดิมทีนางคิดจะคายเม็ดยาในปากออก แต่กลับถูกเฟิงอู๋โยวบีบที่กรามไว้ ไม่มีหนทางอื่นจึงได้แต่กลืนยาทั้งหมดนั้นลงคอไป
เป่ยถางหลงถิงอยู่ข้างๆ ความสนใจทุกอย่างล้วนไม่ได้อยู่ที่เป่ยถางหลีอิน
สีหน้าแววตาของเขาจ้องเขม็งอยู่ที่เฟิงอู๋โยว นึกอยากจะถามนางด้วยปากตัวเองเหลือเกิน ว่าหลายปีมานี้นางมีความเป็นอยู่เยี่ยงไร
แต่พอถึงริมฝีปาก กลับพูดไม่ออก
เขากลัวเหลือเกิน กลัวที่จะได้ยินจากปากของเฟิงอู๋โยวถึงเรื่องราวที่นางประสบเคราะห์กรรมตลอดหลายปีที่ผ่านมา
แม้ว่าเฟิงอู๋โยวจะไม่พูดแต่เขาก็จินตนาการได้
เขาจิตนาการได้ว่า นางมอบความรักทั้งหมดไว้ที่ตัวเป่ยถางหลีอินแต่กลับผลักไสไล่ส่งลูกแท้ๆ ของตัวเองออกไปสนามรบ ต้องนอนกลางดิน กินกลางทราย รายล้อมไปด้วยความตาย
เขาจิตนาการได้ว่าขณะที่เขาจัดงานฉลองวันเกิดให้กับเป่ยถางหลีอินอย่างมีความสุขอยู่นั่น วันเกิดของเฟิงอู๋โยวกลับไม่มีแม้แต่บะหมี่อายุยืนจะให้กิน
…
เป่ยถางหลงถิงขอบตาเริ่มแดง เพ่งมองไปยังเฟิงอู๋โยว รู้สึกผิดยิ่งนัก
“อู๋โยว ร่างกายเจ้าเป็นเยี่ยงไรบ้าง”
เป่ยถางหลงถิงน้ำตาบอาบแก้ม ค่อยๆ ประคองใบหน้าเล็กเรียวของเฟิงอู๋โยว น้ำเสียงสั่นเครือ
เฟิงอู๋โยวหันหน้าหนีแล้วส่งผ้าเช็ดหน้าให้อย่างรังเกียจ “ถ้าร้องไห้อีก เดี๋ยวก็ได้ตาบอดกันพอดี”
“ได้ จะทำตามที่เจ้าพูดทั้งหมด”
เป่ยถางหลงถิงยิ้มทั้งน้ำตา เขารู้สึกว่าน้ำเสียงของเฟิงอู๋โยวมีความห่วงใยเขาอยู่ จึงรู้สึกดีใจยิ่งนัก
นอกเหนือจากความยินดีแล้ว มากกว่านั้นคือความปวดใจ
จนถึงวันนี้เขาถึงได้รู้ว่าตัวเองโง่เขลาเพียงใดที่ให้ปล่อยเฟิงอู๋โยวตกระกำลำบากมากมายเช่นนี้
ดวงตาคู่เป่ยถางหลีอินจ้องเขม็งที่พื้น น้ำตาไหลรินไม่หยุด
ตั้งแต่ที่นางได้ยินจากปากของชิวหรูสุ่ยว่านางไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของเป่ยถางหลงถิง นางก็ไม่เคยนอนหลับสนิทอีกเลย
ณ วันนี้ สิ่งที่นางหวาดกลัวที่สุด ในที่สุดก็เกิดขึ้นจนได้
แค่กๆ
เป่ยถางหลีอินยกมือสองข้างปิดหน้าอกแน่น
เดิมนางคิดว่าเป่ยถางหลิงถิงจะเห็นแก่ความเป็นพ่อลูกกันตลอดสิบเจ็ดปีที่ผ่านมา ช่วยชีวิตนางสักครั้ง
ไม่คิดเลยว่าเป่ยถางหลงถิงจะไม่มอบให้แม้แต่การทอดสายตา
“ท่านพ่อ ท่านใจร้ายมาก ท่านรู้หรือไม่ว่ายานี้จะทำให้คนกลายเป็นเช่นไร?”
“เลือดเนื้อเชื้อไขของข้าเกือบตายเพราะเจ้าให้ร้าย เจ้ายังกล้าที่จะตั้งคำถามกับข้าอีก ตอนที่เจ้าจะฆ่านางให้ตาย เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่าการกระทำของเจ้าคือกำลังเอาชีวิตของข้าอยู่”
เป่ยถางหลิงถิงตำหนิโทษเป่ยถางหลีอินอย่างหนัก
ในที่สุดเขาก็สำเหนียกได้ว่าตัวเองใช้เวลาตลอดสิบเจ็ดปีที่ผ่านเลี้ยงหมาป่าที่เนรคุณไว้
เป่ยถางหลีอินพูดไม่ออก นางไม่คิดจะปะทะกับเป่ยถางหลงถิง
นางกับเฟิงอู๋โยวแตกต่างกัน นางไม่มีสิทธิ์ที่จะอาละวาด ได้แต่ก้มหน้ารับ
หลังจากครุ่นคิดชั่วครู่ นางก็คุกเข่าต่อหน้าเป่ยถางหลงถิง กล่าวขอร้องอ้อนวอนว่า “ท่านพ่อ อินเอ๋อไม่ได้เจตนาที่จะทำร้ายน้องอู๋โยว ท่านให้โอกาสอินเอ๋ออีกสักครั้งเถิด ขอร้องล่ะ ให้โอกาสอินเอ๋ออีกสักครั้ง”
“ใครเป็นน้องของเจ้า”
เฟิงอู๋โยวหมดคำที่จะพูด นางไม่คิดเลยว่าเป่ยถางหลีอินจะหน้าหนาถึงเพียงนี้ ถึงกับกล้าเรียกนางว่าน้องสาว
หลิ่วจ้าวสายตาเย็นชามองเป่ยถางหลีอินผู้หน้าด้านกอดขาเป่ยถางหลีถิงอยู่ สีหน้าดูเหยียดหยามพร้อมกล่าวเหน็บแนมไปว่า “เจ้าน่ะเหรอที่จะคู่ควรเป็นพี่สาวของท่านแม่ทัพเฟิง หน้าไม่อายยิ่งนัก”
เป่ยถางหลีอินแววตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น กัดริมฝีปากล่างแน่น หมุนตัวกลับไปกอดที่ขาของเฟิงอู๋โยว น้ำตาพรั่งพรู และกล่าวว่า “น้องอู๋โยว ขอร้องเจ้าอย่าได้ถือสา ให้อภัยพี่สักครั้งเถิด”
เฟิงอู๋โยวไม่มีอะไรจะพูด มองเป่ยถางหลีอินที่ไม่ยอมเลิกรา ยกขาสะบัดขึ้นโยนนางออกไปอยู่ตรงหน้าหลิ่วจ้าวอย่างไม่มีเยื่อใย “คนที่ฆ่าหลิ่วหยวนอยู่ตรงนี้แล้ว จะฆ่าจะแกง แล้วแต่เจ้าจะจัดการ”
ตอนที่ 384 นิวนิว
เดิมทีหลิ่วจ้าวตั้งใจสังหารเป่ยถางหลีอินให้ขาดใจตายภายในดาบเดียว แต่เมื่อเห็นเป่ยถางหลงถิงขมวดคิ้วและทำสีหน้าเคร่งขรึม เขาก็เปลี่ยนใจในทันที
เขารู้ดีว่าเป่ยถางหลงถิงเป็นคนรักพวกพ้องและมีคุณธรรม คงทำใจได้ยากที่จะมองดูเป่ยถางหลีอินถูกทรมานจนตาย
อีกอย่าง หลิ่วจ้าวอยากเห็นเป่ยถางหลีอินทรมานจนตายมากกว่าขาดใจตายภายในดาบเดียว
หลังจากพิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว ในที่สุดเขาก็ยอมปล่อยเป่ยถางหลีอินไปก่อน
เขามองนางด้วยสายตาที่ดูถูกและพูดกับนางอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ยังไม่รีบไปขอยาแก้พิษจากชิวหรูสุ่ยอีก? ถ้าเอายาแก้พิษมาไม่ได้ เจ้าก็ไปคิดหาวิธีเองก็แล้วกัน”
เป่ยถางหลีอินรู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก นางเม้มปากและมองไปที่เป่ยถางหลงถิงโดยสัญชาตญาณ
เสียดายที่เป่ยถางหลงถิงไม่ได้สนใจนางเลย ในดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเขา นอกจากเฟิงอู๋โยวแล้ว ไม่มีที่ว่างสำหรับใครอื่นอีก
ในที่สุดเป่ยถางหลงถิงจำต้องยอมลากขาที่ชาและหมดแรงทั้งสองข้างของนางหนีออกจากเรือนแพทย์พยากรณ์
เป่ยถางหลงถิงค่อยๆ เดินไปหาเฟิงอู๋โยวอย่างช้าๆ และถามนางด้วยความระมัดระวัง “นิวนิว (สาวน้อย) เจ้าไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”
“ข้าไม่ได้ชื่อนิวนิว”
เฟิงอู๋โยวทำหน้างงและมองเป่ยถางหลงถิง ที่ดวงตาต็มไปด้วยความเมตตาอย่างประหลาดใจ
“นิวนิว ไหนให้เสด็จพ่อดูเจ้าหน่อย”
“ข้าขอพูดอีกครั้งอย่าเรียกข้าว่านิวนิว! ข้าไม่ได้ชื่อนิวนิว และข้าก็อายเป็นเหมือนกันนะ!”
เฟิงอู๋โยวไม่ได้ตั้งใจจะยอมรับเขา
ในความคิดของนาง เป่ยถางหลงถิงจะมีตัวตนหรือไม่ก็ไม่สำคัญ
ขณะเดียวกันจวินมั่วหรันก็เดินอ้อมไปยังด้านหลังของเฟิงอู๋โยวอย่างเงียบๆ และยกมือขึ้นตีที่ท้ายทอยของนาง ดวงตาของนางปิดลงและสลบไปในที่สุด
เป่ยถางหลงถิงโกรธมาก เขามองไปยังจวินมั่วหรันที่กำลังอุ้มเฟิงอู๋โยว ระเบิดความไม่พอใจทั้งหมดออกมา “ข้าขอสู้ตายกับเจ้า!”
เขาถกแขนเสื้อขึ้น ซัดฝ่ามือไปยังจุดพิฆาตจวินมั่วหรันหลายทีโดยไม่พูดพร่ำทําเพลง
ดวงตาสีทองของจวินมั่วหรันเผยให้เห็นถึงการหมดความอดทน หากไม่ใช่เพราะเป่ยถางหลงถิงยอมเสียสละเลือดในอกให้ จวินมั่วหรันคงโยนเขาออกจากโรงหมอเทวดานี้ไปนานแล้ว
ในสายตาของเขา เนื้อแท้ของเป่ยถางหลงถิงและหลิ่วจ้าวไม่มีความแตกต่างกันเลย พวกเขาล้วนเป็นโจรที่ไร้ยางอายที่คอยปล้นจี้ผู้คน
กู่หนานเฟิงเห็นเป่ยถางหลงถิงตามตื๊อจวินมั่วหรันอย่างบ้าคลั่ง จึงรีบห้ามเป่ยถางหลงถิงที่กำลังโมโหอย่างหนัก “ใจเย็นๆ พะยะค่ะฝ่าบาท เซ่อเจิ้งหวางไม่ทำร้ายบุตรีท่าน”
“ไม่กล้าเหรอ ถ้าเขากล้าลงมือต่อหน้าข้า ยังมีอะไรที่ไม่กล้าอีก? ข้าจะไม่ยอมให้เขารังแกลูกสาวสุดที่รักของข้าแบบนี้แน่”
“ฮ่องเต้แห่งแคว้นเป่ยหลีเข้าใจผิดจริงๆ ถ้าไม่ทำให้เฟิงอู๋โยวสลบก่อนนางจะยอมรับเลือดในอกของท่านหรือพะยะค่ะ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ความผิดหวังก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเป่ยถางหลงถิง
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงเอ่ยปากพูดอย่างเบาๆ “เจ้าพูดถูก ข้าเป็นคนทำร้ายนางมากที่สุด นางจะยอมใช้เลือดในอกข้าได้อย่างไร”
“ท่านอย่าโทษตัวเองเลยพะยะค่ะ เฟิงอู๋โยวเป็นคนปากแข็งแต่ใจอ่อน เอาใจหน่อยเดี๋ยวก็หายโกรธพะยะค่ะ”
“ก็ขอให้เป็นเช่นนั้นจริง’’
เป่ยถางหลงถิงเดินตามหลังจวินมั่วหรันอย่างกังวล จ้องมองไปที่เฟิงอู๋โยวที่ไม่ได้สติอย่างไม่ละสายตา
จวินมั่วหรันวางเฟิงอู๋โยวลงบนเตียงเบาๆ ตั้งใจป้อนยาให้นางขณะที่นางไม่ได้สติ
แม้ว่าการเคลื่อนไหวของเขาจะดูอ่อนโยนมาก แต่เพราะไม่มีประสบการณ์และจึงทำให้ดูงกๆ เงิ่นๆ อย่างมาก
ยาสีน้ำตาลเข้มยังล้นออกมาจากมุมปากของเฟิงอู๋โยวอย่างต่อเนื่อง ทำให้เป่ยถางหลงถิงเป็นกังวลมาก
เป่ยถางหลงถิงเดินไปมาหลังจวินมั่วหรันและถามอย่างกระวนกระวาย “เจ้าไหวหรือเปล่า? ถ้าไม่ไหว ให้ข้าทำเอง”
“ใครว่าข้าไม่ไหว”
ทันทีที่จวินมั่วหรันพูดจบ เขาก็กอดเฟิงอู๋โยวไว้ในอกและป้อนยาทางปาก ราวกับว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ
เป่ยถางหลงถิงรู้สึกเจ็บปวดในใจ เขาตำหนิจวินมั่วหรันอย่างรุนแรง “เลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน! ใครทำกับหญิงบริสุทธิ์เช่นเจ้าแบบนี้”
จวินมั่วหรันทำหูทวนลม ป้อนยาอย่างตั้งใจ
เป่ยถางหลงถิงโกรธแต่ทำอะไรไม่ได้
“ป้อนยาต้องทำถึงขนาดนี้หรือ เจ้ารังแกคนมากเกินไปแล้ว”
เป่ยถางหลงถิงทนดูเฟิงอู๋โยวโดนคนอื่นรังแกไม่ไหวอีกต่อไป ถึงแม้จะรู้ตัวว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจวินมั่วหรันก็ตาม ยังคงพยายามจะผลักจวินมั่วหรันออกไป
แต่ก่อนที่เขาจะได้แตะแขนเสื้อของจวินมั่วหรัน เขาก็ถูกจวินมั่วหรันใช้ฝ่ามือที่มีกำลังพอประมาณซัดออกไป
“อย่าพยายามทดสอบความอดทนของข้าอีก’’
จวินมั่วหรันพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ไม่เคยเห็นเป่ยถางหลงถิงในสายตา
อันที่จริงเขาแค่เป็นห่วงเฟิงอู๋โยวจะแน่นหน้าอกและหายใจลำบาก ดังนั้นจึงแก้เชือกที่รัดอกของนางออก
อย่างไรก็ตาม เนื่องด้วยนิสัยที่เย็นชาของเขาแต่กำเนิด เขาจึงไม่สนใจที่จะอธิบายรายละเอียดซึ่งทำให้เป่ยถางหลงถิงเข้าใจผิดคิดว่าเขากำลังฉวยโอกาส
จากนั้นไม่นาน เฟิงอู่โยวก็ค่อยๆ ได้สติ
นางลืมตาขึ้นอย่างเร็ว จ้องมองใบหน้าที่หล่อเหลาของจวินมั่วหรัน ประกบริมฝีปากของจวินมั่วหรันด้วยปากของนาง มือโอบคอเขาอย่างธรรมชาติ
เมื่อนางรู้สึกถึงยาที่ขมในปากของจวินมั่วหรัน นางก็ถอยหลังทันที
นางส่ายหัวปฏิเสธ “ข้าไม่อยากเกี่ยวข้องอะไรกับเฒ่าเป่ยถางอีก ข้าไม่ดื่ม”
“ไม่ดื่มแน่เหรอ”
จวินมั่วหรันขมวดคิ้ว และดวงตาสีทองดำของเขาจับจ้องที่นาง
“ไม่ดื่ม”
เฟิงอู๋โยวตอบอย่างหนักแน่น นางรู้ว่าพิษที่ตกค้างอยู่ในร่างกายของนางได้ลามไปถึงปอดของนางแล้ว ถ้ายังไม่ถอนพิษ ผลที่ตามมาจะรุนแรงมาก
แต่ด้วยความเย่อหยิ่งของนาง ทำให้นางไม่สามารถยอมรับ ‘ของขวัญ’ จากเป่ยถางหลงถิงขณะที่ไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้ได้
ด้วยเพราะไม่มีทางเลือก จวินมั่วหรันจึงจำเป็นต้องดึงดูดจิตใจของนางด้วยความงาม
