ตอนที่ 406 ร่วมมือ / ตอนที่ 407 หรงชุ่ย
ตอนที่ 406 ร่วมมือ
ไป๋หลี่เหอเจ๋อถอนหายใจตื้นๆ เสียงแผ่ว
เขาคิดในใจ หากเฟิงอู๋โยวส่งกอดแนบชิดเป็นเหมือนเป่ยถางหลีอินก็คงจะดีไม่น้อย
ขอแค่เฟิงอู๋โยวให้โอกาสเขาสักครั้ง เขาจะยอมทำทุกอย่างสุดความสามารถ รักใคร่เอ็นดูและทะนุถนอมนางเอาไว้ในมือ
เป่ยถางหลีอินอาศัยช่วงที่ไป๋หลี่เหอเจ๋อเหม่อลอยโน้มตัวเข้าใกล้อีกครั้ง “คืนนี้ หลีอินเป็นคนของท่านแล้ว”
“อย่าแตะต้องข้า”
ไป๋หลี่เหอเจ๋อมองเป่ยถางหลีอินอย่างรังเกียจ สะบัดแขนเสื้อปัดนางกระเด็นออกไปไกลหลายเมตร
เป่ยถางหลีอินยกมือข้างหนึ่งกุมหน้าอก เอ่ยถามไป๋หลี่เหอเจ๋ออย่างไม่เข้าใจ “หลีอินยังทำไม่ดีพอใช่หรือไม่ ไฉนท่านราชครูถึงไม่ยอมรับหลีอิน”
“ช่วยข้าสักเรื่องเป็นเยี่ยงไร”
ไป๋หลี่เหอเจ๋อพูดขึ้นตรงประเด็น
“หลีอินจะพยายามอย่างเต็มที่” เป่ยถางหลีอินพยักหน้า
“กำหนดอภิเษกสมรสระหว่างเฟิงอู๋โยวกับจวินมั่วหรันใกล้มาถึงแล้ว ข้าต้องการให้เจ้าแต่งเข้าตำหนักเซ่อเจิ้งหวางแทนเฟิงอู๋โยว”
เป่ยถางหลีอินส่ายหน้ารัว “ไม่ ดูจากนิสัยของเซ่อเจิ้งหวางแล้ว มีความเป็นไปอย่างสูงว่าหลีอินจะตายโดยไร้ที่กลบฝัง”
“ตรงจุดนี้เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะวางยาเขาตั้งแต่เนิ่นๆ เพื่อกลอมจิตใจเขา หากเขาสติเลื่อนลอยจิตใจลุ่มหลง ก็ย่อมปล่อยให้เรื่องเลยตามเลย แล้วเจ้าก็จะกลายเป็นสตรีของเขาได้อย่างราบรื่น ถ้าเขายังคงประคองสติอยู่ก็ไม่มีทางลงมือฆ่าเจ้าอย่างหุนหันอยู่ดี แต่เขาจะเอาแต่ตามหาเฟิงอู๋โยว”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เป่ยถางหลีอินก็รับรู้ได้ทันทีว่าภายในใจของไป๋หลี่เหอเจ๋อไม่มีพื้นที่ว่างให้นาง ใบหน้าแดงเรื่อพลันถอดสี ภายนใจโหรเหรงเป็นที่สุด
นางค่อยๆ เอ่ยถาม “สามารถบอกหลีอินได้หรือไม่ว่าเป้าหมายของท่านคืออะไร”
ไป๋หลี่เหอเจ๋อบอกความปรารถนาภายในใจออกไปอย่างไม่ปิดบังแม้แต่น้อย “เพราะต้องการตัวเฟิงอู๋โยว”
ชั่วพริบตานั้น หัวใจของเป่ยถางหลีอินก็ถูกบดขยี้เป็นผุยผง
นางไม่เข้าใจ ในเมื่อเฟิงอู๋โยวแย่งเป่ยถางหลงถิงไปจากนางแล้ว ไฉนยังต้องแย่งหัวใจของไป๋หลี่เหอเจ๋อไปอีก!
เงียบนิ่งอยู่นาน เป่ยถางหลีอินก็พยายามสะกดความเจ็บปวดภายในใจลง ก่อนเอ่ยเสียงแผ่ว “หลีอินเข้าใจแล้ว ท่านราชครูต้องการให้หลีอินแต่งเข้าตำหนักเซ่อเจิ้งหวางแทนเฟิงอู๋โยว แบบนี้ ท่านก็จะอาศัยช่วงชุลมุนจับเฟิงอู๋โยวแต่งเข้าเรือน ใช่หรือไม่”
“ใช่”
ไป๋หลี่เหอเจ๋อพูดอย่างหนักแน่น “เป่ยถางหลงถิงไม่ยอมรับในตัวเจ้าแล้ว มีเพียงข้าเท่านั้นที่สามารถเป็นที่พึ่งให้เจ้าได้ จงทำประโยชน์ให้ข้าแล้วข้าจะไม่เอาเปรียบเจ้าแน่นอน”
“แต่ว่า…”
“ไม่มีแต่ว่า มีเพียงแต่เจ้าจะยินยอมหรือไม่”
เป่ยถางหลีอินคว่ำปากบ่นพึมพำเสียงเล็กเสียงน้อย “แต่คนที่ข้าชอบคือท่านราชครูมาตลอด ข้าไม่อยากมอบร่างกายให้คนอื่น”
ไป๋หลี่เหอเจ๋อพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “หากเจ้าไม่ยอมก็กลับไปเสีย”
“ท่านราชครู ท่านคาดการณ์ได้ตั้งแต่แรกแล้วว่าข้าจะแวะมาเยี่ยมยามวิกาล ใช่หรือไม่ ข้าในตอนนี้ก็เหมือนกับสุนัขจรจัดที่จนตรอก ในเมื่อท่านราชครูต้องการให้ข้าแต่งเข้าตำหนักเซ่อเจิ้งหวาง แล้วข้ายังมีสิทธิ์ปฏิเสธเหลืออยู่อีกหรือ”
“ผู้รู้สถานการณ์คือผู้มีสติปัญญาเป็นเลิศ”
ไป๋หลี่เหอเจ๋อเหลือบมองใบหน้าคับแค้นใจของเป่ยถางหลีอินด้วยสายตาเรียบนิ่ง ก่อนพูดขึ้นอย่างจริงจัง “เรือแพทย์พยากรณ์ในตอนนี้ ถูกลูกน้องของจวินมั่วหรันปกป้องอย่างหนาแน่น ข้าไม่สามารถเข้าไปได้ ดังนั้นหน้าที่ขโมยชุดวิวาห์จึงเป็นหน้าที่ของเจ้า”
“ขโมยชุดวิวาห์?”
“ใช่ ชุดวิวาห์ของเฟิงอู๋โยวเป็นสิ่งที่จวินมั่วหรันสั่งตัดด้วยเงินก้อนหนัก หากไม่ได้ชุดของจริงมา ก็คงหลอกตาได้ยากเป็นยิ่งนัก”
เป่ยถางหลีอินได้ยินคำพูดของไป๋หลี่เหอเจ๋อ น้ำตาที่คลออยู่ในเบ้าก็ไหลออกมา
นางอิจฉาเฟิงอู๋โยวยิ่งนัก!
เฟิงอู๋โยวมีสิทธิ์อะไรถึงได้รับความรักจากทุกคนอย่างง่ายดายเช่นนี้ เทียบกับนางที่พยายามอย่างสุดความสามารถแต่ก็ยังไม่ได้อะไรกลับมาทั้งนั้น
ตอนที่ 407 หรงชุ่ย
สีหน้าของเป่ยถางหลีอินอับเฉาลง มองไป๋หลี่เหอเจ๋ออย่างหลงใหลเหมือนอยากพูดแต่ก็หยุดไป
นางอยากถามเขาว่า ตัวเองมีอะไรที่สู้เฟิงอู๋โยวไม่ได้
แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าถามออกไป
ไป๋หลี่เหอเจ๋อกวาดมองนางอย่างเรียบนิ่ง เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็น “ดึกแล้ว เชิญกลับไปเถิด”
“ท่านราชครู ไปส่งหลีอินที่เรือนพำนักได้หรือไม่เจ้าคะ”
เป่ยถางหลีอินมองฟ้าราตรีที่เริ่มมืดลงเรื่อยๆ ด้านนอกหน้าต่าง ก่อนพูดขึ้นอย่างกระอักกระอ่วน
“ข้าไม่เคยพูดไร้สาระกับพวกขี้ขลาด เรื่องแค่นี้ทำไม่ได้ แล้วจะเอาอะไรไปเทียบกับเฟิงอู๋โยว”
ใบหน้าของไป๋หลี่เหอเจ๋อฉายแววเย้ยหยัน หากไม่ใช่เพราะเป่ยถางหลีอินยังมีประโยชน์อยู่ ลำพังแค่การที่นางทำร้ายเฟิงอู๋โยวซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็เป็นเหตุผลมากพอที่จะทำให้เขาสับนางเป็นหมื่นชิ้นและบดกระดูกเป็นเถ้าธุลีได้เลย!
ไฟริษยาแผดเผาเป่ยถางหลีอิน แม้โกรธแต่ไม่กล้าพูด
เมื่อนางไป๋หลี่เหอเจ๋อเริ่มหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ ก็ทำได้แค่ใส่เสื้อผ้าและรีบออกจากเรือนจื่อหยางไปอย่างเงียบๆ
ขณะผ่านตำหนักเซ่อเจิ้งหวาง อยู่ๆ ก็มีเงาร่างเรียวบาง โฉบผ่านหน้าเป่ยถางหลีอิไป
ภายในใจนางเกิดสงสัย จึงชะลอฝีเท้าลงและหลบเข้ามุม ชำเหลืองมองหรงชุ่ยที่ยิ้มร่า ใบหน้าเต็มไปด้วยความสดใส
ตอนนี้ หรงชุ่ยกำลังวิ่งเข้าหาจุยเฟิงที่มีสีหน้าลำบากใจด้วยใจที่ชื่นชอบ “ท่านจุยเฟิง รอนานเลย”
จุยเฟิงหาวก่อนถามขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ “ดึกขนาดนี้แล้ว เจ้ามาหาข้ามีเรื่องด่วนอะไร”
มือทั้งสองข้างของหรงชุ่ยประสานกันและบิดตัวไปมา พร้อมกับเอ่ยเสียงบางแผ่ว “ท่านจุยเฟิง ข้าชอบท่าน”
“โทษที หัวใจข้ามีเจ้าของแล้ว”
“แล้วเป็นเยี่ยงไร หรงชุ่ยยอมเป็นรอง ขอแค่ได้รับใช้ข้างกายท่านก็พอ”
สีหน้าของจุยเฟิงลำบากใจ เขาเอ่ยเสียงขรึม “หรงชุ่ย เจ้าเป็นสตรีที่ดี จะต้องพบเจอผู้ที่มีวาสนากับเจ้าและรักเจ้าจากใจจริงแน่นอน ส่วนข้า ชั่วชีวิตและชาตินี้ต้องการชิงหลวนแต่เพียงผู้เดียว”
ทันทีที่เขาพูดจบก็หันหลังจากไปโดยไม่หันกลับมามองหน้าหรงชุ่ยอีก
“เพราเหตุใด ชิงหลวนมีอะไรเทียบข้าได้ นอกจากหน้าตาดีกว่าหน่อย”
หรงชุ่ยเดาความรู้สึกของจุยเฟิงที่มีต่อชิงหลวนได้ตั้งนานแล้ว ด้วยเหตุนี้ ช่วงนี้นางจึงคอยยุแยงความสัมพันธ์ของชิงหลวนกับจุยเฟิงอยู่ตลอด
นึกไม่ถึงว่าความรู้สึกของพวกเขาจะไม่สั่นคลอนเลยสักนิด
“เพราะเหตุใดกัน!”
หรงชุ่ยอึดอัดใจจึงเตะเข้าไปที่ขั้นบันไดแข็งๆ หนึ่งครั้ง
ไม่รู้เป็นเพราะเจ็บเท้าหรือถูกจุยเฟิงทำร้ายหัวใจ ครั้นเงยหน้าขึ้นมา น้ำตาก็ไหลดั่งสายฝน
เป่ยถางหลีอินลอบสังเกตอากัปกิริยาของหรงชุ่ยทั้งหมด ภายในใจคิดว่าสตรีที่ถูกความรักครอบงำมักจะควบคุมและใช้ง่ายง่ายที่สุด
เมื่อคิดได้เช่นนี้ นางก็ก้าวเข้าไปขว้างด้านหน้าหรงชุ่ยและพูดขึ้นอย่างตรงประเด็น “อยากครอบครองหัวใจคนที่ชอบหรือไม่”
หรงชุ่ยมองเป่ยถางหลีอินด้วยสายตาประหลาดใจ หลังจากครุ่นคิดก็พยักหน้าอย่างหนักแน่น “อยากเจ้าค่ะ”
“เงี่ยหูเข้ามา”
หรงชุ่ยได้ยินเช่นนี้ก็รีบขยับเข้าใกล้เป่ยถางหลีอิน “องค์หญิงมีแผนการอันใดเจ้าคะ”
“เล็งหาโอกาสลอบเข้าไปในเรือยแพทย์พยากรณ์ จากนั้นนำชุดวิวาห์ของเฟิงอู๋โยวไปส่งที่ร้านตัดเย็บกรรไกรทอง ถึงตอนนั้นจะมีคนคอยรับช่วงต่อ”
หรงชุ่ยส่ายหน้ารัว ภายในใจเกิดหวาดกลัว “เฟิงอู๋โยวเป็นว่าที่สนมเอกแห่งตำหนักเซ่อเจิ้งหวาง ข้ารับใช้ผู้ต้อยต่ำอย่างหม่อมฉันหาได้กล้าขโมยชุดวิวาห์ของนางไม่!”
“ไม่เข้าถ้ำเสือแล้วจะได้ลูกเสือได้เยี่ยงไร เจ้าแค่รับผิดชอบนำชุดวิวาห์ของเฟิงอู๋โยวไปส่งที่ร้านตัดเย็บกรรไกรทอง เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องอื่นที่เหลือ”
“ท่านต้องการจะทำอะไรกันแน่เจ้าคะ”
“ล้มเลิกพิธีอภิเษกสมรสของเซ่อเจิ้งหวาง แต่งเข้าตำหนักเซ่อเจิ้งหวางแทนที่เฟิงอู๋โยว”
“ล้มเลิกพิธีอภิเษกสมรสของเซ่อเจิ้งหวาง?!” หรงชุ่ยเหลือกตากว้าง ร้องตกใจเสียงหาย
ด้วยนิสัยอันขี้ขลาดอย่างหรงชุ่ย ต่อให้นางมีความกล้าเต็มสิบ นางก็ไม่กล้าคิดเล่นงานจวินมั่วหรันผู้เด็ดขาด
เป่ยถางหลีอินเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย พยายามพูดเกลี้ยกล่อมหรงชุ่ยอย่างเต็มที่ “เมื่อเฟิงอู๋โยวกลายเป็นสนมเอกแห่งตำหนักเซ่อเจิ้งหวาง สถานะของชิงหลวนก็จะสูงขึ้น เหมือนน้ำขึ้นเรือย่อมสูง ถึงตอนนั้น ชิงหลวนไม่เพียงแค่แย่งคนในดวงใจเจ้าไป แต่ยังกลายเป็นคนเด่นคนดังในตำหนักเซ่อเจิ้งหวางที่มีแต่คนคอยประจบอีกด้วย เมื่อเป็นเช่นนี้ ต่อให้เจ้าจะพยายามมากแค่ไหนก็เปล่าประโยชน์”
ตอนนี้ หรงชุ่ยถูกความอิจฉาริษยาบดบังดวงตาทั้งสองข้างเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
นางไม่อาจทนเห็นชิงหลวนแย่งจุยเฟิงที่ตัวนางชื่นชอบมาเป็นเวลานานไปต่อหน้าต่อตาได้ และไม่อาจทนเห็นชิงหลวนชี้นิ้วออกคำสั่งใน ‘ถิ่น’ ของนางได้
อีกอย่าง หากเป่ยถางหลีอินสามารถกลายเป็นสนมเอกของเซ่อเจิ้งหวางได้จริงๆ ในเมื่อนางช่วยเป่ยถางหลีอินทำเรื่องใหญ่ ดงันั้นจะต้องได้รับรางวัลอย่างแน่นอน
หลังจากไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน หรงชุ่ยก็ตอบรับอย่างเคร่งขรึม “หม่อมฉันตกลงเจ้าค่ะ”
มุมปากของเป่ยถางหลีอินรั้งขึ้น รอยยิ้มพลันลุ่มลึกขึ้นเรื่อยๆ “แล้วข้าจะรอข่าวดีจากเจ้า”
เดิมทีนางต้องการจะกลับเรือนพำนัก แต่ทันทีที่นางพูดจบ ในหัวสมองของนยางก็ผุดภาพเป่ยถางหลงถิงเอาใจเฟิงอู๋โยวขึ้นมา แววโมโหในดวงตาพลันเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ
ลังเลอยู่พักหนึ่ง นางก็ควักแผ่นที่หนังสัตว์ที่ชิวหรูสุ่ยให้นางออกจากถุงหอมที่พกติดตัว
จากที่ชิวหรูสุ่ยบอกมา ตำแหน่งที่ระบุบนแผนที่หนังสัตว์ คือสถานที่ตั้งของสำนักหนึ่งอนันต์สาขาหลัก
สองมือกำแผนที่หนังสัตว์แน่นในคืนอันวุ่นวาย ก้าวเดินอยู่ในตรอกลึกอ้างว้างไร้ผู้คน ใบหน้าไร้แววหวาดกลัวเหมือนก่อนหน้า
เป่ยถางหลีอินรู้ดีว่าเส้นทางที่ตัวเองเลือกเดินนั้นไร้หนทางหวนกลับ
แต่ว่านางไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว
เมื่อเปรียบกับการกล้ำกลืนบนความลำบากเพื่อรักษาหน้าทุกฝ่าย นางยอมที่จะเลือกวิธีมัจฉาตาย ตาข่ายขาด[1] ลากเฟิงอู๋โยวลงเหวลึกไปด้วยกัน!
[1]มัจฉาตาย ตาข่ายขาด หมายถึงต่อสู้กันจนตายตกไปด้วยกันทั้งสองฝ่าย
