ตอนที่ 408 ว่าจ้างมือสังหาร / ตอนที่ 409 คาดหวัง
ตอนที่ 408 ว่าจ้างมือสังหาร
ผ่านทางคดเคี้ยวสองสามโค้ง แสงอรุณรุ่งสางมาเยือน ในที่สุดเป่ยถางหลีอินก็มาถึงสำนักหนึ่งอนันต์
ภายในสำนัก ดวงตาของอู๋ฉิงแอบมองเป่ยถางหลีอินในสภาพใบหน้าอำมหิต ผ่านบังตาสีทอง “แม่หญิงเดินทางมาถึงที่นี่ มีธุระอันใด”
เป่ยถางหลีอินพูดอย่างร้อนรน “สำนักหนึ่งอนันต์พอจะมียอดฝีมือที่สามารถต่อต้านชนชั้นสูงแห่งราชวงศ์หรือไม่”
คิ้วของอู๋ฉิงเลิกขึ้นเล็กน้อย ตอบกลับเสียงขรึม “มี”
“ดีเหลือเกิน!”
ดวงตาทั้งของสองข้างของเป่ยถางหลีอินเป็นประกาย รีบก้าวเข้ามา เดินผ่านหน้าม่านปักดิ้นทองอย่างตื่นเต้น เอ่ยขึ้นอย่างรีบร้อน “ช่วยข้าสั่งสอนคนคนหนึ่งที ไม่จำเป็นต้องเอาชีวิตนาง แค่ทำลายใบหน้าของนางและหาคนทำลายพรหมจรรย์ของนางด้วย ทางที่ดีควรเป็นขอทานสกปรก! คนยิ่งเยอะยิ่งดี อย่างน้อยก็สักสามสิบสี่สิบคน! เงินไม่ใช่ปัญหา”
อู๋ฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย นางนึกไม่ถึงว่าเป่ยถางหลีอินที่ดูเหมือนมีความเมตตากรุณาจะจิตใจเหี้ยมโหดได้ถึงขนาดนี้
หลังจากเงียบขรึมไปสักพัก อู๋ฉิงก็เอ่ยเสียงเรียบ “ขอเชิญแม่หญิงกลับไป สำนักหนึ่งอนันต์ไม่รับงานเหยียดหยามสตรี”
“สามแสน! ขอแค่พวกเจ้าทำลายใบหน้าและพรหมจรรย์ของนาง ข้าก็พร้อมจ่ายสามแสน!”
ได้ยินเช่นนั้น เถี่ยโส่วที่กำลังตรวจสอบรายชื่อแขกในพิธีอภิเษกสมรสที่ข้างๆ อู๋ฉิงก็เงยหน้าขึ้นฉับพลัน และมองเป่ยถางหลีอินที่ยืนอยู่อย่างร้อนรนใจ
เห็นอู๋ฉิงกำลังจะเอ่ยปากปฏิเสธ จึงกดเสียงต่ำกระซิบ “ช้าก่อน! ผู้มาเยือนคือเป่ยถางหลีอิน องค์หญิงกำมะลอผู้มีชื่อเสียงแห่งแคว้นเป่ยหลี ข้าคิดว่ามีความเป็นไปได้ว่านางต้องการเล่นงานแม่ทัพเฟิง”
“ที่แท้เป็นนางนี่เอง!”
ใบหน้าของอู๋ฉิงผุดแววสนใจขึ้น นางผ่อนน้ำเสียงลง เอ่ยถามเป่ยถางหลีอินเสียงแผ่ว “คนที่แม่หญิงต้องการจัดการชื่ออะไร อยู่ที่ไหน”
“เฟิงอู๋โยว แม่ทัพชื่อดังแห่งแคว้นเป่ยหลี” เป่ยถางหลีอินตอบอย่างไม่คิด
“แม่หญิงกับเฟิงอู๋โยวมีความแค้นอันใด”
“ความแค้นที่แย่งเสด็จพ่อไปจากข้า จึงไม่อาจอยู่ใต้ฟ้าเดียวกันได้! พวกเจ้าแค่ช่วยข้าทำลายนาง แล้วจะได้รับเงินตอบแทนก้อนหนัก ไม่ขาดทุนแน่นอน”
อู๋ฉิง ตอบกลับ “เฟิงอู๋โยวรับมือยาก หากแม่หญิงต้องการทำลายนางจริงๆ จำเป็นต้องเพิ่มเงินอีกเจ็ดแสน รวมเป็นหนึ่งล้านพอดี แล้ว ทางเจ้าสำนักจะเป็นผู้ลงมือด้วยตัวเอง ทำลายทุกสิ่งของนางให้สิ้นซาก”
เถี่ยโส่วถลึงตาใส่อู๋ฉิง พร้อมรีบพูดขึ้นอย่างร้อนรน “อู๋ฉิง ข้ามองเจ้าผิดไปจริงๆ! ไฉนเจ้าจะไร้เส้นต่ำสุดยอมทำลายแม่ทัพเฟิงเพียงเพราะเงินแบบนี้”
“เจ้าสมองทึ่ม! ข้าจะกล้าลงมือกับแม่ทัพเฟิงได้เยี่ยงไร ข้าแค่ต้องการหลอกเอาเงินเป่ยถางหลีอินเฉยๆ และใช้เงินก้อนนี้เป็นของกำนัลงานอภิเษกสมรสของท่านใต้เท้ากับแม่ทัพเฟิง เพราะแม่ทัพเฟิงโปรดปรานในทรัพย์สินเงินทองจะต้องพอใจกับของกำนัลนี้เป็นที่สุด”
“จริงหรือ”
“ไร้สาระ!”
อู๋ฉิงขี้เกียจสนใจเถี่ยโส่ว นางรู้สึกว่าการพูดคุยกับเถี่ยโส่วเป็นการลดถอนสติปัญญาของตัวเอง
เป่ยถางหลีอินที่ยืนอยู่ด้านนอกไม่รู้ว่าเจ้าของสำนักหนึ่งอนันต์ตัวจริงก็คือจวินมั่วหรัน นางพูดอย่างมั่นใจ “เอาไว้ข้ารวบรวมเงินมาได้หนึ่งล้าน จะกลับมาอีกครั้ง”
“รีบไป”
เมื่อเห็นเป่ยถางหลีอินกระวนกระวายใจ ใบหน้าของอู๋ฉิงก็คลี่ยิ้มออกมา นางลุกขึ้นพรวดและก้าวออกจากสำนักหนึ่งอนันต์ มุ่งหน้าไปยังเรือนแพทย์พยากรณ์ทันที
…
ณ เรือนแพทย์พยากรณ์
เฟิงอู๋โยวหันหลังให้จวินมั่วหรัน ไม่ว่าเขาจะง้อเยี่ยงไรนางก็ไม่ยอมสนใจเขา
เมื่อคืน นางพยายามยั่วยวนจวินมั่วหรันอย่างสุดความสามารถ แต่เขาก็ยังไม่สะทกสะท้าน
ครั้นแสงอรุณสาดส่อง ในที่สุดนางก็หันกลับไปพูดอย่างน้อยใจ “จวินมั่วหรัน เจ้าไม่อยากมีนางสนมเอกแล้วใช่หรือไม่”
“ข้าแค่อยากเก็บครั้งแรกของเจ้าไว้จนถึงคืนวันอภิเษกสมรส”
“ถ้าหาก…ข้าหมายถึงถ้าหาก ไม่ใช่ครั้งแรกของข้า เจ้าจะใส่ใจหรือไม่”
เฟิงอู๋โยวยังไม่มีความคิดที่จะบอกเรื่องอุบัติเหตุเมื่อเดือนก่อนให้ จวินมั่วหรันรับรู้ นางกังวลว่าหากเขารู้ความจริงแล้วจะไม่สนใจนางอีกต่อไป
เพราะว่าเรื่องนั้น เป็นนางเองที่เป็นฝ่ายทำผิด
จวินมั่วหรันพยักหน้าทันที ก่อนตอบกลับอย่างปากไม่จรงกับใจ “ไม่”
“เห็นๆ อยู่ว่าเจ้าใส่ใจกับเรื่องนี้”
“ข้าแค่เสียดาย เสียดายที่ไม่รู้จักเจ้าเร็วกว่านี้”
“เสียดายจริงๆ กระนั้นหรือ เจ้าทำความเข้าใจและยอมรับความเป็นจริงได้หรือไม่”
จิตใจเฟิงอู๋โยวค่อนข้างไม่สงบ นางรู้ดีว่าไม่ควรปิดบังเขา
แต่ปัญหาก็คือนางรู้สึกไม่ปลอดภัย
ถ้าหากจวินมั่วหรันยอมรับความจริงไม่ได้ แล้วทิ้งนางจากไปอย่างกะทันหันขึ้นมาจะทำเยี่ยงไร
“เรื่องทุกเรื่องของเจ้า ทั้งดีและร้าย ข้าล้วนยอมรบได้ทั้งสิ้น”
“ในเมื่อยอมรับได้ ไฉนถึงไม่ยอม…ไม่ยอมปล่อยให้เลยตามเลย”
จวินมั่วหรันหุบยิ้ม “ข้าเป็นของเจ้า เป็นความจริงที่เลี่ยงไม่ได้”
“โทษที่เจ้าน่าหลงใหลเกินไป! ทำเอาข้ามักจะกังวลว่าก่อนจะได้มาก็กลัวว่าจะไม่ได้ เมื่อได้มาแล้วก็กลัวว่าจะต้องเสียไปอยู่บ่อยครั้ง กังวลว่าเจ้าจะยอมรับความจริงไม่ได้”
“เจ้า…ก่อนหน้านี้ เจ้าเคยชอบคนอื่นกระนั้นหรือ”
ความรู้สึกอยากเป็นเจ้าของของจวินมั่วหรันค่อนข้างรุนแรง ลึกๆ ในใจของเขาหวังว่าตัวเองจะเป็นของนางแต่เพียงผู้เดียว
“ไม่มี”
“ในเมื่อไม่มี ไฉนถึงเสียตัวอย่างไม่มีที่มา”
เดิมที จวินมั่วหรันไม่อยากถาม แต่เขาต้องการรู้เรื่องทุกอย่างของนาง
หลังจากไตร่ตรองอย่างละเอียด ในที่สุด เขาก็กลัวว่าจะทำร้ายนาง จึงรีบแก้คำพูด “หากมีเรื่องไม่เป็นสุขในอดีต ก็อย่านึกถึง เชื่อข้า ข้าจะเยียวยาบาดแผลในใจทั้งหมดของเจ้าอย่างเต็มที่”
เฟิงอู๋โยวหลุบตาต่ำ พร้อมเอ่ยขึ้นอน่างเรียบนิ่ง “มีครั้งหนึ่ง ข้าถูกวางโอสถปลุกกำหนัด หากไม่ถอนพิษจะเป็นอันตรายถึงชีวิต ภายใต้สถานการณ์ขับขัน จึงจำใจต้องเลือกวิธีถอนพิษที่เหมาะสม”
ตอนที่ 409 คาดหวัง
จวินมั่วหรันโกธรเป็นที่สุด น้ำเสียงเย็นลงฉับพลัน “ใครวางยาเจ้า”
เฟิงอู๋โยวไม่อยากเปิดเผยมากกว่าได้ จึงพูดอย่างกำกวม “มั่วหรัน ข้าทำผิดต่อเจ้าเพียงครั้งเดียว เจ้าต้องให้อภัยข้า”
“เจ้าไม่ได้ทำผิดอะไรกับข้า พูดให้ถูก เห็นได้ชัดว่าเจ้าเป็นผู้ถูกกระทำ ข้าจะโทษเจ้าได้เยี่ยงไร”
จวินมั่วหรันกอดเฟิงอู๋โยวแน่น เสี้ยวความไม่เป็นสุขภายในใจถูกแทนที่ด้วยความรักใคร่เอ็นดูในพริบตา
เฟิงอู๋โยวพยักหน้าอย่างหนักแน่น รีบตอบกลับ “ไม่ว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น เจ้าต้องจำคำพูดวันนี้ของตัวเองให้ได้ ห้ามดุข้าและห้ามตีข้า!”
“ข้าตีเจ้าตอนไหน”
“เจ้าเคยตีข้าแล้วแท้ๆ”
เฟิงอู๋โยวควักสมุดบันทึกเล่มเล็กใต้หมอนออกมาอ่านอย่างจริงจัง
“วันที่เจ็ดเดือนแปดปีหนูทอง เซ่อเจิ้งหวางแห่งแคว้นตงหลินอารมณ์ไม่ดี เตะก้นอันล้ำค่าของข้า เจ็บก้นยิ่งนัก!”
“วันที่แปดเดือนแปดปีหนูทอง เซ่อเจิ้งหวางแห่งแคว้นตงหลินโยนข้าใส่ถังบ่มสุรา ข้าเกือบจมน้ำตาย ทรมาน อยากร้องไห้!”
“วันที่เก้าเดือนแปดปีหนูทอง เซ่อเจิ้งหวางแห่งแคว้นตงหลินตรึงข้าติดกำแพง เจ็บทั่วร่างกาย”
…
สีหน้าของจวินมั่วหรันดูอึดอัด เขาไม่อยากหวนนึกถึงเรื่องพวกนี้
ตอนที่พบเจอนางครั้งแรก เขายังไม่รู้ว่าจะต้องปฏิบัติกับนางเยี่ยงไร
เมื่อมาคิดดูตอนนี้ก็นึกเสียใจภายหลัง
“ข้าขอรับประกันว่าจะไม่ทำอีกแน่นอน”
“ประทับตรายืนยัน!”
เฟิงอู๋โยวขยับเข้ามาด้านหน้าเขาและประกบจูบลงบนริมฝีปากเขา
จวินมั่วหรันมองใบหน้าที่แดงเรื่อของนาง หัวใจก็หวั่นไหว จึงยกมือประคองศีรษะของนางและสนองกลับอย่างเร่าร้อน
ก๊อกๆๆ
ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูระรัวก็สอดแทรกรบกวนบรรยากาศอันคุกรุ่นขึ้นเรื่อยๆ ภายในเรือนแพทย์พยากรณ์
เฟิงอู๋โยวผละออกจากอ้อมกอดจวินมั่วหรันอย่างเคอะเขิน นางถามอย่างอัดอั้น “มันไม่ง่ายที่ข้าจะไม่ตกใจจนเป็นลม เรื่องแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆ”
จวินมั่วหรันคลี่ยิ้มบางๆ “วันนี้ ข้าไม่คิดจะหลับนอนกับเจ้า”
เขาคิดว่า ร่างกายของเฟิงอู๋โยวค่อนข้างบอบบาง จะต้องทนไม่ไหวแน่นอน
หากวันนี้มีอะไรกับนาง มีความเป็นไปได้อย่างสูงว่านางจะลงจากเตียงไม่ได้เป็นครึ่งเดือน
พิธีอภิเษกสมรสกำลังใกล้เข้ามา เขาต้องระมัดระวัง
“ท่านใต้เท้า แม่ทัพเฟิง อู๋ฉิงมีเรื่องมารายงาน” ด้านนอกห้อง อู๋ฉิงเอ๋ยขึ้นเสียงเล็กบาง
“เรื่องอะไร”
เฟิงอู๋โยวลงจากเตียงไปเปิดประตูและถามอู๋ฉิงอย่างอยากรู้อยากเห็น
“เป่ยถางหลีอินต้องการจ้างสำนักหนึ่งอนันต์ทำลายใบหน้าและพรหมจรรย์ของแม่ทัพเฟิง หม่อมฉันจึงอาศัยโอกาสนี้หลอกเอาเงินจากนางหนึ่งล้าน”
ได้ยินเช่นนั้น เฟิงอู๋โยวก็รู้สึกปลื้มใจและรีบเอ่ยชม “ไม่เลวๆ! เป็นต้นกล้าหาเงินที่ดีจริงๆ!”
“หลังจากนี้ ควรทำเยี่ยงไรกับเป่ยถางหลีอิน”
อู๋ฉิงเป็นคนนิสัยเยือกเย็น หลังจากถูกเฟิงอู๋โยวชม กลับรู้สึกเขินขึ้นมาเล็กน้อย ใบหน้าแดงเรื่อขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
ดวงตาสีดำประกายทองของจวินมั่วหรันสะท้อนแววแห่งความตายอยู่เข้มข้น เขาพูดเน้นย้ำทีละคำ “ให้เป็นหน้าที่ข้า เจ้าไม่ต้องใส่ใจ”
“เจ้าค่ะ”
อู๋ฉิงหนาวสะท้านขึ้นมาไม่รู้ตัว รู้สึกอยากจะหลั่งน้ำตาแห่งความเห็นใจให้เป่ยถางหลีอิน
หลังจากที่พบกับเฟิงอู๋โยว นิสัยของจวินมั่วหรันก็อ่อนโยนขึ้นมาก ไม่ได้ทรมานฆ่าคนด้วยสารพัดวิธีเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป
ตอนนี้ จิตสังหารอันเข้มข้นแผ่ซ่านขึ้นรอบตัวจวินมั่วหรัน ทำให้อู๋ฉิงนึกถึงตัวจวินมั่วหรันในสมัยก่อนที่ทรมานฆ่าคนเพื่อความสุข
จวินมั่วหรันเห็นสีหน้าของอู๋ฉิงเปลี่ยนไปฉับพลัน ก็หันไปมองเฟิงอู๋โยว “เจ้าไม่กลัวข้าหรือ”
“กลัวเจ้าไปเพื่ออะไร ค่อนข้างคาดหวังมากกว่า อยู่ๆ นิสัยสัตว์ป่าของเจ้าก็สำแดงออกมา สำหรับข้าแล้ว…”
“แค่กๆ หม่อมฉันยังมีธุระอื่นต่อ ขอตัวก่อนเจ้าค่ะ”
อู๋ฉิงปั้นสีหน้าไม่ถูก นางรู้สึกว่าตัวเองเข้ามาขัดจังหวะจวินมั่วหรันกับเฟิงอู๋โยว ครั้นแล้วจะวิ่งหายไปอย่างไร้ร่องรอยภายในเวลาหนึ่งเสี้ยวควัน
จวินมั่วหรันรู้สึกจนปัญญา เขาไม่คิดไม่ฝันว่าเฟิงอู๋โยวก็ชอบแบบนี้
แต่ถ้านางชอบ แน่นอนว่าเขาต้องสนองให้นางอย่างไร้เงื่อนไขไปโดยปริยาย
หลังจากเงียบขรึมไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดขึ้นอย่างจริงจัง “รอก่อน! อีกสองวัน เจ้าจะได้เห็นดี”
