ตอนที่ 411 ตัดไม่ตัด / ตอนที่ 412 ฆ่าฟันกันเอง
ตอนที่ 411 ตัดไม่ตัด
ณ โรงรับจำนำจวี้ฝู
เป่ยถางหลีอินสละปิ่นปักผมเครื่องหยกที่มีค่าทั้งหมดที่มี แต่รวมแล้วก็ได้แค่แปดแสนตำลึงเงิน
คิ้วของนางขมวดแน่น นางกำลังวางแผนกลับไปขอเงินเป่ยถางหลงถิงเพิ่ม
แต่นางกลับแบกหน้าทำเช่นนั้นไม่ได้
นอกจากนี้ หากปล่อยให้เป่ยถางหลงถิงรู้เรื่องนี้ เขาจะต้องจับนางถลกหนังทั้งเป็นแน่นอน!
หลังจากไตร่ตรองแล้ว ในที่สุดนางก็ตัดสินใจจะหอบเงินแปดแสนตำลึงเงินไปถามสำนักหนึ่งอนันต์ดูก่อน
หากไม่พอค่อยหาวิธีอื่น
ในเวลาเดียวกัน หลังจากจวินมั่วหรันเตรียมงานต่างๆ ในพิธีอภิเษกสมรสเสร็จ ก็มุ่งหน้าไปที่สำนักหนึ่งอนันต์
“อ๊าย…”
“ท่านใต้เท้า หม่อมฉันผิดไปแล้วเจ้าค่ะ! ได้โปรดปล่อยหม่อมฉันเถิดเจ้าค่ะ”
“หม่อมฉันรับปากว่าหลังจากนี้เป็นต้นไปจะไม่ทำร้ายเฟิงอู๋โยวอีกแล้วเจ้าค่ะ”
…
เป่ยถางหลีอิน เพิ่งจะก้าวเท้าเข้ามาในสำนักหนึ่งอนันต์ก็ ได้ยินเสียงร้องโหยหวนของชิวหรูสุ่ย
นางหนาวสะท้านและหยุดชะงักฝีเท้าลงอย่างไม่รู้ตัว
หลังจากชิวหรูสุ่ยกระโดดหนีออกจากหน้าต่างตั้งแต่เมื่อวานก็รู้สึกเหมือนตัวเองระเหยหายไปจากโลกมนุษย์ก็ไม่ปาน ไร้ซึ่งการติดต่อจากผู้ใด
นึกไม่ถึงว่าจะถูกจวินมั่วหรันจับตัว!
เมื่อคิดได้เช่นนี้ เป่ยถางหลีอินก็กวาดมองรอบๆ อย่างระแวดระวัง กลัวว่าจวินมั่วหรันจะกระโดดโผล่มาจากซอกมุมสักแห่งและบีบคอนางจนตายคามือ
ด้านหลังฉากบังตา จวินมั่วหรันนั่งพิงเก้าอี้อยู่อย่างเกียจคร้าน กวาดมองเป่ยถางหลีอินที่กำลังหันมองซ้ายขวาด้วยสีหน้าลนลานอยู่ด้านนอกฉากบังตา
“ท่านเจ้าสำนัก จำข้าได้หรือไม่”
เป่ยถางหลีอินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หนึ่งเฮือก จากนั้นก็ก้าวฉับๆ เข้ามาใกล้ด้านหน้าฉากบังตา
อู๋ฉิงที่ยืนอยู่ข้างๆ จวินมั่วหรันพูดขึ้นอย่างเคารพ “แน่นอนว่าจำได้ เป็นเยี่ยงไร ได้เงินมาครอบครองหนึ่งล้านตำลึงเงินเร็วขนาดนี้เชียวหรือ”
สีหน้าของเป่ยถางหลีอินฉายแววลำบากใจ นางพูดขึ้นอย่างตะกุกตะกัก “รวบรวมมาได้แค่แปดแสนตำลึงเงิน”
อู๋ฉิงเอ่ยเสียงเย็น “ขอโทษที สำนักหนึ่งอนันต์ไม่เคยทำการค้าขายที่ขาดทุน ขาดไปสักแดงเดียวก็ไม่ได้”
“ท่านเจ้าสำนักฟังข้าพูดให้จบก่อน”
เป่ยถางหลีอินร้อนรนใจ นางรีบพูดขึ้น “แปดแสนนี้ นอกจากทำลายใบหน้าของเฟิงอู๋โยว ท่านช่วยหาขอทานสกปรกไปทำลายพรหมจรรย์นางแค่สองคนก็พอแล้ว ไม่ต้องหาคนถึงสามสิบสี่สิบคนแล้ว”
สีหน้าของจวินมั่วหรันมืดมนลงทันที ดวงตาดุจคมมีดปราศจากความปราณี
เดิมทีเขาคิดจะสร้างความตื่นเต้นให้นาง แต่เมื่อเห็นตัวตนเช่นนี้ของเป่ยถางหลีอิน ก็เปลี่ยนความคิดทันที
ในเมื่อนางจิตใจเหี้ยมโหดเช่นนี้ ก็ควรปล่อยให้นางได้รับผลกรรมที่ตัวเองก่อ
เป่ยถางหลีอินร้อนรนใจดั่งไฟสุม จึงพูดขึ้นอย่างเถรตรง “ท่านเจ้าสำนัก เฟิงอู๋โยวเป็นแค่พวกสตรีชั้นต่ำ รับมือไม่ยากขนาดนั้น แปดแสนตำลึงเงินย่อมไม่ขาดทุน”
“เจ้าคิดว่าสำนักหนึ่งอนันต์เป็นตลาดผักหรืออย่างไร หนึ่งล้านก็คือหนึ่งล้าน ห้ามขาด แม้แต่แดงเดียว”
อู๋ฉิงทำตามคำสั่งของจวินมั่วหรัน โต้กลับข้อเสนอของเป่ยถางหลีอินอย่างเด็ดขาด
ภายใต้สถานการณ์ทำอะไรไม่ถูก เป่ยถางหลีอินคุกเข่าลงลงกับพื้นและอ้อนวอนขอร้อง “ท่านเจ้าสำนัก โปรดช่วยข้าเถิด! หลังจากเรื่องสำเร็จ ข้าจะหาวิธีหาเงินมาเพิ่มอีกสองแสนตำลึงเงิน”
“แบบนี้ดีหรือไม่ เซ่อเจิอ้งหวางเพิ่งจับตัวชิวหรูสุ่ยมาไว้ที่สำนักหนึ่งอนันต์พอดี พร้อมสั่งให้พวกเราตัดมือของนางหนึ่งข้าง หากเจ้ายอมออกแรงทำแทนพวกข้า ข้าก็พอจะอะลุ่มอล่วยให้ได้”
“ท่านเจ้าสำนักกำลังล้อข้าเล่นอยู่หรือ ขนาดสุนัขข้ายังทำใจฆ่าไม่ลงแล้วจะกล้าตัดมือคนได้เยี่ยงไร”
อู๋ฉิงหัวเราะเยาะขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ “แม่หญิง เจ้ากล้าว่าจ้างฆ่าคน แล้วยังมีเรื่องอะไรที่เจ้าไม่กล้าทำอีก”
ทันทีที่นางพูดจบ ชิวหรูสุ่ยก็ถูกคนชุดดำปิดหน้าสองคนหามออกมาโยนลงข้างๆ เป่ยถางหลีอิน
“อินเอ๋อร์! อินเอ๋อร์ เจ้ามาช่วยข้าใช่หรือไม่”
ภายในระยะเวลาอันสั้น ชิวหรูสุ่ยถูกทรมานจนร่างกายบาดเจ็บทั่วทั้งตัว
ตอนนี้ นางมองเป่ยถางหลีอินเหมือนดาวช่วยชีวิต รีบคลานมาด้านหน้าเป่ยถางหลีอินทันที มือที่เต็มไปด้วยคราบเลือด กำชายเสื้อของเป่ยถางหลีอินแน่น “อินเอ๋อร์ เซ่อเจิ้งหวางแห่งแคว้นตงหลินคือปีศาจกระหายเลือดตัวจริง! เจ้าต้องระวัง ขณะที่แม่ตกอยู่ในกำมือของเขา แม่ทุกข์ทรมานเป็นที่สุด!”
เป่ยถางหลีอินมองชุดกระโปรงอันหรูหราของตัวเองที่เปื้อนคราบเลือดตามตัวชิวหรูสุ่ย คิ้วก็พลันขมวดแน่น ภายในใจรู้สึกไม่สบอารมณ์
“อย่าทำตัวตีสนิท ข้าเป็นถึงองค์หญิงแห่งแคว้นตงหลิน มารดาผู้ให้กำเนิดคืออดีตอัครมเหสีแห่งแคว้นเป่ยหลี ส่วนเจ้ามันตัวอะไรกัน”
“อินเอ๋อร์ เจ้าไม่ได้มาช่วยแม่หรอกหรือ”
ใบหน้าของชิวหรูสุ่ยผุดแววเป็นทุกข์ ดวงตาทั้งสองข้างจ้องมองใบหน้าอันเย็นชาของเป่ยถางหลีอินไม่ขยับ
ในเวลาเดียวกัน อู๋ฉิงก็พูดขึ้น “แม่หญิง เจ้ามีเวลาแค่หนึ่งก้านธูปเท่านั้น เวลาไม่รอใคร”
ริมฝีปากเรียวบางของเป่ยถางหลีอินเม้มประกบ มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น
เล็บยาวๆ จิกเข้าเนื้อที่ฝ่ามือลึก แต่นางกลับไร้ความรู้สึก
ตอนที่ 412 ฆ่าฟันกันเอง
ตอนนี้ บรรยากาศเย็นลงจนถึงจุดเยือกแข็ง
สีหน้าของเป่ยถางหลีอินมืดมน นางเหลือบมองดาบที่อยู่บนแท่นวางอาวุธ ภายในใจลังเลคิดไม่ตก
เรื่องว่าจ้างมือสังหารให้ฆ่าคน ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางลงมือทำ
แต่ก่อนหน้านี้ นางไม่เคยทำเรื่องบ้าระห่ำเช่นถือดาบฟันคนแบบนี้
ชิวหรูสุ่ยเห็นเป่ยถางหลีอินเหม่อลอย ในใจจึงสงสัย “หลีอิน ไฉนยังไม่จ่ายค่าไถ่”
เป่ยถางหลีอินเหลือกตาจ้องใบหน้าที่เต็มไปด้วยบาดแผลของชิวหรูสุ่ยพร้อมพูดอย่างเย็นชา “ยังไม่สำเหนียกสภาพตัวเองในตอนนี้อีก! ไฉนข้าต้องเสียเงินค่าไถ่มากมายเพื่อเจ้า”
ชิวหรูสุ่ยตะลึง ดวงตาทั้งสองข้างมองนางอย่างตกใจกลัว “หลีอิน อย่าได้ทำอะไรไม่ยั้งคิดเลย!”
“กลัวอะไร ข้าไม่คิดจะกลืนกินเจ้าเสียหน่อย”
เป่ยถางหลีอินแสยะยิ้มอย่างเย็นชา ก่อนลุกขึ้นและรีบเดินไปที่แท่นวางอาวุธ เลือกดาบที่คมที่สุด จากนั้นก็เดินเข้ามาใกล้ๆ ชิวหรูสุ่ยที่หวาดกลัวจนอกสั่นขวัญหาย
ความกลัวผุดขึ้นในใจของชิวหรูสุ่ย แข้งขาอ่อนยวบยาบอยู่บนพื้น นางพยายามถีบตัวถอยหลังอย่างไร้เรี่ยวแรง “ตัวตน สถานะตำแหน่งและชีวิตอันหรูหราผาสุกของเจ้าในตอนนี้ มีอะไรบ้างที่ไม่ใช่สิ่งที่แม่มอบให้ ไฉนเจ้าถึงลืมบุญคุณเรื่องพวกนี้”
“แม่?”
เป่ยถางหลีอินปริปากเอ่ย นัยน์ตาสีดำวาวผุดแววบ้าคลั่ง “เจ้ามันก็เป็นแค่คนรับใช้ล้างเท้าผู้ต้อยต่ำ จะมอบชีวิตอันหรูหราผาสุกให้ข้าได้เยี่ยงไร”
“ลูกเนรคุณ! เจ้าไม่กลัวสวรรค์ลงทัณฑ์หรืออย่างไร”
“ฮ่าๆ! เจ้าทำเรื่องชั่วช้าแต่ยังมีชีวิตอยู่ดี ข้าแค่อยากจะขอยืมใช้แขนของเจ้าก็เท่านั้น แล้วจะถูกสวรรค์ลงทัณฑ์ได้เยี่ยงไร”
สิ้นสุดคำพูด เป่ยถางหลีอินก็พุ่งเข้าไปด้านหน้าชิวหรูสุ่ยด้วยความเร็วดุจสายฟ้า นางใช้เท้าข้างหนึ่งเหยียบหัวเข่าของชิวหรูสุ่ยเอาไว้ ใบหน้าเหี้ยมโหดชวนหวาดหวั่น “ผิดที่เจ้า! ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าก็ยังคงได้เป็นองค์หญิงแห่งแคว้นเป่ยหลีผู้สูงส่งอยู่”
“อินเอ๋อร์ ดาบกระบี่ไร้ตา จงรีบวางดาบในมือลงเสีย อย่าทำพลาดบาดตัวเองจนบาดเจ็บ”
“อยู่ต่อหน้าข้า ไฉนต้องเสแสร้ง”
เป่ยถางหลีอินแค่นเสียงหึในลำคอ นางเป็นพวกเหี้ยมโหดไร้ความปราณีเหมือนชิวหรูสุ่ย ดังนั้นนางเข้าใจชิวหรูสุ่ยดีกว่าใคร
ในความเป็นจริงแล้วนางไม่เคยอยู่ในใจของชิวหรูสุ่ยมาตลอด
คนที่ชิวหรูสุ่ยใส่ใจมีเพียงตัวนางเองเท่านั้น
เมื่อคิดได้เช่นนี้ เป่ยถางหลีอินก็ไม่ลังเลอีกต่อไป
มือสองข้างของนางกำด้ามดาบแน่น รวบรวมความกล้าฟันแขนของชิวหรูสุ่ย
ฉึบ!
เสียงฉึบดังขึ้นพร้อมเสียงแผดร้องเจ็บปวดของชิวหรูสุ่ย
ชิวหรูสุ่ยก้มหน้ามองแขนที่ถูกฟันแต่ไม่ขาดของตัวเอง ก่อนเอ่ยขึ้นเสียงสั่นกลัว “เจ้ากับข้าคือตั๊กแตนบนเชือกเส้นเดียวกัน[1]ควรช่วยเหลือกันถึงจะถูก! หากไร้ซึ่งริมฝีปาก ฟันก็จะหนาว[2] เหตุผลง่ายๆ ขนาดนี้ยังไม่เข้าใจอีกหรือ”
เป่ยถางหลีอินถูกเลือดสาดกระเซ็นเต็มหน้า นางมองแขนที่ยังไม่ขาดของชิวหรูสุ่ยอย่างเสียดาย จากนั้นก็ง้างดาบในมืออีกครั้งและฟันแขนของชิวหรูสุ่ยหลายครั้งติดกัน
“อ๊าย…”
และแล้วแขนของชิวหรูสุ่ยก็ถูกฟันขาด
นางมองไหล่ที่เหวอะหวะของตัวเอง นางทำใจยอมรับเรื่องอันโหดร้ายที่ต้องถูกบุตรีแท้ๆ ตัดแขนตัวเองไม่ได้ ทำเอานางตากรอกทั้งสองข้างและเป็นลมหมดสติทันที
ตึ่ง!
เมื่อเห็นเช่นนั้น เป่ยถางหลีอินก็รีบทิ้งดาบในมือ ดวงตาแดงก่ำทั้งสองข้างจ้องชิวหรูสุ่ยที่นอนจมกองเลือดอยู่
ริมฝีปากของนางสั่นเล็กน้อย นางเอาแต่บ่นพึมพำกับตัวเอง “ผิดที่เจ้า ทั้งหมดผิดที่เจ้า! หากเจ้าไม่ถูกจับมา แล้วจะเสียแขนได้เยี่ยงไร”
เพียงพริบตา เป่ยถางหลีอินก็ปัดความรับผิดชอบทิ้งจนหมด
นางนั่งลง พยายามสะกดความกลัวในใจ คว้าแขนที่ขาดของชิวหรูสุ่ยเข้าไว้ในอ้อมแขน จากนั้นก็หันกลับไปพูดเอาใจ “ท่านเจ้าสำนัก แขนของชิวหรูสุ่ยถูกตัดขาดแล้ว ตอนนี้สามารถสั่งสอนเฟิงอู๋โยวได้หรือยัง”
[1]ตั๊กแตนบนเชือกเส้นเดียวกัน หมายถึงสองคนตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน
[2]ไร้ซึ่งริมฝีปาก ฟันก็จะหนาว หมายถึงมีผลประโยชน์เกี่ยวเนื่องกัน มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดจนขาดจากกันไม่ได้
