เย้ารักท่านอ๋องเผด็จการ – ตอนที่ 420 แตกฉานโดยปราศจากอาจารย์ ตอนที่ 421

ตอนที่ 420 แตกฉานโดยปราศจากอาจารย์ / ตอนที่ 421 หนุนหลัง

ตอนที่ 420 แตกฉานโดยปราศจากอาจารย์

“ผิดที่ข้าอารมณ์พลุ่งพล่านจนหน้ามืดและรีบร้อนไปหน่อย”

“เจ้าอ่อนโยนหน่อยไม่ได้หรือ เอาแต่รุนแรงตลอดเลย”

“ข้าจะพยายามอ่อนโยน”

“เจ้าหมา เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าต้องรวบรวมความกล้าแค่ไหนถึงกล้าเป็นฝ่ายเริ่มกอดเจ้าก่อน ตัวเจ้าไม่รู้สึกเจ็บ แต่ข้ากลับต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อตอบตกลงอภิเษกสมรส”

จวินมั่วหรันรู้สึกกึ่งร้องกึ่งยิ้ม เขาค่อยๆ พูดขึ้น “อันตรายถึงขนาดนั้นเลยหรือ”

“จะไม่อันตรายได้เยี่ยงไร เจ้าลองดูตัวเองสิ น่าตกใจขนาดนั้น!”

เฟิงอู๋โยวชี้นิ้วเรียวๆ ชี้บนตัวของเขา “หากเป็นผู้ชายทั่วไป ข้าจะกลัวหรือ”

“น่าตกใจมากเลยหรือ”

จวินมั่วหรันรู้สึกหงอยลง อยู่ๆ เขาก็รู้สึกกังวลว่าเฟิงอู๋โยวจะกลัวจนถอย

“ขอแค่เจ้าพูดจาดีๆ ข้าน่าจะยอมรับได้”

เฟิงอู๋โยวไม่คิดจะตำหนิความผิดพลาดที่ไม่ได้ตั้งใจของเขาอย่างไม่ปล่อย เพียงพริบตาก็หายโกรธ

“หืม?”

จวินมั่วหรันถอนหายใจเฮือกยาว เขารู้สึกโชคดีที่เฟิงอู๋โยวเป็นคนปลอบง่ายมาก

เมื่ออธิบายเรื่องราวให้กระจ่างแล้ว นางก็จะเข้าใจ

หยุนเฟยไป๋ได้ยินเสียง ‘ร้องโหวกเหวก’ ดังออกมาจากห้องข้างๆ เป็นระยะๆ ด้วยความสงสัย จึงถีบประตู ดวงตาสีม่วงเข้มจ้องไปที่คนทั้งสองที่นัวเนียเป็นก้อนเดียวกันอยู่บนเตียง

สีหน้าของจวินมั่วหรันดำมืดลงเหมือนน้ำหมึก เขาชักมือที่สอดเข้าไปในเสื้อผ้าของเฟิงอู๋โยวกลับมา ดวงตาไร้ความปราณีที่เฉียบคมดุจมีด จ้องมองร่างหยุนเฟยไป๋แน่นิ่ง “ไสหัวออกไป”

เมื่อหยุนเฟยไป๋นึกถึงการกระทำอันน่าอับอายสารพัดของเฟิงอู๋โยวทำกับเขา จิตสังหารก็ปะทุขึ้นรอบตัว

หากเฟิงอู๋โยวตกอยู่ในกำมือของเขา เขาจะทรมานให้นางไม่มีโอกาสร้องขอชีวิตหรือความตายแน่นอน

แต่เมื่อหยุนเฟยไป๋สงบสติอารมณ์ลงได้ มุมปากของเขาก็เผยยิ้มชั่วร้ายขึ้นมา “เซ่อเจิ้งหวางมีกลวิธีที่ดี! หลอกน้องสาวแท้ๆ ของตัวเองขึ้นเตียงก่อน จากนั้นก็สยบแม่ทัพเฟิงผู้ดื้อด้าน ไม่รู้ว่ารสชาติของน้องสาวแท้ๆ กับแม่ทัพเฟิง ใครจะเอร็ดอร่อยกว่ากัน”

“เรื่องนี้ยังต้องถามอีก แน่นอนว่าต้องเป็นข้า! แต่ไม่นึกเลยว่าองค์รัชทายาทแห่งแคว้นหยุนฉินใจกว้างขนาดนี้ ทั้งที่บนศีรษะมีทุ่งหญิงเขียวขจี[1] ยังมีอารมณ์มาหยอกล้อคนเล่นอีก” เฟิงอู๋โยวพูดประชดสวนกลับ

หยุนเฟยไป๋โมโหจนหน้าเขียวแต่เขาไม่กล้าทำอะไรนาง

เพราะที่นี่เป็นถิ่นของจวินมั่วหรัน ก่อนที่เขาจะทำความเข้าใจพลังของจวินมั่วหรันให้ชัดเจน เขาจะไม่ทำอะไรผลีผลามเด็ดขาด

นอกจากนี้ เขาถูกจวินมั่วหรันกับเฟิงอู๋โยวทำร้ายติดต่อกัน เขาในตอนนี้ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขาทั้งสองคน

หลังจากไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน เขาก็ข่มกลั้นความโกรธลงก่อนสะบัดชายแขนเสื้อและจากไป

ในเวลาเดียวกัน จุยเฟิง ซือมิ่งและเถี่ยโส่วที่ตามมาหลังจากได้ข่าวก็พากันถือกระบี่พุ่งเข้ามาในห้องข้างๆ เพราะเข้าใจผิดว่ามีคนเลวบุกเข้ามาในตำหนักเซ่อเจิ้งหวาง

นึกไม่ถึงว่าคนที่อยู่ในห้องข้างๆ จะเป็นจวินมั่วหรันกับเฟิงอู๋โยว

เถี่ยโส่วกะพริบตาปริบๆ สายตาจ้องมองไปยังมือของจวินมั่วหรัน ก่อนพึมพำเสียงเล็กเสียงน้อย “ไฉนเมื่อสัมผัสแม่ทัพเฟิง ท่านใต้เท้ากลับกลายเป็นพวกตัณหากลับ”

ซือมิ่งหน้าแดงเรื่อ รีบหันกลับไป “เสียมารยาท ห้ามมอง เสียมารยาทห้ามมอง!”

จุยเฟิงปลาบปลื้มเป็นที่สุด “นึกไม่ถึงว่าสติปัญญาของท่านใต้เท้าก็สูงเช่นนี้! เรียนรู้ได้เองอย่างแตกฉานโดยปราศจากอาจารย์คอยชี้นำ!”

เฟิงอู๋โยวมองทั้งสามคนที่บุกเข้ามาอย่างเอิกเกริกด้วยความตกใจ มือสองข้างยกขึ้นปิดหน้ามิด “หมดกัน…ภาพลักษณ์วีรบุรุษของข้า”

“ข้าไปส่งเจ้ากลับเรือนแพทย์ก่อนแล้วกัน”

จวินมั่วหรันกวาดมองพวกจุยเฟิงอย่างหงุดหงิด จากนั้นก็อุ้มเฟิงอู๋โยวที่เอามือปิดหน้าอย่างทะนุถนอมก่อนกระซิบเสียงแผ่วข้างหู “อย่ากังวล ใครที่ริอาจพูดจาซี้ซั้ว แค่จับตัดลิ้นก็พอ”

“ที่ผ่านมาข้ามีชื่อเสียงเพราะความยิ่งใหญ่ วันนี้กลับถูกตรึงอยู่เบื้องล่างของเจ้า น่าอายเหลือเกิน” เฟิงอู๋โยวเจ็บใจ

“น่าอับอายตรงไหน เจ้าในคืนนี้ งดงามเหลือเกิน”

ขณะที่จวินมั่วหรันกำลังจะข้ามไปในเรือนแพทย์ ก็ถูกเฟิงอู๋โยวกันไว้ที่ด้านนอกประตู

“เจ้ารีบกลับไปอธิบายให้พวกจุยเฟิงเข้าใจ! บอกพวกเขาว่าข้าคือราชาผู้มีอำนาจครอบครอง”

“ก็ได้ ยอมปล่อยเจ้าไปก่อนแล้วกัน”

หลังจากเฟิงอู๋โยวปิดประตู จวินมั่วหรันรีบบึ่งกลับไป

ทันทีที่ก้าวเข้ามาในตำหนักเซ่อเจิ้งหวางก็มุ่งหน้าไปที่บ่อน้ำพุเย็นอาบแสงจันทร์ และแช่ตัวอยู่ในน้ำพุหนาวเย็นเซาะกระดูกตลอดทั้งคืน

ตอนที่ 421 หนุนหลัง

เช้าวันรุ่งขึ้น แสงอรุณฟ้าสาง

เฟิงอู๋โยวนอนหลับสนิทในสภาพแหกแข้งแหกขาอยู่บนเตียง

ชิงหลวนชินกับสภาพเช่นนี้ของเฟิงอู๋โยวแล้ว นางทำความสะอาดใบหน้าของเฟิงอู๋โยวอย่างเบามือ “ท่านหญิง รีบตื่นได้แล้วเจ้าค่ะ”

เป่ยถางหลงถิงตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ ยืนรออยู่ที่หน้าประตูไม่กล้าเข้ามา

เมื่อเขาเห็นเฟิงอู๋โยวนอนหลับอย่างไม่รักษาภาพลักษณ์ ภายในใจก็กังวลไม่หยุด

ครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดก็ก้าวเท้าเข้าไป มองเฟิงอู๋โยวด้วยใบหน้าที่เปี่ยมด้วยความรักและความอบอุ่น

“นิวนิว หลังจากเป็นศรีภรรยาแล้ว จำไว้ว่าต้องสำรวมหน่อย พ่อไม่สามารถอยู่เคียงข้างเจ้าได้ตลอดเวลา หากทำตัวดื้อรั้นเกินไป ย่อมเป็นผลเสียกับตัวเอง”

“แมลงวันมาจากไหน ส่งเสียงหวืดๆ ระวังข้าจะตบให้ตายคามือ!”

เฟิงอู๋โยวพลิกตัวมาอย่างหงุดหงิด ถกผ้าห่มขึ้นมาคลุมศีรษะหลับต่อ

“เจ้าหนูเหม็นขี้หน้าจวินมั่วหรัน คงยังไม่รู้ว่าควรดูแลคนเยี่ยงไร หากเขารังแกเจ้า ขอแค่บอกพ่อมา พ่อจะยอมสละชีวิตแก่ๆ ของพ่อจัดการแทนเจ้า”

ขอบตาของเป่ยถางหลงถิงแดงเรื่อขึ้นอีกครั้ง

เขารู้ดีว่าหลายปีมานี้เฟิงอู๋โยวใช้ชีวิตลำบากมาก เดิมทีต้องการจะชดเชยด้วยทั้งชีวิตที่มี

แต่นึกไม่ถึงว่าเพิ่งจะได้บุตรีของตัวเองกลับมา เพียงพริบตาก็ออกเรือนแล้ว

ชิงหลวนเห็นเป่ยถางหลงถิงหลั่งน้ำตาออกมาก็รู้สึกซาบซึ้งใจ จึงไปจับมือกับเป่ยถางหลงถิงอย่างไม่รู้ตัวและร้องไห้กับเขา

เมื่อเฟิงอู๋โยวตื่นขึ้นมาก็ต้องพบกับภาพฉากอันแปลกประหลาดนี้

นางขยี้ตาอย่างแรง พูดขึ้นอย่างสับสน “พวกเจ้ากำลังทำอะไรอยู่ ตาเต๋าเป่ยถาง ข้าขอเตือนเจ้าไว้อย่าง อย่าวางแผนคิดไม่ซื่อกับชิงหลวน! นางยังเด็ก สามารถเป็นลูกสาวของเจ้าได้!”

เป่ยถางหลงถิงรีบดึงมือกลับมาและอธิบายขึ้น “นิวนิวเข้าใจผิดแล้ว ชิงหลวนมีอายุไล่เลี่ยกับเจ้า ข้าผู้นี้รักบ้านและอีกาบนหลังคา ดังนั้นเขาจึงรักนางเหมือนลูกสาวด้วยคน”

“จับมือหลั่งน้ำตา กลับไร้เสียงสะอื้น”

ชิงหลวนเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเบาๆ และพูดขึ้น

ในตำรากวีนิพนธ์ที่เฟิงอู๋โยวมอบให้จุยเฟิง มีบทกลอนที่เหมาะกับสถานการณ์ตอนนี้

ชิงหลวนอ่านเพียงครั้งเดียว ก็รู้สึกประทับใจเป็นที่สุด

จุยเฟิงที่รีบตามมาเห็นชิงหลวนและเป่ยถางหลงถิงจับมือกัน ก็รู้สึกเจ็บปวดใจแปลบๆ

ช่วงนี้ ชิงหลวนเริ่มไม่ค่อยสนใจเขา

เขาคิดว่าเป็นเพราะเขาทำได้ไม่ดีพอที่จะทำให้ชิงหลวนรู้สึกปลอดภัย

แต่นึกไม่ถึงว่าชิงหลวนจะตกหลุมรักเป่ยถางหลงถิงอย่างไม่คาดคิด

“ท่านชายจุยเฟิงมีเรื่องกวนใจอันใดเจ้าคะ” เมื่อเห็นสีหน้าซีดเซียวของจุยเฟิง หรงชุ่ยจึงถามด้วยความเป็นห่วง

ชิงหลวนได้ยินเสียงที่เหมือนนกขมิ้นของหรงชุ่ยชัดเจน จึงเหลือบมองไปด้านข้าง ก็เห็นจุยเฟิงกับหรงชุ่ย

จุยเฟิงสังเกตเห็นสายตาของชิงหลวน ก็ตั้งใจหลีกเลี่ยงและเริ่มคุยกับหรงชุ่ย “วันนี้เป็นวันสำคัญของท่านใต้เท้าและแม่ทัพเฟิง จะมีเรื่องกวนในได้เยี่ยงไร ว่าแต่เจ้าเถิด สีหน้าดูแย่ เมื่อคืนหลับไม่สบายหรือ”

ประกายแห่งความสุขฉายขึ้นในดวงตาของหรงชุ่ยทันที นางตอบอย่างเขินอาย “ขอบคุณท่านชายจุยเฟิงสำหรับความห่วงใย ช่วงนี้ข้ายุ่งจนมือเป็นระวิง ร่างกายค่อนข้างเหนื่อยล้าเจ้าค่ะ”

เมื่อเห็นพวกเขากำลังคุยกันอย่างมีความสุข ชิงหลวนหันกลับมาอย่างเงียบๆ และบรรจงวาดคิ้วปัดแก้มให้เฟิงอู๋โยวอย่างตั้งใจ

เฟิงอู๋โยวชำเลืองมองหรงชุ่ยที่ยิ้มแย้มอย่างไม่สบอารมณ์ หลังจากพิธีอภิเษกสมรส นางจะขอทวงความยุติธรรมให้ชิงหลวนเป็นการส่วนตัว

“นิวนิว พ่อรู้ว่าจวินมั่วหรันมีเงินทองมากมายและจะไม่มีวันปฏิบัติต่อเจ้าอย่างเลวร้าย แต่พ่อก็อยากทำอะไรให้เจ้าเท่าที่พ่อจะทำได้ กำไลลายน้ำเคลือบทองนี้ พ่อใช้เวลาแกะสลักสองสามวัน ไม่รู้ว่าเจ้าจะชอบมันหรือไม่”

เป่ยถางหลงถิงห่อผ้าไหมสีแดงออกมาอย่างระมัดระวัง และหยิบกำไลอันวิจิตรออกมาจากห่อผ้าไหมสีแดงด้วยมือที่สั่น

เฟิงอู๋โยวเหลือบมองกำไลในมือของเขาอย่างนิ่งเฉย แวบหนึ่งแอบเห็นรอยแผลเต็มมือของเขา รู้ทันทีว่าเขาทุ่มเทให้กับการแกะสลักกำไลนี้มากแค่ไหน

“ถ้าไม่ต้องการคงเสียเปล่า ใส่ให้ข้าด้วย”

เฟิงอู๋โยวยื่นแขนออกไปข้างหนึ่งและแกว่งต่อหน้าเป่ยถางหลงถิง

เป่ยถางหลงถิงดีใจจนแทบเป็นบ้า จากนั้นก็สวมกำไลที่ข้อมือนางอย่างระมัดระวัง “บนกำไลมีกลไกเล็กๆ ด้านในมีเข็มอาบยาพิษซ่อนอยู่ ในยามคับขัน สามารถใช้มันรักษาชีวิตได้”

“อืม”

เฟิงอู๋โยวตอบรับเสียงเรียบ “ขอบใจ ตาเฒ่า”

“เหตุใดต้องขอบใจพ่อ”

เป่ยถางหลงถิงพูดขึ้นพลางมอบของสำคัญอย่างตราทหารแห่งแคว้นเป่ยหลีใส่มือเฟิงอู๋โยว “ขอมอบตราทหารให้เจ้า แคว้นเป่ยหลีมีทหารเจ็ดแสนนายพร้อมติดตามเจ้า หากเจ้าหนูจวินมั่วหรันกล้ารังแกเจ้า กองทหารม้าเหล็กแห่งแคว้นเปล่ยหลีก็พร้อมจะถล่มตำหนักเซ่อเจิ้งหวางให้ราบคาบ”

“ตาเฒ่า นี่เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่ ข้าคุ้นชินกับการไม่มีพ่อมาเป็นเวลานาน ข้าเรียกคำนั้นออกจากปากไม่ได้จริงๆ”

“สิ่งที่พ่อติดค้างเจ้าอยู่ ทั้งชีวิตนี้ก็ชดใช้ไม่หมด ดังนั้นพ่อไม่เคยคาดหวังลมๆ แล้งๆ ให้เจ้าเรียกพ่อออกจากปาก”

เป่ยถางหลงถิงยัดตราทหารใส่มือของเฟิงอู๋โยว จากนั้นก็แย่งหวีในมือของหรงชุ่ยมาเอ่ยเสียงทุ้ม “ข้าทำเอง”

“ตาเฒ่า เจ้ามวยผมเป็นด้วยหรือ ถ้าไม่เป็นอย่าทำเลย วันนี้เป็นวันสำคัญของข้า หากเจ้าทำผมทรงแปลกๆ ให้ข้า แล้วหากเขาไม่มีอารมณ์ขึ้นมาจะทำเยี่ยงไร เดิมทีก็เป็นพวกนิ่งเฉยอยู่แล้ว”

“…”

เป่ยถางหลงถิงทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้จะตอบนางเยี่ยงไร

แต่เมื่อได้ยินเฟิงอู๋โยวบอกกับปากตัวเองว่าจวินมั่วหรันเป็นพวกนิ่งเฉย ภายในใจของเป่ยถางหลงถิงก็รู้สึกพอใจขึ้นมา”

การที่นิ่งเฉย ก็คงจะเป็นเพราะไม่อยากชิงสุกก่อนห่ามก่อนพิธีอภิเษกสมรส

แสดงว่าเจ้าหนูคนนี้รักจริง

“ตาเฒ่า เจ้าทำเป็นหรือไม่”

“นิวนิว วางใจเถิด แม่ของเจ้าเกียจคร้าน ปกติไม่ชอบมวยผม ส่วนใหญ่ล้วนเป็นหน้าที่พ่อ”

เมื่อพูดถึงหลิงชู่ชู่ ดวงตาของเป่ยถางหลงถิงก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึก

[1]บนศีรษะมีทุ่งหญิงเขียวขจี หมายถึง การถูกสวมเขา

เนื่องจากไม่มีคนอ่านเรื่องนี้จะหยุดอัพเพื่อเปิดทางให้เรื่องอื่นคะ