บทที่ 1 พอข้ามมิติมาก็คลอดยากแล้ว (รีไรท์)
TW: Violence, Attempted Rape
(มีฉากความรุนแรงและการพยายามข่มขืน)
บทที่ 1 พอข้ามมิติมาก็คลอดยากแล้ว (รีไรท์)
ราตรีมืดมิดลมแรง ฟ้าแลบฟ้าร้องอึงอล สายฝนเทกระหน่ำอยู่นอกเรือน
ภายในบ้านทรุดโทรมหลังคารั่วซึม หญิงนางหนึ่งกุมท้องนูนป่องไว้ด้วยความอดทนต่อทุกขเวทนา ขอร้องอ้อนวอนชายที่อยู่เหนือร่างด้วยสีหน้าขาวซีดน่าอนาถ
“ข้าขอร้อง ปล่อยข้าไปเถิด ข้าปวดท้องจวนจะคลอดแล้ว!”
ชายอัปลักษณ์ร่างผอมแห้งคนนั้นคล้ายกับไม่แยแสต่อการอ้อนวอนของสตรีตรงหน้า กระชากศีรษะนางจนแหงนหงาย ดวงตาทรงสามเหลี่ยมฉายแววดุดัน ขณะฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าหญิงสาวอย่างแรง
“จะร้องแรกแหกกระเชออะไรนักหนา! ข้าชอบผู้หญิงท้องแก่อย่างเจ้าก็ถือว่าเป็นโชคของเจ้าแล้ว!”
สิ้นวาจานั้น เขาก็ฉีกกระชากอาภรณ์ของนางออกอย่างหยาบช้า เผยหน้าท้องกลมนูนแดงปลั่ง และท้องกลมนูนแดงนั้นก็ขับให้ผิวขาวซีดแต่เดิมของหญิงสาวดูน่าดึงดูดมากขึ้น
ชายอัปลักษณ์ดวงตาทรงสามเหลี่ยมหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง พลางโน้มตัวลงไปอีกครั้ง แทะโลมร่างหญิงสาวประหนึ่งหมูแทะอาหาร
หญิงสาวยิ่งปวดท้องรุนแรงยิ่งขึ้น สีหน้านางขาวซีดดุจกระดาษ แม้แต่เสียงอ้อนวอนก็แปรเปลี่ยนเป็นแผ่วเบา หลับตาลงอย่างสิ้นหวัง
วันนี้นางแค่ไปซื้อชาดในเมืองมานิดหน่อย ใครเล่าจะคิดว่าจะถูกนักเลงคนนี้ตาม มา หลังจากนั้นก็กลายเป็นอย่างตอนนี้!
เสียงโพละดังขึ้นหนึ่งเสียง
ชายอัปลักษณ์ดวงตาทรงสามเหลี่ยมที่คร่อมอยู่บนตัวหญิงสาวรู้สึกถึงความชื้นอุ่นใต้ร่างกาย เขาจึงหยุดการเคลื่อนไหวอย่างไม่อยากจะเชื่อ หญิงนางนี้ปัสสาวะราดหรือ?
แถมยังราดรดใส่เขาด้วย!
ทว่าหญิงสาวกลับมีสีหน้าเจ็บปวดเสียเต็มประดา เพราะนางรู้ว่าถุงน้ำคร่ำแตกแล้ว!
ชายคนนั้นสบถลั่นพร้อมยืดตัวตรง อารมณ์หวามไหวมอดดับในทันที มองกระโปรงที่เปียกแฉะนั้นด้วยความขยะแขยง
เขาตบหญิงสาวไปอีกสองครั้งอย่างชิงชัง “นังผู้หญิงน่าขยะแขยง ริอาจถ่ายเบารดข้า คอยดูเถิดว่าข้าจะตีเจ้าให้ตาย!”
หลังตบตีไปสองสามครั้งแล้วก็ยังรู้สึกไม่พอใจ บุรุษผู้นั้นจึงจิกผมหญิงสาวขึ้นมา และกระแทกศีรษะนางเข้ากับมุมหัวเตียง!
โลหิตแดงฉานสายหนึ่งไหลรินออกมาจากเรือนผมดำขลับของนาง ไม่นานก็ไหลอาบใบหน้า หญิงสาวร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด จากนั้นก็เบิกตากว้าง ทรุดฮวบลงบนเตียงดั่งโคลนเหลว และสิ้นลมหายใจไป
ฝ่ายบุรุษเห็นเช่นนี้ก็มือไม้สั่นเทา นางจะไม่ตายใช่ไหม?
เขาแค่อยากสั่งสอนหญิงคนนี้ หาใช่คิดอยากฆ่า!
หน้าผากเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็น มืออันสั่นเทายื่นไปอังที่ปลายจมูกนาง แต่ไม่คิดเลยว่ามือของเขากลับถูกมืออันอ่อนนุ่มเย็นเยียบคู่หนึ่งคว้าเอาไว้
สตรีที่เมื่อครู่ดวงตาเบิกโพลงตายตาไม่หลับนั้นได้มีชีวิตขึ้นมาอีกครั้งในเวลานี้ มือคู่หนึ่งคว้าข้อมือชายอัปลักษณ์ไว้แน่น
เมื่อเฉียวเยี่ยนได้สติกลับมาก็เห็นมือหนึ่งยื่นเข้ามาตรงหน้า จึงคิดว่ามีคนจู่โจม หญิงสาวจับมือนั้นไว้แน่นด้วยแรงทั้งหมดที่มี
“แกเป็นใคร? ทำไมถึงมาจู่โจมฉัน!”
ชายผู้นั้นตกใจอย่างมาก สัมผัสได้เพียงความเจ็บปวดจากกระดูกข้อมือที่หักดังกรอบแกรบ ขณะคำรามด้วยสีหน้าดุร้าย “นังบ้านี่! แกล้งตายรึ!”
เฉียวเยี่ยนไม่เข้าใจที่เขาพูด พลางสำรวจสภาพแวดล้อมรอบ ๆ ก็พบว่ามีหน้าต่างกระดาษ เครื่องเรือนที่ทำด้วยไม้ ทั้งหมดล้วนชำรุดเสียหาย เทียนที่จุดไว้ส่องแสงสลัว แม้แต่ไฟฟ้าก็ไม่มี!
ที่นี่ที่ไหน? หรือว่าเธอตกหน้าผาแล้วถูกชาวบ้านในภูเขาช่วยเอาไว้?
เธอครุ่นคิดไปมาเป็นพันครั้ง ทว่ามือที่จับชายอัปลักษณ์ไว้แน่นกลับไม่มีวี่แววคลายลง มีแต่จะยิ่งแน่นขึ้นเรื่อย ๆ!
ทันใดนั้น ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงตรงช่วงท้องก็จู่โจมขึ้นมาอีกครั้ง ให้ความรู้สึกเหมือนถูกฉีกทึ้งร่างออกเป็นเสี่ยง ๆ เป็นความเจ็บปวดที่เธอไม่เคยเข้าใจมาก่อน ราวกับมีของบางอย่างต้องการออกมาจากร่างกาย ทำให้ต้องละมือที่จับชายอัปลักษณ์ และกุมหน้าท้องตัวเองไว้ทันที
ทว่าเมื่อมือสัมผัสโดนหน้าท้อง เฉียวเยี่ยนก็ชะงักค้างไป นี่ท้องใคร? ทำไมมันถึงได้ใหญ่ปานนี้!
เธอยังไม่ทันได้เข้าใจอะไรก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมาอีกครั้ง ปวดจนกัดฟันแน่นและอยากร้องออกมา ช่วงล่างเปียกแฉะเป็นวงกว้าง หลังจากผ่านพ้นความเจ็บปวดไปแล้วก็มีของเหลวไหลตามมา
เวลานี้เธอก็พลันเข้าใจขึ้นมา เธอกำลังจะคลอดลูก!
เธอที่ครองโสดมายี่สิบสามปีกำลังจะคลอดลูก!
เธอพลันนึกย้อนถึงเพื่อนร่วมงานเพี้ยน ๆ ที่เคยเล่าถึงการข้ามเวลาเมื่อก่อนหน้านี้ เฉียวเยี่ยนจึงเดาได้ว่าตัวเองน่าจะข้ามเวลามาแล้ว!
แต่ข้ามเวลาก็ส่วนข้ามเวลาสิ คุณให้ฉันข้ามเวลามาเป็นเจ้าหญิงร่ำรวย ไม่ใช่ให้มาเป็นหญิงชาวบ้านได้ไหม แล้วนี่มันเรื่องบ้าอะไรที่อยู่ ๆ ก็คลอดลูกตั้งแต่เริ่มเลย?
หรือว่าถ้าคลอดลูกตายแล้วก็ยังข้ามเวลากลับไปได้?
เฉียวเยี่ยนที่ก่นด่าสวรรค์วิมานอยู่ในใจรู้สึกเจ็บปวดจนหัวชุ่มไปด้วยเหงื่อ ในหัวผุดฉากการคลอดลูกในละครหลังข่าวที่เคยดูเมื่อก่อนขึ้นมา
แล้วต้องทำอย่างไรล่ะ?
อ๋อ สูดหายใจเข้าลึก ๆ หายใจเข้า หายใจออก จากนั้นก็ออกแรงเบ่ง!
เฉียวเยี่ยนที่ทำตามวิธีนี้พบว่ามันไม่มีประโยชน์เลยแม้แต่น้อย เธอเจ็บปวดจนอยากเอาหัวโขกกำแพงตายเหมือนเดิม!
ชายอัปลักษณ์ที่ถูกปล่อยมือจับข้อมือที่หักของตัวเองไว้ พลางมองหญิงสาวที่กำลังจะคลอดลูกต่อหน้าเขาอย่างตกใจด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม
นังบ้านี่! บังอาจมาหักมือข้า วันนี้ข้าจะทำให้นางตายทั้งกลมเอง!
เขาเดินไปหาเฉียวเยี่ยนอย่างมาดร้าย เตรียมจะบีบคอนางให้ตาย
เฉียวเยี่ยนที่กำลังคิดวิธีคลอดลูกเจ็บปวดจนจิตใจสับสนวุ่นวาย แต่ชายอัปลักษณ์คนนี้ก็ยังคงรนหาที่ตาย อารมณ์จึงพลันถูกจุดขึ้นทันที!
นางฝืนความเจ็บปวดลุกขึ้นจากเตียง มือหนึ่งคว้าคอเสื้อชายคนนั้นดึงเขาเข้ามาตรงหน้าตัวเอง แล้วยกมือขึ้นบีบคอเขาทันที!
ชายคนนั้นถูกดึงโดยไม่ทันตั้งตัว ร่างกายจึงซวนเซไปข้างหน้าทันใด เขายกมือปัดป้อง ทว่าก็สายไปเสียแล้ว!
ลำคอถูกบีบแน่นจนหายใจไม่ออก เขาพยายามดิ้นรนแกะกรงเล็บที่กุมชะตาชีวิตตนเอาไว้ ทว่าสุดท้ายก็เปล่าประโยชน์
เฉียวเยี่ยนเพิ่มแรงบนมือไปทีละน้อย จนลำคอของชายคนนี้ส่งเสียงลั่นกร๊อบออกมา เลือดแดงฉานไหลลงมาจากมุมปากเขา ก่อนจะหยดลงบนหลังมือนาง
ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ดวงตาที่โปนถลนออกมาด้านนอกนั้นเบิกกว้างด้วยความตกใจ สุดท้ายก็มีเสียงบางอย่างหักลั่นตามมา ลำคอชายคนนั้นหักจนศีรษะเอียงพับไปด้านข้างและสูญสิ้นชีวิตไป
ครั้นเฉียวเยี่ยนคลายมือ คนผู้นั้นก็ทรุดฮวบลงกับพื้นดุจสุนัขตายทันที!
เธอเช็ดเลือดบนหลังมือ ชำเลืองมองร่างไร้วิญญาณนั้นอย่างขยะแขยง “ไม่ควรยุแหย่ผู้หญิงน่ะเข้าใจไหม? ยิ่งเป็นผู้หญิงที่กำลังจะคลอดลูกแล้วยิ่งไม่ควรไปยุแหย่ด้วย!”
หลังเพิ่งวางมาดเท่สด ๆ ร้อน ๆ จู่ ๆ เฉียวเยี่ยนก็ปวดท้องรุนแรงขึ้นมาอีกครั้งจนแทบเซล้มลง!
ใครจะมาช่วยเธอได้กัน! การคลอดลูกมันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน!
เธอกลั้นความเจ็บปวด วางหมอนกับผ้าห่มให้สูงขึ้น แล้วขยับร่างกายให้ช่วงเอวพาดอยู่บนหมอนกับผ้าห่ม จากนั้นก็ถอดกระโปรง แยกขาทั้งสองออก และใช้แรงเบ่งลูกออกมา
แต่ไม่ว่าจะพยายามเพียงใด ทารกที่อยู่ในท้องก็ไม่ยอมออกมา!
เฉียวเยี่ยนเหนื่อยจนอ่อนแรง เรือนผมเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ สุดท้ายจึงเจรจากับเด็กน้อยในท้องด้วยเสียงหอบเหนื่อย
“บรรพบุรุษตัวน้อย ปล่อยฉันไปเถิด ฉันเป็นแม่คนครั้งแรกเหมือนกัน ไม่จำเป็นต้องทรมานฉันขนาดนี้!”
“ถ้าหนูออกมาเมื่อไหร่ ฉันจะซื้อของอร่อย ซื้อของเล่นให้ดีไหมจ๊ะ? ถ้ายังเป็นเช่นนี้ต่อไป เราสองคนคงไม่เห็นแสงตะวันในวันพรุ่งนี้แน่ ๆ!”
“ไอ้เด็กเวรนี่! จำเอาไว้ให้ดี ออกมาเมื่อไหร่จะตีก้นให้ช้ำเขียวไปเลย!”
เธอเจรจากับเด็กน้อยในท้องอยู่นาน ทั้งหว่านล้อม อ้อนวอน และข่มขู่ แต่สุดท้ายก็ไม่คลอดออกมาเสียที!
เวลาค่อย ๆ ผ่านไป กระทั่งฝนด้านนอกหยุดลงแล้ว ท้องฟ้าเริ่มสว่าง เฉียวเยี่ยนก็เจ็บปวดจนหมดแรง ดวงตาจ้องมองหน้าต่างกระดาษอย่างเลื่อนลอย
ความเจ็บปวดยังคงดำเนินต่อไป แต่คล้ายกับว่าเธอคุ้นชินกับความเจ็บปวดนี้แล้ว สีหน้าจึงดูเรียบนิ่ง บางทีพระเจ้าอาจให้เธอข้ามเวลามาเพื่อทดสอบให้เธอได้สนุกกับการคลอดลูก จากนั้นก็ให้เธอตายอีกครั้ง
สุดท้ายแล้วจะมีเรื่องดี ๆ เรื่องไหนมาต่อชีวิตของเธอได้บ้าง!
เรี่ยวแรงของเธอเริ่มเหือดหายไป ร่างกายค่อย ๆ เย็นเฉียบ เฉียวเยี่ยนหลับตาลงอย่างจำนนต่อโชคชะตา เพียงแต่สงสารเด็กน้อยในท้องที่ยังไม่ออกมาลืมตาดูโลกก็เท่านั้น
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
ถ้าผู้แปลเป็นนางเอกก็คงงงกับตัวเองเหมือนกันค่ะ อะไรกันคะเนี่ย จู่ ๆ ก็ให้มาอยู่ในร่างของผู้หญิงที่กำลังจะคลอดลูกแล้วก็มีชายวิปริตที่ไหนไม่รู้จ้องจะทำมิดีมิร้าย แถมยังให้คลอดลูกยากด้วย เป็นเราคงขอตายรอบสองให้พ้นความทรมานดีกว่า ชีวิตชาติหน้าขอสุ่มกาชาได้รูทได้เควสต์ที่ดีกว่านี้แล้วกันค่ะ
มาดูกันต่อไปค่ะ ว่าจะมีไอเทมช่วยชีวิตโผล่มาบ้างไหม
ไหหม่า(海馬)
