ชายาผู้นี้ชอบทำสวน พวกเจ้าจะยุ่งทำไม? – ตอนที่ 70 การนวด และน้ำเสียงน่าอาย

ตอนที่ 70 การนวด และน้ำเสียงน่าอาย

ตอนที่ 70 การนวด และน้ำเสียงน่าอาย

ทันใดนั้นนางก็ได้สติกลับมา พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองมู่ฉินเจินอย่างไม่อยากจะเชื่อ ในน้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความประหลาดใจ “บะหมี่นี่ท่านเป็นคนต้มหรือ?”

มู่ฉินเจินรู้สึกอายเล็กน้อย เขาพยักหน้าเบาๆ ปลายใบหูก็แดงเรื่อขึ้นมา

เฉียวเยี่ยนบอกไม่ถูกว่าเวลานี้ตัวเองควรจะรู้สึกอย่างไร อาจจะเป็นความรู้สึกสุข รู้สึกประทับใจ และรู้สึกหวานซึ้งกระมัง?

นางรู้ว่าบุรุษโบราณมีความเย่อหยิ่งและยึดมั่นในความคิดของตัวเองสูง ทว่าเรื่องเหล่านี้เหมือนจะไม่เคยเห็นในตัวมู่ฉินเจินเลย นางรื้อไถดินตำหนักอ๋อง เขาก็ช่วยนาง นางอยากจะทำกิจการ เขาก็ออกเงินมาให้ก่อน นางออกบ้านมาเจรจากิจการ เขาก็ดูแลลูกอย่างเงียบ ๆ …

เมื่อหวนนึกถึงเรื่องในอดีต เฉียวเยี่ยนพลันพบว่าท่านอ๋องเป็นคนดีที่หาได้ยากคนหนึ่งจริง ๆ

ระบบตัวน้อยได้ยินความคิดนางก็หลั่งน้ำตาออกมาด้วยความตื้นตันใจ ในที่สุดท่านโฮสต์ของนางก็เริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างบ้างแล้ว!

ทันใดนั้นเด็กน้อยทั้งสองก็พุ่งเข้ามาในห้อง ทำลายบรรยากาศหวานซึ้งกับความอบอุ่นภายในห้องเพียงชั่วพริบตา เจ้าปลาอ้วนซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนมารดา “ท่านแม่ ลูกกับท่านพี่ไปเล่นกับพวกน้องชายน้องสาวมา สนุกมากเลยเจ้าค่ะ…”

เฉียวเยี่ยนใจอ่อนระทวยไปกับลูกสาวนาง จึงละความคิดเมื่อครู่ทิ้งไปก่อน พลางลูบศีรษะเด็กน้อย และอ้าแขนให้กับเสี่ยวฉวนเอ๋อร์ “ลูกรักมานี่เร็ว มาให้แม่กอดหน่อย”

เด็กทั้งสองเข้าไปในอ้อมแขนมารดาอย่างเชื่อฟัง บนใบหน้าน้อยแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข

ทันใดนั้น เสียงตกใจของฮุ่ยเซียงก็ดังมาจากห้องครัว

“ว้าย! ห้องครัวถูกขโมยขึ้นรึ?”

“ไข่ไก่มากมายเพียงนี้ เหตุใดถึงได้ไหม้เสียหมดล่ะ!”

……

เสียงปวดใจและตกใจของฮุ่ยเซียงดังไปทั่วเรือนหลังเล็ก เฉียวเยี่ยนมองไปทางมู่ฉินเจินอย่างขบขัน เห็นเพียงขโมยอย่างท่านอ๋องที่มีสีหน้ามืดครึ้ม

แต่หลังจากยิ้มออกมา นางก็ชมเชยท่านอ๋องชนิดเค้นทุกรอยหยักในสมองออกมา

เวลาผู้ชายจะทำอาหารอะไรต้องสนับสนุนชื่นชม เมื่อเขาได้รับในสิ่งที่ต้องการแล้ว เขาก็จะมีความกระตือรือร้นในการเข้าครัวต่อไป

เฉียวนักชมปรากฏตัวออกมา คล้ายกับกำลังชมลูกน้อยทั้งสองของตัวเอง จนท่านอ๋องฉีกยิ้มกว้างถึงดาวอังคาร

ความรู้สึกขุ่นเคืองเพราะอับอายเมื่อก่อนหน้านี้ของมู่ฉินเจินได้มลายหายไปสิ้น เวลานี้ดีใจอย่างมาก แทบอยากไปต้มบะหมี่ให้ภรรยาอีกชาม

ตกกลางดึก เด็กน้อยทั้งสองที่เล่นมาทั้งวันหลับไปนานแล้ว มือน้อยยกขึ้นข้างหู ท้องน้อยป่องนูนขยับขึ้นลงตามการหายใจ มู่ฉินเจินนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างเตียง บางครั้งก็ห่มผ้าให้เด็กทั้งสองที่ขาแขนโผล่ออกมา ส่วนเฉียวเยี่ยนก็เขียนแผนจัดการสวนท้อของนางอย่างครุ่นคิดพิจารณา

เฮ้อ! ตอนซื้อมานั้นมีความสุขจริง ๆ แต่พอคิดวางแผนกลับเหนื่อยใจแทบขาด!

แสงเทียนฉายสลัวราง อาจเป็นเพราะเขียนนานเกินไปจึงรู้สึกว่าดวงตาพร่ามัว นางจึงเผลอคลึงตรงหว่างตาโดยไม่รู้ตัว ทว่าในหัวก็ยังคิดเรื่องป่าท้อพันหมู่

มู่ฉินเจินเห็นก็วางหนังสือในมือลง และลุกขึ้นย่างไปด้านหลังนางด้วยฝีเท้าแผ่วเบา ก่อนยกมือขึ้นกดตรงจุดไท่หยาง*ของนาง และนวดให้อย่างเบามือ

(*ไท่หยาง จุดตรงรอยบุ๋มข้างขมับ)

วินาทีที่ศีรษะถูกสัมผัส เฉียวเยี่ยนก็คล้ายกับโดนกระแสไฟฟ้าแล่นผ่าน ร่างกายสั่นไหวจนแทบขนลุก นางอยากจะหลบออกทันที แต่มือใหญ่ที่กระดูกดั่งหยกคู่นั้นกลับครอบศีรษะนางและกดไว้อย่างแผ่วเบาอ่อนโยน ไม่ยอมให้นางหลบหนีได้เลย

มู่ฉินเจินส่งเสียงทุ้มต่ำน่าดึงดูดออกมาอยู่เหนือศีรษะนาง ทั้งอ่อนโยน ทั้งน่าหลงใหล

“ผ่อนคลาย ไม่ต้องกลัว ข้าจะนวดให้เจ้า”

เฉียวเยี่ยนรู้สึกราวกับต้องมนต์ หยุดการขัดขืนและหลับตารับการบริการของเขา สมองที่ทำงานหนักมาทั้งวันในเวลานี้ก็ได้ผ่อนคลายลง

มู่ฉินเจินมองศีรษะที่อยู่ในมือ และยิ้มออกมาอย่างอธิบายไม่ได้ เมื่อก่อนเขาทำเป็นแค่หักคอคน และไม่เคยคิดนวดให้คนอื่นเลย

เฉียวเยี่ยนไม่รู้เลยว่าท่านอ๋องกำลังคิดถึงภาพนองเลือดยามหักคอคนอยู่ในขณะที่กำลังนวดศีรษะให้นาง ซึ่งตอนนี้นางก็กำลังหลับตารับความสุขอยู่

มันสบายจริง ๆ แรงที่กดช่างพอเหมาะ จังหวะเนิบช้า จนนางอดสงสัยไม่ได้ว่าท่านอ๋องเคยไปเรียนมาหรือไม่

ทันใดนั้นศีรษะพลันชาขึ้นมา ไม่รู้ว่ากดโดนจุดไท่หยางหรือไม่ ความรู้สึกมึนงงชาวาบนั้นช่างสบายจนทำให้เฉียวเยี่ยนครางออกมาโดยไม่รู้ตัว

“อืม…”

เสียงแผ่วเบาคล้ายกับเจ็บปวดและสุขสมดังอย่างชัดเจนอยู่ภายในห้องอันเงียบสงัด พริบตาเดียวบรรยากาศพลันเปลี่ยนเป็นคลุมเครือขึ้นมา

เฉียวเยี่ยนอับอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี นางคิดไม่ออกว่าเหตุใดตัวเองถึงได้ส่งเสียงน่าอายออกมา

มู่ฉินเจินได้ยินเสียงนั้นก็หายใจสะดุด ในหัวมึนงงเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นปลายหูที่แดงก่ำของเจ้าท่อนไม้ ก็เกิดความคิดอยากแกล้งขึ้นมา

เขาเคลื่อนหน้ามาใกล้หูนาง ในขณะที่มือก็ยังไม่หยุดขยับ เอ่ยอย่างแผ่วเบา “สบายดีไหม?”

ตู้ม!

เฉียวเยี่ยนรู้สึกว่าตัวเองเหมือนภูเขาไฟระเบิด ไอร้อนแผ่ออกมาบนหน้ากับบนศีรษะ ตกใจจนแทบสะดุ้งโหยง แต่กลับถูกมู่ฉินเจินกดไว้ตรงตำแหน่งเดิม

ในน้ำเสียงเขาเคลือบไปด้วยความขบขันแผ่วเบา “เอาล่ะ ไม่แกล้งเจ้าแล้ว ตอนนี้ดึกแล้วเจ้าเข้านอนเถิด เรื่องใหญ่อะไรค่อยจัดการพรุ่งนี้”

เฉียวเยี่ยนกำลังอยู่ในความลำบากใจ เมื่อได้รับข้ออ้าง ก็รีบเข้าไปซุกในผ้าห่มซ่อนหน้าเอาไว้ทันที

ระบบจิ๊กโก๋ตัวน้อยเอนกายอยู่บนเตียง ทำท่าตามนางเอกในละคร แต่นางที่แขนเล็กขาเล็กทำออกมาได้น่ารักและตลกมาก

นางผิวปาก มองโฮสต์ตัวเองด้วยสีหน้านักเลงเจ้าชู้ขั้นสุด

[ท่านโฮสต์ สบายไหม?]

เฉียวเยี่ยน “…”

ระบบนี่เอาไว้ไม่ได้แล้ว!

นางกลอกตาใส่ระบบตัวน้อย พลางเอ่ยลอดไรฟัน “เดือนนี้ตัดของว่างให้หมด!”

ระบบตัวน้อยพลิกตัวนอนราบ ทำหน้าทะเล้นใส่โฮสต์ นางไม่กลัวหรอก ท่านพ่อกฏแห่งสวรรค์ของนางจะดูแลนางแน่นอน

ในฐานะปลาเค็มตัวน้อยที่มีความสุข จะไม่มีของว่างให้กินได้อย่างไร

ท้ายที่สุดความอับอายก็แพ้ให้กับความง่วงนอน หลังจากนอนลงบนเตียงได้ไม่นาน เฉียวเยี่ยนก็รู้สึกง่วง ความอับอายเมื่อครู่ได้มลายหายไป และแทนที่ด้วยการหลับฝันหวาน

มู่ฉินเจินมองหญิงสาวตัวเล็กขดตัวขยุกขยิกอยู่ในผ้าห่มเหมือนหนอน และยิ้มออกมาเงียบ ๆ เขานั่งลงบนข้างโต๊ะ จัดเรียงโครงการสวนดอกท้อที่นางเขียนไว้หลายแผ่น และดูอย่างตั้งใจ

……

วันรุ่งขึ้น เมื่อเฉียวเยี่ยนตื่นขึ้นมาก็พบว่าไม่มีใครอยู่ข้างกายแล้ว ส่วนลูกทั้งสองตื่นไปเล่นกับเหล่าสหายตัวน้อยตั้งแต่เช้าแล้ว

นางลุกขึ้นเตรียมจะออกไปจากห้อง แต่กลับพบว่าแผนโครงการที่นางเขียนเมื่อคืนถูกจัดเก็บเป็นระเบียบแล้ว และดูเหมือนจะมีข้อความอยู่ด้านข้าง

นางหยิบขึ้นมาดู และยิ่งดูนางก็ยิ่งมีความสุข มู่ฉินเจินได้ไขข้อสงสัยเมื่อวานทั้งหมดของนางแล้ว!

หาคนไม่ได้รึ?

เขายังมีลูกน้องอยู่นะ! ทุกปีในค่ายทหารจะมีทหารปลดประจำการนับไม่ถ้วน ในนั้นไม่เพียงแต่มีคนฉลาด แต่ยังมีคนที่รู้หนังสืออยู่มากโข

สำหรับการทาบกิ่งต้นท้อ นางต้องเปิดหลักสูตรเร่งรัด และทางที่ดีที่สุดในนั้นควรเป็นศิษย์ที่รู้หนังสือ เช่นนี้นางจะได้ถ่ายทอดความรู้ได้ง่ายขึ้น

นอกจากนี้การทาบกิ่งไม่ได้เป็นเพียงงานทางด้านเทคนิคเท่านั้น แต่ยังเป็นงานที่ต้องใช้ความละเอียดอ่อนสูงอีกด้วย จำเป็นต้องทำให้รอยแผลของกิ่งพันธุ์กับต้นตอมีความเรียบเนียนสูง ซึ่งทางที่ดีควรออกแรงกรีดในครั้งเดียว หากออกแรงไม่พอจะทำให้แผลต้นตอกับแผลกิ่งพันธุ์ไม่เรียบทาบกันไม่สนิท ส่งผลให้กิ่งพันธุ์ที่นำมาทาบมีอัตราการรอดชีวิตต่ำ

ซึ่งทหารปลดประจำการนับว่าเหมาะสมนัก พวกเขาทุกคนล้วนชำนาญในอาวุธยุทโธปกรณ์ ส่วนพละกำลังก็ไม่ต้องเป็นห่วง หากพวกเขาได้รับการฝึกอบรมแล้ว ก็จะยิ่งเชื่อฟังคำสั่งมากขึ้น

เฉียวเยี่ยนกอดกระดาษแผนการสองสามแผ่นอย่างมีความสุข เมื่อออกมาจากห้องและเห็นมู่ฉินเจินกำลังออกกำลังกายตอนเช้า ก็เข้าไปกอดเขาอย่างทนไม่ไหว จากนั้นก็ดึงเขามาหารือเกี่ยวกับแผนการอย่างกระตือรือร้น

มู่ฉินเจินรู้สึกปั่นป่วนใจที่ถูกนางสวมกอด ในหัวเต็มไปด้วยสัมผัสนุ่มนวลเมื่อครู่ แต่น่าเสียดายที่เฉียวเยี่ยนผู้ยั่วยวนคนอื่นโดยไม่รู้ตัวในเวลานี้กำลังกระตือรือร้นเกี่ยวกับโครงการสวนท้อของนาง จึงไม่ได้สนใจท่าทางของท่านอ๋องเลย

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

หวิดโดนหยุมหัวแล้วไงอ๋องโบ้ ดีที่เสี่ยวเยี่ยนไม่ใช่คนไร้เหตุผล

แต่ท่านอ๋องก็ยังคงต้องโบ้ต่อไปแหละค่ะ ดีขึ้นมาหน่อยก็คือเจ้าท่อนไม้เริ่มมีใจแล้ว

ไหหม่า(海馬)