บทที่３ตอนที่５
ไอริสได้เชิญผมให้ไปเที่ยวกับเธอในย่ายการค้า ร้านค้าจำนวนมากมีเต็มถนนไปหมด หลายๆร้านก็เตรียมตัวสำหรับตอนค่ำแล้ว กลิ่นอาหารมากมายลอยเข้ามาแตะจมูกของพวกเรา บางคนก็กำลังกลับบ้านหลังจากเลิกงาน
ตัวผมเองก็ไม่ค่อยคุ้นชินกับพื้นที่แถวนี้เท่าไรเพราะว่าเอาแต่ฝึกหนัก แต่ไอริสที่เป็นสาวสวยน่าจะได้มาเดินเล่นบ่อยนะ
「เอ่อ ก็เข้าใจอยู่หรอกนะครับว่าเร่งรีบ แต่ว่าคุณไอริสรู้จักพื้นที่แถวนี้เหรอครับ？」
ผมถามไอริส เสียงของผมทำมันออกมาแปลกๆเพราะกำลังประหม่าอยู่นั่นเอง
ใครจะไปคิดละว่าจะโดน “เจ้าหญิงเทพธิดาทมิฬ”มาชวนเดทแบบนี้…………。
「อืม บางครั้งฉันก็มาแถวย่านการค้ากับโซเมียบ่อยๆค่ะ อันที่จริงแถวนี้ดิฉันเองก็ยังไม่เคยเดินมาเลยค่ะ น่าตื่นเต้นดีนะคะ」
「เอ๊ะ…………」
ผมตกใจเล็กน้อย เมืองอาร์คาซัมเป็นเมืองที่เข้มงวดด้านเวรยามและการรักษาความปลอดภัยค่อนข้างจะดี อย่างไรก็ตามพื้นที่ย่านการค้านั้นคนค่อนข้างหนาแน่นทำให้การตรวจตราลำบาก แล้วยิ่งคนมีชื่อเสียงอย่างไอริสมาเดินกับโซเมียโดยไม่มีคนคุ้มกันเลยดูแปลกๆ
「แน่นอนค่ะว่าพื้นที่การค้าไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไร แต่มันมีหลายอย่างมาจากทั่วทั้งทวีป บางครั้งฉันกับโซเมียก็ได้เห็นกับสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยค่ะ และฉันเองก็ชอบที่จะเดินเล่นย่านการค้านี้ด้วย」
ที่สถาบันเธอเป็นคนดังยากที่จะเข้าถึง แต่พออยู่นอกสถาบันตัวเธอกลับทำท่าทางสบายๆ
◇◆◇
「…………ก็ตกใจเล็กน้อยละนะ ตอนที่อยู่ที่สถาบันเกิดเรื่องวุ่นวายเยอะเลยนะ แต่ว่าไอริสที่อยู่นอกสถาบันแล้วได้มาสถานที่แสนวุ่นวายแบบนี้ค่อนข้างแปลกใจเลยล่ะ」
「ก็นะคะ มันน่าตื่นเต้นไม่ใช่เหรอคะการได้ไปเที่ยวด้วยกันในสถานที่ๆไม่รู้จักเช่นนี้? คนในบ้านน่ะเครียดเกินไปคะ เพราะฉะนั้นฉันก็ต้องออกมาผ่อนคลายบ้างเป็นธรรมดา」
เธอพูดเช่นนั้นพร้อมรอยยิ้มไร้เดียงสาและทำหน้ามีความสุข เมื่อเห็นรอยยิ้มนั่นผมเองก็ผ่อนคลายลงไปด้วย
「นอกจากนี้ ตัวฉันเองก็ปกป้องตัวเองได้ค่ะ」
เมื่อไอริสพูดเช่นนั้นเธอก็จับดาบที่เอว เธอเองก็เป็นหนึ่งในนักเรียนที่มีผลการเรียนยอดเยี่ยมและมีแรงค์ A โนโซมุก็รู้สึกทึ่งในตอนที่เธอสู้กับรูกาโต้ เธอสามารถจัดการศัตรูให้เป็นฝุ่นได้ในพริบตา ถึงแม้ในเมืองจะมีพวกอันธพาลจำนวนมาก แต่ก็ไม่น่าจะคนามือเธอหรอก
「เอาล่ะ ถ้างั้นก็ไปกันเถอะ」
หลังจากพูดเช่นนั้นเธอก็เดินนำหน้าไปผมเองก็ตามเธอไป
◇◆◇
ย่านการค้ามีผู้คนมากมายพ่อค้ามากมายต่างส่งเสียงเรียกลูกค้า หลายๆคนก็แลกเปลี่ยนสินค้าซึ่งกันและกัน มีแผงลอยมากมายตั้งอยู่ มีทั้งนักเดินทาง เด็กเล็กเด็กน้อย และคู่รักอยู่ริมทาง
「หลังจากผ่านร้านต่างๆมาก็…ร้านขนมงั้นเหรอ？」
ไอริสพบเจอกับแผงขนมมากมายหลายชนิด มันเยอะซะจนวางไม่หมดเลยล่ะ มีการปั้นเป็นรูปสัตว์ต่างๆรวมถึงรูปปั้นของนักเดินทางหรือรูปของคนรัก มีลูกกวาดมากมายหลากหลายสี แถวๆร้านก็จะพบกับเด็กๆจำนวนมากเลยล่ะ
ด้านหลังของร้านมีคุณลุงหน้าตาดีกำลังทำขนมชิ้นใหม่อยู่ กลิ่นหอมหวานของน้ำตาลอบอวลไปทั่ว
「นี่ ต่อไปข้าขอขนมรูปอัศวินล่ะ！」
「อ่า！ต่อไปตาผมนะลุง ผมชอบรูปเจ้าหญิงน่ะ！」
เด็กๆต่างส่งเสียงและพยายามให้เจ้าของร้านทำขนมให้ตัวเอง
「น่าๆ ทีละคน เดี๋ยวจะทำให้ทีละคนนะ」
เด็กๆต่างเร่งเร้าให้คุณลุงทำ “เร็วๆ” เพราะบางทีพวกเขาอาจจะรอไม่ไหวและเจ้าของร้านก็พยายามเต็มที่
ในตอนนั้นเองสายตาของผมกับเจ้าของร้านก็สบตากัน
「อะ พวกเธอ！รบกวนมาทางนี้หน่อยได้ไหม？」
จู่ๆเจ้าของร้านก็ลุกขึ้นและเดินมาทางนี้
「นี่ช่วยข้าหน่อยได้ไหม? มีเด็กมากเกินไปข้าทำไม่ทัน ขอเวลาเดี๋ยวเดียว แน่นอนมีของตอบแทนแน่ ช่วยหน่อยได้ไหม？」
「คิดว่าคงไม่เป็นไรหรอกเนอะ？ เห็นได้ชัดเลยว่าเด็กๆพวกนี้อายุเท่าโซเมียและพวกเขาก็ดูร่าเริงมากๆเลยล่ะ แล้วโนโซมุคุงละเอาไง？」
「เอ่อก็ไม่น่าจะเป็นอะไรนะครับถึงแม้จะไม่เคยทำขนมก็เถอะ แต่ปกติผมก็ทำอาหารกินเองอยู่บ่อยๆ」
「ขอบใจนะ！！ขอรบกวนหน่อยล่ะ。」
เจ้าของร้านนำทางเข้าไปในแผงลอย ไอริสมุ่งหน้าไปหาเหล่าเด็กๆ เอ่อผมเองก็ไม่แน่ใจนี่ก็ทำขนมครั้งแรกด้วยสิ ค่อนข้างกังวลเลยล่ะ แต่ว่าเป็นโอกาสดีจะได้ฝึกไปในตัว
◇◆◇
ตอนนี้ตัวฉันก็ยังถูกล้อมรอบด้วยเด็กๆ เมื่อฉันถามว่าพวกเรามานั่งคุยกันหน่อยไหมเพราะการทำขนมต้องใช้เวลา
「นี่นี่ พี่สาวเป็นนักเรียนของสถาบันใหญ่ๆนั่นนะเหรอ？」
ดูเหมือนว่าเด็กๆจะสังเกตเห็นชุดของฉัน ชุดนักเรียนอันแสนสวยงามมีพื้นฐานเป็นสีขาวและถ้าอาศัยอยู่ในเมืองนี้ก็ต้องรู้จักสถาบันโซลมินาติอยู่แล้ว ทันทีที่เด็กๆเหล่านั้นรู้ว่าฉันเป็นนักเรียนของโรงเรียนนั้นแววตาพวกเขาก็เปลี่ยนไป
「อืมม ฉันกำลังศึกษาอยู่ที่นั่นละได้เรียนอะไรเยอะเลยล่ะนะคะ」
「เยี่ยมไปเลยฮะ！！ผมอยากจะเป็นอัศวินจะเป็นได้ไหมนะ？！ที่สถาบันนั่นจะทำให้ผมเป็นอัศวินได้ในอนาคตใช่ไหมฮะ！」
มีเด็กขี้อายคนหนึ่งก็พูดบอกว่า “สุดยอด” แต่ดวงตาของคนอื่นๆก็เป็นประกายเหมือนชายคนนี้ บางทีสถาบันโซลมินาติน่าจะเป็นที่ชื่นชอบของเราเด็กๆ
เด็กน้อยที่อายุไล่เลี่ยกับโซเมีย มันทำให้ฉันมีความสุขมากเลยล่ะเมื่อได้จ้องมองพวกเขาเช่นนี้ พวกเขาก็เหมือนกับน้องสาวของฉันเลย
แน่นอนหากว่าจบที่สถาบันแห่งนี้ถ้าเกรดดีๆก็จะได้รับการเรียกตัวจากประเทศต่างๆให้ไปทำตำแหน่งสำคัญต่างๆและประเทศต่างๆก็ช่วยกันจัดตั้งสถาบันแห่งนี้ขึ้นและให้การสนับสนุนจำนวนมาก
อัศวินเป็นหนึ่งในตำแหน่งของคนผู้รับใช้ชาติและบางคนก็อยากจะเป็นเช่นนั้น มันไม่ถูกหรอกนะที่เด็กๆจะมองสถาบันโซลมินาติ = อัศวินแบบนี้ แต่ว่าก็ไม่ผิดซะทีเดียว
「จริงเหรอ แล้วอยากจะเป็นอัศวินแบบไหนเหรอคะ？」
「อยากจะเป็นอัศวินที่เก่งกาจ！！แข็งแกร่งขึ้นจัดการพวกชั่วช้าและปกป้องผู้คน！」
เด็กชายตอบคำถามของฉันโดยไม่ลังเล แววตาของเขาเป็นประกาย
「อืม ดีแล้วละนะคะที่มีเป้าหมาย แต่ว่าเธอต้องขยันมากๆเลยนะ พยายามมากๆเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย」
「ครับ ถ้าผมโตขึ้นผมจะไปสถาบันที่พี่สาวอยู่แน่นอน！」
ฉันนั่งฟังความฝันของเหล่าเด็กๆ แต่ละคน เด็กๆทุกคนต่างพูดถึงความฝันของตัวเองอย่างมีความสุข
“อยากจะเป็นอัศวิน”“อยากเป็นนักผจญภัย”“อยากเปิดร้านขายขนม”“อยากจะสร้างสรรค์เสื้อผ้าสวยๆ“
เด็กๆทุกคนต่างเล่าเรื่องราวของตัวเองให้ฟัง ความฝันของพวกเขาเหล่านั้นสักวันจะต้องเป็นจริงหากพยายาม แต่ละคนต่างก็มีข้อดีและข้อด้อยแตกต่างกันไป
（อืม ตัวฉันเองก็อยากจะปกป้องโซเมีย………และเหนือสิ่งอื่นใดฉันยังอยากให้โซเมียเป็นเหมือนดั่งฉันอยู่）
นั่นคือเป้าหมายของฉันและเหตุผลที่ฉันยังคงก้าวเดินต่อไป โซเมียไม่เคยได้อยู่ในอ้อมอกของแม่เลย ฉันพยายามทำตัวเป็นแม่ให้กับเธอรับหน้าที่แทนแม่ผู้เสียชีวิตไปแล้วและเหนือสิ่งอื่นใดฉันอยากจะเป็นตัวตนที่น้องสาวฉันสามารถเชิดหน้าชูตาได้อย่างภาคภูมิ
ด้วยเหตุนี้ฉันจึงอุทิศตัวเองให้กับการฝึกหนักและอดทนกับมันมาตลอด
ทันใดนั้นเองโนโซมุที่กำลังทำขนมอยู่ก็สบตากับฉัน อะไรคือสาเหตุที่ทำให้สองคนนั้นต้องเลิกกัน? อะไรคือสาเหตุที่ทำให้เขายังดิ้นรนต่อไปแม้จะโดน “พันธนาการ”ไว้?
และข่าวลือเกี่ยวกับลิซ่าในวันนั้นความจริงมันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขากับลิซ่ากันแน่ และหลังจากนั้นเขาหายตัวไปไหนมาตลอดเกือบ 1 ปี
ตัวฉันที่พบเจอกับเขาได้ไม่กี่สัปดาห์ยังคงไม่เข้าใจ ตัวฉันไม่มีเวลาพอที่จะทำความเข้าใจเกี่ยวกับตัวเขาเลย
◇◆◇
ตอนที่ไอริสกำลังรับมือกับเด็กๆ ตัวผมเองก็ช่วยเจ้าของร้านทำขนมและวางขนมบนเตาอบเพื่อทำให้ลูกกวาดละลาย
ตัวผมเองก็ไม่เคยทำของหวาน แต่ก็ทำอาหารกินเองคนเดียวบ่อยๆที่บ้านของอาจารย์และทำอาหารง่ายๆเมื่อต้องเข้าป่า อย่างไรก็ตามอาหารที่ทำได้มันก็มีจำกัด
ทั้งหมดที่ผมทำก็คือใส่น้ำเชื่อมเข้าไปในแป้งและส่วนผสมในปริมาณที่พอประมาณเช่นใส่น้ำตาลลงในชามและคนให้เข้ากันและตั้งไฟให้เดือด เจ้าของร้านเช็คดูความเหนียวและสีของขนมที่ผมต้มไว้และหยิบออกมาทำรูปร่างอย่างรวดเร็ว ในพริบตาลูกกวาดรูปร่างเจ้าหญิงและอัศวินก็ถูกสร้างขึ้น
ยังไงก็ตามผมเองก็ลองทำบ้าง แต่ว่าผมไม่สามารถรับมือกับความนุ่มและเหนียวของลูกกวาดที่เหนียวจนติดไม้ได้เลย และรูปร่างมันก็ยุ่งเหยิงเอามากๆ
「……ยากน่าดูเลยนะครับเนี่ย…………」
「อืม ยากสิ ข้าเองก็ทำขนมกว่าจะทำเป็นรูปต่างๆได้ก็ใช้เวลานานเหมือนกัน」
ตัวผมเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับลูกกวาดขึ้นรูปเท่าไรนัก แต่ผมรู้ว่ากว่าจะชำนาญในการทำลูกกวาดขึ้นรูปไม่ใช่เรื่อง่ายๆ อันที่จริงแล้วผมแทบไม่ได้ทำอะไรเลย เพราะฝีมือของผมเข้าขั้นห่วยในการขึ้นรูปลูกกวาดเลยล่ะ
◇◆◇
「เอ่อ คือว่าทำไมถึงมาเปิดร้านทำขนมเหรอครับ？」
ผมสงสัยว่าทำไมเขามาเปิดร้านขนมหวาน และขนมลูกกวาดขึ้นรูปนี่ก็เป็นงานที่ละเอียดอ่อนและราคาไม่ค่อยสูงนัก แต่เป็นงานที่ต้องใช้ฝีมืออย่างมาก ไม่ว่ามันดูขาดทุนเหรอ
「แต่เดิมตัวข้าชอบกินมากกว่าทำน่ะ ข้านะชอบซื่อขนมหวานหลากหลายชนิดมากินและเอามาเปรียบเทียบกัน ในจำนวนนั้นข้าไม่ได้กินอย่างเดียวหรอกนะ ข้าเริ่มทำมันด้วยตัวเอง ตอนที่ข้าเห็นร้านทำขนมหวานตัวข้าก็รู้สึกว่ามันใช่เลยล่ะนี่เป็นสถานที่ของข้า สถานที่ๆข้าจะมอบรอยยิ้มให้กับเหล่าผู้คนที่กินขนมฝีมือของข้า ก่อนจะรู้ตัวข้าก็เปิดร้านและทำมันมานานแล้ว」
เจ้าของร้านพูดเช่นนั้น ลูกกวาดอันแสนนุ่มฟูนั่นกำลังเคลื่อนไหวราวกับมีชีวิต
「แต่ท้ายที่สุดแล้วมันก็ค่อนข้างสนุกเลยล่ะ การที่ได้ทำขนมเนี่ย แม้จะไม่ได้กำไรมากนักและมีความท้าทาย แต่มันก็เป็นเรื่องสนุกดังนั้นข้าก็ชอบมันนะ ภรรยาของข้าเองก็มักจะโกรธเพราะข้ามัวเอาแต่ทำขนม แต่ว่าข้าน่ะคิดว่าตัวข้าเองคงจะอยู่กับการทำขนมไปจนตายนั่นล่ะ」
ใบหน้าของเจ้าของร้านดูสดใสในขณะที่ทำงานละเอียดอ่อนเช่นนี้ ผมคิดว่าเขาคงจะชอบขนมมากจริงๆ รอยยิ้มนั่นมันเป็นรอยยิ้มสำหรับคนที่ทำในสิ่งที่อยากทำจริงๆ
「สิ่งที่อยากทำตลอดไป………ความฝันอย่างงั้นเหรอครับ……」
ความฝันของผมที่เคยมีมาก่อน ความฝันที่ผมสูญเสียมันไปและหันหลังให้กับมัน
ผมเองรู้สึกอิจฉาเขาเล็กน้อยที่สามารถเดินตามความฝันของตัวเองได้
◇◆◇
「อืมมมม เสร็จแล้วล่ะแล้วก็อย่าทะเลาะกันล่ะ」
「ว้าวววววววววววววววววว！！」
「สุดยอดเลย！อย่างกับอัศวินและเจ้าหญิงหลุดออกมาจากหนังสือภาพเลยล่ะ！！」
เด็กๆเริ่มแห่ไปเอาขนมที่พวกเขาสั่งไว้ เหมือนกับมดที่เข้าหาน้ำตาล รอยยิ้มของไอริส เจ้าของร้านและผม ต่างก็ทำให้คนรอบข้างพากันอมยิ้มไปด้วย
การที่ผมได้เห็นพวกเขาเช่นนี้มันทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้น เพราะความรู้สึกเหล่านี้มันหาไม่ได้เลยตอนที่อยู่คนเดียว ก่อนที่จะรู้ตัวผมก็ยิ้มออกไปอย่างเป็นธรรมชาติซะแล้ว
