ตอนที่ 152 แน่ใจหรือว่ามันไม่ได้มีไว้หลอกให้คนกลัว?
ตอนที่ 152 แน่ใจหรือว่ามันไม่ได้มีไว้หลอกให้คนกลัว?
ทหารเยวี่ยโจวหลายคนยืนอยู่ไม่ไกลเพื่อรอดูความตื่นเต้นเมื่อจางซานและคนอื่น ๆ เดินมาที่สนามฝึก ตอนแรกพวกเขายืนชมโฉมสาวงาม ต่อมาพวกเขาก็ต้องตกตะลึง เมื่อเห็นว่าสาวงามคนนั้นทุบตีคนอย่างโหดร้าย
หลิงเซียวเพิ่งกินอาหารอิ่ม และกำลังจะกลับไปดูแลหวางเฟยกับนายน้อยต่อที่กระโจม เมื่อเดินผ่านข้างสนามฝึก เขาก็เห็นฝูงชนกำลังยืนมุงดูอะไรบางอย่างด้วยความตื่นเต้น เขาจึงเบียดฝูงชนเข้าไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่เมื่อมองไปยังสนามฝึก ภาพที่เห็นก็ทำให้เขาโกรธมาก จึงชักดาบแล้วกระโจนเข้าไปหาทันที
มีคนกล้ารังแกหวางเฟยและนายน้อย!
เขารีบวิ่งไปที่สนามฝึก และพบชายลามกสองสามคนที่กำลังจะวิ่งหนี เขาจึงเงื้อดาบในมือฟันขาของพวกเขาแต่ละคน
ชายลามกรู้สึกเพียงเจ็บต้นขามาก จากนั้นล้มลงกับพื้นทันที ก่อนใช้มือกุมขาโชกเลือดพลางร้องโหยหวน
หลิงเซียวไม่สนใจพวกเขา แต่ถือดาบวิ่งไปข้างเฉียวเยี่ยน แล้วคุกเข่าลงขอร้องให้ลงโทษ “กระหม่อมมาช้าเกินไป หวางเฟยเหนียงเหนียงโปรดลงโทษเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”
เฉียวเยี่ยนโบกมือแล้วพูดว่า “ลุกขึ้นเถิด ข้าไม่เป็นไร คนไม่กี่คนเหล่านี้ไม่คณามือข้าหรอก”
แม้ว่าเขาจะได้รับการผ่อนปรนจากหวางเฟย แต่หลิงเซียวก็ยังคงใจหาย มีสตรีไม่กี่คนในโลกนี้ที่มีวรยุทธ์แข็งแกร่งเทียบเท่ากับหวางเฟย หากเป็นหญิงคนอื่นในวันนี้ นางคงถูกย่ำยีไปแล้วเป็นแน่
หลังจากเห็นสถานการณ์ที่นี่ในตอนนี้ ทหารรักษาพระองค์ที่ตามมา ก็เข้าจับกุมชายลามกทุกคนที่นอนครวญครางอยู่บนพื้น และเตะพวกเขาสองสามครั้งด้วยความโกรธ
พวกสวะเหล่านี้บังอาจคิดมิดีมิร้ายกับสตรีของท่านอ๋องเชียวหรือ?
ทหารเยวี่ยโจวส่วนใหญ่ไม่รู้สถานะของเฉียวเยี่ยน มีเพียงคนเฝ้าประตูเพียงคนเดียวที่รู้เรื่องนี้ และถูกมู่ฉินเจินลงโทษให้วิ่งจนมือและขาอ่อนปวกเปียกไปหมด ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าจะหลบไปพักผ่อนที่มุมไหนดี และไม่มีความคิดจะนินทาเรื่องนี้ให้คนอื่นฟังเลย
เมื่อคนหื่นกามที่กำลังเจ็บปวดรู้ว่าหญิงงามที่พวกเขาพยายามลวนลามคือซู่หวางเฟยผู้โด่งดัง พวกเขาก็ตกใจจนหน้าซีดเผือด ราวกับถูกห้าอสนีบาตกระหน่ำในคราวเดียว
จบเห่แล้ว คราวนี้ต้องถูกอ๋องซู่ลงโทษถึงตายแน่นอน!
ทหารรักษาพระองค์ได้สลายฝูงชนที่มามุงดูแล้ว ส่วนเฉียวเยี่ยนพาลูกกลับไปที่กระโจม เพราะหมดอารมณ์จะเดินเล่น ส่วนหลิงเซียวยังยืนเฝ้าอยู่นอกกระโจมโดยไม่ไปไหน
เมื่อฟ้าเริ่มมืด มู่ฉินเจินก็กลับมาจากข้างนอก เฉียวเยี่ยนกำลังอาบน้ำให้ลูกทั้งสองอยู่ในกระโจม จึงไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวใด ๆ นอกกระโจม
เมื่อหลิงเซียวเห็นท่านอ๋อง เขาก็รายงานสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ หลังจากฟังมู่ฉินเจินฟังแล้ว ไอเย็นยะเยือกก็แผ่ซ่านออกมาจากกายของเขาอย่างน่าสะพรึงกลัว
“ไปรับโทษหลังจากกลับเมืองหลวง!”
หลังจากพูดจบ เขาก็หันหลังเดินไปที่คุกใต้ดิน โดยไม่ได้เข้าไปทักทายแม่ลูกในกระโจม
หลิงเซียวยอมรับคำสั่งโดยไม่บ่น สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นความผิดของเขาจริง ๆ การถูกท่านอ๋องลงโทษจึงสมเหตุสมผลแล้ว
มู่ฉินเจินไปที่คุกใต้ดิน แล้วกลับมาภายในไม่ถึงหนึ่งในสี่ชั่วยาม ก่อนเข้าไปในกระโจม เขาก็สั่งให้หลิงเซียวโยนเสื้อคลุมที่เปรอะเปื้อนทิ้งไป
เมื่อสามแม่ลูกเห็นเขากลับมาแล้ว ต่างก็ทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม โดยไม่รู้เลยว่าเขาเพิ่งคร่าชีวิตไปกี่ชีวิต
กลางดึกคืนนั้น นอกจากทหารลาดตระเวนและทหารเฝ้ายามกลางคืน ทุกคนในค่ายทหารก็หลับสนิท เกวียนวัวลากศพที่คลุมด้วยฟางหลายศพไปยังหลุมฝังศพนอกเมือง
เฉียวเยี่ยนรู้ว่ามู่ฉินเจินรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้ แต่ก็ไม่ได้ถามเขาว่าจะจัดการอย่างไร เพราะนางเชื่อว่าเขาคงช่วยแก้แค้นให้นางแล้ว
……
หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น มู่ฉินเจินก็ได้ส่งทหารรักษาพระองค์สองคนมาปกป้องเฉียวเยี่ยนและลูก ๆ ตอนนี้ไม่ว่าเฉียวเยี่ยนจะทำอะไร ก็จะมีคนห้าคน ตัวใหญ่สามคน และตัวเล็กสองคนคอยเดินตามหลังอยู่เสมอ
หลิงเซียวและองครักษ์ทั้งสองเป็นดั่งเทพทวารบาลทั้งสามผู้สง่างาม เมื่อใครก็ตามต้องการเข้าใกล้เฉียวเยี่ยน เขาจะตื่นตัวทันที
เฉียวเยี่ยนยกมือขึ้นก่ายหน้าผากอย่างเสียไม่ได้ บ้านของคนอื่นมีเพียงเทพทวารบาลสององค์ แล้วเหตุใดจึงมีเทพทวารบาลสามองค์ที่นี่ ไม่รู้จริง ๆ ว่าเทพทวารบาลทั้งสามจะต่อสู้กับอะไร
วันนี้เป็นวันที่ห้าเดือนห้า ซึ่งเป็นเทศกาลตวนอู่ แต่คงไม่มีทางกลับไปที่เมืองหลวงเพื่อเข้าร่วมเทศกาลนี้ได้ทันแล้ว มู่ฉินเจินกำลังยุ่งอยู่กับการสืบสวนคดี จึงไม่ได้เจอเขาเลยตลอดทั้งวัน เฉียวเยี่ยนพลิกดูเอกสารเกี่ยวกับเยวี่ยโจวบนโต๊ะทำงานของเขา แต่ก็ยังไม่มีความคิดใด
แม้ว่าคดีที่ต้องจัดการจะมีมากมาย แต่ก็ควรหยุดพักจากตารางงานที่ยุ่งวุ่นวาย และพักผ่อนให้เพียงพอในช่วงเทศกาลบ้าง
เช้าตรู่วันนี้ เฉียวเยี่ยนและลูกทั้งสองไปซื้อของด้วยกัน พร้อมกับเทพทวารบาลสามองค์
ตลาดในแต่ละพื้นที่เป็นสถานที่ที่สะท้อนถึงขนบธรรมเนียมและประเพณีท้องถิ่นได้ดีที่สุด เยวี่ยโจวอยู่ใกล้ทะเล จึงมีอาหารทะเลมากมาย ทำให้มีร้านขายอาหารทะเลบนถนนอยู่หลากหลาย
เด็กทั้งสองไม่เคยกินอาหารทะเล และไม่เคยเห็นอาหารทะเลมาก่อน เมื่อพวกเขาเห็นอาหารทะเลหน้าตาประหลาดเหล่านั้นเป็นครั้งแรก พวกเขาก็ประหลาดใจจนไม่อาจหยุดอ้าปากค้างได้
มีแผงขายปลาหมึกอยู่แห่งหนึ่ง เมื่อเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์เห็นหนวดยาวและปุ่มดูดบนหนวดเหล่านั้น นางก็รู้สึกว่ามันน่าเกลียดมาก จึงเบ้หน้าด้วยความขยะแขยง และเอามือเล็ก ๆ ปิดตาตัวเองไว้ ราวกับว่าดวงตากลมโตของนางจะเจ็บปวด หากนางมองพวกมันอีกครั้ง
เสี่ยวฉวนเอ๋อร์ก็ไม่ชอบเช่นกัน เพียงใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาไม่ได้แสดงออกมากนัก แต่จากคิ้วที่ขมวดเล็กน้อยของเขา จะเห็นได้ว่าตอนนี้คนตัวเล็กกำลังขยะแขยงเล็กน้อย
เฉียวเยี่ยนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับท่าทางของเด็กน้อยทั้งสอง แล้วหยอกล้อด้วยรอยยิ้ม “ลูกรัก วันนี้แม่จะทำปลาหมึกให้กิน ดีหรือไม่?”
ดูเหมือนเด็กน้อยทั้งสองจะได้ยินข่าวร้าย ท่านแม่พูดว่าสิ่งนี้กินได้จริง ๆ หรือ? แน่ใจหรือว่ามันไม่ได้มีไว้หลอกให้คนกลัว?
เด็ก ๆ มองหน้ากัน แล้วหันหน้าหนีทันที ก่อนจะวิ่งไปหาท่านลุงเทพทวารบาลทั้งสามด้วยขาสั้น ราวกับว่าเฉียวเยี่ยนเป็นแม่เลี้ยงที่กำลังจับพวกเขาไปขาย
เฉียวเยี่ยนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดัง ๆ รู้สึกสนุกมากที่ได้แกล้งเจ้าตัวเล็กทั้งสอง
ท่านลุงเทพทวารบาลทั้งสามภูมิใจที่ได้ซ่อนเด็กน้อยไว้ข้างหลัง แต่อันที่จริงแล้วพวกเขาก็ค่อนข้างอยากรู้เหมือนกัน ว่าจะกินของเหนียว ๆ นุ่ม ๆ นั้นอย่างไร
หลิงเซียวเคยประจำการอยู่ทางซีเป่ยกับมู่ฉินเจินมาก่อน จึงอยู่แต่ในแผ่นดินตลอดทั้งปีและไม่มีโอกาสแตะต้องอาหารทะเลเลย ไม่ต้องพูดถึงทหารรักษาพระองค์สองคนที่ต้องฝึกฝนอยู่ในค่ายทหาร หรือเดินทางไปทำภารกิจในเมืองหลวงทุกวัน พวกเขาจะเคยกินสิ่งนี้ได้อย่างไร
เจ้าของร้านขายปลาหมึกเป็นชายชราผมหงอกอายุราวห้าสิบปี ชายชรารู้สึกขบขันกับพฤติกรรมของเด็กน้อยทั้งสอง เขาลูบเคราและหัวเราะ ก่อนจะพูดภาษากลางว่า “เด็กดีไม่ต้องกลัว ปลาหมึกตัวนี้ไม่กัดหรอก”
เฉียวเยี่ยนอ้อยอิ่งอยู่หน้าแผงขายของสักพัก ก่อนจะจากไป วันนี้นางวางแผนจะทำบ๊ะจ่าง ดังนั้นนางควรซื้อวัตถุดิบสำหรับทำบ๊ะจ่างก่อน แล้วค่อยซื้ออาหารทะเลวันพรุ่งนี้
ค่ายทหารไม่มีน้ำแข็ง จึงไม่สะดวกในการเก็บรักษาอาหารทะเล และถนนก็ไม่ได้อยู่ไกลจากค่ายทหาร ดังนั้นจึงสะดวกในการซื้อของต่าง ๆ
นางซื้อใบจ้างสำหรับห่อบ๊ะจ่างมาสองสามกำ ข้าวเหนียวสิบชั่งไข่เป็ดเค็มและหมูสามชั้น รวมไปถึงวัตถุดิบทั้งหมดสำหรับทำบ๊ะจ่าง
เฉียวเยี่ยนตั้งใจจะทำไส้สองแบบเท่านั้น คือบ๊ะจ่างหมูไข่แดงเค็มแบบหนึ่ง และบ๊ะจ่างขาวอีกแบบหนึ่ง ในชาติที่แล้วนางกินบ๊ะจ่างขาวที่บ้านเกิดของนาง ซึ่งเป็นแบบไม่มีไส้ใด ๆ ทั้งสิ้น มีเพียงข้าวเหนียวห่อใบไผ่ที่นำไปนึ่งในหม้อ แล้วราดด้วยน้ำเชื่อมก่อนรับประทาน
ก่อนที่นางจะไปมหาวิทยาลัย นางมักจะกินบ๊ะจ่างชนิดนี้ชุบน้ำตาลเสมอ ต่อมาเพื่อนร่วมชั้นเรียนของนางได้ให้บ๊ะจ่างหมูไข่แดงเค็มแก่นาง นางจึงพบว่าบ๊ะจ่างไส้เค็มก็อร่อยเช่นกัน
หลังจากซื้อส่วนผสมสำหรับทำบ๊ะจ่างเสร็จแล้ว นางก็ซื้อขนมให้ลูกทั้งสอง จากนั้นเฉียวเยี่ยนก็พาพวกเขาเตรียมตัวกลับ แต่คาดไม่ถึงเลยว่าก่อนที่พวกเขาจะออกจากตลาด สายตาของเด็กน้อยทั้งสองก็สะดุดกับอะไรบางอย่าง
……………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
สู่ขิตเถอะพวกเจ้า ยุ่งกับใครไม่ยุ่ง ไปยุ่งกับครอบครัวท่านอ๋องซู่ เฮ้อออ
อาหารทะเลอร่อยนะ ได้กินแล้วจะติดใจ
ไหหม่า(海馬)
