ตอนที่ 167 ของทะเลอัปลักษณ์
ตอนที่ 167 ของทะเลอัปลักษณ์
ชายผู้นั้นยิ้มอย่างจริงใจ ยามพูดคุยก็สดใส ทำให้คนไม่รู้สึกรังเกียจ และเฉียวเยี่ยนก็ไม่เอาความกับเด็กอยู่แล้ว
นางดึงท่านอ๋องที่มักจะหึงหวงตลอดเวลาออกมา พลางชำเลืองมองเขา แล้วเอ่ยกับชายคนนั้นด้วยรอยยิ้ม “พี่ใหญ่ไม่จำเป็นต้องขอโทษ เราไม่โกรธหรอก ข้าเห็นว่าปลาของเจ้าค่อนข้างสดจึงอยากซื้อกลับไปเล็กน้อย ”
เมื่อชายคนนั้นได้ยินว่าหญิงสาวที่ดูราวเทพธิดาคนนี้ต้องการซื้อปลา ก็เผยรอยยิ้มชัดเจนยิ่งขึ้น และไปหิ้วถังหลายใบจากในเรือประมงของตัวเองออกมาให้พวกเขาดู
เฉียวเยี่ยนดึงมู่ฉินเจินเดินไปข้างหน้า ทว่าท่านอ๋องผู้นี้กลับยืนนิ่งไม่ไหวติ่ง สีหน้าก็ยิ่งมืดครึ้มดุจก้นหม้อ ดวงตาลึกล้ำจ้องมองนาง ทั้งยังมีความรู้สึกน้อยใจเล็กน้อย
เมื่อครู่นางถลึงตาใส่เขา! หลังจากถลึงตาใส่เขาก็หันไปยิ้มกับคนอื่น แถมยังเรียกคนอื่นว่าพี่ใหญ่ด้วย!
เฉียวเยี่ยนจนใจ นางรู้ว่าบุรุษผู้นี้กำลังงอนอีกแล้ว จึงลูบอุ้งมือใหญ่ของมู่ฉินเจิน และเอ่ยง้อเหมือนง้อลูกทั้งสอง “คนดี ข้าซื้ออาหารทะเลเสร็จแล้วค่อยกลับกันนะ เย็นนี้ข้าจะทำของอร่อยๆ ให้ท่านกิน”
แม้ท่านอ๋องจะขี้งอน แต่ก็ง้อง่ายมาก ขอแค่นางเอ่ยกับเขาอย่างนุ่มนวลสองสามประโยค เขาก็จะยิ้มหน้าบานทันที และเย่อหยิ่งอย่างยิ่ง
มู่ฉินเจินที่ได้รับการง้อแล้วก็เริ่มจูงมือพาเฉียวเยี่ยนไปข้างเรือ ด้วยไม่อยากให้เห็นท่าทางนั้นชัดเจนจนเกินไป
เฉียวเยี่ยนรู้สึกเขินอายอย่างมากทั้งยังยิ้มไปทางสองพ่อลูกขายปลาอย่างขอโทษขอโพย ส่งยิ้มแฝงความหมายเป็นเชิงว่าบุรุษของข้าหยิ่งทระนงและไร้เดียงสายิ่งนัก ขอทุกคนอย่าถือสา
เด็กน้อยสองคนที่เดินตามหลังบิดามารดาคุ้นชินในเรื่องที่ทั้งคู่ลืมตัวเองไปแล้ว จึงไม่รอให้พวกเขาเรียก ก้าวขาสั้นเดินตามไปด้วยตัวเอง
อาหารทะเลที่ไปจับมาในวันนี้ล้วนบรรจุอยู่ในถังไม้ ไม่มีการจำแนกประเภท มีทั้งหอยเป๋าฮื้อ หอยหวาน ปู ปลา และปลาหมึกตัวเล็กต่างๆ
เฉียวเยี่ยนคิดว่ามันดูสดมาก จึงอยากซื้อให้มากหน่อย ถึงอย่างไรที่ค่ายทหารก็มีคนจำนวนมาก หากพวกเขากินไม่หมด ให้พวกพ่อครัวหัวป่าก์ประจำคลังเสบียงจัดการต่อก็ได้แล้ว
นางเลือกปลาทะเลมาสองสามตัว และเลือกหอยเป๋าฮื้อ หอยตลับ กุ้งทะเลไปไม่น้อย ส่วนปลาหมึกตัวเล็กมีปริมาณค่อนข้างน้อย จึงถูกนางเลือกไปหมด ครั้นสามพ่อลูกเห็นปีศาจหนวดปวกเปียกน่าขยะแขยง ก็เผยท่าทางรังเกียจออกมาพร้อมเพรียงกัน ด้วยไม่อยากเชื่อว่านางจะให้พวกเขากินเจ้าสิ่งนี้จริงๆ
หลังจากเลือกไปเลือกมา ก็เลือกมาได้กองใหญ่จนใส่ภาชนะที่ติดตัวมาไม่พอ เฉียวเยี่ยนจึงซื้อถังกับชายคนนั้น และใส่ไว้ในถังใหญ่นั้นเต็มๆ
หลังจากเลือกอาหารทะเลและจ่ายเงินเสร็จ ในขณะที่เตรียมจะจากไป เฉียวเยี่ยนกลับถูกของบางอย่างในเรือจับปลาดึงดูดสายตาไว้
เป็นหอยงวงช้างจริงๆ ด้วย!
หอยงวงช้างมีรสชาติสดอร่อยมาก เนื้อก็มีมาก ตอนอยู่ยุคปัจจุบันนางชอบกินมันมาก แม้ภายนอกมันจะดูไม่น่าพิสมัยนัก และมีรูปร่างค่อนข้างอัปลักษณ์ไปเล็กน้อย
ชายคนนั้นมองตามสายตานาง ก่อนเอ่ยอย่างเก้อเขินด้วยรอยยิ้ม “ของพวกนี้กินได้ รสชาติก็ไม่เลวเลย แต่…มันดูน่าเกลียดไปหน่อย นำออกไปขายก็ไม่มีผู้ใดซื้อ”
เขาเกาศีรษะด้วยความเขินอาย และรู้สึกพูดไม่ออกเล็กน้อย เพราะเจ้าสิ่งน่าเกลียดพวกนี้มีรูปลักษณ์เหมือนของสงวนของบุรุษ ฮูหยินผู้งดงามเห็นเข้าก็คงรู้สึกกระอักกระอ่วนใจไม่น้อย
แต่ใครจะคิดว่าจะได้ยินเฉียวเยี่ยนเอ่ยขึ้น “พี่ใหญ่ ช่วยขายพวกมันทั้งหมดให้ข้าได้หรือไม่?”
ชายคนนั้นมึนงง ไยมันถึงได้ต่างจากที่เขาคิดล่ะ!
เป็นเพราะลูกชายที่อยู่ข้างๆ ดึงเสื้อเขา เขาถึงได้สติกลับมา พลางถามอย่างไม่แน่ใจ “ท่านอยากซื้อมันจริงๆ หรือ?”
เฉียวเยี่ยนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม และกล่าวอย่างหนักแน่น “ข้าอยากซื้อมันจริงๆ ข้าเคยกินของสิ่งนี้มาแล้ว และรู้ว่ามันมีรสชาติดี”
ชายคนนั้นพลันไม่พูดอะไร กลับเข้าไปที่เรือประมงของตน นำหอยงวงช้างทั้งหมดใส่ลงในถังของเฉียวเยี่ยน เจ้าของสิ่งนี้ไม่มีคนขาย จึงกำหนดราคาไม่ได้ง่ายๆ เขาจึงคิดจะมอบพวกมันแบบเปล่าๆ ให้กับเฉียวเยี่ยน อีกอย่างเฉียวเยี่ยนก็ซื้อสินค้าของเขาไปเป็นจำนวนมากแล้ว มอบให้นางไปบ้างก็เป็นเรื่องที่สมควรทำ
ทว่าเฉียวเยี่ยนกลับยืนกรานจะให้เงิน จึงยัดเศษเงินไว้ในมือชายผู้นั้น และไม่รอให้เขาได้นำของมาเพิ่ม นางก็หิ้วถังหมุนตัวเดินจากไป
ชายคนนั้นอยากจะเรียกนางไว้ ทว่านางเดินเร็วมาก ถือถังอาหารทะเลใบใหญ่ราวกับว่ามันไร้น้ำหนัก ทำให้ชายคนนั้นกับลูกชายที่อยู่ข้างๆ ตกใจอ้าปากค้าง
คนเราไม่อาจตัดสินกันด้วยหน้าตาจริงๆ ! เห็นเป็นสาวน้อยบอบบางอ่อนแอ แต่ไม่คิดเลยว่าจะมีกำลังมากเช่นนี้!
เมื่อครู่มู่ฉินเจินพาเด็กทั้งสองไปดูปลาตัวใหญ่ที่ฝั่งตรงข้ามเรือประมง ชาวประมงคนหนึ่งจับได้ปลาตัวใหญ่มาก ซึ่งอาจจะหนักราวๆ สี่ห้าสิบจิน ไม่เพียงแต่เด็กที่ไม่เคยเห็น มู่ฉินเจินเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อนด้วย
เฉียวเยี่ยนยืนรอพวกเขาอยู่ไม่ไกล เมื่อสามพ่อลูกดูกันจนพอแล้วก็หมุนตัวเดินกลับออกไป
พวกองครักษ์อยู่ข้างรถม้าไม่ได้ตามเข้าไป มู่ฉินเจินจึงหิ้วถังข้างขาเฉียวเยี่ยนขึ้นมาถืออย่างเป็นปกติ แต่เมื่อเห็นหอยงวงช้างสองสามตัวด้านบน เขาก็ตกใจปล่อยถังในมือทันทีจนมันแทบจะพลิกคว่ำ
เขาไม่อาจสงบได้อีกต่อไป สีหน้าแดงเรื่อเล็กน้อย พลางมองไปยังเฉียวเยี่ยนด้วยความตกใจและเขินอาย
เฉียวเยี่ยนเห็นท่าทางที่เปลี่ยนไปของเขาก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะเดินเข้าไปหาเขา และโน้มตัวเข้าไปใกล้ เอ่ยกดเสียงต่ำอย่างขบขัน “ดูคุ้นๆ หรือไม่ จินตนาการดูสิว่าเหมือน…”
ขณะที่นางพูด สายตาก็เหลือบไปมองช่วงล่างของเขา ทำให้มู่ฉินเจินยิ่งมีสีหน้าแดงก่ำขึ้นไปอีก และเอ่ยตะกุกตะกักเล็กน้อย “นี่…นี่ก็กินได้หรือ?”
เฉียวเยี่ยนยิ้มให้เขาอย่างมีความหมาย โดยบอกเป็นนัยว่า “มันกินได้ แถมยังอร่อยมากด้วย”
มู่ฉินเจินเงยหน้าเสมองไปทางอื่น และกำชายเสื้อตัวเองโดยไม่รู้ตัว เขารู้สึกว่าเจ้าท่อนไม้เหมือนกำลังจะพูดอะไรที่ไม่เหมาะสม ติดที่ว่าไม่อาจหาหลักฐานมามัดตัวได้!
ระบบตัวน้อยมองโฮสต์ตัวเองเล่นบทนักเลงเจ้าชู้ ก็เอ่ยเตือนอย่างได้เวลาเหมาะเจาะพอดี
[คำเตือน! ท่านโฮสต์โปรดระวังภาพลักษณ์ตัวเองในเวลานี้ด้วย ข้างๆ ยังมีผู้เยาว์อยู่ โปรดอย่าทำลายช่อดอกไม้แห่งมาตุภูมิในอนาคต! ]
และในเวลานี้ ช่อดอกไม้แห่งมาตุภูมิในอนาคตสองดอกกำลังนั่งยองอยู่ข้างถัง จ้องมองหอยงวงช้างหน้าตาน่าเกลียดอยู่
เด็กๆ บริสุทธิ์เหมือนบ่อน้ำใส ไม่มีทางคิดถึง และไม่รู้ว่ามันมีความหมายสัปดนใดแอบแฝง รู้เพียงว่ามันมีหน้าตาน่าเกลียดเท่านั้น
เฉียวเยี่ยนเก็บท่าทางลามกของนาง และรีบเอ่ยปลอบมู่ฉินเจินสามีแสนดีที่ถูกลวนลาม “ข้าล้อท่านเล่น เจ้าสิ่งนี้เรียกว่าหอยงวงช้าง แม้มันจะมีรูปร่างอัปลักษณ์ แต่มันก็อร่อยมาก”
มู่ฉินเจินอ้าปากพะงาบๆ ทว่าสุดท้ายก็ไม่พูดอะไรออกมา และหิ้วถังอาหารทะเลเดินไปยังรถม้า แล้วยื่นถังให้องครักษ์
เมื่อพวกองครักษ์เห็นของน่าเกลียดสองสามตัวนี้ ก็ออกอาการเขินอายอย่างเลี่ยงไม่ได้ เฉียวเยี่ยนก็คร้านจะอธิบายแล้ว จึงปล่อยให้พวกเขาเขินอายไป รอกลับไปทำอาหารออกมา ให้รสชาติแสนอร่อยบำบัดพวกเขาเอง
……
เมื่อกลับถึงค่ายทหาร พวกทหารเยวี่ยโจวยังคงฝึกฝนอย่างหนัก นับตั้งแต่คัดคนที่ตกรอบออก กลุ่มคนที่เหลือก็มีความกระตือรือร้นในการฝึกฝนอย่างมาก ในช่วงนี้จึงมีฝีมือก้าวหน้าอย่างเห็นได้ชัดภายใต้การฝึกฝนของทหารรักษาพระองค์
อีกไม่กี่วันนี้เฉียวเยี่ยนกับคนอื่นๆ ก็เตรียมจะกลับเมืองหลวงแล้ว คืนนี้นางจึงอยากทำอาหารทะเลเลี้ยงฉลอง เพื่อตอบแทนทุกคนที่ทำงานหนักในช่วงนี้
หลังจากกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่กระโจมและพักผ่อนครู่หนึ่ง นางก็เดินไปที่ห้องครัว เรียกหัวหน้าคนครัวสองคนมาช่วยนางทำความสะอาดของทะเล หัวหน้าคนครัวอยู่ในเยวี่ยโจวมานานแล้ว จึงคุ้นเคยกับของทะเลมาก จัดการของแต่ละอย่างได้ดูชำนาญนัก
นางเป็นคนลงมือจัดการหอยงวงช้างสองสามตัวเอง อย่างแรกคือนางไม่อยากให้ผู้อื่นอับอาย อย่างที่สองคือคนที่เคยกินของสิ่งนี้มีน้อยมาก จึงกังวลว่าพวกเขาจะจัดการได้ไม่ดี
อวัยวะภายในของหอยงวงช้างกินไม่ได้ เพราะมันมีพิษอย่างหนึ่ง ซึ่งอาจทำให้เกิดอาการอาหารเป็นพิษได้
ขั้นแรกคือจัดการล้างอวัยวะภายในของหอยงวงช้างให้สะอาด โดยเหลือเนื้อนุ่มๆ เอาไว้ หลังจากทำความสะอาดแล้วก็หั่นเป็นชิ้นบางๆ
วิธีพื้นฐานที่สุดในการกินหอยงวงช้างน่าจะเป็นการกินแบบแล่ดิบ ทว่าเจ้าของพวกนี้ต่างเติบโตตามธรรมชาติ ภายในร่างกายอาจมีปรสิตชอนไชอยู่ นางจึงไม่กล้าลอง
…………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
ทะลึ่งไม่เบาเลยน้าเสี่ยวเยี่ยน ท่านอ๋องหน้าแดงไม่ไหวแล้วมั้ง รู้สึกเสียวๆ ช่วงล่างใช่ไหมคะ กลัวว่าสักวันจะหายไปแบบไร้ร่องรอยงี้
เคยกินอยู่เหมือนกันนะคะไอ้หอยงวงช้างนี่ กินแบบซาชิมินี่แหละ มันจะหนึบๆ หวานๆ แต่ถ้าล้างไม่ดีจะคาวมาก
ไหหม่า(海馬)
