ชายาผู้นี้ชอบทำสวน พวกเจ้าจะยุ่งทำไม? – ตอนที่ 235 ยืมดอกไม้ถวายพระ

ตอนที่ 235 ยืมดอกไม้ถวายพระ

ตอนที่ 235 ยืมดอกไม้ถวายพระ

เมื่อเฉียวเยี่ยนเห็นเขามองตัวเองด้วยสีหน้าสงสาร ก็เดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ จึงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “แม้ว่าโลกก่อนหน้านี้ของข้าจะดีมาก แต่มันก็ไม่มีท่าน! หากข้าไม่ได้ทะลุมิติมาที่นี่ ข้าจะเจอกับท่านได้อย่างไร?”

นางยิ้มให้อย่างสดใส มู่ฉินเจินเห็นก็รู้สึกสั่นไหว ก่อนกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น พลันกังวลมากว่าเจ้าท่อนไม้ของเขาจะปลิวหายไป

ในเมื่อนางสามารถทะลุมิติมาได้ แล้วจะทะลุมิติกลับไปได้ไหม?

หากวันหนึ่งตื่นขึ้นมา แล้วพบว่าคนนอนร่วมเตียงกลายเป็นคนแปลกหน้า เขาควรทำเช่นไร?

“แล้วเฉียวเยี่ยนตัวจริงล่ะ?”

เขาถามด้วยเสียงสั่นเครือ

“น่าจะข้ามไปที่โลกของข้าแล้ว…”

เฉียวเยี่ยนเล่าเรื่องความฝันของนางให้เขาฟัง แม้นางจะคิดว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องจริง ทว่าตอนนี้ยังไม่ได้รับการยืนยัน

ทั้งสองกอดกันแน่น เฉียวเยี่ยนเล่าเรื่องราวของตัวเองอย่างละเอียด รวมถึงชีวิตของตัวเองในโลกเดิม และเรื่องคลอดยากเฉียดตายที่ได้เจอตอนเพิ่งทะลุมิติมา

ครั้นมู่ฉินเจินฟังไปจนถึงตอนท้าย เขาก็รู้สึกสะเทือนอารมณ์เล็กน้อย

ที่แท้ นางก็ทะลุมิติมาเช่นนี้นี่เอง

หากนางไม่ได้ทะลุมิติมาที่นี่ เช่นนั้นเด็กทั้งสองกับเฉียวเยี่ยนคนเดิมก็คงจะตายไปทั้งสามชีวิตเลยใช่หรือไม่?

เมื่อนึกมาถึงตรงนี้ หัวใจของเขาก็เต้นเร็วขึ้น แม้เขาจะไม่ชอบเฉียวเยี่ยนคนเดิม ทว่าเด็กๆ ต่างเป็นผู้บริสุทธิ์ และเขาก็รักเด็กทั้งสองมาก

ณ เวลานี้ อารมณ์ของเขาก็ขัดแย้งกัน เขาดีใจที่เจ้าท่อนไม้มาโลกของเขาเพราะอุบัติเหตุครั้งนั้น ทว่าก็หวาดกลัวว่าเด็กทั้งสองที่มาโลกนี้อย่างเงียบๆ จะจากไปอย่างเงียบๆ โดยที่เขาไม่รู้เลย

เฉียวเยี่ยนสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอันหดหู่ของเขา จึงเอ่ยปลอบ “ไม่ต้องเสียใจ พวกเราทุกคนยังอยู่ดี เฉียวเยี่ยนคนเดิมก็ใช้ชีวิตได้ดีในโลกสมัยใหม่ และได้เจอที่พึ่งพิงของตัวเองแล้ว บางทีนี่อาจเป็นลิขิตของพระเจ้า ให้พวกเราได้เดินทางทะลุมิติ เพื่อค้นหาความรักของตัวเอง”

หลังจากอธิบายประวัติชีวิตตัวเองเสร็จ นางก็เริ่มแนะนำระบบตัวน้อยให้กับมู่ฉินเจิน

เมื่อมู่ฉินเจินฟังนางกล่าวไม่หยุด สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทีละน้อย มันยิ่งน่าเหลือเชื่อมากขึ้นเรื่อยๆ

ระบบหรือ? ระบบรึ!

ที่แท้นางฟ้าที่เขาคิดมาตลอดก็มีชื่อเรียกว่าระบบ ทั้งยังเป็นเด็กน้อยด้วย

เมื่อเอ่ยชื่อระบบ ความทรงจำอันคลุมเครือมาตลอดสองปีก็ผุดขึ้นในหัวเขา

ตอนนั้น เจ้าท่อนไม้ที่เมามายได้เผลอเอ่ยชื่อระบบออกมา เขายังคิดว่าเป็นบุรุษที่ไหนสักคนหนึ่ง จึงส่งเกาจัวหยวนไปสืบหาในคืนวันส่งท้ายปีเก่า

ตอนนี้เมื่อนึกขึ้นมาได้ ก็ทั้งรู้สึกอัปยศและอับอายจริงๆ

“ระบบตัวน้อยเป็นเด็กน้อยที่น่ารักมาก น่ารักพอๆ กับลูกสาวของเรา แถมยังเก่งมากด้วย”

เมื่อระบบตัวน้อยได้ฟังโฮสต์แนะนำตัวเองให้กับพี่มู่คนหล่อ ก็ตื่นเต้นจนใบหน้าแดงปลั่ง ครั้นได้ยินคำพูดหวานหยดของท่านโฮสต์ไปอีก ก็ปิติยินดีจนลอยหมุนเป็นวงกลมอยู่ที่เดิม

เย้! โฮสต์คิดว่าระบบทั้งน่ารักทั้งยอดเยี่ยมแหละ!

เฉียวเยี่ยนที่สัมผัสนิสัยดื้อซนของระบบตัวน้อยมาอย่างทั่วถึงแล้ว มุมปากก็วาดหยักยกขึ้นยิ้ม เจ้าตัวเล็ก คอยดูแล้วกันว่าข้าจะจัดการเจ้าอย่างไร

หลังจากมู่ฉินเจินฟังจบ ก็ใช้เวลาสักพักกว่าเขาจะได้สติกลับมา เขามองเฉียวเยี่ยนอย่างมึนงง และถามอย่างเลื่อนลอย “ตอนนี้นางมองเห็นพวกเราได้ไหม?”

ไม่รอให้เฉียวเยี่ยนตอบ ระบบตัวน้อยก็กระโดดโลดเต้นอย่างแทบไทนไม่ไหว

[เห็นสิ ระบบอยู่ตรงนี้ไง!]

รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉียวเยี่ยนยิ่งลุ่มลึกขึ้น “เห็นสิ เด้กน้อยกำลังทักทายท่านอยู่นะ”

ครั้นมู่ฉินเจินได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกตกใจอีกครั้ง ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นโบกเบาๆ ด้วยความงุนงง เพื่อเป็นการทักทาย

“สะ…สวัสดี”

เฉียวเยี่ยนเกือบจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นท่านอ๋องมีใบหน้ายิ้มพรายไปด้วยความดีอกดีใจ ดูบื้อจนน่ารักเล็กน้อย

ระบบตัวน้อยมีความสุขจนแทบตัวลอย มือน้อยก็กดหน้าจอใหญ่ เปิดร้านค้า ใช้คะแนนไปสิบแต้ม ซื้อดอกกุหลาบช่อใหญ่ให้มู่ฉินเจิน

มุมปากเฉียวเยี่ยนกระตุก ทั้งจนใจทั้งพูดไม่ออก “ระบบเด็กซน เจ้ามันวอนเสียแล้วนะ ใช้คะแนนที่ข้าหามา มอบดอกไม้ให้ผู้ชายของข้าหรือ?”

ระบบตัวน้อยลูบหัวตัวเอง และยิ้มแหย่ออกมา

[ข้าแค่ยืมดอกไม้ถวายพระเอง](1)

เฉียวเยี่ยนเผลอยิ้มออกมา ก่อนรับดอกกุหลาบช่อนั้นออกมา แล้วยื่นให้มู่ฉินเจิน “เอ้า เด็กน้อยให้ดอกไม้กับท่านด้วย”

มู่ฉินเจินตะลึงค้าง ก่อนกอดดอกไม้ไว้และกล่าวขอบคุณระบบตัวน้อยที่มองไม่เห็น

หลังจากอธิบายทุกอย่างชัดเจนแล้ว ครึ่งชั่วยามต่อมา เฉียวเยี่ยนก็ลูบท้องที่หิวโหยซูบผอมของตัวเอง และเรียกใช้ระบบตัวน้อยที่กำลังดูละคร “ระบบ ซื้ออาหารมาให้หน่อย โฮสต์ของเจ้ากับพี่มู่คนหล่อที่รักของเจ้าหิวจะตายแล้ว”

ครั้นระบบตัวน้อยได้ยินว่าพี่มู่คนหล่อหิวแล้ว ก็รีบเปิดร้านค้าเลือกของให้เฉียวเยี่ยนอย่างกระตือรือร้นทันที ส่วนประโยคก่อนหน้านี้ของโฮสต์นาง ถูกนางเพิกเฉยอย่างอัตโนมัติ

เมื่อเฉียวเยี่ยนเห็นท่าทางกระตือรือร้นของคนตัวเล็ก ก็อุทานขึ้นมา “พวกผู้หญิงล้วนเป็นสัตว์โลกที่ดูแต่หน้าตาจริงๆ เจอผู้ชายหล่อทีก็ไม่สนใจโฮสต์ธรรมดาอย่างข้า ได้ใหม่แล้วลืมเก่านะ”

เฉียวเยี่ยนจงใจร้องคร่ำครวญสุดเสียง ระบบตัวน้อยก็กลอกตาใส่โฮสต์ตัวเอง

[เราทั้งคู่ต่างเป็นคนรู้จักเก่าแล้ว อย่ามาเล่นไม้นี้ ข้าไม่หลงกลหรอก! ]

เฉียวเยี่ยนสะดุดไปกับคำพูดของเจ้าเด็กน้อย ก่อนหันไปโอบกอดรอบลำคอของผู้ชายตัวเอง และเอ่ยต่อหน้านาง “ไม่สำคัญว่าเจ้าจะชอบมากแค่ไหน เพราะผู้ชายคนนี้เป็นของข้าแล้ว”

มู่ฉินเจินรู้สึกอายเล็กน้อย เพิ่งบอกว่าระบบตัวน้อยเป็นเด็กน่ารักไม่ใช่หรือ? พูดเช่นนี้ต่อหน้านางมันไม่ค่อยเหมาะหรือไม่?

เขาคิดถึงใบหน้าจ้ำม่ำของลูกสาวโดยอัตโนมัติ เขาตอนนี้เต็มไปด้วยความอยากรู้และความรักที่มีต่อระบบตัวน้อยน่าอัศจรรย์นี้

เมื่อนึกคำถามหนึ่งขึ้นมาได้ เขาก็เอ่ยขึ้น “นางออกมาได้หรือไม่?”

นางคนนี้ ย่อมหมายถึงระบบตัวน้อย

เฉียวเยี่ยนยักไหล่ ก่อนเอ่ยอย่างหมดหนทาง “จะว่าได้ก็ได้ แต่มันมีเงื่อนไข”

นางเล่ากฎคะแนนของระบบออกมา เมื่อมู่ฉินเจินฟังจบ ก็ขมวดคิ้วครุ่นคิด

ที่แท้ที่เจ้าท่อนไม้ขยันหาเงินเช่นนี้ก็เพราะเรื่องนี้นี่เอง

“หากข้ามอบทรัพย์สินทั้งหมดในมือให้เจ้า มันจะเพิ่มคะแนนได้หรือไม่?”

เฉียวเยี่ยนส่ายหัว “กฎขั้นตอนของระบบนั้นแปลกมาก เหมือนว่าจะคิดเฉพาะเงินที่ข้าได้รับเท่านั้น”

ตอนนี้มีทรัพย์สินบางส่วนในตำหนักที่นางเป็นคนดูแลอยู่ ทว่าเงินจากทรัพย์สินเหล่านั้นไม่เข้าบัญชีของระบบเลย

มู่ฉินเจินขมวดคิ้วอีกครั้ง ไม่คิดเลยว่าจะเข้มงวดเช่นนี้ พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน ทรัพย์สินในตำหนักก็นับว่าเป็นทรัพย์สินร่วมกัน กลับมิอาจนับรวมเข้าไปได้

หลังจากจบหัวข้อนี้ เฉียวเยี่ยนก็เดินไปรอบๆ ร้านค้า ในที่สุดก็สามารถซื้อของอยู่ตรงหน้าเขาได้อย่างโจ๋งครึ่มแล้ว

เรื่องภูมิหลังกับเรื่องระบบล้วนเป็นความลับยิ่งใหญ่ที่สุดของนาง เมื่อก่อนนางเก็บความลับนี้ไว้ในใจ และมักจะกลัวว่าจะถูกคนอื่นรู้เข้า ตอนนี้ได้บอกมันออกมาแล้ว นางรู้สึกผ่อนคลายขึ้นไม่น้อย

นางซื้ออาหารมาหลายอย่าง ข้าวสองหม้อที่อุ่นเองได้ มันฝรั่งทอด ล่าเถียว เครื่องดื่มล้วนมีหมด และยังซื้อเบียร์หนึ่งขวดมาให้มู่ฉินเจินด้วย

มู่ฉินเจินเห็นว่าทุกครั้งที่นางเอาของออกมา บนใบหน้านางก็เผยรอยยิ้มปิติยินดี และอดหัวเราะออกมาไม่ได้ เขาสัมผัสได้ถึงความสุขของนางในตอนนี้แล้ว

โคมไฟตั้งโต๊ะถูกวางไว้ในเต็นท์ เพื่อให้แสงสว่างในพื้นที่เล็กๆ เฉียวเยี่ยนเตรียมของอร่อยๆ และตอบรับต่อเสียงเรียกร้องของท้องที่หิวโหย และสอนมู่ฉินเจินหุงข้าวในหม้อที่ร้อนเองได้

เมนูในหม้อร้อนเองได้นี้คือเนื้อผัดมันฝรั่ง มีข้าวหนึ่งห่อ น้ำหนึ่งห่อ แล้วก็กับข้าวและถุงทำความร้อนหนึ่งห่อ

ตอนนี้มู่ฉินเจินมีสภาพเหมือนบ้านนอกเข้ากรุง เห็นอะไรก็รู้สึกว่าแปลกใหม่ไปหมด เขาจิตนาการไม่ออกจริงๆ ว่าไอ้สิ่งที่เจ้าท่อนไม้บอกว่ามันจะเพิ่มความร้อนเองจนทำให้ข้าวสุกได้มันเป็นอย่างไร

“เทข้าวใส่ไปก่อน จากนั้นเติมน้ำในถุงลงไป…”

เฉียวเยี่ยนสาธิตไปด้วย พร้อมอธิบายไปด้วย มู่ฉินเจินจ้องมองการเคลื่อนไหวของนาง และทำตามไปทีละขั้นตอน

จวบจนเตรียมทุกอย่างเสร็จแล้ว ก็ปิดฝา รอให้ถุงร้อนมีอุณหภูมิสูงขึ้น สายตาของเขาก็ยังคงจับจ้องไปที่กล่องประหลาดใบนี้ อยากจะเห็นกับตาตัวเองว่ามันหุงข้าวให้สุกอย่างไร

……………………………………………………………………………………………………………………….

(1)เปรียบเทียบใช้ของคนอื่นมาแสดงน้ำใจ

สารจากผู้แปล

เอ้า แย่งพี่มู่คนหล่อกับโฮสต์แล้วเหรอระบบ ตอนออกมาโลกภายนอกได้จะขนาดไหนกันเนี่ย

ไหหม่า(海馬)