บทที่ ４ตอนที่２
โนโซมุกำลังเดินไปตามถนนสายหลักที่จะพาไปสู่สถาบัน นักเรียนที่เดินผ่านกันก็กำลังสนทนาหัวข้อของตัวเอง อย่างขยันขันแข็ง
เครื่องแบบสีขาวอันโดดเด่นบนถนนเส้นนี้มีทั่วไปหมด แต่ว่าไอริสที่เป็นไม้งามก็ยังคงเด่นกว่าใครเหมือนเคย
ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างมองมาที่พวกเขาทุกครั้งไป มองมาด้วยความอิจฉาริษยาและอีกมากมาย แต่โนโซมุก็ได้แต่ปล่อยผ่านมันไป
ทางฝั่งมาร์เองก็ไม่ได้ดูแย่ ดูเป็นคนเจ้าระเบียบขึ้นมาเพราะน้องสาวอิน่าที่คอยตามประกบนั่นเอง
แต่ก่อนเขาจะมีสายตาชอบหาเรื่องชาวบ้านที่มองใครก็ต้องขยาด แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้วท่าทางของเขาที่ดูสงบทำให้รูปลักษณ์ของเขาดูดีขึ้นมา
（แน่นอนว่าตัวผมเป็นคนธรรมดาที่สุดในหมู่พวกเขาแล้ว……）
ในทางกลับกันโนโซมุน่ะดูปกติสุดในกลุ่ม เพราะใบหน้าเหมือนคนธรรมดาดาษดื่นที่เห็นได้ทั่วไป ส่วนสูงก็อยู่ในเกณฑ์มาตราฐาน ดังนั้นเขาจึงเป็นคนที่โดนกดดันมากที่สุด
◇◆◇
（เฮ้อถึงไหนแล้วนะ อะ ยันต์นั่นที่หลังโรงเรียน ก็รู้อยู่หรอกว่าเป็นเทคนิคของโทวโฮวที่ใช้มองไกล แต่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนใช้มัน……）
ทันใดนั้นโนโซมุก็จำยันต์นั่นที่อยู่หลังอาคารเรียนได้
บนยันต์นั่นมีเขียนไว้ว่า “ดวงตาแห่งการเชื่อมต่อ”มันเป็นหนึ่งในเทคนิคที่ผมพบในห้องสมุด แต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าใครใช้มัน
มิตรภาพของโนโซมุที่มีอันน้อยนิดทำให้ไม่ค่อยรู้จักใครในชั้นเรียนอื่นมากนัก
เมื่อพิจารณาได้ว่าเครื่องหมายนี่มันกวนใจผมอยู่มาร์เองก็สงสัยเช่นกัน
（……บางทีไอริสกับทิม่าน่าจะรู้）
「เอ่อคือว่าผมมีอะไรจะถามไอริสกับทิม่าซังครับ？」
「อืม มีอะไรเหรอคะ？」
「เอ๊ะ….งั้นมีอะไรเหรอ…คะ？」
โนโซมุแสดงยันต์ที่เก็บได้หลังอาคารเรียน
「ฉันรู้นะว่ามันคืออะไร？」
ทิม่าตอบสนองต่อโนโซมุเป็นคนแรก เห็นได้ชัดว่าทิม่าเชี่ยวชาญด้านเวทย์อย่างมาก
「เจ้านี่คือยันต์ มันเป็นสื่อกลางที่เอาไว้ใช้เวทย์ของคนฝั่งตะวันออก」
「อืม แล้วจำอะไรได้อีกไหมครับ？」
เธอทำท่าทางครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่และจ้องไปที่หน้าของโนโซมุ แต่ว่าท่าทางของเธอดูไม่ดีเท่าไร
「้หืมมมมมม ถ้าจำไม่ผิดมันเป็นหนึ่งในเทคนิคที่ไว้ใช้ระยะไกล…………」
「ส่วนตัวฉันไม่รู้ค่ะ เพราะมีไม่กี่คนที่จะใช้เทคนิคของโทวโฮวที่สถาบันแห่งนี้ เนื่องจากส่วนใหญ่อยู่ที่นี่ไม่ค่อยได้ออกนอกประเทศบ่อยค่ะ อย่างน้อยขั้นต่ำก็น่าจะเป็นพวกห้อง 3 ขึ้นไปค่ะ」
ไอริสที่กำลังจ้องมองมันก็พูดบอกว่าไม่คุ้นกับมันเลย ในขณะเดียวกันเธอก็สงสัยว่าโนโซมุได้มันมาได้ยังไง เพราะเธอก็รู้ดีว่าโนโซมุใช้พลังเวทย์ไม่ได้
「…………หรือมากกว่านั้น ยันต์นี่มันมีอะไรแปลกๆยังงั้นเหรอ？」
「เออ！ อืมนั่นก็คือ…………」
โนโซมุหยุดนิ่งกับคำถามที่ถูกถามมากระทันหัน
อันที่จริงโนโซมุไม่ได้บอกเรื่องที่เขาโดนพาตัวไปด้านหลังสถาบัน เขาไม่อยากให้ไอริสต้องกังวลเกี่ยวกับเขาเพราะว่าสาเหตุมันมาจากตัวเธอ
เมื่อโนโซมุได้ยินว่ามาร์จะไม่ยุ่งกับเรื่องนี้ก็เลยจะดีกว่าที่จะบอกไอริสหลังจบเรื่องราวทุกอย่างลงได้แล้ว
「………………ซ่อนอะไรบางอย่างไว้งั้นเหรอ？」
「……นั่นสินะ？」「เป็นแบบนั้นจริงๆสินะ？」
ขณะนั้นเองโนโซมุก็โดนคนอื่นๆทักว่าตัวเองกำลังปิดบังอะไรบางอย่างอยู่
บางทีพวกเขาอาจจะรู้ว่าตัวเองเป็นสาเหตุที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ไอริสจ้องมองโนโซมุเสียจนไม่ให้แก้ตัว
「เอ่อคือ「หมอนี่ โดนพาตัวไปหลังอาคารเรียนเมื่อวันก่อนหลังจากที่เธอมาหาพวกเรา」เดี๋ยวสิ！ มาร์！！」
「…………หมายความว่ายังไงคะ？」
「โนโซมุคุง……」
「คุณโนโซมุ……」
โนโซมุพยายามจะแก้ตัวแต่โนโซมุหนีไม่ได้พวกเธอต่างจับจ้องราวกับจะบอกว่า “อย่าคิดจะโกหกเด็ดขาด”
เสียงของไอริสทุ้มต่ำลงจนน่ากลัวอย่างแปลกประหลาด ดวงตาของเธอแหลมคมขึ้นราวกับจะมองทะลุโนโซมุลงไป
ใบหน้าของโซเมียและทิม่าที่จ้องโนโซมุด้วยความเป็นห่วง………ตัวโนโซมุเองก็รู้สึกผิดกับการที่ต้องปกปิด
「……เอ่อคือก็บอกแล้วว่า「มาคุยกันหน่อยสิ」…………ครับ」
ในที่สุดโนโซมุก็ทนสายตาของทั้งสามที่กดดันไม่ได้และยอมบอกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
เมื่อไอริสได้ยินเรื่องราวก็โกรธมาก ความโกรธของเธอที่อยากจะระบายใส่นักเรียนที่เข้ามาทำร้ายเขา ความโกรธที่โนโซมุต้องอดกลั้นเอาไว้
「……แล้วทำไมถึงไม่บอกตั้งแต่แรก？」
「ตอนแรกผมก็คิดว่ามันเป็นแค่เรื่องทั่วไป มันจะดีกว่าถ้าผมแก้ปัญหาด้วยตัวผมเอง……」
「นั่นไม่ใช่ปัญหาสักหน่อยค่ะ！！ ไม่จำเป็นต้องเก็บมันไว้คนเดียวนะคะ！」
「ใช่แล้วล่ะคะ คุณโนโซมุ！ ปัญหาคือทำไมไม่ยอมคุยกับพวกเราต่างหาก！！」
「นั่นสิคะ！ มันเจ็บปวดนะที่ต้องมานั่งเห็นเพื่อนนั่งอมทุกข์อยู่คนเดียว แต่มันจะยิ่งเศร้ากว่าอีกถ้าไม่คิดจะบอกกันเลยแบบนี้！！」
โนโซมุถูกทั้งสามสาวตำหนิ พวกเธอไม่สามารถเมินเฉยได้เพราะพวกเธอก็มีส่วนร่วมในความผิดครั้งนี้ แม้ว่าเขาจะพยายามระมัดระวัง แต่สิ่งที่ปกปิดไว้สำหรับพวกเธอนั่นเป็นสิ่งที่ทำร้ายตัวพวกเธออย่างมาก
「คุคุ！ รอบนี้แกแย่เองนะโนโซมุ。」
มาร์พึมพำด้วยท่าทางสนุก มาร์ยืนอยู่ข้างทั้งสามแม้ว่าเขาจะมีส่วนร่วมแต่หาได้สนใจไม่
แต่ว่าไอริสไม่ลืมมาร์หรอก
「………………ยังไงซะมาร์ก็มีส่วนเอี่ยวด้วยนี่นะคะ。」
「อึ๋ย！」
「…………ฉันเห็นด้วยคะ กรณีนี่คุณมาร์มีความผิดค่ะท่านพี่」
「……มาร์คุงงงงงงงงง」
「…………อืมมจริงสิ！ วันนี้ข้าต้องไปเฝ้าร้านนี่หว่า……」
มาร์ตระหนักดีว่าหอกของไอริสชี้ไปทางเขาแล้วและพยายามหนีออกจากที่นั่นด้วยคำโกหกทันที อย่างไรก็ตามมาร์รีบวิ่งแต่ก็โดนกระชากคอเสื้อไว้ ไอริสดึงมาร์กลับมา รอยยิ้มสวยเหี้ยมเกรียมนั่นเผยให้เห็น โซเมียและทิม่าเองก็หัวเราะแบบไม่เป็นมิตรเลย
「เอาล่ะถึงเวลาเทศนากันหน่อยแล้ว」
โนโซมุและมาร์ไม่สามารถขัดขืนได้เลยและตัดสินใจยกธงขาวใส่สาวๆแต่เนิ่นๆ
ในที่สุดหลังจากที่ทั้งสามคนเทศนาใส่พวกโนโซมุเสร็จสิ้นก็ไปที่สวนสาธารณะหน้าโรงเรียนจนกระทั่งถึงสถานที่ๆต้องแยกกับโซเมียที่ไปโรงเรียนอีคอร์ส
「โนโซมุ จากนี้ไปก็อย่าซ่อนอะไรอีกนะคะ」
「นั่นสินะคะ！ ห้ามซ่อนนะคุณโนโซมุ！」
「มาร์คุงเองก็ด้วยนะ……」
「หะหะหะ」
「……เข้าใจแล้วล่ะน่า……」
ทั้งโนโซมุและมาร์ต่างไหล่ตกกับใบหน้าซีดเซียว ดูเหมือนว่าเส้นทางต่อจากนี้คงลำบากน่าดู
โซเมียที่ยังเด็กทำท่าทางโกรธแก้มป่อง แต่ไอริสที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟไม่สงบเหมือนดั่งเคย
โนโซมุไม่คิดว่าเธอจะโกรธเขาถึงขนาดนี้ แต่ก็ทำได้เพียงแค่ขอโทษเธอ
ทิม่าเองก็จ้องไปทางมาร์ด้วยสีหน้าเศร้าหมอง สำหรับการที่ทำให้สาวสวยเช่นเธอมารู้สึกเช่นนี้คงทำให้มาร์รู้สึกผิดมากจริงๆนั่นละ
มาร์เองก็รู้สึกผิดและทำท่าทางคร่ำครวญ เช่น “เอ่อ” “โม่ว”และในที่สุดก็ขอโทษเธอจากใจจริง
◇◆◇
「โอ๊ะ! ตรงนั้นคุณหนูเมื่อตอนนั้นไม่ใช่เหรอนั่น！」
เมื่อโนโซมุมองไปก็พบกับชายชราหัวขาวมีเครากำลังเดินมาทางนี้ นั่นคือตาแก่ซอนเน่จอมลามากที่ลวนลามไอริสเมื่อไม่กี่วันมานี้
「…………ทำไมตาแก่นั่นถึงมาอยู่ที่นี่？」
เมื่อโนโซมุถามชายชราก็เริ่มตอบกลับมาด้วยท่าทางราวกับถูกหวย
「ก็ได้กลิ่นหอมๆของดอกไม้แสนสวยก็ไม่คิดว่าจะได้มาเจอกับคุณหนูแสนสวยอีกครั้ง….นี่มันชะตากรรมสินะเนี่ย！」
（กลิ่นงั้นเหรอ…………พาตาแก่นี่ไปหาทหารดีไหมเนี่ย? หรือควรจะพาไปหาหมอดี?）
ตามปกติแล้วตาแก่นี่มีแต่เลือกลามกจกเปรตอยู่ในหัวตลอดเวลา แต่ว่าหมอนั่นบอกตามกลิ่นมาตามธรรมชาติ โนโซมุรู้สึกแปลกใจควรจะส่งหมอนี่ให้ทหารยามแถวนี้ดีไหมเนี่ย
「ว่าไงนะ！ มีสาวสวยเพิ่มอีกคนยังงั้นเหรอ！ เป็นไปได้ไงกันเนี่ย！ถ้าไม่รังเกียจไปดื่มชากับตาแก่คนนี้จะได้ไหมน้อ ？！」
「เอ๋ ฉันงั้นเหรอคะ」「……เอออออ๋！」
ทันใดที่ซอนเน่สังเกตเห็นโซเมียและทิม่าก็พุ่งเข้าหาทันที ราวกับว่าจะลักพาตัวไปได้ตลอดเวลา แถมแถวนี้ยังใกล้กับเขตประตูหลักของสถาบันอีก มีนักเรียนหลายคนกำลังมุ่งหน้าไปทางสถาบัน คนรอบข้างก็เริ่มมองมา แต่ดูเหมือนซอนเน่จะไม่สนใจ
「อุมุ！ มีร้านแจ่มๆแถวนี้ด้วยน่าาา！ถึงยังงั้นพวกเธอเนี่ยก็สวยเหมือนดอกลิลลี่สีขาวที่บานสะพรั่งเลยน้า！」
ซอนเน่เริ่มเข้าใกล้โซเมียและทิม่า เมื่อวันก่อนผมอารมณ์ขึ้นมากเกินไปเพราะคิดว่าเหมือนชิโนะ
「อะเอ่อ……………คาบแรกจะเริ่มแล้วด้วยสิเนี่ย…………」
โซเมียดูท่าทางไม่ค่อยเข้าใจ แต่ปัญหาคือทิม่าที่รับมือผู้ชายไม่เก่ง ซอนเน่โดนคำพูดนั่นจนสั่นสะท้านไปทั้งตัว
「ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม！ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือการได้พบกัน！ คนเราน่ะนานๆพบกันครั้งหนึ่ง การพบกันครั้งนี้อาจเรียกได้ว่าโชคชะตา อาจจะไม่ได้พบกันอีกแล้วก็ได้ เพราะฉะนั้นการได้พบอัญมณีแสนล้ำค่าอยู่ตรงหน้าเช่นนี้！ นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าพวกเธอควรมาออกเดทกับตาแก่คนนี้「「ไม่ต้องกลัวหรอกนะ！！！」」อั่กกกกกกกกกกก！！」
หมัดของโนโซมุและมาร์กระแทกเข้าศีรษะซอนเน่โดยตรงหมัดทั้งสองประสานกันเป็นหนึ่งเดียวจนตาแก่ซอนเน่ปลิวไปไกล หมอนั่นโอดครวญด้วยท่าทางน่าสมเพช
「ทำอะไรกันหะ！」
「หนอยแน่ตาแก่บ้ากาม！ ถ้ายังคิดจะฝืนไปต่อละก็หามส่งทหารยามแถวนี้คงไม่ว่ากันนะ！！」
ซอนเน่ที่ล้มลงพื้นและหน้าบวมแดงก็พูดออกมาอย่างเห็นแก่ตัว ตามที่คิดไว้โนโซมุไม่คิดจะปล่อยเขาไว้เลยพูดออกไปกับหมอนั่นอย่างไม่ลังเล
อย่างไรก็ตามโนโซมุรู้สึกสับสนที่ได้ยินคำพูดถัดไป
「……ไม่ล่ะข้าไม่ต้องการเจ้าพวกนั้น ถ้างั้นมาเริ่มกันเลยไหมละ……」
「……หะ！」
มาร์เองที่ตอบสนองต่อจิตสังหารของซอนเน่ด้วยดาบใหญ่
หากมองใกล้ๆแล้วตอนนี้ดวงตาของตาแก่เต็มไปด้วยความกระหายเลือดจนลืมความโกรธไปแล้ว
「เห้ย ตาแก่！คิดจะทำอะไรกันแน่ในสถานที่แบบนี้หะ！！」
「ก็เพราะว่าข้าตัดสินใจแล้วน่ะสิ！！ ว่าจะจัดการไอ้ตาแก่ลามกทิ้งซะตรงนี้เลย！！」
มาร์ชักดาบใหญ่ออกมาจากฝัก ทิม่าและโซเมียต่างตกใจเพราะคิดว่ามันแย่แน่ๆ
「เดี๋ยวก่อนสิคะ！ อย่าทำแบบนั้นเลยนะคุณมาร์คะ！！」
「เดะเดี๋ยวก่อนสิมาร์คุง！ แบบนี้มันเกินไปหน่อยแล้วนะ！！」
「ช่วยข้าด้วยสิ～～！！」
「อาาาาา！ รอก่อนสิฟะ ตาแก่เวรเอ้ย！！」
ทิม่าและโซเมียพยายามหยุดมาร์ที่กำลังพุ่งเข้าไปมาซอนเน่ บางทีเพราะรับรู้ความโกรธของมาร์ได้ก็เลยเผ่นแน่บไปแล้ว
（เร็วมาก! นี่แก่แล้วจริงเหรอฟะ……）
ซอนเน่วิ่งหนีไปด้วยความเร็วที่ไม่เหมือนตาแก่เลยแม้แต่น้อย
อย่างไรก็๖ามหากคิดดูอาจารย์เองก็เคลื่อนไหวได้ประมาณเขาเลย เมื่อคิดดูแล้วน่าจะเกิดในคนประเภทเดียวกับอาจารย์
เป็นตัวตนที่หายาก พบเจอได้ยาก แต่ถ้าคิดว่าอีกฝ่ายเหมือนชิโนะ โนโซมุเองก็โกรธเหมือนกัน
「จะหนีไปไหน ! รอก่อนสิวะ！！」
「เอ่อ ใจเย็นได้แล้วนะคะ มาร์คุง！」
「ทั้งพี่สาวและทั้งคุณโนโซมุเลยโม่ว！ มาช่วยกันด้วยสิคะ～～」
（เออะ ผมลืมดูมาร์เลย……・）
โนโซมุรีบไปช่วยตามคำพูดของโซเมีย
◇◆◇
โนโซมุและมาร์แยกทางจากไอริสและเดินไปที่ห้อง 10
มาร์ยังคงทำท่าทางหงุดหงิดไม่หาย
「ชิ ไอ้ตาแก่นั่น……」
ข้าไม่สามารถหยุดความโกรธที่มีต่อตาแก่ลามกนั่นได้เลย แม้ว่าพวกเราจะไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ก็มีเปลวไฟแห่งความโกรธอยู่ในตัวของข้า
「ผมเองก็ไม่เห็นใจตาแก่นั่นหรอก ว่าแต่ว่ามาร์ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ？」
「……อืม！」
โนโซมุเรียกข้าที่ยังโกรธไม่หาย แต่ข้าก็ส่งเสียงออกมาเล็กน้อย
ทำไมข้าถึงโกรธหนักขนาดนี้กันนะ？
พอเห็นหมอนั่นเข้ามาใกล้ทิม่าแล้ว ข้าก็รู้สึกโกรธจนบอกไม่ถูก รู้สึกหงุดหงิดมากที่เห็นตาแก่นั่นมาเซ้าซี้เธอ ความรู้สึกมันผสมปนเปไปทั่ว
ทันใดนั้นเองเขาก็นึกถึงภาพของชายคนนั้นคือศัตรูและพยายามจะจัดการให้พ้นตาให้เร็วที่สุด ข้าเองก็รู้ตัวว่าทำเกินไปแต่ว่าเหตุผลในใจข้ามันผลักดันการกระทำเหล่านั้น
（เกิดอะไรขึ้นกับข้ากันแน่เนี่ย？ ข้าน่ะ…………）
เพื่อนของข้าก็จ้องมองมาทางนี้ด้วยท่าทางเป็นห่วง แต่ข้าไม่ได้สังเกตเห็นเลย
◇◆◇
โนโซมุถอนหายใจที่เห็นมาร์ยังโกรธไม่หาย แม้ว่าจะมาถึงห้องเรียนแล้วก็ตาม
ตอนนั้นเองก็มีนักเรียนชายคนหนึ่งโผล่มาตรงหน้าผม
「โอ้ตโตะ」「โอ้ว！」
ผมพยายามหลีกเลี่ยงแต่ว่าก็เลี่ยงไม่ได้จนไหล่ของพวกเราชนกัน โนโซมุรู้สึกประหลาดใจที่เห็นฝั่งตรงข้ามลุกขึ้นมาในทันที
เขามีรูปร่างผอมบางมีหูและหางสีทอง ผู้หญิงส่วนใหญ่ถ้าได้เห็นต้องร้องกรี๊ด
「อ่าาา ขอโทษด้วยนะพอดีรีบอยู่ เจ็บตรงไหนรึเปล่า?」
「อืม ก็โอเค……แล้วนายล่ะ？」
「ก็โอเคดี ถึงแม้จะหน้าตาแบบนี้ก็เถอะน้า」
ทันใดนั้นหางนั่นก็วนเข้าไปคลุมอกเขาและก็ยืดอกด้วยท่าทางภูมิใจ ไม่มีอารมณ์เชิงลบแม้แต่น้อย เป็นความบริสุทธิ์ที่ดูเหมือนเด็กๆ โนโซมุรู้สึกคุ้นเคยกับความรู้สึกเหล่านี้
「โอ้วววว ข้าน้อยชื่อ ฟีโอ・ริซิสซ่าส์ ปี 3 ห้อง 2 ล่ะ 」
「อ่า ผม โนโซมุ ・เบลาตี้ อยู่ปี 3 ห้อง 10」
「หืมมมมมมมมมม หรือว่า เป็นคนใน “ข่าวลือ” โนโซมุ เบลาตี้」
「อ่าาา…………」
เมื่อฟีโอได้ยินชื่อของผมเขาก็หรี่ตาจ้องมองโนโซมุ โนโซมุพยายามขุดคุ้ยความทรงจำเพราะเขารู้สึกคุ้นเคยกับคนๆนี้มากๆ
“แกร๊งๆ”
ตอนนั้นเองระฆังคาบเช้าก็ดังขึ้น
「แย่จัง ถ้าอยู่นานกว่านี้เดี๋ยวจะสาย ข้าน้อยขอตัวก่อนนะ โนโซมุ！」
จากนั้นฟีโอก็กล่าวลาและรีบเดินออกไป โนโซมุเองก็ไม่มีทางเลือกได้แต่เดินกลับไปที่ห้องเรียนโดยที่ยังไม่สามารถขจัดความข้องใจได้
