ตอนที่ 268 ก่อเรื่องหน้าประตูตำหนัก
ตอนที่ 268 ก่อเรื่องหน้าประตูตำหนัก
เฉียวเยี่ยนนั่งอยู่บนเตียงในห้องขัง ดื่มชากินของว่างอย่างสบายๆ ครั้นได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากนอกห้องขัง นางจึงเงยหน้าขึ้น และเห็นท่านอ๋องตัวเองเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ
เมื่อผู้คุมเห็นท่านอ๋องซู่มาก็รีบเร่งหยิบกุญแจเปิดประตู มู่ฉินเจินเดินเข้าไป ดึงเฉียวเยี่ยนที่นั่งอยู่ขึ้นมาและไล่สำรวจตั้งแต่บนลงพื้นอย่างจริงจัง เมื่อแน่ใจว่าไม่เป็นอะไรถึงได้วางใจลง
เฉียวเยี่ยนเห็นท่าทางเขาดูเหน็ดเหนื่อยเร่งรีบ ก็รู้ว่าระหว่างทางต้องเป็นห่วงไม่น้อยแน่
นางกดเขาลงบนเก้าอี้ แล้วรินน้ำให้เขา ก่อนเอ่ยปลอบ “ไม่ต้องห่วง ข้าสบายดี ไม่เป็นไร แค่มาสัมผัสชีวิตในคุกเสียหน่อยแค่นั้น”
มู่ฉินเจินรับแก้วน้ำมาดื่มรวดเดียวจนหมด จากนั้นก็บีบจมูกนางอย่างจนใจ “เจ้านี่นะ แค่เวลาครึ่งวันก็ทำตัวเองมาเข้าคุกแล้ว จะให้ข้าว่าเจ้าอย่างไรดีนะ”
เฉียวเยี่ยนผายมือหยักไหล่ และเอ่ยด้วยสีหน้าไร้ความผิด”ต้องโทษที่ข้าดวงซวย ใครให้คนมาตายในที่ของข้ากัน”
เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ สีหน้ามู่ฉินเจินก็เคร่งเครียดขึ้นมา เขาบีบมือเฉียวเยี่ยนไว้ และปลอบโยนอย่างนุ่มนวล “ไม่เป็นไร ข้าจะทำทุกอย่างเอง พวกเราออกไปก่อน แล้วค่อยๆ สืบสวน”
เขามารับเฉียวเยี่ยนออกไป เขาจะปล่อยให้ภรรยาอยู่ในห้องขังได้อย่างไร หากมีเขาออกหน้า ต่อให้คนอื่นมีความเห็นอย่างไรก็ทำได้เพียงอดกลั้นเท่านั้น
เฉียวเยี่ยนรู้ว่าเขาจะพูดเช่นนี้ จึงอธิบายอย่างอดทน “ตอนนี้ข้ายังออกไปไม่ได้ รอเรื่องสืบสวนกระจ่างแจ้งชัดเจนเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน”
นางเป็นเหมือนปลาได้น้ำในแวดวงกิจการ ย่อมมีคู่แข่งมากมาย ตอนนี้เห็นหอหวาอวิ้นเกิดเรื่อง พวกเขาไม่ปล่อยหอหวาอวิ้นที่อื้อฉาวนี้ไปง่ายๆ แน่
ตอนนี้ข่าวลืออื้อฉาวของนางต้องแพร่ไปทั่วทุกที่แล้วแน่ บวกกับแม่มดเฒ่าแห่งครอบครัวของหวังจงที่มุ่งมั่นจะรีดไถเงินจากนางด้วยแล้ว ข่าวลือก็ยิ่งรุนแรงขึ้น ยิ่งนางรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนมีเหตุผล ก็ยิ่งไม่ปล่อยไปง่ายๆ แน่นอน
มู่ฉินเจินฟังคำพูดนาง ก็รู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว “นางกล้าหรือ! หากนางกล้ามาก่อเรื่อง ข้าจะส่งคนนำนางไปโยนทิ้ง แล้วหักขาทั้งสองข้างเสีย!”
เฉียวเยี่ยนมองค้อนเขาอย่างจนใจ “ที่รัก เราต้องคุยกันด้วยกฎหมาย โยนนางออกไปช่างง่ายดายนัก ทว่าท่านยังอยากได้ชื่อเสียงของท่านอยู่หรือไม่? อีกอย่างต่อสู้กับคนประเภทนี้ มันไม่คุ้มเลย”
มู่ฉินเจินยังอยากจะเอ่ยอีก แต่เฉียวเยี่ยนขัดคำพูดเขาไว้ “พอแล้ว ข้าอยู่ที่นี่ไม่เป็นไรจริงๆ ที่นี่ก็ดีไม่ใช่หรือ ท่านก็อย่ากังวลเกินไปเลย ตั้งใจสืบคดี แล้วข้าจะรอท่านมารับข้ากลับบ้าน”
ในอนาคตท่านอ๋องจะได้เป็นว่าที่จักรพรรดิ เรื่องที่เป็นขี้ปากชาวบ้านยิ่งเหลือติดตัวน้อยยิ่งดี หากจัดการเรื่องนี้ได้ไม่ดีก็อาจจะเป็นเหตุผลของพวกขุนนางที่เอามาใช้กล่าวหาเขาได้
มู่ฉินเจินโน้มน้าวหลายครั้งก็ไร้ผล จึงทำได้เพียงไปสืบคดีอย่างเต็มที่ พยายามพาเจ้าท่อนไม้ของเขากลับบ้านโดยเร็ววัน
อยากลงโทษนางอย่างรุนแรงเหลือเกิน ใครใช้ให้นางไม่เชื่อฟังกัน!
เฉียวเยี่ยนมองมู่ฉินเจินจากห้องขังไปด้วยสายตาเปี่ยมล้นด้วยความอ่อนโยน โดยไม่รู้ว่าในเวลานี้ผู้ชายได้คิดบทลงโทษหลายอย่างไว้ในหัวแล้ว
วันนี้ในเมืองหลวงไม่ค่อยสงบนัก
ตามดั่งที่เฉียวเยี่ยนคาดเดาไว้ คู่แข่งทางกิจการของนาง โดยเฉพาะภัตตาคารใหญ่ในเมื่อหลวงสองสามแห่ง ต่างซื้อกำลังคนเผยแพร่ข่าวลือไปทั่วเมือง นำเรื่องคดีฆาตรกรรมในหอหวาอวิ้นใส่สีตีไข่เพิ่มมากขึ้น
ทั้ง ‘คนครัวไม่ระวังนำสารหนูมาแทนน้ำตาล’ ทั้ง ‘ผักที่เฉียวเยี่ยนปลูกไม่สะอาด ทำให้คนกินตาย’ ข่าวลือเช่นนี้นับไม่ถ้วน แม้แต่ผีสางเทวดาก็ถูกลากมาเกี่ยวด้วย
นอกจากคู่แข่งทางกิจการที่แอบทำอย่างลับๆ แล้ว หลายครอบครัวที่ไม่ชอบเฉียวเยี่ยนก็มีส่วนโหมกระพือไฟ ยิ่งทำให้เรื่องราวใหญ่โตขึ้น
อี้จื่อจิ้นก็เป็นหนึ่งในนั้น
หลังจากรู้เรื่องที่มารดาหวังจงรีดไถเงินในภัตตาคารวันนี้ นางก็ส่งคนไปมอตั๋วเงินสองพันตำลึงให้หญิงชรา ให้นางพาคนไปสร้างปัญหาที่หน้าประตูตำหนักอ๋องซู่
ฐานะเดิมของหวังจงคือจิ้นชื่อ* ก่อนที่เขาจะมาเป็นขุนนางก็เป็นชาวนาคนหนึ่ง เกิดมายากจน สถานภาพครอบครัวยากลำบาก ต่อให้เป็นขุนนางแล้ว ก็อาศัยแค่เพียงเงินเดือนของราชสำนัก ไม่สามารถใช้เงินดุจน้ำเหมือนอย่างคนร่ำรวยเหล่านั้นในเมืองหลวงที่พื้นที่ทุกหมู่เป็นเงินเป็นทอง
(*进士 จิ้นชื่อ บัณฑิตขั้นสูง คือผู้ที่สอบผ่านการสอบระดับราชสำนัก)
มารดาหวังจงรักในหน้าตามาก นอกจากนี้ยังทำตัวไร้ประโยชน์และชอบเปรียบเทียบ ตำแหน่งลูกชายตนอยู่เหนือคนอื่นเมื่ออยู่ที่บ้านเกิดพวกเขา ทว่าเมื่อมาอยู่ในเมืองหลวงแล้วพวกเขาก็ไม่ได้มีอำนาจสูงสุด บางครั้งจึงต้องทำตัวสงบเสงี่ยม
เรื่องนี้จึงทำให้นางยิ่งหยิ่งยโสและละโมบในทรัพย์สิน ในเมื่อฐานะสู้คนอื่นไม่ได้ เช่นนั้นก็เอาการแต่งกายเข้ามาสู้ ทุกครั้งที่ออกจากบ้านไปดื่นชากับฮูหยินผู้ดีเหล่านั้น นางจะต้องแต่งประโคมตัวเองด้วยเพชรนิลจินดา ด้วยกลัวว่าคนอื่นจะไม่รู้ว่านางมีเงิน
ยามนี้มีคนนำเงินมาให้สองพันตำลึง อีกทั้งยังรับปากว่าหากทำเรื่องสำเร็จก็จะให้มากกว่านี้ หญิงชราผู้ละโมบก็ตกลงทันที
นางคิดแผนอยู่ในใจ ตำหนักอ๋องซู่มีเงิน หากนางได้มาสักก้อน ต่อไปต่อให้จะไม่มีลูกชายแล้ว นางก็ยังมีเงินมากมายไว้จับจ่ายใช้สอยได้
……
“สวรรค์ ท่านเบิกเนตรดูหน่อยเถิด คนเหล่านี้พึ่งสถานะตำแหน่งของตัวเองฆ่าคนแล้วไม่ยอมรับ!”
“กฎเกณฑ์อยู่ที่ไหนหมด! หญิงชราอย่างข้าแค่รักลูกชาย พูดมากหน่อยก็ถูกก่นด่าอย่างโหดเหี้ยม ข้ามีชีวิตอยู่บนโลกนี้จะมีความหมายอะไร!”
ประตูใหญ่ตำหนักอ๋องซู่ปิดสนิท ขณะมารดาของหวังจงพาคนมาล้อมปิดอยู่หน้าประตูใหญ่ ทั้งร้องไห้ทั้งตะโกนโหวกเหวก ยุแหย่จนกลุ่มคนเข้ามาล้อมดู
ลุงฉู่เคยออกมาขับไล่คนไปแล้ว ทว่าหญิงชราคนนี้ทำตัวราวกับปลิงก็ไม่ปาน เกาะติดคนอื่นไม่ปล่อย เขาจึงทำได้เพียงให้คนปิดประตูสนิท เมื่อไม่เห็น ใจก็สงบได้
เขารออยู่อย่างเงียบๆ รอให้นางร้องไห้จนเหนื่อย ร้องไห้จนแหบแห้ง เขาไม่เชื่อว่าแม่มดเฒ่าคนนี้จะร้องไห้ไปได้ตลอดหรอก!
หญิงชราโหวกเหวกร้องไห้ไปครึ่งชั่วยามก็รู้สึกแสบคอและบีบน้ำตาออกมาไม่ได้แล้ว ทว่าไม่มีใครในตำหนักอ๋องซู่สนใจนางสักคน
ผู้คนที่รุมมองอยู่รอบๆ ก็เริ่มแยกย้าย หญิงชราคนนี้ไปๆ มาๆ เอาแต่ตะโกนเพียงไม่กี่คำ พวกเขาฟังจนพอแล้ว
ครั้นเห็นคนจะจากไป หญิงชราก็ร้อนรน “อย่าเพิ่งไปสิ ทุกคนช่วยกันก่อน ลูกชายผู้น่าสงสารของข้ายังตายได้ไม่นาน พวกเขาก็รังแกข้าที่เป็นคนแก่คนหนึ่ง…”
พวกกลุ่มคนที่มาดูรีบวิ่งหนี ไม่อยากให้นางรั้งตัวไว้ เรื่องใหญ่เช่นนี้คนธรรมดาอย่างพวกเขาไม่กล้าเข้าไปพัวพันด้วยหรอก ชาวบ้านไม่ต่อสู้กับทางการ ต่อให้พวกเขาคิดว่าซู่หวางเฟยมีความผิดก็ไม่กล้าไปท้าทายอย่างโจ่งแจ้งหรอก เว้นเสียแต่ว่าพวกเขาทนมีชีวิตอยู่ไม่ไหวแล้ว
พริบตาเดียวคนก็เดินหายไปหมด จนหญิงชรารู้สึกว่าร้องไห้อย่างไร้ความหมาย ก็เตรียมจะจากไปเช่นกัน
แต่ในตอนนั้นเอง เด็กทั้งสองคนเพิ่งกลับมาจากสำนักศึกษา โดยที่เฟิงหยางกำลังขับรถม้ามุ่งมาทางประตูตำหนักพอดี
ดวงตารูปสามเหลี่ยมของหญิงชราเบิกกว้างเล้กน้อย เห็นบนรถม้ามีสัญลักษณ์ของตำหนักอ๋องซู่ ใบหน้าเหี่ยวย่นก็ยิ้มชวนขนลุกขึ้นมา
นางเดินไปทางรถม้า อยากจะขวางทางรถเอาไว้ เฟิงหยางไม่คิดว่าจะมีคนเข้ามาชนอย่างฉับพลันก็รีบดึงบังเหียนอย่างเต็มที่ เบี่ยงม้าไปอีกทิศทางหนึ่ง และรีบหยุดอย่างร้อนรน
อีกนิดเดียว หญิงชราคนนี้จะถูกรถม้าชนแล้ว
เฟิงหยางที่อยู่กับเจ้านายน้อยทั้งสองในสำนักศึกษามาตลอดไม่รู้ว่าเกิดเรื่องขึ้นในตำหนัก ยามนี้เห็นหญิงชราไม่ดูตาม้าตาเรือ ก็ตะโกนตำหนิเสียงดัง “อยากตายหรือไร! เห็นรถม้าแล้วยังพุ่งเข้ามาอีก!”
เด็กน้อยทั้งสองที่อยู่ในรถม้าตกใจกับสถานการณ์เมื่อครู่ เมื่อรถม้าหยุดมั่นแล้ว ก็โผล่หัวน้อยๆ ออกไปดูสถานการณ์
เมื่อหญิงชราพบว่าในรถม้าคือลูกน้อยทั้งสองของซู่หวางเฟย จู่ๆ แผนอันชาญฉลาดก็ผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ
นางกระแทกก้นนั่งลงบนพื้น แสร้งทำเป็นตกใจที่เกือบถูกรถม้าชน และชี้หน้าด่าเด็กทั้งสอง “ช่างเชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ วันนี้แม่พวกเขาเพิ่งทำร้ายลูกข้าตาย ตอนนี้พวกเจ้าทั้งสองยังคิดจะชนหญิงแก่อย่างข้าให้ตายอีก!”
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
ดูท่าจะไม่อยากมีชีวิตอยู่เพื่อใช้เงินในบั้นปลายชีวิตแล้วสินะนังแก่ ถึงได้บังอาจรังแกลูกสองคนของอ๋องซู่
ไหหม่า(海馬)
