ตอนที่ 291 งานนี้นางไม่ทำแล้ว
ตอนที่ 291 งานนี้นางไม่ทำแล้ว
หลันหนิงสวมผ้าคลุมครึ่งหน้า ตั้งแต่ได้ไปมาหาสู่กับมู่เจ๋อจิ่นก็ยังไม่เคยให้เขาได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของตัวเองเลย
มู่เจ๋อจิ่นสำรวจสีหน้าของหลันหนิงอย่างละเอียดผ่านผ้าคลุมครึ่งหน้านั้น
เมื่อครู่เขาจงใจเอ่ยเช่นนั้น เขาส่งคนไปจับตาดูนางนานแล้ว และไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ
แต่เขามักจะรู้สึกว่า การไม่มีปัญหาเช่นนี้ถึงจะเป็นปัญหาใหญ่จริงๆ
ทหารผู้ช่วยของเขาคาดเดาว่า เหตุผลที่นางเต็มใจตามเขาลงจากภูเขามา สาเหตุส่วนใหญ่มาจากความชื่นชมที่นางมีต่อเขา
แต่เขากลับไม่ค่อยเชื่อเท่าใด คนตรงหน้านี้ไม่ว่าจะทำอะไรก็เฉยชาไร้อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ซึ่งทำให้เขามองไม่ออก
และผ้าคลุมบนหน้าของนางก็ไม่เคยถูกถอดออกเลย นางกำลังซ่อนอะไรอยู่?
คืนนี้เขาจึงตั้งใจมาหานางที่นี่เพื่อลองหยั่งเชิงนาง
หากเป็นอย่างที่ทหารผู้ช่วยบอก หากนางมีความรู้สึกชื่นชมต่อเขาจริง เช่นนั้นงานแต่งงานใหญ่ของเขาในวันนี้ต้องเป็นวันที่นางเศร้า และบวกกับการหยั่งเชิงนางในเวลานี้ ก็จะยิ่งหาพิรุธออกมาได้
ทว่าเมื่อเห็นนางร่ำสุราคลายทุกข์เศร้า รวมถึงท่าทางหงุดหงิดในตอนนี้ เขาก็มีคำตอบอยู่ในใจแล้วครึ่งหนึ่งว่าอาจเป็นอย่างที่พวกทหารผู้ช่วยคาดเดาเอาไว้
หากเป็นเช่นนี้ เขาก็ไม่รังเกียจที่จะดึงนางมาเป็นพวก มอบตำแหน่งเฉ่อเฟย*ให้นาง และเขาจะได้ยืมโอกาสนี้ควบคุมนาง
(*侧妃 เฉ่อเฟย พระชายารอง)
เมื่อคิดเช่นนี้ เขายกมือขึ้นอย่างช้าๆ อยากจับผ้าคลุมครึ่งหน้าของหลันหนิง “หลันเอ๋อร์ ตอนนี้เราได้แสดงใจต่อกันแล้ว ให้ข้าได้เห็นหน้าตาเจ้าหน่อยเถิด”
ตอนนี้ในหัวหลันหนิงเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม นางอยากจะแบะกระโหลกของสุนัขตัวนี้จริงๆ เพื่อดูว่าสมองของเขาเป็นกากถั่วเหลืองหรือไม่
พวกเขาบอกความในใจกันแล้วอะไรกัน?
นางพูดอะไรไปหรือ?
ไม่เห็นท่าทางที่อยากจะแทงเขาให้ตายของนางรึ?
หลันหนิงจะรู้ได้อย่างไรว่าสุนัขตัวนี้มั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองมาก ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่กล่อมจนทำให้อี้จื่อจิ้นวิ่งตามเขาแบบสบายๆ หรอก
ดังนั้น ท่าทางโกรธเกรี้ยวจนอยากฆ่าคนของหลันหนิงก็กลับกลายเป็นสะเทิ้นอายและซาบซึ้งใจในสายตาเขาไป
เมื่อเห็นว่ามือของไอ้สุนัขนั่นกำลังจะสัมผัสใบหน้าของนาง หลันหนิงก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงยกมือขึ้นบิดมือเขาออก จากนั้นกำปั้นก็เริ่มทำงานโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง
งานแฝงตัวแบบนี้ นางไม่ทำแล้ว!
ต่อให้พระเจ้ามาวันนี้ ก็มิอาจขวางไม่ให้นางทุบตีใครได้
ไอ้คนน่ารังเกียจ ใครใช้ให้กล้ามโนไปเองกัน!
มู่เจ๋อจิ่นอ่อนแอป่วยมาก มือที่ไร้เรี่ยวแรงของเขาถูกหลันหนิงบิดออกทันทีจนถอยหลังไปติดต่อกันหลายก้าว ขณะมือข้างที่ฉวยโอกาสนั้นเกิดอาการชาเป็นระลอกๆ
เขามีสีหน้าขรึมลง กำลังจะดุหลันหนิง แต่กลับเห็นนางออกกระบวนท่าโจมตีเขาอย่างดุเดือด
หลันหนิงกำมือแน่น คว้าคอเสื้อเขา แล้วต่อยเข้าที่ใบหน้าเขาทันที
นับตั้งแต่แฝงตัวเป็นสายลับเข้ามา นางเพียรพยายามสร้างภาพลักษณ์อ่อนโยนเป็นดอกไม้สีขาวอ่อนแอมาตลอดจนความสามารถของตัวเองเกิดขึ้นรา ดังนั้นวันนี้นางจะทุบคนให้สาแก่ใจ!
เสียงหมัดกระทบเนื้อดังขึ้น ทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกรากฟันหลวม มู่ฉินเจินถูกทุบตีอย่างรุนแรงจนจมูกเขียวหน้าบวม ในดวงตาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
ไม่คิดเลยว่านางจะเก่งวรยุทธ์ด้วย!
ขณะนี้ในใจเขารู้สึกลนลานอย่างมาก ลานบ้านที่หลันหนิงอาศัยอยู่นั้นค่อนข้างห่างไกล มักจะมีคนผ่านน้อย และองครักษ์ติดตามก็ถูกเขาหยุดให้อยู่นอกลาน
ภายในลานขณะนี้มีเพียงเขากับหลันหนิงสองคน อีกทั้งเขายังไม่เก่งวรยุทธ์ จึงมีแต่เป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำ
เขาเปล่งเสียงเรียกคน ทว่ากำปั้นของหลันหนิงมาเร็วเกินไป ยังไม่ทันร้องขอช่วยเหลือได้ครบประโยค ก็เปลี่ยนเป็นเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดแทน
เลือดกำเดาของเขาติดอยู่บนมือหลันหนิง หลันหนิงเช็ดมันลงบนเสื้อผ้าเขาด้วยความรังเกียจ จากนั้นก็ตบฉาดเขาที่หน้าอกเขาจนร่างกระเด็นลอยไปและล้มกระแทกบนพื้นอย่างแรง
เสียงตกกระแทกนั้นดังมาก จนในที่สุดองครักษ์ที่อยู่นอกลานก็ค้นพบความผิดปกติ
เขารีบวิ่งเข้าไปในลานพร้อมกับดาบในมือ ครั้นเห็นเจ้านายนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น ก็ตกใจมาก
เขามองเจ้านายแล้วมองไปทางหลันหนิง พลันไม่รู้ว่าจะช่วยประคองเจ้านาย หรือสอนบทเรียนให้หลันหนิงก่อนดี
มู่เจ๋อจินเจ็บปวดจนตัวสั่น ตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากพื้น ชี้นิ้วสั่นเทาไปทางหลันหนิง พลางเอ่ยลอดไรฟัน “ฆ่านางให้ข้าซะ!”
องครักษ์ได้รับคำสั่งก็พุ่งไปข้างหน้าพร้อมดาบในมือ และฟาดฟันไปยังหลันหนิงอย่างดุร้าย หลันหนิงหลบอย่างว่องไว สายตาสังเกตเห็นถ้วยบนโต๊ะหิน จึงหยิบมันขึ้นมาแล้วทุบมันลงบนศีรษะเขา
ทั้งสองคนมีพละกำลังเท่ากัน จึงไม่สามารถบอกได้ว่าใครชนะไปชั่วขณะ มู่เจ๋อจินที่กำลังหายใจหอบและเจ็บปวดไปทั้งสรรพางค์เห็นสถานการณ์ไม่สู้ดีแล้ว จึงหยิบนกหวีดจากแขนเสื้อออกมา วางไว้ใกล้ปากแล้วเป่า
นี่คือนกหวีดเรียกรวมคนใต้บังคับบัญชาของเขา เมื่อครู่ถูกซ้อมหนักเกินไป กระทั่งโอกาสขอความช่วยเหลือก็ไม่มี แต่ตอนนี้เขาจะไม่ปล่อยให้สตรีคนนี้รอดไปได้เด็ดขาด
ในตอนนี้เองเขารู้แล้วว่าตัวตนของหลันหนิงนั้นไม่ธรรมดา มีความเป็นไปได้มากว่านางจะเป็นสายลับให้กับคนอื่น และเขาก็เชิญอีกฝ่ายมาบ้านอย่างโง่เขลา
คิดๆ ดูแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองโง่บัดซบอย่างยิ่ง!
ถึงกระนั้นเขาก็ไม่เข้าใจ เหตุใดจู่ๆ หลันหนิงถึงซ้อมเขา เขาสารภาพความในใจก่อนแล้ว แต่นางกลับไม่ซาบซึ้งใจแต่อย่างใดแถมยังทุบตีเขา!
มันไม่สมเหตุสมผลเลย!
องครักษ์ที่อยู่ส่วนอื่นๆ ในลานป่าไผ่ได้ยินเสียงนกหวีดแล้วก็รีบมาทันที ไม่นานหลันหนิงก็ถูกล้อม
องครักษ์ชุดนี้ของมู่เจ๋อจิ่นมีวรยุทธ์ไม่ถึงกับแย่มาก และน้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ หากเป็นแบบนี้ต่อไปนางไม่ได้ประโยชน์อะไรแน่ๆ
นางสู้ไปด้วยถอยไปทางมุมกำแพงเรื่อยๆ เมื่อห่างได้สักระยะหนึ่งแล้ว นางก็ลุกขึ้นกระโดดออกจากกำแพงลานบ้านไป
แม้นางจะเอาชนะพวกเขาไม่ได้ ทว่าวิชาตัวเบาของนางนั้น พวกเขายังห่างไกลเกินเอื้อม
มู่เจ๋อจิ่นเห็นคนหนีไปแล้ว ก็ไอออกมาอย่างรุนแรงสองครั้ง จนกระอักเลือดออกมาเต็มปาก “ตามไป! ฆ่าให้หมด!”
พวกองครักษ์ไล่ตามออกไป ทว่าวิชาตัวเบาของพวกเขาเทียบกับหลันหนิงไม่ได้ แวบเดียวก็คลาดกันกับนาง
มู่เจ๋อจิ่นที่ฝืนสังขารอยู่พักหนึ่งในเวลานี้ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ร่างของเขาทรุดฮวบล้มลงกับพื้น
องครักษ์ที่เหลือรีบอุ้มเจ้านายไปที่เรือนหลัก และไปเชิญหมอมาดูอาการ
เมื่อท่านหมอเห็นมู่เจ๋อจิ่นหน้าช้ำบวมเป่งแถมยังอาเจียนเป็นเลือด ก็แทบสติแตกหวาดกลัวสุดขีด หลังจากวุ่นมาครึ่งค่อนคืน ในที่สุดก็ช่วยชีวิตเขาไว้ได้
และในเวลานี้เอง หลันหนิงได้สลัดองครักษ์ที่ตามนางมาออกไปจนพ้นแล้ว นางจึงไม่รีบร้อนกลับไปตำหนักอ๋องซู่ แต่เดินวนเวียนไปรอบๆ เมือง
ยิ่งนางคิดนางก็ยิ่งโมโห คำพูดน่าขยะแขยงของไอ้สุนัขตนนั้นยังคงดังก้องอยู่ในหู พอนึกขึ้นมาได้ก็แทบอยากจะอาเจียน
แต่นางไม่ยอมแพ้ นางยังมีเหล้าดีๆ อีกสองไหที่ยังไม่ได้ดื่มอยู่ และมันยังอยู่ในลานป่าไผ่นั้น
ไม่ได้ นางต้องกลับไปเอามา ไม่ควรเสียเปรียบคนอื่น!
ด้วยเหตุนี้ หลันหนิงจึงวิ่งกลับไปที่ลานป่าไผ่เพื่อเหล้าสองไหนั้น
ตอนนี้ในลานป่าไผ่โกลาหลวุ่นวายไปหมด คนบางส่วนออกไปไล่ล่านาง ส่วนคนที่เหลือมาล้อมรอบมู่เจ๋อจิ่นเอาไว้
เชิญหมอมา ต้มยาปรุงยา วุ่นประหนึ่งมดที่อยู่บนกระทะร้อน
การป้องกันพลันคลายลงทันที ท้ายที่สุดก็ไม่มีใครคิดว่าหลันหนิงจะวิ่งกลับมา
หลันหนิงกลับไปลานพักของนางอย่างสบายๆ เก็บขนมที่ยังกินไม่หมดและเหล้าที่ยังไม่ได้ดื่มห่อกลับไป
ในระหว่างที่แบกสัมภาระเตรียมจะจากไป พลันในหัวก็มีแสงแวบขึ้นพร้อมกับความคิดอย่างหนึ่ง
ไม่สู้นางวางเพลิงไปเลยดีกว่า เผาลานป่าไผ่ให้วอดหมด?
อย่างไรเสียมู่เจ๋อจิ่นก็ไม่ใช่คนดีอะไร เผามันให้ตายก็เผาไปเถิด ทว่าน่าเสียดายที่จะไม่ได้ข่าวที่เป็นประโยชน์เลย
สิ้นความคิดเช่นนี้ นางก็ลงมือทำทันที!
นางย่องเข้าไปในลานอีกแห่งอย่างระมัดระวัง ราดเหล้ารสแรงในอ้อมแขนบนเชื้อปะทุไฟอย่างไม่เต็มใจ จากนั้นจุดไฟ พริบตาเดียวไฟก็ลุกไหม้ขึ้นทันที
นางวางเพลิงไว้เจ็ดแปดแห่ง มีบางแห่งที่ไฟลุกลามใหญ่โตแล้ว เมื่อคนรับใช้เห็น ก็เอะอะโวยวาย หิ้วถังน้ำมาดับไฟ
หลังจากก่อกวนคนเรียบร้อย นางก็แอบเข้าไปในลานหลักอีกครั้ง และจุดไฟที่มุมห้อง แต่ถูกองครักษ์จับได้
องครักษ์ไล่ตามอย่างบ้าคลั่ง นางแบกสัมภาระหลบหนีไปทันที เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา ในที่สุดก็สลัดหลุดไปได้
…………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
ข่าวกรองช่างมัน เอาเหล้าไว้ก่อน นับถือเธอมากหลันหนิง
ป่านนี้คุณหนูอี้ร้องไห้แล้วมั้ง คืนเข้าหอของตัวเองทั้งทีแต่เจ้าบ่าวหายตัวไป
ไหหม่า(海馬)
