ตอนที่ 324 แย่งอาหารกับลูกชาย
ตอนที่ 324 แย่งอาหารกับลูกชาย
น้ำแกงไก่สดใหม่ยิ่ง ขาไก่ถูกต้มจนเปื่อยอ่อน กัดเพียงครั้งเดียวก็หลุดออกจากกระดูก น่าเสียดายที่ไม่ได้ใส่เกลือ รสชาติจึงจืดชืดมาก
เกลือเป็นรสชาติยอดกว่าทุกรส ต่อให้อาหารจะหอมแค่ไหนแต่ถ้าไม่มีเกลือก็ไร้รสชาติ เมื่อคิดว่าหนึ่งเดือนต่อจากนี้นางต้องกินอาหารไร้รสชาติพวกนี้ นางก็รู้สึกลำบากใจ
คิดถึงหม้อไฟ แกงเผ็ดหมู และอื่นๆ ของนางจังเลย เฮ้อ น่าเสียดายที่ได้แค่คิดเท่านั้น
ข่าวการคลอดลูกของเฉียวเยี่ยนแพร่เข้าไปในวังแล้ว ฮองเฮาจึงเสด็จออกจากวังมาเยี่ยมเยือน ทว่าเฉียวเยี่ยนยังไม่ตื่น นางจึงทำได้เพียงกลับวัง
เมื่อฮ่องเต้เฒ่ารู้ว่าได้หลานชายเพิ่ม ก็โบกมือให้รางวัลแก่เฉียวเยี่ยนสองแม่ลูกไม่น้อยด้วยความสุข เจ้าก้อนแป้งที่เพิ่งเกิดมาได้กลายเป็นคนร่ำรวยตัวน้อยในชั่วพริบตาท่ามกลางความไม่รู้อะไรเลย
การอยู่เดือนในฤดูหนาวนั้นลำบากมาก ต้องอุดอู้อยู่แต่ในห้องทุกวัน อยากจะไปสูดอากาศเสียหน่อย แต่ข้างนอกกลับเต็มไปด้วยหิมะตก ครั้นเปิดหน้าต่างครั้งหนึ่งไอเย็นก็โชยเข้ามา ดังนั้นไม่มีทางเลยที่จะเปิดหน้าต่าง
เฉียวเยี่ยนกินๆ ดื่มๆ ทุกวัน ได้รับการดูแลจากทั้งตำหนักดุจดังบรรพบุรุษ การเลี้ยงเด็ก ซักผ้าอ้อมล้วนมีมู่ฉินเจินกับแม่นมเป็นคนจัดการ นางแค่มีหน้าที่ป้อนนมให้เด็ก ใช้ชีวิตเหมือนแม่หมูที่มีความสุข
จวบจนการอยู่เดือนสิ้นสุดลง เฉียวเยี่ยนก็มีน้ำหนักเพิ่มขึ้นอีกสองสามชั่ง ตอนนี้ทั้งตัวอวบขาวอมชมพู ช่วงเอวมีชั้นห่วงยางเล็กๆ หน้าอกอวบอิ่มใหญ่มากกว่าเดิมสองขนาด
หลังจากเฉียวเยี่ยนได้อาบน้ำวันนี้ นางก็สวมใส่เพียงชุดนอนบางๆ ในห้องมีระบบนำความร้อนอยู่ใต้พื้น ดังนั้นการสวมเสื้อผ้าบางจึงไม่ทำให้รู้สึกหนาวอะไร
นางยืนอยู่หน้ากระจกด้วยความกลุ้มใจกับร่างกายตัวเอง และชุดคลุมนอนบางๆ ของนางก็ค่อยๆ เปียกชื้นเพราะหยดน้ำจากเส้นผม
นางบีบเนื้อตรงหน้าท้องตัวเอง ก่อนบีบคางสองชั้นของนาง แล้วก็ถอนหายใจออกมาหลายครั้ง
เอวเพรียวบางกับสันกรามของนางได้หายไปตลอดกาลแล้ว จากแม่สุดฮอตกลายเป็นมนุษย์ป้าไปแล้วหรือ?
มู่ฉินเจินเข้ามาจากนอกบ้าน เมื่อเห็นภรรยากำลังทอดถอนใจอยู่หน้ากระจก จึงเดินไปโอบรอบเอวนางเบาๆ โดยไม่กลัวว่าเสื้อผ้าของเขาจะเปียกหยดน้ำจากเส้นผมของนางหรือไม่
“เป็นอะไรไป? ใครทำให้นางฟ้าตัวน้อยของข้าขุ่นเคืองใจกัน?”
เฉียวเยี่ยนตบมือใหญ่ที่โอบรอบเอวตัวเองอย่างโมโห พลางเอ่ยด้วยใบหน้าบึ้งตึง “นางฟ้าตัวน้อยของท่านกลายเป็นนางฟ้าตัวอ้วนไปแล้ว!”
มู่ฉินเจินรู้สึกขบขันนาง จึงแนบใบหน้าเข้ากับลำคอระหง พลางกระซิบข้างหู “เจ้าไม่อ้วนเลยแม้แต่น้อย ข้าชอบเจ้าที่เป็นแบบนี้มาก”
คำพูดนี้คือเรื่องจริง ภรรยาเขามิอาจใช้คำว่าอ้วนมาอธิบายได้ บอกได้แค่ว่าอ้วนแต่มีเสน่ห์
นางเมื่อก่อนมีร่างกายผอมเพรียว แม้จะเป็นแม่คนแล้วกลับยังดูเป็นสาวน้อย ทว่านางในตอนนี้ ทั้งอวบอิ่มและดูเป็นผู้ใหญ่ เหมือนดั่งลูกท้อฉ่ำหวาน
ชั้นเนื้อรอบเอวเล็กๆ นั้นทั้งน่ารักน่าหยิก โดยเฉพาะตรงส่วนอก…
เมื่อได้กลิ่นหอมของเจลอาบน้ำบนร่างกายนางกับกลิ่นนมหอมจางๆ มู่ฉินเจินก็รู้สึกได้เพียงว่าร่างกายเริ่มร้อนผ่าว มือใหญ่ที่โอบอยู่รอบเอวเริ่มอยู่ไม่สุข
สองมือเลื่อนขึ้นสูง สัมผัสตรงที่ที่เขาใฝ่ฝันมานาน ถอนหายใจรดใบหูนางเบาๆ พลางกระซิบด้วยเสียงแหบพร่า “โดยเฉพาะตรงนี้ ข้าชอบมาก”
เฉียวเยี่ยนหน้าแดงก่ำฉับพลัน อยากจะดึงมือปลาหมึกคู่นั้นลง ทว่าในคำพูดของมู่ฉินเจินกลับเต็มไปด้วยแรงปรารถนา “คืนนี้… ข้าขอได้ไหม?”
เฉียวเยี่ยนอยู่เดือนมาสิบวันแล้ว หลังการตั้งครรภ์สามเดือนบวกกับระยะเวลาเข้าอยู่เดือนทั้งหมด เท่ากับว่าพวกเขาไม่ได้ใช้ชีวิตฉันท์สามีภรรยามาสี่เดือนกว่าแล้ว มู่ฉินเจินรู้สึกว่าตัวเองน่าสงสารกว่าพระเสียอีก
อย่างน้อยพระก็มองไม่เห็นเนื้อ แต่เขาทั้งได้เห็นทั้งได้สัมผัส ทว่ากลับกินไม่ได้เลย
เฉียวเยี่ยนรู้ว่าชายคนนี้อดทนแทบแย่อยู่แล้ว จึงพยักหน้าเบาๆ
มู่ฉินเจินหยักยิ้มมุมปากขึ้นปากเบา หมุนตัวเฉียวเยี่ยนให้หันกลับมา พลางก้มหน้าจุมพิตปากน้อย จากนั้นดึงผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดผมให้นางเบาๆ
เฉียวเยี่ยนถูกจูบจนนิ่งค้าง นางรู้สึกว่าชายคนนี้ไม่ได้เรื่องได้ราว เช็ดผมก็เช็ดผมสิ มาจูบนางทำไมกัน?
หลังจากเช็ดผมแห้งแล้ว เฉียวเยี่ยนก็ถูกจูบจนหัวหมุน มู่ฉินเจินโยนผ้าเช็ดหน้าทิ้ง แล้วอุ้มภรรยาไปวางลงบนเตียงอย่างเบามือ
……
หลังจากกระหายมาหลายเดือน ในที่สุดองค์รัชทายาทก็ได้กินอิ่มหนำสำราญ แค่คิดก็รู้แล้วว่ามีความสุขมากเพียงใด หลังจากวุ่นกับภรรยาจนถึงครึ่งค่อนคืน ได้นอนไม่ถึงชั่วยาม ก็ตื่นไปว่าราชกิจแล้ว
เมื่อยืนอยู่ในท้องพระโรง เขาดูสดชื่นเบิกบานสราญใจ ใบหน้าเปื้อนยิ้ม ทำให้พวกขุนนางในราชสำนักต่างรู้สึกหนาวเยือกเป็นระลอก
เมื่อองค์รัชทายาทยิ้ม จะต้องมีคนโชคร้าย วันนี้เขายิ้มมาทั้งเช้าแล้ว หรือพวกเขาทั้งท้องพระโรงจะถูกเขาขูดรีด?
พวกขุนนางต่างมีความคิดแตกต่างกันไป มีเพียงฮ่องเต้เฒ่าเท่านั้นที่เข้าใจความคิดของโอรสตน จึงปิดพระพักตร์เพื่อบ่งบอกว่าไม่มีหน้าจะมอง
ดูท่าทางโอ้อวดและสีหน้ามีความสุขนั่นสิ แม้จะชุ่มฉ่ำเต็มอิ่มแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องแสดงออกมาชัดเจนขนาดนี้ก็ได้!
ตระกูลมู่อันเก่าแก่ของพวกเขาขายหน้าไปหมดแล้ว!
หลังจากเลิกว่าราชกิจยามเช้า มู่ฉินเจินก็ไปแสดงความเคารพต่อพระมารดา จากนั้นควบม้าเร็วตรงกลับไปตำหนักองค์รัชทายาททันที
เฉียวเยี่ยนกำลังป้อนนมให้ลูกชายคนเล็กอยู่ในบ้าน เจ้าก้อนแป้งอายุเดือนกว่าๆ แข็งแรงขึ้น รอยเหี่ยวย่นตั้งแต่แรกเกิดบนใบหน้าเล็กๆ ได้หายไปแล้ว ทั้งตัวเป็นเจ้าก้อนแป้งข้าวเหนียวขาวอวบ ทุกคนที่ได้เห็นต่างก็อยากขึ้นไปหอมแก้มเจ้าตัวเล็ก
สิ่งที่เฉียวเยี่ยนชอบที่สุดคือเล่นเท้าน้อยของเจ้าก้อนแป้ง ทุกครั้งที่ดื่มนม เท้าน้อยของเจ้าก้อนแป้งมักจะถีบไปมา เฉียวเยี่ยนจับเท้าน้อยนวดไปมาไม่หยุด บางครั้งก็โน้มตัวเข้าไปกัด
กลิ่นหอมน้ำนม รสสัมผัสดีมาก!
ลูกคนที่ห้าถูกผู้เป็นบิดาตั้งชื่อว่ามู่เหวินอวี๋ และมีชื่อเล่นว่าเสี่ยวอวี๋เป่า แต่เฉียวเยี่ยนชอบเรียกเขาว่าเจ้าก้อนแป้ง เพราะเป็นก้อนสีขาวอวบอ้วน น่าขย้ำมาก
เช้านี้เจ้าก้อนแป้งยังคงดื่มนมอย่างกระหายเป็นพิเศษ แต่ก่อนที่จะดื่มอิ่มก็พบว่าไม่มีน้ำนมให้ดื่มแล้ว เขาจึงถีบขาสั้นอย่างร้อนใจ พยายามดูดเค้นอย่างสุดความสามารถ
เฉียวเยี่ยนเห็นท่าทางเจ้าตัวเล็กก็รู้สึกเจ็บปวดใจเล็กน้อย จึงบีบเท้าน้อยแล้วเอ่ยโยนความผิด “ลูกรัก หากจะโทษก็โทษพ่อเจ้าเถิด เขาเป็นคนแย่งอาหารเจ้าไป เราพยายามปัสสาวะราดบนตัวเขาดูนะ”
มู่ฉินเจินที่ยังไม่ได้เข้าไปในห้องได้ยินภรรยายุยงให้ลูกชายพุ่งเป้าไปที่เขา ก็อดยิ้มอย่างจนใจไม่ได้
เขาเดินเข้าไปในห้อง อุ้มเด็กออกมาจากอ้อมแขนนาง หลังจากผ่านการฝึกมาหนึ่งเดือน องค์รัชทายาทในตอนนี้ก็เป็นพ่อที่มีคุณสมบัติครบถ้วนแล้ว และท่าทางการอุ้มเด็กล้วนถูกต้องไม่มีที่ติ
เขาเอ่ยกับลูกชายอย่างจริงจังว่า “อย่าไปฟังแม่เจ้าพูดจาไร้สาระ เป็นเพราะพ่อรักเจ้ามาก จึงแบ่งปันอาหารให้เจ้าเล็กน้อย แม่เจ้าเป็นของข้า รวมทั้งอาหารด้วย ได้ยินหรือไม่?”
เฉียวเยี่ยนได้ยินเช่นนี้ พลันหน้าแดงเรื่อ ก่อนกลอกตาใส่เขา “ท่านมันไม่ได้เรื่อง! ไม่กลัวสอนลูกชายท่านผิดๆ หรือไร!”
มู่ฉินเจินไม่อายเลยแม้แต่น้อย กลับกันเขากล่าวอย่างมีเหตุผลว่า “ข้ากำลังคุยเหตุผลกับเขาอยู่”
สองสามีภรรยาโต้เถียงกัน ส่วนเจ้าก้อนแป้งที่กินไม่อิ่มก็เอาแต่ขยุบขยับปากน้อยไปมา ทว่าไม่งอแงร้องไห้ ทั้งยังยิ้มโง่ๆ เผยให้เห็นเหงือกอ่อนนุ่มแก่ผู้เป็นพ่อด้วย
เห็นดังนี้ มู่ฉินเจินก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย ก่อนจะส่งไปให้แม่นม ให้นางป้อนน้ำนมให้อิ่ม
…………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
น่าตีจริงๆ พ่อเอ๊ย กินแม่ไปทั้งตัวแล้วยังไม่เหลือนมให้ลูกกินอีกเหรอ
ไหหม่า(海馬)
