ตอนที่ 346 อ่างอาบน้ำใหญ่พอไหม?
ตอนที่ 346 อ่างอาบน้ำใหญ่พอไหม?
เนื่องจากการเดินทางด้วยเท้าค่อนข้างล่าช้า เมื่อขบวนรถคุมนักโทษมาถึงเมืองหลวง ก็เป็นเรื่องของครึ่งเดือนให้หลังแล้ว
การเดินทางครั้งนี้ พวกเขาได้ประสบกับการดักฆ่าต่างๆ นานา ตอนออกเดินทางมามีคนหนึ่งร้อยกว่าคน เมื่อมาถึงเมืองหลวงก็เหลือเพียงแปดสิบกว่าคน เหล่าทหารทั้งหมดต่างซูบผอมลงไปมาก
แต่โชคดีที่พวกเขาทำภารกิจสำเร็จ และพานักโทษเหล่านี้กลับมาถึงเมืองหลวงได้ ซึ่งจะมีการทรมานและการสอบปากคำรอต้อนรับพวกเขาอยู่
เมื่อมู่ฉินเจินกลับไปถึงเมืองหลวง เขาก็พานักโทษตรงกลับไปขังไว้ในคุกใต้ดินของตำหนักองค์รัชทายาท ไม่ว่าจะเป็นศาลาว่าการต้าลี่หรือคุกหลวงเขาก็ไม่วางใจ กังวลว่าจะมีคนอื่นมาสอดแนม ขังไว้ใต้จมูกตัวเองวางใจกว่า
เมื่อเฉียวเยี่ยนรู้ว่าเขากลับมาวันนี้ ก็ตื่นแต่เช้าตรู่จัดสำรับอาหารไว้ และรออย่างใจจดใจจ่ออยู่หน้าประตูตำหนัก
ไม่ได้เจอบิดามาเกือบหนึ่งเดือน พวกเด็กๆ ต่างคิดถึงอย่างมาก แม้แต่สำนักศึกษาก็ไม่ไป ติดตามมารดาอยู่ข้างหลัง รอบิดาของพวกเขากลับมา
มู่ฉินเจินนั่งอยู่บนหลังม้า เห็นประตูตำหนักค่อยๆ ปรากฏในครรลองสายตา ในใจของเขาก็เริ่มอบอุ่นเพิ่มมากขึ้น
ในเวลานี้มีคนที่เขาคิดถึงทั้งเช้าทั้งเย็นยืนรออยู่หน้าประตู
เฉียวเยี่ยนอุ้มเสี่ยวอวี่เป่าไว้ในอ้อมแขน ด้านข้างเป็นเด็กทั้งสี่ เมื่อเห็นมู่ฉินเจินขี่ม้าเข้ามา ก็โบกมือให้เขาอย่างตื่นเต้น
“ท่านพ่อ ท่านพ่อกลับมาแล้ว!”
เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ เสียงเด็กเล็กอ่อนหวานร่าเริงเป็นพิเศษ
แววตาเฉียวเยี่ยนเต็มไปด้วยความสุข ขอบตาร้อนผ่าว และยืนรออย่างนิ่งๆ ขณะคนผู้นั้นยิ่งใกล้นางเข้ามาเรื่อยๆ
ในที่สุดมู่ฉินเจินก็มาถึงหน้าประตู ก่อนพลิกตัวลงจากม้าเข้าไปสวมกอดเฉียวเยี่ยน ลูบหลังนางเบาๆ และเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “ข้ากลับมาแล้ว”
ในอ้อมแขนของเฉียวเยี่ยนยังอุ้มเสี่ยวอวี่เป่าอยู่ ไม่ได้ยื่นมือออกไปโอบกอดเขา แต่ซบใบหน้าลงที่ลาดไหล่ของเขา รู้สึกสบายใจเป็นพิเศษ
“กลับมาก็ดีแล้ว”
ลูกๆ ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองบิดาตนอย่างกระตือรือร้น และรอคอยการกอดจากเขา
ระบบตัวน้อยถอนหายใจเหมือนอย่างคนมีอายุ พลางเบะปากเอ่ย “ข้าว่าแล้ว พวกเราเป็นแค่คนผ่านมาเท่านั้น มีเพียงท่านแม่คนเดียวที่เป็นที่รักจริงๆ ”
เสี่ยวอวี่เป่าที่คั่นอยู่กลางระหว่างบิดากับมารดา ก็เปลี่ยนสีหน้าไป ใบหน้าอ้วนท้วนของเขาเต็มไปด้วยความงุนงง
ลูกเป็นใคร? ลูกอยู่ไหน? เหตุใดถึงหนีบลูกล่ะ?
แต่เขาก็คิดถึงบิดานะ
เด็กน้อยถูไถศีรษะกับอกผู้เป็นพ่อ แต่เมื่อเข้าไปดมใกล้ๆ พบว่าเหม็นเล็กน้อย เจ้าก้อนอ้วนจึงรังเกียจขึ้นมาทันที
เด็กน้อยยื่นมืออ้วนๆ ของตัวเองออกไปผลักอกบิดา และปฏิเสธอย่างดุดันแบบเด็กๆ “อี๊ๆ ออกไป เหม็นๆ!”
ท่านพ่อรีบออกไปเร็วสิ ลูกเหม็นจนจะเป็นลมแล้ว!
องค์รัชทายาทเดินทางมาอย่างรวดเร็ว และไม่ได้อาบน้ำมาหลายวัน แม้หน้าตาจะหล่อเหลาเพียงใด ก็กลบกลิ่นสาบเหงื่อไว้ไม่ได้
บรรยากาศไม่ได้พบกันนานของคู่รักเฉียวเยี่ยนกับมู่ฉินเจินถูกเจ้าตัวน้อยทำลายลง และทำให้มู่ฉินเจินรีบปล่อยเฉียวเยี่ยน มองดูลูกชายที่ย่นจมูกอย่างรังเกียจ ก่อนอดยื่นมือไปลูบหัวเขาอย่างจนใจไม่ได้
“รอพ่อกลับไปอาบน้ำก่อน อาบเสร็จก็จะไม่เหม็นแล้ว”
หลังจากเกลี้ยกล่อมคนโตกับคนเล็กเสร็จ มู่ฉินเจินถึงได้มองไปที่ลูกทั้งสี่ ก่อนอ้าแขนออกทั้งสองข้าง ลูกทั้งสี่พุ่งเข้ามาหาเขาทันทีเหมือนหมาบ้าตัวน้อย
กอดแขนบ้าง กอดขาบ้าง แถมยังห้อยอยู่กับคอ สรุปพวกเขาแทบอยากเอาตัวเองไปเป็นจี้ห้อยบนตัวพ่อแล้ว
เสี่ยวฉวนเอ๋อร์เป็นคนเก็บตัวมาก รอพี่น้องทั้งสามแขวนบนตัวพ่อเสร็จ เขาถึงหาตรงอก กอดท่านพ่อของตนเอง แถมยังตบบ่าเขาเหมือนกับพี่น้องที่สนิทสนมกัน
มือซ้ายของมู่ฉินเจินอุ้มเสี่ยวอันอัน มือขวาอุ้มระบบตัวน้อย ด้านหลังแบกเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ เดินเข้าไปในตำหนักอย่างยากลำบาก
เสี่ยวฉวนเอ๋อร์ผู้เก็บตัวเดินตามหลัง มือเตรียมพร้อมไว้ ด้วยกลัวว่าน้องสาวจะตกลงมาจากหลังพ่อ
เฉียวเยี่ยนอุ้มเจ้าตัวเล็กเดินตามมาติดๆ และยิ้มมาตลอดทางจนเกือบชัก
องค์รัชทายาทผู้น่าเกรงขามต่อหน้าคนอื่น เมื่ออยู่ต่อหน้าเด็กๆ เหล่านี้กลับดูเหมือนคนโง่เขลา ทำอะไรก็ดูโง่ไปหมด
เมื่อกลับมาถึงเรือนจิ่งเสวียน มู่ฉินเจินก็เข้าไปอาบน้ำล้างตัวในห้องให้สะอาด เฉียวเยี่ยนเข้าไปขัดหลังให้เขา พลางตรวจดูว่าเขาได้รับบาดเจ็บอะไรหรือไม่
แต่ผลการตรวจสอบคือ นางเข้าไปในถ้ำเสือเอง และต้องอาบน้ำเป็นเพื่อนเขาและถูกกลืนกินจนแห้งสะอาด หากไม่ใช่เพราะมีเด็กๆ มาเคาะประตู เกรงว่าองค์รัชทายาทบางคนคงสู้รบได้อีกสามร้อยยก
เฉียวเยี่ยนมองไปที่คราบน้ำบนพื้น ก่อนหยิกเข้าตรงเอวมู่ฉินเจินด้วยความโกรธ พลางถลึงตาจ้องมองเขา “พึ่งกลับมาก็ทรมานข้าแล้ว ร่างกายท่านทำจากเหล็กหรือไร? ดูที่พื้นสิ อีกเดี๋ยวท่านเก็บกวาดเช็ดถูเองเลยนะ!”
แม้ในตำหนักมีคนรับใช้ แต่สภาพแบบนี้ในห้อง คนฉลาดเห็นก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น นางไม่มีหน้าให้คนอื่นเข้ามาเก็บกวาดหรอก
ใครเป็นคนทำ ก็ต้องเป็นคนเก็บกวาดให้สะอาด!
“ได้ ฟังเจ้าทุกอย่าง ข้าจะเก็บกวาดให้สะอาดเอี่ยมเลย ไม่ให้ใครได้ล่วงรู้เด็ดขาด”
เฉียวเยี่ยนเขินอาย ตบเข้าที่อกเขาไปทีหนึ่ง
ประโยคนี้พูดอย่างกับนางแอบไปมีชู้อย่างไรอย่างนั้น!
มู่ฉินเจินยังรู้สึกไม่เต็มอิ่ม แต่ตอนนี้เป็นเวลากลางวัน ทำเรื่องเกินงามไปคงไม่ดีนัก ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงระงับความปรารถนาของตัวเอง รอจนกว่าจะถึงเวลากลางคืน
เมื่อสองสามีภรรยาจัดการเก็บกวาดเสร็จแล้ว ก็เปิดประตู เห็นลูกน้อยทั้งห้านั่งอยู่บนขั้นบันไดหน้าประตู เด็กทั้งสี่เอามือเท้าคาง ดูสงสัยเกี่ยวกับชีวิต ลูกน้อยคนที่ห้าเป็นเพียงคนมาเพิ่มจำนวนเท่านั้น ทำท่าเท้าคางออกมาได้ตลกเป็นพิเศษ
เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์เอียงหน้ามองบิดามารดาอย่างโกรธเคือง ก่อนถามอย่างไม่เข้าใจ “ท่านพ่อ เหตุใดพวกท่านจึงใช้เวลาอาบน้ำนานตั้งหนึ่งชั่วยาม?”
มู่ฉินเจินมีสีหน้าเรียบเฉย และตอบอย่างใจเย็น “พ่อไม่ได้อาบน้ำมานาน จึงอยากอาบน้ำดีๆ หน่อย”
เสี่ยวอวี๋เอ้อร์พยักหน้าอย่างทำท่าครุ่นคิดไปด้วย ก่อนเสี่ยวอันอันจะถามต่อ “เช่นนั้นเหตุใดท่านแม่ต้องอาบน้ำด้วยล่ะ? ท่านแม่เพิ่งอาบน้ำไปเมื่อคืนวานเองไม่ใช่หรือ?”
เฉียวเยี่ยนหน้าแดง รู้สึกหนักใจกับเด็กน้อยเหล่านี้เล็กน้อย ก่อนกระแอมเสียงเบา “เพราะว่าแม่ช่วยขัดหลังให้พ่อของพวกเจ้าไง และไม่ทันระวังทำเสื้อผ้าเปียก เลยถือโอกาสอาบน้ำด้วยเลย”
เสี่ยวอันอันพยักหน้าอย่างทำท่าครุ่นคิดเช่นกัน ก่อนหันหน้าไปมองพี่ระบบ
ในฐานะระบบระดับสูง ระบบตัวน้อยไม่ไร้เดียงสาเหมือนพวกเด็กๆ เหล่านี้ นางผิวปากเหมือนคนหื่นกาม พลางมองโฮสต์ตัวเองด้วยสายตาหยาบโลน และอธิบายความลึกลับในประโยคเดียว
“พูดอย่างนี้ แปลว่าพวกท่านอาบน้ำถังเดียวกัน!”
เมื่อพี่คนโตพูดจบ น้องเล็กทั้งสามต่างพากันพยักหน้า และครุ่นคิดคำถามหนึ่ง
อ่างอาบน้ำบ้านพวกเขาใหญ่พอหรือ? ท่านพ่อกับท่านแม่ลงไปอาบพร้อมกันได้หรือ? ถ้าหากเพิ่มพวกเขาเข้าไปด้วยล่ะ?
เห็นได้ชัดว่าพวกเด็กๆ นึกไม่ถึงเลยว่าการอาบน้ำของพ่อแม่พวกเขานั้นแตกต่างจากการอาบน้ำที่พวกเขาเข้าใจอย่างสิ้นเชิง กระทั่งคิดจะอาบน้ำร่วมกันทั้งครอบครัวอีกด้วย
น้องสุดท้องลำดับห้าถูกแยกอยู่นอกหัวข้อของพวกพี่น้อง แต่เขาก็แสดงตบตาเก่งอย่างไม่ปิดบัง และพยักหัวตามพวกพี่ๆ ด้วยท่าทางตั้งใจมากเช่นกัน
ใบหน้าของเฉียวเยี่ยนแดงจัดจนแทบจะมีควันออกมา ก่อนคว้ามือหิ้วระบบตัวน้อยที่ยุ่งเรื่องคนอื่นโดยไม่คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมา ตบก้นนางเบาๆ ไปสองที
“เจ้าเด็กคนนี้นี่ รู้จักแต่ซนเกเรนี่แหละ”
ระบบตัวน้อยมองผู้เป็นพ่อบางคนขอความช่วยเหลืออย่างน่าสงสาร ท่าทางที่เศร้าโศกนั้น ทำให้องค์รัชทายาทใจอ่อนลงทันที
ก่อนรับเด็กน้อยมาปกป้องจากมือภรรยา “ฮูหยินอย่าโกรธเลย เดี๋ยวมือจะเจ็บเอาได้ เดี๋ยวข้าค่อยกลับไปสอนพวกเขาเอง”
เฉียวเยี่ยนโกรธตรงไหนกัน เห็นกันอยู่ว่าเขินอาย ก่อนมองไปที่มู่ฉินเจินตัวสร้างปัญหาแวบหนึ่ง จากนั้นก็อุ้มเสี่ยวอวี่เป่าที่นั่งอยู่กับพื้นเข้าห้องครัวไป
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
โฮ่ องค์รัชทายาท ความอดอยากปากแห้งของท่านนี่ไม่เบาเลยน้า จะเกิดเหตุการณ์ถังน้ำแตกแบบพี่วั่งจีหรือเปล่าเนี่ย
ไหหม่า(海馬)
